Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

I. W przypadku, w którym daty skutecznego ogłoszenia o decyzji lokalizacyjnej i doręczenia jej stronom wymienionym w art. 53 ust. 1 ustawy z 27.03.2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.) nie pokrywają się, w związku z czym i koniec dwunastomiesięcznego terminu z art. 53 ust. 7 tej ustawy przypada w różnych datach - uznać należy, że wykluczenie stwierdzenia nieważności decyzji lokalizacyjnej może nastąpić dopiero po nadejściu późniejszego dnia upływu tego terminu.

II. Przedmiotem postępowania nieważnościowego jest konkretna decyzja wydana w określonym postępowaniu głównym, na podstawie wskazanych w niej przepisów. Jeśli postępowanie główne zakończyło się decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, to dotyczące tej decyzji postępowanie nadzwyczajne nieważnościowe nie może dotyczyć innego rodzaju inwestycji, nawet wówczas, gdy w postępowaniu głównym dokonano błędnego zakwalifikowania inwestycji jako inwestycji celu publicznego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Urszula Barbara Rymarska, Sędziowie sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska,, sędzia NSA Danuta Tryniszewska-Bytys (spr.), Protokolant Marta Anna Lawda, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 11 lipca 2012 r. sprawy ze skargi I. i T. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w B. z dnia [...] grudnia 2011 r. nr [...] w przedmiocie stwierdzenia, że decyzja o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego została wydana z naruszeniem prawa oddala skargę.

II SA/Bk 158/12

UZASADNIENIE

Decyzją z [...].07.2010 r. znak [...] Burmistrz D. B. ustalił lokalizację inwestycji celu publicznego w postaci budowy elektrowni wiatrowej o mocy 1800 kW wraz z napowietrzno – kablową linią przesyłową, kontenerową stacją transformatorową, zjazdem z drogi gminnej nr [...] na działkę nr [...] oraz infrastrukturą techniczną przewidzianą do realizacji na części działki nr [...] we wsi O. gm. D. B.

W dniu 19.08.2011 r. I. i T. K. oraz K. Ł. złożyli wioski o wszczęcie z urzędu postępowania administracyjnego w przedmiocie stwierdzenia nieważności decyzji lokalizacyjnej z [...].07.2010 r. jako wydanej z rażącym naruszeniem prawa oraz jako zawierającej wadę powodującą jej nieważność z mocy prawa (art. 156 § 1 pkt 2 i 7 k.p.a.). Wskazali, że treść doręczonej im decyzji lokalizacyjnej różni się od treści tej samej decyzji znajdującej się w aktach postępowania nadzwyczajnego dotyczącego wydanego pozwolenia na budowę spornej inwestycji, a prowadzonego przez Wojewodę. Rozstrzygnięcie im doręczone zawiera zapis o wykluczeniu możliwości kolidowania inwestycji z zagospodarowaniem terenów przyległych (fragment pkt 5), którego to zapisu nie ma w decyzji znajdującej się w aktach Wojewody. Również doręczona im decyzja nie zawiera pełnej treści pkt 6, która to treść została zamieszczona w decyzji złożonej do akt Wojewody i dotyczyła uzyskania niezbędnych uzgodnień wymaganych przepisami szczególnymi oraz zakazu prac ziemnych trwale zniekształcających rzeźbę terenu. Zwrócono też uwagę na odmienne ustalenie kręgu stron w postępowaniu lokalizacyjnym i w postępowaniu o pozwolenie na budowę spornej inwestycji.

Postanowieniem z [...].09.2011 r. SKO w B. na podstawie art. 157 §1 i 2 k.p.a. wszczęło z urzędu postępowanie o stwierdzenie nieważności decyzji lokalizacyjnej z [...].07.2010 r.

Decyzją z [...].10.2011 r. znak [...] SKO w B. stwierdziło na podstawie art. 156 § 1 i art. 158 § 2 k.p.a. oraz art. 53 ust. 7 ustawy z 27.03.2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), że decyzja Burmistrza D. B. z [...].07.2010 r. o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego w postaci budowy elektrowni wiatrowej na działce nr [...] w O. została wydana z naruszeniem prawa. Zdaniem SKO przedmiotowa inwestycja nie spełnia cech inwestycji celu publicznego, których katalog zawarty został w art. 6 ustawy z 21.08.1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.), a do którego odsyła art. 2 pkt 5 ustawy planistycznej z 2003 r. definiując inwestycję celu publicznego jako działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym) stanowiące realizację celów publicznych ze wskazanego wyżej art. 6. Dlatego, zdaniem SKO, zachodzi sprzeczność między treścią decyzji lokalizacyjnej wydanej jak dla inwestycji celu publicznego, a art. 50 ust. 1 i art. 2 pkt 5 ustawy planistycznej, które dotyczą takich inwestycji. Uprawnia to do wniosku, że decyzja rażąco narusza prawo.

SKO wskazało, że zachodzi również opisana w piśmie stron z 19.08.2010 r. sprzeczność między treścią decyzji lokalizacyjnej im doręczonej a treścią decyzji złożonej przez inwestora jako załącznik do wniosku o pozwolenie na budowę. Oznacza to, że faktycznie zostały wydane dwie decyzje lokalizacyjne w tej samej sprawie, co jest podstawą stwierdzenia nieważności w oparciu o art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a.

Natomiast jako niemające znaczenia w postępowaniu nieważnościowym uznano rozbieżności co do ustalenia kręgu stron postępowania lokalizacyjnego oraz o pozwolenie na budowę wskazując, że w tym ostatnim krąg uprawnionych ustala się na podstawie przepisów prawa budowlanego, a nie art. 28 k.p.a.

Zdaniem SKO mimo wad decyzji lokalizacyjnej uzasadniających stwierdzenie jej nieważności – nie jest to dopuszczalne jeśli od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji upłynęło 12 miesięcy, co wynika z art. 53 ust. 7 ustawy planistycznej z 2003 r. Wskazano, że choć w aktach nadesłanych do SKO brak jest zwrotnych potwierdzeń odbioru decyzji, to na podstawie klauzuli jej ostateczności stwierdzającej tę cechę z dniem 30.08.2010 r. można ustalić, że została doręczona najpóźniej 14.08.2010 r. Od tej chwili upłynął ponad rok, zatem brak jest możliwości stwierdzenia nieważności decyzji lokalizacyjnej.

I. i T. K. złożyli wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy wskazując przeciwko decyzji SKO trzy główne zarzuty: brak możliwości zastosowania art. 53 ust. 7 ustawy planistycznej z 2003 r. przy jednoczesnym stwierdzeniu, że sporna inwestycja nie ma charakteru inwestycji celu publicznego; brak możliwości dokonania ustaleń co do daty doręczenia decyzji, skoro w aktach nie ma zwrotnych potwierdzeń jej odbioru przez strony; niestwierdzenie nieważności decyzji lokalizacyjnej mimo ustalenia, że decyzja doręczona stronom różni się w swej treści od decyzji złożonej przez inwestora jako załącznik do wniosku o pozwolenie na budowę.

Wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy, o identycznej treści jak wyżej przedstawiony, złożył także K. Ł.

Decyzją z [...].12.2011 r. znak [...] SKO w B. utrzymało w mocy własną decyzję z [...].10.2011 r. Zdaniem organu odwoławczego sporna inwestycja nie zmierza do realizacji celu publicznego, o którym mowa w art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami. Nie ulega jednak wątpliwości, że sporna decyzja została wydana w procedurze przewidzianej dla decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, a w jej podstawie prawnej wyraźnie wskazano przepisy obowiązujące dla takiej procedury. Stąd należy przyjąć, w ocenie Kolegium, że w sprawie ma zastosowanie art. 53 ust. 7 ustawy planistycznej z 2003 r. i niedopuszczalne jest stwierdzenie nieważności decyzji lokalizacyjnej po upływie 12 miesięcy od dnia jej doręczenia lub ogłoszenia. Termin ten należy liczyć jako biegnący po upływie 14 dni od dnia publicznego ogłoszenia decyzji. SKO wskazało, że z uzupełnionych na żądanie Kolegium akt wynika ogłoszenie decyzji w dniu [...].07.2010 r., zatem roczny termin upłynął najpóźniej 18.08.2011 r. Nawet jeśli by przyjąć, że termin 12 - miesięczny należy liczyć od dnia doręczenia stronom informacji o wydaniu decyzji, co nastąpiło 06.08.2010 r., to termin 12-miesięczny upływał 20.08.2011 r. W tych okolicznościach i mając na uwadze art. 53 ust. 7 ustawy planistycznej decyzja kończąca postępowanie nieważnościowe nie mogła mieć innej treści – w sytuacji stwierdzenia przesłanek nieważności – jak tylko stwierdzającą wydanie decyzji lokalizacyjnej z naruszeniem prawa.

Skargę na rozstrzygnięcie SKO wydane po ponownym rozpoznaniu sprawy wnieśli do sądu administracyjnego K. Ł. oraz I. i T. K. Wskazali, że naruszono zasady prowadzenia postępowania nieważnościowego (art. 156, art. 158 § 2 k.p.a.), bowiem mimo braku możliwości prowadzenia postępowania wyjaśniającego co do istoty sprawy oraz mimo obowiązku ustalenia wyłącznie wad prawnych – SKO uzupełniło materiał dowodowy o ustalenie daty dokonania obwieszczenia ([...].07.2010 r.). Zdaniem skarżących w rażącej sprzeczności z zasadą prawdy obiektywnej stało ustalenie SKO co do daty doręczenia stronom decyzji lokalizacyjnej – na podstawie domniemania opartego na dacie klauzuli ostateczności tego rozstrzygnięcia, a nie na podstawie dowodów doręczenia. Nie wyjaśniono również - z naruszeniem art. 7 k.p.a. - na jaki okres faktycznie zostało zamieszczone obwieszczenie. Stąd trudno jednoznacznie było wskazać, jak to SKO uczyniło, że termin 12-miesięczny upływał 18.08.2011 r. Zdaniem skarżących doszło również do naruszenia art. 53 ust. 1 i 7 ustawy planistycznej z 2003 r., bowiem ich wniosek o stwierdzenie nieważności został złożony 19.08.2011 r. (data nadania na poczcie), a więc przed datami wskazanymi przez SKO jako upływ 12-miesięcznego terminu z art. 53 ust. 7 tj. przed 18.08.2011 r. (liczonym od dnia ogłoszenia) i przed 20.08.2011 r. (liczonym od dnia zawiadomienia stron o decyzji). Skarżący wskazali także, że w sprawie nie mógł mieć zastosowania art. 53 ust. 7 ustawy planistycznej, bowiem sporna inwestycja nie jest inwestycją celu publicznego.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie i podtrzymał argumentację z uzasadnienia zaskarżonej decyzji.

Postanowieniem z 22.03.2012 r. tutejszy sąd odrzucił skargę K. Ł. z przyczyn formalnych. Postanowienie stało się prawomocne bez zaskarżenia.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga podlega oddaleniu, bowiem zaskarżona decyzja jest zgodna z prawem, a kognicja sądu administracyjnego ogranicza się wyłącznie do badania legalności zaskarżonego aktu (art. 1 § 2 ustawy z 25.07.2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.).

Kwestionowane w sprawie niniejszej rozstrzygnięcia zostały wydane w postępowaniu nieważnościowym, w którym organ nie rozpatruje po raz kolejny sprawy, nie dokonuje ponownej, wszechstronnej oceny prawnej i nie gromadzi materiału dowodowego potrzebnego do rozstrzygnięcia, ale ma obowiązek sprawdzić, czy poddana jego ocenie decyzja jest dotknięta jedną z kwalifikowanych wad prawnych wymienionych w art. 156 § 1 k.p.a. Jeśli to badanie wypada pozytywnie, wówczas organ stwierdza nieważność decyzji, chyba że zachodzą przewidziane prawem okoliczności wykluczające takie rozstrzygnięcie. Przykładowo nie stwierdza się nieważności decyzji z przyczyn wymienionych w art. 156 § 1 pkt 1, 3, 4 i 7 k.p.a., jeżeli od dnia jej doręczenia lub ogłoszenia upłynęło dziesięć lat, a także gdy decyzja wywołała nieodwracalne skutki prawne.

Przypadki wykluczające możliwość stwierdzenia nieważności decyzji mogą również wynikać z przepisów szczególnych. W stosunku do decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego taką sytuację przewiduje art. 53 ust. 7 ustawy z 27.03.2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 z późn. zm.), zgodnie z którym nie stwierdza się nieważności decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, jeżeli od dnia jej doręczenia lub ogłoszenia upłynęło 12 miesięcy. Odpowiednie stosowanie w takim wypadku przepisu art. 158 §2 k.p.a. (które jest nakazane w zdaniu drugim art. 53 ust. 7) oznacza, że jeśli decyzja jest dotknięta wadą nieważności, a upłynął powyższy roczny okres - organ powinien ograniczyć się do stwierdzenia jej wydania z naruszeniem prawa.

W ocenie składu orzekającego zaskarżona w sprawie niniejszej decyzja, stwierdzająca wydanie rozstrzygnięcia lokalizacyjnego z naruszeniem prawa, jest wynikiem prawidłowo zastosowanych przepisów art. 53 ust. 7 ustawy planistycznej z 2003 r. w związku z art. 156 § 1 pkt 2 i 5 i art. 158 § 2 k.p.a.

Organ odwoławczy trafnie ustalił wydanie decyzji lokalizacyjnej z [...].07.2010 r. z rażącym naruszeniem prawa (art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.). Przedmiotowa decyzja dotyczyła przedsięwzięcia w postaci budowy elektrowni wiatrowej o mocy 1800 kW wraz z infrastrukturą towarzyszącą i została wydana po przeprowadzeniu postępowania lokalizacyjnego właściwego dla inwestycji mających charakter inwestycji celu publicznego. O tym, czy mogła dla jej wydania zostać wdrożona taka procedura, przesądza art. 2 pkt 5 ustawy planistycznej – definiujący inwestycję celu publicznego jako inwestycję o zasięgu lokalnym, ponadlokalnym oraz krajowym, bez względu na status podmiotu podejmującego te działania i źródło jego finansowania, jeśli stanowi realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy z 21.07.1997 r. o gospodarce nieruchomościami (tekst jedn. Dz. U. z 2010 r. Nr 102, poz. 651 z późn. zm.), dalej u.g.n. Trafnie SKO wskazało, że w art. 6 u.g.n. ustawodawca nie zaliczył do inwestycji celu publicznego przedsięwzięcia w postaci budowy elektrowni wiatrowej, bowiem taka elektrownia nie jest urządzeniem służącym przesyłaniu czy dystrybucji energii elektrycznej (jak tego wymaga pkt 2 art. 6 u.g.n.), ale służy jej wytwarzaniu. Ponadto należy zauważyć, że wytworzona energia jest przeznaczona na potrzeby własne, a nie dla szerszej społeczności, a tej ostatniej cechy można oczekiwać od inwestycji celu publicznego zgodnie z treścią art. 2 pkt 5 ustawy planistycznej. W tym miejscu można powołać bogate orzecznictwo sądów administracyjnych jednolicie oceniające, że elektrownie wiatrowe nie zaliczają się do inwestycji celu publicznego (vide wyroki NSA z 11.05.2011 r., II OSK 806/10 oraz z 13.10.2011 r., II OSK 1436/10, a także wyrok WSA w Krakowie z 30.01.2009 r., II SA/Kr 735/08 - dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych na stronie http://orzeczenia.nsa.gov.pl, powoływanej dalej w skrócie jako CBOSA). Skład orzekający w pełni podziela to stanowisko.

W konsekwencji prawidłowe było ustalenie SKO, że dla spornej w sprawie niniejszej inwestycji nieprawidłowo została wdrożona procedura z art. 50 i następnych ustawy planistycznej. Stwierdzenie to nie wymagało przeprowadzenia skomplikowanego procesu wykładni art. 2 pkt 5 ustawy planistycznej i art. 6 u.g.n., w tym nie wymagało sięgania do innych metod wykładni niż gramatyczna. Wystarczało proste porównanie charakteru inwestycji spornej i cech inwestycji celu publicznego wynikających z wymienionych przepisów. Dlatego zgodzić się należy z organem, że decyzję lokalizacyjną wydano z rażącym naruszeniem prawa tj. art. 50 ust. 1 w związku z art. 2 pkt 5 ustawy planistycznej, gdyż do objętej nią inwestycji nie miały zastosowania powyższe przepisy o wydawaniu decyzji o ustaleniu lokalizacji celu publicznego. Ich zastosowanie było również sprzeczne z zasadą legalności (art. 6 k.p.a., art. 7 Konstytucji RP).

Zauważyć należy, że z rażącym naruszeniem prawa mamy do czynienia, gdy decyzja pozostaje w oczywistej sprzeczności z treścią przepisu niebudzącego wątpliwości interpretacyjnych, a nadto, że skutkiem tego naruszenia jest powstanie - w następstwie wydania tej decyzji - sytuacji niemożliwej do zaakceptowania w praworządnym państwie (vide wyrok NSA z 08.03.2012 r., I OSK 363/11, CBOSA). W ocenie składu orzekającego z taką sytuacją mamy do czynienia w sprawie niniejszej, jak prawidłowo oceniło SKO.

Nie budzi również wątpliwości wystąpienie drugiej przesłanki nieważności wskazanej przez SKO – sprzeczności między treścią decyzji lokalizacyjnej doręczonej małżonkom K. oraz K. Ł. a treścią decyzji, którą posługiwał się inwestor w procesie budowlanym, która to okoliczność spełnia przesłankę nieważności z art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a. (naruszenie zakazu dwukrotnego orzekania w tej samej sprawie). Sprzeczność ta jest ewidentna, o czym świadczy treść pkt 5 i 6 spornej decyzji na k. 29 akt administracyjnych I instancji (w wersji doręczonej stronom zawiera on 4 ustalenia) oraz treść pkt 5 i 6 decyzji znajdującej się w aktach administracyjnych II instancji. Niedopuszczalne jest funkcjonowanie w obrocie prawnym dwóch decyzji lokalizacyjnych o różnej treści, ale dotyczących tego samego przedsięwzięcia. Również zatem i z tego powodu istniały podstawy do stwierdzenia na podstawie art. 156 § 1 pkt 3 k.p.a. nieważności decyzji lokalizacyjnej, co prawidłowo ustaliło SKO.

Jak wyjaśniono wyżej, ustawa planistyczna z 2003 r. zawiera własne regulacje dotyczące czasowego zakresu stwierdzania nieważności decyzji o lokalizacji inwestycji celu publicznego. Jest nim powoływany wyżej art. 53 ust. 7, który wyłącza orzeczenie o nieważności po upływie 12 miesięcy od dnia doręczenia lub ogłoszenia decyzji. Dla prawidłowego zastosowania tego przepisu konieczne jest ustalenie w sprawie początku biegu powyższego dwunastomiesięcznego terminu.

Zgodnie z art. 53 ust. 1 ustawy planistycznej z 2003 r. o wydaniu decyzji kończącej postępowanie lokalizacyjne strony zawiadamia się w drodze obwieszczenia, a także w sposób zwyczajowo przyjęty w danej miejscowości. Inwestora oraz właścicieli i użytkowników wieczystych nieruchomości, na których będą lokalizowane inwestycje celu publicznego, zawiadamia się na piśmie.

Z akt administracyjnych postępowania lokalizacyjnego wynika, że o spornej decyzji strony tego postępowania powiadamiano w dwojaki sposób – przez obwieszczenie z dnia [...].07.2010 r. (k. 28 akt administracyjnych I instancji) oraz przez doręczenie odpisu spornej decyzji. Ten ostatnio wymieniony sposób zastosowano wobec skarżących. Wynika to z dokumentów zgromadzonych w sprawie. Co prawda jednakowa data decyzji i data ogłoszenia ([...].07.2010 r.) oraz powtarzający się na decyzji i w obwieszczeniu z [...].07.2010 r. identyfikator sprawy ([...]), wskazane też na zwrotnym potwierdzeniu odbioru korespondencji kierowanej do skarżących (k. 21 akt administracyjnych I instancji) mogły rodzić wątpliwości co do przedmiotu doręczenia, to wątpliwość tę usuwa treść wniosku skarżących z 17.08.2011 r. (k. 16 akt adm. I instancji) o wszczęcie postępowania w przedmiocie stwierdzenia nieważności. We wniosku I. i T. K. powołują się na decyzję "którą otrzymałem jako strona w trakcie postępowania ustalającego warunki lokalizacji celu publicznego". Decyzja taka została wydana w dniu [...].07.2010 r. i zgodnie z jej treścią miała być doręczona stronom według wykazu znajdującego się w aktach. Tym samym stwierdzenie we wniosku o wszczęcie postępowania nieważnościowego dotyczy doręczenia decyzji w dniu 06.08.2010 r.

Mając na uwadze treść art. 49 k.p.a., zgodnie z którym w przypadku ogłoszenia doręczenie uważa się za dokonane po upływie czternastu dni od publicznego ogłoszenia przyjąć należy, że w stosunku do stron poinformowanych o wydaniu decyzji przez obwieszczenie skutek doręczenia nastąpił w dniu 04.08.2010 r. i od dnia następującego po tej dacie można było liczyć termin dwunastomiesięczny. Przypadałby on na dzień 05.08.2011 r. (zgodnie z art. 57 § 3 k.p.a., stosownie do którego terminy określone w miesiącach kończą się z upływem tego dnia w ostatnim miesiącu, który odpowiada początkowemu dniowi terminu, a gdyby takiego dnia w ostatnim miesiącu nie było - w ostatnim dniu tego miesiąca). Ten termin dotyczy podmiotów, którym decyzji nie doręczano, a zawiadamiano o jej treści przez obwieszczenie.

Zauważyć należy, że w powyżej opisany sposób interpretują przepis art. 53 ust. 7 ustawy planistycznej (i identycznie brzmiący art. 53 ust. 8 tej ustawy) sądy administracyjne, które wskazują, że termin ograniczający możliwość stwierdzenia nieważności decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego biegnie od upływu 14 dni od dnia publicznego ogłoszenia tej decyzji (vide wyrok NSA z 08.05.2009 r., II OSK 715/08, wyrok WSA w Łodzi z 02.03.2010 r., II SA/Łd 1057/09, wyrok WSA w Warszawie z 06.02.2008 r., IV SA/Wa 2007/07, CBOSA).

Jak wynika z powyższego w sprawie niniejszej decyzja oprócz obwieszczenia została również doręczona niektórym stronom, w tym skarżącym. Co prawda SKO orzekając w przedmiocie nieważności jako organ I instancji wskazało, że w aktach brak zwrotnych potwierdzeń odbioru decyzji przez skarżących i nieprawidłowo ustaliło datę doręczenia na podstawie daty jej ostateczności, to jednak – co trafnie zauważył skład SKO ponownie rozpoznający sprawę – przedmiotowe potwierdzenia znajdowały się w aktach. Wynika z nich – jak wyżej wskazano - że małżonkom K. doręczono decyzję 06.08.2010 r. (k. 21 akt adm. I instancji). W tej samej dacie doręczono sporne rozstrzygnięcie jeszcze innym pozostałym stronom, np. K. Ł., co wynika ze zwrotnych potwierdzeń odbioru. W stosunku do tych stron, którym doręczono decyzję, a więc i skarżących, termin dwunastomiesięczny należy liczyć od doręczenia im decyzji lokalizacyjnej, a więc jego początek biegnie od dnia 07.08.2010 r. W tej sytuacji upływał on najwcześniej 07.08.2011 r. (art. 57 § 3 k.p.a.).

Zdaniem składu orzekającego w przypadku, który ma miejsce w sprawie niniejszej, w którym daty skutecznego ogłoszenia o decyzji lokalizacyjnej i doręczenia jej stronom wymienionym w art. 53 ust. 1 ustawy planistycznej nie pokrywają się, w związku z czym i koniec dwunastomiesięcznego terminu z art. 53 ust. 7 tej ustawy przypada w innych datach – uznać należy, że wykluczenie stwierdzenia nieważności decyzji lokalizacyjnej może nastąpić dopiero po nadejściu późniejszego dnia upływu tego terminu. Pogląd taki sformułował również M. Szewczyk ("Lokalizacja inwestycji publicznych w świetle ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym", CASUS 2003/2/6/).

Odnosząc powyższe do sprawy niniejszej oznacza to, że termin dwunastomiesięczny z art. 53 ust. 7 ustawy planistycznej powinien być liczony od dnia następującego po dniu doręczenia skarżącym decyzji lokalizacyjnej tj. od daty 07.08.2010 r. i w związku z tym upływał 07.08.2011 r. Mając na uwadze, że zarówno zaskarżona decyzja SKO, jak i wydana przez ten organ decyzja pierwszoinstancyjna noszą daty późniejsze niż 07.08.2011 r. (odpowiednio 15.12.2011 r. oraz 25.10.2011 r.) – niedopuszczalne było stwierdzenie nieważności decyzji lokalizacyjnej mimo istnienia ku temu materialnoprawnych podstaw, ale należało orzec o jej wydaniu z naruszeniem prawa na podstawie art. 53 ust. 7 ustawy planistycznej.

Co prawda SKO odmiennie wyliczyło początek i koniec biegu dwunastomiesięcznego terminu (uwzględniając termin czternastodniowy na złożenie od niej odwołania, co nie znajduje jednak podstaw w treści art. 53 ust. 7), to jednak końcowy wniosek organu odwoławczego o upływie tego terminu, jest prawidłowy. Oznacza to, że zaskarżona decyzja – mimo nie do końca właściwej argumentacji w niej zaprezentowanej odnośnie wykładni art. 53 ust. 7 – ostatecznie odpowiada prawu. Stwierdzone uchybienia nie miały wpływu na wynik sprawy, skoro przesądzający o możliwości zastosowania powyższego przepisu był fakt orzekania w przedmiocie nieważności po upływie 12 miesięcy od dnia doręczenia i ogłoszenia decyzji.

Jednocześnie sąd ocenia jako bezzasadne zarzuty skarżących, którzy wywodzą, że termin dwunastomiesięczny z art. 53 ust. 7 ulega przerwaniu na skutek złożenia wniosku o stwierdzenie nieważności przed jego upływem. Zauważyć należy, że terminy podobne wskazanemu wyżej ustawodawca wprowadził w art. 146 i art. 156 k.p.a. (wykluczenie uchylenia decyzji we wznowionym postępowaniu lub stwierdzenia nieważności decyzji po upływie pięciu lub dziesięciu lat od doręczenia lub ogłoszenia decyzji). W orzecznictwie dotyczącym tych przepisów wskazuje się, że są to terminy materialnoprawne, których upływ jest bezwarunkowy, niezależny od okoliczności, które go spowodowały oraz niepodlegający przywróceniu, a także przerwaniu na skutek złożenia wniosku o wszczęcie postępowania o stwierdzenie nieważności lub wznowienie. Jak wskazuje się, przepisy k.p.a. nie wiążą z datą wszczęcia postępowania podstawy faktycznej i prawnej rozpoznania sprawy. Miarodajny jest w tym zakresie stan obowiązujący w dacie wydania decyzji (vide M. Jaśkowska, komentarz aktualizowany do art. 156 i art. 146 k.p.a., LEX/el, tezy do wskazanych przepisów oraz wyrok NSA z 08.05.2009 r., II OSK 715/08, CBOSA).

Odnosząc powyższe do sprawy niniejszej wskazać należy, że zaskarżona decyzja i decyzja z [...].10.2011 r. zostały wydane po upływie terminu z art. 53 ust. 7 ustawy planistycznej, który to fakt samoistnie wykluczał stwierdzenie nieważności. Dlatego nie miała znaczenia data wszczęcia postępowania nieważnościowego, a istotna była data orzekania w przedmiocie nieważności.

Nie zasługuje również na uwzględnienie stanowisko o braku możliwości zastosowania przez SKO przepisu art. 53 ust. 7 ustawy planistycznej z uwagi na to, że sporna elektrownia wiatrowa nie była inwestycją celu publicznego. Zdaniem sądu prawidłowo wskazano w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji, że postępowanie lokalizacyjne zakończone decyzją z [...].07.2010 r. – niezależnie od tego, że faktycznie nie dotyczyło inwestycji celu publicznego – było prowadzone i zakończyło się tak jak dla lokalizowania takiej inwestycji. Ten fakt był bezsporny i przesądzał o konieczności zastosowania przepisu art. 53 ust. 7 ustawy planistycznej, bowiem przedmiotem postępowania nadzwyczajnego (tu: o stwierdzenie nieważności) jest konkretna decyzja wydana w określonym postępowaniu, na podstawie wskazanych w niej przepisów. Jeśli postępowanie główne zakończyło się decyzją o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, to dotyczące tej decyzji postępowanie nadzwyczajne nieważnościowe nie może dotyczyć innego rodzaju inwestycji, nawet wówczas, gdy w postępowaniu głównym dokonano błędnego zakwalifikowania inwestycji jako inwestycji celu publicznego.

Reasumując stwierdzić należy, że zaskarżona decyzja została wydana zgodnie z prawem, co uzasadniało oddalenie złożonej skargi. Dlatego na podstawie art. 151 ustawy z 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzeczono jak w sentencji.