Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia WSA Andrzej Matan Sędziowie Sędzia WSA Teresa Kurcyusz-Furmanik (spr.) Sędzia WSA Małgorzata Walentek Protokolant st. sekr. sąd. Arkadiusz Kmiotek po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 3 grudnia 2014 r. sprawy ze skargi P.K. na bezczynność Wójta Gminy P. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1) stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; 2) umarza postępowanie sądowe; 3) zasądza od Wójta Gminy P. na rzecz skarżącego kwotę [...] złotych (słownie: [...] złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W skardze z dnia 14 sierpnia 2014r. skierowanej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach P. K. reprezentowany przez pełnomocnika wniósł o zobowiązanie Wójta Gminy P. do udostępnienia informacji publicznej wnioskowanej przez skarżącego i uznanie, że na dzień wniesienia skargi organ pozostawał w bezczynności.

Uzasadniając przedstawione wnioski skarżący wskazał, że w dniu 4 lipca 2014r. przesłał pocztą elektroniczną do Wójta Gminy P. pismo, w którym zwrócił się z pytaniem czy od 2012r. do chwili obecnej Gmina ta zawierała umowy dotyczące obsługi prawnej z kancelariami. W przypadku odpowiedzi twierdzącej na postawione pytanie wniósł o udostępnienie treści umowy. Mimo potwierdzenia odbioru wniosku, do dnia złożenia skargi nie uzyskał odpowiedzi od adresata wniosku, który w świetle art. 4 ust. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej jest jego zdaniem podmiotem zobowiązanym.

W dalszej części skargi skarżący przedstawił argumentację mającą na celu wykazać, że wnioskowana przez niego informacja ma charakter informacji publicznej, gdyż zakresem informacji publicznej objęte są także umowy cywilnoprawne zawierane przez organy władzy publicznej oraz osoby pełniące funkcje publiczne, gdy dotyczą spraw publicznych. Zapytanie jego dotyczyło umowy, jaką zawarto z jednostką samorządu terytorialnego stanowiącego jednostkę sektora finansów publicznych, a wynikające z umowy zobowiązanie realizowane być miało przy zaangażowaniu środków publicznych Gminy. Skarżący zauważył, że ograniczenie dostępu do takiego rodzaju informacji mogłoby nastąpić tylko wówczas, gdy stanowiłoby to naruszenie tajemnicy przedsiębiorcy.

Do wniosku załączono kopię wniosku o udostępnienie informacji publicznej z dnia 4 lipca 2014r. skierowanego do Gminy P.

W odpowiedzi na skargę Wójt Gminy P. wniósł o umorzenie postępowania. Potwierdził, że w dniu 4 lipca 2014r. skarżący złożył za pomocą poczty elektronicznej wniosek, a w dniu 26 sierpnia 2014r. żądana informacja została udostępniona w drodze elektronicznej. Według organu brak udzielenia informacji w terminie "spowodowany był przeoczeniem".

W piśmie z dnia 19 września 2014r. skarżący wniósł o umorzenie postępowania, zasądzenie od strony przeciwnej kosztów postępowania w tym kosztów zastępstwa procesowego i uznanie, że w dniu wniesienia skargi organ pozostawał w bezczynności.

Organ w odpowiedzi na wezwanie Sądu przedłożył w dniu 26 września 2014r. potwierdzenie doręczenia skarżącemu w dniu 26 sierpnia 2014r. informacji publicznej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Na podstawie art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2012r. poz. 270 ze zm.), zwanej dalej w skrócie P.p.s.a., kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów w przypadkach określonych w art. 3 § 2 pkt 1- 4a) p.p.s.a. Oznacza to, że w sprawach, w których wydawane są decyzje oraz postanowienia, jak też w sprawach, w których wydawane są inne akty z zakresu administracji publicznej albo podejmowane czynności materialnotechniczne - możliwe jest zaskarżenie braku właściwego działania organu administracji. Uwzględnienie skargi w tym przypadku, w myśl art. 149 p.p.s.a., nakazuje sądowi administracyjnemu zobowiązanie organu do wydania w określonym terminie aktu lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa, a nadto rozstrzygnięcia kwestii, czy bezczynność organu miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Ocena, co do bezczynności organu, dokonana być musi na gruncie właściwego dla załatwienia sprawy prawa materialnego, gdyż ono rozstrzyga o legitymacji organu i wynikających z nich uprawnieniach i obowiązkach.

W kontrolowanej sprawie stan prawny ma oparcie w regulacji zawartej w ustawie z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112 poz. 1198 ze zm.) zwanej dalej u.d.i.p., co skutkuje przyjęciem właściwości sądów administracyjnych w świetle art. 3 § 2 pkt 8 p.p.s.a.

Zgodnie z orzecznictwem Naczelnego Sądu Administracyjnego, niepodjęcie przez podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej stosownych czynności, tj. nieudostępnienie informacji, ani niewydanie decyzji o odmowie jej udzielenia w terminie wskazanym w art. 13 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.) oznacza, że pozostaje on w bezczynności (por. wyrok NSA z dnia 24 maja 2006r., l OSK 601/05, LEX nr 236545). Termin określony w art. 13 ust. 2 cytowanej ustawy wynosi – z wyjątkami w nim wymienionymi – 14 dni od dnia złożenia wniosku.

Dokumentacja sprawy przedstawiona Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu wraz ze skargą pozwala przyznać rację skarżącemu, że do dnia wniesienia skargi zobowiązany organ nie załatwił sprawy. Nie udzielił żądanych informacji. Nie wydał też decyzji o odmowie udzielenia informacji ani też nie przekazał adresatowi wniosku pisma informującego, że wezwany podmiot nie jest zobowiązany do udzielenia informacji, gdyż nie jest to informacja publiczna, nie dysponuje informacją albo nie jest podmiotem, od którego można jej żądać. Jednocześnie za niewątpliwe przyjąć trzeba, że po dacie wniesienia skargi na bezczynność organu sprawa załatwiona została zgodnie z wnioskiem.

W przypadku, gdy organ załatwi sprawę po myśli właściwych przepisów w czasie pomiędzy wniesieniem skargi, a wydaniem przez sąd administracyjny wyroku powinien znaleźć zastosowanie art. 161 § 1 pkt 3 P.p.s.a. Pogląd taki wyraził Naczelny Sąd Administracyjny w uchwale z dnia 26 listopada 2008r. (sygn. akt I OPS 6/08 LEX nr 463487 publ. Internetowa Baza Orzeczeń NSA) stwierdzając, iż przepis art. 161 § 1 pkt 3 P.p.s.a ma zastosowanie, gdy po wniesieniu skargi na bezczynność organu – w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1- 4a tej ustawy – organ wyda akt lub dokona czynności z zakresu administracji publicznej dotyczących uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, co do których pozostawał w bezczynności. Zgodnie z wymienionym w cytowanej uchwale przepisem art. 161 § 1 pkt 3 P.p.s.a., sąd wydaje postanowienie o umorzeniu postępowania w sytuacji, gdy postępowanie to stało się bezprzedmiotowe z przyczyn innych niż wymienione w pkt 1 i 2 tego przepisu.

Z przedstawionego wyżej powodu, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach - na podstawie art. 161 § 1 pkt 3 P.p.s.a. - postanowił umorzyć postępowanie w zakresie w jakim dotyczyło ono zobowiązania organu do załatwienia wniosku skarżącego.

Udostępnienie wnioskowanej informacji skarżącemu po zawisłości sporu nie zwalnia jednak Sądu z obowiązku rozstrzygnięcia czy bezczynność organu, jaka trwała od dnia doręczenia wniosku organowi do dnia, w którym organ załatwił sprawę miała charakter rażącego naruszenia prawa.

Rażącym naruszeniem prawa będzie stan, w którym bez żadnej wątpliwości można powiedzieć, bez potrzeby odwoływania się do szczegółowej oceny okoliczności sprawy, że naruszono prawo w sposób oczywisty (por. wyrok NSA z dnia 21 czerwca 2012r., sygn. akt I OSK 675/12, publ. CBOSA).

Z materiału sprawy wynika bezspornie, że mimo otrzymania wniosku o udostępnienie informacji publicznej w dniu 4 lipca 2014r. organ zareagował dopiero w dniu 26 sierpnia 2014r., kiedy to zostało wysłane na podany adres poczty elektronicznej pismo przewodnie organu wraz ze skanami umów zawartych na obsługę prawną przez Gminę od 2012 r. Sprawa została zatem załatwiona w ciągu 52 dni, jednakże bezczynność ta nie może być traktowana jako kwalifikowana. Brak wymaganego działania ze strony organu nie przekroczył bowiem dwumiesięcznego, maksymalnego terminu, wymaganego dla załatwienia sprawy w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej. Podana w odpowiedzi na skargę przyczyna zwłoki w udzieleniu informacji w postaci "przeoczenia" niewątpliwie obciąża Wójta, jednakże w sprawie nie sposób dopatrzeć się z jego strony lekceważenia skarżącego czy też celowego przedłużania postępowania.

Z przyczyn powyższych Sąd nie stwierdził, aby w kontrolowanej sprawie bezczynność organu była dotknięta rażącym naruszeniem prawa o jakiej mowa w art. 149 § 2 p.p.s.a.

O kosztach orzeczono na podstawie art. 201 § 1 p.p.s.a.