Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział II w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Wojciechowski Sędziowie Sędzia WSA Arkadiusz Blewązka Sędzia WSA Czesława Nowak – Kolczyńska (spr.) Protokolant asystent sędziego Anna Dębowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 czerwca 2011 r. sprawy ze skargi S. P. na decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania uprawnień do świadczenia pieniężnego 1. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych z dnia [...] nr [...]; 2. zasądza od Kierownika Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych na rzecz skarżącej S. P. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją z dnia [...] roku, Nr [...], po rozpoznaniu wniosku S. P. o ponowne rozpatrzenie sprawy utrzymał w mocy własną wcześniejszą decyzję z dnia [...] roku, Nr [...] o odmowie przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego.

We wniosku skarżąca wskazała, iż w styczniu 1941 roku z nakazu niemieckiego została deportowana z Ł. do gospodarstwa rolnego Niemca w miejscowości P., pow. T., miała wtedy 12 lat. Ojciec skarżącej został wywieziony na roboty do Niemiec i wrócił po wojnie, matka została w Ł. Skarżąca pracowała ponad siły 12 godzin dziennie przez pięć lat, nie mogła się kontaktować z matką. Do wniosku strona załączyła kopie zeznań świadków: L. Z. i S. D. oraz zaświadczenie ZUS o zaliczeniu okresu pracy wykonywanej na rzecz W. G. w gospodarstwie rolnym w P.

Organ decyzją z dnia [...] roku odmówił S. P. przyznania uprawnienia do świadczenia pieniężnego, bowiem uznał, że strona nie przedstawiła w zakreślonym terminie wymaganych dokumentów potwierdzających okres i rodzaj represji. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia organ wskazał przepis art. 2 pkt 2 oraz art. 4 ust. 1, 2 i 4 ustawy z dnia 31 marca 1996 roku o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. Nr 87, poz. 395 ze zm.).

We wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy S. P. nie zgodziła się z zakwestionowaną decyzją i poprosiła o wskazanie co jeszcze powinna zrobić, aby jej pisanie nie było nadaremne.

W toku postępowania w II instancji organ zwrócił się do Urzędu Miasta Ł. o nadesłanie ankiety i karty osobowej skarżącej oraz do Fundacji "Polsko Niemieckie Pojednanie" o nadesłanie dokumentów dotyczących skarżącej. W rezultacie tych wezwań organ zebrał następujące materiały dowodowe: zaświadczenia ZUS z dnia [...] roku i z dnia [...] r. o zaliczeniu skarżącej pracy na rzecz W.G. w P. w okresie 31 stycznia 1940r. do 19 stycznia 1945 r.; zaświadczenie Urzędu Gminy P. i Proboszcza Rzymsko-Katolickiej Parafii A w P., dotyczące istnienia gospodarstwa rolnego baora W. G. w P. w gminie P. w okresie od 1940 do 1945 r.; kopię karty osobowej i ankiety skarżącej, a także wcześniej już przedłożone przez skarżącą oświadczenie strony o braku dokumentów zatrudnienia i zeznania świadków.

Natomiast w dniu 28 stycznia 2011 roku dokonano przesłuchania skarżącej, która wyjaśniła, w szczególności, że na początku wojny została zabrana z domu przez Niemców i skierowana do pracy u Niemca W. G. w gospodarstwie rolnym w P. Dziadkowie i bracia matki również pracowali w tym gospodarstwie. Strona nie otrzymywała wynagrodzenia za pracę, tylko jedzenie, mieszkała w jednym domu z gospodarzem, a warunki mieszkaniowe były złe, święta spędzała u Niemca. Czasami dostawała przepustkę i odwiedzała rodziców, do Ł. najczęściej chodziła na pieszo.

Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych decyzją z dnia [...] roku utrzymał w mocy własne wcześniejsze rozstrzygnięcie. Zdaniem organu ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika, iż w przypadku S. P. nie zostały spełnione kryteria deportacji do pracy przymusowej na rzecz III Rzeszy.

Organ podniósł, iż przesłanki ustawowe należy badać z uwzględnieniem treści wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 grudnia 2009 roku, sygn. akt K 49/07, wobec czego organ wyjaśnił, iż represją w rozumieniu ustawy, w brzmieniu obowiązującym sprzed wydania w/w wyroku Trybunału Konstytucyjnego, jest deportacja (wywiezienie) do pracy przymusowej na okres co najmniej 6 miesięcy z terytorium państwa polskiego, w jego granicach sprzed 1 września 1939 r., na terytorium III Rzeszy i terenów przez nią okupowanych w okresie wojny w latach 1939-1945 (art. 2 pkt 2 lit a ustawy o świadczeniu pieniężnym). Trybunał Konstytucyjny w w/w wyroku z dnia 16 grudnia 2009 r. stwierdził, że art 2 pkt 2 ustawy o świadczeniu pieniężnym w zakresie, w jakim pomija przesłankę deportacji (wywiezienia) do pracy przymusowej w granicach przedwojennego państwa polskiego, jest niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji RP. W uzasadnieniu wyroku wskazuje się, że wyrok ma charakter zakresowy i kwestionuje nieprawidłowy sposób ukształtowania przesłanek dostępu do świadczeń deportacyjnych. Naruszenie w tym zakresie zasady równości jest bezpośrednim wynikiem uzależnienia prawa do analizowanego świadczenia od kryteriów "geograficznych" (tzn. przekroczenia granic państwa polskiego) i wykluczenia możliwości otrzymania świadczeń przez osoby deportowane (wywiezione) do pracy przymusowej w ramach terytorium państwa polskiego. Trybunał Konstytucyjny nie ma zaś zastrzeżeń co do samej zasady, aby świadczenia otrzymywały tylko te osoby, wobec których obowiązek pracy przymusowej podczas II wojny światowej i tuż po jej zakończeniu przybierał szczególnie dotkliwą formę, tzn. był połączony z wysiedleniem (przymusową zmianą miejsca pobytu) i "wyrwaniem" z dotychczasowego środowiska. Osoby bowiem dotknięte taką formą represji znajdowały się w znacznie trudniejszej sytuacji niż osoby wykonujące nawet tego samego typu pracę, ale w dotychczasowym miejscu zamieszkania lub w niewielkim od niego oddaleniu (np. sąsiednie miejscowości), w znanej okolicy i w otoczeniu rodziny i znajomych. Spełnienia zatem kryterium deportacji, w obecnym stanie prawym, nie należy uzależniać od aspektu geograficznego lecz, jak wskazuje się w wyroku Trybunału Konstytucyjnego, od szczególnie trudnych warunków świadczenia pracy ("szczególna dolegliwość represji") spowodowanych zerwaniem więzi z dotychczasowym otoczeniem.

Z materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie - według organu - wynika, iż skarżąca wykonywała pracę przymusową w miejscu swojego urodzenia (P.) i jak sama zeznała w protokole przesłuchania z dnia 28 stycznia 2011 r. w P. mieszkali jej dziadkowie, z którymi wykonywała pracę przymusową. Organ także zauważył, iż strona przebywała w P. wraz z bratem. W ocenie organu strona nie została deportowana do pracy przymusowej, bowiem trudno uznać za zbieg okoliczności, iż władze okupacyjne deportowały stronę do miejsca jej urodzenia gdzie przed wojną zamieszkiwała z rodzicami. Organ stwierdził, iż badając uprawnienie strony do uzyskania uprawnienia do świadczenia pieniężnego ocenił charakter deportacji strony nie w oparciu o kryterium terytorialne (geograficzne), lecz - uwzględniając treść wyroku Trybunału Konstytucyjnego - w oparciu o kryterium szczególnej dolegliwości represji. Zdaniem organu badanie przesłanki szczególnej dolegliwości represji, powinno być oparte na kryteriach w jakimś stopniu zobietkywizowanych, a nie wyłącznie na subiektywnych odczuciach wnioskodawczyni. Organ stanął na stanowisku, iż skoro strona wykonywała pracę w pobliżu swojego miejsca zamieszkania (w otoczeniu rodzeństwa i dziadków), należało odmówić jej przyznania wnioskowanego świadczenia z uwagi na brak zerwania więzi z dotychczasowym środowiskiem. Organ podkreślił, iż podczas przesłuchania w Urzędzie Miejskim w Ł. strona wskazała, iż miała umożliwiony kontakt z rodzicami: "(...) czasami dostawałam przepustki odwiedzałam rodziców. Do Ł. chodziłam najczęściej pieszo (...)".

W skardze na powyższą decyzję S. P. podtrzymała dotychczasowe stanowisko, i wskazała, że jako 12-letnie dziecko na początku wojny 1939 została deportowana na tereny III Rzeszy i ciężko pracowała do 1945 r.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Zgodnie z brzmieniem art. 1 § 1 ustawy z dnia 25.lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola wspomniana sprawowana jest pod względem zgodności z prawem (§ 2).

Sąd administracyjny, uwzględniając skargę, uchyla zaskarżony akt w całości albo części, jeżeli stwierdzi naruszenie prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, naruszenie prawa, dające podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub też inne naruszenie przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Jeżeli natomiast zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub innych przepisach - stwierdza nieważność orzeczenia w całości lub części. Stwierdzenie wydania aktu z naruszeniem prawa wchodzi zaś w grę, o ile zachodzą przyczyny, określone w Kodeksie postępowania administracyjnego lub innych przepisach (art. 145 ustawy z dnia 30.sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm., powoływanej dalej jako p.p.s.a.). Po myśli art. 134 § 1 p.p.s.a. rozstrzygając daną sprawę, sąd nie jest związany zarzutami i wnioskami skargi, może zastosować przewidziane ustawą środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach, prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia (art. 135 p. p. s. a.).

W następstwie rozpoznania skargi wniesionej w niniejszej sprawie, nie będąc ograniczonym zarzutami i wnioskami skargi oraz przywołaną podstawą prawną (art. 134 § 1 p.p.s.a.) Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi dopatrzył się w zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji tego rodzaju uchybień, które obligowały Sąd do wyeliminowania ich z obrotu prawnego.

Materialno – prawną podstawę rozstrzygnięcia w sprawie stanowił przepis art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 31.maja 1996 roku o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich (Dz. U. nr 87, poz. 395 ze zm.). Zgodnie z treścią tego przepisu, represją w rozumieniu ustawy jest deportacja (wywiezienie) do pracy przymusowej na okres co najmniej 6 miesięcy z terytorium państwa polskiego, w jego granicach sprzed dnia 1.września 1939 roku, na terytorium III Rzeszy i terenów przez nią okupowanych w okresie wojny w latach 1939 – 1945, bądź Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich i terenów przez niego okupowanych w okresie od dnia 17 września 1939 roku do dnia 5 lutego 1946 roku oraz po tym okresie do końca 1948 roku z terytorium państwa polskiego w jego obecnych granicach.

Powołując cytowany przepis wskazać należy także na treść wyroku Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 grudnia 2009 roku (sygn. akt: K 49/07, publ.: Dz. U. nr 220, poz. 1734 z dnia 23 grudnia 2009 roku). Zgodnie z tezą tegoż wyroku, art. 2 pkt 2 ustawy o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich w zakresie, w jakim pomija przesłankę deportacji (wywiezienia) do pracy przymusowej w granicach przedwojennego państwa polskiego, jest niezgodny z art. 32 ust. 1 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

W uzasadnieniu tego wyroku Trybunał Konstytucyjny stwierdził, że ustawodawca trafnie uznał, iż wśród wszystkich osób świadczących pracę przymusową na rzecz ZSRR i III Rzeszy, szczególnie dotkliwie poszkodowane były osoby, które pracę tę świadczyły w warunkach przesiedlenia poza dotychczasowe miejsce zamieszkania. Świadectwa osób poddanych tej formie represji skłaniają do akceptacji poglądu, że znajdowały się one w znacznie trudniejszej sytuacji niż osoby wykonujące nawet tego samego typu pracę, ale w dotychczasowym miejscu zamieszkania lub w niewielkim od niego oddaleniu (np. sąsiednie miejscowości), w znanej okolicy i w otoczeniu rodziny i znajomych. Obok niedogodności związanych z samym obowiązkiem zatrudnienia (często na granicy fizycznych możliwości), były one poddane dodatkowemu stresowi związanemu z rozłąką z najbliższymi i koniecznością samodzielnej organizacji od podstaw życia codziennego w nowym, z reguły nieprzyjaznym miejscu pobytu. Wśród czynników, które wskazują na zaostrzony charakter takiej represji w porównaniu do "zwykłej" pracy przymusowej w pobliżu dotychczasowego miejsca zamieszkania, Trybunał wymienił m.in.: niedostatek więzi społecznych z nowym otoczeniem (wrogość, nieznajomość języka), ogólnie trudniejsze warunki egzystencji (np. brak możliwości sprzedaży czy wymiany własności pozostawionej w dotychczasowym miejscu zamieszkania, brak solidarności rodzinnej czy sąsiedzkiej), co najmniej utrudniony kontakt z rodziną i najbliższymi, trudny klimat i warunki przyrodnicze (dotyczy to zwłaszcza osób wywiezionych do części azjatyckiej ZSRR). Okoliczności te, zdaniem Trybunału Konstytucyjnego, nabierały szczególnego znaczenia, jeżeli weźmie się pod uwagę, że "na roboty" wywożeni byli przede wszystkim (zwłaszcza na początku okupacji) ludzie młodzi.

W opinii Trybunału Konstytucyjnego, sformułowane w art. 2 pkt 2 ustawy, bardzo rygorystyczne przesłanki dostępu do świadczeń deportacyjnych w istotny sposób naruszają zasadę równości. Kryterium przekroczenia granic państwowych nie jest adekwatne do celu ustawy, którym było symboliczne zadośćuczynienie za pracę przymusową świadczoną na rzecz okupantów w szczególnie trudnych warunkach, spowodowanych oderwaniem od dotychczasowego otoczenia.

Przenosząc te uwagi na grunt niniejszej sprawy skład orzekający uznał, że w stanie faktycznym sprawy doszło do uchybienia przepisom art. 7, art. 77 § 1, art. 80 Kodeksu postępowania administracyjnego, a w konsekwencji nieprawidłowego zastosowania przepisu art. 2 pkt 2 powołanej wyżej ustawy o świadczeniu pieniężnym (...). Zgodnie z ogólnymi zasadami postępowania administracyjnego, organ administracji publicznej stoi na straży praworządności i podejmuje kroki niezbędne do dokładnego ustalenia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli (art. 7 Kodeksu postępowania administracyjnego). Organ administracji publicznej jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy (art. 77 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego) i dopiero na podstawie całokształtu materiału dowodowego ocenia, czy dana okoliczność została udowodniona (zasada swobodnej oceny dowodów – art. 80 Kodeksu postępowania administracyjnego). Obowiązek rozpatrzenia całego materiału dowodowego jest związany ściśle z przyjętą zasadą swobodnej oceny dowodów. Swobodna ocena dowodów, aby nie przerodziła się w samowolę, musi być dokonana zgodnie z normami prawa procesowego oraz z zachowaniem reguł tej oceny, tj.: po pierwsze – opierać się należy na materiale dowodowym zebranym przez organ, z zastrzeżeniem wyjątków przewidzianych w przepisach prawa. Po drugie – ocena powinna być oparta na wszechstronnej ocenie całokształtu materiału dowodowego i po trzecie – organ powinien dokonać oceny znaczenia i wartości dowodów dla toczącej się sprawy, z zastrzeżeniem ograniczeń dotyczących dokumentów urzędowych, które mają na podstawie art. 76 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego szczególną moc dowodową. Organ może odmówić wiary określonym dowodom, jednakże dopiero po wszechstronnym ich rozpatrzeniu, wyjaśniając przyczyny takiej ich oceny. W końcu, po czwarte – rozumowanie, w wyniku którego organ ustala istnienie okoliczności faktycznych powinno być zgodne z zasadami logiki.

W stanie faktycznym sprawy, warunkiem przyznania świadczenia pieniężnego na gruncie ustawy z dnia 31 maja 1996 roku jest stwierdzenie faktu deportacji (wywiezienia) do pracy przymusowej. Zdaniem składu orzekającego, organ administracji nie dokonał należytej oceny zgromadzonego materiału dowodowego, a co za tym idzie nienależycie zastosował przepis art. 2 pkt 2 ustawy, w brzmieniu nadanym wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego z dnia 16 grudnia 2009 roku.

Przy uwzględnieniu przepisów ustawy i cytowanego wyroku, Sąd uznał, że deportacja musiała łączyć się z przymusowym wywiezieniem, wyrwaniem i odizolowaniem od dotychczasowego środowiska. Stan deportacji najczęściej wiązał się z życiem w otoczeniu wrogości, wyobcowania mentalnościowego, kulturowego i językowego. W czasie tym dochodziło do ogólnego pogorszenia warunków egzystencji w stosunku do życia w dotychczasowym miejscu zamieszkania. Osoba deportowana zwykle nie miała możliwości korzystania z rzeczy codziennego użytku, sprzętu, mebli, ubrań zgromadzonych w domu. Nie mogła utrzymywać więzi oraz pozytywnych relacji rodzinnych i sąsiedzkich. W warunkach konkretnych okoliczności sprawy ważnym było ustalenie, czy osoba deportowana mogła odwiedzać dom rodzinny, znajomych, przyjaciół. Nie bez znaczenia pozostawał też wiek osoby deportowanej, a co za tym idzie zdolność do samodzielnej egzystencji, jak i warunki, w których osoba musiała funkcjonować w miejscu deportacji (gdzie spała, jak wyglądał dzień takiej osoby, jak się odżywiała), czy zadania wykonywane przez osobę deportowaną adekwatne były do jej wieku. Często bowiem się zdarzało, że małe dzieci musiały ciężko pracować pod groźbą kary. Stwierdzenie takie skutkuje tym, że deportacja uzyskiwała bardziej dotkliwą formę.

Konkludując, organ miał obowiązek ustalić i ocenić te wszystkie okoliczności, by móc stwierdzić, czy obowiązek przymusowej pracy skarżącej przybrał szczególnie dotkliwą formę, gdyż był połączony z wysiedleniem rozumianym jako przymusowa zmiana miejsca pobytu. Tymczasem, z niezrozumiałych powodów, Kierownik Urzędu do Spraw Kombatantów i Osób Represjonowanych ograniczył się do konstatacji, że skarżąca " nie została deportowana do pracy przymusowej, bowiem trudno uznać za zbieg okoliczności, iż władze okupacyjne deportowały stronę do miejsca jej urodzenia gdzie przed wojną zamieszkiwała z rodzicami". Natomiast milczeniem organ pominął zawarte we wniosku twierdzenia strony, iż została wywieziona z Ł. do P., jej matka została w Ł. a ojca deportowano na roboty do Niemiec. Również organ nie wypowiedział się co do informacji wynikających z zaświadczenia ZUS i zeznań świadków załączonych przez skarżącą do wniosku wszczynającego postępowanie,

a odnoszących się do wykonywania pracy przymusowej. Jednocześnie zauważyć należy, że decyzja I instancji nie zawiera uzasadnienie odnoszącego się do okoliczności faktycznych tej konkretnej sprawy i nie zawiera oceny przedłożonych dowodów.

Z kolei decyzja wydana w toku II instancji zawiera błędną ocenę zgromadzonego materiału wynikającą z mało wnikliwej jego analizy (przykładowo rodzeństwo matki organ pomylił z rodzeństwem strony). Warto zauważyć, iż z zawartej w aktach administracyjnych karty osobowej i ankiety wynika, że miejscem zamieszkania S. P. do 1 września 1939 roku była Ł. Nadto skarżąca wyjaśniła, iż z P. do Ł. przeprowadziła się w 1935 r. (protokół przesłuchania z dnia 28 stycznia 2011 roku). Fakt, iż skarżąca urodziła się w tej samej gminie, do której została następnie wywieziona na roboty przymusowe w sytuacji, gdy przed deportacją mieszkała w Ł. - wbrew twierdzeniem organu - nie niweczy spełnienia przesłanki deportacji, o której mówi przepis art. 2 pkt 2 ustawy o świadczeniu pieniężnym przysługującym osobom deportowanym do pracy przymusowej oraz osadzonym w obozach pracy przez III Rzeszę i Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich.

W ocenie Sądu brak jest podstaw do przyjęcia, że strona wykonywała pracę w pobliżu miejsca zamieszkania w otoczeniu rodzeństwa i dziadków, bowiem z wyjaśnień strony wynika, że miała jedynie kontakt z dziadkami, a z matką (która mieszkała w Ł.) tylko wówczas, gdy otrzymała przepustkę. Natomiast częstotliwości tych kontaktów oraz ich formy organ nie ustalił wyprowadzając jednocześnie negatywne dla strony skutki braku spełnienia przesłanki deportacji w sytuacji, gdy przedstawione dowody nie dają ku temu podstaw.

Sąd rozpoznając przedmiotową skargę dostrzegł także naruszenie art. 107 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego. Przepis ten wymaga, by uzasadnienie faktyczne decyzji w szczególności zawierało wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów, na których się oparł, oraz przyczyn, z powodu których innym dowodom odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne – wyjaśnienie podstawy prawnej decyzji, z przytoczeniem przepisów prawa. Tymczasem uzasadnienie zaskarżonej decyzji poza powołaniem tezy wyroku Trybunału Konstytucyjnego i fragmentów uzasadnienia tegoż wyroku, zawiera tylko dwa zdania odnoszące się do stanu faktycznego sprawy. Brak dogłębnej analizy okoliczności tej konkretnej sprawy i dokonania szczegółowych ustaleń na podstawie zgromadzonego materiału dowodowego oraz ich oceny narusza wspomniane wyżej przepisy procedury administracyjnej art. 7, art. 77 § 1, art. 80 Kodeksu postępowania administracyjnego, w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Biorąc pod uwagę powyższe, na podstawie art. 145 § 1 lit a i c p.p.s.a. orzeczono o uchyleniu zaskarżonej decyzji oraz decyzji ją poprzedzającej.

O kosztach postępowania rozstrzygnięto na podstawie art. 200 p.p.s.a., zasądzając ich zwrot na rzecz skarżącej w kwocie równej uiszczonemu wpisowi sądowemu.

Z uwagi zaś na charakter prawny zaskarżonej decyzji (niepodlegającej wykonaniu i nienadającej się do wykonania) za niecelowe uznano rozstrzyganie w trybie art. 152 p.p.s.a.

m.ch.