Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Elżbieta Makowska (spr.), Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Grzegorczyk-Meder,, Sędzia WSA Katarzyna Sokołowska, Protokolant sekretarz sądowy Alicja Poznańska, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 9 lutego 2017 r. sprawy ze skargi Spółki A. na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego w W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej oddala skargę.

Główny Inspektor Transportu Drogowego w W., określany w dalszej części również jako: "GITD", decyzją z dnia [...] r. nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2016 r., poz. 23) dalej: "k.p.a.", art. 4 pkt 2 i 22 lit. h, art. 32a, art. 32b, art. 87, art. 92 a ust. 1 - 6, art. 92 c ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2013 r., poz. 1414 ze zm.),dalej: "u.t.d." lp. 3.3, lp. 6.3.12 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym, art. 1 rozporządzenia Komisji (UE) nr 581/2010 z dnia 1 lipca 2010 r. w sprawie maksymalnych okresów na wczytanie odpowiednich danych z jednostek pojazdowych oraz z kart kierowców (Dz.U.UE L z dnia 2 lipca 2010 r.), art. 5 rozporządzenia 1072/2009 z dnia 21 października 2009r. dotyczącego wspólnych zasad dostępu do rynku międzynarodowych przewozów drogowych (Dz.U.UE.L.2009.300.72 ze zm.), po rozpatrzeniu odwołania wniesionego przez "[...]" Sp. z o.o. w S. od decyzji D. Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] r. nr [...] o nałożeniu kary pieniężnej w wysokości [...] złotych, uchylił zaskarżoną decyzję w całości i nałożył karę pieniężną w wysokości [...] złotych.

Z uzasadnienia tej decyzji wynika, że podstawę faktyczną rozstrzygnięcia organu I instancji stanowiło wykonywanie międzynarodowego przewozu drogowego niezgodnie z przepisami ustawy, umową międzynarodową lub warunkami określonymi w zezwoleniu oraz naruszenie obowiązku wczytywania danych z urządzenia rejestrującego - za każdy pojazd.

Powyższe stwierdzono podczas kontroli drogowej zespołu pojazdów składającego się z samochodu ciężarowego marki [...] o nr rej. [...] oraz naczepy marki [...] o nr rej. [...], przeprowadzonej w dniu [...] r. w L. na drodze krajowej nr [...]. Pojazdem kierował A.C., wykonujący krajowy transport drogowy rzeczy w imieniu i na rzecz przedsiębiorcy. Powyższe udokumentowano protokołem kontroli nr [...] z dnia [...] r.

Decyzją administracyjną z dnia [...] r. nr [...] organ I instancji nałożył na stronę karę pieniężną w wysokości [...] zł.

Pismem z dnia [...] r. pełnomocnik strony wniósł odwołanie od powyższej decyzji, podnosząc, że została wydana z naruszeniem szeregu przepisów postępowania administracyjnego, a także norm prawa materialnego. Wskazał mianowicie, A.H. - prezes spółki "[...]" polecił wykonanie zadania przewozowego kontrolowanemu kierowcy, ponieważ pracownik, który miał je wykonać, tj. L.S., zachorował i zmarł. L.S. był odpowiedzialny za wczytanie danych cyfrowych z urządzenia rejestrującego. W związku z powyższym strona wniosła o uchylenie decyzji w całości oraz umorzenie postępowania lub przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania. Ponadto, pełnomocnik wniósł o przeprowadzenie dowodów z przesłuchania w charakterze świadka A.H. oraz I.B., a także o dopuszczenie i przeprowadzenie dowodów z dokumentów powołanych w treści uzasadnienia odwołania.

W dalszej części uzasadnienia decyzji organ odwoławczy wyjaśnił podstawę prawną swojego rozstrzygnięcia. Wskazał, że stosownie do art. 92 a ust. 1 ustawy

o transporcie drogowym, podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu drogowego, podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 do 10 000 złotych za każde naruszenie. Zgodnie z art. 92 a ust. 2 ustawy o transporcie drogowym suma kar pieniężnych nałożonych za naruszenia stwierdzone podczas jednej kontroli drogowej nie może przekroczyć 10 000 złotych. Stosownie do art. 92a ust. 6 ustawy o transporcie drogowym wykaz naruszeń obowiązków lub warunków, o których mowa w ust. 1 oraz wysokości kar pieniężnych za poszczególne naruszenia określa załącznik nr 3 do ustawy. Zgodnie z art. 92 c ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, nie wszczyna się postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w art. 92a ust. 1, na podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, a postępowanie wszczęte w tej sprawie umarza się, jeżeli:

1) okoliczności sprawy i dowody wskazują, że podmiot wykonujący przewozy lub inne czynności związane z przewozem nie miał wpływu na powstanie naruszenia, a naruszenie nastąpiło wskutek zdarzeń i okoliczności, których podmiot nie mógł przewidzieć, lub

2) za stwierdzone naruszenie na podmiot wykonujący przewozy została nałożona kara przez inny uprawniony organ.

Zgodnie z art. 4 pkt 22 lit. h ustawy o transporcie drogowym obowiązki lub warunki przewozu drogowego - obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy oraz rozporządzenia WE nr 561/2006.

Co do naruszenia polegającego na wykonywaniu międzynarodowego przewozu drogowego niezgodnie z przepisami ustawy, umową międzynarodową lub warunkami określonymi w zezwoleniu (Ip. 3.3 załącznika nr 3 do u.t.d.), organ odwoławczy wyjaśnił, że stosowanie do art. 87 ust 1 pkt. 4 u.t.d., podczas wykonywania przewozu drogowego kierowca pojazdu samochodowego, z zastrzeżeniem ust. 4, jest obowiązany mieć przy sobie i okazywać, na żądanie uprawnionego organu kontroli, kartę kierowcy, zapisy urządzenia rejestrującego samoczynnie prędkość jazdy, czas jazdy i czas postoju, obowiązkowe przerwy i czas odpoczynku oraz zaświadczenie, o którym mowa w art. 31 ustawy z dnia 16 kwietnia 2004 r. o czasie pracy kierowców, a ponadto: w międzynarodowym transporcie drogowym - świadectwo kierowcy, jeżeli jest wymagane. Stosownie do art. 4. pkt. 2 ww. ustawy użyte w ustawie określenie międzynarodowy transport drogowy oznacza podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi, za które uważa się również zespoły pojazdów składające się z pojazdu samochodowego i przyczepy lub naczepy, przy czym jazda pojazdu między miejscem początkowym i docelowym odbywa się z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej. Zgodnie z art. 32a u.t.d. do kierowcy niebędącego obywatelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej, zatrudnionego przez przedsiębiorcę mającego siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, wykonującego międzynarodowy transport drogowy rzeczy, stosuje się przepisy Unii Europejskiej dotyczące świadectwa kierowcy

Następnie organ przytoczył pełne brzmienie art. 32b u.t.d. dotyczącego przesłanek i warunków wydania oraz wygaśnięcia świadectwa kierowcy. Powołał się również na art. 5 rozporządzenia 1072/2009, którego brzmienie również przytoczył

w całości.

GITD wyjaśnił, że świadectwo kierowcy jest ważne jedynie, gdy spełnione są warunki, na których zostało wydane. Państwa członkowskie podejmują właściwe środki mające na celu zapewnienie niezwłocznego zwrotu przez przewoźnika świadectwa organom wydającym, w przypadku gdy powyższe warunki nie będą mogły być spełnione.

Konsekwencją tego rozwiązania jest treść lp. 3.3 załącznika nr 3 do ww. ustawy, który karą pieniężna w wysokości [...] złotych sankcjonuje wykonywanie międzynarodowego przewozu drogowego niezgodnie z przepisami ustawy, umową międzynarodową lub warunkami określonymi w zezwoleniu.

Organ odwoławczy zważył, że kontrolowany kierowca wykonywał zlecenie transportowe w imieniu i na rzecz "[...]" Spółka z ograniczoną odpowiedzialnością i stwierdził, mając na uwadze przytoczone powyżej przepisy, że posiadacz licencji nr [...], tj. spółka "[...]" w przypadku powierzenia wykonania zadania przewozowego Panu A.C. - obywatelowi U., powinna wystąpić do Głównego Inspektora Transportu Drogowego o wydanie świadectwa kierowcy, jednocześnie składając wszelkie wymagane przez przepisy dokumenty. W trakcie kontroli drogowej kierowca okazał ważne świadectwo kierowcy, jednakże wydane na wniosek A.H. prowadzącego działalność gospodarczą pod firmą [...] A.H., ul. [...], [...]. Ponadto, Biuro ds. Transportu Międzynarodowego potwierdziło, iż [...] Sp. z o.o. na dzień kontroli nie posiadała żadnego wydanego świadectwa kierowcy.

W związku z powyższym organ odwoławczy za zasadne nałożenie kary pieniężnej za naruszenie, o którym mowa w lp. 3.3 załącznika nr 3 do u.t.d.

w wysokości [...] zł.

Odnośnie naruszenia polegającego na obowiązku wczytywania danych

z urządzenia rejestrującego lp. 6.3.12 załącznika nr 3 do u.t.d., organ drugiej instancji wskazał treść art. 1 rozporządzenia Komisji (UE) nr 581/2010 z dnia 1 lipca 2010 r.

w sprawie maksymalnych okresów na wczytanie odpowiednich danych z jednostek pojazdowych oraz kart kierowców i wyjaśnił, że za naruszenie wynikającego z tego przepisu obowiązku przewidziana jest kara pieniężna w wysokości [...] zł.

Odnosząc się do ustalenia organu I instancji, że dane z urządzenia rejestracyjnego kontrolowanego pojazdu zostały ostatni raz wczytane w dniu [...] r., czyli [...] dni od daty kontroli organ odwoławczy zważył, iż organ I instancji nie ustalił w sposób jednoznaczny dni zarejestrowanej działalności kontrolowanej jednostki pojazdowej. Z załączonych do akt sprawy danych cyfrowych wynika, że zostały one pobrane tylko z [...] dni poprzedzających dzień kontroli. Wyłącznie na podstawie ww. dowodu nie można stwierdzić, czy przedsiębiorca wywiązał się z obowiązku określonego w art. 1 ust. 3 pkt a Rozporządzenia Komisji UE nr 581/2010. GITD powołał się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 3 listopada 2015r., sygn. akt II GSIC 2396/14, wyjaśniający, że: "Okresami składającymi się z dni nierejestrowanej działalności są te okresy, gdzie nie można przedsiębiorstwu przypisać ustawowego obowiązku rejestrowania działalności kierowcy, czyli dni w których kierowca nie prowadzi pojazdu i jednocześnie nie podlega obowiązkowi odpoczynku."

W ocenie organu II instancji, w związku z brakiem możliwości ustalenia dni zarejestrowanej działalności kontrolowanej jednostki pojazdowej, ze względu na brak materiału dowodowego w postaci danych cyfrowych urządzenia rejestrującego z okresu [...] dni poprzedzających dzień kontroli, należy uznać, iż do naruszenia nie doszło, co uzasadniało uchylenie kary pieniężnej w wysokości [...]zł i orzeczenie wyłącznie kary [...] zł.

Organ II instancji uznał za niezasadne zarzuty odwołania i nie mogą zostać uwzględnione.

Odnosząc się do zarzutu pełnomocnika strony dotyczącego charakteru wykonywanego przewozu, organ odwoławczy, po analizie całości materiału dowodowego zważył, iż z listu CMR, znajdującego się w aktach sprawy, wynika, że był to przewóz międzynarodowy.

Co do zarzutu wydania decyzji z naruszeniem zasady prawdy obiektywnej wymienionej w art. 7 k.p.a., GITD stwierdził, iż w przedmiotowej sprawie organ, który wydał zaskarżoną decyzję, wypełnił obowiązek wynikający z art. 7, art. 77 § 1, art. 80

i art. 81 k.p.a.. Zgromadził bowiem w aktach sprawy dowody, które były konieczne do prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy oraz dopuścił jako dowód wszystko, co mogło przyczynić się do jej wyjaśnienia, a nie było sprzeczne z prawem. Przywołując stanowisko NSA zawarte w wyroku z dnia 4 lipca 2001 r. w sprawie I SA 301/00, stwierdzające, że: "Obowiązek zebrania całego materiału dowodowego w postępowaniu administracyjnym oznacza, że organ administracji publicznej winien z własnej inicjatywy gromadzić w aktach sprawy dowody, które jego zdaniem będą konieczne do prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy oraz winien gromadzić w aktach sprawy także dowody wskazane lub dostarczone przez strony, jeżeli mają one znaczenie dla sprawy", GITD wyjaśnił, że organ dysponował protokołem kontroli, w którym stwierdzono wystąpienie naruszeń, dokumentami przedstawionymi podczas kontroli, a nadto organ dysponował danymi cyfrowymi z karty kierowcy oraz urządzenia rejestrującego, które potwierdziły wystąpienie naruszeń. W świetle powyższego nie można uznać, aby organ zaniechał przeprowadzenia rzetelnego postępowania. W wyroku z dnia 25 lutego 2002 r. (II SA 3126/00, Lex nr 81779) Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że zasada uwzględnienia interesu społecznego i słusznego interesu obywateli, wyrażona w art. 7 kpa, nie może powodować naruszenia przepisów prawa materialnego, gdyż przepisy prawa materialnego wyznaczają treść rozstrzygnięcia sprawy administracyjnej.

Organ odwoławczy nie uwzględnił również zarzutu naruszenia art. 77 k.p.a.

i wskazał, że zgodnie z tym przepisem, organ administracji publicznej jest obowiązany w sposób wyczerpujący zebrać i rozpatrzyć cały materiał dowodowy. Natomiast stosownie do art. 78 § 1 k.p.a. żądanie strony dotyczące przeprowadzenia dowodu należy uwzględnić, jeżeli przedmiotem dowodu jest okoliczność mająca znaczenie dla sprawy. Ocena, czy przedmiotem dowodu jest okoliczność mająca znaczenie dla sprawy, należy do uznania organu, który jest jednakże związany w tej mierze przepisami prawa materialnego stanowiącymi podstawę rozstrzygnięcia

(por. B. Adamiak (w:) Komentarz, 1996, s. 371). W odwołaniu pełnomocnik strony wnosi o przeprowadzenie dowodu w postaci przesłuchania w charakterze świadka A.H. oraz I.B. w celu ustalenia stanu faktycznego towarzyszącego realizacji kontrolowanego przewozu, a także zatrudnienia A.C., przyczyn i podstawy prawnej wykonywania przez niego zadania przewozowego. Organ odwoławczy zważył, iż dopuszczenie powyższych dowodów byłoby niecelowe, gdyż nie wniosłoby do sprawy żadnych istotnych faktów mających znaczenie dla sprawy. Wszystkie okoliczności, które miałyby zostać udowodnione w wyniku przesłuchania ww. osób zostały wyjaśnione w trakcie postępowania administracyjnego, w postaci zebrania materiału dowodowego przez organ lub w postaci wyjaśnień oraz odwołania strony, a także przedstawionych przez nią dokumentów. W ocenie organu przeprowadzenie wnioskowanego dowodu miałoby służyć wyłącznie przedłużeniu postępowania. Co więcej, postępowanie administracyjne zostało przeprowadzone zgodnie z art. 10 § 1 k.p.a., strona miała możliwość czynnego udziału w toczącym się postępowaniu administracyjnym, a przed wydaniem decyzji prawo do wypowiedzenia się co do zebranego materiału dowodowego.

Odnosząc się do zarzutu naruszenia art. 80 k.p.a. GITD wskazał, że mając na względzie treść art. 7, art. 77, art. 80 kpa oraz art. 81 kpa, po przeprowadzeniu postępowania stwierdził, iż w zaskarżonej decyzji prawidłowo ustalono stan faktyczny. Podczas kontroli kontrolowany kierowca okazał dokument przewozowy, z którego wynika, iż w dniu kontroli kierowca zakończył wykonywać międzynarodowy przewóz drogowy rzeczy z F. do P. Na ww. dokumencie widnieje bowiem podpis kontrolowanego kierowcy, który świadczy o odebraniu i przejęciu przez niego towaru.

Co do możliwości zastosowania w sprawie art. 92b i art. 92 c GITD wyjaśnił, że art. 92 b ustawy nie znajdzie zastosowania bowiem ustawodawca daje możliwość zastosowania tegoż zapisu tylko w przypadku, gdy podczas kontroli zostały stwierdzone naruszenia dotyczące czasu pracy kierowców. W niniejszej sprawie takie naruszenia nie miały miejsca.

Organ nie znalazł również podstaw do zastosowania art. 92c ust. 1 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym za względu na fakt, iż do wskazanych wyżej naruszeń doszło w okolicznościach, które przedsiębiorca powinien przewidzieć i nie dopuścić do ich zaistnienia.

Organ podkreślił, że to przedsiębiorca powinien udowodnić okoliczności, które stanowiłyby podstawę do zastosowania przepisu art. 92c ustawy o transporcie drogowym, gdyż to on wywodzi skutki prawne wynikające z tego przepisu. Powyższe potwierdza Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, który w wyroku z dnia

26 listopada 2015r., sygn. III SA/Kr 584/15, stwierdził: "Mając na względzie treść wyżej przytoczonego przepisu art. 92c ust. 1 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym Sąd w pełni podziela stanowisko, że ciężar udowodnienia okoliczności wymienionych

w art. 92c ust. 1 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym spoczywa na przedsiębiorcy, który musi wykazać, a nie tylko wskazać, że dołożył należytej staranności organizując przewóz i nie miał wpływu na naruszenie prawa przez kierowcę, przy czym brak takiego wpływu musi istnieć realnie. W orzecznictwie zasadnie przyjmuje się, że jest rzeczą oczywistą, że za działalność przedsiębiorstwa wykonującego transport drogowy zawsze ponosi odpowiedzialność przedsiębiorca. Stąd też ciężar dowodu, że w sprawie wystąpiły przesłanki, przewidziane w przepisach prawa, do zwolnienia z tej odpowiedzialności spoczywa na przedsiębiorcy, gdyż to on wywodzi z tych przepisów skutki prawne. "

Skarżący nie przedstawił w toku postępowania administracyjnego dowodów na powstanie takich okoliczności, mogących obalić ustalenia organu I instancji. W ocenie organu, w przypadku nagłej niedyspozycji ciężko chorego pracownika, przedsiębiorca powinien znaleźć odpowiednie zastępstwo. Ponadto, z przesłanego przez stronę skróconego odpisu aktu zgonu Pana L.S. wynika, że zmarł on [...]r., natomiast z dokumentu CMR okazanego podczas kontroli wynika, że odbiór towaru nastąpił [...]r. W związku z powyższym przedsiębiorca miał czas na znalezienie odpowiedniego zastępstwa na tą okoliczność. Należy także wskazać, iż przedsiębiorca w miejsce polskiego kierowcy mógł powierzyć zadanie przewozowe kierowcy, który jest Polakiem. Ponadto, organ odwoławczy zważył, iż doświadczenie życiowe wskazuje, że osoby, które ciężko chorują nie pracują jako kierowcy zawodowi, a tym bardziej nie wyjeżdżają za granicę. Należy także wskazać, iż świadectwo kierowcy jest wydawane posiadaczowi licencji wspólnotowej, a każdy przewoźnik winien legitymować się stosownym uprawnieniem. Wszystkie okoliczności sprawy związane z naruszeniem lp. 3.3 załącznika nr 3 do ustawy o transporcie drogowym były okolicznościami, na które przedsiębiorca miał wpływ i mógł je przewidzieć.

Na poparcie swojego stanowiska GITD przywołał treść wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 13 maja 2015 r., sygn. akt III SA/Wr 28/15: "Stosownie do art. 92 c ust. 1 pkt 1 ustawy o transporcie drogowym, nie wszczyna się postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w art. 92a ust. 1, na podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, a postępowanie wszczęte w tej sprawie umarza się, jeżeli okoliczności sprawy i dowody wskazują, że podmiot wykonujący przewozy lub inne czynności związane z przewozem nie miał wpływu na powstanie naruszenia, a naruszenie nastąpiło wskutek zdarzeń i okoliczności, których podmiot nie mógł przewidzieć. Przesłanki egzoneracyjne określone w cytowanych przepisach ustawy o transporcie drogowym nie odnoszą się do zwykłego zachowania przedsiębiorcy lub działań osób, którymi posługuje się przy prowadzeniu działalności gospodarczej i organizacji pracy przedsiębiorstwa, lecz do sytuacji wyjątkowych, których profesjonalny podmiot wykonujący przewóz drogowy przy zachowaniu należytej staranności i przezorności nie był w stanie racjonalnie przewidzieć, np. będących rezultatem siły wyższej, bądź działań osoby trzeciej, za której winę przedsiębiorca nie może odpowiadać. Przestrzeganie reguł normatywnych określających wymogi w zakresie rejestrowania wskazań w zakresie przebytej drogi, aktywności kierowców, systematycznego i terminowego sczytywania danych, przestrzegania norm czasu pracy kierowców oraz odpoczynków, należą do podstawowych obowiązków przedsiębiorcy prowadzącego działalność transportową."

W opinii organu odwoławczego postępowanie w I instancji zostało przeprowadzone z poszanowaniem przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego. Organ I instancji działał na podstawie przepisów prawa, podejmując wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli, a także czyniąc zadość obowiązkowi zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego w sposób wyczerpujący.

Na wyżej opisaną decyzję ostateczną "[...]" Spółka z o.o. w S., reprezentowana przez adwokata, wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w S.

Zaskarżonej decyzji Spółka zarzuciła :

1. naruszenie przepisów postępowania, tj.:

1) art. 7 k.p.a., art. 77 k.p.a., art. 80 k.p.a. w zw. z art. 140 k.p.a. poprzez zaniechanie dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, a w szczególności zaniechanie ustalenia:

- stosunku prawnego, na podstawie którego A.C., będący zatrudnionym przez A.H. kierował w dniu [...] r. należącym do niego pojazdem.

- jaki podmiot wykonywał przewóz drogowy w dniu [...] r., tj. czy wykonywał go skarżący, czy też A.H., będący zleceniodawcą A.C. i właścicielem pojazdu, jako jego podwykonawca.

2) art. 7 k.p.a. w zw. z art. 77 k.p.a. w zw. z art. 80 k.p.a. w zw. z art. 140 k.p.a. poprzez nieprawidłowe przyjęcie, że przewóz pojazdem marki [...] o nr rej. [...] wraz z naczepą o nr rej. [...] A.C. wykonywał na rzecz [...] Spółki z o.o., podczas gdy przewóz ten wykonywał w ramach umowy zlecenia zawartej z A.H.

3) art. 7 k.p.a. w zw. z art. 77 k.p.a. w zw. z art. 80 k.p.a. w zw. z art. 140 k.p.a. poprzez nieprawidłowe przyjęcie, że w chwili kontroli wykonywany był międzynarodowy przewóz drogowy niezgodnie z przepisami ustawy, podczas gdy przewóz wykonywany w trakcie kontroli, którego dotyczy nałożona na skarżącego kara pieniężna, nie miał charakteru międzynarodowego.

4) art. 7 k.p.a. w zw. z art. 77 k.p.a. w zw. z art. 80 k.p.a. w zw. z art. 140 k.p.a. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów oraz zastąpienie jej dowolnością, wyrażającą się w przyjęciu, że wszystkie okoliczności związane z rzekomym naruszeniem Ip. 3.3 załącznika nr 3 do u.t.d. były okolicznościami, na które skarżący miał wpływ i które mógł przewidzieć, podczas gdy skarżący nie mógł przewidzieć nagłej, ciężkiej choroby kierowcy w trakcie wykonywania przez niego przewozów poza granicami kraju, jak i konieczności powierzenia przewozu do wykonania A.H., z uwagi na brak własnych pracowników, którymi mógłby przewóz ten zrealizować.

5) art. 10 § 1 k.p.a., art. 75 § 1 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a., art. 78 § 1 k.p.a. w zw. z art. 140 k.p.a. oraz art. 136 k.p.a. poprzez nieuwzględnienie wniosków dowodowych skarżącego, zgłoszonych w jego odwołaniu, podczas gdy okoliczności, które miały zostać wykazane tymi dowodami mają znaczenie dla prawidłowego rozstrzygnięcia sprawy i nie zostały dotychczas wykazane innymi dowodami.

a ponadto:

6) art. 92c ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. u.t.d. poprzez odmowę jego zastosowania, podczas gdy z okoliczności sprawy wynika, że nawet gdyby uznać, że doszło do naruszenia przepisów ustawy, skarżący nie miał możliwości jemu zapobiec, z uwagi na ciężką, śmiertelną chorobę swojego pracownika.

2. naruszenie norm prawa materialnego, tj. art. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1072/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczącego wspólnych zasad dostępu do rynku międzynarodowych przewozów drogowych poprzez niewłaściwe zastosowanie wyrażające się w przyjęciu, że przewóz realizowany w dniu [...] r. naruszał zasadę ogólną wykonywania przewozów międzynarodowych, podczas gdy przy tym przewozie warunki określone rozporządzeniem nie zostały naruszone, albowiem przewóz, za który została wymierzona kara pieniężna, nie miał charakteru przewozu międzynarodowego.

Skarżąca Spółka wniosła uchylenie zaskarżonej decyzji ją poprzedzającej oraz zasądzenie od organu na rzecz skarżącego zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego, według norm przepisanych,

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że organ nie rozpatrzył sprawy co do istoty, nie rozważył należycie podniesionych przez skarżącego zarzutów, a ponadto odmówił przeprowadzenia dowodów pozwalających wyjaśnić należycie okoliczności faktyczne sprawy i dokonać ustaleń odmiennych od poczynionych przez organ I instancji.

Kara pieniężna została nałożona w związku z przewozem wykonywanym w chwili kontroli. Decyzja organu I instancji nie wskazuje w żadnym miejscu, aby dotyczyła ona przewozu wykonanego na trasie z F. do P. Na podstawie lektury decyzji organu I instancji można wręcz odnieść wrażenie, jakby nie dostrzegł on zakończenia poprzedniego przewozu z chwilą rozładowania przesyłki. Jeżeli natomiast intencją obu organów było wymierzenie kary pieniężnej za przewóz wykonywany w dniach [...] r., powinien był wyraźnie to wskazać. Tymczasem, decyzja organu I instancji nie daje podstaw do rozstrzygnięcia, którego przewozu dotyczy nałożona kara pieniężna, nie mniej powołuje się na kontrolę wykonaną w trakcie przewozu-dojazdu na pusto do miejsca załadunku. Z tego względu należałoby domniemywać, wobec braku odmiennego stwierdzenia w treści decyzji, że kara pieniężna dotyczyć ma przewozu wykonywanego w trakcie kontroli.

Przewóz ten, a właściwie dojazd do miejsca załadunku, nie miał charakteru międzynarodowego. Tym samym, organy obu instancji nie mogły nałożyć w związku

z nim kary pieniężnej z tytułu braku posiadania świadectwa kierowcy. 

Organ w zaskarżonej decyzji nie odniósł się do zarzutu skarżącego sformułowanego w tym zakresie.

Niezależnie od powyższego, skarżący podtrzymał wyrażone w odwołaniu zarzuty odnoszące się do braku dokładnego i wyczerpującego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, które zachowały swoją aktualność również co do zaskarżonej decyzji.

Jak skarżący podawał w odwołaniu, kierowca A.C. nie jest zatrudniony w jego spółce. Nie będąc jego podwładnym, nie mógł wykonywać w jego imieniu przewozu w trakcie którego przeprowadzono kontrolę. Stosowną umowę, kierowca ten ma zawartą z A.H., prowadzącym działalność gospodarczą pod nazwą [...].

Organ w zaskarżonej decyzji pominął tę istotną okoliczność, bezpodstawnie twierdząc, że A.C. w dniu [...] r. realizował przewóz na zlecenie skarżącego. Co ważne, do powołanych przez skarżącego argumentów nie odniósł się w żadnym stopniu.

Należy zatem ponownie podkreślić, że w przedmiotowym stanie faktycznym:

- pojazd marki [...] o nr rej. [...] stanowi własność A.H., którego łączy ze spółką [...] umowa użyczenia tego pojazdu,

- kierowca A.C. jest legalnie zatrudniony przez A.H., nie będąc jednocześnie zatrudnionym w spółce [...],

- prezesem zarządu oraz wspólnikiem spółki [...] pozostaje A.H.,

- kierowca wykonywał przewóz w ramach zatrudnienia u A.H., w związku ze stanem konieczności powstałym po stronie powiązanej z nim osobowo oraz kapitałowo spółką [...],

- w związku z powierzeniem A.C. do kierowania pojazdu marki [...] o nr rej. [...] nie doszło do zawarcia umowy między nim, a skarżącym, jak również nie został on przekazany, jako zleceniobiorca, przez A.H. do dyspozycji skarżącego - a tylko skarżący powierzył wykonanie przewozu A.H., który zatrudnia A.C.

Ponieważ nie ustała więź pomiędzy kierowcą A.C., a A.H. i w dniu [...]r. wykonywał on jego polecenia oraz podlegał jego zwierzchnictwu, realizując przewóz, pierwotnie przyjęty przez spółkę [...], ale następnie przekazany do wykonania A.H., który uzyskał wobec tego kierowcy stosowne świadectwo i posiada licencję, nie sposób zasadnie twierdzić, aby w stanie faktycznym sprawy doszło do naruszenia wskazywanych przez Organ przepisów.

Skarżący podtrzymał również zarzuty dotyczące braku zastosowania art. 92c

ust. 1 pkt 1 utd. Jego zdaniem, sposób wnioskowania organu I instancji jest wadliwy pomijając, że nagła niedyspozycja polega właśnie na braku możliwości wcześniejszego jej przewidzenia i może wynikać z ciężkiej choroby. W okolicznościach niniejszej sprawy, właśnie ciężka choroba, która wystąpiła nagle, uniemożliwiła kierowcy skarżącego powrót zestawem pojazdów do kraju po wykonywaniu przewozów w S. i wymusiła powierzenie wykonania przewozu powrotnego A.H.

Ponadto, powszechnie wiadomym jest, że na rynku pracy istnieje niedobór polskich pracowników - kierowców. Gdyby bowiem skarżący miał możliwość zatrudnienia Polaków w odpowiedniej liczbie, to z pewnością z niej by skorzystał, nie tyle ze względów jakichś preferencji narodowościowych, co uciążliwości formalnych wiążących się z zatrudnianiem w zawodzie kierowcy obcokrajowców. W rzeczywistości, większość krajowych przewoźników zmaga się obecnie z problemem zapewnienia pełnej obsady kierowców do posiadanego taboru i tylko z tego powodu zatrudnia obcokrajowców, głównie pochodzących z U. Z uwagi na te trudności oraz brak możliwości zastąpienia niedysponowanego kierowcy własnym pracownikiem, skarżący zmuszony był powierzyć wykonanie przewozu A.H., ten natomiast przekazał go do realizacji swojemu zleceniobiorcy, wobec którego uzyskał świadectwo kierowcy. Decyzja ta została podjęta w stanie wyższej konieczności, celem uniknięcia szkody, jaką skarżący by poniósł, gdyby nie wykonał ciążących na nim zobowiązań lub też pojazd pozostał bez obsady poza granicami kraju.

Celem wykazania powyższych okoliczności, skarżący zaoferował dowody

z dokumentów oraz z zeznań świadków, które w konsekwencji doprowadziłyby do dokładnego wyjaśnienia sprawy i umożliwiły prawidłowe jej rozstrzygnięcie. Organ odmówił jednak przeprowadzenia tych dowodów, podnosząc, że postępowanie dowodowe przeprowadzone przez organ I instancji doprowadziło do wyczerpującego ustalenia stanu faktycznego sprawy. Organ ustalił w ten sposób stan faktyczny przeciwny w porównaniu do stanu podnoszonego przez skarżącego. Tym samym, okoliczności, których dotyczą zgłoszone przez skarżącego wnioski, nie zostały dotąd wyjaśnione zgodnie z jego twierdzeniami. Organ był zobowiązany do przeprowadzenia tych dowodów, a jego zaniechanie oceniać należy w kontekście pozbawienia skarżącego możności obrony jego praw. Już tylko z tego powodu, zaskarżona decyzja nie powinna się ostać.

Główny Inspektor Transportu Drogowego odpowiadając na skargę wniósł o jej oddalenie i podtrzymał stanowisko wyrażone w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w S. z w a ż y ł, co następuje:

Sądowa kontrola zgodności z prawem wykazała, że zaskarżona decyzja nie narusza prawa ani w sposób zarzucany skargą, ani w żaden inny istotny sposób wymagający jej uchylenia z przyczyn wymagających uwzględnienia z urzędu.

Istota sporu w niniejszej sprawie dotyczy oceny czy:

1) zaistniały okoliczności faktyczne uzasadniające ustalenie, że skarżąca Spółka jako podmiot wykonujący przewóz drogowy dopuściła się naruszenia polegającego na wykonywaniu międzynarodowego przewozu drogowego niezgodnie z przepisami ustawy, umową międzynarodową lub warunkami określonymi w zezwoleniu, za co jest przewidziana kara pieniężna w kwocie [...] zł określona w lp. 3.3 załącznika do ustawy o transporcie drogowym w zw. z art. 92 a ust. 1 tej ustawy;

2) przedstawione przez stronę okoliczności faktyczne uzasadniają zastosowanie

art. 92c.

Zdaniem sądu, w realiach niniejszej sprawy, należy w sporze tym przyznać rację stanowisku organu wyrażonemu w zaskarżonej decyzji.

Co do pierwszej z wyżej wskazanych kwestii spornych, aczkolwiek GITD

w uzasadnieniu swojej decyzji, wyjaśnił precyzyjnie materialną podstawę rozstrzygnięcia, trzeba jednak na wstępie, dla jasności wywodu, przypomnieć, że karze wskazanej w art. 92 a ust. 1 u.t.d. (przywołanym w podstawie prawnej zaskarżonej decyzji), podlega podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem z naruszeniem obowiązków lub warunków przewozu drogowego. Zgodnie zaś z art. 4 pkt 22 lit. h u.t.d., w brzmieniu obowiązującym w dniu kontroli drogowej oraz w dacie zaskarżonej decyzji, przez określenie "obowiązki lub warunki przewozu drogowego" użyte miedzy innymi w art. 92a ust. 1 u.t.d. należy rozumieć obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy oraz wyszczególnionych w tej definicji przepisów unijnych, w tym rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1072/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczącego wspólnych zasad dostępu do rynku międzynarodowych przewozów drogowych (Dz. Urz. L 300 z 14.11.2009, str. 72-87).

Ustawa o transporcie drogowym wymaga w art. 32a stosowania przepisów Unii Europejskiej dotyczące świadectwa kierowcy, co do kierowcy niebędącego obywatelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej zatrudnianego przez przedsiębiorcę mającego siedzibę na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej, wykonującego międzynarodowy transport drogowy rzeczy. Zasady przyznawania, odmowy wydania, zmiany lub cofnięcia świadectwa kierowcy określa art. 32b u.t.d. Na gruncie niniejszej sprawy znaczenie mają ust. 2 i 3 ww. artykułu, ponieważ wynika z nich, że świadectwo takiego kierowcy wydaje się na wniosek przedsiębiorcy posiadającego licencję wspólnotową, przy czym wydaj się je wraz z wypisem ze świadectwa kierowcy przedsiębiorcy na okres 5 lat. Oznacza to, że świadectwo kierowcy, o którym jest mowa w art. 32 a u.t.d. jest związane z przedsiębiorcą, a nie z kierowcą, którego dotyczy. Wyraźnie to stwierdza wyżej wskazane rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1072/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczące wspólnych zasad dostępu do rynku międzynarodowych przewozów drogowych stanowiąc, że: "Świadectwo kierowcy należy do przewoźnika, który przekazuje je do dyspozycji kierowcy wskazanemu w świadectwie, podczas gdy kierowca prowadzi pojazd, korzystając z licencji wspólnotowej wydanej temu przewoźnikowi. Uwierzytelniony wypis ze świadectwa kierowcy wydany przez właściwe organy państwa członkowskiego siedziby przewoźnika jest przechowywany w lokalach przewoźnika. Świadectwo jest okazywane na wniosek każdego upoważnionego funkcjonariusza służb kontrolnych."

Jak już była o tym mowa wyżej, z treści zaskarżonej decyzji wynika, że kara pieniężna w kwocie [...] zł została wymierzona, na podstawie art. 92 a ust. 1 u.t.d., skarżącej Spółce, jako podmiotowi wykonującemu międzynarodowy przewóz drogowy z naruszeniem obowiązków przewozu drogowego. Należy wyjaśnić, że z zestawienia ust. 1 z ust. 2 wskazanego wyżej art. 92 wynika, że w przypadku kontroli drogowej, kara w przepisach tych określona może być nałożona za "naruszenia stwierdzone podczas jednej kontroli drogowej". Określenie: "naruszenie stwierdzone podczas kontroli drogowej" nie jest równoznaczne z trwaniem stanu "naruszenia" podczas tej kontroli. Powyższa uwaga ma istotne znaczenie dla oceny prawnej zaskarżonego rozstrzygnięcia ze względu na zawarte w skardze zarzuty niedostatecznego wyjaśnienia okoliczności sprawy i błędu w ustaleniach faktycznych.

W ocenie sądu, żaden z podniesionych w skardze zarzutów naruszenia przepisów postępowania nie jest trafny.

W świetle wyżej przedstawionych przepisów prawa materialnego, analiza uzasadnień decyzji organów obu instancji orzekających w sprawie, dokonana

w kontekście zarzutów skargi wykazała, że wydanie w sprawie merytorycznego rozstrzygnięcia poprzedziło wyjaśnienie istotnych w sprawie okoliczności, w oparciu

o które dokonano trafnych ustaleń faktycznych.

Wbrew temu, co twierdzi się w skardze, organ odwoławczy nie ustalił,

że w trakcie kontroli, kierowca A. C. wykonywał międzynarodowy transport drogowy. Organ ten bowiem wskazując na podstawę faktyczną decyzji organu I instancji wskazał, że wykonywanie międzynarodowego transportu drogowego "stwierdzono podczas kontroli drogowej zespołu pojazdów (...) przeprowadzonej w dniu [...] r. w L. na drodze krajowej nr [...]. Pojazdem kierował A.C., wykonujący krajowy transport drogowy rzeczy w imieniu i na rzecz przedsiębiorcy". Natomiast w dalszej części uzasadnienia swojej decyzji, analizując zebrany materiał dowodowy w odniesieniu do zarzutów odwołania, GITD wskazał, że: "Podczas kontroli kontrolowany kierowca okazał dokument przewozowy, z którego wynika, iż w dniu kontroli kierowca zakończył wykonywać międzynarodowy przewóz drogowy rzeczy z F. do P. Na ww. dokumencie widnieje bowiem podpis kontrolowanego kierowcy, który świadczy o odebraniu i przejęciu przez niego towaru." Identyczne ustalenia faktyczne wynikają ze znajdującego się w aktach administracyjnych organu I instancji załącznika do protokołu kontroli i zostały powtórzone w uzasadnieniu decyzji organu I instancji, w którym między innymi organ ten stwierdził: "w dniu [...] r. o godz. [...] na drodze krajowej nr [...] w L. przy ul. [...] zatrzymano samochód ciężarowy marki [...] (...) będący w dyspozycji prawnej przedsiębiorstwa "[...]" Sp. z o.o.. którym wykonywano transport drogowy. Kierowca pojazdu obywatel U. pan A.C. powracał po rozładunku towaru, który przywiózł ze S. do P. i realizował przewóz pod kolejny załadunek. Ładunek został załadowany w dniu [...] r. w miejscowości H. w S."

Ustaleń organy dokonały na podstawie dokumentów okazanych przez kierowcę podczas kontroli, a w szczególności listu przewozowego oraz umowy użyczenia ciągnika samochodowego [...], nr rej. [...] zawartej pomiędzy użyczającym [...] A.H., ul. [...], [...], a biorącym w użyczenie [...] Sp. z o.o., ul. [...], [...].

Z powyższego wynika, że organy obu instancji orzekające w sprawie, dokonały prawidłowych ustaleń co do czasu i miejsca wykonywania przez skarżącą Spółkę międzynarodowego transportu drogowego, które to okoliczności zostały ujawnione podczas kontroli drogowej.

Wbrew też zarzutom i wywodom skargi, nie popełniły organy błędu ustalając,

że przewoźnikiem wykonującym międzynarodowy transport drogowy była skarżąca Spółka, na rzecz której przewóz ten wykonał kierowca, będący obywatelem U.,

i która nie posiadała co do tego kierowcy wydanego na jej wniosek świadectwa kierowcy. Podnoszona w odwołaniu okoliczność, że A.C. zatrudniony był w przedsiębiorstwie o nazwie [...] A.H. na umowę zlecenia, a przy tym przedmiotowy przewóz wykonał pojazdem użyczonym przez to przedsiębiorstwo Spółce z o.o. [...], której prezesem jest A.H., nie zmienia faktu, że pojazd ten w dniu kontroli znajdował się w użytkowaniu Spółki z o.o. "[...]", oraz że kierowca ten podczas kontroli drogowej okazał również wypis z licencji nr [...] dotyczącej międzynarodowego zarobkowego przewozu drogowego rzeczy, wydanej na rzecz "[...]" Spółka z ograniczona odpowiedzialnością , [...] ul. [...]. Dlatego nie dopatrzył się sąd błędu w ustaleniu, że to skarżąca Spółka była przewoźnikiem wykonującym przedmiotowy międzynarodowy transport drogowy rzeczy i nie posiadała wydanego na jej wniosek świadectwa kierowcy wydanego dla kierowcy, który przewóz ten wykonał w dniach [...] r.

Z powyższych względów należało uznać za chybione wskazane w pkt 1-4 zarzuty naruszenia art. 7, 77, 80 i 140 K.p.a.

Niezasadny okazał się również podniesiony w pkt 5 zarzut naruszenia art. art. 10 § 1 k.p.a., art. 75 § 1 k.p.a., art. 77 § 1 k.p.a., art. 78 § 1 k.p.a. w zw. z art. 140 k.p.a. oraz art. 136 k.p.a. poprzez nieuwzględnienie wniosków dowodowych skarżącego. Co do tego zarzutu, postawionego już w odwołaniu, organ II instancji odniósł się w uzasadnieniu swojej decyzji wskazując, dlaczego uważa, że przeprowadzenie dowodu z zeznań A.H. oraz I.B. na okoliczności wskazane we wniosku byłoby niecelowe. W ocenie sądu, stanowisko organu odwoławczego w tym względzie nie narusza art. 78 k.p.a., skoro organ nie zanegował naprowadzonych przez stronę okoliczności poprzedzających zatrudnienie przez Spółkę do wykonania przedmiotowego przewozu obywatela U., mimo barku wymaganego w tych okolicznościach świadectwa kierowcy. Innymi słowy rzecz ujmując, ten zarzut skargi mógłby być skuteczny, gdyby organ dokonał odmiennych, od twierdzeń strony ustaleń faktycznych na okoliczności poprzedzające powierzenie przez Spółkę, temu właśnie kierowcy, zadania przewozu międzynarodowego.

Podniesione w skardze zarzuty naruszenia prawa materialnego również nie zasługują na uwzględnienie.

Po pierwsze, chybiony jest zarzut naruszenia art. 3 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1072/2009 z dnia 21 października 2009 r. dotyczącego wspólnych zasad dostępu do rynku międzynarodowych przewozów drogowych poprzez niewłaściwe zastosowanie wyrażające się w przyjęciu, że przewóz realizowany w dniu [...] r. naruszał zasadę ogólną wykonywania przewozów międzynarodowych, podczas gdy przy tym przewozie –jak twierdzi się w skardze - warunki określone rozporządzeniem nie zostały naruszone, albowiem przewóz, za który została wymierzona kara pieniężna, nie miał charakteru przewozu międzynarodowego.

W świetle zawartej w art. 4 pkt 2 u.t.d. definicji międzynarodowego transportu drogowego ("podejmowanie i wykonywanie działalności gospodarczej w zakresie przewozu osób lub rzeczy pojazdami samochodowymi, za które uważa się również zespoły pojazdów składające się z pojazdu samochodowego i przyczepy lub naczepy, przy czym jazda pojazdu między miejscem początkowym i docelowym odbywa się z przekroczeniem granicy Rzeczypospolitej Polskiej") oraz dokonanych w zaskarżonej decyzji ustaleń faktycznych, nie ma wątpliwości co do tego, że jazda pojazdu między miejscem początkowym (F.) poprzez H. (port morski), a docelowym (P.) odbyła się drogą morską, a zatem z przekroczeniem morskiej granicy Rzeczypospolitej Polskiej.

Reasumując powyższą część niniejszych motywów stwierdzić trzeba,

że w świetle prawidłowych ustaleń faktycznych, również dokonana w zaskarżonej decyzji ocena prawna prowadząca do stwierdzenia, że wystąpiły materialnoprawne przesłanki do nałożenia na skarżącą Spółkę kary pieniężnej na podstawie art. 92 a

ust. 1 u.t.d. jest zgodna z prawem.

Niezasadny okazał się również zarzut odnoszący się do drugiej, z nakreślonych na wstępie niniejszych rozważań, kwestii spornych, tj. zarzut naruszenia art. 92c ustawy o transporcie drogowym.

Jak już zostało to wyżej wskazane, organy obu instancji orzekające w sprawie przyjęły do wiadomości wyjaśnienie co do choroby kierowcy za granicą i związanej

z tym, konieczności wysłania przez Spółkę innego kierowcy celem sprowadzenia pojazdu z ładunkiem do Polski.

Z treści uzasadnienia zaskarżonej decyzji wynika, że dokonana przez GITD ocena prawna znaczenia tych okoliczności, nie doprowadziła do uznania, że w ich świetle uzasadnione jest zastosowanie art. 92c ust. 1 pkt 1 u.t.d., z czym nie zgadza się strona skarżąca.

Zgodnie z powyższym przepisem nie wszczyna się postępowania w sprawie nałożenia kary pieniężnej, o której mowa w art. 92a ust. 1, na podmiot wykonujący przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, a postępowanie wszczęte w tej sprawie umarza się, jeżeli okoliczności sprawy i dowody wskazują,

że podmiot wykonujący przewozy lub inne czynności związane z przewozem nie miał wpływu na powstanie naruszenia, a naruszenie nastąpiło wskutek zdarzeń

i okoliczności, których podmiot nie mógł przewidzieć. O ile zgodzić się należy ze stroną skarżącą, że ciężka choroba kierowcy może stanowić okoliczność, której przedsiębiorca transportowy nie może przewidzieć, o tyle nie można podzielić prezentowanego w skardze na kanwie tej okoliczności rozumowania, że stanowi ona podstawę do umorzenia wszczętego postępowania w niniejszej sprawie. Skarżąca Spółka decydując się w takich realiach na wysłanie za granicę kierowcy, niebędącego obywatelem państwa członkowskiego Unii Europejskiej, który miał wykonać międzynarodowy przewóz rzeczy, miała obowiązek wiedzieć zarówno o konieczności posiadania dla niego wydanego na jej wniosek świadectwa kierowcy jak i o konsekwencjach braku tego dokumentu. Decydując się na naruszenie tego obowiązku, skarżąca nie działała w okolicznościach nagłych, skoro poprzedni kierowca, którego choroba uniemożliwiła dokończenie przezeń zadania przewozowego, zmarł w S. dniu [...] r., a zatem na tydzień przed załadunkiem w F. towaru na pojazd skarżącej Spółki, co trafnie dostrzegł organ odwoławczy w uzasadnieniu swojej decyzji. Ponadto, jak wynika ze znajdującego się w aktach administracyjnych zaświadczenia o działalności (k. [...]) z dnia [...] r., kierowca A.C. od godz. [...] dnia [...] r. do godz. [...] dnia [...] r., a więc do dnia załadunku towaru w F. "przebywał na urlopie lub odpoczywał w ramach dziennego okresu odpoczynku". W tych warunkach, zdaniem sądu, nie miał organ podstaw do uznania, że nawet przy dochowaniu przez skarżącą należytej staranności w prowadzeniu swojej działalności, Spółka nie miała wpływu na powstanie naruszenia, a naruszenie nastąpiło wskutek zdarzeń i okoliczności, których nie mogła przewidzieć.

Podnoszony w skardze argument co do trudności w zatrudnieniu kierowcy nie przekonuje, zwłaszcza jeśli uwzględni się, że A.H. jako przedsiębiorca na rynku transportu drogowego towarów nie jest nowicjuszem, skoro prowadzi, jako osoba fizyczna, zarejestrowaną działalność gospodarczą pod nazwą "[...]" od [...] r., natomiast umowa Spółki z o.o. "[...]" z siedzibą w S., której jest prezesem, jak wynika to z informacji z KRS (k.[...]) została zawarta [...] r., przy czym Spółka ta posiada również swój oddział w D.

Z tych wszystkich względów stwierdzić należało, że zaskarżona decyzja

o nałożeniu na skarżącą Spółkę za przypisane jej naruszenie kary pieniężnej w kwocie [...] zł jest zgodna z prawem.

Procesową podstawę zaskarżonej decyzji stanowi art. 138 § 1 pkt 2 k.p.a. Sąd stwierdził, że i pod tym względem decyzja GITD odpowiada prawu. Organ odwoławczy dokonując należytej oceny materiału dowodowego oraz przyjmując prawidłową wykładnię prawa materialnego, trafnie dostrzegł, że brak było podstaw do nałożenia na Spółkę kary pieniężnej za naruszenie obowiązku wczytywania danych z urządzenia rejestrującego. W konsekwencji, prawidłowo organ ten uchylił decyzję organu I instancji i orzekł co do istoty sprawy, tj. nałożył na stronę karę pieniężną za naruszenie polegające na wykonywaniu międzynarodowego przewozu drogowego niezgodnie z przepisami ustawy, umową międzynarodową lub warunkami określonymi w zezwoleniu.

Dlatego należało skargę jako niezasadną oddalić, o czym sąd orzekł na podstawie art. 151 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.