drukuj    zapisz    Powrót do listy

6014 Rozbiórka budowli lub innego obiektu budowlanego, dokonanie oceny stanu technicznego obiektu, doprowadzenie obiektu do s, Budowlane prawo, Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, Uchylono zaskarżoną decyzję, II SA/Gd 317/18 - Wyrok WSA w Gdańsku z 2019-01-09, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Gd 317/18 - Wyrok WSA w Gdańsku

Data orzeczenia
2019-01-09 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2018-05-30
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku
Sędziowie
Dariusz Kurkiewicz
Magdalena Dobek-Rak
Mariola Jaroszewska /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
6014 Rozbiórka budowli lub innego obiektu budowlanego, dokonanie oceny stanu technicznego obiektu, doprowadzenie obiektu do s
Hasła tematyczne
Budowlane prawo
Sygn. powiązane
II OZ 937/18 - Postanowienie NSA z 2018-10-10
Skarżony organ
Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego
Treść wyniku
Uchylono zaskarżoną decyzję
Powołane przepisy
Dz.U. 1974 nr 38 poz 229 art. 37 ust. 1
Ustawa z dnia 24 października 1974 r. Prawo budowlane.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA Mariola Jaroszewska (spr.) Sędziowie: Sędzia WSA Dariusz Kurkiewicz Asesor WSA Magdalena Dobek-Rak Protokolant Asystent sędziego Krzysztof Pobojewski po rozpoznaniu w dniu 9 stycznia 2019 r. w Gdańsku na rozprawie sprawy ze skargi Z. B. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia 16 kwietnia 2018 r. nr [...] w przedmiocie rozbiórki obiektu budowlanego 1. uchyla zaskarżoną decyzję, 2. zasądza od Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz skarżącego Z. B. kwotę 997 (dziewięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Z. B. (inwestor) wniósł skargę na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowanego z 16 kwietnia 2018 r., utrzymującą w mocy decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego z 28 lutego 2018 r., nakazującą mu rozbiórkę obiektu budowlanego o konstrukcji drewnianej nietrwale związanego z gruntem pełniącego funkcję rekreacji indywidualnej wraz z tarasem, wybudowanego bez wymaganego pozwolenia na budowę na działce nr [..] w K., gmina K.

Decyzje powyższe wydane zostały w następujących okolicznościach faktycznych i prawnych:

Z ustaleń organów administracji wynika, że Z. B. bez wymaganego pozwolenia na budowę wybudował w czerwcu 1993 r. na terenie działki nr [..] w K., gmina K. obiekt budowlany o konstrukcji drewnianej nietrwale związany z gruntem pełniący funkcję rekreacji indywidualnej wraz z tarasem o wymiarach 6,50 m x 7,00 m (taras o wymiarach 2,50 m x 7,0 0m). Powyższy obiekt budowlany został wzniesiony w okresie obowiązywania ustawy z 24 października 1974 r. – Prawo budowlane (Dz. U. Nr 38, poz. 229 ze zm., dalej P.b. z 1974 r.), która w art. 37 wskazuje na konsekwencje nielegalnej zabudowy. Jednocześnie, art. 103 ust. 2 ustawy z 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2017 r., poz. 1332 ze zm., dalej P.b. z 1994 r.), potwierdza, że do obiektów, których budowa została zakończona przed jej wejściem w życie zastosowanie znajduje ustawa P.b. z 1974 r.

Następnie organy ustaliły, że obecnie dla terenu obszaru K. brak jest obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego. W związku z powyższym inwestor został poinformowany, że w sytuacji braku planu miejscowego sposób zagospodarowania terenu i warunki jego zabudowy należy wykazać w toczącym się postępowaniu w sprawie samowolnej zabudowy decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Jak wskazał organ, na podstawie art. 3 P.b. z 1974 r. obiekty budowlane mogą być wznoszone wyłącznie na terenach na ten cel przeznaczonych, zgodnie z przepisami o planowaniu przestrzennym (art. 3), zaś budowę obiektów budowlanych można rozpocząć po uzyskaniu pozwolenia na budowę zgodnie z art. 28 § 1. Ustalenie przeznaczenia terenu następuje w dacie orzekania, a więc na podstawie ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. z 2018 r., poz. 1945 ze zm.). Wobec braku dla analizowanego terenu miejscowego planu, zdaniem organu pierwszej instancji, ustalenie zgodności inwestycji z przeznaczeniem terenu musiało nastąpić na podstawie decyzji o warunkach zabudowy. W decyzji z dnia19 czerwca 2017 r. Wójt Gminy odmówił inwestorowi ustalenia warunków zabudowy i zagospodarowania terenu dla analizowanej inwestycji, co zostało utrzymane w mocy decyzją Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia 7 listopada 2017 r., nr [..].

Mając powyższe na względzie organ pierwszej instancji w decyzji z dnia 28 lutego 2018 r. nakazał inwestorowi rozbiórkę opisanego obiektu budowlanego.

W następstwie rozpatrzenia odwołania Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego w decyzji z dnia 16 kwietnia 2018 r. zaskarżoną decyzję utrzymał w mocy.

Organ odwoławczy dodatkowo wskazał na treść art. 37 P.b z 1974 r., a także na wykładnię cytowanego przepisu, zaprezentowaną w uchwale NSA z dnia 16 grudnia 2013 r. w sprawie II OPS 2/13, z której według organu wynika, że przepisami o planowaniu przestrzennym, o których mowa w art. 37 ust. 1 pkt 1 P.b. 1974 r. w związku z art. 103 ust. 2 P.b. z 1994 r., są przepisy obowiązujące w dacie orzekania przez organy administracji, z tym że w postępowaniu w przedmiocie nakazania przymusowej rozbiórki należy uwzględnić także przeznaczenie terenu, na którym powstał obiekt budowlany, od daty jego budowy. Oznacza to, że organ nadzoru budowlanego badając sprawę, winien mieć na uwadze zgodność budowy obiektu budowlanego z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego obowiązującym w dacie orzekania, a w razie braku planu - z ostateczną decyzją o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Odnosząc to stwierdzenie do okoliczności niniejszej sprawy organ odwoławczy stwierdził, że wobec braku dla omawianego terenu działki nr [..] w K. miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego w dacie orzekania przez organ nadzoru budowlanego, decyzja ustalająca warunki zabudowy dla przedmiotowej inwestycji jest jedynym sposobem wykazania, że określony sposób zagospodarowania terenu jest zgodny z przepisami o planowaniu przestrzennym. Skarżący nie uzyskał decyzji o warunkach zabudowy dla niniejszej inwestycji, bowiem organ administracji odmówił ich udzielenia, w konsekwencji – inwestor nie wykazał, że zabudowa jest zgodna z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, co stanowi kluczowe kryterium rozstrzygnięcia o możliwości legalizacji samowoli budowlanej. Uzasadnia to orzeczenie o rozbiórce obiektu budowlanego, będącego przedmiotem niniejszego postępowania.

Jednocześnie organ nie podzielił zarzutów odwołania odnośnie do wadliwego zlokalizowania i opisania obiektu budowlanego objętego postępowaniem, wskazując że właściwie określono jego funkcję, wymiary i umiejscowienie topograficzne.

Skargę na powyższą decyzję złożył Z. B., domagając się jej uchylenia oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji. Skarżący zarzucił: 1. naruszenie art. 37 ust. 1 pkt 1 P.b. z 1974 r., polegające na bezpodstawnym przyjęciu, że wskazany przepis może być podstawą żądania by inwestor przedstawił decyzję w przedmiocie warunków zabudowy wydaną na podstawie aktualnie obowiązujących przepisów prawa; 2. naruszenie art. 37 ust. 1 pkt 1 P.b. z 1974 r., polegające na przyjęciu, że brak planu zagospodarowania przestrzennego może być podstawą do przyjęcia, że grunt na którym wzniesiono obiekt budowlany jest gruntem nie przeznaczonym pod zabudowę lub też przeznaczonym pod zabudowę innego rodzaju oraz brak wskazania w decyzji na podstawie jakiego materiału dowodowego ustalono wymiary obiektu oraz jego funkcję, co uniemożliwia stronie ustosunkowanie się do tych ustaleń.

W uzasadnieniu kwestionuje się, z uwagi na zastosowanie przepisów ustawy P.b. z 1974 r., nałożenie na stronę obowiązków wynikających z aktualnie obowiązujących przepisów P.b. z 1994 r. – art. 48 ust. 1 pkt 3. Zdaniem skarżącego, brak jest jakichkolwiek podstaw do domagania się przez organ przedłożenia decyzji o warunkach zabudowy, który też nie wskazał podstawy prawnej tego obowiązku. Skarżący argumentował też, że wobec braku planu miejscowego dla terenu inwestycji nie sposób wywodzić zakazu jego zabudowy w sposób wykonany przez inwestora, gdyż brak jest jednoznacznego przepisu, z którego ten zakaz wynika. Skarżący zarzucił także naruszenie przepisów postępowania w zakresie postępowania dowodowego, przejawiające się w wadliwym opisie obiektu (jego wymiarów), jego funkcji – rekreacji indywidualnej (taka funkcja została ustanowiona przez ustawodawcę dopiero w 2015 r.).

W odpowiedzi na skargę organ odwoławczy wniósł o jej oddalenie, podtrzymując w całości argumentację zawartą w uzasadnieniu skarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku zważył, co następuje:

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. 2018, poz. 2107), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle powołanego przepisu, wojewódzki sąd administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną z punktu widzenia jej zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tej decyzji. W myśl natomiast art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. 2018 r., poz. 1302, zwanej dalej P.p.s.a.) sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi.

W ocenie sądu zarzuty skargi w przeważającym zakresie są niezasadne, co i tak pozostaje bez wpływu na legalność skarżonej decyzji. Skargę zatem należało uwzględnić, bowiem zaskarżona decyzja jest niezgodna z prawem.

Na wstępie należy wskazać, że organy prawidłowo ustaliły stan faktyczny dotyczący faktu wybudowania spornego obiektu przed datą 1 stycznia 1995 r., bez pozwolenia na budowę, jak również parametrów spornego obiektu, mimo że skarżący w skardze kwestionuje te ustalenia. Prawidłowość ustaleń dokonanych w tym zakresie przez organy nie budzi wątpliwości, gdyż wynika z protokołu oględzin. Ponadto, w ocenie sądu, organy nadzoru budowlanego prawidłowo przyjęły również, że materialnoprawną podstawę rozstrzygnięcia stanowią przepisy ustawy z dnia 24 października 1974 r. – Prawo budowlane (Dz. U. nr 38, poz. 229 ze zm., dalej P.b. z 1974 r.), a to na podstawie art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz. U. nr 89, poz. 414 ze zm., dalej P. b. z 1994 r.). Zgodnie z normą tego ostatniego przepisu, mającego charakter przejściowy, do spraw wszczętych przed dniem wejścia w życie ustawy, a niezakończonych decyzją ostateczną, stosuje się przepisy ustawy, z zastrzeżeniem ust. 2, który stanowi, że przepisu art. 48 nie stosuje się do obiektów, których budowa została zakończona przed dniem wejścia w życie ustawy lub w stosunku do których przed tym dniem zostało wszczęte postępowanie administracyjne.

Przepis art. 48 P.b. z 1994 r. reguluje definicję oraz skutki samowoli budowlanej, a w wersji obowiązującej od dnia 11 lipca 2003 r. również warunki jej legalizacji. W konsekwencji, "przepisy dotychczasowe" w rozumieniu art. 103 ust. 2 P.b. z 1994 r., które powinny być stosowane do obiektów wskazanych w tym przepisie, zamiast art. 48, to przepisy P.b. z 1974 r. dotyczące samowoli budowlanej i jej legalizacji. Należy przy tym podkreślić, że stosowanie przepisów dotychczasowych, to jest przepisów P.b. z 1974 r., oznacza stosowanie ich w takim zakresie, jaki jest niezbędny do realizacji zastrzeżenia wynikającego z art. 103 ust. 2 P.b. z 1994 r. W przypadkach określonych w tym przepisie zatem zastosowanie mają art. 37, 38, 39, 40 i 42 P.b. z 1974 r. (por. uchwała NSA z dnia 26 listopada 2001 r. sygn. akt OPS 4/01, ONSA z 2002 r., nr 2, poz. 58). Przepis art. 103 ust. 2 P.b. z 1994 r., wprowadzający wyjątek od zasady stosowania przez organy administracji przepisów obowiązujących w czasie orzekania, należy interpretować ściśle. Skoro przepis ten reguluje kwestie intertemporalne wyłącznie w zakresie stosowania przepisu art. 48 tej ustawy, a więc przepisu stricte z zakresu prawa budowlanego, to co do zasady podstawę do legalizacji samowoli budowlanych powstałych przed 1 stycznia 1995 r. stanowią przepisy art. 37 P.b. z 1974 r., które odsyłają do innych ustaw i aktów prawa miejscowego, w szczególności z zakresu planowania i zagospodarowania przestrzennego.

W rozpatrywanym przypadku, co nie było kwestionowane przez strony postępowania, data zakończenia budowy obiektu przypada przed dniem 1 stycznia 1995 r., gdyż objęty postępowaniem obiekt budowlany według ustaleń organów nadzoru budowlanego został wybudowany w czerwcu 1993 r. Sprawa samowoli nie została wszczęta i zakończona decyzją ostateczną przed tą datą, zatem prawidłowo przyjętą przez organy administracji podstawą rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie jest art. 37 P.b z 1974 r.

Sąd podziela również stanowisko organów obu instancji, że w pierwszej kolejności należało dokonać oceny przedstawionego stanu faktycznego pod kątem przesłanek wynikających z art. 37 ust. 1 pkt 1 P.b. z 1974 r., zgodnie z którym obiekty budowlane lub ich części, będące w budowie lub wybudowane niezgodnie z przepisami obowiązującymi w okresie ich budowy, podlegają przymusowej rozbiórce albo przejęciu na własność Państwa bez odszkodowania i w stanie wolnym od obciążeń, gdy organ administracji publicznej stwierdzi, że obiekt budowlany lub jego część znajduje się na terenie, który zgodnie z przepisami o planowaniu przestrzennym nie jest przeznaczony pod zabudowę albo przeznaczony jest pod innego rodzaju zabudowę.

W cytowanym przepisie ustawodawca zawarł zatem następujące przesłanki nakazu rozbiórki:

- naruszenie przepisów obowiązujących w okresie budowy,

- znajdowanie się obiektu budowlanego na terenie, który zgodnie z przepisami o planowaniu przestrzennym nie jest przeznaczony pod zabudowę albo jest przeznaczony pod innego rodzaju zabudowę.

Wskazać należy, że pierwsza przesłanka, którą stanowi wybudowanie obiektu bez wymaganego prawem pozwolenia na budowę, badana jest według stanu prawnego z daty budowy, co wynika z brzmienia cytowanego przepisu w tym zakresie. Brak koniecznego w niniejszej sprawie pozwolenia na budowę przedmiotowego obiektu jest w niniejszej sprawie niesporny.

Natomiast ustalenie drugiej przesłanki, a więc przeznaczenia terenu pod zabudowę, stało się przedmiotem wykładni w uchwale NSA wiążącej sąd orzekający w niniejszej sprawie na zasadzie art. 269 P.p.s.a., wydanej w składzie 7 sędziów, z dnia 16 grudnia 2013 r. w sprawie II OPS 2/13. Z uchwały tej wynika nie tylko zakres przedmiotowy przepisów, jakie należy zbadać w celu ustalenia ww. przesłanki, tj. przepisy o planowaniu przestrzennym, ale także – z jakiej daty przepisy będą tu relewantne – chodzi o przepisy z daty orzekania przez organy administracji, ale także uwzględniające przeznaczenie terenu, na którym powstał obiekt budowlany, od daty jego budowy (podkreślenie sądu). Tego ostatniego elementu analizy brak jest w postępowaniu organów administracji rozstrzygających sprawę przedmiotowej samowoli budowlanej, co czyni zaskarżoną decyzję wadliwą.

Wyjaśniając stanowisko sądu w tej kwestii należy odwołać się do treści powołanej uchwały i wskazać, że NSA w wykładni zakresu oceny przesłanki przeznaczenia terenu w postępowaniu dotyczącym nakazu rozbiórki punktem wyjścia uczynił wykładnię językową art. 37 ust. 1 pkt 1 i 2 oraz ust. 2 P.b. z 1974 r., nie poprzestając jednak na jej wynikach i odwołując się także do wykładni systemowej i historycznej. NSA wskazał, że wykładnia językowa powołanych przepisów prowadzi do wniosku, że wszystkie przesłanki rozbiórki obiektu budowlanego (a rozumując a contrario - przesłanki legalizacji samowoli budowlanej) określone w tych przepisach należy odnosić do daty orzekania przez organ administracji. Jednocześnie jednak NSA podkreślił, że brak jest racjonalnych podstaw do uznawania, że tylko przesłankę wymienioną w ust. 1 pkt 1 art. 37 ust. 1 P.b. z 1974 r. (zgodność z przepisami o planowaniu przestrzennym) należy odnosić do czasu budowy obiektu budowlanego. Gdyby bowiem przy ocenie przesłanek rozbiórki samowolnie wybudowanego obiektu budowlanego organ był obowiązany brać pod uwagę jedynie przepisy o planowaniu przestrzennym obowiązujące w czasie budowy tego obiektu, to powyższa przesłanka byłaby zbędna. Dalej NSA wskazał, odwołując się do wyników wykładni systemowej przepisów prawa budowlanego dotyczących samowoli budowlanej i likwidacji jej skutków, że przepisy regulujące sposób likwidacji samowoli budowlanej mają charakter restytucyjny, a nie represyjny. Celem tych przepisów jest wyeliminowanie stanu naruszenia prawa i doprowadzenie do stanu zgodnego z przepisami, a nie ukaranie sprawcy samowoli. Legalizacja skutków samowoli budowlanej ma więc na celu przywrócenie stanu zgodnego z prawem obowiązującym w czasie tej legalizacji, a nie w czasie realizacji obiektu budowlanego. Trudno bowiem doprowadzać nielegalnie wybudowany obiekt budowlany do stanu zgodnego z prawem, które już nie obowiązuje. Wreszcie, przyjęcie, że przepisy o planowaniu przestrzennym w rozumieniu art. 37 ust. 1 pkt 1 P.b. z 1974 r. to przepisy obowiązujące w czasie budowy obiektu budowlanego, prowadziłoby do konieczności orzekania rozbiórki takiego obiektu wyłącznie z powodu braku pozwolenia na budowę, mimo że zmianie uległ miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego i obecnie dopuszczalna jest zabudowa na terenie, na którym do tej pory nie było takiej możliwości. NSA miał tu jednocześnie na uwadze fakt, że samowola budowlana jest zdarzeniem ciągłym, trwającym od chwili rozpoczęcia budowy do momentu jej likwidacji lub legalizacji. Skoro samowola budowlana jest zdarzeniem prawnym o charakterze ciągłym, to stosowanie do likwidacji jej skutków przepisów o planowaniu przestrzennym, które weszły w życie w czasie jej trwania, nie jest retroaktywnym działaniem prawa, lecz jego działaniem retrospektywnym (bezpośrednim działaniem nowego prawa), które uznaje się za dopuszczalne. Potwierdza to również wykładnia art. 103 ust. 2 P.b. z 1994 r., w rozumieniu którego "przepisy dotychczasowe", które należy stosować do likwidacji samowoli budowlanych powstałych przed 1 stycznia 1995 r., to przepisy P.b. z 1974 r., a nie przepisy z zakresu planowania i zagospodarowania przestrzennego obowiązujące przed tą datą. Przepis ten bowiem reguluje kwestie intertemporalne wyłącznie w zakresie stosowania przepisu art. 48 tej ustawy, a więc przepisu z zakresu prawa budowlanego. W konsekwencji, NSA uznał, że przy stosowaniu art. 37 ust. 1 pkt 1 P.b. z 1974 r. w związku z art. 103 ust. 2 P.b. z 1994 r. podstawą orzekania powinny być przepisy o planowaniu przestrzennym obowiązujące w dniu orzekania przez organ administracji, lecz w przedstawionych wyżej sytuacjach nie do pogodzenia z zasadami konstytucyjnymi - zwłaszcza z zasadą zaufania obywatela do państwa i prawa wynikającą z zasady państwa prawnego (art. 2 Konstytucji RP), zasadą ochrony własności (art. 21 ust. 1, art. 64 ust. 2 Konstytucji RP) i zasadą proporcjonalności (art. 31 ust. 3 Konstytucji RP) - byłoby orzeczenie nakazu rozbiórki z powodu niezgodności obiektu budowlanego z przepisami o planowaniu przestrzennym obowiązującymi w czasie orzekania przez organy - z pominięciem oceny przeznaczenia terenu w okresie wcześniejszym, tj. od daty jego budowy.

W kontekście powyższych rozważań w odniesieniu do ustalonego w sprawie stanu faktycznego wskazać należy, że stosownie do przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym podlegać powinna ocenie okoliczność, czy teren jest w ogóle przeznaczony pod zabudowę, co w rozumieniu tej ustawy oznacza zarówno objęcie takich terenów miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego jak i określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. W okolicznościach niniejszej sprawy, wobec ustalenia przez organy administracji, że w dacie orzekania nie obowiązuje dla terenu inwestycji miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego, prawidłowo organ pierwszej instancji poinformował inwestora, że w celu legalizacji obiektu budowlanego może on przedstawić decyzję o warunkach zabudowy dla tej inwestycji. Wbrew twierdzeniom skargi nie było to zobowiązanie na podstawie art. 48 ust. 3 pkt 1 P.b. z 1994 r., gdyż przepisu tego organ nie mógł zastosować według treści art. 103 ust. 2 tej ustawy i nie zastosował. Jak też prawidłowo ustaliły organy nadzoru budowlanego, Wójt Gminy w decyzji z dnia 19 czerwca 2017 r. odmówił Z.B. ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie budynku rekreacji indywidualnej o powierzchni zabudowy 50 m2, parterowego z dachem dwuspadowym – drewniana altana letniskowa i decyzja ta została utrzymana w mocy przez Samorządowe Kolegium Odwoławcze w decyzji ostatecznej z dnia 7 listopada 2017 r. To zaś oznacza, że na dzień orzekania przez organ nadzoru budowlanego drugiej instancji, stosownie do obowiązujących przepisów o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym zrealizowana inwestycja jest sprzeczna z tymi przepisami.

Obowiązkiem organów rozstrzygających w sprawie było jednak, stosownie do wykładni wynikającej z przywołanej uchwały NSA, dokonanie również analizy na okoliczność, czy w okresie od daty wybudowania obiektu, tj. od czerwca 1993 r. inwestycja była zgodna z przeznaczeniem terenu, wynikającym z obowiązujących w tym okresie przepisów prawa miejscowego. Sąd wprawdzie dostrzegł, że organ pierwszej instancji pozyskał z Biura Planowania Przestrzennego wypis z części tekstowej planu miejscowego, zatwierdzonego uchwałą II/13/78 Gminnej Rady Narodowej z dnia 23 marca 1978 r., który obowiązywał do momentu wejścia w życie miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego gminy K. dotyczący obrębu geodezyjnego K., zatwierdzonego uchwałą nr 162/XXXVII/93 z dnia 30 lipca 1993 r., uchwalonego przez Radę Gminy (Dz. Urz. Woj.. z 16 sierpnia 1993 r., nr 16, poz. 90), to jednak w decyzjach organów obu instancji brak jest jakiejkolwiek analizy zgodności inwestycji z treścią ww. planów miejscowych, które organy miały obowiązek przeanalizować. W konsekwencji powyższego, zaskarżona decyzja jest wadliwa, gdyż organ odwoławczy nie dokonał pełnych ustaleń odnośnie do zgodności budowy obiektu z przepisami planowania przestrzennego, obowiązującymi od momentu budowy, jak też nie dostrzegł uchybień w tym zakresie w postępowaniu przed organem pierwszej instancji. W tej sytuacji, zdaniem sądu wojewódzkiego, oznacza to naruszenie przez WINB przepisów prawa materialnego w zakresie wykładni art. 37 ust. 1 pkt 1 P.b. z 1974 r., w związku wadliwością postępowania dowodowego, wynikającą z kolei z naruszenia art. 7, 77 § 1 i 80 k.p.a., a także art. 107 § 3 i art. 138 § 1 pkt 1 k.p.a. Naruszenie wymienionych przepisów postępowania w tym kontekście mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy.

Wymaga podkreślenia, że istota niniejszej sprawy sprowadza się do błędnego, nieuwzględniającego obowiązujących od daty budowy przepisów prawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, wyłożenia przez organy administracji art. 37 ust. 1 pkt 1 P.b. 1974 r. Oznacza to, że zaskarżona decyzja narusza wymieniony przepis przez to, że nie zawiera oceny możliwości pogodzenia realizacji analizowanej inwestycji z punktu widzenia ww. przepisów prawa miejscowego, obowiązujących od daty tej budowy. Naruszenie wskazanego przepisu prawa materialnego, w powiązaniu z istotnym opisanym wyżej naruszeniem przepisów postępowania miało wpływ na wynik sprawy, gdyż art. 37 ust. 1 pkt 1 P.b. z 1974 r. był jedyną podstawą nakazania rozbiórki przedmiotowego obiektu budowlanego w zaskarżonej decyzji.

Pozostałe zarzuty skargi nie są zasadne, co też wynika wprost z przedstawionych rozważań.

Mając na względzie powyższe, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku na mocy art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) P.p.s.a. uchylił zaskarżoną decyzję uznając, że zebrany przez organ pierwszej instancji materiał dowodowy oraz możliwości jakie daje art. 136 k.p.a. umożliwiają organowi odwoławczemu poczynienie dodatkowych ustaleń, celem uwzględnienie przedstawionej wyżej wykładni art. 37 ust. 1 pkt 1 P.b. z 1974 r. i wydanie prawidłowej decyzji w sprawie.

Ponownie rozpoznając sprawę organ nadzoru budowlanego uwzględni przyjętą przez sąd wykładnię art. 37 ust. 1 pkt 1 P.b. z 1974 r., w szczególności przeprowadzi analizę uchwały Gminnej Rady Narodowej nr II/13/78 z dnia 23 marca 1978 r. w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego (obowiązującej w dacie budowy) oraz następnie obowiązującej uchwały Rady Gminy nr 162/XXXVII/93 z dnia 30 lipca 1993 r., z punktu widzenia zgodności inwestycji z jej postanowieniami i rozstrzygnie stosownie do przyjętych ustaleń.

W związku z uwzględnieniem skargi, sąd na podstawie art. 200 i 200 § 2 P.p.s.a. zasądził od Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz Z. B. kwotę 997 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania, uwzględniającą zwrot kosztów wpisu od skargi (500 zł) oraz kosztów wynagrodzenia adwokackiego w wysokości 480 zł ustalonych na podstawie § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c) rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800), oraz opłaty od pełnomocnictwa (17 zł).



Powered by SoftProdukt