Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krystyna Skowrońska – Pastuszko Sędziowie Sędzia WSA Barbara Rennert (spr.) Sędzia WSA Alina Rzepecka Protokolant Sekretarz sądowy Anna Szymczak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 kwietnia 2015 r. sprawy ze skargi E.Ł. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2008 r. 1. Uchyla zaskarżoną decyzję. 2. Określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana. 3. Zasądza od Dyrektora Izby Skarbowej na rzecz skarżącej kwotę 1.050 (jeden tysiąc pięćdziesiąt) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W dniu 19 lutego 2015r. E.Ł. złożyła skargę na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] stycznia 2015 r. nr [...], utrzymującą w mocy decyzję Naczelnika Urzędu Skarbowego z [...] listopada 2014 r. nr [...], określającą skarżącej zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2008 r.

Rozstrzygnięcia organów zapadły w następującym stanie faktycznym.

Na podstawie upoważnienia z [...] stycznia 2013 r. wszczęto wobec skarżącej kontrolę podatkową w zakresie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2008 r. Z ustaleń zawartych w sporządzonym [...] kwietnia 2013 r. protokole tej kontroli wynika, że skarżąca od [...] czerwca 2008 r. prowadziła działalność handlową za pośrednictwem portalu [...]. Na podstawie przedłożonej do kontroli dokumentacji księgowej oraz analizy ekonomicznej kontrolujący ustalili, że wartość osiągniętego przez skarżącą przychodu netto na kwotę 216.897,92 zł, natomiast skarżąca wykazana ten przychód w wysokości 199.760 zł. Kwotę błędu ustalono na 8,58 % i stwierdzono, że księga prowadzona jest nierzetelnie w części dotyczącej niezaewidencjonowania przychodów w kwocie 17.137,92 zł i w tej części nie uznano jej za dowód tego, co wynika z zawartych w niej zapisów. W kwestii kosztów uzyskania przychodów stwierdzono, że dokonane w księdze podatkowej zapisy wydatków nie odzwierciedlają stanu rzeczywistego i części dotyczącej 55.416,77 zł nie uznano jej zapisów za dowód w postępowaniu podatkowym (wskaźnik błędu 25,36 %). Kwota 55.416,77 zł to kwota wydatków udokumentowanych paragonami ze sklepów we Frankfurcie i Seelow: [...]. Do paragonów z danego miesiąca skarżąca sporządzała "rozliczenie zakupów dokonywanych w EURO", które zawiera datę wydatku, kwotę, kurs waluty, wydatki w złotych. Do księgi przychodów i rozchodów wpisywano wartość netto razem w złotych według kursu euro z dnia poprzedzającego zakup. Skarżąca pisemnie wyjaśniła, że często nie mogła uzyskać za zakupiony towar faktury, a jedynie paragon, zatem aby udokumentować poniesione wydatki na zakup towaru na koniec miesiąca sporządzała zestawienie paragonów fiskalnych opatrzonych pieczęcią swojej firmy, podpisem i adnotacją dotyczącą zakupu towaru. Tak przygotowane dowody wewnętrzne stanowiły podstawę do zapisu w księdze podatkowej. Skarżąca w 2008 r. z osiągniętego dochodu rozliczała się wraz z mężem D.Ł..

W złożonych do protokołu kontroli podatkowej zastrzeżeniach skarżąca zakwestionowała uznanie prowadzonej przez nią podatkowej księgi za nierzetelną w części dotyczącej kosztów uzyskania przychodów udokumentowanych paragonami kasy fiskalnej. Stwierdziła, że w przypadku kwestionowania takich zapisów księgi podatnik może udowadniać poniesienie określonego wydatku i jego związek z przychodem innymi dowodami, o ile organy kwestionują fakt poniesienia wydatku, jego wysokość lub celowość. Zwróciła uwagę na fakt, że jej celem nie było działanie, które miałoby powodować zawyżenie kosztów uzyskania przychodu i wyjaśniła, że do każdego z zakupionych towarów jest w stanie przypisać konkretny paragon dokumentujący jego sprzedaż.

W związku ze stwierdzonymi w protokole kontroli podatkowej nieprawidłowościami, Naczelnik Urzędu Skarbowego wszczął wobec małżonków Ł. postępowanie w sprawie określenia wysokości zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2008 r., które zakończył w dniu [...] lutego 2014 r. wydaniem decyzji określającej ww. zobowiązanie na kwotę 53.220 zł. Dyrektor Izby Skarbowej, w wyniku rozpatrzenia złożonego przez skarżącą odwołania, decyzją z [...] maja 2014 r. uchylił powyższą decyzję i przekazał sprawę organowi pierwszej instancji do ponownego rozpatrzenia.

W trakcie ponownie przeprowadzonego postępowania skarżąca przedłożyła szczegółowe zestawienia dotyczące transakcji sprzedaży towarów za pośrednictwem aukcji [...], wykazując w nich sprzedaż towarów, których zakup został udokumentowany paragonami. Przedłożyła także zestawienia: towarów, dla których nie mogła przyporządkować aukcji sprzedaży, towarów, które zostały wykazane w spisie z natury oraz towarów, które dołączono do paczek jako gratisy.

Decyzją z [...] listopada 2014 r. Naczelnik Urzędu Skarbowego określił E. i D. małżonkom Ł. zobowiązanie w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2008 r. w kwocie 51.393 zł.

Uzasadniając decyzję wskazał, że E.Ł. prowadziła działalność gospodarczą pod nazwą Ł.E. L w zakresie detalicznej sprzedaży towarów handlowych pochodzących z Niemiec (artykuły spożywcze, chemia gospodarcza, kosmetyki itp.) za pośrednictwem portalu internetowego [...] posługując się nickiem "m", a początkowo także nickiem należącym do jej ojca R.O. "M". W wyniku podjętych działań stwierdzono nieprawidłowości w dokumentacji księgowej ww. działalności gospodarczej w zakresie:

1. zaniżenia przychodu o kwotę 17.137,92 zł;

2. zawyżenia kosztów uzyskania przychodów o łączną kwotę 55.416,66 zł, w tym: 55.205,84 zł - wydatki z tytułu zakupu towarów handlowych ujęte na podstawie paragonów, 141,82 zł - wydatki dotyczące użytkowania prywatnego samochodu do celów prowadzonej działalności gospodarczej, 69 zł - wydatki niedotyczące opłat bankowych przez omyłkowe powtórne ujęcie opłaty za internet;

3. zawyżenia wartości stanu remanentu końcowego na dzień [...] grudnia 2008 r. o kwotę 4.558,22 zł;

4. zaniżenia odliczeń od dochodu z tytułu składek na ubezpieczenia społeczne dotyczących skarżącej o kwotę 319,80 zł;

5. zawyżenia odliczeń od podatku z tytułu składek zdrowotnych skarżącej o kwotę 360,52 zł.

W świetle powyższych ustaleń, organ uznał prowadzone przez skarżącą księgi podatkowe za nierzetelne, w rozumieniu art. 193 § 4 i § 6 Ordynacji podatkowej, w części wykazanego przychodu i w części wykazanych w niej kosztów jego uzyskania albowiem kwota wykazanych błędów przekracza wskaźnik 0,5% kwot wykazanych w księdze za rok 2008. Ponadto, zgodnie z przepisem art. 23 § 2 Ordynacji podatkowej, organ podatkowy odstąpił od określenia podstawy opodatkowania w drodze oszacowania, gdyż dane wynikające z ksiąg podatkowych uzupełnione dowodami uzyskanymi w toku postępowania, pozwoliły na określenie podstawy opodatkowania.

W kwestii wydatków udokumentowanych paragonami Naczelnik Urzędu Skarbowego, powołując się na przepisy rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (§§ 12, 13, 14), stwierdził że paragonami fiskalnymi mogą być udokumentowane tylko wydatki dotyczące zakupu w jednostkach handlu detalicznego materiałów pomocniczych, środków czystości i bhp, materiałów biurowych oraz paliwa i olejów za granicą. Jest to katalog zamknięty, wobec czego nie ma możliwości zaliczenia do kosztów wydatków innych rodzajowo, potwierdzonych paragonem fiskalnym. Nie może on bowiem stanowić dowodu księgowego, będącego podstawą zapisu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów.

Na ww. rozstrzygnięcie E.Ł. złożyła odwołanie. Wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji w części dotyczącej uznania wydatków na zakup towarów handlowych udokumentowanych w niepełny sposób, tj. paragonami fiskalnymi, które po sporządzeniu miesięcznego zestawienia stanowiącego dowód wewnętrzny stanowiły podstawę zapisu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów na kwotę 49.435,70 zł, zarzuciła jej naruszenie art. 122, art. 187 § 1 i § 2 oraz art. 191 Ordynacji podatkowej.

W uzasadnieniu podniosła, że stwierdzenie nierzetelności dokumentu księgowego (paragonu) jest warunkiem koniecznym, lecz niewystarczającym do pozbawienia podatnika kosztów zakupu towaru udokumentowanych paragonami. Zgodnie z art. 180 i art. 181 Ordynacji podatkowej podatnik może dowodzić wszelkimi innymi dowodami, a nie - jak twierdzi organ - tylko dowodami księgowymi, że koszty faktycznie zostały poniesione. Przyjęcie takiego poglądu uzasadnia zapis zawarty w art. 23 § 2 Ordynacji podatkowej, że dane wynikające z ksiąg podatkowych uzupełnione dowodami uzyskanymi w toku postępowania pozwalają na określenie podstawy opodatkowania i wówczas można odstąpić od jej szacowania. Również w przepisie art. 193 § 8 Ordynacji podatkowej, gwarantującym możliwość wniesienia zastrzeżeń do protokołu badania ksiąg i przedstawienia dowodów pozwalających organowi podatkowemu na prawidłowe określenie podstawy opodatkowania, brak jest wymogu do posłużenia się przez stronę szczególnymi środkami dowodowymi. Wskazując na treść przepisów art. 9 ustawy podatku dochodowym od osób prawnych i art. 23 Ordynacji podatkowej skarżąca wywiodła, że obowiązuje w nich zasada prawdy obiektywnej (art. 122 Ordynacji podatkowej) i przy szacowaniu dochodu należy dążyć do uzyskania danych możliwie najbliższych rzeczywistości i prowadzić do efektów możliwie bliskich prawdzie. Przyjęcie, że sama nierzetelność dokumentu źródłowego jest warunkiem wystarczającym do pozbawienia podatnika kosztów uzyskania przychodów byłoby przyjęciem zasady prawdy formalnej a nie prawdy obiektywnej. Powołując się na orzecznictwo sądów administracyjnych (sygn. akt III SA 362/96 z 29 września 1997 r., I SA 3352/99 z 20 kwietnia 2001 r., I SA/Ka 1241/96 z 18 lutego 1998 r.) skarżąca wskazała, że odnośnie uznania wydatków za koszty uzyskania przychodów nie obowiązują jednolite zasady; każda sytuacja wymaga odrębnego potraktowania.

Kończąc podkreśliła, że jej celem nie było działanie, które miałoby powodować zawyżenie kosztów uzyskania przychodów. Dla około 90% zakupionych towarów na paragon, tj. na ogólną wartość 49.435,70 zł, jest w stanie przypisać aukcję dokumentującą jego sprzedaż. Jedynie dla towarów o wartości ogółem 5.770,14 zł nie przyporządkowała aukcji. Powyższe wynika z przyczyny uszkodzeń towarów w transporcie, czy też upływu terminu przydatności towarów, a także trudności technicznych związanych z dostępem do danych na portalu [...].

W wyniku rozpoznania odwołania, decyzją z [...] stycznia 2015 r. Dyrektor Izby Skarbowej utrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie. Uzasadniając decyzję, za prawidłowe uznał ustalenia organu pierwszej instancji w zakresie wyłączenia z kosztów uzyskania przychodów wydatków, które udokumentowano paragonami. Powołując się na art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz przepisy rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów, organ odwoławczy podkreślił, że do uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest nie tylko zaistnienie konkretnego zdarzenia gospodarczego polegającego na zakupie towaru u konkretnego sprzedawcy, za konkretną cenę, ale i odpowiednie udokumentowanie tej operacji; nie wystarczy wykazanie, że podatnik mógł gdziekolwiek nabyć towar i zużyć go w działalności gospodarczej, aby wydatek ten móc zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów. W świetle powyższego organ odwoławczy podniósł, że paragony przedłożone przez skarżącą na zakup towarów na terenie Niemiec nie zawierają danych potwierdzających faktyczny przebieg operacji, w tym przede wszystkim nie identyfikują osób w niej uczestniczących, zatem nie można na ich podstawie przesądzić, że nabywcą towarów była właśnie skarżąca. Mając na względzie, że sama wadliwość dowodów księgowych nie przesądza jeszcze, iż opisany w nich wydatek nie został poniesiony, w przypadku, gdy podatnik nie posiada określonych przepisami prawa dowodów na poniesienie wydatków, to na nim spoczywa ciężar dostarczenia innych dowodów, pozwalających na zaliczenie tych wydatków do kosztów uzyskania przychodu. Tymczasem takich dowodów w niniejszej sprawie skarżąca nie dostarczyła. W ocenie organu odwoławczego w przedmiotowej sprawie brak jest zatem podstaw do uznania wydatków nabycia towarów na terenie Niemiec udokumentowanych paragonami fiskalnymi za koszty uzyskania przychodów; przedmiotowe paragony nie potwierdzają faktu poniesienia wydatków na nabycie towarów handlowych przez skarżącą oraz ich związku z prowadzoną działalnością.

Również za zasadne Dyrektor uznał ustalenia organu pierwszej instancji w zakresie pozostałych wydatków skarżącej: z tytułu ubezpieczenia społecznego i zdrowotnego oraz wykazanych w PIT/O, jak również w zakresie przychodów ze sprzedaży towarów handlowych uzyskanych przez nią w 2008 r.

Nadto organ odwoławczy wskazał, że doręczonym małżonkom Ł. w dniu 7 listopada 2008 r. zawiadomieniem poinformował ich, że z dniem 4 listopada 2014 r. bieg terminu przedawnienia zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2008 r. uległ zawieszeniu, a do chwili wydania decyzji postępowanie karnoskarbowe nie zostało zakończone.

We wniesionej na powyższe rozstrzygnięcie skardze E.Ł. wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji i zasądzenie na jej rzecz kosztów postępowania. Decyzji zarzuciła naruszenie art. 122, art. 187 § 1, § 2 i art. 191 Ordynacji podatkowej, a także art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych oraz § 11 ust. 4 pkt 3, § 16 ust. 1-2 i § 27 rozporządzenia w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów.

Uzasadniając skargę, przedstawiła argumentację tożsamą z podniesioną na etapie postępowania odwoławczego. Powtórzyła, że związek towarów zakupionych na paragon z przychodem został przez nią bezspornie udowodniony w przedłożonych w toku prowadzonego postępowania zestawieniach. Ponadto obowiązek zaewidencjonowania zakupionego towaru, który w dniu zakupu został przyjęty do magazynu na podstawie paragonów fiskalnych opatrzonych stemplem i podpisem właściciela, zawierających dane dostawcy oraz ilość, rodzaj i cenę zakupionych towarów wynika z treści § 16 ww. rozporządzenia.

Odpowiadając na skargę, Dyrektor Izby Skarbowej wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko.

Sąd zważył co następuje:

Skarga okazała się zasadna.

Zgodnie z regulacją art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 r., poz. 1647), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości między innymi przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym zasadą jest, że kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Stosownie zaś do treści art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm.) sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Sąd obowiązany jest wyeliminować z obrotu prawnego akt wydany przez organ administracyjny jeśli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, bądź dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego czy też inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt 1 lit a-c P.p.s.a.) lub też w razie stwierdzenia nieważności (art. 145 § 1 pkt 2 P.p.s.a.).

Istota sporu w niniejszej sprawie koncentruje się na stwierdzeniu czy skarżąca wykazała poniesienie wydatków na zakup towarów, który to zakup dokumentowała paragonami z kasy fiskalnej. Zatem u podstaw rozpoznawanej sprawy legły przepisy ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz. U. z 2000 r. nr 14, poz. 176 ze zm.) w brzmieniu obowiązującym w 2008 r.

Zgodnie jej art. 22 ust. 1 ustawy kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Z gramatycznej wykładni tego przepisu wynika, że podatnik ma możliwość odliczenia od uzyskanego przychodu jego kosztów pod warunkiem, że mają one związek z prowadzoną działalnością gospodarczą, a ich poniesienie ma bądź może mieć wpływ na wielkość osiągniętego przychodu. W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego prezentowany jest pogląd, zgodnie z którym do uznania wydatku za koszt uzyskania przychodów niezbędne jest zaistnienie konkretnego zdarzenia gospodarczego (zakup towaru lub usługi u konkretnego sprzedawcy za konkretną cenę) oraz jego właściwe udokumentowanie.

Należy zwrócić uwagę na ustawowe przesłanki pozwalające kwalifikować dany wydatek jako koszt uzyskania przychodu w rozumieniu ustawy podatkowej. Nie ulega wątpliwości, że obowiązek prawidłowego udokumentowania wydatków spoczywa na podatniku, gdyż to on ich dokonuje i zalicza je do kosztów uzyskania przychodów, pomniejszając tym samym podstawę opodatkowania podatkiem dochodowym. Podatnik powinien wykazać nie tylko, że koszt został poniesiony, ale również, że został poniesiony w celu uzyskania przychodów. Nadto koszty muszą wynikać z prawidłowo prowadzonej księgi przychodów i rozchodów (art. 24a ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych). Kryteria należytego prowadzenia ksiąg podatkowych zawarte są z kolei w ustawie o rachunkowości oraz w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 26 sierpnia 2003 r. w sprawie prowadzenia podatkowej księgi przychodów i rozchodów (Dz. U. Nr 152, poz. 1475 ze zm.) wydanym na podstawie art. 24a ust. 7 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. I tak, podstawą zapisów w księgach podatkowych są dowody księgowe (§ 12 ust. 3 rozporządzenia oraz art. 20 ust. 2 ustawy o rachunkowości), zaś art. 21 ust. 1 ustawy o rachunkowości określa wymogi co do treści dowodu księgowego.

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sporawy należy przyznać rację organom podatkowym w niej orzekającym, że paragonem fiskalnym nie może być - w świetle powołanych wyżej przepisów ustawy o rachunkowości i rozporządzenia z dnia 23 sierpnia 2003 r. - dokumentowany zakup towarów handlowych. Jednakże, jeżeli w interesie podatnika leży wykazanie poniesienia określonych wydatków na prowadzoną działalność gospodarczą za pomocą wszelkich wiarygodnych dowodów (na co wskazuje dotychczasowe orzecznictwo), to nie można twierdzić, że dokumentowanie zakupu towarów handlowych może odbywać się jedynie za pomocą faktur.

W niniejszej sprawie organ odwoławczy stwierdził, że przedłożone przez skarżącą paragony fiskalne dokumentujące transakcje nabycia towarów na terenie Niemiec nie potwierdzają faktu poniesienia wydatków na nabycie przez nią towarów handlowych i ich związku z prowadzoną działalnością. Ze stwierdzeniem takim można zgodzić się jedynie częściowo. Faktycznie, z paragonu fiskalnego nie wynika kto był nabywcą wyszczególnionych w nim towarów. Wynika natomiast z niego osoba sprzedawcy oraz uiszczona za nabyty towar cena. Jednakże wyłączając z kosztów uzyskania przychodów wydatki udokumentowane paragonami organy obu instancji pominęły ocenę niektórych elementów materiału dowodowego, a mianowicie nie odniosły się do przedłożonych przez skarżącą zestawień przyporządkowujących nabyte w oparciu o paragony towary do towarów sprzedawanych przez nią na aukcjach. Pominęły także milczeniem wyjaśnienia skarżącej złożone w tej kwestii, jak i fakt sporządzania przez nią miesięcznych "rozliczeń zakupów dokonywanych w EURO" a dotyczących towarów objętych paragonami. Organy w ogóle nie rozważyły sposobu ewidencjonowania przez skarżącą operacji dokumentowanych paragonami. Należy zwrócić uwagę, że skarżąca ww. "rozliczenia zakupów" sporządzała co miesiąc, dokonując na ich podstawie zapisów w księdze podatkowej i podczas kontroli podatkowej dokumentację tę przedłożyła, zatem nie były to czynności wykonane dopiero na potrzeby kontroli podatkowej. Odrzucając bez rozważenia tych kwestii przedłożone przez skarżącą paragony, organy podatkowe nie zastanowiły się skąd skarżąca dysponowała tak "pasującymi" do prowadzonej przez nią sprzedaży paragonami i to zarówno w kwestii asortymentu, jak i dat zakupu.

Ponownego podkreślenia wymaga, że przypadku zaliczenia przez podatnika konkretnych wydatków do kosztów uzyskania przychodów, na nim właśnie spoczywa ciężar wykazania, iż dany koszt został poniesiony w celu uzyskania przychodu i to wykazania za pomocą wszelkich wiarygodnych dowodów. W niniejszej sprawie organy obu instancji wybiórczo i częściowo oceniając zebrany materiał dowodowy, uniemożliwiły skarżącej wykazanie poniesienia wydatków objętych zakwestionowanymi paragonami. Skoro z utrwalonej linii orzecznictwa wynika, że sama wadliwość dokumentu księgowego nie przesądza jeszcze o możliwości zakwestionowania faktu poniesienia danego wydatku, koniecznym jest wyjaśnienie jakie przyczyny spowodowały taki stan rzeczy. Niezbędne zatem staje się dokonanie wnikliwej analizy twierdzeń skarżącej co do okoliczności samego zdarzenia gospodarczego oraz dokumentów księgowych, stanowiących podstawę zapisów w księdze podatkowej. Tego organu orzekające w niniejszej sprawie nie dokonały, mimo że zebrały w tej kwestii materiał dowodowy, tym samym naruszyły przepisy art. 121 § 1, art. 122, art. 187 § 1 i art. 191ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. - Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r. poz. 749 ze zm.)

Zatem celem wyjaśnienia powyższych okoliczności organy podatkowe, w ponownie prowadzonym postępowaniu, będą zobowiązane zebrany materiał dowodowy rozpatrzyć, a w szczególności porównać dane zawarte w przedłożonych przez skarżącą paragonach z asortymentem wystawianym na aukcjach internetowych, odnieść się do wyjaśnień skarżącej oraz przedłożonych przez nią w trakcie prowadzonego postępowania podatkowego zestawień, jak i do wszystkich dokumentów, na podstawie których ewidencjonowała ona w księdze podatkowej wydatki.

W tym stanie rzeczy Sąd, na podstawie powołanych wyżej przepisów oraz art. 145 § 1 ust. 1c P.p.s.a., stwierdzając że opisane naruszenia przepisów postępowania miały istotny wpływ na wynik sprawy, uchylił zaskarżoną decyzję, określając jednocześnie, że zaskarżona decyzja nie może być wykonana, do czego obligował go przepis art. 152 P.p.s.a. O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 i art. 205 § 1 P.p.s.a.