drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego 644 Środki zapewniające wykonanie orzeczeń Sądu, Dostęp do informacji publicznej, Inne, Oddalono skargę kasacyjną, I OSK 795/16 - Wyrok NSA z 2016-07-26, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I OSK 795/16 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2016-07-26 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2016-03-30
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Irena Kamińska
Iwona Bogucka /przewodniczący/
Jacek Jaśkiewicz /sprawozdawca/
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
644 Środki zapewniające wykonanie orzeczeń Sądu
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Sygn. powiązane
II SA/Rz 1053/15 - Wyrok WSA w Rzeszowie z 2015-12-15
Skarżony organ
Inne
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2014 poz 782 art. 13 ust. 1
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej - tekst jednolity
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: sędzia NSA Iwona Bogucka Sędziowie NSA Irena Kamińska del. WSA Jacek Jaśkiewicz (spr.) Protokolant starszy asystent sędziego Małgorzata Ziniewicz po rozpoznaniu w dniu 26 lipca 2016 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w T. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 15 grudnia 2015 r. sygn. akt II SA/Rz 1053/15 w sprawie ze skargi P. G. - redaktora naczelnego dziennika "[...]" przeciwko Zarządowi Okręgowemu Polskiego Związku Łowieckiego w T. na niewykonanie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 12 sierpnia 2014 r., sygn. akt II SAB/Rz 39/14 w przedmiocie udzielenia informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

Uzasadnienie

Wyrokiem z dnia 15 grudnia 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie, po rozpoznaniu sprawy o sygn. akt II SA/Rz 1053/15 ze skargi P. G. redaktora naczelnego dziennika "[...]" przeciwko Zarządowi Okręgowemu Polskiego Związku Łowieckiego w T. na niewykonanie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie z dnia 12 sierpnia 2014 r., sygn. akt II SAB/Rz 39/14 w przedmiocie udzielenia informacji publicznej, wymierzył Zarządowi Okręgowemu Polskiego Związku Łowieckiego w T. grzywnę w wysokości 2.000,00 zł, stwierdził, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa oraz zasądził od Zarządu Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w T. na rzecz skarżącego kwotę 457 zł tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wyrok został wydany w następujących okolicznościach faktycznych: W dniu 17 sierpnia 2015 r. P. G. – redaktor naczelny dziennika "[...]" złożył skargę na niewykonanie przez Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego w T. wyroku Sądu z dnia 12 sierpnia 2014 r. w sprawie o sygn. akt II SAB/Rz 39/14.

Wskazanym wyrokiem Sąd zobowiązał organ do rozpoznania wniosku skarżącego z dnia 1 lutego 2014 r. o udostępnienie informacji publicznej, poprzez nadesłanie adresów pocztowych do korespondencji i adresów email do wszystkich kół mających siedziby w okręgu oraz posiadanych numerów telefonów do osób funkcyjnych. Zdaniem skarżącego pomimo upływu 9 miesięcy od zapadłego wyroku oraz pisemnego wezwania do wykonania wyroku, organ do dnia wniesienia skargi nie udostępnił skarżącemu żądanej informacji, co w pełni uzasadnia wymierzenie mu grzywny.

W odpowiedzi na skargę Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego w T. wniósł o jej oddalenie podnosząc, że nie mógł przesłać numerów telefonów do osób funkcyjnych w kołach łowieckich, gdyż danych takich nie posiada. Realizując wskazania Sądu Zarząd zwrócił się do kół o żądane przez skarżącego dane, jednakże z informacji uzyskanych od tych jednostek wynikało, że koła nie posiadają osób funkcyjnych, które posiadają telefon z racji pełnionych funkcji.

Uwzględniając skargę Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie wskazał, że P. G. oparł swą skargę na przepisie art. 154 § 1 p.p.s.a. ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jedn. Dz. U. z 2012 r. poz. 270 ze zm., obecnie tekst jedn. Dz.U. z 2016 r. poz. 718; zwanej dalej p.p.s.a.). Sąd, na podstawie akt sądowych oraz dokumentów przesłanych przez organ i skarżącego ustalił, że wyrok, którego dotyczyła skarga został doręczony pełnomocnikowi reprezentującemu Zarząd Okręgowy Polskiego Związku Łowieckiego w T. w dniu 8 września 2014 r. Skarżący wezwał Zarząd do wykonania wyroku pismem z dnia 14 października 2014 r. (data wpływu do Zarządu 15 października 2014 r.). Odpowiedź na wezwanie do wykonania wyroku została udzielona pismem z dnia 13 sierpnia 2015 r., czyli po dacie wniesienia skargi. W tych okolicznościach, zdaniem Sądu Wojewódzkiego, nie można było uznać twierdzeń organu o wykonaniu prawomocnego wyroku w sprawie bezczynności

W ocenie Sądu I instancji pomiędzy datą doręczenia wyroku a datą wniesienia skargi upłynął tak znaczny okres czasu, że milczenie organu należało zakwalifikować jako rażące naruszenie prawa strony do rozpoznania wniosku o dostęp do informacji publicznej bez zbędnej zwłoki. Sąd wskazał, że zgodnie art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tekst jedn. Dz.U. z 2014 r. poz. 782) udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku. Natomiast wymierzona grzywna w wysokości 2.000,00 zł uwzględnia winę organu oraz rodzaj i znaczenie dla interesu publicznego żądanej informacji publicznej.

W skardze kasacyjnej Zarząd Okręgowego Polskiego Związku Łowieckiego w T. zarzucił zaskarżonemu wyrokowi "naruszenie art. 145 § 1 pkt c, art. 154 § 1,3 i 6 p.p.s.a." poprzez "błędne ustalenie stanu faktycznego, co miało decydujący wpływ na przyjęte w wyroku ustalenie" oraz "niezastosowanie art. 106 § 3 p.p.s.a., którego zastosowanie pozwoliłoby ustalić stan faktyczny sprawy, oraz art. 151 p.p.s.a. poprzez błędne jego niezastosowanie, w sytuacji gdy ustalony prawidłowo stan faktyczny prowadziłby do jego zastosowania".

Na tej podstawie wniesiono o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie lub o uchylenie wyroku i oddalenie skargi.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, że w swoim wywodzie Sąd Wojewódzki pominął istotny fakt, udzielenia przez organ odpowiedzi w piśmie z dnia 1 października 2014 r. Skarżący Zarząd wskazał również, że akta dostarczone przez organ w sprawie II SAB/Rz 1053/15 nie były kompletne ponieważ nie zawierały ww. pisma ani dowodu jego nadania, jednak na podstawie art. 106 ust. 3 p.p.s.a. Sąd Wojewódzki miał możliwość uzupełnić akta w taki sposób, żeby rozstrzygnąć wszelkie wątpliwości w sprawie bowiem posiadał wiedzę o istniejącym piśmie skarżonego stanowiącym wykonie wyroku wydanego w sprawie II SAB/Rz 39/14.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, bierze jednak z urzędu pod rozwagę nieważność postępowania, której przesłanki określone w § 2 art. 183 p.p.s.a. w tej sprawie nie występują. Tym samym wyrok Sądu I instancji podlega kontroli pod kątem ustalenia, czy jest on wadliwy w zakresie objętym zarzutami wyartykułowanymi w skardze kasacyjnej.

W sprawie nie zachodzą przesłanki nieważności postępowania. Jeśli zaś chodzi o elementy konstrukcyjne skargi kasacyjnej wyznaczające granice jej rozpoznania autor nie wskazał wyraźnie, na której z ustawowych podstaw (wymienionych w art. 174 pkt 1 i 2 p.p.s.a.) opiera wniesiony środek zaskarżenia. Dalej stwierdzić należy, że powołanie w skardze kasacyjnej "art. 145 § 1 pkt c) p.p.s.a" jest nieprawidłowe, gdyż litera "c" jest jednostką redakcyjną pkt. 1 art. 145 § 1 p.p.s.a.

Choć skarga kasacyjna jest wadliwa pod względem konstrukcyjnym z powołanych dalej w skardze kasacyjnej zarzutów i zawartych w nich przepisów należy wnosić, że skarżącemu chodzi o podstawę procesową z art. 174 pkt 2 p.p.s.a. Zarzuty te wskazują, że przedmiotem skargi kasacyjnej jest wyłącznie przesądzenie przez Sąd Wojewódzki stanu "niewykonania wyroku" w rozumieniu art. 154 § 1 i 3 p.p.s.a. W skardze nie ma bowiem polemiki z przyjętą przez Sąd I instancji kwalifikacją stopnia bezczynności (jako "rażącego naruszenia prawa") oraz wysokością nałożonej na organ grzywny.

Odnosząc się powołanego w związaniu z "art. 145 § 1 pkt c p.p.s.a" - "art. 154 § 1, 3 i 6 p.p.s.a." wskazać należy, że przepis art. 154 § 1 p.p.s.a. ma charakter prawnomaterialny (por. wyroki NSA z 26 kwietnia 2006 r., II GSK 35/06; 19 lipca 2013 r., I OSK 2275/12; 4 kwietnia 2013 r., I OSK 2673/12; 1 października 2010 r., I OSK 1167/10 i 12 maja 2016 r., I OSK 2258/15; dostępne w bazie orzeczeń na stronie internetowej NSA). Przyjmuje się również, że przepisy art. 154 § 2 i 6 p.p.s.a. zawierają normy materialnoprawne, umożliwiające sądowi kasacyjnemu wymierzenie organowi grzywny, bowiem stosunek materialnoprawny określa nie tylko norma pozwalająca na wymierzenie grzywny, ale i norma pozwalająca określić wysokość wymierzonej grzywny (wyrok NSA z dnia 27 września 2013 r., II OSK 1153/13). Naruszenie tych przepisów w konsekwencji należy wiązać z art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) p.p.s.a., nie zaś przepisem art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) p.p.s.a.

Jeśli chodzi zaś o procesowy zarzut naruszenia art. 154 § 3 p.p.s.a. jest on nieusprawiedliwiony, gdyż ze stanu faktycznego nie wynika by wyrok został wykonany przed wniesieniem skargi. W związku z tym zarzutem skarżący kasacyjnie formułuje zarzut naruszenia art. 106 § 3 p.p.s.a., który sprowadza się do uchybienia polegającego na nieprzeprowadzeniu przez Sąd pierwszej instancji dowodu z pisma z dnia 1 października 2014 r., którego treść, zdaniem skarżącego kasacyjnie, świadczyć miała o wykonaniu wyroku.

Zarzut ten jest chybiony. Przepis art. 106 § 3 p.p.s.a. stanowi, że sąd może z urzędu lub na wniosek stron przeprowadzić dowody uzupełniające z dokumentów, jeżeli jest to niezbędne do wyjaśnienia istotnych wątpliwości i nie spowoduje nadmiernego przedłużenia postępowania w sprawie. Z powyższej regulacji wynika, że przed sądem administracyjnym postępowanie dowodowe może być przeprowadzone wyjątkowo i ma wyłącznie uzupełniający charakter, a powołany przepis wyznacza ściśle granice dopuszczalności wykorzystania w postępowaniu sądowoadministracyjnym nowych dowodów.

Dopuszczenie dowodu uzupełniającego jest uprawnieniem, a nie obowiązkiem sądu. Wymaga zatem co najmniej przekonania sądu o istnieniu istotnej wątpliwości co do faktu sprawy oraz wskazania konkretnego dokumentu, który miałby być przedmiotem oceny sądu (por. wyrok NSA z dnia 3 stycznia 2008 r., II OSK 1770/06).

Powołując się na pismo własne pismo z dnia 1 października 2014 r., skarżący nie przedłożył tego dokumentu w toku postępowania przed Sądem I instancji. W takiej sytuacji nie mogło być mowy o środku dowodowym, którego dotyczyć miało postępowanie regulowane przepisem art. 106 § 3 p.p.s.a. (pomijając już nawet fakt braku wniosku o przeprowadzenie tego dowodu).

Również zarzut naruszenia art. 106 § 3 p.p.s.a., stawiany Sądowi Wojewódzkiemu w kontekście kompletności akt sądowych, jest niezasadny, mając na względzie to, że obowiązek skompletowania akt administracyjnych spoczywał, zgodnie z art. 54 § 2 p.p.s.a., na organie, a dokument pochodził właśnie od tego organu.

Wobec prawidłowego ustalenia niewykonania wyroku WSA w Rzeszowie z dnia 12 sierpnia 2014 r. (II SAB/Rz 39/14) nie mogło być w konsekwencji mowy o naruszeniu art. art. 154 § 3 p.p.s.a.

Mając na uwadze powyższe, na podstawie art. 184 p.p.s.a. skargę kasacyjną należało oddalić.



Powered by SoftProdukt