drukuj    zapisz    Powrót do listy

6140 Nadanie stopnia i tytułu naukowego oraz potwierdzenie równoznaczności dyplomów, świadectw i tytułów, Szkolnictwo wyższe, Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów, Oddalono skargę kasacyjną, I OSK 2222/16 - Wyrok NSA z 2018-07-13, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I OSK 2222/16 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2018-07-13 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2016-09-12
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Jan Paweł Tarno /przewodniczący/
Jolanta Sikorska
Krzysztof Dziedzic /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6140 Nadanie stopnia i tytułu naukowego oraz potwierdzenie równoznaczności dyplomów, świadectw i tytułów
Hasła tematyczne
Szkolnictwo wyższe
Sygn. powiązane
II SA/Wa 1635/15 - Wyrok WSA w Warszawie z 2016-05-12
Skarżony organ
Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2017 poz 1369 art. 184
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.
Dz.U. 2003 nr 65 poz 595 art. 29 ust. 1, art. 33 ust. 1b, art. 35 ust. 3
Ustawa z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz stopniach i tytule w zakresie sztuki
Dz.U. 2013 poz 267 art. 80,107 par. 1 i 3
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Jan Paweł Tarno sędzia NSA Jolanta Sikorska sędzia del. WSA Krzysztof Dziedzic (spr.) Protokolant asystent sędziego Katarzyna Kudrzycka po rozpoznaniu w dniu 13 lipca 2018 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej J.G. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 maja 2016 r. sygn. akt II SA/Wa 1635/15 w sprawie ze skargi J.G. na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] maja 2015 r. nr [...] w przedmiocie odmowy nadania stopnia doktora habilitowanego 1. postanawia sprostować z urzędu w sentencji i uzasadnieniu wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 12 maja 2016 r. sygn. akt II SA/Wa 1635/15 oznaczenie skarżącej jako "J.G." na "J.G."; 2. oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 12 maja 2016 r., sygn. akt II SA/Wa 1635/15 oddalił skargę J.G.na decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] maja 2015 r., nr [...] w przedmiocie odmowy nadania stopnia doktora habilitowanego.

Wyrok zapadł w następującym stanie faktycznym i prawnym:

Rada Wydziału [...] w T., działając na podstawie art. 18a ust. 11 ustawy z dnia 14 marca 2003 r. o stopniach naukowych i tytule naukowym oraz o stopniach i tytule w zakresie sztuki (Dz.U. Nr 65, poz. 595 ze zm., dalej jako ustawa) podjęła w dniu [...] kwietnia 2014 r. uchwałę nr [...], którą odmówiła dr J.G. nadania stopnia doktora habilitowanego nauk społecznych.

W uzasadnieniu uchwały wskazano, iż przedstawiony do oceny dorobek naukowy dr J.G.jest bogaty i godny uznania, ale ma charakter bardziej praktyczno-dydaktyczny niż naukowy (przygotowane przez nią materiały wspomagające pracę logopedy trudno uznać jako istotne osiągnięcie naukowe). Dorobek naukowy dr J.G.nie stanowi istotnego wkładu w rozwój nauki. Ocena przedstawionych do oceny najważniejszych osiągnięć naukowych i pozostałych osiągnięć dydaktyczno-organizacyjnych dr J.G.jest dyskusyjna. Dlatego uznać należało, pozostając w zgodzie z recenzjami specjalistów, iż dorobek naukowy, badawczy i organizacyjny kandydatki na stopień doktora habilitowanego nie spełnia kryteriów oceny ujętej w rozporządzeniu Ministerstwa Nauki i Szkolnictwa Wyższego z dnia 1 września 2011 r. (Dz.U. nr 196, poz. 1165).

Z wyciągu protokołu z posiedzenia Rady Wydziału [...] z dnia [...] kwietnia 2014 r. wynika, że powyższą uchwałę przyjęto w głosowaniu tajnym. Na 23 osoby uprawnione do głosowania, obecnych było 16 osób, oddano 16 głosów – 15 "za" i 1 "nieważny".

Od uchwały organu pierwszej instancji J.G. wniosła odwołanie do Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów, która po rozpatrzeniu odwołania, decyzją z dnia [...] maja 2015 r., działając na podstawie art. 21 ust. 2 ustawy, utrzymała w mocy zaskarżoną uchwałę Rady Wydziału [...].

W uzasadnieniu decyzji wskazano, iż po wysłuchaniu opinii recenzentów, w głosowaniu tajnym Sekcja Nauk Humanistycznych i Społecznych Centralnej Komisji wypowiedziała się przeciw wnioskowi o uchylenie zaskarżonej uchwały Rady (wynik głosowania: za uchyleniem uchwały - 1 głos, przeciw - 38 głosów, wstrzymujących się - 2 głosy). Prezydium Centralnej Komisji, po zapoznaniu się ze stanowiskiem Sekcji postanowiło w głosowaniu tajnym nie przyjąć odwołania i utrzymać w mocy zaskarżoną uchwałę Rady (wynik głosowania: za uchyleniem uchwały - 0 głosów, przeciw - 11 głosów, wstrzymujących się - 0 głosów).

W ocenie Centralnej Komisji, Rada Wydziału miała formalne i merytoryczne kompetencje do przeprowadzenia przewodu habilitacyjnego, a w jego ramach do podjęcia zaskarżonej uchwały. Działała w sposób zgodny z obowiązującymi przepisami.

Oddalając powołanym na wstępie wyrokiem skargę J.G.na powyższą decyzję Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie podkreślił, iż jedynym kryterium według którego sąd administracyjny dokonuje kontroli zaskarżonej decyzji oraz utrzymanej nią w mocy uchwały organu pierwszej instancji jest kryterium legalności działania tych organów i podejmowanych przez nie rozstrzygnięć. Zasada ta wynika z zapisu zawartego w art. 1 § 1 i § 2 ustawy Prawo o ustroju sądów administracyjnych. Także z uwagi na zapis art. 29 ust. 1 ustawy o stopniach naukowych, procedowanie w tego typu sprawach przez organy, odbywa się przede wszystkim w oparciu o własne przepisy proceduralne tej ustawy, zaś jedynie do zagadnień w nich nieuregulowanych, będą miały odpowiednie zastosowanie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Tak więc zarzuty zawarte w skardze, a dotyczące naruszeń wskazanych przepisów procedury administracyjnej (k.p.a.), nie mogą zostać z tej przyczyny uwzględnione.

W postępowaniu o nadanie stopnia naukowego postępowanie dowodowe ogranicza się do uzyskania recenzji oraz stanowisk uczelnianych organów kolegialnych. Sąd wskazał, iż merytorycznym elementem decydującym w rozstrzygnięciu niniejszej sprawy przed organami obu instancji była okoliczność uzyskania negatywnej oceny dorobku naukowego J.G.przez recenzentów powołanych zarówno przez Radę Wydziału [...], jak i przez Centralną Komisję. Recenzje te jednoznacznie wskazały na brak w dorobku naukowym skarżącej istotnego wkładu w rozwój nauki, przy jednoczesnym dostrzeżeniu w tych recenzjach walorów praktycznych w zakresie rozpowszechniania środków dydaktycznych wspomagających terapię logopedyczna. W ocenie recenzentów, jest to niewystarczające dla spełnienia wymogów do uzyskania tytułu doktora habilitowanego.

Sąd podkreślił, iż nie ma żadnej możliwości rozpatrywania treści merytorycznych recenzji i dlatego są one wiążące dla wyniku niniejszego postępowania.

Z kolei zawarte w skardze zarzuty dotyczące uchybień formalnych w procedurze wydawania powyższych recenzji oraz w procedurze postępowania administracyjnego okazały się, w ocenie Sądu, niezasadne. Istotnie, uzasadnienie zaskarżonej decyzji jest lakoniczne, jednak o wyniku sprawy nie decyduje sposób argumentacji zawarty w uzasadnieniu tej decyzji, ale wynik głosowania w Centralnej Komisji oraz treść recenzji, do których to faktów decyzja się odnosi. Te zaś oba elementy postępowania przed organem drugiej instancji, tak samo jak i w postępowaniu przed organem pierwszej instancji, były dla skarżącej w sposób jednoznaczny negatywne.

Za niezasadny Sąd uznał także zarzut nieprawidłowego - w zakresie specjalności - składu Komisji Habilitacyjnej, podkreślając, że skarżąca sama zdecydowała się na przeprowadzenie swojego przewodu habilitacyjnego na Wydziale [...], czym sama zakwalifikowała swój dorobek naukowy jako dorobek z zakresu pedagogiki. W skład Komisji Habilitacyjnej weszli trzej specjaliści z zakresu pedagogiki specjalnej oraz specjaliści z zakresu: pedagogiki społecznej i socjologii wychowania; filozofii wychowania i pedagogiki ogólnej; pedagogiki specjalnej i surdopedagogiki; edukacji medialnej i technologii informacyjnej oraz technologii kształcenia. Jako że skarżąca specjalizuje się w środkach dydaktycznych wspomagających terapię logopedyczną, to dobór członków Komisji – w której znaleźli się specjalista z zakresu edukacji medialnej i technologii informacyjnej oraz technologii kształcenia, a także specjalista z zakresu surdopedagogiki - był prawidłowy.

Także wskazywane w piśmie skarżącej z dnia [...] maja 2016 r. - powiązania zawodowe pomiędzy niektórymi recenzentami i członkami Centralnej Komisji - nie mogą stanowić w ocenie Sądu zarzutu formalnego, albowiem związki takie są nieuniknione, gdy dotyczą stosunkowo niewielkiego grona przedstawicieli nauki w zakresie wąskich specjalności. Nadto z powyższego zarzutu nie sposób wywieść istotnego naruszenia prawa, ani dowieść zarzutu stronniczości.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku złożyła J.G.. Zaskarżając wyrok w całości wniosła o: 1) jego uchylenie w całości i merytoryczne rozpoznanie skargi na podstawie art. 188 p.p.s.a.; 2) uchylenie w całości decyzji Centralnej Komisji do Spraw Stopni i Tytułów z dnia [...] maja 2015 r. i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania do Centralnej Komisji, w tym poprzez wyznaczenie nowych recenzentów do oceny dorobku naukowego skarżącej oraz przekazanie sprawy na mocy art. 21 ust. 2 u.s.t.n. innej radzie wydziału, 3) zasądzenie od organu na rzecz skarżącej kasacyjnie kosztów postępowania według norm przepisanych.

Zaskarżonemu wyrokowi zarzuciła:

1. w trybie art. 174 pkt 1 p.p.s.a., naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię, tj.:

a) art. 29 ust. 1 ustawy przez uznanie, "że zarzuty zawarte w skardze a dotyczące naruszeń wskazanych przepisów procedury administracyjnej (k.p.a.) nie mogą zostać z tej przyczyny uwzględnione",

b) art. 107 § 1 i 3 k.p.a. w związku z art. 29 ust. 1 ustawy przez uznanie, że "uzasadnienie zaskarżonej decyzji jest lakoniczne, jednakże o wyniku sprawy nie decyduje sposób argumentacji zawarty w uzasadnieniu tej decyzji, ale wynik Centralnej Komisji oraz treść recenzji do których to faktów decyzja się odnosi",

c) art. 33 ust. 1b ustawy przez uznanie, że nie jest naruszeniem przez Centralną Komisję do Spraw Stopni i Tytułów zasad rzetelności, bezstronności i przejrzystości taka jej postawa, jak powołanie jako superrecenzentów osób będących bezpośrednimi przełożonymi członków komisji habilitacyjnej z tej racji, że "związki takie są nieuniknione, gdy dotyczą stosunkowo niewielkiego grona przedstawicieli nauki w zakresie wąskich specjalności",

2. w trybie art. 174 pkt 2 p.p.s.a., naruszenie prawa procesowego przez jego niezastosowanie, tj. naruszenie art. 132 i 134 § 1 p.p.s.a. przez nierozstrzygnięcie sprawy wyrokiem i nierozstrzygnięcie w granicach danej sprawy, tj. nierozpatrzenie zarzutów przedstawionych i wniesionych w skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, tj. zarzutu błędnego zastosowania art. 80 k.p.a., co miało istotny wpływ na wynik sprawy, a tym samym nie objęcie wyrokiem wskazanego art. 80 k.p.a.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej, odnośnie pierwszego jej zarzutu, podkreślono, że o ile można zgodzić się z częścią wypowiedzi Sądu I instancji, że procedowanie w sprawach o nadanie stopnia naukowego odbywa się przede wszystkim w oparciu o własne przepisy proceduralne ustawy o stopniach naukowych, zaś jedynie w sprawach nieuregulowanych mają zastosowanie przepisy k.p.a., to nie można zgodzić się z twierdzeniem Sądu, iż zarzuty zawarte w skardze, a dotyczące naruszeń wskazanych przepisów procedury administracyjnej (k.p.a.) nie mogą zostać z tej przyczyny uwzględnione – bowiem oddalając zarzuty o naruszeniu k.p.a. Sąd nie wskazał jakie konkretne zarzuty dotyczące naruszenia przepisów k.p.a. oddala. W skardze do WSA postawiono zarzut naruszenia art. 80 k.p.a. przez niewłaściwą ocenę materiału dowodowego. WSA nie wskazał czy oddala ten zarzut, ale przez ogólne sformułowanie sugerujące odrzucenie wszystkich zarzutów, należy uznać, że odrzucił zarzut naruszenia art. 80 k.p.a., uznając, że przepis ten nie ma zastosowania w procedurze nadania stopnia naukowego. W ocenie skarżącej kasacyjnie taka wykładnia art. 29 ust. 1 ustawy jest błędna i nie znajduje poparcia w orzecznictwie i doktrynie, zgodnie z którymi art. 80 k.p.a. stosuje się w procedurze nadania stopnia naukowego. Tym samym WSA, dokonując błędnej wykładni art. 29 ust. 1 ustawy, nie dostrzegł, że Centralna Komisja nie zastosowała w postępowaniu o nadanie stopnia skarżącej art. 80 k.p.a. – przez co niewłaściwie osądził procedowanie organu.

Odnośnie kolejnego zarzutu skargi kasacyjnej podkreślono, że Sąd I instancji wskazał, iż uzasadnienie decyzji Centralnej Komisji jest lakoniczne, a tym samym Sąd potwierdził, że Komisja dopuściła się naruszenia art. 107 k.p.a.

Odnośnie zarzutu naruszenia art. 33 ust. 1b ustawy poprzez uznanie, że nie jest naruszeniem przez Centralną Komisję zasad rzetelności, bezstronności i przejrzystości taka jej postawa, jak powołanie jako superrecenzentów osób będących bezpośrednimi przełożonymi członków komisji habilitacyjnej – wskazano, że błędne jest twierdzenie sądu wojewódzkiego jakoby Centralna Komisja miała utrudniony wybór superrecenzentów z racji wąskiego grona przedstawicieli nauki tej specjalności. W ocenie skarżącej kasacyjne grono przedstawicieli nauki w specjalności, w której starała się o stopień doktora habilitowanego jest na tyle wystarczające, że Komisja miała pełną swobodę aby powołać superrecenzentów, którzy byliby wolni od związków zawodowych z członkami komisji habilitacyjnej. Dobór superrecenzentów naruszał "Dobre praktyki w procedurach recenzyjnych w nauce" przygotowanych przez Ministerstwo Nauki i Szkolnictwa Wyższego. W postępowaniu habilitacyjnym skarżącej kasacyjnie doszło do jaskrawego naruszenia zasad zapobiegających konfliktowi interesów ponieważ superrecenzenci byli przełożonymi członków komisji habilitacyjnej, byli powiązani środowiskowo i zawodowo z członkami komisji habilitacyjnej.

Zdaniem skarżącej kasacyjnie prawidłowa wykładnia art. 33 ust. 1b ustawy powinna stanowić, że naruszeniem zasad rzetelności, bezstronności i przejrzystości działania Centralnej Komisji jest powołanie jako superrecenzentów osób powiązanych zawodowo z członkami komisji habilitacyjnej.

Odnośnie ostatniego zarzutu skargi kasacyjnej, dotyczącego naruszenia art. 132 i 134 § 1 p.p.s.a., poprzez nierozstrzygnięcie sprawy wyrokiem i nierozstrzygnięcie w granicach danej sprawy, tj. nierozpatrzenie zarzutów przedstawionych w skardze do WSA (zarzut błędnego zastosowania art. 80 k.p.a.), skarżąca kasacyjnie wskazała, iż zarzut ten nie został w ogóle rozpatrzony przez Sąd I instancji, co jasno wynika z uzasadnienia wyroku. Tym samym WSA nie dostrzegł uchybień art. 80 k.p.a. dokonanych przez Centralną Komisję, co miało wpływ na wynik rozstrzygnięcia Sądu.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie zasługiwała na uwzględnienie.

Należy zauważyć, że pierwsze dwa zarzuty skargi kasacyjnej oznaczone jako 1a) i 1b) zakwalifikowane jako zarzuty naruszenia prawa materialnego (art. 174 pkt 1 p.p.s.a.) faktycznie dotyczą naruszenia przepisów postępowania (art. 174 pkt 2 p.p.s.a.). Wskazano w nich bowiem na naruszenie art. 29 ust. 1 ustawy o stopniach naukowych, który jako przepis odsyłający do regulacji procesowych, jakimi są niewątpliwie przepisy k.p.a., ma charakter normy procesowej a nie materialnoprawnej. Przepis art. 174 pkt 2 p.p.s.a. stanowi, że skargę kasacyjną można oprzeć na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Skarżąca kasacyjnie nigdzie nie wyjaśnia, w jaki sposób zarzucane przez nią uchybienia miałyby wpłynąć na wynik sprawy. Tak więc, już tylko z tego powodu oba wymienione zarzuty należało uznać za niemające usprawiedliwionych podstaw.

Jak wynika z uzasadnienia skargi kasacyjnej zarzut oznaczony jako 1a), w którym wskazano wyłącznie na naruszenie przepisu art. 29 ust. 1 ustawy o stopniach naukowych, skarżąca kasacyjnie wiąże z zarzutem naruszenia art. 80 k.p.a. zarzucając, iż Sąd I instancji uznał, że przepis ten nie ma zastosowania w procedurze nadania stopnia naukowego i nie dostrzegł, że Centralna Komisja do Spraw Stopni i Tytułów w postępowaniu o nadanie stopnia skarżącej naruszyła art. 80 k.p.a. Ten zarzut został w istocie powielony w zarzucie oznaczonym w skardze kasacyjnej jako 2, w którym zarzucono naruszenie art. 132 i 134 § 1 p.p.s.a. przez nie objęcie wyrokiem art. 80 k.p.a., przez co Sąd nie dostrzegł uchybień art. 80 k.p.a. dokonanych przez Centralną Komisję, co miało wpływ na wynik rozstrzygnięcia dokonanego przez Sąd.

Ustosunkowując się do tych zarzutów należy zauważyć, iż wbrew twierdzeniom zawartym w uzasadnieniu skargi kasacyjnej, Sąd I instancji nie przyjął, że w postępowaniu w sprawach stopni naukowych nie ma zastosowania art. 80 k.p.a. stanowiący, że organ administracji publicznej ocenia na podstawie całokształtu materiału dowodowego, czy dana okoliczność została udowodniona, ma z mocy art. 29 ust. 1 ustawy o stopniach naukowych odpowiednie zastosowanie w postępowaniu dotyczącym nadania stopnia naukowego. Jednak przy ocenie zastosowania art. 80 k.p.a. w tym postępowaniu należy uwzględnić specyfikę materiału dowodowego gromadzonego w toku postępowań o nadanie stopni naukowych. Zasadniczą część tego materiału stanowią recenzje osiągnięć naukowych habilitanta, najpierw sporządzone przez trzech recenzentów, w oparciu o które uchwałę podejmują członkowie komisji habilitacyjnej (art. 18a ust. 7 i 8 ustawy), a następnie przez dwóch recenzentów wydających opinie w toku postępowania prowadzonego przez Centralną Komisję (art. 35 ust. 3 ustawy). Jak zatem słusznie wskazuje się w orzecznictwie w postępowaniu o nadanie stopnia naukowego zasadniczym dowodem i podstawą podejmowanych decyzji są recenzje i opinie przygotowywane przez powoływanych w tym celu recenzentów, będących specjalistami w określonej dziedzinie nauki (por. np. wyroki NSA z dnia 18 czerwca 2010 r., I OSK 420/10 oraz z dnia 2 grudnia 2010 r., I OSK 1614/10). Ta specyfika materiału dowodowego została dostrzeżona przez Sąd I instancji, który w uzasadnieniu zaskarżonego wyroku stwierdził, iż "W postępowaniu o nadanie stopnia naukowego postępowanie dowodowe ogranicza się do uzyskania recenzji oraz stanowisk uczelnianych organów kolegialnych." i dalej "Merytorycznym elementem decydującym w rozstrzygnięciu niniejszej sprawy przed organami obu instancji była okoliczność uzyskania negatywnej oceny dorobku naukowego J.G. przez recenzentów."

Z tymi stwierdzeniami Sądu I instancji nie sposób się nie zgodzić, a w istocie stanowią one odpowiedź na zarzut naruszenia art. 80 k.p.a. Skoro bowiem Centralna Komisja podjęła uchwałę zgodną z recenzjami i opiniami wszystkich powołanych w toku postępowania recenzentów, to nie sposób stwierdzić, że nie oceniła ona całokształtu materiału dowodowego, naruszając art. 80 k.p.a. To, że ta ocena, zdaniem skarżącej kasacyjnie, była błędnie umotywowana i niesłuszna, nie może mieć znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy przez sąd administracyjny. Habilitant może bowiem prowadzić polemikę z oceną jego dorobku naukowego wyrażoną w recenzjach sporządzonych przez powołanych do tego recenzentów tylko w toku postępowania przed organem pierwszej instancji oraz w odwołaniu od decyzji odmawiającej nadania stopnia naukowego. Natomiast uzupełniające postępowanie dowodowe przed Centralną Komisją w postaci oceny dwóch recenzentów (art. 35 ust. 3 ustawy) zamyka już habilitantowi możliwość toczenia dalszej dyskusji na temat wydanych recenzji, albowiem jak to wielokrotnie podkreślano w toku niniejszego postępowania sądowoadministracyjnego, sądy administracyjne nie są właściwe do oceny polemiki, jaką habilitant prowadzi z recenzentami. Jak to celnie wyraził Sąd Najwyższy w często przywoływanym w orzeczeniach dotyczących spraw nadania stopnia naukowego, uzasadnieniu wyroku z 26 kwietnia 1996 r. (III ARN 86/95, OSNP 1996/21/315): "Ktokolwiek poddaje się jakimkolwiek recenzjom (...) musi się zawsze liczyć z tym, że może spotkać się również z recenzjami, których w najgłębszym przekonaniu nie będzie w stanie osobiście zaakceptować. Nikt bowiem nie przyjmuje chętnie otwartej dyskwalifikacji własnych umiejętności, talentu czy wiedzy." Z tymi skutkami musi też liczyć się osoba, która swój dorobek naukowy poddaje ocenie komisji habilitacyjnej, a następnie Centralnej Komisji.

Nie był również trafny zawarty w punkcie 1b) skargi kasacyjnej zarzut naruszenia art. 107 § 1 i 3 k.p.a. w związku z art. 29 ust. 1 ustawy o stopniach naukowych. W orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego wielokrotnie wskazywano, że uchwała Centralnej Komisji jest wynikiem tajnego głosowania i lakoniczne jej uzasadnienie nie musi odpowiadać ściśle przepisowi art. 107 § 3 k.p.a. Uzasadnienie uchwały nie może być wyczerpujące, ponieważ znany jest tylko wynik, natomiast nieznane są motywy, jakimi kierowali się głosujący. Członkowie Centralnej Komisji wzajemnie nie wiedzą jak głosowali pozostali i w konsekwencji Komisja nie ma możliwości ustalenia powodów głosowania za utrzymaniem uchwały odmawiającej nadania stopnia naukowego. Dlatego też ograniczone uzasadnienie decyzji nie stanowi naruszenia prawa (por. np. wyroki NSA z dnia 10 maja 1995 r., I SA 2476/93, z dnia 16 maja 2007 r., I OSK 123/07, z dnia 30 maja 2008 r., I OSK 212/08, z dnia 29 lipca 2011 r., I OSK 729/11, z dnia 3 lutego 2016, I OSK 2371/15).

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie orzekającym w niniejszej sprawie w pełni podziela powyższe stanowisko, iż powodów rozstrzygnięcia podjętego w trybie tajnego głosowania nie da się przedstawić w formie uzasadnienia, o jakim mowa w art. 107 § 3 k.p.a., a tym samym ograniczenie uzasadnienia wydanej w niniejszej sprawie decyzji Centralnej Komisji z 25 maja 2015 r. nie stanowi naruszenia tego przepisu postępowania. Dodać przy tym należy, że decyzja ta znajduje uzasadnienie, o czym była mowa wyżej, w znajdującym się w aktach sprawy materiale dowodowym (negatywne recenzje osiągnięć naukowych habilitantki przez wszystkich recenzentów).

Nie był również uzasadniony zarzut zawarty w punkcie 1c) skargi kasacyjnej, a mianowicie naruszenia art. 33 ust. 1b ustawy o stopniach naukowych przez uznanie, że nie jest naruszeniem przez Centralną Komisję zasad rzetelności, bezstronności i przejrzystości powołanie jako superrecenzentów osób będących bezpośrednimi przełożonymi członków komisji habilitacyjnej.

Zgodnie z art. 35 ust. 3 ustawy o stopniach naukowych Centralna Komisja podejmuje uchwałę po zasięgnięciu opinii co najmniej jednego recenzenta, przy czym uchwała o odmowie nadania stopnia naukowego może być podjęta po zasięgnięciu opinii co najmniej dwóch recenzentów, w tym co najmniej jednego spoza składu Centralnej Komisji. Pokreślić należy, że ani ten przepis, ani żaden inny przepis ustawy o stopniach naukowych (w tym przywołany w skardze kasacyjnej art. 33 ust. 1b) nie zawiera żadnych ograniczeń w zakresie recenzentów powoływanych w postępowaniu przed Centralną Komisją jeżeli chodzi o ich powiązania zawodowe z członkami komisji habilitacyjnej.

Należy też zauważyć, że stosunek przełożony-podwładny między pracownikami naukowymi, naukowo-dydaktycznymi, którzy zajmują samodzielne stanowiska (posiadający stopień naukowy doktora habilitowanego i często w związku z tym także stanowisko profesora nadzwyczajnego albo tytuł naukowy profesora) nie obejmuje prawa do wydawania jakichkolwiek zaleceń, wytycznych, wskazówek, poleceń czy wskazań, a tym bardziej nakazów w zakresie prowadzonych badań naukowych czy też treści sporządzanych recenzji i opinii, co jest oczywiste w świetle konstytucyjnej zasady wolności nauki i badań naukowych – art. 73 Konstytucji RP. Z racji powiązań zawodowych recenzentów i członków komisji habilitacyjnej nie zaistniał również konflikt interesów, o którym mowa w przywoływanych w skardze kasacyjnej "Dobrych praktykach w procedurach recenzyjnych w nauce". Taki konflikt interesów może bowiem dotyczyć stosunków zależności służbowej bądź stosunków osobistych łączących recenzenta z autorem recenzowanego dzieła, a tego typu relacje nie występowały w okolicznościach rozpoznawanej sprawy.

W związku z powyższym Naczelny Sąd Administracyjny nie podzielił poglądu skarżącej kasacyjnie, że recenzenci powołani przez Centralną Komisję nie byli w stanie sporządzić opinii rzetelnej i bezstronnej, tylko dlatego, że byli przełożonymi dwóch spośród siedmiu członków komisji habilitacyjnej, co skutkuje uznaniem, iż zarzut naruszenia art. 33 ust. 1b ustawy o stopniach naukowych nie zasługiwał na uwzględnienie.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny uznał skargę kasacyjną za pozbawioną usprawiedliwionych podstaw i na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł o jej oddaleniu (punkt 2 wyroku).

Ponieważ w sentencji i uzasadnieniu wyroku Sądu I instancji na skutek oczywistej omyłki nazwisko skarżącej określano jako "Gruby" zamiast "Gruba" na podstawie art. 156 § 1 i 3 p.p.s.a. tę omyłkę sprostowano z urzędu (punkt 1 wyroku).



Powered by SoftProdukt