Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Mirosława Rozbicka-Ostrowska Sędziowie Sędzia WSA Bogumiła Kalinowska (spr.) Sędzia WSA Ewa Kamieniecka po rozpoznaniu w Wydziale IV na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 25 czerwca 2020 r. sprawy ze skargi P. P. na bezczynność Prezesa A Sp. z o.o. z/s w L. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. zobowiązuje A Sp. z o.o. z/s w L. do załatwienia wniosku strony skarżącej z dnia 26 lutego 2020 r., w części dotyczącej udostępnienia kopii umowy, w terminie 14 dni od daty otrzymania odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami sprawy; II. stwierdza, że zaistniała w sprawie bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. zasądza od A Sp. z o.o. z/s w L. na rzecz skarżącego kwotę 100 (słownie: sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Skarżący P. P. wywiódł w piśmie z 24 kwietnia 2020 r. skargę na bezczynność A Sp. z o.o. (dalej jako spółka, organ, podmiot zobowiązany) zarzucając naruszenie:

1) art. 61 ust. 1-2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej w zw. z art. 10 ustawy o dostępie do informacji publicznej, w zakresie w jakim przepisy te stanowią podstawę prawa do informacji, poprzez jego nieuzasadnione ograniczenie, polegające na braku zrealizowania wniosku o udostępnienie informacji publicznej,

2) art. 13 ust. 1 powołanej ustawy, w zakresie w jakim z przepisów tych wynika, że podmiot jest zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej na wniosek bez zbędnej zwłoki, jednak nie później niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, poprzez brak realizacji wniosku w ustawowym terminie.

W związku z powyższym wniósł o zobowiązanie spółki do zrealizowania wniosku w terminie 14 dni od dnia doręczenia akt postępowania oraz o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania według norm przepisanych.

Na poparcie skargi podał, że 26 lutego 2020 r. złożył do spółki wniosek o informację publiczną, z zapytaniem, czy spółka podpisała z Urzędem Miasta i Gminy w C. umowę bądź aneks do umowy na świadczenie usług ambulatoryjnych (w szczególności opieki zdrowotnej weekendowej), a w przypadku odpowiedzi twierdzącej wniósł o udostępnienie kopii tej umowy (aneksu) wraz ze wszystkimi załącznikami.

W odpowiedzi spółka w dacie 6 marca 2020 roku poinformowała, że nie jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej. Gdyby jednak nawet nim była, umowy z miastem nie podlegałyby udostępnieniu ze względu na prawo konkurencji. Jednocześnie, kierując się tym, że skarżący jest mieszkańcem oraz radnym gminy udzieliła częściowej informacji, a mianowicie, że taka umowa została zawarta i na jej podstawie we wskazane dni świadczone są przez spółkę na rzecz mieszkańców gwarantowane świadczenia lekarskie, dyżury lekarskie i pielęgniarskie w soboty i w niedziele w warunkach ambulatoryjnych.

W ocenie skarżącego spółka błędnie twierdzi, że nie jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia wnioskowanej informacji. Z artykułu 4 ust. 1 i ust. 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej wynika, że obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym. Należy twierdzić, że spółka jest właśnie takim podmiotem w zakresie świadczonych na rzecz gminy i odpłatnie za środki publiczne usług medycznych. Świadczenie gwarantowanych świadczeń lekarskich na rzecz mieszkańców z całą pewnością stanowić będzie przykład wykonywania zadań publicznych na co wskazuje Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 2 czerwca 2011 r., I OSK 358/11. Jak wypowiedział się NSA - niepubliczne zakłady opieki zdrowotnej również udzielają świadczeń z zakresu powszechnej opieki zdrowotnej. Tym samym niepubliczny zakład opieki zdrowotnej należy do kategorii podmiotów wykonujących zadania publiczne związane z ochroną zdrowia. Realizując świadczenia zdrowotne finansowane ze środków publicznych tym samym spółka realizuje zadania publiczne. To charakter udzielanych świadczeń i źródło ich finansowania decydują o tym, czy w rozpoznawanym przypadku mamy do czynienia z wykonywaniem zadań publicznych.

Dalej skarżący argumentował, że nie powinno budzić wątpliwości, iż w sprawie zachodzą przesłanki wskazane w przepisie i przytoczonym wyroku, gdyż umowa, której dotyczył wniosek, ma zapewniać mieszkańcom gwarantowane świadczenia zdrowotne przez spółkę i zarazem została zawarta odpłatnie w imieniu gminy. Tym samym wnioskowane umowy stanowią informację publiczną, a spółka, jako że jest podmiotem zobowiązanym wskazanym w art. 4. ust. 1 pkt. 5 zdanie pierwsze i jest w posiadaniu wnioskowanej informacji winna była ją udostępnić w ustawowym terminie, czego jednak nie uczyniła. Udzielona przez spółkę informacja jest szczątkowa i nie wystarczająca, w szczególności nie daje odpowiedzi na pytanie do jakich dokładnie świadczeń zobowiązały się w jej strony, w jakiej wysokości za zapewnianą usługę zobowiązała się świadczyć gmina, jakie są warunki zmiany czy odstąpienia od umowy, czy zawierała ona jakieś inne dodatkowe postanowienia.

W kwestii powołania się przez spółkę na okoliczność, że wnioskowane informacje podlegają ograniczeniu dostępu ze względu na tajemnicę wynikającą z przepisów o nieuczciwej konkurencji, należy uznać zdaniem skarżącego, że w istocie spółka powołuje się na przesłankę z art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, tj. tajemnicę przedsiębiorcy, do której interpretacji korzysta się z definicji z art. 11 ust. 2 ustawy o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji. W przeświadczeniu skarżącego spółka błędnie zakwalifikowała żądaną informację jako nie mieszczącą się w zakresie informacji publicznej i objętą tajemnicą przedsiębiorcy. Zawierając umowę z podmiotem publicznym powinna liczyć się z tym, że podobne dane w szerszym zakresie będą udostępniane celem społecznej kontroli. Tymczasem termin do udostępnienia przedmiotowej informacji publicznej upłynął, zgodnie z art. 13 ust. 1 ustawy, po 14 dniach od złożenia wniosku. Pomimo upływu tego terminu podmiot zobowiązany, do którego skierowano wniosek, nie zrealizował go w zakresie udostępnienia wskazanej umowy.

W odpowiedzi organ wniósł o oddalenie skargi podając, że w dniu 9 marca 2020 r. drogą elektroniczną oraz listem poleconym pismem z 6 marca 2020 r. udzielił wyczerpujących informacji o udzielanych świadczeniach medycznych dla mieszkańców gminy w soboty i niedziele świadczonych w warunkach ambulatoryjnych. Poinformował, że świadczenia te realizuje na podstawie umowy z 3 stycznia 2020 r. i przekazał harmonogram udzielanych świadczeń w poszczególnych miesiącach, wymiar godzinowy udzielanych świadczeń, okres na jaki została zawarta umowa. Jednocześnie odmówiono przekazania skanu umowy powołując się na tajemnicę przedsiębiorstwa, uznając, że dane zawarte w umowie winne być chronione. Szczególnie w dobie konkurowania z innymi podmiotami działającymi na terenie powiatu, do którego przynależy gmina. Ujawnienie stawek godzinowych pracy lekarzy i pielęgniarek świadczących usługi w ramach umów o pracę oraz kontraktów cywilnych jest rażąco sprzeczne z ustawą z 16.04.1993 r. o zwalczaniu nieuczciwej konkurencji oraz naruszałoby dobra osobiste lekarzy i pielęgniarek.

Udzielone szczegółowe informacje podane jak wyżej, zdaniem organu są wystarczające i zapewniają skarżącemu ustalenie zakresu umowy oraz wymiaru udzielanych świadczeń. Tym bardziej, że spółka już w 2019 r. udzielała skarżącemu szczegółowych wyjaśnień dotyczących pracy i zakresu udzielanych świadczeń przez przychodnie na terenie gminy. W ocenie spółki postępowanie skarżącego ma cechy wykorzystywania prawa do informacji w sposób niezgodny z jego przeznaczeniem. Pisma skarżącego faktycznie mają na celu wyłącznie "nękanie" organu, który zmuszony jest do angażowania pracownika do udzielania informacji. W związku z prowadzeniem działalności na terenie 4 powiatów, gdzie funkcjonuje kilkanaście podmiotów o podobnym zakresie działalności, ujawnienie treści całej umowy naraża spółkę na niebezpieczeństwo wykorzystania danych przez konkurencję. Choćby przy sporządzaniu ofert do konkursów, przetargów na świadczenie usług medycznych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu zważył, co następuje:

Właściwość sądów administracyjnych w sprawach wniosków o udzielenie informacji publicznej wynika z przepisu art. 21 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t.j. Dz. U. z 2019 r., poz. 1429; dalej przywoływanej jako "u.d.i.p." lub "ustawa"), stanowiącego, że do skarg rozpatrywanych w postępowaniach o udostępnienie informacji publicznej stosuje się przepisy ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2019 r., poz. 2325 ze zmianami – przywoływanej dalej jako "p.p.s.a.").

Stosownie do treści art. 3 § 1 p.p.s.a., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie. Kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów w przypadkach niepodejmowania przez organy administracji nakazanych prawem aktów lub czynności w sprawach indywidualnych (art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a.).

Uwzględniając skargę na bezczynność sąd orzeka na mocy art. 149 § 1 p.p.s.a., który określa, że w tym przypadku sąd:

1. zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności;

2. zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa;

3. stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania.

W myśl art. 149 § 1a p.p.s.a., jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa.

Zgodnie z art. 151 p.p.s.a., w razie nieuwzględnienia skargi w całości albo w części sąd oddala skargę odpowiednio w całości albo w części.

Jak podkreśla się w doktrynie (Dauter Bogusław, Kabat Andrzej, Niezgódka-Medek Małgorzata, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, wyd. VII, opublikowano: WKP 2018, LEX ) - z art. 149 § 1 pkt 1–3 p.p.s.a. wynika, że sąd będzie mógł oddalić skargę na bezczynność lub przewlekłość postępowania jedynie w przypadku stwierdzenia, że na dzień wniesienia skargi organ nie pozostawał w bezczynności lub przewlekłości.

Pojęcie informacji publicznej zostało określone w przepisach art. 1 ust. 1 i art. 6 u.d.i.p., zgodnie z którymi informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 ustawy. Realizacja tego prawa spoczywa na podmiotach wymienionych w art. 4 ustawy tj. na organach władzy publicznej oraz innych podmiotach wykonujących zadania publiczne. Stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienie do uzyskania informacji publicznej, w tym uzyskania informacji przetworzonej w takim zakresie, w jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego.

W kontekście unormowań prawnych u.d.i.p. należy podkreślić, że w toku oceny zasadności skargi w sprawach z zakresu dostępu do informacji publicznej sąd administracyjny zobowiązany jest w szczególności do ustalenia, czy podmiot, do którego skierowano wniosek był zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej, czy dane, o które wnioskowała strona skarżąca, miały charakter informacji publicznej i czy ewentualnie była to informacja o przetworzonym charakterze a wnioskodawca wykazał ze swej strony istnienie przesłanki szczególnej istotności żądanej informacji dla interesu publicznego oraz czy żądanie wnioskodawcy zostało rozpatrzone w sposób zgodny z obowiązującymi przepisami, tzn. w formie i w terminie wynikających z regulacji ustawowej.

Dalej zaznaczyć trzeba, że przepisy komentowanej ustawy nakładają na podmioty dysponujące informacjami publicznymi obowiązek ich udostępnienia bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 1 u.d.i.p.). W przypadku, gdy informacja publiczna nie może zostać udostępniona w czternastodniowym terminie, należy powiadomić wnioskodawcę o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni się informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku (ust. 2). Według art. 10 ust. 2 ustawy informacja publiczna, która może być niezwłocznie udostępniona, jest udostępniana w formie ustnej lub pisemnej bez pisemnego wniosku. Jak stanowi art. 14 ust. 1 u.d.i.p., udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku. Udostępnienie informacji publicznej na wniosek następuje w formie czynności materialno-technicznej, w przypadku odmowy jej udostępnienia organ wydaje decyzję (art. 16 ust. 1 ustawy).

Inaczej ujmując - ustawa o dostępie do informacji publicznej przewiduje kilka sposobów załatwienia wniosku. Możliwe jest udostępnienie informacji publicznej w drodze czynności materialno-technicznej (art. 7 ust. 1 oraz art. 10 i art. 11 ustawy), jak również odmowa udostępnienia informacji (art. 16 ust. 1). Forma decyzji administracyjnej wymagana jest wówczas, gdy organ odmawia udostępnienia informacji publicznej lub umarza postępowanie o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 ustawy. Pod pojęciem "odmowy udostępnienia informacji publicznej" należy rozumieć sytuację, w której organ posiada informację o charakterze publicznym, ale jej nie udostępnia z uwagi na ochronę danych osobowych, tajemnicę zawodową, służbową, państwową, skarbową, statystyczną czy inną tajemnicę ustawowo chronioną bądź prawo do prywatności, ewentualnie gdy dana informacja publiczna ma charakter przetworzony, a wnioskodawca mimo wezwania organu nie wykazał szczególnej istotności żądanej przez siebie informacji dla interesu publicznego. W sytuacji natomiast, gdy organ odmawia udostępnienia informacji publicznej z tego powodu, że nie dysponuje żądanymi informacjami, wówczas forma decyzji administracyjnej przewidziana dla odmowy udzielenia informacji nie jest wymagana – organ powinien powiadomić o tym zwykłym pismem wnioskodawcę. Podobnie stwierdzenie przez organ, iż żądane informacje nie stanowią informacji publicznej, skutkują jedynie koniecznością powiadomienia wnoszącego, że jego wniosek nie znajduje podstaw w przepisach prawa (wyrok NSA w Warszawie w wyroku z 25 marca 2003 r. II SA 4059/02 niepubl., wyrok WSA w Warszawie z 26 kwietnia 2007 r. II SA/Wa 162/07).

Bezczynność organu na gruncie rozważanej ustawy zachodzi zatem wówczas, gdy w zakreślonym ustawą terminie adresat wniosku nie udostępnia informacji publicznej ani nie wydaje decyzji administracyjnej o odmowie udostępnienia informacji publicznej mimo takiego wymogu w świetle ustawy, nie powiadamia, że nie posiada wnioskowanej informacji publicznej, bądź nie informuje, że żądana informacja nie ma charakteru publicznego. W przypadku skargi na bezczynność w zakresie dostępu do informacji publicznej sąd dokonuje kwalifikacji żądanych informacji i w zależności od ich charakteru podejmuje stosowne rozstrzygnięcie. Stwierdzając lub nie stwierdzając bezczynności organu w zakresie informacji publicznej ocenia wówczas prawidłowość dokonania przez organ kwalifikacji wniosków, zapewniając stronie niezbędną ochronę sądową w zakresie dostępu do informacji publicznej (vide wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 26 lutego 2014 r. sygn. akt I OSK 2355/13).

Należy stwierdzić, że w rozpatrywanej sprawie strona przeciwna jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej, ponieważ zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 1 i 5 u.d.i.p. obowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne, w szczególności organy władzy publicznej oraz podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Niepubliczny zakład opieki zdrowotnej, mający podpisany z Narodowym Funduszem Zdrowia kontrakt na udzielanie świadczeń zdrowotnych, finansowanych ze środków publicznych, należy do kategorii podmiotów wykonujących działania publiczne, w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej (vide teza z uzasadnienia wyroku WSA w Poznaniu II SAB/Po 54/10 z dnia 14 grudnia 2010 r.). Analogicznie realizacja zawartej z gminą przez niepubliczny zakład opieki zdrowotnej umowy na świadczenie usług zdrowotnych jest przejawem wykonywania zadań publicznych w zakresie zdrowia, a przede wszystkim dotyczy rozporządzania majątkiem publicznym (komunalnym) w ramach zawartego na ten cel kontraktu między gminą a niepublicznym zakładem zdrowotnym. W takim znaczeniu, generalnie ujmując, żądany we wniosku przez skarżącego skan umowy zawartej przez spółkę z gminą na świadczenie usług ambulatoryjnych na terenie gminy ma walor informacji publicznej. W orzecznictwie i doktrynie ugruntował się pogląd, że informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa, przy czym informacją publiczną jest również treść umów cywilnoprawnych dotyczących majątku publicznego (por. wyroki WSA - we Wrocławiu z dnia 22 stycznia 2015 r. sygn. akt IV SAB/Wr 307/14, z dnia 7 lipca 2014 r. sygn. akt IV SAB/Wr 81/14, z dnia 22 października 2014 r. sygn. akt IV SAB/Wr 173/14, w Warszawie z 26 lutego 2010 r., sygn. akt II SAB/Wa 192/09, w Opolu z 30 września 2010 r., sygn. akt II SAB/Op 12/10). Tego rodzaju dane stanowią przejaw gospodarowania środkami publicznymi, a zatem informację o majątku publicznym, o której mowa w art. 6 ust. 1 pkt 5 lit. c) u.d.i.p.

Wobec uznania, że organ był zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej, a wnioskowane przez skarżącego dane stanowią taką informację, przystąpić należy do oceny, czy organ jako podmiot zobowiązany do udzielenia informacji, pozostaje w bezczynności.

| | |

W realiach rozpatrywanej sprawy, organ – jako podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej, w ustawowym terminie 14 dni pismem z dnia 6 marca 2020 r. zareagował wprawdzie na wniosek skarżącego, podał wybrane przez siebie informacje dotyczące udzielanych na terenie gminy świadczeń zdrowotnych, lecz nie udostępnił żądanego skanu umowy, co było przedmiotem wniosku z dnia 26 lutego 2020 r. oraz jest objęte niniejszą skargą. Organ w wymienionym piśmie zakwalifikował żądanie skargi w tej materii jako dotyczące uzyskania informacji objętej tajemnicą przedsiębiorstwa.

Trzeba podkreślić, że zgodnie z art. 5 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych (ust. 1) oraz ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy (ust. 2). Z kolei stosownie do art. 16 ust. 1 u.d.i.p., odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 u.d.i.p. przez organ władzy publicznej następują w drodze decyzji. Jak przy tym wynika z art. 16 ust. 2 u.d.i.p., do decyzji, o których mowa w ust. 1, stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, z tym że odwołanie od decyzji rozpoznaje się w terminie 14 dni zaś uzasadnienie decyzji o odmowie udostępnienia informacji zawiera także imiona, nazwiska i funkcje osób, które zajęły stanowisko w toku postępowania o udostępnienie informacji, oraz oznaczenie podmiotów, ze względu na których dobra, o których mowa w art. 5 ust. 2, wydano decyzję o odmowie udostępnienia informacji. Na mocy art. 17 ust. 1 u.d.i.p. do rozstrzygnięć podmiotów obowiązanych do udostępnienia informacji, niebędących – tak jak w rozpoznawanej sprawie spółka – organami władzy publicznej, o odmowie udostępnienia informacji oraz o umorzeniu postępowania o udostępnienie informacji przepisy art. 16 stosuje się odpowiednio. Z tym wszakże zastrzeżeniem, poczynionym przez ustawodawcę w art. 17 ust. 1 u.d.i.p., w myśl którego wnioskodawca może wystąpić do podmiotu, o którym mowa w ust. 1, o ponowne rozpatrzenie sprawy. Do wniosku o ponowne rozpatrzenie sprawy stosuje się odpowiednio przepisy dotyczące odwołania.

W świetle zaprezentowanych rozwiązań prawnych, podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej może odmówić udostępnienia takiej informacji z powołaniem się na wyłączenie z powodu tajemnicy przedsiębiorstwa, ale winien to uczynić nie pismem (czyli w formie czynności materialno-technicznej), lecz w formie przewidzianej w cytowanym wyżej przepisie art. 16 ust. 1 u.d.i.p., czyli na mocy decyzji administracyjnej odmawiającej udzielenia tego rodzaju informacji publicznej, przy czym decyzja musi spełniać wymagania przewidziane w art. 107 § 3 Kodeksu postępowania administracyjnego.

W konsekwencji należało stwierdzić, że w omawianej materii organ pozostaje w bezczynności, gdyż nie podjął działania we właściwej, przepisanej prawem formie, powinien bowiem był wydać decyzję jeśli zdecydował o zaistnieniu przesłanki wyłączającej dostęp do rzeczonej informacji publicznej w postaci skanu dokumentu (umowy).

Z tego względu orzeczono jak w pkt I sentencji wyroku, zobowiązując jednocześnie organ do rozpoznania - według powyższych reguł - złożonego przez skarżącego wniosku.

Stwierdzona bezczynność nie ma jednak, w ocenie Sądu, charakteru rażącego naruszenia prawa (pkt II sentencji), jest bowiem tylko konsekwencją błędnej wykładni norm prawa na tle zaistniałych okoliczności faktycznych.

Orzeczenie o kosztach postępowania (o których postanowiono w pkt. III sentencji wyroku) znajduje wsparcie w art. 200 p.p.s.a. w związku z art. 205 p.p.s.a. i odnosi się do zasądzenia od organu zwrotu kwoty uiszczonego przez skarżącego wpisu sądowego od skargi.

Na podstawie art. 119 pkt 4 p.p.s.a. oraz art. 120 p.p.s.a. sprawę rozpoznano w trybie uproszczonym na posiedzeniu niejawnym w składzie trzech sędziów.