Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Zofia Flasińska (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Leszek Kamiński Sędzia del. WSA Małgorzata Miron Protokolant starszy inspektor sądowy Elżbieta Maik po rozpoznaniu w dniu 7 maja 2014 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej sprawy ze skargi kasacyjnej A. L. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 17 lutego 2012 r. sygn. akt VII SA/Wa 2405/11 w sprawie ze skargi G. D. na decyzję Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Warszawie z dnia [...] września 2011 r. nr [...] w przedmiocie nakazu wykonania określonych robót budowlanych oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z dnia 17 lutego 2012 r., sygn. akt VII SA/Wa 2405/11 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie, po rozpoznaniu skargi G. D., uchylił decyzję Mazowieckiego Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] września 2011 r. oraz poprzedzającą ją decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Mińsku Mazowieckim z dnia [...] sierpnia 2011 r. w przedmiocie nakazu wykonania określonych robót budowlanych.

Wyrok ten został wydany w następującym stanie faktycznym i prawnym sprawy.

W dniu 21 września 2004 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Mińsku Mazowieckim, na wniosek G. D., wszczął postępowanie administracyjne w sprawie szopy drewnianej znajdującej się na działce oznaczonej numerem ewidencyjnym [...], położonej w M. M. Organ ustalił, że szopa ta została wybudowana w latach 50 – tych. Stan techniczny i stopień zużycia tego obiektu niewątpliwie wymagał co najmniej podjęcia renowacyjnych robót budowlanych, jeśli nie rozbiórki na podstawie art. 37 Prawa budowlanego. Kwestię tę rozważały organy na przestrzeni lat 2004 – 2011, uznając, że obiekt ten został wybudowany w warunkach samowoli budowlanej.

Organy zastosowały w tej sprawie przepisy art. 37 – 42 ustawy z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane (Dz. U. Nr 38 z 1974 r., poz. 229 ze zm.) w zw. z art. 103, art. 83 ust. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (tekst jedn. Dz. U. Nr 243 z 2010 r., poz. 1623), ponieważ budowa została zakończona przed dniem wejścia w życie ustawy, tj. przed 1 stycznia 1995 r. Przedostatnią decyzją z dnia [...] czerwca 2011 r. Mazowiecki Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego uchylił decyzję Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w Mińsku Mazowieckim z dnia [...] maja 2011 r. nakazującą właścicielom wykonanie określonych robót budowlanych w celu doprowadzenia tego obiektu do odpowiedniego stanu technicznego, stwierdzając, że organ I instancji nie dokonał analizy przedmiotowej inwestycji w świetle przesłanek z art. 37 ust. 1 Prawa budowlanego z 1974 r. W ocenie organu odwoławczego, zastosowanie przez organ I instancji art. 40 Prawa budowlanego z 1974 r. było przedwczesne. Dopiero wyeliminowanie przesłanek z art. 37 Prawa budowlanego z 1974 r. pozwoliłoby organowi powiatowemu na zastosowanie art. 40 Prawa budowlanego z 1974 r., na mocy którego można nałożyć na inwestora (właściciela lub zarządcę) obowiązek wykonania określonych robót budowlanych w celu doprowadzenia inwestycji do stanu zgodnego z prawem. Organ odwoławczy zwrócił uwagę, że przy ponownym rozpatrywaniu sprawy organ I instancji powinien zbadać kwestię zgodności usytuowania przedmiotowego obiektu z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, tak jak to zostało wskazane w decyzji organu odwoławczego z dnia [...] października 2009 r.

Decyzją z dnia [...] sierpnia 2011 r. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w Mińsku Mazowieckim nakazał właścicielom: J.K., M. Z.M., A. i G. A. L., A. R. C., A. G., A. i K. B. oraz Z. A. i G. W. D., wykonanie robót budowlanych polegających na: uzupełnieniu w ścianie zachodniej desek szalunkowych, wykonaniu obróbek blacharskich z zapewnieniem odprowadzenia wód opadowych na własną działkę, zaimpregnowaniu elementów drewnianych środkiem do impregnacji ogniochronnej, naprawie (uzupełnieniu) papowego pokrycia dachu.

W uzasadnieniu tej decyzji organ stwierdził, że obiekt został wybudowany zgodnie z obowiązującymi w latach 1980 – 1990 miejscowymi planami zagospodarowania przestrzennego, które nie zakazywały realizacji zabudowy gospodarczej. Obecnie, od 18 września 2004 r. dla obszaru całego miasta obowiązuje nowy miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego miasta Mińsk Mazowiecki uchwalony uchwałą Miejskiej Rady Miasta Mińsk Mazowiecki Nr XX/223/04 z dnia 1 lipca 2004 r. (Dz. Urz. Woj. Mazowieckiego Nr 223, poz. 5795), zgodnie z którym działka Nr [...] położona w M. M. przy ul. W. leży na terenie przewidzianym pod usługi nieuciążliwe z dopuszczeniem mieszkalnictwa wielorodzinnego pod warunkiem nie więcej niż 40 % udziału funkcji mieszkaniowej w wykorzystaniu tego terenu. Na terenach zabudowy mieszkaniowej wielorodzinnej zakazuje się realizacji wolnostojącej zabudowy gospodarczej, a na terenach wykorzystywanych po zabudowę mieszkaniową jednorodzinną zakazuje się realizacji zabudowy gospodarczej, z wyjątkiem garaży. Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego powołał się na wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z 2 lipca 2007 r., II OSK 1094/06 (Lex 366799), w którym stwierdza się, że ocena wszystkich przesłanek uzasadniających nakaz rozbiórki obiektu budowlanego przewidzianych w art. 37 ust. 1 i ust. 2 z dnia 24 października 1974 r. - Prawo budowlane - Dz. U z 1974 r. Nr 38, poz. 229 ze zm.) winna być dokonywana według stanu prawnego obowiązującego w okresie budowy tego obiektu, chyba że stan prawny w zakresie przesłanek wskazanych w punkcie 1 i 2 ustępu 1 oraz w ustępie 2 art. 37 Prawa budowlanego z 1974 r. obowiązujący w dacie orzekania przez organy jest korzystniejszy dla inwestora, który dopuścił się samowoli budowlanej. Organ I instancji wskazał, że dokonana samowola budowlana nie narusza miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego miasta Mińsk Mazowiecki zatwierdzonego decyzją Nr 100/74 Wojewody Warszawskiego z dnia 28 października 1974 r. (Dz. Urz. Woj. Rady Narodowej w Warszawie Nr 21 poz. 276), który obowiązywał w dacie jej popełnienia i nie zakazywał realizacji zabudowy gospodarczej, natomiast narusza pozostałe dwa późniejsze plany miejscowe miasta Mińsk Mazowieckim, których organ powiatowy z przedstawionych względów nie bierze pod uwagę.

Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego dał wiarę zeznaniom m.in. K. P., który do protokołu z dnia 2 marca 2005 r. oświadczył, że budynek o wymiarach 4,20 x 5,80 został wybudowany około 1987 r. oraz zeznaniom A. L., która złożyła do protokołu z dnia 9 listopada 2004 r. oświadczenie następującej treści "(...) komórkę odziedziczyłam 14 lat temu po poprzednim właścicielu'' oraz do protokołu rozprawy z dnia 4 listopada 2009 r.: " mieszkam tu 20 lat, cały czas użytkuję te komórki, kupiłam je od poprzedniego właściciela, od niego wiem, że one powstały bardzo dawno, gdzieś w latach 50-tych (..) Kiedy ja je kupiłam, wtedy nie były już nowe" oraz G. L., który do protokołu z dnia 2 marca 2005 r. złożył oświadczenie następującej treści ,, nie budowałem tego budynku, budynek ten z chwilą zamieszkania mojego już istniał na działce. Oceniam, że budynek istnieje już około 50 lat (...)". Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego wskazał, że z materiału dowodowego wynika, iż przedmiotowy budynek-szopa powstał przez rokiem 1990 r. Organ stwierdził, iż budynek - szopa drewniana w dacie jego pobudowania nie naruszał przepisów miejscowego planu ogólnego zagospodarowania przestrzennego miasta Mińsk Mazowiecki zatwierdzonego decyzją Nr 100/74 Wojewody Warszawskiego z dnia 28 października 1974 r. ( Dz. Urz. Woj. Rady Narodowej w Warszawie Nr 21 poz. 276), zatem możliwe jest nakazanie obowiązków zawartych w sentencji decyzji.

Decyzją z dnia [...] września 2011 r. Mazowiecki Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego, po rozpatrzeniu odwołania G. D., utrzymał w mocy decyzję organu I instancji. Organ odwoławczy wskazał, że sporny budynek nie powoduje niebezpieczeństwa dla ludzi lub mienia oraz niedopuszczalnego pogorszenia warunków zdrowotnych lub użytkowych dla otoczenia, o czym świadczy przedłożona przez A. C. i A. L. ocena techniczna przedmiotowego obiektu, opracowana przez inż. M. S., z której wynika, że "budynek gospodarczy drewniany konstrukcji szkieletowej obity deskami z dachem dwuspadowym, powstały w łatach 50-tych znajduje się w stanie technicznym nie zagrażającym niebezpieczeństwu osób z niego korzystających ani przebywających w sąsiedztwie tego obiektu". Przeprowadzone przez PINB w Mińsku Mazowieckim czynności kontrolne w dniu 21 kwietnia 2010 r. nie potwierdziły występowania w/w przesłanki.

Skargę na tę decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie wniósł właściciel sąsiedniej nieruchomości G. D., zarzucając, iż spornego obiektu nie można poddać procedurze legalizacji, ponieważ usytuowanie obiektu nie jest zgodne z aktualnym miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego, a ponadto obiekt ten w rażący sposób narusza warunki techniczno-budowlane, gdyż nie spełnia wymagań przeciwpożarowych.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uznał, że skarga jest zasadna.

Sąd wskazał, że z ustaleń organów administracji wynika, że przedmiotowy obiekt wybudowany został kilkadziesiąt lat temu w warunkach samowoli budowlanej oraz że budynek ten nie stanowi zagrożenia pod względem konstrukcyjnym i może być dalej użytkowany. Zdaniem Sądu, organ nadzoru budowlanego, prowadząc postępowanie w tej sprawie, powinien w pierwszym rzędzie dokonać oceny, czy nie zachodzą przesłanki wynikające z art. 37 Prawa budowlanego z 1974 r., obligujące go do wydania nakazu rozbiórki, a następnie dopiero po wykluczeniu tych przesłanek powinien zbadać, czy istnieją podstawy do wydania decyzji na podstawie art. 40 tej ustawy. Obowiązkiem organu było ponadto zbadanie obiektu pod kątem wszystkich przesłanek wymienionych w art. 37 Prawa budowlanego z 1974 r., a więc czy obiekt był wybudowany zgodnie z przepisami obowiązującymi w okresie jego budowy i czy nie powoduje niedopuszczalnego pogorszenia warunków zdrowotnych lub użytkowych dla otoczenia, w szczególności czy usytuowany jest w odpowiednich odległościach w stosunku do sąsiedniej zabudowy.

Sąd wskazał, że orzecznictwo Naczelnego Sądu Administracyjnego w kwestii, czy sprawa obiektu samowolnie wybudowanego przed dniem 1 stycznia 1995 r. powinna być oceniana według przepisów o planowaniu przestrzennym obowiązujących w dacie dokonania samowoli, czy też obowiązujących w dacie rozstrzygania przez organ nie jest jednolite. Zgodnie z ostatnią linią orzeczniczą Naczelnego Sądu Administracyjnego, stosując przepis art. 37 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego z 1974 r. w związku z art. 103 ust. 2 Prawa budowlanego z 1994 r., organ nadzoru budowlanego powinien ustalić przeznaczenie terenu, na którym położony jest obiekt budowlany będący przedmiotem postępowania według przepisów o planowaniu przestrzennym, w tym przepisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego obowiązujących w dacie rozstrzygania sprawy przez ten organ.

Sąd wskazał, że tymczasem w tej sprawie organy nadzoru budowlanego podjęły analizę możliwości zachowania tego obiektu w kontekście jego zgodności z nieobowiązującym już miejscowym planem ogólnym zagospodarowania przestrzennego miasta Mińsk Mazowiecki zatwierdzonym decyzją Nr 100/74 Wojewody Warszawskiego z dnia 28 października 1974 r., uznając, że możliwe jest nakazanie obowiązków zawartych w sentencji decyzji. Natomiast nie podjęły żadnej analizy w kontekście zachowania warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać obiekty budowlane budownictwa powszechnego.

Sąd zauważył ponadto, że organy nałożyły na właścicieli obiektu obowiązek wykonania określonych czynności celem doprowadzenia go do stanu zgodnego z prawem, w sytuacji, gdy obiekt ten powodował niedopuszczalne pogorszenie warunków użytkowych dla otoczenia nie tylko z uwagi na fatalny stan techniczny obiektu, ale i również z uwagi na jego usytuowanie. Organy nie przeanalizowały możliwości zastosowania art. 40 Prawa budowlanego z 1974 r. pod kątem zgodności usytuowania obiektu i jego stanu technicznego z przepisami rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2002 r. Nr 75, poz.690 ze zm. Dz.U.2009.56.461).

Sąd uznał, że skoro w postępowaniu przez organami administracji nie zostało wykazane w sposób nie budzący wątpliwości, że nie spełniona została hipoteza art. 37 ust. 1 lub 2 Prawa budowlanego z 1974 r., a także art. 40 tej ustawy, to zaskarżona decyzja oraz utrzymana przez nią w mocy decyzja organu I instancji zostały wydane bez dostatecznego wyjaśnienia wszystkich okoliczności faktycznych i bez pełnej, prawidłowej oceny materiału dowodowego, a więc z naruszeniem art. 7, 77 i 80 k.p.a., oraz że naruszenia te miały wpływ na wynik sprawy.

Skargę kasacyjną od tego wyroku wniosła A. L., opierając ją na podstawach:

1) naruszenia przepisów postępowania, które miało istotny wpływ na wynik sprawy, tj.:

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 7, art. 77 i art. 80 k.p.a. przez uchylenie decyzji organów obu instancji na skutek nieuzasadnionego przyjęcia, że organy nie wyjaśniły wszystkich okoliczności sprawy i nie orzekły na podstawie pełnej oceny zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego,

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. a p.p.s.a. w zw. z art. 8 i 9 k.p.a. przez nieuzasadnione zakwestionowanie przyjętej przez organy wykładni prawa materialnego,

- art. 153 p.p.s.a. oraz art. 141 § 4 p.p.s.a. przez wyrażenie błędnej oceny prawnej ustalonego w sprawie stanu faktycznego w kontekście zastosowania art. 37 Prawa budowlanego z 1974 r. oraz przez sformułowanie niejasnych i niejednoznacznych wskazań co do dalszego toku postępowania administracyjnego,

2) naruszenie prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 37 ust. 1 pkt 1 i 2 Prawa budowlanego z 1974 r. poprzez przyjęcie, że przy badaniu zgodności obiektu budowlanego wzniesionego w warunkach samowoli budowanej z przepisami o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym uwzględniać należy plan miejscowy obowiązujący w dacie wydania decyzji,

3) naruszenie art. 2 Konstytucji RP przez uznanie, że do oceny zdarzenia zaistniałego przed wejściem w życie aktu prawa miejscowego można stosować zapisy tego aktu, jeżeli są one dla strony mniej korzystne od obowiązujących w dacie zaistnienia zdarzenia i których treści strona nie jest w stanie przewidzieć w dacie wszczęcia postępowania administracyjnego w tej sprawie,

4) naruszenie art. 32 Konstytucji RP przez przyjęcie odmiennej od obowiązującej poprzednio i jednolitej wykładni art. 37 ust. 1 Prawa budowlanego z 1974 r., pomimo tego, że wykładnia uprzednio obowiązująca była dla skarżącej korzystniejsza oraz pomimo faktu, że nowa interpretacja skutkuje nierównością praw i obowiązków skarżącej w stosunku do osób, których sprawy zakończyły się przed uchwaleniem obowiązującego planu zagospodarowania przestrzennego.

Strona skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie uchylenie wyroku i oddalenie skargi oraz o zasądzenie kosztów postępowania.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej podniesiono, że Sąd I instancji nie odniósł się do istotnych dowodów, tj. ekspertyzy technicznej z dnia 25 lutego 2009 r. oraz pisma Burmistrza Miasta Mińska Mazowieckiego z dnia 8 sierpnia 2011 r., które stanowiły podstawę do dokonania przez organy oceny przesłanek z art. 37 ust. 1 i 2 Prawa budowlanego. Sąd nie wskazał, jakie jeszcze inne czynności dowodowe organy powinny przeprowadzić w celu dokładniejszego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy. Strona skarżąca zarzuciła, że Sąd I instancji sformułował w uzasadnieniu wyroku tezę o fatalnym stanie technicznym spornego obiektu, która wprost przeczy treści sporządzonej w postępowaniu ekspertyzy i nie została w żaden sposób przez Sąd uzasadniona.

W ocenie skarżącej, zaprezentowana przez Sąd I instancji wykładnia art. 37 Prawa budowlanego z 1974 r. jest błędna i pozostaje w sprzeczności z interpretacją tego przepisu wyrażoną w licznych orzeczeniach sądów administracyjnych, m.in. w wyroku NSA z dnia 9 lutego 2010 r., II OSK 284/09.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną G. D. wniósł o jej odrzucenie. Uczestnik postępowania wskazał, że ekspertyza techniczna z dnia 25 lutego 2009 r. nie została sporządzona przez rzeczoznawcę, tylko przez inżyniera z uprawnieniami budowlanymi. Dokument ten nie rozstrzyga o zgodności obiektu z warunkami technicznymi, w szczególności z przepisami dotyczącymi ochrony przeciwpożarowej.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga kasacyjna nie ma usprawiedliwionych podstaw.

Niezasadne są zarzuty naruszenia prawa materialnego przez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 37 ust. 1 pkt 1 i 2 Prawa budowlanego z 1974 r. oraz powiązane z nimi zarzuty naruszenia art. 2 i art. 32 Konstytucji RP.

W uchwale z dnia 16 grudnia 2013 r., II OPS 2/13 (publ. Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, www.nsa.gov.pl) Naczelny Sąd Administracyjny wskazał, iż przepisami o planowaniu przestrzennym, o których mowa w art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. Prawo budowlane (Dz. U. Nr 38, poz. 229 ze zm.) w związku z art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243 poz. 1623 ze zm.) są przepisy obowiązujące w dacie orzekania przez organy administracji, z tym że w postępowaniu w przedmiocie nakazania przymusowej rozbiórki, należy uwzględnić także przeznaczenie terenu, na którym powstał obiekt budowlany, od daty jego budowy. W uzasadnieniu tej uchwały Naczelny Sąd Administracyjny wywiódł, iż - co do zasady - przepisy o planowaniu przestrzennym, o których mowa w art. 37 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 24 października 1974 r. Prawo budowlane (Dz. U. Nr 38, poz. 229 ze zm.) w związku z art. 103 ust. 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz. U. z 2010 r. Nr 243 poz. 1623 ze zm.) to przepisy obowiązujące w dacie orzekania przez organy administracji. Jedynie w niektórych przypadkach w odniesieniu do obiektów budowlanych wybudowanych bez pozwolenia na budowę zrealizowanych w sposób niesprzeczny z przepisami o planowaniu przestrzennym obowiązującymi w dacie budowy, ale z naruszeniem innych przepisów, głównie przepisów o warunkach technicznych (tzw. samowola materialnoprawna), należy uwzględnić przeznaczenie terenu od daty budowy, jeżeli zakaz zabudowy wprowadzono po wielu latach. Jeżeli przez długi czas dopuszczalna była na danym terenie zabudowa i organy nie podejmowały żadnych działań zmierzających do legalizacji samowolnie wybudowanych tam obiektów to te okoliczności należy rozważyć przy podejmowaniu decyzji o rozbiórce.

Zatem stanowisko zajęte przez Sąd I instancji w zaskarżonym wyroku odnośnie wykładni art. 37 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego z 1974 r. jest zgodne z poglądem Naczelnego Sądu Administracyjnego wyrażonym we wskazanej uchwale. Sąd I instancji prawidłowo wskazał, że organ nadzoru budowlanego powinien w pierwszej kolejności ustalić czy przeznaczenie terenu, na którym położony jest obiekt budowlany będący przedmiotem postępowania jest zgodny z miejscowym planem zagospodarowania przestrzennego obowiązującym w dacie rozstrzygania sprawy przez ten organ i w tym kontekście ocenić czy spełniona została przesłanka z art. 37 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego z 1974 r. Organy nadzoru budowlanego rozpatrujące tę sprawę w kontekście spełnienia przez inwestorów przesłanek z art. 37 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego z 1974 r., powinny jednak również ustalić i wziąć pod uwagę przy rozstrzygnięciu tej sprawy jakie było przeznaczenie terenu, na którym znajduje się ten obiekt budowlany od daty jego budowy, mając na uwadze interpretację tego przepisu przedstawioną w powołanej uchwale z dnia 16 grudnia 2013 r., II OPS 2/13. Po stwierdzeniu, że przedmiotowy obiekt spełnia przesłankę z art. 37 ust. 1 pkt 1 Prawa budowlanego z 1974 r., organ powinien ustalić czy nie powoduje on niebezpieczeństwa dla ludzi lub mienia albo niedopuszczalnego pogorszenia warunków zdrowotnych lub użytkowych dla otoczenia (art. 37 ust. 1 pkt 2 Prawa budowlanego z 1974 r.). Organ powinien rozważyć konieczność przeprowadzenia ponownie postępowania wyjaśniającego co do stanu technicznego tego obiektu oraz jego zgodności z przepisami o warunkach technicznych jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, gdyż ekspertyza techniczna, na którą powołuje się strona skarżąca została sporządzona w lutym 2009 r., a więc ponad 5 lat temu. Sąd I instancji prawidłowo wskazał, że dopiero po stwierdzeniu, że nie zachodzą przesłanki z art. 37 ust. 1 Prawa budowlanego z 1974 r. organ powinien zbadać, czy istnieją podstawy do wydania decyzji na podstawie art. 40 tej ustawy.

W związku z powyższym za niezasadne należy uznać podniesione w skardze kasacyjnej zarzuty naruszenia przez Sąd I instancji art. 145 § 1 pkt 1 lit. c p.p.s.a. w zw. z art. 7, art. 77 i art. 80 k.p.a., jak również zarzuty naruszenia art. 153 p.p.s.a. oraz art. 141 § 4 p.p.s.a. Przedstawiona wykładnia prawa materialnego stwarza konieczność przeprowadzenia dodatkowego postępowania wyjaśniającego w tej sprawie, na co słusznie zwrócił uwagę Sąd I instancji.

Mając na uwadze powyższe, Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.