Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Barbara Pasternak (spr.) Sędziowie WSA Dorota Dąbek WSA Tadeusz Wołek Protokolant starszy sekretarz sądowy Monika Wójcik po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 29 maja 2015 r. sprawy ze skargi M. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 16 grudnia 2014 r. nr [...] w przedmiocie zasiłku rodzinnego oraz dodatków uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji.

Decyzją z dnia [....] 2011 r. znak: [....] Burmistrz Miasta i Gminy N. ustalił na rzecz M. K. prawo do świadczeń rodzinnych, w tym do zasiłku rodzinnego oraz dodatków do niego. Świadczenia rodzinne przyznano z przeznaczeniem na częściowe pokrycie kosztów utrzymania małoletnich dzieci M. K., tj. W. K., G. K. oraz W. K., przy czym G. i W. K. to dzieci pochodzące z ciąży bliźniaczej. Jako podstawę prawna rozstrzygnięcia organ wskazał m. in. przepisy art. 4, art. 5, art. 6, art. 8, art. 9 art. 10, art. 11a i 12 a ustawy z dnia 28 listopada 2003r. o świadczeniach rodzinnych (Dz.U.2006.992 t.j.)

We wniosku inicjującym postępowanie M. K. wskazała, że domagała się ustalenia prawa do dodatku do zasiłku rodzinnego z tytułu opieki nad dzieckiem w okresie korzystania z urlopu wychowawczego na dwójkę dzieci, tj. G. i W., to jednak ostatecznie w sentencji decyzji ograniczono się do ustalenia prawa do dodatku jedynie w związku z opieka nad G. K. W odniesieniu do świadczeń rodzinnych ustalonych w związku z częściową partycypacją w kosztach utrzymania małoletniej W. K., ustalono jedynie prawo do zasiłku rodzinnego, prawo do dodatku do zasiłku rodzinnego z tytułu urodzenia się dziecka oraz prawo do dodatku do zasiłku rodzinnego z tytułu wychowywania dziecka w rodzinie wielodzietnej.

Pismem z dnia 29 września 2014 r. M. K. zwróciła się o zmianę decyzji z [....] 2011 r. w ten sposób, że uprawnienie do dodatku z tytułu opieki nad dzieckiem w okresie korzystania z urlopu wychowawczego zostanie przyznane także na córkę W. K. W uzasadnieniu wniosku powołano się na art. 155 kpa, przepisy ustawy o świadczeniach rodzinnych i uchwałę Naczelnego Sądu Administracyjnego z 26 czerwca 2014 r. sygn. akt: I OPS 15/13.

Burmistrz Miasta i Gminy N. decyzją z dnia [....] 2014 r. znak: [....] odmówił zmiany ostatecznej decyzji z dnia [.....] 2011 r. znak: [....]. Jako podstawę prawną rozstrzygnięcia wskazano art. 104, art. 107 oraz art. 155 kpa, a także art. 3 pkt 11, art. 5 ust. 1, art. 8 pkt 2, art. 10, art. 20 ust. 3, art. 32 ust. 2 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz. U. z 2013 r., poz. 1456 ze zm.). Zdaniem Burmistrza nie zostały jednak spełnione dwie przesłanki niezbędne dla zmiany decyzji w trybie art. 155 kpa, a mianowicie decyzja z [....] 2011 r. nie została wydana na podstawie norm o charakterze uznaniowym, a ponadto decyzja ta nie funkcjonuje nadal w obrocie prawnym, ponieważ obowiązywała ona jedynie w okresie zasiłkowym 2011/2012, który zakończył się 31 października 2012 r. Organ podkreślił też, że dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu opieki nad dzieckiem w okresie korzystania przez rodzica z urlopu wychowawczego przysługuje tylko w okresie korzystania przez rodzica z tego urlopu, a nie w okresach późniejszych. Ponadto, zdaniem Burmistrza, decyzja z [....] 2011r. opierała się na językowej wykładni art. 10 ustawy o świadczeniach rodzinnych, zaś stanowisko wyrażone w powołanej we wniosku M. K. uchwale NSA nie stanowi wystarczającej podstawy do zmiany tej decyzji w trybie art. 155 kpa.

Odwołanie od decyzji organu I instancji złożyła M. K., domagając się zmiany decyzji ostatecznej z dnia [....] 2011 r. poprzez przyznanie zaległego dodatku do zasiłku rodzinnego z tytułu opieki nad dzieckiem w okresie korzystania z urlopu wychowawczego w wysokości 400 zł miesięcznie za okres od 1 listopada 2011 r. do 31 października 2012 r. na dziecko W. K. Odwołująca się zakwestionowała stanowisko Burmistrza w zakresie braku możliwości zastosowania w przedmiotowym postępowaniu trybu przewiedzianego w art. 155 kpa i przywołując tezę z wyroku NSA z dnia 13 lipca 2010 r. sygn. akt II OSK 1151/2009 stwierdziła, iż zmiana decyzji z [.....] 2011 r. była możliwa, gdyż nadal obowiązuje podstawa prawna wydania tej decyzji. M. K. podniosłą, że przytoczony przez organ w treści uzasadnienia wyrok NSA (sygn. akt II OSK 1406/08) odnosi się do innego stanu faktycznego i prawnego. Ponadto odwołująca się zarzuciła, że wykładnia art. 10 ustawy o świadczeniach rodzinnych przedstawiona w uchwale NSA z 26 czerwca 2014 r. sygn. akt: I OPS 15/13 powinna być uwzględniona nie tylko przez sądy, lecz także przez organy administracji. Odwołująca się wskazała również, że w dniu 30 października 2014 r. odbyło się spotkanie z Ministrem Pracy i Polityki Społecznej, na którym to spotkaniu problem m.in. interpretacji art. 10 ustawy o świadczeniach rodzinnych został szczegółowo omówiony i w trakcie spotkania Minister zgodził się w całej rozciągłości z interpretacją przepisu przyjętą w uchwale Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia 16 grudnia 2014 r. znak: [.....], wydaną na podstawie art. 155 w związku z art. 138 § 1 pkt 1 kpa, utrzymało w mocy decyzję organu I instancji.

Kolegium w pełni podzieliło argumentację organu I instancji odnoszącą się do braku w przedmiotowej sprawie dwóch przesłanek niezbędnych do zmiany decyzji w trybie art. 155 kpa, tj. braku zastosowania w sprawie przepisów o charakterze uznaniowym, jak również braku ostatecznej decyzji pozostającej w obrocie prawnym. Kolegium podkreśliło, że bezspornym faktem jest to, że decyzja z dnia [....] 2011 r. straciła na aktualności z dniem 31 października 2012 r., tj. z upływem okresu zasiłkowego 2011/2012. Wobec tego oparty na tej decyzji stosunek administracyjno - prawny został wykonany i nie wywołuje dalszych skutków w obrocie prawnym. Kolegium podkreśliło, że nie można stosować trybu z art. 155 kpa do reaktywowania decyzji wygasłych, które tym samym ponownie weszłyby do obrotu prawnego.

Skargę decyzję SKO do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego wniosła M. K., zarzucając naruszenie:

– art. 155 kpa poprzez błędną jego wykładnię, czego konsekwencją była odmowa zmiany decyzji administracyjnej z [.....] 2011 r.;

– art. 10 ustawy o świadczeniach rodzinnych poprzez błędną jego wykładnię polegającą na uznaniu, iż jedynie literalna wykładnia przepisu pozwala na jego prawidłową interpretację.

Skarżąca domagała się uchylenia decyzji organów obu instancji oraz rozpoznania sprawy w trybie uproszczonym zgodnie z art. 119 pkt 2 Prawa o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. W uzasadnieniu skargi podniesiono zarzuty zawarte w odwołaniu od decyzji organu I instancji.

W odpowiedzi na skargę SKO wniosło o jej oddalenie, podtrzymując w całości stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył co następuje :

Zgodnie z przepisem art. 3 § 1 p.p.s.a., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w tej ustawie. Zarazem w myśl art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) kontrola sprawowana jest pod względem zgodności z prawem jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W ramach swej kognicji sąd bada, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia prawa materialnego i przepisów postępowania. Zgodnie z treścią art. 134 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi, oraz powołaną podstawą prawną. Orzekanie - w myśl art. 135 ustawy - następuje w granicach sprawy będącej przedmiotem kontrolowanego postępowania, w której został wydany zaskarżony akt lub czynność i odbywa się z uwzględnieniem wówczas obowiązujących przepisów prawa. Uwzględnienie skargi następuje w przypadkach naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a) p.p.s.a.), naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (art. 145 § 1 pkt. 1 lit. b), oraz innego naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (art. 145 § 1 pkt.1 lit. c) p.p.s.a.). W przypadkach, gdy zachodzą przyczyny określone w art. 156 kodeksu postępowania administracyjnego sąd stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia (art. 145 § 1 pkt. 2 p.p.s.a.), jeżeli zachodzą przyczyny określone w innych przepisach, sąd stwierdza wydanie decyzji lub postanowienia z naruszeniem prawa. Kontrolując zaskarżoną decyzję zgodnie z powyższymi zasadami należało uznać skargę za uzasadnioną.

Postępowania administracyjne prowadzone w nadzwyczajnych trybach unormowanych w art. 154 i art. 155 kpa mają na celu weryfikację ostatecznych decyzji administracyjnych dotkniętych wadami niekwalifikowanymi, tzn. takimi, które nie stanowią podstawy do wznowienia postępowania administracyjnego lub stwierdzenia nieważności decyzji. Na podstawie art. 154 i 155 kpa mogą być także zmieniane lub uchylane decyzje ostateczne prawidłowe (por. wyrok NSA z dnia 15 listopada 1996r., III SA 1110/95, LEX nr 27376). Zgodnie z art. 155 kpa, decyzja ostateczna, na mocy której strona nabyła prawo, może być w każdym czasie za zgodą strony uchylona lub zmieniona przez organ administracji publicznej, który ją wydał, lub przez organ wyższego stopnia, jeżeli przepisy szczególne nie sprzeciwiają się uchyleniu lub zmianie takiej decyzji i przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony, przepis art. 154 § 2 kpa stosuje się odpowiednio. Jak wynika z treści powyższego przepisu, uchylenie lub zmiana ostatecznej decyzji administracyjnej na mocy której strona nabyła prawo, uzależnione jest od łącznego spełnienia następujących przesłanek: 1. postępowanie w sprawie indywidualnej zostało zakończone decyzją ostateczną, 2. strona wyraziła zgodę na uchylenie lub zmianę decyzji, 3. uchyleniu lub zmianie decyzji nie przeciwstawiają się przepisy szczególne, 4. za uchyleniem lub zmianą decyzji przemawia interes społeczny lub słuszny interes strony.

Przedmiotem postępowania prowadzonego w trybie art. 155 kpa jest więc ustalenie przez organ prowadzący je z urzędu lub na wniosek strony, czy w sprawie zachodzą przesłanki określone w tym przepisie. Jak wielokrotnie wypowiadał się Naczelny Sąd Administracyjny, postępowanie wszczęte i prowadzone na podstawie art. 155 kpa, nie może zmierzać do ponownego, merytorycznego rozpatrzenia sprawy zakończonej decyzją ostateczną, lecz jego celem jest sprawdzenie, czy w ustalonym stanie faktycznym i prawnym istnieją szczególne przesłanki dyktowane interesem społecznym lub słusznym interesem strony, które przemawiałyby za uchyleniem lub zmianą decyzji ostatecznej. Celem tego postępowania jest weryfikacja decyzji pod kątem przesłanek wymienionych w art. 155 kpa (tak NSA w wyrokach np. z dn. 2 czerwca 2000 r. III SA1854/99 LEX 43956, 12 kwietnia 2000r.,III SA 1388/99 LEX 47229, 3 października 1995r. III SA 27/95, LEX nr 26991). Zwraca się także uwagę, że rozstrzygnięcia wydawane na podstawie art. 155 kpa są zawsze oparte na konstrukcji uznania administracyjnego, co oznacza, że ocena w konkretnej sprawie, czy występują racje społeczne lub słuszny interes stron, należy do organu rozstrzygającego (cyt. wyżej wyrok NSA III SA 1388/99). Istotne jest nadto zwrócenie uwagi, iż: po pierwsze - decyzja wydana na podstawie art. 155 kpa nie może prowadzić do zmiany podmiotu decyzji administracyjnej, po drugie – decyzja taka może dotyczyć wyłącznie kwestii rozstrzygniętych zmienianą (uchylaną) decyzją organu, a nie kwestii nowych. Powyższe wynika z konieczności istnienia tożsamości sprawy administracyjnej w znaczeniu materialnym (por. uzasadnienie uchwały NSA z dnia 3 listopada 2009r., II GPS 2/09, LEX 528035), na którą to sprawę składają się elementy podmiotowe i elementy przedmiotowe. Zmiana decyzji na podstawie art. 155 k.p.a. może nastąpić wyłącznie w granicach sprawy administracyjnej rozstrzygniętej tą decyzją. Zakres nadzwyczajnego postępowania w sprawie uchylenia lub zmiany decyzji ostatecznej ograniczony jest do badania, czy wystąpiły formalne przesłanki warunkujące zastosowanie tej instytucji, tj. czy decyzja, na mocy której strona nabyła prawo jest ostateczna, czy jest zgoda strony na jej uchylenie lub zmianę a ponadto, czy jej uchyleniu lub zmianie nie sprzeciwiają się przepisy szczególne i przemawia za tym interes społeczny lub słuszny interes strony. Postępowanie to nie jest bowiem postępowaniem, w którym dokonuje się ponownego, merytorycznego rozstrzygnięcia sprawy w jej całokształcie. Odnosząc powyższe do stanu faktycznego i prawnego kontrolowanej sprawy należało uznać, że istnieje tożsamość sprawy zakończonej decyzją Burmistrza Miasta i Gminy N. z dnia [....] 2011 r. znak: [.....] ze sprawą wszczętą wnioskiem skarżącej z dnia 29 września 2014r. W sprawach występują bowiem te same podmioty i chodzi o takiej samej treści prawa i obowiązki. Istotę sporu w niniejszej sprawie stanowi natomiast stanowisko organów, zgodnie z którym decyzja z dnia [....] 2011 r. znak: [....] straciła na aktualności, oraz że decyzja ta nie była decyzją uznaniową, co powoduje zdaniem organów niemożność jej zmiany w trybie art. 155 kpa. Argumentacja organów w tym zakresie jest zdaniem Sądu rozpoznającego sprawę jest nieprawidłowa i nie można się z nią zgodzić. Skutkuje ona naruszeniem przepisu art. 155 kpa w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Wobec przyjęcia takiego stanowiska organy nie rozważyły bowiem istnienia w sprawie zasadniczych przesłanek, od spełnienia których zależy zastosowanie art. 155 kpa, tj. czy za zmianą decyzji Burmistrza Miasta i Gminy N. przemawia interes społeczny lub słuszny interes strony, zatem nie oceniły na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona. Odnośnie do kwestii dopuszczalności stosowania trybu nadzwyczajnego z art. 155 kpa do decyzji związanych wypowiedział się Naczelny Sąd Administracyjny, stwierdzając w wyroku z dnia 12 lutego 2014 r., II OSK 1932/13 (LEX nr 1569025), że : "Zasadność poglądu o niestosowaniu nadzwyczajnych trybów z art. 154 i 155 kpa w stosunku do decyzji związanych ma miejsce wówczas, gdy decyzja o charakterze związanym wydana w postępowaniu zwykłym podjęta została zgodnie z obowiązującym prawem (....). Stąd też poprawność tego ustalenia zależy od konkretnego przypadku, w ocenie którego wymaga rozważenia, czy zmiana lub uchylenie decyzji związanej doprowadzi faktycznie do stanu sprzeczności z obowiązującym porządkiem prawnym." Pogląd powyższy Sąd orzekający w niniejszej sprawie podziela. Wynika z niego, że stanowisko, zgodnie z którym tryb weryfikacji decyzji ostatecznych przewidziany w art. 155 kpa nie ma zastosowania do decyzji o charakterze związanym nie ma charakteru absolutnego i nie może być stosowane automatycznie, bez rozważenia, czy decyzja o charakterze związanym jest decyzją zgodną prawem. Tylko bowiem w takim przypadku jej zmiana w trybie art. 155 kpa prowadziłaby do stanu sprzeczności z obowiązującym prawem. Natomiast w przypadku, gdy decyzja taka dotknięta jest wadą materialnoprawną lub procesową inną niż wady kwalifikowane, wówczas tryb przewidziany w art. 155 kpa może służyć do jej wzruszenia, czyli zmiany lub uchylenia, skutkiem czego w obrocie będzie pozostawać decyzja niewadliwa, lub nastąpi eliminacja z obrotu decyzji wadliwej.

W uchwale składu 7 Sędziów z dnia 26 czerwca 2014 r. , I OPS 15/13, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził : "Dodatek z tytułu opieki nad dzieckiem w okresie korzystania z urlopu wychowawczego, o którym mowa w art. 10 ust. 1 ustawy z dnia 28 listopada 2003 r. o świadczeniach rodzinnych (Dz.U. z 2013 r. poz. 1456 ze zm.), w przypadku korzystania z urlopu wychowawczego w celu sprawowania opieki nad więcej niż jednym dzieckiem urodzonym podczas jednego porodu, przysługuje do zasiłku rodzinnego na każde z tych dzieci" (LEX nr 1475308).

Odnosząc powyższe do stanu kontrolowanej sprawy stwierdzić należy, iż nie ulega wątpliwości, że decyzje administracyjne wydawane w przedmiocie dodatku z tytułu opieki nad dzieckiem w okresie korzystania z urlopu wychowawczego są decyzjami o charakterze związanym. Wynika to wprost z treści art. 10 ust. 1- 4 ustawy o świadczeniach rodzinnych. Decyzja Burmistrza Miasta i Gminy N. z dnia [.....] 2011r. jest zatem decyzją o charakterze związanym. Przyznając jednak skarżącej dodatek do zasiłku rodzinnego z tytułu opieki nad dzieckiem w okresie urlopu wychowawczego art. 10 ust. 1 u.ś.r.), wbrew wnioskowi skarżącej tylko na jedno dziecko - G. K. organ naruszył ten przepis, poprzez błędną jego wykładnię, skutkiem czego decyzja powyższa jest decyzją nieprawidłową i naruszającą prawo. W powołanej uchwale NSA dokonał następującej interpretacji art. 10 ust. 1 u.ś.r.: "Dokonując wykładni przepisów ustawowych, należy mieć na uwadze, że służą one realizacji zadań władz publicznych nałożonych przez normy zawarte w art. 18 i art. 71 Konstytucji RP. W artykule 10 ustawy wskazano przesłanki pozytywne, których zaistnienie umożliwia przyznanie do zasiłku rodzinnego dodatku z tytułu opieki nad dzieckiem w okresie korzystania z urlopu wychowawczego, określono zróżnicowany okres jego pobierania, miesięczną wysokość dodatku oraz wymieniono przesłanki negatywne, których wystąpienie powoduje, że osobie, o której mowa w ust. 1, dodatek nie przysługuje. Konstrukcja dodatku do zasiłku rodzinnego, o którym mowa w art. 10 ustawy, wyraźnie wskazuje, że przesłanką przyznania tego dodatku jest opieka nad dzieckiem w okresie korzystania z urlopu wychowawczego, jeżeli dziecko pozostaje pod faktyczną opieką osoby uprawnionej do urlopu wychowawczego (...). Nie jest przesłanką przyznania prawa do tego dodatku określenie okresu, przez jaki dodatek przysługuje, który to okres jest zróżnicowany w art. 10 ust. 1 pkt 1, 2 i 3 ustawy, ani też określenie wysokości dodatku w art. 10 ust. 2 ustawy. Nie można więc z przepisu, który określa okresy pobierania dodatku, w tym okres pobierania dodatku w razie sprawowania opieki nad więcej niż jednym dzieckiem urodzonym podczas jednego porodu (art. 10 ust. 1 pkt 3 ustawy), wyprowadzać wniosku, że przepis ten ogranicza prawo do dodatku tylko do jednego dodatku przysługującego do zasiłku rodzinnego na jedno z dzieci, w sytuacji gdy każde z dzieci urodzonych podczas jednego porodu jest dzieckiem, na które przysługuje zasiłek rodzinny i które pozostaje pod faktyczną opieką osoby uprawnionej do urlopu wychowawczego, w okresie korzystania z tego urlopu. Nie sposób twierdzić, na podstawie art. 10 ustawy, że w takiej sytuacji należy wybrać jedno z dzieci, na które będzie przysługiwał ten dodatek do zasiłku rodzinnego na to dziecko. Nie jest przekonujący argument, że wydłużenie okresu przysługiwania dodatku do 36 miesięcy kalendarzowych, jeżeli opieka jest sprawowana nad więcej niż jednym dzieckiem urodzonym podczas jednego porodu, oznacza, iż dodatek przysługuje tylko do zasiłku rodzinnego na jedno z tych dzieci. Rozumowaniu temu przeczy przede wszystkim to, że po pierwsze, dodatek jest ściśle związany z zasiłkiem rodzinnym na określone dziecko, a po drugie, wydłużenie okresu pobierania dodatku dotyczy wyłącznie określenia okresu pobierania dodatku, a nie przesłanek, od których zależy nabycie prawa do tego dodatku. Z tego względu nie ma wystarczających podstaw do przyjęcia, że skoro ustawodawca wydłużył okres pobierania dodatku w razie sprawowania opieki nad więcej niż jednym dzieckiem urodzonym podczas jednego porodu, to tym samym dodatek ten ma przysługiwać tylko do zasiłku rodzinnego na jedno z tych dzieci.(...). Skoro ustawodawca, określając w art. 10 ust. 2 wysokość dodatku, nie zastrzegł, że osobie uprawnionej wypłaca się tylko jeden dodatek (analogicznie jak to przewidywał art. 30a ust. 1 ustawy z dnia 1 grudnia 1994 r. o zasiłkach rodzinnych, pielęgnacyjnych i wychowawczych co do przysługiwania zasiłku wychowawczego), to takie zastrzeżenie nie może być wyprowadzane ani z poprzedzającej obecne unormowania regulacji dotyczącej zasiłków wychowawczych, ani z przepisów regulujących inne dodatki do zasiłku rodzinnego, skoro każdy dodatek jest regulowany autonomicznie, ani też z unormowania dotyczącego okresu pobierania dodatku, który w przypadku sprawowania opieki nad więcej niż jednym dzieckiem urodzonym podczas jednego porodu został przedłużony do 36 miesięcy".

Taka treść podjętej przez NSA uchwały, oraz jej uzasadnienie wskazuje niewątpliwie, że organ orzekając o przyznaniu skarżącej dodatku do zasiłku rodzinnego tylko na jedno dziecko dokonał błędnej wykładni przepisu art. 10 ust. 1 u.ś.r., zatem decyzja Burmistrza Miasta i Gminy N. została wydana z naruszeniem prawa materialnego i jest wadliwa. Jako kolejną przeszkodę jej weryfikacji we wskazanym przez skarżąca trybie SKO wskazało, że po wygaśnięciu decyzji czyli po upływie terminu ważności, jej zmiana w trybie art. 155 kpa jest niedopuszczalna. Wskazało również, że decyzja Burmistrza "straciła na aktualności". Także tego argumentu nie można uznać za prawidłowy w okolicznościach rozpoznawanej sprawy. Przede wszystkim przepis art. 155 kpa nie zawiera jako ustawowej przesłanki jego zastosowania warunku określonego przez SKO jako "aktualność" decyzji podlegającej zmianie lub uchyleniu. Natomiast jednym z koniecznych wymogów zastosowania tego trybu jest niewątpliwie pozostawanie decyzji w stosunku do której wszczęte zostało postępowanie z art. 155 kpa w obrocie prawnym. Decyzja Burmistrza Miasta N. nie zawiera żadnej klauzuli dotyczącej utraty ważności, czy też daty jej wygaśnięcia. Niewątpliwie pozostaje w obrocie prawnym, ponieważ nie została z niego wyeliminowana ani w drodze postępowań nadzwyczajnych, ani w postępowaniu odwoławczym. Na fakt pozostawania jej w obrocie prawnym nie ma natomiast wpływu zrealizowanie przez organ ciążącego na nim obowiązku wypłaty na rzecz skarżącej przyznanych jej świadczeń. Okoliczność ta nie spowodowała usunięcia z obrotu prawnego decyzji świadczenia te przyznającej. Powołanie się wyłącznie na wskazane wyżej przeszkody spowodowało, że organy nie rozpatrzyły w istocie, czy istnieją ustawowe przesłanki zmiany decyzji Burmistrza Miasta i Gminy N. w trybie art. 155 kpa. Zdaniem Sądu wskazane przez organy okoliczności nie stanowią ku temu przeszkody. Możliwa jest weryfikacja decyzji w trybie art. 155 kpa, pomimo, że jest ona decyzją związaną i pomimo, że na jej podstawie zostały wypłacone świadczenia skarżącej. W przypadku pozytywnego rozstrzygnięcia w obrocie znajdzie się decyzja zgodna z prawem, jednakże pod warunkiem, że organy stwierdzą, że w sprawie zachodzi ustawowa przesłanka pozytywna zmiany tej decyzji w kierunku żądanym przez skarżącą, tj. czy zmiana ta leży w słusznym interesie skarżącej, lub interesie społecznym. Konieczność stwierdzenia zaistnienia tej przesłanki wynika jednoznacznie z treści przepisu art. 155 kpa. Rozważenie tej kwestii musi poprzedzić wydanie kolejnego rozstrzygnięcia w sprawie wszczętej wnioskiem skarżącej z dnia 29 września 2014 r. Odmawiając skarżącej zmiany decyzji Burmistrza Miasta i Gminy N. z dnia [.....] 2011r. znak: [.....] organy naruszyły przepisy postępowania - art. 77 i 80 kpa przez brak rozpatrzenia całości materiału dowodowego, oraz brak oceny istnienia okoliczności uzasadniających rozstrzygnięcie zgodnie z wnioskiem skarżącej na podstawie całokształtu materiału dowodowego, w świetle treści art. 155 kpa. Zaskarżona i poprzedzająca ją decyzja zostały podjęte przedwcześnie, a więc odmowa zastosowania art. 155 kpa przepis ten narusza. Naruszenia powyższe mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Przy ponownym rozpatrywaniu wniosku skarżącej, organy winny rozpatrzyć, czy zachodzą ustawowe przesłanki pozytywne zmiany tej decyzji w kierunku żądanym przez skarżącą, tj. czy zmiana ta leży w słusznym interesie skarżącej, lub interesie społecznym.

Wobec wskazanych wyżej uchybień należało na podstawie art. 145 § 1 pkt. 1 lit. c) p.p.s.a orzec jak w sentencji.