Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Bydgoszczy w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Grzegorz Saniewski Sędziowie: Sędzia WSA Wojciech Jarzembski Sędzia NSA Wiesław Czerwiński (spr.) Protokolant Katarzyna Korycka po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 3 listopada 2009 r. sprawy ze skargi spółki P. w C. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W. z dnia [...] nr [....] w przedmiocie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego oddala skargę.

II SA/Bd 714/09

Uzasadnienie

Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. decyzją z dnia [...] Nr [...], po rozpoznaniu odwołania O. T. O. P. z/s w M., K. P., uchyliło w całości decyzję Burmistrza Miasta N. z dnia [...] w przedmiocie ustalenia lokalizacji inwestycji celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym polegającej na budowie Parku Siłowni Wiatrowych "N." Farmy Wiatrowej N. składającej się z 6 elektrowni wiatrowych o mocy 2,5 MW każda, wraz z infrastrukturą towarzyszącą w obrębie ewidencyjnym K. N., na działkach o nr ewid.[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...],[...] i przekazało sprawę do ponownego rozpoznania przez organ pierwszej instancji.

W uzasadnieniu decyzji wskazano m.in., że Burmistrz Miasta N. po rozpatrzeniu wniosku P. I. – W. P. Sp. z o.o. z siedzibą w D. ustalił lokalizację inwestycji celu publicznego o znaczeniu ponadlokalnym polegającą na budowie Parku Siłowni Wiatrowych "N." Farmy Wiatrowej N. składającej się z 6 elektrowni wiatrowych o mocy 2,5 MW każda wraz z infrastrukturą towarzyszącą w obrębie ewidencyjnym Kolonia Nieszawa, gmina M. N.

Odwołanie od tej decyzji, wnieśli K. P. oraz O. T. O. P. z/s w M. Samorządowe Kolegium Odwoławcze w pierwszej kolejności podniosło, że w przypadku braku miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy terenu następuje w trakcie postępowania o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego albo w sprawie ustalenia warunków zabudowy. O tym, które z tych postępowań powinno znaleźć zastosowanie decyduje charakter danego zamierzenia inwestycyjnego. W świetle art. 50 ust. 1 i 61 ust. 1 pkt 4 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym wynika, że wydawanie decyzji o ustalenie lokalizacji, celu publicznego ograniczone jest przedmiotowo jedynie dla inwestycji realizującej cel publiczny, zaś regułą jest wydanie decyzji o warunkach zabudowy.

Wniosek o ustalenie lokalizacji inwestycji celu publicznego został zaakceptowany, przez organ pierwszoinstancyjny, bez analizy, czy konkretna inwestycja spełnia przesłanki zakwalifikowania jej jako realizującej cel publiczny.

Legalną definicję celu publicznego zawiera art. 3 pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Przepis ten stanowi, że pod pojęciem inwestycji celu publicznego należy rozumieć działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym) stanowiące realizację celów, o których mowa w art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. Nr 46 z 2000 r., poz. 543 e zm.). Listę celów publicznych zawiera zatem art. 6 w/w ustawy. Elementem definiującym i kwalifikującym dane zamierzenie jako inwestycję celu publicznego jest wymóg działania o znaczeniu lokalnym i ponadlokalnym, które należy oceniać poprzez pryzmat zaspokajania potrzeb danej społeczności. Inwestor powołując się na cel publiczny winien wykazać, że jego realizacja nie stanowi tylko zaspokojenia interesu prywatno-indywidualnego lub zbiorowego (patrz wyrok WSA w Bydgoszczy z dnia 11 stycznia 2006 r. sygn. akt: WSA/Bd 1023/05 niepubl.). Takich ustaleń w rozpoznawanej sprawie nie poczynił organ I instancji.

W ocenie składu orzekającego Kolegium skoro zamiarem inwestora jest budowa elektrowni wiatrowych, to w myśl art. 6 pkt 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami do celów publicznych zaliczono jedynie urządzenia służące do przesyłania energii elektrycznej, a nie urządzenia do jej wytwarzania. Stanowisko takie niejednokrotnie zostało wyrażone w orzecznictwie sądów administracyjnych m.in. w wyroku NSA z dnia 15 maja 2008 r. sygn. akt: II OSK 548/07 (Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych), wyrok WSA w Szczecinie z dnia 8 maja 2008 r. sygn. akt: II SA/Sz 224/08 (Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych). Wprawdzie organ I instancji odniósł się częściowo do klasyfikacji zamierzenia inwestycyjnego jako inwestycji celu publicznego, jednakże powyższe nie znajduje potwierdzenia w zebranym w sprawie materiale dowodowym. Jedynym bowiem źródłem tych ustaleń jest uzasadnienie decyzji, które jest zbyt lakoniczne. Zauważyć przy tym należy, że zgodnie z utrwalonym orzecznictwem, elektronie wiatrowe nie są kwalifikowane jako inwestycje celu publicznego, a ustalenie ich lokalizacji następuje w drodze decyzji o warunkach zabudowy. Decyzja o ustaleniu lokalizacji celu publicznego nie jest decyzją uznaniową organu, lecz jej ustalenie zależne jest od regulacji prawnych dotyczących projektowanego zamierzenia inwestycyjnego i obszaru, na którym ma być zamierzenie takie zrealizowane. Podkreślić należy, że konstrukcja prawna decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego jest różna od decyzji o warunkach zabudowy. W przypadku tej ostatniej różnica dotyczy aspektu merytorycznego, stanowiąc prawne ograniczenie dla osób ubiegających się o wydanie takiej decyzji zawarte w art. 61 ust. 1 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Takich ograniczeń jest brak przy decyzji o ustaleniu lokalizacji celu publicznego. Oznacza to, że organ prowadzący postępowanie winien w sposób nie budzący wątpliwości ustalić, czy planowana inwestycja stanowi inwestycje celu publicznego. Okoliczność ta jest bardzo istotna w rozpoznawanej sprawie z uwagi chociażby na fakt, że planowane przedsięwzięcie jest w Obszarze Chronionego Krajobrazu N. C. i przepisy ustawy o ochronie przyrody wprowadzają określone zakazy na tym obszarze, które nie odnoszą się do decyzji o ustaleniu lokalizacji inwestycji celu publicznego, jak to wskazał w uzgodnieniu organ uzgadniający Wojewoda [...].

W ocenie SKO zaskarżona decyzja wobec barku wskazanych wyżej ustaleń, narusza przepisy prawa materialnego i jako wadliwa podlega wyeliminowaniu z obrotu prawnego. Uznano, że w takiej sytuacji ustosunkowanie się do innych zarzutów jest przedwczesne.

Skargę na powyższą decyzję złożyło "P." spółka z ograniczoną odpowiedzialnością.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji jajko niezgodnej z prawem.

Decyzji zarzucono naruszenie prawa materialnego w tym przepisów art. 2 pkt 5, art. 4 ust. 2 pkt 1, art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), art. 6 pkt 2 i 4 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r., o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2000 r., Nr 46, poz. 543 ze zm.) oraz naruszenie przepisów postępowania administracyjnego, w tym art. 129 § 2 K.p.a. i art. 138 § 2 K.p.a.

Skarżący nie zgodził się z zarzutem SKO, że organ I instancji nie dokonał analizy, czy inwestycja polegająca na budowie parku siłowni wiatrowych "N." spełnia przesłanki do zakwalifikowania jej jako, realizującej cel publiczny. Organ I instancji wyraźnie odniósł się do proekologicznych rozwiązań.

Wbrew stanowisku Samorządowego Kolegium Odwoławczego, zgodnie z ugruntowaną liną orzeczniczą oraz ugruntowaną praktyką budowę elektrowni wiatrowych uznaje się za inwestycję celu publicznego w rozumieniu art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80 , poz. 717 ze zm.), w związku z art. 6 pkt 2 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (Dz. U. z 2000 r., Nr 46, poz. 543 ze zm.). Powołano się na wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie z 14 sierpnia 2007 r. sygn. II SA/Sz 294/07, w którym wyrażono pogląd, że budowę elektrowni wiatrowej należy zaliczyć do inwestycji celu publicznego.

Skarżący przyznaje, że teren na którym ma być zrealizowana inwestycja nie jest objęty miejscowym planem zagospodarowania. W ocenie skarżącego budowa elektrowni wiatrowej jest inwestycją celu publicznego. Przemawia za tym wykładania obowiązujących przepisów.

Zgodnie z art. 2 pkt 5 ustawy z 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym inwestycja celu publicznego jest inwestycją o znaczeniu lokalnym (gminnym) lub ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim lub krajowym) stanowiącą realizację celów o których mowa w art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami, który w ust. 2 stanowi "budowa i utrzymania ciągów drenażowych, przewodów i urządzeń służących do przesłania płynów, pary, gazów i energii elektrycznej, a także innych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów i urządzeń".

Skarżący powołał się na opinię inż. J. W. w ocenie którego ilość energii wyprodukowanej z Odnawialnych Źródeł Energii (OZE) mierzy się na zaciskach generatora, a więc od tego miejsca zaczyna się przesył energii. W przypadku wiatraka (siłowni wiatrowej) zaciski generatora znajdują się w gondoli mierzonej 100 m nad ziemią, na wieży osadzonej na fundamentach. Wieża i fundamenty oraz kable przesyłowe kwalifikują się do zaliczenia do elementów infrastruktury przesyłowej. Elektrownie wiatrowe wraz z liniami do ich przyłączenia stanowi jeden wspólny obiekt również z punktu widzenia art. 2 pkt 5 in fine "a także innych obiektów i urządzeń niezbędnych do korzystania z tych przewodów." Niezbędnym urządzeniem do korzystania z przewodów i urządzeń przesyłowych są obiekty i urządzenia wytwarzające parę czy energię elektryczną oraz, że urządzenia wytwarzające tą energię służą ogółowi użytkowników. W świetle powyższego za interpretację celu publicznego należy uznać budowę turbin wiatrowych, które służą wprowadzeniu energii elektrycznej do publicznej sieci elektroenergetycznej.

W ocenie skarżącego nie bez znaczenia w przedmiotowej sprawie jest przepis art. 6 ust. 4 stanowiący, że celami publicznymi w rozumieniu ustawy jest budowa oraz utrzymywanie obiektów i urządzeń służących ochronie środowiska. Prawo energetyczne przyznało elektrowniom wiatrowym status tzw. odnawialnych źródeł energii. Zastosowanie generacji OZE przyczynia się do ochrony środowiska i klimatu. Zbywanie energii elektrycznej wytworzonej w elektrowni wiatrowej premiowane jest przez system "zielonych certyfikatów", o których mowa w art. 9a ustawy Prawo energetyczne. Na każdą wytworzoną z OZE 1 MWh energii elektrycznej przypada tysiąc praw majątkowych wynikających ze świadectw pochodzenia, stanowiących później przedmiot obrotu na Towarowej Giełdzie Energii. Ustawa z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami w art. 6 wskazuje, że celami publicznymi w rozumieniu ustawy są ... 4) budowa oraz utrzymanie obiektów i urządzeń służących ochronie środowiska. Podzielając stanowisko organu II instancji należałoby przyznać, że ustawodawca jest nieracjonalny. Uznając bowiem, że inwestycja polegająca na budowie farm wiatrowych nie służy ochronie środowiska należałoby stwierdzić, że żadnego sensu nie ma zapis art. 9a ustawy Prawo energetyczne.

Definicja elektrowni wiatrowej wpisuje się w brzmieniu art. 6 ust. 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami i spełnia wszystkie wskazane tam kryteria. Celami publicznymi są bowiem m.in. budowa oraz utrzymanie obiektów i urządzeń służących ochronie środowiska. W związku z powyższym elektrownia wiatrowa może być traktowana jako inwestycja celu publicznego a wszelkie odmienne interpretacje wynikają z braku zrozumienia funkcji, dla których tworzone są przez państwa Unii Europejskiej ustawowe zachęty do działań służących ochronie środowiska.

Stanowisko, że budowa elektrowni wiatrowych jest inwestycją celu publicznego zostało również podzielone w piśmie z Ministerstwa Infrastruktury z 22 lutego 2008 r.

Turbiny wiatrowe objęte inwestycją służą rozprowadzeniu energii elektrycznej do publicznej sieci elektroenergetycznej. Przesądza to o ponadlokalnym charakterze inwestycji.

Odnośnie stwierdzenia, że inwestycja znajduje się na obszarze Chronionego Krajobrazu N. W., wskazać należy, że inwestor w toku procesu inwestycyjnego uzyskał decyzję o środowiskowych uwarunkowaniach zgody na realizację przedsięwzięcia p. n. "Budowa Parku Wiatrowego w N., składającego się - 7 elektrowni wiatrowych o mocy do 2,5 MW każda. Procedura oddziaływania na środowisko wykazała brak niekorzystnego wpływu na przyrodę obszarów.

W ocenie skarżącego rozpatrzenie odwołania O. T. O. P. nastąpiło po terminie, z obrazą art. 129 § 1 K.p.a. Obwieszczenie Burmistrza Miasta N. o wydaniu decyzji ustalającej lokalizację inwestycji celu publicznego dla budowy Parku Siłowni Wiatrowych "N." zostało ogłoszone w serwisie BIP Urzędu Miasta N. z dnia [...]. Od tego dnia rozpoczął się termin do wniesienia odwołania od decyzji Burmistrza Miasta N. ustalającej lokalizację inwestycji celu publicznego. O. T. O. P. winno złożyć odwołanie od decyzji do dnia [...], a odwołanie wpłynęło [...], a zostało wysłanie [...], a zatem po upływie prekluzyjnego terminu z art. 129 § 2 K.p.a.

Skarżący uważa, że SKO naruszyło także przepis art. 138 § 2 K.p.a., albowiem nie ma konieczności przeprowadzenia szerokiego postępowania wyjaśniającego. Organ nie wskazał na konieczność zgromadzenia materiału dowodowego, lecz jedynie na konieczność jego oceny.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze we W. w odpowiedzi na skargę wniosło o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga nie jest uzasadniona. Sąd podziela argumentację Samorządowego Kolegium Odwoławczego we W., które wyraziło pogląd, że budowa elektrowni wiatrowych nie należy do inwestycji celu publicznego.

W ocenie Sądu nie doszło do naruszenia wskazanych w skardze przepisów, tj. art. 2 pkt 5, art. 4 ust. 2 pkt 1 i art. 50 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm. w związku z art. 6 pkt 2 i 4 ustawy o gospodarce nieruchomościami.(Dz. U. z 2000 r., Nr 46, poz. 543 ze zm.).

Art. 2 pkt 5 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym definiuje "inwestycję celu publicznego" przez działania o znaczeniu lokalnym (gminnym) i ponadlokalnym (powiatowym, wojewódzkim i krajowym), stanowiących realizacje celów, o których mowa w art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Celami publicznymi w rozumieniu tej ustawy są różne sytuacje wymienione w 16 punktach. Wśród tych punktów nie jest wymieniona budowa elektrowni wiatrowych.

Inwestycja celu publicznego korzysta z pewnych udogodnień, m.in. istnieje możliwość wywłaszczenia nieruchomości. Inwestycje celu publicznego stanowią wyjątek od ogólnych reguł i należy je interpretować ściśle.

Nie jest trafny pogląd skarżącej, że turbiny wiatrowe w świetle art. 143 ustawy o gospodarce nieruchomościami należą do urządzeń infrastruktury technicznej. Przepis art. 143 ust. 2 ustawy o gospodarce nieruchomościami stanowi, że przez budowę urządzeń infrastruktury technicznej rozumie się budowę drogi oraz wybudowanie pod ziemią, na ziemi albo nad ziemią przewodów lub urządzeń wodociągowych, kanalizacyjnych, ciepłowniczych, elektrycznych, gazowych i telekomunikacyjnych. Przepis ten dotyczy przewodów lub urządzeń i nie jest powołany w podstawie prawnej decyzji.

Dla interpretacji art. 6 ustawy o gospodarce nieruchomościami nie ma znaczenia, gdzie mierzy się ilość wyprodukowanej energii. Jest to zagadnienie techniczne, istotne dla rozliczeń finansowych.

Produkcja energii elektrycznej jest taką samą produkcją, jak produkcja innych towarów. Z punktu widzenia ekonomicznego produkcja prądu nie różni się niczym od produkcji różnych innych dóbr. Nie jest do przyjęcia pogląd, że elektrownie wiatrowe wraz z liniami dla ich przyłączenia stanowią jeden wspólny obiekt. Gdyby tak było, nie trzeba by uzyskiwać zgody dostawców różnych mediów. Czymś innym jest budowa obiektu budowlanego, a czymś innym budowa przyłączy do nich. Nie można także uznać, że elektrownia wiatrowa jest obiektem lub urządzeniem niezbędnym do korzystania z tych przewodów. Jest to odwrócenie sytuacji. Same przewody, bez elektrowni, są bezużyteczne. W art. 6 pkt 2 mowa jest o przewodach służących do przesyłania, przy czym dalej wymienia się co może być przesyłane, a więc chodzi o przesyłanie płynów, gazów, energii elektrycznej, a "inne obiekty i urządzenia" muszą być związane z korzystaniem z tych przewodów i urządzeń. Urządzenia te muszą być "niezbędne" do korzystania z linii przesyłowych. Może tu chodzić np. o przepompownie gazu czy pary, transformatory itp. Interpretacja art. 2 pkt 5 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym w powiązaniu z art. 6 pkt 2 ustawy o gospodarce nieruchomości zawarta w skardze jest nieuprawniona.

Budowa wielu zakładów przemysłowych, ich remont czy modernizacja służy ochronie środowiska naturalnego. Zastosowanie nowoczesnych technologii najczęściej sprzyja ochronie środowiska. Również budowa elektrowni wiatrowych sprzyja ochronie środowiska. Nie oznacza to jednak, że każda inwestycja sprzyjająca ochronie środowiska jest inwestycją celu publicznego. Taki walor posiadają tylko przedsięwzięcia enumeratywnie wymienione w przepisie art. 6 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami. Pojęcie celu publicznego nie jest dowolne i przy jego interpretacji nie jest wystarczające odwołanie się do potocznego rozumienia tego celu. Katalog celów publicznych ma charakter zamknięty. l nie jest możliwe jego rozszerzenie w drodze interpretacji.

Nie należy tracić z punktu widzenia faktu, że zasadniczym celem działania elektrowni wiatrowej jest działalność ekonomiczna, co zresztą skarżący przyznaje. Inwestor podejmuje działania nie w celu ochrony środowiska naturalnego, ale w konkretnym celu ekonomicznym. Nie jest to obiekt służący tylko i wyłącznie ochronie środowiska. Poglądu tego nie zmienia fakt, że elektrownie wiatrowe zaliczane są do tzw. odnawialnych źródeł energii. Jest to określenie wskazujące sposób uzyskania energii, podobnie jak panele słoneczne również służą ochronie środowiska i należą do odnawialnych źródeł energii.

Powołane w skardze pismo Ministerstwa Infrastruktury Departament Nieruchomości i Planowania Przestrzennego powołane w skardze nie jest źródłem prawa i nie może stanowić podstawy rozstrzygnięć organów administracji ani tym bardziej Sądu. Istotnego znaczenia nie ma także wprowadzenie wyprodukowanej energii elektrycznej do publicznej sieci. Jak to już wspomniano, produkcja energii elektrycznej jest produkcją taką samą jak produkcja innych towarów. Celem wyprodukowania każdego towaru jest wprowadzenie go do sieci sprzedaży, gdyż w przeciwnym wypadku jego produkcja z ekonomicznego punktu widzenia nie miałaby sensu. Nie może to być element klasyfikujący daną działalność do inwestycji celu publicznego w rozumieniu ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Nie jest trafny zarzut naruszenia art. 129 § 1 K.p.a. poprzez nie odrzucenie jako wniesionego po terminie odwołania od decyzji organu l instancji O. T. O. P. z siedzibą w M. Skarżący reprezentuje pogląd, że bieg 14-dniowego terminu do wniesienia odwołania biegnie od daty wywieszenia obwieszczenia Burmistrza Miasta N. o wydaniu decyzji ustalającej lokalizację celu publicznego dla budowy Parku Siłowni Wiatrowych "N.". Obwieszczenie zostało wywieszone [...] i od tego dnia, zdaniem skarżącego, należy liczyć 14 dniowy termin do wniesienia odwołania.

Taka wykładnia art. 49 K.p.a. jest nieprawidłowa i powoduje ograniczenia prawa strony do wniesienia odwołania. Należy przyjąć, że termin do wniesienia odwołania należy liczyć z upływem czternastego dnia od dnia publicznego ogłoszenia.

Ogłoszenie ukazało się [...] i zostało zamieszczone do dnia [...] odwołanie zostało wniesione za pośrednictwem poczty w dniu [...]. Stąd wniosek, że odwołanie zostało wniesione w terminie.

Nie jest także przekonujący zarzut naruszenia art. 138 § 2 K.p.a. Postępowanie w sprawie wydania decyzji w zakresie inwestycji celu publicznego jest odmiennym postępowaniem od postępowania w przedmiocie wydania warunków zabudowy i zagospodarowania. Wydanie decyzji o warunkach zabudowy wymaga przeprowadzenia postępowania w innym trybie, łącznie z analizą o jakiej mowa w art. 61 ustawy. Wymagany jest także stosowny wniosek inwestora, gdyż dotychczasowy wniosek dotyczył inwestycji celu publicznego.

W końcu nie można także podzielić poglądu skarżącego o ugruntowanym orzecznictwie sądów administracyjnych zaliczającym budowę elektrowni wiatrowych do inwestycji celu publicznego. Na poparcie, że mamy do czynienia "z ugruntowanym orzecznictwem" skarżący przytacza wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie sygn. II SA/Sz 294/07. Nie można mówić o "ugruntowanym orzecznictwie" na podstawie jednego orzeczenia. Ugruntowane orzecznictwo jest zupełnie odwrotne. W orzecznictwie sądowym przyjęto, że elektrownie wiatrowe nie są inwestycjami celu publicznego (wyrok NSA z 15 maja 2008 r. sygn. II OSK 548/07,wyrok WSA w Szczecinie z 8 maja 2008 r. sygn. II SA/Sz 224/08, wyrok WSA w Kielcach z 30 października 2008 r. sygn. II SA/Ke 343/08, wyrok WSA w Krakowie z 30 stycznia 2009 r. sygn. II SA/Kr 735/08, wyrok WSA w Poznaniu 21 kwietnia 2009 r. sygn. II SA/Po 933/08, wyrok WSA w Poznaniu z 21 kwietnia 2009 r. sygn. II SA/Po 933/08 i z 27 maja 2009 r. sygn. II SA/Po 1000/08, wyrok WSA w Łodzi z 29 maja 2009 r. sygn. II SA/Łd 257/09 i z 29 maja 2009 r. sygn. II SA/Łd 46/09, wyrok WSA w Warszawie z 29 lutego 2007 r. sygn. IV SA.Wa 2339/06 -orzeczenia dostępne w internetowej bazie wyroków, na stronie internetowej NSA).

Z tych względów, na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), skargę należało oddalić.