Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Anita Wielopolska-Fonfara, Sędziowie sędzia WSA Anna Szymańska (spr.), sędzia WSA Wanda Zielińska-Baran, Protokolant ref. staż. Aleksandra Larkiewicz, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 27 kwietnia 2015 r. sprawy ze skargi P. K. na uchwałę Rady Miasta [...] z dnia [...] kwietnia 1998 r. nr [...] w przedmiocie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego 1. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w części § 11 ust. 26 oraz załącznika graficznego w zakresie nieruchomości stanowiącej działkę nr ewidencyjny [...] z obrębu [...]; 2. stwierdza, że zaskarżona uchwała w części opisanej w pkt 1 niniejszego wyroku nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku; 3. zasądza od Gminy W. na rzecz P. K. kwotę 557 (pięćset pięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Przedmiotem skargi złożonej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie przez P. K. jest uchwała Rady Miasta W. nr [...] z dnia [...] kwietnia 1998r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obszarów [...] i [...] (Dz. Urz. Woj. [...] nr [...], poz. [...]).

Stan faktyczny, istotny dla rozstrzygnięcia sprawy jest następujący:

Skarżący P. K. jest współwłaścicielem działki nr ew. [...] z obrębu [...] przy ul. [...] w W., obecnie w W., która znajduje się na terenie objętym uchwalonym planem miejscowym. Skarżący zakwestionował zapis planu miejscowego tj. § 11 ust. 26 z tego tytułu, że zakaz realizacji trwałej zabudowy kubaturowej na jego działce do czasu przesądzenia sposobu realizacji węzła komunikacyjnego świadczy o przekroczeniu przez gminę jej kompetencji planistycznych i złożył wezwanie do usunięcia naruszenia prawa w trybie art. 101 ust.1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2013 r., poz. 594 ze zm. - zwanej dalej u.s.g.), na które organ nie udzielił odpowiedzi. W tej sytuacji w dniu 19 grudnia 2014r. skarżący reprezentowany przez profesjonalnego pełnomocnika złożył skargę do WSA w Warszawie i wniósł o stwierdzenie nieważności postanowień zapisów § 11 ust. 26 planu we wskazanym w skardze zakresie. Na rozprawie przed sądem administracyjnym I instancji w dniu 27 kwietnia 2015r. zakres wniosku został zmodyfikowany w ten sposób, że wniesiono o stwierdzenie nieważności wskazanego § 11 ust. 26 w całości w stosunku do działki skarżącego.

Skarga zarzuca naruszenie art. 1 Protokołu Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (Dz. U. z 1995r. Nr 36, poz. 175 ze zm.) oraz art. 7 Konstytucji RP poprzez wprowadzenie na terenie nieruchomości skarżącego zakazu zabudowy do czasu przesądzenia sposobu realizacji inwestycji o znaczeniu ponadlokalnym, bez podania podstawy prawnej jego wprowadzenia tj. pomimo braku prawomocnej decyzji o lokalizacji planowanej inwestycji celu publicznego oraz wskazań co do czasu, kiedy przedmiotowa inwestycja będzie realizowana.

Dalej naruszenie art. 2 ust. 1 i art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994r. o zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 89, poz. 415 ze zm.) poprzez przekroczenie przez Radę Miasta W. władztwa planistycznego.

Następnie art. 31 ust. 3 oraz art. 64 ust. 3 Konstytucji RP i art. 140 k.c. oraz art. 33 ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym poprzez niezgodne z prawem ograniczenie własności skarżącego będące wynikiem przekroczenia przez organ władztwa planistycznego. W dalszym toku zarzutów skargi pojawia się zarzut naruszenia 10 ust. 1 pkt 8) ustawy planistycznej przez wprowadzenie zakazu zabudowy kubaturowej pomimo braku przesłanek do jego wprowadzenia. Zarzucono także naruszenie art. 10 ust. 1 pkt 1 oraz 26 ustawy planistycznej poprzez dopuszczenie w § 13 ust. 1 planu możliwości zmiany ustalonego dla terenu komunikacji o znaczeniu ponadlokalnym (oznaczonego symbolem KK) przebiegu linii rozgraniczających.

W uzasadnieniu wskazano, że uchwała narusza interes prawny skarżącego - jako współwłaściciel działki nr ew. [...] z obrębu [...] położonej przy ul. [...] w W. nie może dokonać zagospodarowania swojej działki poprzez realizację zabudowy kubaturowej. Skarżący zgłosił do organu budowlanego zamiar budowy parterowego budynku gospodarczego na swojej działce nr ew. [...], ale Prezydent [...] decyzją z dnia [...] listopada 2014r. nr [...] wniósł sprzeciw do przedmiotowego zgłoszenia powołując się na § 11 ust. 26 zaskarżonego planu (zakaz realizacji trwałej zabudowy kubaturowej do czasu przesądzenia sposobu realizacji inwestycji o znaczeniu ponadlokalnym). Wskazano, że do chwili obecnej [...] S.A. nie złożył projektu przebudowy węzła komunikacyjnego.

Rozwijając poszczególne zarzuty skargi podniesiono, że niedopuszczalne jest w świetle Europejskiej Konwencji Praw Człowieka wywłaszczenie z uwagi na konieczność realizacji inwestycji celu publicznego, jeśli następnie przez wiele lat inwestycja nie zostanie rozpoczęta. Skarga podnosi, że do dnia dzisiejszego nie nastąpiło przesądzenie o sposobie realizacji planowanej inwestycji. Sporządzono jedynie Studium wykonalności modernizacji i rozbudowy [...] Węzła Kolejowego realizowanego w ramach projektu [...] nr [...] Przegotowanie przedsięwzięcia "Modernizacja i rozbudowa [...] Węzła Kolejowego", które nie ma charakteru przesądzającego. Tego rodzaju opracowanie ma charakter wstępny i nie jest ostateczne. Zdaniem skarżącego wprowadzenie na działce zakazu zabudowy bez określenia terminu, kiedy nastąpi realizacja inwestycji ponadlokalnej rodzi stan, że skarżący pozostaje w sytuacji niepewności, a prawo własności nie może być realizowane. Ponadto w studium wykonalności wskazano, że realizacja przedmiotowej inwestycji ma nastąpić poprzez budowę tunelu pod torami linii [...] – [...] w ciągu ul. [...]. Oznacza to, co potwierdza inwestor, że w celu realizacji przedmiotowej inwestycji zgodnie z opracowanym studium konieczne będzie opracowanie nowego planu, uwzględniającego dwupoziomowe skrzyżowanie. W zaskarżonym planie bowiem nie objęto kwartału koniecznego do zrealizowania inwestycji.

Skarga wskazuje, że zakaz zabudowy został wprowadzony bez podstawy prawnej bowiem w dniu jego uchwalenia nie funkcjonowała decyzja o lokalizacji inwestycji celu publicznego, w oparciu o którą rada była uprawniona wprowadzić taki zakaz. Nie wskazano również formy prawnej sposobu przesądzenia o realizacji planowanej inwestycji oraz nie określono terminu w jakim owo przesądzenie ma nastąpić.

Rozwijając argumentację dotyczącą naruszenia przez gminę władztwa planistycznego skarga podkreśla, że wprowadzony zakaz zabudowy na działce skarżącego nie znajduje uzasadnienia z racji, że rada nie wykazała, że działka znajduje się w zasięgu potencjalnych działań inwestycyjnych, jak również iż jest niezbędna dla zapewnienia prawidłowych rozwiązań komunikacyjnych.

W tym miejscu odniesiono się do studium z 2010r. i podkreślając, że co prawda nie ma ono charakteru wiążącego, niemniej na jego podstawie można wnioskować, że postulowanym rozwiązaniem komunikacyjnym będzie realizacja węzła poprzez budowę tunelu pod torami linii kolejowej [...] - [...] w ciągu ul. [...]. Jeżeli zatem w taki sposób zostanie rozwiązana realizacja tego węzła skarga zwraca uwagę, że trwała zabudowa działki skarżącego nie zakłóci realizacji planowanego przedsięwzięcia. Nie było zatem podstaw do wykluczenia zabudowy. Działka skarżącego nie graniczy bezpośrednio z ul. [...], nie znajduje się także w obszarze potencjalnego oddziaływania planowanej inwestycji. Ponadto położone po wschodniej stronie tej ulicy działki nr [...] i [...] oraz działka nr [...] przylegająca od strony zachodniej objęte zapisami zaskarżonego planu, uzyskały już po uchwaleniu planu pozytywne decyzje o pozwoleniu na budowę i zostały trwale zabudowane.

Dalszą kwestią potwierdzającą bezpodstawność zakazu zabudowy jest skomunikowanie ul. [...] z ulicą [...]. Budowa bowiem tunelu spowoduje brak skomunikowania ul. [...] z innymi drogami publicznymi. Jedyny dojazd od ul. [...] – o ile dojdzie do realizacji wedle studium tego węzła – zostanie zlikwidowany. W zaskarżonym planie działka skarżącego nie została wymieniona jako zarezerwowana pod drogę. Przy tym najmniej kolizyjnym rozwiązaniem połączenia ul. [...] z ul. [...] byłoby adoptowanie nieużywanego fragmentu działki drogowej nr ew. [...] (ul. [...]) oraz przylegającej do niego miejskiej działki nr [...]. Poszerzenie do szerokości niezbędnej dla ul. [...] mogłoby nastąpić kosztem miejskiej działki nr [...] oraz działki nr [...]. Dla prawidłowego układu komunikacyjnego Miasto może skorzystać z miejskich działek, w tym fragmentu działki drogowej.

Zdaniem skarżącego analiza zapisów planu wskazuje, że nieuprawnione było zakwalifikowanie działki do wydzielenia oznaczonego cyfrą 3, a tym samym wprowadzenia na niej zakazu zabudowy. Działka skarżącego nie została wymieniona w § 14 ust. 4 planu wśród terenów wykluczonych z zabudowy, nie spełnia kryteriów wskazanych w § 1 pkt 16 planu, a co najważniejsze nie została zarezerwowana pod komunikację.

Skarżący twierdzi, że stosownie do art. 10 ust. 1 pkt 8 ustawy z 1994r. zakaz zabudowy może być wprowadzony wtedy gdy wynika z potrzeb ochrony środowiska przyrodniczego, kulturowego, zasobów wodnych i zdrowia ludzi, prawidłowego gospodarowania zasobami przyrody oraz ochrony gruntów rolnych i leśnych. Taka sytuacja nie miała miejsca w niniejszym przypadku.

W odpowiedzi na skargę Rada [...] wniosła o jej oddalenie. Wskazała, że w studium z 2007r. po działce nr ew. [...] ma przebiegać połączenie ul. [...] do ul. [...]. Został dla tego przedsięwzięcia tj. węzła komunikacyjnego opracowany raport oddziaływania na środowisko, przy czym nie wydano decyzji lokalizacyjnej. Dalej organ potwierdził, że inwestycja ta ma polegać na budowie bezkolizyjnego przejazdu przez tory kolejowe w ciągu ul. [...]. Zabezpieczenie działki skarżącego pod realizację węzła drogowego wynika z faktu, że jest to jedyna trasa, którą możliwe będzie połączenie ul. [...] z układem drogowym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Rozpoznawana skarga została wniesiona na podstawie art. 101 ust.1 u.s.g.. Według tego przepisu prawo do wniesienia skargi do sądu administracyjnego na uchwałę z zakresu administracji publicznej ma każdy, czyj interes prawny lub uprawnienie zostało naruszone takim aktem, przy czym zaskarżenie uchwały do sądu musi być poprzedzone wezwaniem organu do usunięcia naruszenia prawa.

Termin do zaskarżania uchwał organów jednostek samorządu terytorialnego wynika z art. 53 § 2 ustawy z 30 sierpnia 2002r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012r., poz. 270 ze zm. – zwanej dalej p.p.s.a.). Przepis ten stanowi, że skargę wnosi się w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa. Skargę do sądu administracyjnego na uchwałę podjętą przez organ gminy w sprawie z zakresu administracji publicznej wnosi się zatem najpóźniej z upływem sześćdziesiątego dnia, licząc od daty wniesienia wezwania do usunięcia naruszenia prawa, jeżeli odpowiedź na to wezwanie nie została udzielona przez organ tej jednostki samorządu terytorialnego (por. uchwała Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2 kwietnia 2007 r., sygn. akt II OPS 2/07, ONSAiWSA z 2007 r., nr 3, poz. 60). W rozpatrywanej sprawie organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, zatem termin do wniesienia skargi liczony od dnia wezwania do usunięcia naruszenia prawa został zachowany.

Sąd dokonując oceny dopuszczalności złożonej skargi podkreśla, że przepis art. 101 ust. 1 u.s.g. stanowi lex specialis w stosunku do ogólnej normy art. 50 p.p.s.a. określającej legitymację do wniesienia skargi do sądu administracyjnego. Strona inicjująca postępowanie sądowe w trybie art. 101 ust. 1 u.s.g musi wykazać istnienie związku pomiędzy zaskarżoną uchwałą, a jej indywidualną sytuacją prawną (interes prawny), a także musi wykazać, że ze względu na istnienie tego związku zaskarżona uchwała negatywnie wpływa na jej sytuację prawną, pozbawiając np. uprawnień lub uniemożliwiając ich realizację (naruszenie interesu prawnego).

W rozpoznawanej sprawie Sąd stwierdza, że w zakresie zaskarżenia § 11 ust. 26 omawianej uchwały skarżący posiada interes prawny bowiem przysługuje mu prawo współwłasności nieruchomości objętej tym planem, a regulacje planu odnoszą się do tej nieruchomości w ten sposób, że przewidują na działce nr [...] zakaz zabudowy kubaturowej (dalej, ewentualnie w nowym planie przez działkę skarżącego przebiegać będzie droga łącząca ul. [...] z ul. [...]). Skarżący zatem ma interes prawny legitymujący go do wystąpienia ze skargą na ten plan. Interes ów został jednocześnie naruszony. Naruszenie bowiem następuje wtedy, gdy zaskarżonym aktem zostaje odebrane lub ograniczone jakieś prawo skarżącego wynikające z przepisów prawa materialnego, względnie zostanie nałożony na niego nowy obowiązek lub też zmieniony obowiązek dotychczas na nim ciążący (wyrok NSA z 19.06.2009r, sygn. akt II OSK 205/09). Jak wynika z zapisów tekstu planu skarżący nie może zagospodarować działki bowiem w związku z wystąpieniem do organu budowlanego otrzymał sprzeciw ze względu na obowiązujący zakaz zabudowy kubaturowej.

Zgodnie z art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. o zagospodarowaniu przestrzennym, pod rządami której uchwalono zaskarżony plan zagospodarowania przestrzennego, gmina w ramach zadań własnych ustala przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenu, a uprawnienie to realizuje między innymi przez uchwalanie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (art. 2 ust. 1). To uprawnienie gminy określane w doktrynie jako władztwo planistyczne oznacza, że gmina samodzielnie rozstrzyga o zasadach zagospodarowania na swoim terenie. Nie może jednak ono nosić cech dowolności działania. Rozstrzygnięcie o przeznaczeniu terenu i zasadach jego zagospodarowania musiało być dokonane z uwzględnieniem obowiązujących przepisów i na zasadach określonych w ustawie, bowiem miejscowy plan zagospodarowania wraz z innymi ustawami kształtuje sposób wykonywania m. in. prawa własności i definiuje jego treść w zakresie wykorzystywania nieruchomości (art. 33 ustawy). W związku z tym wszelkie rozstrzygnięcia planistyczne, które ograniczają właściciela w sposobie korzystania z niej, muszą być dokonywane z uwzględnieniem obowiązującego prawa. Oznacza to, że ograniczenie prawa własności musi mieć oparcie w normie ustawowej uprawniającej gminę do takiego działania. Obowiązek uwzględnienia skargi na miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego powstaje wówczas, gdy naruszenie interesu prawnego lub uprawnienia jest związane z jednoczesnym naruszeniem obiektywnego porządku prawnego. Obowiązku takiego nie ma jednak wówczas, gdy naruszony zostaje wprawdzie interes prawny lub uprawnienie, ale dzieje się to w zgodzie z obowiązującym prawem, w granicach przysługującego gminie tzw. władztwa planistycznego, w którego ramach rada gmina ustala przeznaczenie i zasady zagospodarowania terenów położonych na obszarze gminy (vide wyrok NSA z dnia 12 maja 2011r. sygn.. akt II OSK 355/11).

W rozpatrywanej sprawie sąd uwzględnił skargę, gdyż naruszenie interesu prawnego nie nastąpiło w zgodzie z przepisami prawa. Zarówno został naruszony wskazywany w skardze przepis art. 1 Protokołu Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności (Dz. U. z 1995r. Nr 36, poz. 175 ze zm.) oraz art. 7 Konstytucji RP, jak nade wszystko przywołane i wyszczególnione w skardze przepisy prawa krajowego tj. ustawy o zagospodarowaniu przestrzennym regulujące tzw. władztwo planistyczne. Przy czym zarzut naruszenia prawa międzynarodowego poprzez podkreślenie - przez przywołanie m.in. wyroku ETPCz z dnia 17 lipca 2007r. (skarga nr 17373/02) – stanu niepewności co do czasu zrealizowania węzła komunikacyjnego związanego z przebudową linii kolejowej [...] - [...] ma tutaj o wiele mniejsze znaczenie dla niniejszej sprawy. Rada Miasta W. bowiem mogła wprowadzić zapis do planu polegający na generalnym zakazie zabudowy działki skarżącej, nie zaś wiązać ten zakaz z przyszłym zdarzeniem tj. przesądzeniem sposobu realizacji węzła komunikacyjnego o znaczeniu ponadlokalnym. Taki zapis warunkowy powodował, że właściciel na stan obecny został pozbawiony możliwości korzystania z prawa własności według własnych zamierzeń. Czy zakaz ten zostałby uchylony, zależy od zdarzenia przyszłego i niezależnego od organu gminy. Tym niemniej zarzut naruszenia art. 1 Protokołu Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności sam w sobie nie zadecydował o stwierdzeniu nieważności zaskarżonej części planu, lecz konieczne było połączenie go z zarzutem naruszenia władztwa planistycznego gminy. Nie można bowiem wykluczyć, że w planie mógł znaleźć miejsce generalny zapis zakazujący zabudowy terenu ze względu na przyszłe planowane przedsięwzięcie o charakterze inwestycji celu publicznego, którego termin realizacji nie jest możliwy do precyzyjnego ustalenia. Dotyczy to w szczególności inwestycji o charakterze liniowym, których przebieg jest wynikiem szeregu badań i specjalistycznych opracowań i z ich istoty konieczne jest zarezerwowanie odpowiedniego terenu ze względu na niemożność dowolnej zmiany lokalizacji takiego przedsięwzięcia. Uzależnione jest bowiem ono także od rozwiązań technicznych i technologicznych, których ze względu choćby na zachowanie zasady bezpieczeństwa nie można dowolnie zmieniać. Ponadto z przepisów omawianej ustawy nie wynika, że podstawą prawną wprowadzenia ograniczeń w zagospodarowaniu nieruchomości ze względu na cel publiczny może być tylko prawomocna decyzja o lokalizacji planowanej inwestycji – jak twierdzi skarżący.

Istotny natomiast i skutkujący stwierdzeniem nieważności kwestionowanej części planu jest zarzut naruszenia wskazanych w skardze przepisów prawa materialnego, w tym Konstytucji RP, nadający gminie prawo do stanowienia przepisów miejscowych z zakresu zagospodarowania przestrzennego, czyli doktrynalnie zwane władztwem planistycznym, zwłaszcza w kontekście odpowiedzi na skargę. Stanowisko organu zawierane w odpowiedzi na skargę w tego rodzaju sprawach ma istotne znaczenie. Dopiero bowiem w tym dokumencie możliwe jest wyjaśnienie przesłanek, jak również podstaw prawnych w oparciu o które rada gminy podjęła rozstrzygnięcie planistyczne w zakresie kwestionowanym przez stronę skarżącą. Sam tekst planu oraz dokumentacja planistyczna z reguły nie jest wystarczająca do zbadania planu w ramach przesłanki legalności, którą kieruje się sąd administracyjny.

W skardze przedstawiono konkretny projekt rozwiązania komunikacyjnego w wypadku, gdyby węzeł komunikacyjny związany z przebudową linii kolejowej [...] -[...] miał postać tunelu pod torami kolejowym przebiegającego wzdłuż ulicy [...]. Mianowicie ul. [...], która utraciłaby skomunikowanie z innymi drogami publicznymi poprzez taki tunel, mogłaby zostać połączona z ul. [...] (drogą publiczną) z wykorzystaniem nieruchomości stanowiących mienie komunalne. Organ natomiast nie odniósł się do tej propozycji popartej pismem projektanta planu z dnia 10 marca 2014r. (w szczególności załącznik nr 5 – karta 35 akt sądowych), jedynie stwierdził, że takie połączenie mogłoby nastąpić kosztem działki skarżącego tzn. poprzez tę działkę ul. [...] zostanie skomunikowana z ul. [...].

Taki sposób rozwiązania planistycznego zdaniem Sądu pozostaje w oczywistej opozycji do zasady racjonalnego realizowania władztwa planistycznego i ważenia interesu publicznego oraz prywatnego. Otóż w sytuacji gdy połączenie komunikacyjne może zostać zrealizowane, jak twierdzi skarżący przy wykorzystaniu działek komunalnych, postanowienie planu narusza uzasadniony interes prawny skarżącego sprzecznie z przepisami prawa. Gmina bowiem nie może nadużywać swoich uprawnień planistycznych i zapewniać realizację ustawowych zadań określonych w art. 1 ust. 1 pkt 2 u.s.g. kosztem własności prywatnej chronionej konstytucyjnie, w sytuacji gdy cel może zrealizować przy wykorzystaniu mienia komunalnego. Jakie natomiast są koszty ekonomiczne takiego rozwiązania jest już zupełnie inną kwestią, która nie poddaje się regulacjom ustawy planistycznej.

Gmina w odpowiedzi na skargę nie zakwestionowała przytoczonych ustaleń faktycznych związanych z rozwiązaniem komunikacyjnym w postaci tunelu pod torami kolejowymi. Nie zanegowała także twierdzeń skarżącego, że działki po których miałaby przebiegać komunikacja ul. [...] z ul. [...] stanowią własność gminną. Oznacza to, że twierdzenia skarżącego w tym zakresie zostały przyznane przez organ. Na tym bowiem etapie najwcześniej możliwe byłoby kwestionowanie twierdzeń skargi. Nie wpłynęło także stanowisko organu w toku postępowania sądowego. Sąd zatem przyjął jako własne ustalenia faktyczne wskazane przez skarżącego i doszedł do wniosku, że skomunikowanie ul. [...] poprzez działkę skarżącego stanowi nadużycie uprawnień gminy. W takiej sytuacji konieczne było stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały w części dotyczącej zakazu zabudowy na działce stanowiącej współwłasność skarżącego. Co prawda plan nie przewiduje na tej działce ciągu komunikacyjnego, niemniej jednak w kontekście ustaleń faktycznych motywem wprowadzenia zakazu zabudowy jest zarezerwowanie spornej działki w przyszłości pod drogę, jak wynika z odpowiedzi na skargę.

W związku z wyjaśnieniami zawartymi w odpowiedzi na skargę, jako pozostające bez znaczenia dla sprawy, należy uznać wywody skargi co do tego, że działki przylegające do ul. [...] zostały zabudowane już po uchwaleniu planu. Zarezerwowanie działki skarżącego nie było bowiem związane z poszerzeniem tego ciągu komunikacyjnego.

Mając na względzie przedstawione powyżej okoliczności należało stwierdzić nieważność zaskarżonej uchwały w opisanej w wyroku części na zasadzie art. 147 § 1 P.p.s.a. O kosztach orzeczono na zasadzie art. 200 p.p.s.a w zw. z art. 205 § 2 p.p.s.a. Wstrzymanie wykonania części aktu znajduje umocowanie w art. 152 p.p.s.a.