Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Katarzyna Matczak Sędziowie sędzia WSA Bogusław Jażdżyk sędzia WSA Ewa Osipuk (spr.) Protokolant sekretarz sądowy Marta Kudła po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 17 października 2017 r. sprawy ze skargi Z. Ż. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia "[...]", nr "[...]" w przedmiocie specjalnego zasiłku celowego uchyla zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu I instancji.

Decyzją z dnia 9 czerwca 2017 r., działający z upoważnienia Prezydenta Miasta "[...]" Kierownik ds. Realizacji Świadczeń Socjalnych w Miejskim Ośrodku Pomocy Społecznej w "[...]" odmówił przyznania "[...]" pomocy w formie specjalnego zasiłku celowego: na pokrycie opłat za wynajem pokoju, na zakup kurtki jesiennej, na pokrycie kosztów związanych z wydatkami na zakup leków oraz dojazdów do szpitala.

Podniósł, że w dniu 12 maja 2017 r. wpłynął do organu wniosek "[...]" o udzielenie powyższych świadczeń. Na podstawie przeprowadzonego wywiadu ustalono, że dochód wnioskodawcy w miesiącu poprzedzającym złożenie wniosku wyniósł 1.007 zł. Wnioskodawca prowadzi jednoosobowe, samodzielne gospodarstwo domowe, jest osobą całkowicie niezdolną do pracy okresowo do 30 listopada 2019 r. Uznany jest przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności za osobę niepełnosprawną w stopniu znacznym okresowo do 30 września 2020 r. Posiada świadczenie rentowe (854 zł w miesiącu kwietniu) i otrzymuje zasiłek pielęgnacyjny (153 zł – do 30 września 2020 r.). Dochód miesięczny pomniejszony o składkę na ubezpieczenie zdrowotne i podatek dochodowy wyniósł 1.007 zł. Łącznie wydatki wnioskodawcy wynoszą 690 zł miesięcznie (czynsz wynajmu pokoju - 400 zł, wydatki na zakup leków w maju 2017 r. - ok. 260 zł, opłata za telefon – ok. 30 zł). Po dokonaniu opłat do dyspozycji strony pozostaje kwota 317 zł miesięcznie na zaspokojenie innych potrzeb.

Ustalono, że wnioskodawca jest zameldowany w "[...]" w domu, poddanym rozbiórce. Obecnie wynajmuje pokój u osoby obcej i za wynajem opłaca na bieżąco czynsz w wysokości 400 zł miesięcznie.

Wskazano na art. 41 ustawy o pomocy społecznej, zgodnie z którym w szczególnie uzasadnionych przypadkach osobie albo rodzinie o dochodach przekraczających kryterium dochodowe określone przez ustawę może być przyznany specjalny zasiłek celowy, który nie podlega zwrotowi. Podano, iż organ ma tu możliwość wyboru określonego rozstrzygnięcia, bowiem zasiłek ten jest świadczeniem fakultatywnym

i organ nie jest zobligowany prawem do zaspokojenia wszystkich niezbędnych potrzeb osoby objętej pomocą społeczną. Przepis ten traktuje o zdarzeniach występujących zupełnie okazjonalnie, wymagających wielu niefortunnych zbiegów wydarzeń oraz wykraczających poza możliwości przewidzenia i przeciwdziałania. Świadczenie ma charakter wyjątkowy. Pomoc społeczna ma udzielać wsparcia, a nie udzielać świadczeń w wysokości wygodnej, czy pożądanej przez świadczeniobiorców. Ośrodek dysponuje ograniczonymi środkami i w pierwszej kolejności musi udzielać wsparcia osobom i rodzinom, które są poniżej kryterium dochodowego.

Podano wysokość budżetu Ośrodka na wypłatę zasiłków celowych, który wynosi 1.040.730 zł w 2017 r., z czego 643.333 zł stanowi plan na wydatkowanie zasiłków celowych z przeznaczeniem na pokrycie kosztów pobytów osób bezdomnych w placówkach "[...]" oraz zabezpieczenie opału w sezonie grzewczym. Wskazano, iż średnia pomoc na specjalny zasiłek celowy w maju wyniosła 138,59 zł i skorzystało z niej 39 środowisk.

Dochód wnioskodawcy przekracza zaś kryterium dochodowe dla osoby samotnie gospodarującej, które wynosi 634 zł. Konieczność pokrywania kosztów mieszkania nie jest zaś okolicznością uzasadniającą uznanie sytuacji wnioskodawcy za szczególną, wyjątkową i okazjonalną. Wynajmując mieszkanie, wnioskodawca wziął na siebie zobowiązania z tego wynikające. Przyznanie zasiłku na pokrycie kosztów wynajęcia mieszkania nie ma uzasadnienia w przepisach o pomocy społecznej.

Ponadto, odnosząc się do wniosku o pomoc na zakup leków i dojazdów do szpitala wskazano, że w miesiącu maju i czerwcu 2017 r. przyznano wnioskodawcy pomoc w formie specjalnego zasiłku celowego na zakup leków oraz na dofinansowanie dojazdu na badania w kwotach po 150 zł na miesiąc. Przyznano też w czerwcu zasiłek celowy na zakup odzieży i środków czystości w wysokości 150 zł.

Odnosząc się do wniosku o pomoc na zakup kurtki, organ stwierdził, że domaganie się takiego zasiłku jest w obecnym okresie nieuzasadnione, nie stanowi niezbędnej potrzeby wnioskodawcy. Wskazano, że wnioskodawca nie może liczyć na to, że organ pomocy społecznej będzie zaspokajał wszelkie zgłoszone potrzeby.

W odwołaniu od przedmiotowej decyzji, skarżący podniósł, że po pobycie w szpitalu nie miał dokąd wrócić, a zostawił mieszkanie umeblowane i wyposażone w sprzęt RTV i AGD. Ta okoliczność jest przyczyną trudnej sytuacji odwołującego się. Podniósł, że cała pomoc opieki społecznej od sierpnia 2016 r. do maja 2017 r. zamyka się w kwocie 61 zł. Zauważył, że zwraca się o pomoc nieporównywalnie mniejszą niż ta, która wynikała z opłacania pobytu strony w schronisku. Wskazał, że z zasiłku celowego na zakup odzieży kupuje sobie żywność. Podniósł, że w sierpniu 2016 r. wystąpił do MOPS z prośbą o pomoc w samodzielnej egzystencji i że jest osobą, wymagającą pomocy w samodzielnej egzystencji.

Po rozpoznaniu odwołania strony, decyzją z dnia 24 lipca 2017 r., Samorządowe Kolegium Odwoławcze w "[...]" utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję organu pierwszej instancji. Organ przedstawił stan faktyczny sprawy i - wskazując na przepisy ustawy o pomocy społecznej - stwierdził, że trzeba mieć na uwadze, iż zadaniem pomocy społecznej nie jest udzielanie świadczeń pieniężnych w celu zapewnienia świadczeniobiorcy stałego źródła utrzymania lecz służenie mu pomocą, aby przez wspólne działania zlikwidować nie tylko skutki, ale przede wszystkim przyczynę trudnej sytuacji życiowej wnioskodawcy.

Powołano przepis art. 41 ustawy o pomocy społecznej i wskazano, że skoro osoba ubiegająca się o przyznanie pomocy nie spełnia kryterium dochodowego, to szczególne przypadki muszą być tak wyraziste i odbiegające od sytuacji osób kwalifikujących się do otrzymania pomocy przy spełnieniu kryterium, że uzasadniają przyznanie tej szczególnej pomocy. Wyznacznikiem podjęcia decyzji w tym względzie jest na pewno sytuacja wnioskodawcy oraz cel, na jaki pomoc jest przyznawana, ale w takim samym stopniu przyznanie zasiłku zależy od możliwości finansowych organu pomocy społecznej. Przytoczono dane o budżecie Ośrodka na realizację zasiłków celowych oraz dane, dotyczące średniej wysokości świadczeń, powołane w decyzji organu pierwszej instancji. Wskazano, że powyższa pomoc nie może być utożsamiana z obowiązkiem zaspokojenia przez organy pomocy społecznej wszystkich potrzeb ubiegającego się w żądanej przez niego wysokości.

Wnioskowana przez "[...]" pomoc nie ma charakteru wyjątkowego, a tym samym, niemożliwego do przewidzenia. Zasiłek na pomoc w opłacie za leki i na dojazd do szpitali, wnioskodawca zaś otrzymał. Organ odwoławczy stwierdził, że organ pomocy społecznej, rozpatrując sprawę, odniósł sytuację wnioskodawcy do sytuacji innych osób ubiegających się o pomoc, zwłaszcza osób, spełniających kryterium ustawowe i ocenił, czy przyznanie odwołującemu się żądanej pomocy nie będzie stanowiło formy jego uprzywilejowania. Kolegium nie znalazło nieprawidłowości w postępowaniu organu pierwszej instancji.

W skardze, złożonej do tut. Sądu na decyzję organu odwoławczego, "[...]" podniósł, że wyjechał do szpitala z umeblowanego mieszkania, w którym jest zameldowany i po powrocie nie miał gdzie wrócić i nie podziela stanowiska organu, że nie jest to sytuacja szczególna. Stwierdził, że jego schorzenia są dla niego same w sobie dożywotnim wyrokiem. Wskazał, że gdy opuszczał schronisko w lipcu 2016 r., prosił MOPS o pomoc w samodzielnej egzystencji w stopniu nieporównywalnie mniejszym, niż koszty pobytu strony w schronisku, za który MOPS zobowiązał się bezterminowo płacić. Tymczasem, został praktycznie pozbawiony pomocy. Cała łączna pomoc MOPS w "[...]" zamknie się w kwocie 80 zł. Skarżący podniósł, że jest osobą niepełnosprawną w stopniu znacznym i opieka społeczna jest zobowiązana udzielać takim osobom pomocy. Kryterium dochodowe nie ma tu znaczenia. W ocenie skarżącego, dla opieki społecznej rozwiązaniem sprawy jest pobyt w schronisku, a nie pomoc w samodzielnej egzystencji.

W odpowiedzi na skargę, organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie zważył co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2016 r., poz. 1066), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej oraz rozstrzyganie sporów kompetencyjnych i o właściwość między organami jednostek samorządu terytorialnego, samorządowymi kolegiami odwoławczymi i między tymi organami a organami administracji rządowej. Uprawnienia wojewódzkich sądów administracyjnych sprowadzają się do kontroli działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem tj. kontroli zgodności zaskarżonego aktu z przepisami postępowania administracyjnego, a także prawidłowości zastosowania i wykładni norm prawa materialnego.

Jednocześnie zaś, zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2017 r. poz. 1369 z późn. zm.), zwanej dalej: "p.p.s.a.", Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, natomiast art. 135 p.p.s.a. obliguje sąd do wzięcia pod uwagę z urzędu wszelkich naruszeń prawa.

Skarga zasługuje na uwzględnienie, ponieważ przeprowadzona przez Sąd kontrola legalności zaskarżonej decyzji wykazała, że zaskarżona decyzja została podjęta z naruszeniem przepisów postępowania w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Skarżący wnioskował o przyznanie mu pomocy w formie zasiłku celowego na pokrycie opłat za wynajem pokoju, na zakup kurtki jesiennej, na pokrycie kosztów związanych z wydatkami na zakup leków oraz dojazdów do szpitala.

Organy prawidłowo rozpatrywały ten wniosek w kontekście specjalnego zasiłku celowego, ponieważ dochód wnioskodawcy przekracza kryterium dochodowe dla osoby samotnie gospodarującej.

Podstawę materialnoprawną przyznania tego rodzaju pomocy stanowi art. 41 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz.U. z 2016 r. poz. 930 z późn. zm.), zwanej dalej u.p.s. Zgodnie z tym przepisem - w szczególnie uzasadnionych przypadkach osobie albo rodzinie o dochodach przekraczających kryterium dochodowe może być przyznany:

1) specjalny zasiłek celowy w wysokości nieprzekraczającej odpowiednio kryterium dochodowego osoby samotnie gospodarującej lub rodziny, który nie podlega zwrotowi;

2) zasiłek okresowy, zasiłek celowy lub pomoc rzeczowa, pod warunkiem zwrotu części lub całości kwoty zasiłku lub wydatków na pomoc rzeczową.

Zatem o świadczeniu tym organ pomocy orzeka w ramach uznania administracyjnego. Obliguje to organ do szczególnie wnikliwego rozpatrzenia sprawy. Orzekając w przedmiocie przyznania specjalnego zasiłku celowego organ nie może pominąć faktu, że udzielenie pomocy w formie specjalnego zasiłku celowego uzależnione jest również od zaistnienia dodatkowej przesłanki, którą jest wystąpienie szczególnie uzasadnionego przypadku. Obwarowanie tej formy pomocy wymienioną przesłanką związane jest z tym, że ustawodawca przewidział możliwość jej udzielenia osobom lub rodzinom o dochodach przekraczających kryterium dochodowe. Ustawodawca nie podał definicji "szczególnie uzasadnionego przypadku", a zatem jako pojęcie nieostre, wymaga ono konkretyzacji w okolicznościach faktycznych każdej indywidualnej sprawy. Bez wątpienia, o możliwości przyznania specjalnego zasiłku celowego decyduje sytuacja życiowa, w której znalazła się strona. Przy czym wskazać należy, iż wprawdzie specjalny zasiłek celowy może być przyznany w przypadku przekroczenia kryterium dochodowego, to jednak nie oznacza to w żadnym przypadku, że organy oceniając kwestię przyznania zasiłku mogą abstrahować od sytuacji majątkowej strony. Wręcz przeciwnie, aby ocenić, czy w danej sprawie zachodzi przypadek szczególnie uzasadniony, organ administracji winien ustalić sytuację osobistą, rodzinną, dochodową i majątkową strony, w tym faktyczny dochód miesięczny, wydatki strony związane z jej utrzymaniem, z uwzględnieniem stanu zdrowia strony, a także kosztów ponoszonych na mieszkanie. Dopiero ustalenie tych wszystkich elementów pozwala na ocenę, czy sytuacja strony jest szczególna i czy w danej sprawie, w konkretnych okolicznościach faktycznych strona winna otrzymać pomoc społeczną w omawianej formie. Ponadto organ ma obowiązek wziąć pod uwagę wskazówki co do zasad udzielania pomocy społecznej osobom potrzebującym, pamiętając nie tylko o tym, że rodzaj, forma i rozmiar świadczenia powinny być odpowiednie do okoliczności uzasadniających udzielenie pomocy (art. 3 ust. 3 u.p.s.), ale i o tym, że potrzeby osób i rodzin korzystających z pomocy społecznej powinny zostać uwzględnione, jeżeli odpowiadają celom i mieszczą się w możliwościach pomocy społecznej (art. 3 ust. 4 u.p.s.).

Pojęcie "szczególnie uzasadnionego przypadku" nie zostało zdefiniowane w przepisie art. 41 u.p.s., co oznacza, że kryterium decydującym o wystąpieniu takiej przesłanki będą zawsze indywidualne okoliczności danej sprawy.

O tym, czy mamy do czynienia ze "szczególnie uzasadnionym przypadkiem" decydują indywidualne okoliczności każdej sprawy.

Specjalny zasiłek celowy jest więc świadczeniem o charakterze szczególnym, wyjątkowym, związanym z pewnymi nadzwyczajnymi okolicznościami.

Świadczenia unormowane w art. 41 u.p.s. powinny być traktowane jako szczególna, wyjątkowa pomoc o charakterze doraźnym, ukierunkowana na realizację konkretnego celu.

Odnosząc powyższe do niniejszej sprawy należy zauważyć, że skarżący ma liczne choroby przewlekłe, wymagające stałej opieki medycznej i leczenia specjalistycznego. Choroby skarżącego obniżają też jakość jego życia. Jest osobą całkowicie niezdolną do pracy okresowo do 30 listopada 2019 r. Uznany jest przez Powiatowy Zespół ds. Orzekania o Niepełnosprawności za osobę niepełnosprawną w stopniu znacznym okresowo do 30 września 2020 r.

Posiada rentę w wysokości 1007 zł, z czego po dokonaniu opłat (za wynajmowany pokój – 400 zł, za leki – ok. 260 zł i za telefon – ok. 30 zł) skarżącemu ok. 317 zł na zabezpieczenie innych potrzeb, w tym wyżywienie, ubranie i wszelkie inne potrzeby życiowe.

Wskazać też należy, że skarżący ma trudną sytuację mieszkaniową. Jak wynika z wyjaśnień skarżącego – niezależną od niego.

W sprawie należy też wskazać, że skarżący przebywał w Schronisku "[...]", za które Ośrodek Pomocy Społecznej w "[...]" ponosił koszty w wysokości 1.090 zł miesięcznie (decyzja Dyrektora Ośrodka Pomocy Społecznej w "[...]" z dnia 13 września 2011 r.). Następnie, skarżący przebywał w Domu "[...]" w okresie od 1 kwietnia 2015 r. do dnia 30 września 2015 r. (decyzja Zastępcy Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej w "[...]" z dnia 26 marca 2015 r.) i w okresie od dnia 1 kwietnia 2016 r. do dnia 3 maja 2016 r. (decyzja zastępcy Kierownika Ośrodka Pomocy Społecznej Gminy "[...]" z dnia 23 maja 2016 r. (akta sprawy II SA/Ol 509/17). Do ponoszenia opłat za pobyt w Domu "[...]".

Obecnie skarżący wynajmuje pokój za kwotę 400 zł miesięcznie i zwrócił się m.in. o pomoc w sfinansowaniu tych kosztów. Skarżący podnosi, że chciał się usamodzielnić i koszty wynajmu pokoju są znacznie niższe, niż koszty jego pobytu w schronisku.

W ocenie Sądu, organ, rozpoznając wniosek skarżącego o pomoc w ponoszeniu kosztów wynajmu pokoju (o którą skarżący zwraca się od wielu miesięcy), powinien wziąć pod uwagę również podnoszoną przez skarżącego próbę usamodzielnienia się.

Bez wątpienia bowiem, zadaniem pomocy społecznej jest umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężenie trudnych sytuacji życiowych, których nie są oni w stanie pokonać sami, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości. Osoby i rodziny korzystające z pomocy społecznej są też obowiązane do współdziałania w rozwiązywaniu ich trudnej sytuacji życiowej.

W art. 2 ust. 1 ustawy o pomocy społecznej zawarta jest jedna z konstytucyjnych zasad, na których opiera się ustrój Rzeczypospolitej Polskiej i zarazem fundamentalna zasada pomocy społecznej. Jest to zasada pomocniczości (subsydiarności). Treść tej zasady kształtowana przez prawne uregulowania, odwołuje się do samodzielności obywateli i wspólnot w realizacji zadań publicznych. Państwo powinno wspomagać jednostki, rodziny, grupy i nie powinno przejmować zadań, które mogą one samodzielnie wykonywać. Ingerencja państwa lub większych wspólnot powinna zaś następować tylko w przypadku gdy zadania przekraczają możliwości jednostki lub małej wspólnoty. Zgodnie z zasadą subsydiarności państwo nie może ograniczać inicjatywy obywateli, wyręczać ich, pozbawiać możliwości wyboru, ani przejmować za nich odpowiedzialności. Należy umacniać pierwszeństwo i autonomię jednostki. Z zasady tej wynika nie tylko zachęta do działania, ale wręcz dezaprobata dla pasywności i nadopiekuńczości państwa (zob. I. Sierpowska, Komentarz do ustawy dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej, Wydawnictwo ABC 2009 r.). W doktrynie wskazuje się, iż zasada subsydiarności wyraża spoczywającą na jednostce powinność pełnego wykorzystania własnych zasobów, możliwości oraz uprawnień w celu pokonania trudnej sytuacji życiowej. Jeżeli jednostka nie uczyni zadość owej powinności, to brak po jej stronie podstawowej przesłanki do udzielenia wsparcia z pomocy społecznej. Pomoc społeczną jednostka może otrzymać dopiero wówczas, gdy wykorzysta, po pierwsze swoje uprawnienia, po drugie własne zasoby i możliwości, przez które należy rozumieć nie tylko sytuację materialną, ale również właściwości psychofizyczne, kwalifikacje zawodowe, aktywność jednostki w rozwiązywaniu własnych i rodzinnych problemów oraz jej gotowość współdziałania w tym celu z innymi.

Biorąc pod uwagę stan faktyczny sprawy, w ocenie Sądu, skarżący sam podejmuje możliwe działania, aby się usamodzielnić, a pierwszym ku temu krokiem było wynajęcie pokoju. Pokrycie pełnych kosztów tego wynajmu przekroczyło jednak możliwości skarżącego, biorąc pod uwagę wysokość jego renty, wydatki i liczne schorzenia, wymagające wydatków na leki i częste wizyt u lekarzy. Bez wątpienia też na uwagę zasługuje podnoszony przez skarżącego fakt, że nie zajmuje on miejsca w schronisku dla bezdomnych, co wiązałoby się dla Gminy z dużo większym wydatkiem, niż pomoc w pokryciu kosztów wynajęcia pokoju.

Biorąc powyższe pod uwagę, organ winien rozważyć wskazane okoliczności w celu ponownej oceny, czy nie zachodzi w przedmiotowej sprawie szczególnie uzasadniony przypadek, o którym mowa w art. 41 ustawy o pomocy społecznej, w którym nie jest możliwe uzyskanie potrzebnych środków w ramach własnych działań, które są bez wątpienia podejmowane przez stronę.

W ocenie Sądu, nie zasługuje też na akceptację przesłanka odmowy przez organ udzielenia wsparcia na kurtkę. Organ stwierdził bowiem, że domaganie się takiego zasiłku jest w obecnym okresie nieuzasadnione, nie stanowi niezbędnej potrzeby wnioskodawcy. Decyzja została bowiem wydana w dniu 9 czerwca 2017 r.

Fakt, że wnioskodawca złożył wniosek o zasiłek na kurtkę w okresie letnim, z całą pewnością nie może rozstrzygać o tym, że jest to wniosek nieuzasadniony. Wnioskodawca być może chciał mieć możliwość zakupu kurtki w odpowiednim czasie, przed nadejściem chłodów. Przesłanki złożenia takiego wniosku nie zostały zbadane przez organ i w tej sytuacji, uzasadnienie odmowy udzielenia powyższej pomocy jest nieprawidłowe.

Należy zaś podzielić uzasadnienie organu, dotyczące odmowy przyznania zasiłku celowego na pokrycie kosztów związanych z wydatkami na zakup leków oraz dojazdów do szpitala.

Jak wskazano w decyzjach organów obu instancji, pomoc taka została udzielona skarżącemu w miesiącu maju i czerwca 2017 r. Decyzją z dnia 27 kwietnia 2017 r. przyznano skarżącemu specjalny zasiłek na zakup leków w miesiącu maju – 100 zł i w miesiącu czerwcu 100 zł oraz specjalny zasiłek na dofinansowanie dojazdu na badania w miesiącu maju – 50 zł i w miesiącu czerwcu – 50 zł.

Powyższe pozostaje jednak bez wpływu na rozstrzygnięcie Sądu.

Decyzja wydawana w ramach tzw. uznania administracyjnego powinna być przekonująca, aby nie było wątpliwości, że okoliczności istotne dla sprawy zostały rozważone i ocenione, a ostateczne rozstrzygnięcie jest ich logiczną konsekwencją. Z decyzji takiej musi wynikać także i to, że organ nie pozostawił poza swoimi rozważaniami argumentów podnoszonych przez stronę oraz nie pominął jej żądań - oczekiwań od organu.

Uzasadnienie zaskarżonej decyzji nie uczyniło zadość tym wymogom, czym naruszono przepisy art. 7, art. 77 i art. 80 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz.U. z 2016 r., poz. 930 z późn. zm.).

Mając powyższe na uwadze, na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a., orzeczono jak w sentencji.