Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Czarnecki Sędziowie Sędzia WSA Henryka Lewandowska-Kuraszkiewicz (spr.) Sędzia WSA Grażyna Śliwińska Protokolant st. sekr. sąd. Jadwiga Rytych po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 11 lipca 2012 r. sprawy ze skargi E. W., USA na decyzję Urzędu Patentowego Rzeczypospolitej Polskiej z dnia [...] listopada 2010 r. nr [...] w przedmiocie sprzeciwu w sprawie udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy oddala skargę

Urząd Patentowy Rzeczypospolitej Polskiej (nazywany dalej "UP") decyzją z dnia [...] listopada 2010 r., Nr Sp. [...], na podstawie art. 246 i 247 ust. 2 w związku z art. 132 ust. 2 pkt 2, art. 132 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 30 czerwca 2000 r. - Prawo własności przemysłowej (Dz. U. z 2003 r. Nr 119, poz. 1117 z późn. zm., dalej "p.w.p.") oraz art. 98 Kodeksu postępowania cywilnego w zw. z art. 256 ust. 2 p.w.p., po rozpoznaniu na rozprawie w dniu [...] listopada 2010 r. sprawy o unieważnienie prawa ochronnego na znak towarowy TEFAPAK o numerze [...] udzielonego na rzecz S. S.A. z siedzibą w T. (dalej: "uprawniony"), na skutek sprzeciwu wniesionego przez E. z siedzibą w W., Stany Zjednoczone Ameryki (dalej: "skarżący"), oddalił sprzeciw.

Do wydania zaskarżonej decyzji doszło w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy:

Pismem z dnia [...] czerwca 2006 r. S. S.A. z siedzibą w T. wniosła podanie o udzielenie prawa ochronnego na znak towarowy słowny TEFAPAK.

UP decyzją z dnia [...] grudnia 2007 r. udzielił uprawnionemu prawa ochronnego na znak towarowy słowny TEFAPAK o numerze [...] przeznaczony do oznaczania towarów i/lub usług wymienionych w załączniku Klasyfikacji Nicejskiej: 01, 06, 17, obejmujących w klasie 01: grafity do celów przemysłowych, 06: stopy metali nieszlachetnych, 17: uszczelniające (materiały).

Informacja o udzieleniu tego prawa została umieszczona w Wiadomościach Urzędu Patentowego nr [...] z dnia [...] czerwca 2008 r.

Pismem z dnia [...] grudnia 2008 r. E. z siedzibą w W., Stany Zjednoczone Ameryki złożył sprzeciw wobec decyzji UP z dnia [...] grudnia 2007r. o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy TEFAPAK [...] na rzecz firmy S. S.A. z siedzibą w T.

Jako podstawę prawną sprzeciwu skarżący wskazał art. 246 ust. 1 i 2 w związku z art. 132 ust. 2 pkt 2 i pkt 3 p.w.p.

W uzasadnieniu sprzeciwu podał, że jest uprawniony z rejestracji dwóch znaków towarowych znajdujących się pod ochroną na terytorium Polski: krajowego znaku towarowego TEFLON [...], zgłoszonego w dniu [...] września 1968 r., przeznaczonego do oznaczania towarów z klas 1, 2, 17, 21 i 22 oraz wspólnotowego znaku towarowego TEFLON [...], zgłoszonego w dniu [...] listopada 1996 r., przeznaczonego m.in. do oznaczania towarów i usług z klas 1, 6 i 17.

Zdaniem skarżącego, ww. znaki towarowe TEFLON oraz sporny znak towarowy TEFAPAK przeznaczone są do oznaczania identycznych i/lub podobnych towarów z klas 1, 6 i 17, zaś pomiędzy oznaczeniami istnieje podobieństwo. Porównywane znaki to oznaczenia jednowyrazowe, zgłoszone w charakterze znaków słownych, mające identyczne początki - "TEF". W związku z powyższym istnieje ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd co do pochodzenia towarów, tym bardziej, że skarżąca jest firmą z ponad 200 - letnią tradycją, będącą najbardziej dynamiczną firmą naukową na świecie, działającą w Polsce od ponad 30 lat, która obecna jest we wszystkich gałęziach polskiego przemysłu od rolnictwa poprzez motoryzację, energetykę, elektronikę i dobra konsumpcyjne, aż po budownictwo. Uprawniona z prawa ochronnego do spornego znaku towarowego jest natomiast firmą o znacznie krótszej tradycji, która od 1994 r. znana jest jako popularyzator, a zarazem dostawca nowoczesnych technologii i surowców dla przemysłu m.in. w hutnictwie, przemyśle odlewniczym, motoryzacyjnym, elektromaszynowym, chemicznym oraz przetwórstwie tworzyw sztucznych. Właściciel znaku TEFAPAK działa w tej samej branży co firma skarżącego. W związku z powyższym, zdaniem skarżącego, istnieje ryzyko błędnego uznania, iż znaki te pochodzą od jednego podmiotu, lub też firm ekonomicznie i/lub prawnie powiązanych tym bardziej, że znaki TEFLON od dawna cieszą się uznaniem klientów na całym świecie, w tym również od wielu lat w Polsce.

Zdaniem skarżącego, błąd odbiorców co do pochodzenia myląco oznaczonych produktów polega nie tylko na bezpośrednim skojarzeniu znaku TEFAPAK z wcześniejszymi znakami TEFLON, ale też na możliwości potraktowania go przez odbiorcę jako kolejnego z serii dwóch jej znaków, czy też na błędnym przekonaniu, że oznaczone podobnymi znakami produkty pochodzą od podmiotów w jakiś sposób powiązanych.

Pismem z dnia [...] czerwca 2009 r. uprawniony wniósł o oddalenie sprzeciwu, stwierdzając, że w sprawie nie istnieje ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd, ponieważ znaki towarowe TEFLON i TEFAPAK różnią się w wystarczającym stopniu. Argumentował, iż odbiorcami towarów oznaczonych przeciwstawionymi znakami są kompetentni użytkownicy o odpowiednim poziomie wiedzy technicznej, którzy posiadają wiedzę i doświadczenie w zakresie materiałoznawstwa, a tym samym znacznie większe możliwości rozróżnienia znaków towarowych niż przeciętny odbiorca. Uznał za błędną tezę o powszechnej znajomości znaku towarowego TEFLON.

Pismem z dnia [...] kwietnia 2010r. skarżący uzupełnił sprzeciw, przedkładając do akt sprawy dowody, że znak towarowy TEFLON był powszechnie znany na terytorium Polski przed datą zgłoszenia do ochrony spornego znaku towarowego TEFAPAK: kopię pierwszych 12 stron badania rynku z 2003 r. przeprowadzonego przez grupę badawczą IPSOS, 7 kopii dwóch pierwszych stron magazynu [...] z okresu od 1999 r. do 2005 r., kopie dwóch stron dodatku do [...] z 2004 r., 3 kopie dwóch pierwszych stron magazynu [...] z okresu od 2004 r. do 2006 r., kopie folderu spółki F. S.A. oraz materiały promocyjne, kopie wydruku ze strony firmy T.

W piśmie z dnia [...] kwietnia 2010 r. uprawniony podtrzymał swoje stanowisko przedstawione w piśmie z dnia [...] czerwca 2009 r.

Na rozprawie przed UP w dniu [...] listopada 2010 r. skarżący podtrzymał wszystkie twierdzenia i argumenty zawarte w sprzeciwie oraz w piśmie procesowym z dnia [...] kwietnia 2010 r. Podkreślił, iż dla oceny podobieństwa oznaczeń pierwszorzędne znaczenie mają początki wyrazów, początkowe fragmenty oznaczeń, które w przypadku porównywanych oznaczeń są identyczne. Podniósł, że przedrostek "TEF-" jest fantazyjnym członem porównywanych znaków, a odbiorcy bez większego zastanowienia skojarzą znak towarowy TEFAPAK z należącymi do niego wcześniejszymi znakami towarowymi, obecnymi od lat na rynku polskim. Podtrzymał swoje stanowisko, że znak towarowy TEFLON jest świetnie rozpoznawany przez odbiorców. Stwierdził, że wieloletnia dbałość o markę TEFLON, jak również głębokie utrwalenie tego znaku w świadomości nabywców powoduje, że oznaczenia z początkami "TEF" będą z nią skojarzone, bądź też z podmiotami z nią powiązanymi. Wskazała, że oprócz znaku TEFLON od 1973 r. jest uprawniona z rejestracji znaku TEFZEL [...], przeznaczonego do oznaczania towarów z klasy 1, tj. syntetycznych żywicowych polimerów, zawierających fluor, w postaci kompozycji do odlewania i wytłaczania. W związku z tym, w ocenie wnoszącej sprzeciw, znak towarowy TEFAPAK byłby w sposób naturalny kojarzony jako jej kolejny znak towarowy, tym bardziej, że znaki towarowe TEFLON oraz sporny znak towarowy TEFAPAK przeznaczone są do oznaczania identycznych towarów z klas 1, 6 oraz 17. Stwierdziła, iż sporny znak towarowy TEFAPAK oraz znak towarowy TEFLON w rzeczywistości stosowane są do oznaczania tego samego tworzywa, tj. politetrafluoroetylenu (PTFE) co, jej zdaniem, wydaje się być nieprzypadkowe. O celowym wyborze przez uprawnioną oznaczenia nawiązującego do znaku towarowego TEFLON dla tych samych produktów świadczy okoliczność, iż znak TEFLON jest znakiem znanym, rozpoznawanym dla tych produktów, a także niekonsekwencja uprawnionej w doborze stosowanych przez nią nazw produktów. Podniósł, że znakiem TEFLON oznaczane są zarówno towary powszechnego użytku, jak i wysoce wyspecjalizowane towary przeznaczone dla różnych gałęzi przemysłu.

Biorąc powyższe pod uwagę UP decyzją z dnia [...] listopada 2010 r. oddalił sprzeciw skarżącego. Organ za niezasadny uznał zarzut, że prawo ochronne na znak towarowy TEFAPAK [...] zostało udzielone z naruszeniem art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p., z treści którego wynika, że dla wypełnienia jego dyspozycji konieczne jest spełnienie łącznie następujących przesłanek: identyczności lub podobieństwa towarów, do oznaczania których przeznaczone są znaki; identyczności lub podobieństwa znaków towarowych oraz ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd, które obejmuje w szczególności ryzyko skojarzenia znaku ze znakiem wcześniejszym.

Sporny znak towarowy TEFAPAK [...] przeznaczony jest do oznaczania następujących towarów: grafit do celów przemysłowych (klm 1), stopy metali nieszlachetnych (klm 6), materiały uszczelniające (klm 17). Znak towarowy TEFLON [...] przeznaczony jest do oznaczania następujących towarów: materiały plastyczne do formowania w postaci proszku, arkuszy, prętów, rur, taśm, nici /nietekstylnych/ oraz kształtek, materiały pokrywające o własnościach farb lub lakierów oraz emalie, materiały izolacyjne oraz materiały chemicznie odporne w postaci błon, arkuszy, wstęg lub taśm, wykładziny ochronne wykonane z tych materiałów, powłoki izolacyjne, sztuczne gumy i węże niemetalowe, naczynia do gotowania i utensylia kuchenne, surowe lub częściowo obrobione włókna syntetyczne i pojedyncze nici z syntetycznych materiałów tekstylnych dla przędzalnictwa (klm 1, 2, 17, 21, 22), natomiast wspólnotowy znak towarowy TEFLON [...] przeznaczony jest do oznaczania następujących towarów: produkty chemiczne przeznaczone dla przemysłu, prac badawczych, fotografii jak również rolnictwa, ogrodnictwa i leśnictwa; żywice syntetyczne w stanie surowym, tworzywa sztuczne w stanie surowym; nawozy do użyźniania gleby; środki do gaszenia ognia; preparaty do hartowania i lutowania metali; produkty chemiczne do konserwowania żywności; substancje garbujące; kleje przeznaczone dla przemysłu (klm 1), metale nieszlachetne i ich stopy; budowlane materiały metalowe; przenośne metalowe konstrukcje budowlane; materiały metalowe do budowy dróg żelaznych; przewody nieelektryczne, liny i druty z metali nieszlachetnych; drobne wyroby żelazne, wyroby ślusarskie; rury i rurki metalowe; kasy pancerne; wyroby z metali nieszlachetnych nie ujęte w innych klasach; rudy (klm 6), kauczuk, gutaperka, guma, azbest, mika i wyroby z tych materiałów nie ujęte w innych klasach; tworzywa sztuczne w formie wyciśniętej stosowane w produkcji; materiały wypełniające, uszczelniające, pakuły, materiały izolacyjne; rury elastyczne niemetalowe (klm 17).

UP uznał, że z zestawienia zakresu ochrony przeciwstawionych znaków towarowych wynika, że znak towarowy TEFAPAK [...] i wspólnotowy znak towarowy TEFLON [...] przeznaczone są do oznaczania identycznych towarów w klasach 1, 6 i 17., stopów metali nieszlachetnych oraz materiałów uszczelniających. Ponadto, sporny znak towarowy przeznaczony jest do oznaczania grafitu do celów przemysłowych, który należy do bardziej ogólnej kategorii produktów przemysłowych przeznaczonych dla przemysłu, do sygnowania których przeznaczony jest wspólnotowy znak towarowy. Organ podkreślił, że zgodnie z ugruntowanym orzecznictwem wspólnotowym towary mogą zostać uznane za identyczne, jeśli towary lub usługi oznaczone wcześniejszym znakiem towarowym należą do kategorii bardziej ogólnej, objętej wnioskiem o rejestrację znaku towarowego lub jeśli towary objęte wnioskiem o rejestrację znaku towarowego (wyrok Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 października 2002 r. w sprawie T-388/00, (ELS) lub jeśli towary objęte wnioskiem o rejestrację znaku towarowego należą do bardziej ogólnej kategorii objętej wcześniejszym znakiem towarowym (wyroki Sądu Pierwszej Instancji z dnia 23 października 2003 r. w sprawie T-104/01, (Fifties), z dnia 12 grudnia 2002 r. w sprawie T- 110/01 (HUBERT), z 18 lutego 2004 r. w sprawie T-10/03 (Conforflex)). Z zestawienia zakresów ochrony przeciwstawionych znaków towarowych wynika, że także znak towarowy TEFAPAK [...] i krajowy znak towarowy TEFLON [...] przeznaczone są do oznaczania identycznych towarów w klasie 17. Sporny znak towarowy przeznaczony jest bowiem, m.in. do oznaczania materiałów chemicznie odpornych w postaci błon, arkuszy, wstęg lub taśm, które należą do bardziej ogólnej kategorii materiałów uszczelniających.

Towary te skierowane są do wyspecjalizowanych podmiotów takich jak różnego rodzaju zakłady przemysłowe, które są odbiorcami dobrze poinformowanymi, uważnymi i rozsądnymi.

UP przyjął, że znaki towarowe są oznaczeniami słownymi, jednowyrazowymi składającymi się ze słów TEFAPAK oraz TEFLON. Słowa te posiadają identyczne początki "TEF". W ocenie UP, okoliczność ta nie uzasadnia jednak twierdzenia o mylącym podobieństwie kolizyjnych znaków towarowych, gdyż przedmiotem oceny powinien być określony znak jako integralna całość, a nie wyłącznie jeden człon użyty w danym znaku, który stanowi tylko jeden z jego elementów.

Słowa TEFAPAK oraz TEFLON składają się odpowiednio z 7 i 6 liter, spośród których zaledwie 3 pierwsze litery, tj. "TEF" są identyczne i umieszczone w tym samym porządku. Pomimo, tych wspólnych trzech pierwszych liter słowa te wywierają jednak wyraźnie odmienne całościowe wrażenie wizualne, bowiem ciąg pozostałych liter, tj. "APAK" w spornym znaku TEFAPAK [...] wyraźnie odróżnia się od ciągu liter "LON" w znakach wnoszącej sprzeciw TEFLON [...] oraz [...] Na odmienną ocenę Kolegium Orzekającego, w tym zakresie nie mogło wpłynąć to, że grupa liter "TEF" znajduje się na początku przeciwstawionych znaków. Jak bowiem wskazuje się orzecznictwie w odniesieniu do stosunkowo krótkich oznaczeń, takich jak oznaczenia będące przedmiotem sporu, elementy znajdujące się w środku i na końcu są tak samo ważne jak te znajdujące na początku oznaczenia (m.in. wyrok SPI z dnia 6 lipca 2004 r. w sprawie T-117/02, pkt 48). Także struktura sylabiczna słów TEFAPAK i TEFLON jest odmienna. Słowo TEFAPAK składa się bowiem z trzech sylab TE-FA-PAK, podczas gdy słowo TEFLON składa się z dwóch sylab TE-FLON, przy czym w słowie TEFAPAK akcent pada na drugą sylabę "FA", zaś w słowie TEFLON akcent pada na pierwszą sylabę "TE", co powoduje wyraźne różnice fonetyczne w wymowie tych słów. Słowa te nie posiadają konkretnego znaczenia w języku polskim, a tym samym nie można mówić o jakichkolwiek podobieństwach lub różnicach pomiędzy tymi znakami w warstwie znaczeniowej.

Ponieważ przeciwstawione znaki towarowe nie są do siebie podobne, gdyż wywierają wyraźnie odmienne całościowe wrażenie w warstwie wizualnej i fonetycznej, UP stwierdził, że nie istnieje ryzyko wprowadzenia w błąd, które obejmuje ryzyko skojarzenia spornego znaku ze znakami wcześniejszymi, jeśli przy tym zważyć, że w rozpatrywanej sprawie mamy do czynienia z wyspecjalizowanymi odbiorcami, którzy cechują się wyższym poziomem uwagi niż przeciętny konsument. Organ podkreślił, że na odmienną ocenę w tym zakresie nie mogła wpłynąć podnoszona przez skarżącego okoliczność, że należące do niego znaki TEFLON cieszą się przymiotem powszechnej znajomości. W ocenie UP, powszechna znajomość znaku, aczkolwiek winna być brana pod uwagę przy ocenie ryzyka wprowadzenia w błąd odbiorców, jednak sama w sobie nie stwarza takiego ryzyka w sytuacji, gdy tak jak w sprawie, całościowe wrażenie wywierane przez zgłoszony znak towarowy znacznie się różni od wrażenia wywieranego przez znaki wcześniejsze. W tych okolicznościach sam wysoce odróżniający charakter wcześniejszego oznaczenia wynikający z jego powszechnej znajomości wśród odbiorców na rynku nie może prowadzić do obalenia twierdzenia, zgodnie z którym ryzyko wprowadzenia w błąd nie istnieje. Jak bowiem wynika z treści art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p. ryzyko wprowadzenia w błąd zachodzi jedynie w przypadku jednoczesnego istnienia identyczności lub podobieństw pomiędzy znakami towarowymi oraz identyczność lub podobieństwa pomiędzy towarami do oznaczania których znaki te są przeznaczone. Skoro zatem podobieństwo między kolidującymi ze sobą oznaczeniami stanowi przesłankę uznania ryzyka wprowadzenia w błąd, ustalenie braku takiego podobieństwa stoi na przeszkodzie stwierdzenia takiego ryzyka. Na odmienna ocenę UP w tym zakresie nie mogła wpłynąć podnoszona przez skarżącego okoliczność, że docelowy krąg odbiorców mógłby kojarzyć z nią znak towarowy TEFAPAK z uwagi na to, że oprócz znaków TEFLON jest on uprawniony z rejestracji znaku TEFZEL. Pochodne znaki charakteryzują się oznaczeniami pochodzącymi od znaku głównego i posiadającymi z nim wspólny element dominujący. W sprawie ww. znaki towarowe nie posiadają wspólnego elementu dominującego. Takim elementem nie jest jeden z członów tych znaków – człon "TEF-", który wraz z innymi elementami tych znaków tworzy całość całkowicie odmienną zarówno w warstwie wizualnej, jak i fonetycznej.

UP za niezasadny uznał również zarzut udzielenia prawa ochronnego na sporny znak towarowy z naruszeniem art. 132 ust. 2 pkt 3 p.w.p., który przyznaje renomowanym znakom towarowym szerszą ochronę niż przewidziana w art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p. Chroni renomowane znaki towarowe poza zakresem podobieństwa towarów i/lub usług przed takimi naruszeniami jak czerpanie nienaleznej korzyści z odróżniającego charakteru lub renomy znaku towarowego oraz szkodliwości dla odróżniającego charakteru lub renomy znaku towarowego.

Przepis ten wymienia jako jedną z przesłanek rozszerzonej ochrony renomowanych znaków towarowych identyczność lub podobieństwo późniejszego znaku towarowego do wcześniejszego renomowanego znaku towarowego. Dlatego w każdym przypadku domagania się udzielenia rozszerzonej ochrony renomowanych znaków towarowych w pierwszej kolejności konieczne jest ustalenie podobieństwa pomiędzy znakami. Naruszenia, o których mowa w art. 132 ust. 2 pkt 3 p.w.p., jeżeli występują są konsekwencją pewnego stopnia podobieństwa między renomowanym znakiem towarowym a późniejszym znakiem towarowym, w wyniku którego dany krąg odbiorców kojarzy ze sobą te dwa znaki.

Przeciwstawione znaki towarowe nie są do siebie podobne w takim stopniu, by odbiorcy mogli nabrać przekonania o istniejącym między nimi związku, co uzasadniałoby zastosowanie art. 132 ust. 2 pkt 3 p.w.p., gdyż wywierają wyraźnie odmienne całościowe wrażenie w warstwie wizualnej i fonetycznej. UP uznał, że wskutek braku podobieństwa pomiędzy przeciwstawionymi znakami, bezcelowym stała się ocena zarówno powszechnej znajomości jak i renomy znaków towarowych TEFLON.

Pismem z dnia [...] lutego 2011 r. skarżący wniósł do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na decyzję UP z dnia [...] listopada 2010 r., wnosząc o jej uchylenie w całości.

Strona zarzuciła decyzji rażące i istotne naruszenie przepisów prawa materialnego i procesowego, które miało wpływ na wynik sprawy.

Wśród przepisów prawa meterialnego przywołano:

- art. 132 ust 2 pkt 2 p.w.p. oraz art. 132 ust 2 pkt 3 p.w.p. i zarzucono UP błędną ich wykładnię,

Natomiast wśród przepisów prawa procesowego zarzucono naruszenie:

- art. 7 k.p.a. oraz art. 8 k.p.a. przez niepodjęcie dostatecznych kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy, dogłębnego wyjaśnienia stronie rzeczywistego stanu rzeczy oraz nieuwzględnieniu słusznego interesu strony;

- art. 11 k.p.a. poprzez brak należytego wyjaśniania przesłanek podjętej decyzji;

- art. 75 § 1 k.p.a. poprzez nieuwzględnienie całości materiału dowodowego przedstawionego przez stronę;

- art. 77 § 1 w związku z art. 80 k.p.a. poprzez niewywiązanie się z obowiązku zebrania i rozpatrzenia w sposób wyczerpujący całego materiału dowodowego;

- art. 107 § 3 k.p.a. poprze niewystarczające uzasadnienie decyzji.

Uzasadniając zarzut naruszenia przez organ art. 132 ust 2 pkt 2 p.w.p. skarżący podał, że przepis znajduje zastosowanie w przypadku łącznego spełnienia trzech przesłanek: podobieństwa towarów, podobieństwa oznaczeń i ryzyka wprowadzenie odbiorców w błąd. Jedynie przesłanka podobieństwa lub identyczności towarów nie budziła u skarżącego wątpliwości, gdyż znaki towarowe TRFAPAK i TEFLON nr [...] [...] są przeznaczone do oznaczania identycznych towarów w klasach 01, 06 i 17, natomiast znaki TEFAPAK oraz TEFLON nr [...] są kolizyjne w klasie 17.

Skarżący nie zgodził się natomiast z twierdzeniem organu, że towary były skierowane do wyspecjalizowanych przedmiotów takich jak różnego rodzaju zakłady przemysłowe, podnosząc, że towary oznaczone znakiem TEFLON skierowane są również do odbiorców towarów powszechnego użytku.

W kwestii podobieństwa oznaczeń skarżący zakwestionował ocenę UP, iż oznaczenia TEFAPAK oraz TEFLON są niepodobne. Skarżący wyjaśnił, że oba porównywane znaki to oznaczenia słowne, jednowyrazowe, w których aż trzy pierwsze litery to litery identyczne, ułożone w tej samej kolejności i tworzące identyczny przedrostek "TEF-". Nadto, początek "TEF-" jest elementem dominującym, wyróżniającym w znakach, co wpływa na ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd, zwłaszcza poprzez skojarzenie znaku ze znakiem wcześniejszym.

Odwołując się do orzecznictwa, w tym wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 kwietnia 2007r.,

sygn. akt VI SA/Wa 145/07, skarżący podkreślił, że w ocenie podobieństwa znaków towarowych większe znaczenie mają początki słów niż ich zakończenia.

Zdaniem skarżącego, przy interpretacji ryzyka wprowadzenia w błąd nie można pominąć relewantnych czynników związanych z funkcjonowaniem znaku towarowego w obrocie gospodarczym (warunki rynkowe), jak również faktu powszechnej znajomości wcześniejszego znaku.

Zdaniem skarżącego znaki TEFAPAK i TEFLON to oznaczenia podobne przeznaczone dla identycznych towarów, a to oznacza, zdaniem skarżącego, spełnienie trzeciej przesłanki z art. 132 ust 2 pkt 2 p.w.p. – przesłanki ryzyka wprowadzenia odbiorców w błąd, które obejmuje w szczególności ryzyko skojarzenia znaku ze znakiem wcześniejszym, niekoniecznie zaś mylenie oznaczeń przez odbiorców. W przypadku cyt. przepisu wystarczające będzie, jeśli odbiorcy, dostrzegając nawet nieznaczną różnicę w końcowej części oznaczeń skojarzą znak TEFAPAK ze znakami TEFLON, uznając np. znak uprawnionego za wariant marki TEFLON dla materiałów uszczelniających.

Niebezpieczeństwo skojarzenia znaków zwiększa fakt, że sporny znak jest w praktyce stosowany do oznaczania materiałów uszczelniających, tzw. szczelin wykonanych z ekspandowanego politetrafluoroetylenu (PTFE). Znakiem TEFLON jest oznaczane to samo tworzywo, tj. politetrafluoroetylen (PTFE). Zatem obydwa znaki są w praktyce przeznaczone do oznaczania tego samego produktu. Taka zbieżność znaku S. i znaku skarżącego w świetle ich rzeczywistego stosowania na tych samych produktach nie wydała się stronie przypadkowa.

Skarżący nie zgodził się z interpretacją przepisu art. 132 ust 2 pkt 3 p.w.p. dokonaną przez UP, który przyjął, że brak podobieństwa pomiędzy znakami powoduje bezcelowość oceny zarówno powszechnej znajomości, jak i renomy znaków towarowych TEFLON. Skarżący zauważył, że błędna wykładnia

art. 132 ust. 2 pkt 3 p.w.p. była skutkiem błędnej interpretacji art. 132 ust 2 pkt 2 p.w.p. Na poparcie swojego stanowiska skarżący odwołał się do treści uzasadnienia wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 2 maja 2008 r.,

sygn. II GSK 493 07.

Zdaniem skarżącego, dokonanie właściwej interpretacji art. 132 ust. 2 pkt 3 p.w.p. przez UP powinno skutkować po pierwsze ustaleniem, czy znak TEFLON jest powszechnie znany. W wyniku przyjęcia błędnej wykładni tego przepisu UP pominął tę kwestię, pominął dowody przedstawione przez skarżącego i potwierdzające tę tezę, jak również kwestię podobieństwa znaku TEFAPAK do znaku TEFLON, co może być szkodliwe dla odróżniającego charakteru bądź powszechnej znajomości wcześniejszych znaków TEFLON. Tym samym, UP naruszył przepisy kodeksu postępowania administracyjnego.

W oparciu o wyrok Sądu Najwyższego z dnia 23 października 2008 r., sygn.

V CSK 109/08 skarżący wskazał na stanowisko sądów przemawiające za bardziej restrykcyjną interpretacją art. 132 ust. 2 pkt 3 p.w.p.: w wypadku znaku renomowanego chodzi o podobieństwo szczególnego rodzaju, polegające na niebezpieczeństwie samego skojarzenia z nim innego znaku, w odniesieniu do jakichkolwiek towarów, w orzecznictwie wspólnotowym i krajowym stopień podobieństwa znaków, jako przesłanka naruszenia znaku renomowanego, jest sytuowany na niskim poziomie, wyznaczonym przez takie określenia, jak łączenie, kojarzenie, przywodzenie na myśl. Tak subtelne kryteria podobieństwa mają zastosowanie tylko do znaków renomowanych.

Zdaniem skarżącego, stwierdzony przez UP brak podobieństwa ocenianych znaków na gruncie art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p. nie powinien być przenoszony na grunt art. 132 ust. 2 pkt 3 p.w.p., gdyż w przypadku znaków renomowanych, jak również powszechnie znanych, zastosowanie znajdują specyficzne kryteria oceny podobieństwa.

Podstawą odmowy udzielenia prawa ochronnego na znak towarowy TEFAPAK powinien być również art. 132 ust 2 pkt 3 p.w.p., gdyż w sprawie spełnione zostały wszystkie przesłanki jego zastosowania.

Skarżący, powołując się na art. 7, 8, 11, 75 § 1, 77 § 1 w związku z art. 80 oraz art. 107 § 4 k.p.a., wskazał na brak dostatecznego i przekonującego uzasadnienia zaskarżonej decyzji, błędną wykładnię art. 132 ust 2 pkt 2 i 3 p.w.p., brak należytego wyjaśnienia przesłanek leżących u podstaw wydanego rozstrzygnięcia oraz brak zważenia wszystkich argumentów strony, w tym przedstawionych przez nią dowodów.

Organ, w odpowiedzi na skargę, wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko przedstawione w zaskarżonej decyzji.

Na rozprawie w dniu 4 lipca 2012 r. skarżąca rozszerzyła zarzuty naruszenia prawa materialnego: niewłaściwego zastosowania a właściwie niezastosowania art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p. w sytuacji podobieństwa przeciwstawionych oznaczeń, a także niewłaściwego zastosowania wskutek niezastosowania art. 132 ust. 2 pkt 3 p.w.p. w sytuacji podobieństwa spornego znaku do powszechnie znanego przeciwstawionego znaku TEFLON.

Pełnomocnik uczestnika postępowania S. S.A. wnosił o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle powołanego przepisu ustawy Wojewódzki Sąd Administracyjny w zakresie swojej właściwości ocenia zaskarżoną decyzję administracyjną z punktu widzenia jej zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego, według stanu faktycznego i prawnego obowiązującego w dacie wydania tej decyzji.

Ponadto, co wymaga podkreślenia, Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, w myśl art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, nazywanej dalej "p.p.s.a.").

Rozpatrując sprawę w świetle powyższych kryteriów należy stwierdzić, że skarga nie jest uzasadniona. W trakcie przeprowadzonego postępowania nie doszło do naruszenia procedury administracyjnej, w szczególności art. 7 i art. 8 k.p.a., art. 77 § 1 w zw. z art. 80 k.p.a. i art. 75 § 1 k.p.a. oraz art. 107 § 3 k.p.a. które mogłoby uzasadniać uchylenie zaskarżonej decyzji.

Organ na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego, zasadnie odrzucił zarzut skarżącego, że prawo ochronnego na znak towarowy TEFAPAK [...] zostało udzielone z naruszeniem art. 132 ust. 2 pkt 2 i pkt 3 p.w.p.

Przedmiotem skargi jest decyzja UP oddalająca sprzeciw zgłoszony przez E. z siedzibą w W., Stany Zjednoczone Ameryki w sprawie o unieważnienie prawa ochronnego na słowny znak towarowy TEFAPAK zgłoszony przez S. S.A. z siedzibą w T.

Postępowanie przed Urzędem Patentowym toczyło się w trybie postępowania spornego.

W myśl art. 246 ust. 1 p.w.p. każdy może wnieść umotywowany sprzeciw wobec prawomocnej decyzji UP o udzieleniu patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji w ciągu 6 miesięcy od opublikowania w "Wiadomościach Urzędu Patentowego" informacji o udzieleniu prawa. O wniesieniu sprzeciwu, zgodnie z art. 247 ust. 1 p.w.p. UP niezwłocznie zawiadamia uprawnionego, wyznaczając mu termin na ustosunkowanie się do sprzeciwu. Jeżeli uprawniony w odpowiedzi na zawiadomienie Urzędu, o którym mowa w ust. 1, podniesie zarzut, że sprzeciw jest bezzasadny, według art. 247 ust. 2 zd. pierwsze p.w.p. sprawa zostanie przekazana do rozstrzygnięcia w postępowaniu spornym, W takiej sytuacji, z mocy art. 255 ust. 4 p.w.p., w trybie postępowania spornego UP rozstrzyga sprawę w granicach wniosku i jest związany podstawą prawną wskazaną przez wnioskodawcę. Wniosek, w myśl art. 2551 ust. 3 pkt 2-5 p.w.p. powinien zawierać, m.in.: zwięzłe przedstawienie sprawy, wyraźnie określone żądanie, wskazanie podstawy prawnej, wskazanie środków dowodowych. Przepis ostatni także należy stosować przy badaniu wymogów formalnych sprzeciwu, skoro w art. 246 ust. 1 p.w.p. mówi się o umotywowanym sprzeciwie, a nadto w ust. 2 tego art. wskazuje się, że podstawę sprzeciwu, o którym mowa w ust. 1, stanowią okoliczności, które uzasadniają unieważnienie patentu, prawa ochronnego lub prawa z rejestracji.

Odnosząc powyższe do niniejszej sprawy, bezspornym było, że sprzeciw został wniesiony w terminie 6 miesięcy od opublikowania w "Wiadomościach patentowych" informacji o udzieleniu prawa ochronnego na znak towarowy TEFAPAK. W zakreślonym przez UP dwumiesięcznym terminie uprawniony podniósł zarzut, że sprzeciw jest bezzasadny.

Jako podstawę sprzeciwu, a następnie podstawę zarzutu sformułowanego w skardze, skarżący podał naruszenie art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p. w zakresie dotyczącym podobieństwa oznaczeń oraz art. 132 ust. 2 pkt 3 p.w.p. w zakresie podobieństw oznaczeń przy założeniu, że znak towarowy TEFLON jest co najmniej znakiem powszechnie znanym.

Zgodnie z art. 132 ust. 2 pkt 2 oraz pkt 3 p.w.p., nie udziela się prawa ochronnego na znak towarowy identyczny lub podobny do znaku towarowego, na który udzielono prawa ochronnego lub zgłoszonego w celu uzyskania prawa ochronnego (o ile na znak taki zostanie udzielone prawo ochronne) z wcześniejszym pierwszeństwem na rzecz innej osoby dla towarów identycznych lub podobnych, jeżeli zachodzi ryzyko wprowadzenia odbiorców w błąd, które obejmuje w szczególności ryzyko skojarzenia znaku ze znakiem wcześniejszym (pkt 2) oraz nie udziela się prawa ochronnego na znak towarowy identyczny lub podobny do renomowanego znaku towarowego zarejestrowanego lub zgłoszonego z wcześniejszym pierwszeństwem do rejestracji (o ile znak taki zostanie zarejestrowany) na rzecz innej osoby dla jakichkolwiek towarów, jeżeli mogłoby to przynieść zgłaszającemu nienależną korzyść lub być szkodliwe dla odróżniającego charakteru bądź renomy znaku wcześniejszego. Przepis ten stosuje się odpowiednio do znaku powszechnie znanego (pkt 3).

W myśl art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p., aby rejestracja znaku była niedopuszczalna muszą wystąpić łącznie następujące przesłanki: rejestracja znaku dla towarów tego samego rodzaju, podobieństwo do znaku zarejestrowanego na rzecz innego przedsiębiorstwa, podobieństwo znaków musi być kwalifikowane to znaczy takie, że może odbiorcę wprowadzić w błąd co do pochodzenia towarów w szczególności poprzez ryzyko skojarzenia między znakami.

Niedopuszczalna jest zatem rejestracja znaków towarowych, gdyby w jej wyniku powstało prawo, którego zakres pokrywałby się chociaż częściowo z zakresem prawa z rejestracji z wcześniejszym pierwszeństwem. Czy obydwa znaki towarowe są podobne, rozstrzyga się na podstawie kryterium niebezpieczeństwa wprowadzania w błąd odbiorców co do pochodzenia towarów.

Prawdopodobieństwo wprowadzenia w błąd zakłada jednoczesne istnienie identyczności lub podobieństwa pomiędzy znakiem zgłaszanym a znakiem wcześniejszym oraz identyczność lub podobieństwo pomiędzy towarami i usługami, dla których dokonuje się zgłoszenia, a tymi, dla których zarejestrowany został wcześniejszy znak towarowy. Przesłanki te powinny być spełnione kumulatywnie (tak m.in. (w:) wyrok Europejskiego Trybunału Sprawiedliwości z dnia 12 października 2004 r. w sprawie C-106/03 P, Vedial v. OHIM, Rec. s. I-9573, pkt 51).

Innymi słowy, we wszystkich sprawach, w których powstaje problem podobieństwa przeciwstawionych znaków towarowych, jest on wypadkową dwóch - ściśle ze sobą powiązanych - elementów: po pierwsze - podobieństwa oznaczeń, a po drugie - podobieństwa (jednorodzajowości) towarów/usług, dla których znaki są zgłaszane, zarejestrowane lub używane. Oba te czynniki wyznaczają zakres ochrony znaku towarowego (tak m.in. M. Kępiński (w:) Niebezpieczeństwo wprowadzania w błąd odbiorców co do źródła pochodzenia towarów w prawie znaków towarowych, ZNUJ PWOWI zeszyt nr 28 z 1982 r., s. 10).

UP zobowiązany był więc ocenić w toku postępowania kwestię podobieństwa przeciwstawionych oznaczeń, jak również rozważyć problem podobieństwa towarów. Przy czym, przeprowadzając porównanie znaku zgłoszonego TEFAPAK ze znakami przeciwstawionymi TEFLON w pierwszej kolejności ocenie podlegało podobieństwo lub identyczność towarów do oznaczania których wymienione znaki służą. Dopiero bowiem przesądzenie o jednorodzajowości towarów implikowało konieczność dokonania porównania oznaczeń.

Przy dokonywaniu kontroli prawidłowości decyzji w zakresie oceny podobieństwa lub identyczności towarów należy pamiętać, że art. 132 ust. 2 pkt 2 p.w.p. posługuje się pojęciem "towarów identycznych lub podobnych". Podobieństwo towarów nie jest więc tożsame z ich identycznością. Podobieństwo występuje w przypadku towarów tego samego rodzaju, o podobnym przeznaczeniu oraz warunkach zbytu.

Sporny znak towarowy TEFAPAK [...] przeznaczony jest do oznaczania następujących towarów: grafit do celów przemysłowych (klm 1), stopy metali nieszlachetnych (kim. 6), materiały uszczelniające (klm17). Znak towarowy TEFLON [...] przeznaczony jest do oznaczania następujących towarów: materiały plastyczne do formowania w postaci proszku, arkuszy, prętów, rur, taśm, nici /nietekstylnych/ oraz kształtek, materiały pokrywające o własnościach farb lub lakierów oraz emalie, materiały izolacyjne oraz materiały chemicznie odporne w postaci błon, arkuszy, wstęg lub taśm, wykładziny ochronne wykonane z tych materiałów, powłoki izolacyjne, sztuczne gumy i węże niemetalowe, naczynia do gotowania i utensylia kuchenne, surowe lub częściowo obrobione włókna syntetyczne i pojedyncze nici z syntetycznych materiałów tekstylnych dla przędzalnictwa (kim. 1, 2, 17, 21, 22), natomiast wspólnotowy znak towarowy TEFLON [...] przeznaczony jest do oznaczania następujących towarów: produkty chemiczne przeznaczone dla przemysłu, prac badawczych, fotografii jak również rolnictwa, ogrodnictwa i leśnictwa; żywice syntetyczne w stanie surowym, tworzywa sztuczne w stanie surowym; nawozy do użyźniania gleby; środki do gaszenia ognia; preparaty do hartowania i lutowania metali; produkty chemiczne do konserwowania żywności; substancje garbujące; kleje przeznaczone dla przemysłu (kim 1), metale nieszlachetne i ich stopy; budowlane materiały metalowe; przenośne metalowe konstrukcje budowlane; materiały metalowe do budowy dróg żelaznych; przewody nieelektryczne, liny i druty z metali nieszlachetnych; drobne wyroby żelazne, wyroby ślusarskie; rury i rurki metalowe; kasy pancerne; wyroby z metali nieszlachetnych nie ujęte w innych klasach; rudy (kim.6), kauczuk, gutaperka, guma, azbest, mika i wyroby z tych materiałów nie ujęte w innych klasach; tworzywa sztuczne w formie wyciśniętej stosowane w produkcji; materiały wypełniające, uszczelniające, pakuły, materiały izolacyjne; rury elastyczne niemetalowe (kim.17).

Z zestawienia zakresu ochrony przeciwstawionych znaków towarowych wynika, że znak towarowy TEFAPAK [...] i wspólnotowy znak towarowy TEFLON [...] przeznaczone są do oznaczania identycznych towarów w klasach 1, 6 i 17.

Oba te znaki przeznaczone są bowiem do oznaczania stopów metali nieszlachetnych oraz materiałów uszczelniających. Ponadto, sporny znak towarowy przeznaczony jest do oznaczania grafitu do celów przemysłowych, który należy do bardziej ogólnej kategorii produktów przemysłowych przeznaczonych dla przemysłu, do sygnowania których przeznaczony jest wspólnotowy znak towarowy.

Z zestawienia zakresów ochrony przeciwstawionych znaków wynika, że także znak towarowy TEFAPAK [...] i krajowy znak towarowy TEFLON [...] przeznaczone są do oznaczania identycznych towarów w klasie 17.

Sporny znak towarowy przeznaczony jest bowiem, m.in. do oznaczania materiałów chemicznie odpornych w postaci błon, arkuszy, wstęg lub taśm, które należą do bardziej ogólnej kategorii materiałów uszczelniających.

Organ wykazał zatem, co potwierdził w uzasadnieniu skargi również skarżący, że w sprawie wystąpiła przesłanka identyczności towarów.

W związku z powyższym, rozstrzygnięcia wymaga zarzut skarżącego kwestionujący ustalenie UP, iż podane powyżej oznaczenia nie są podobne.

Przy dokonywaniu oceny powyższej kwestii Sąd oparł się na powszechnie przyjętej regule, która stanowi, że podobieństwo znaków ocenia się według cech wspólnych, a nie według występujących w nich różnic. Zatem różnice nie wykluczają podobieństwa znaków. Sprawdzanie podobieństwa powinno więc prowadzić do obiektywnego bilansu podobieństw i różnic.

M. Kępiński przy dokonywaniu analizy sugeruje uwzględniać "ogólne wrażenie, jakie oba porównywane oznaczenia wywierają na odbiorcę. Zasada ta opiera się na spostrzeżeniu, że dla nabywcy decydujące znaczenie mają zbieżne elementy obu oznaczeń. Jest to usprawiedliwione z psychologicznego punktu widzenia, gdyż nabywca zachowuje w pamięci jedynie ogólny zarys oznaczenia, którego poszukuje. Kieruje się więc przy wyborze jedynie pewnymi przewodnimi elementami oznaczenia, z pominięciem odrębnych rozbieżności" (M. Kępiński: Niebezpieczeństwo wprowadzania w błąd odbiorców co do pochodzenia towarów w prawie znaków towarowych, nr 28, s. 48, por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 7 kwietnia 2010 r. sygn. akt VI SA/Wa 21/10).

Zasada, iż dla odbiorców priorytetowe znaczenie mają zbieżne cechy oznaczeń, a nie występujące pomiędzy nimi różnice, znalazła także potwierdzenie w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 28 marca 2002 r. w sprawie znaku towarowego "Królewska para" sygn. akt II SA 2778/01, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 25 kwietnia 2006 r. w sprawie znaku towarowego "Audiotele", sygn. akt VI SA/Wa 2082/05).

Przedmiotem porównania są znaki słowne, których podobieństwo należy oceniać na płaszczyźnie wizualnej, fonetycznej i znaczeniowej.

Dla oceny podobieństwa fonetycznego istotna jest liczba sylab, ich brzmienie oraz akcent. Podobieństwo wizualne ocenia się z punktu widzenia liczby słów bądź liter w ogóle, liczby słów bądź słów takich samych, ich kształtu, układu jak i koloru.

Według utrwalonych poglądów doktryny "w znakach krótkich (do 5 liter włącznie) wystarczy różnica jednej litery by wyłączyć podobieństwo. W znakach słownych średniej długości (do 8 liter włącznie) różne powinny być co najmniej dwie litery (M. Kępiński, ZNUJ 28/1982 str. 17-18, por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 9 maja 2008 r. sygn. akt VI SA/Wa 371/08).

Wyrazy TEFAPAK i TEFLON należą do znaków średniej długości, składając się odpowiednio z 7 i 6 liter, spośród których tylko 3 pierwsze "TEF" są identyczne i umieszczone w tym samym porządku.

Słowo TEFAPAK składa się bowiem z trzech sylab TE-FA-PAK, podczas gdy słowo TEFLON składa się z dwóch sylab TE-FLON, przy czym w słowie TEFAPAK akcent pada na drugą sylabę "FA", zaś w słowie TEFLON akcent pada na pierwszą sylabę "TE", co powoduje wyraźne różnice fonetyczne w wymowie tych słów. Odmienna jest więc struktura sylabiczna słów "TEFAPAK" i "TEFLON".

Jak zasadnie stwierdził UP, pomimo, wspólnych trzech pierwszych liter słowa te wywierają odmienne całościowe wrażenie wizualne, bowiem ciąg pozostałych liter, tj. "APAK" w spornym znaku TEFAPAK [...] wyraźnie odróżnia się od ciągu liter "LON" w znakach TEFLON [...] oraz [...]. Bez znaczenia dla oceny pozostaje fakt, że grupa liter "TEF" znajduje się na początku przeciwstawionych znaków, gdyż w odniesieniu do stosunkowo krótkich oznaczeń, takich jak oznaczenia będące przedmiotem sporu, elementy znajdujące się w środku i na końcu są tak samo ważne jak te znajdujące na początku oznaczenia (por. wyrok SPI z dnia 6 lipca 2004 r. w sprawie T-117/02, pkt 48). Trafność przyjętego założenia potwierdza stanowisko Naczelnego Sądu Administracyjnego, który w wyroku z dnia 22 czerwca 2011 r., sygn. akt II GSK 665/10 podał, że co prawda przy ocenie podobieństwa znaków słownych istotne znaczenie ma pierwsza początkowa część słowa będącego znakiem, jednakże w sytuacji, kiedy pierwszy człon ma bardzo słabą zdolność odróżniającą na skutek używania go przez wiele podmiotów w wielu różnych znakach towarowych, znaczenie drugiej części znaku wzrasta i może być tak, że to właśnie ta druga część znaku – końcówka słowa – ma znaczenie odróżniające i dominujące.

Przeprowadzona analiza oznaczeń, przy uwzględnieniu ich elementu wspólnego przedrostka "TEF" prowadzi do wniosku, iż nie istnieje realna możliwość skojarzenia znaków zarejestrowanych wcześniej ze znakiem zgłoszonym, albowiem - jak słusznie wskazał UP - na ocenę podobieństwa rzutuje całościowe wrażenie, jakie oznaczenia wywierają na nabywców (odbiorców). W rozpoznawanej sprawie, oznaczenia wywołują odmienne wrażenia. Elementy wyróżniające nadają zgłoszonemu znakowi odrębność fonetyczną i wizualną.

Nie można również mówić o jakichkolwiek podobieństwach lub różnicach pomiędzy znakami w warstwie znaczeniowej, gdyż słowa TEFAPAK i TEFLON nie posiadają konkretnego znaczenia w języku polskim. Skarżący nie wykazał, aby przedrostek "TEF" czy słowo "Teflon" wyłącznie służyłyby do oznaczania samego tworzywa – politetrafluoroetylenu.

Organ ponadto zauważył, że przyjęcie za skarżącym okoliczności, że znak towarowy TEFLON jest znakiem powszechnie znanym, nie miałoby wpływu na zwiększenie ryzyka wprowadzenia w błąd poprzez zwiększenie podobieństwa oznaczeń, gdyż występujące znaczące różnice między przeciwstawionymi znakami umożliwiają odróżnienie przez odbiorców znaku zgłoszonego od znaków wcześniejszych (tak wyrok Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich z dnia 22 czerwca 2004 r., sygn. akt T-66/03, www.curia.europa.eu).

Z kolei co do kręgu odbiorców, organ prawidłowo zauważył, że towary oznaczone zgłoszonym znakiem towarowym kierowane są do odbiorców specjalistycznych. Zatem przy badaniu ryzyka wprowadzenia w błąd należało uwzględnić tenże krąg odbiorców, a nie całą grupę odbiorców, do której kierowane są towary oznaczone znakiem TEFLON.

Skarżący podważył także interpretację UP dotyczącą art. 132 ust. 2 pkt 3 p.w.p., który uznał, że wskutek stwierdzonego braku podobieństwa pomiędzy przeciwstawionymi znakami, zbędna była ocena zarówno powszechnej znajomości, jak i renomy znaków.

Organ, nie wchodząc w rozważania dotyczące istoty renomy i powszechnej znajomości znaku, ograniczył się do stwierdzenia, że przeciwstawione znaki są niepodobne, zatem rejestracja spornego znaku nie prowadzi do ryzyka wprowadzania w błąd, które obejmuje ryzyko skojarzenia spornego znaku ze znakiem wcześniejszym, zwłaszcza, że w sprawie mamy do czynienia z wyspecjalizowanymi odbiorcami, którzy cechują się wyższym poziomem uwagi niż przeciętny konsument. To uzasadnienie jest trafne.

W ocenie Sądu, skoro organ prawidłowo ustalił, że znaki nie są podobne, wszelkie rozważania o korzystaniu z cudzej renomy i powszechnej znajomości znaku nie znajdują uzasadnienia. Niepodobne znaki nie mogą wywoływać skojarzeń u klienteli, zatem nie może być mowy o naśladownictwie i świadomym czerpaniu korzyści z cudzej renomy. W ocenie Sądu, prawidłowy jest pogląd, że całkowity brak podobieństwa między znakami czyni zbędnymi rozważania na temat powszechnej znajomości znaków, jak również na temat wykorzystywania cudzej renomy, bowiem "warunkiem wstępnym" przyjęcia, że doszło do wykorzystania renomy, jest ustalenie podobieństwa między znakami, zaś warunkiem drugim jest ustalenie, że znak wnioskodawcy renomę posiada (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 12 lipca 2011 r., sygn. akt II GSK 746/10, wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 14 września 2007 r., sygn. akt VI SA/Wa 1097/07).

W ocenie Sądu, UP przy wydaniu zaskarżonej decyzji uwzględnił wszelkie rygory procedury administracyjnej, określające jego obowiązki w zakresie sposobu przeprowadzenia postępowania, a następnie końcowego rozstrzygnięcia sprawy. UP, stosując się do zasady określonej w art. 8 k.p.a. W sposób wyczerpujący zebrał i ocenił cały materiał dowodowy (art. 7, art. 77 § 1 i art. 80 k.p.a.), a w szczególności uzasadnił wyczerpująco swoje rozstrzygnięcie według wymagań przewidzianych w przepisie art. 107 § 3 k.p.a.

Argumentacja podana przez UP znajduje uzasadnienie zarówno we wskazanej podstawie materialnoprawnej rozstrzygnięcia, jak również w poglądach komentatorów ustawy - Prawo własności przemysłowej.

W tym stanie rzeczy Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji wyroku.