Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Sędzia NSA : Maria Dożynkiewicz (spr.) po rozpoznaniu w dniu 27 maja 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Finansowej zażalenia B. S. na zarządzenie Przewodniczącej Wydziału Trzeciego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 21 lutego 2008 r. sygn. akt III SA/Wa 353/08 w zakresie wezwania do uiszczenia wpisu sądowego od skargi w sprawie ze skargi B. S. na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 22 listopada 2007 r. nr (...) w przedmiocie pozostawienia bez rozpoznania wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji w indywidualnej sprawie w zakresie podatku od towarów i usług postanawia oddalić zażalenie.

Przedmiotem zażalenia jest zarządzenie Przewodniczącej Wydziału Trzeciego Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 21 lutego 2008 r., sygn. akt III SA/Wa 353/08, mocą którego w oparciu o art. 220 § 1 i § 3 ustawy z 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.; dalej p.p.s.a.) wezwano B. S. do uiszczenia wpisu sądowego od skargi na postanowienie Dyrektora Izby Skarbowej w P. z 22 listopada 2007 r., nr (...) w przedmiocie pozostawienia bez rozpatrzenia wniosku o udzielenie pisemnej interpretacji w indywidualnej sprawie w zakresie podatku od towarów i usług.

Podstawą ustalenia wpisu w wysokości 100 zł był § 2 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Rady Ministrów z 16 grudnia 2003 r. w sprawie wysokości oraz szczegółowych zasad pobierania wpisu w postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 221, poz. 2193 ze zm.).

W zażaleniu na powyższe zarządzenie skarżący wniósł o jego uchylenie i zwolnienie go z wpisu sądowego, bowiem zdaniem skarżącego złożona przez niego skarga nie spowoduje wydatków, lecz przyniesie wpływy do budżetu państwa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny potraktował zażalenie powyższe jako wniosek o przyznanie prawa pomocy poprzez zwolnienie od wpisu od skargi i wezwał skarżącego o złożenie formularza PPF i udzielenia informacji o stanie majątkowym, rodzinnym i finansowym skarżącego, jednak skarżący wyjaśnił w piśmie procesowym z 17 marca 2008 r., że nie wnosił o przyznanie prawa pomocy.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie nie jest zasadne.

Zgodnie z art. 230 § 1 i § 2 p.p.s.a. od pism wszczynających postępowanie przed sądem administracyjnym w danej instancji, takich jak skarga, skarga kasacyjna, zażalenie oraz skarga o wznowienie postępowania pobiera się wpis stosunkowy lub stały. Sąd nie podejmie żadnej czynności na skutek pisma, od którego nie zostanie uiszczona należna opłata (art. 220 § 1 p.p.s.a.), w takiej sytuacji jednak przewodniczący wzywa wnoszącego pismo, aby pod rygorem pozostawienia pisma bez rozpoznania uiścił opłatę w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia wezwania, a w razie bezskutecznego upływu tego terminu przewodniczący wydaje zarządzenie o pozostawieniu pisma bez rozpoznania. W przypadku nieuiszczenia wpisu pomimo wezwania skarga, skarga kasacyjna, zażalenie oraz skarga o wznowienie postępowania podlegają odrzuceniu przez sąd (art. 220 § 3 p.p.s.a.).

Należy zauważyć, że Sąd pierwszej instancji zasadnie wezwał skarżącego do uiszczenia wpisu w wysokości 100 zł od wniesionej skargi. Zgodnie bowiem z § 2 ust. 1 pkt 1 cytowanego rozporządzenia wpis stały bez względu na przedmiot zaskarżonego aktu lub czynności w sprawach skarg na postanowienia wydane w postępowaniu administracyjnym, egzekucyjnym i zabezpieczającym wynosi 100 zł. Nie ulega zatem wątpliwości, iż skarga złożona w niniejszej sprawie jest pismem procesowym podlegającym opłacie, a jak słusznie zauważył skarżący zgodnie z art. 214 p.p.s.a., jeżeli ustawa nie stanowi inaczej, do uiszczenia kosztów sądowych zobowiązany jest ten, kto wnosi do sądu pismo podlegające opłacie lub powodujące wydatki.

Powołane przez skarżącego okoliczności, którymi uzasadniał zażalenie, jakoby postępowanie miało przynieść korzyść budżetowi państwa, nie mają znaczenia dla oceny prawidłowości zaskarżonego zarządzenia o wezwaniu do uiszczenia wpisu, jak również nie wskazują na naruszenie prawa przez Sąd pierwszej instancji. Sąd ten nie mógł bowiem, w świetle art. 220 § 1 p.p.s.a., podjąć żadnej czynności na skutek wniesienia pisma, od którego nie uiszczono należnej opłaty bez względu na ewentualne korzyści, jakie postępowanie wywołane tym pismem przyniosłoby budżetowi państwa.

Należy zatem w świetle powyższych rozważań stwierdzić, że wydając zaskarżone zarządzenie Sąd pierwszej instancji nie naruszył prawa. Wobec tego Naczelny Sąd Administracyjny na podstawie art. 184 w związku z art. 197 § 2 p.p.s.a. orzekł jak w sentencji.