drukuj    zapisz    Powrót do listy

6037 Transport drogowy i przewozy, Transport, Inne, oddalono skargę, III SA/Kr 1398/11 - Wyrok WSA w Krakowie z 2012-10-23, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

III SA/Kr 1398/11 - Wyrok WSA w Krakowie

Data orzeczenia
2012-10-23 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2011-11-22
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie
Sędziowie
Dorota Dąbek
Janusz Kasprzycki /przewodniczący sprawozdawca/
Maria Zawadzka
Symbol z opisem
6037 Transport drogowy i przewozy
Hasła tematyczne
Transport
Skarżony organ
Inne
Treść wyniku
oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2000 nr 98 poz 1071 Art. art. 7, 77 par. 1, 80, 107 par. 3
Ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r.- Kodeks postępowania administracyjnego - tekst jednolity
Dz.U. 2007 nr 125 poz 874 Art. 92 ust. 1 pkt 2 i 8
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym - tekst jednolity
Dz.U.UE.L 1985 nr 370 poz 8 Art. 14 ust. 2, art. 15
Rozporządzenie Rady (EWG) Nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym
Dz.U. 2012 poz 270 Art. 151
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Dz.U.UE.L 2006 nr 102 poz 1 Art. 4, art. 6, art. 7 i art. 8
Rozporządzenie (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Tekst mający znaczenie dla EOG).
Dz.U.UE.L 2006 nr 102 poz 1
Rozporządzenie (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Tekst mający znaczenie dla EOG).
Sentencja

Sygn. akt III SA/Kr 1398/11 | | W Y R O K W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ Dnia 23 października 2012r., Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie, w składzie następującym:, Przewodniczący Sędzia WSA Janusz Kasprzycki (spr.), Sędziowie WSA Dorota Dąbek, WSA Maria Zawadzka, , Protokolant Urszula Bukowiec, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 października 2012r., sprawy ze skargi J. B. prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Firma Usługowo-Remontowo-Handlowa J. B. w Ł, na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego, z dnia 9 września 2011r. nr [...], w przedmiocie kary pieniężnej skargę oddala

Uzasadnienie

Zaskarżoną decyzją z dnia 9 września 2011 r. nr [...], wydaną na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm., zwanej dalej w skrócie – k.p.a.), art. 92 ust. 1 pkt 2 i 8 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 z późn. zm., zwanej dalej ustawą o transporcie drogowym) oraz Ip. 10.2, Ip. 10.3, Ip. 10.4, Ip. 11.4.1, Ip. 11.4 ust. 2, Ip. 11.2 ust. 2 załącznika do w/w ustawy, art. 14 ust. 2, art. 15 rozporządzenia Rady (EWG) Nr 3821/85 z dnia 20 grudnia 1985 r. w sprawie urządzeń rejestrujących stosowanych w transporcie drogowym (Dz. Urz. WE L 370 z 31 grudnia 1985 r.), art. 4, art. 6, art. 7 i art. 8, art. 10 rozporządzenia (WE) Nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. WE nr L 102/1 z dnia 11 kwietnia 2006 r.), art. 1 decyzji wykonawczej Komisji Europejskiej z dnia 7 czerwca 2011 r. sprawie obliczania dziennego czasu prowadzenia pojazdu zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady Dz. U. L. K (2011) 3759, Główny Inspektor Transportu Drogowego utrzymał w mocy decyzję Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] 2009 r. nr [...] o nałożeniu na przedsiębiorstwo J. B., Firma Usługowo –Remontowo – Handlowa z siedzibą w Ł kary pieniężnej w wysokości 30 000 złotych.

Powyższa decyzja zapadła w następujących okolicznościach faktycznych

i prawnych.

W okresie od 17 listopada 2008 r. do 28 listopada 2008 r. inspektor transportu drogowego przeprowadził kontrolę przedsiębiorcy J. B., prowadzącego działalność gospodarczą pod nazwą Firma Usługowo – Remontowo - Handlowa J. B. z siedzibą w Ł. Zakres kontroli obejmował analizę dokumentów związanych z wykonywaniem transportu drogowego lub przewozów na potrzeby własne, analizę przestrzegania przepisów z zakresu czasu pracy kierowców oraz zasad i warunków transportu zwierząt itd. Ustalenia kontroli zostały zawarte w protokole z dnia [...] 2008 r.

W wyniku stwierdzonych naruszeń przepisów ustawy o transporcie drogowym, w tym dotyczących braku danych o okresach aktywności kierowcy na wykresówkach, nie okazania wykresówek lub dokumentów potwierdzających fakt nieprowadzenia pojazdu, dziennego czasu odpoczynku kierowców, czasu pracy kierowców, zapisów aktywności kierowcy na wykresówkach, organ I instancji - Wojewódzki Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] 2009 r. nr [...] nałożył na stronę karę pieniężną w wysokości 30 000 złotych za naruszenie przepisów ustawy o transporcie drogowym.

Odwołanie od powyższej decyzji wniósł przedsiębiorca J. B. zarzucając art. 8 ust. 1-5, art. 9 ust. 1-2 rozporządzenia (WE) nr 561/2006, w wyniku czego nałożono na firmę odwołującego karę pieniężną w łącznej wysokości 1500 zł; naruszenie art. 7 ww. rozporządzenia, w wyniku czego nałożono karę pieniężną w łącznej wysokości 1600 zł oraz naruszenie art. 6 ust. 1 i 4 rozporządzenia w wyniku czego nałożono na firmę karę pieniężną w łącznej wysokości 1500 zł. Odwołujący podkreślił, że w sytuacji, gdy nie zagraża to bezpieczeństwu drogowemu oraz umożliwia osiągnięcie przez pojazd odpowiedniego miejsca postoju, kierowca może odstąpić od przepisów art. 6-9 w/w rozporządzenia, a taka właśnie sytuacja miała miejsce. Odwołujący zaznaczył także, że jako pracodawca wydał wystarczającą ilość wykresówek kierowcom pojazdów. Ponadto zgodnie z art. 14 ust. 2 w/w. rozporządzenia, to przedsiębiorstwo, a nie pracodawca zobowiązane jest do przechowywania wykresówek przez co najmniej rok, po ich użyciu. Do realizacji w/w. zobowiązania zobowiązany został pracownika firmy.

Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] 2009 r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję organu I instancji w zakresie stwierdzonych naruszeń dotyczących skrócenia dziennego czasu odpoczynku przy wykonywaniu przewozu drogowego, przekroczenia maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego, przekroczenia maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu przy wykonywaniu przewozu drogowego, nieprawidłowego działania urządzenia rejestrującego, nie okazania wykresówki lub dokumentu potwierdzającego fakt nieprowadzenia pojazdu podczas kontroli w przedsiębiorstwie. Uchylił natomiast decyzję organu I instancji i przekazał sprawę temu organowi do ponownego rozpatrzenia w zakresie naruszenia polegającego na okazaniu wykresówki nie zawierającej wszystkich danych.

Na skutek skargi wniesionej na tą decyzję do sądu administracyjnego Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] 2009 r. nr [...], na podstawie art. 54 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2002 r. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.) uchylił własną decyzję z [...] 2009 r. nr [...].

Z kolei Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie postanowieniem z dnia 17 lutego 2010 r., sygn. akt VI SA/Wa 2036/09, umorzył postępowanie w sprawie skargi na decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] 2009 r. nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej.

Po ponownym rozpoznaniu sprawy w postępowaniu odwoławczym Główny Inspektor Transportu Drogowego decyzją z dnia [...] 2010 r. nr [...] utrzymał w mocy decyzję Wojewódzkiego Inspektora Transportu Drogowego z [...] 2009 r. nr [...].

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie uwzględnił skargę

na powyższą decyzję i wyrokiem z dnia 18 stycznia 2011 r., sygn. akt VI SA/Wa 1983/10, stwierdził nieważność zaskarżonej decyzji oraz decyzji Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] 2009 r. nr [...], uchylił decyzję Głównego Inspektora Transportu Drogowego z dnia [...] 2009 r. nr [...] i stwierdził,

że powyższe decyzje nie podlegają wykonaniu.

Mając powyższe na względzie Główny Inspektor Transportu Drogowego dokonał ponownego rozpatrzenia odwołania od decyzji organu I instancji z dnia [...] 2009 r. nr [...].

W uzasadnieniu opisanej na wstępie decyzji Główny Inspektor Transportu Drogowego wskazał.

Odnośnie naruszenia Ip. 11.4 ust. 2 załącznika do ustawy o transporcie drogowym, że bezspornym jest, iż wykresówki kierowcy S. P. za dni 15.09.2008 r. i 13/14.10.2008 r. nie zawierają wszystkich danych o okresach aktywności kierowcy. Organ podkreślił, iż kierowca, który oddala się od pojazdu, po wznowieniu pracy winien dokończyć ręcznie zapis na wykresówce tak, aby wykresówka odzwierciedlała pełny, 24 godzinny okres aktywności kierowcy, nawet w sytuacji, w której brakującym okresem aktywności kierowcy jest odpoczynek. Organ zważył, iż kara pieniężna z tytułu opisanego powyżej naruszenia winna wynosić 1 000 złotych.

Odnośnie naruszenia Ip. 11.4 ust. 1 załącznika do ustawy o transporcie drogowym organ wskazał, że strona nie okazała wykresówek kierowcy A. P. lub dokumentu potwierdzającego fakt nieprowadzenia pojazdu z 95 dni. Organ wskazał przy tym, wezwanie do dostarczenia tarcz tachografu lub innych dokumentów potwierdzających fakt nieprowadzenia pojazdu strona odebrała w dniu 10 listopada 2008 r., o czym świadczy zwrotne potwierdzenie odbioru znajdujące się w aktach sprawy. Pobrania zapisów z urządzenia rejestrującego dokonano zaś w dniu 17 listopada 2008 r. Powyższe świadczy o tym, iż strona dysponowała odpowiednim okresem aby zgromadzić niezbędną dokumentację niezależnie od rozwiązań organizacyjnych jaki obowiązywały w przedsiębiorstwie w chwili kontroli. Mając na względzie powyższy stan prawny oraz faktyczny organ odwoławczy nałożył karę pieniężną w wysokości 47500 złotych (95x500).

Odnośnie naruszenia Ip. 10.2 załącznika do ustawy o transporcie drogowym organ wskazał, że analiza wykresówek kierowcy A. P. i kierowcy S. P. wskazuje, że naruszony został dzienny czas odpoczynku. Na odwrocie skontrolowanych wykresówek nie zawarto adnotacji zgodnie z art. 12 rozporządzenia (WE) nr 561/2006, wskazujące na przyczyny odstąpienia od przestrzegania art. 8 rozporządzenia. Mając na względzie powyższe wskazał, iż zasadnie nałożono na stronę karę pieniężną w wysokości 1500 złotych.

Odnośnie naruszenia Ip. 10.3 załącznika do ustawy o transporcie drogowym organ wskazał, że analiza wykresówek kierowcy A. P. i kierowcy S. P. wskazuje, że doszło przekroczenia maksymalnego czasu prowadzenia pojazdu bez przerwy przy wykonywaniu przewozu drogowego. Mając powyższe na względzie organ uznał, że zasadnie nałożono na stronę karę pieniężną w wysokości 1600 złotych.

Odnośnie naruszenia Ip. 10.4 załącznika do ustawy o transporcie drogowym organ wskazał, że analiza wykresówek kierowcy S. P. wskazuje, że doszło do przedłużenia jazdy dziennej w dniach 02/03.10.2008 r., lecz kara pieniężna winna zostać wymierzona w wysokości 1150 zł tj. o 350 złotych mniej niż uczynił to organ I instancji. Organ wyjaśnił, że w przypadku nieodebrania prawidłowego odpoczynku, okresy prowadzenia pojazdu są zliczane do momentu, gdy kierowca odbierze odpoczynek w prawidłowym wymiarze (minimum 7 godzin). Wyliczenie przekroczenia maksymalnego dziennego okresu prowadzenia pojazdu uzależnione jest od czasu odpoczynku dobowego, gdyż jeżeli w danym okresie, który zaczyna się po odebraniu przez kierowcę przepisowej długości odpoczynku, z chwilą rozpoczęcia prowadzenia pojazdu, kierowca nie wykorzysta wymaganego odpoczynku, to należy liczyć czas prowadzenia dziennego do momentu wykorzystania wymaganego odpoczynku dziennego. W sytuacji, kiedy kierowca nie odbiera minimum 7 godzinnego nieprzerwanego odpoczynku w ciągu 24 godzin (a w przypadku kilkuosobowej załogi - w ciągu 30 godzin), od momentu rozpoczęcia dziennego okresu (czyli od momentu zakończenia ostatniego odpoczynku dziennego lub tygodniowego) należy liczyć czas prowadzenia do momentu wymaganego minimum 7 godzinnego odpoczynku. W takim jednak przypadku skrócenie odpoczynku zamykamy w ramach 24 godzin od ostatniego odpoczynku i chwili rozpoczęcia prowadzenia pojazdu, to jest za skrócenie odpoczynku dziennego.

Odnośnie naruszenia Ip. 11.2 ust. 2 załącznika do ustawy o transporcie drogowym organ wskazał, że analiza wykresówek kierowcy A. P. i kierowcy S. P. wskazuje, iż zawierają one ponad 24 godzinny zapis aktywności kierowcy. Organ podkreślił, iż wykresówka jest przeznaczona do zapisu 24 godzinnego. Ustawodawca w sposób wyraźny wskazał, iż kierowcy stosują wykresówki w każdym dniu, w którym prowadzą pojazd, począwszy od momentu, w którym go przejmują, jak również wyraźnie podkreślił w przepisie art. 15 ust. 2 rozporządzenia Rady (EWG) Nr 3821/85, iż wykresówka nie może być używana przez okres dłuższy niż ten, na który jest przeznaczona. Zatem kierowca winien używać jednej wykresówki przez czas nie dłuższy niż 24 godziny. Organ wskazał ponadto należy, iż w sytuacji, w której kierowca udaje się na odpoczynek, winien wyjąć wykresówkę z urządzenia rejestrującego, a aktywność odpoczynku nanieść na nią ręcznie lub za okres po wyjęciu wykresówki pracodawca winien mu wystawić zaświadczenie potwierdzające fakt nieprowadzenia pojazdu. Wykresówka nie może być używana przez dłuższy okres niż ten, na który została przeznaczona, niezależnie od rodzaju zapisywanych aktywności (odpoczynek, jazda, inna praca, gotowość). Mając powyższe na względzie, organ stwierdził, że zasadne było nałożenie za w/w naruszenie kary pieniężnej w wysokości 1000 złotych.

Odnosząc się do argumentów strony podniesionych w odwołaniu, organ odwoławczy zważył, co następuje.

W przypadku powoływania się przedsiębiorcy na art. 93 ust. 7 ustawy

o transporcie drogowym to przedsiębiorca powinien udowodnić zaistnienie okoliczności wskazanych w tym przepisie, a mianowicie, że nie miał wpływu lub nie mógł przewidzieć naruszenia przez kierowcę przepisów. Z pewnością do tego rodzaju okoliczności nie należy brak nadzoru nad pracownikami. Uznać należy,

iż na zachowanie kierowcy naruszającego prawo przedsiębiorca miał wpływ, jeżeli mógł to przewidzieć, a nie zapobiegł temu. W niniejszej sprawie przedsiębiorca

nie udowodnił braku możliwości przewidzenia powstania naruszeń, a jedynie wskazał, że niezastosowanie przez organ I instancji do przepisu art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym spowodowało rażące naruszenie prawa. Organ odwoławczy nie znalazł w zgromadzonym materiale dowodowym podstaw do zastosowania art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym odnośnie naruszeń utrzymywanych

w niniejszej decyzji.

Skargę na tą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w Krakowie wniósł J. B. - Firma Usługowo – Remontowo - Handlowa, zarzucając naruszenie art. 7 i 77 § 1 k.p.a. Skarżący podniósł, że brakujące wykresówki, poprzez niedopatrzenie pracownika firmy, zostały w sprzedanym samochodzie firmy. Podkreślił, że posiada własne notatki, kto w jakich terminach prowadził pojazdy, co zostało potwierdzone przez kierowcę, a notatki były sprawdzone przez kontrolera. Skarżący podniósł, że nie mógł przewidzieć, iż pracownik, któremu powierzył przechowywanie wykresówek, zachowa się tak nierozważnie i będzie je przetrzymywał w pojeździe przeznaczonym do sprzedaży. W związku z powyższym, w ocenie skarżącego, stwierdzone naruszenie nastąpiło na skutek okoliczności, których nie mógł przewidzieć, a zatem kara nie powinna zostać nałożona. Skarżący podniósł także, że zeznania jakie złożył on i jego kierowca stanowią dowód tego, iż nie miał on wpływu na naruszenie przepisów przez kierowcę. Mając na uwadze powyższe wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji.

W odpowiedzi na skargę Główny Inspektor Transportu Drogowego wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumenty zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.

Stosownie do treści art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 z późn. zm.) w zw. z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity, Dz. U. z 2012 r., poz. 270, zwanej dalej

w skrócie p.p.s.a.), sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, stosując środki określone w ustawie. Kontrola sądu polega na zbadaniu, czy przy wydawaniu zaskarżonego aktu nie doszło do rażącego naruszenia prawa dającego podstawę do stwierdzenia nieważności, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania, naruszenia prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy oraz naruszenia przepisów postępowania administracyjnego w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Sąd nie jest przy tym związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną, zgodnie z dyspozycją art. 134 § 1 p.p.s.a. Sąd administracyjny

nie rozstrzyga, więc merytorycznie, lecz ocenia zgodność decyzji z przepisami prawa.

Skarga nie jest zasadna.

Oceniając zaskarżoną decyzję oraz utrzymaną nią w mocy decyzję organu

I instancji wedle wskazanych powyżej kryteriów, Sąd nie stwierdził, aby organy

przy ich wydawaniu naruszyły przepisy prawa procesowego, jak i materialnego,

w stopniu skutkującym uchyleniem kontrolowanych decyzji.

Zgodnie z art. 92 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym (Dz. U. z 2007 r. Nr 125, poz. 874 z późn. zm., zwanej dalej ustawą

o transporcie ), w brzmieniu obowiązującym w dacie wydawania zaskarżonej decyzji, "Kto wykonuje przewóz drogowy lub inne czynności związane z tym przewozem, naruszając obowiązki lub warunki wynikające z przepisów ustawy lub przepisów: 1) o przewozie drogowym towarów niebezpiecznych,

1a) o publicznym transporcie zbiorowym;

2) o czasie pracy kierowców,

3) o odpadach,

4) o ochronie zwierząt,

5) o ruchu drogowym oraz w zakresie ochrony środowiska, okresowych ograniczeń ruchu pojazdów na drogach lub zakazu ruchu niektórych ich rodzajów, 6) o bezpieczeństwie żywności i żywienia,

7) wiążących Rzeczpospolitą Polską umów międzynarodowych,

8) wspólnotowych dotyczących przewozów drogowych

- podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 15.000 złotych.

Przy czym, jak stanowi ust. 2 powyższego przepisu suma kar pieniężnych nałożonych podczas jednej kontroli nie może przekroczyć kwoty 30.000 złotych

- w odniesieniu do kontroli w przedsiębiorstwie.

Jak stanowił ust. 4 art. 92 ustawy o transporcie drogowym, wykaz naruszeń obowiązków lub warunków, o których mowa w ust. 1, oraz wysokości kar pieniężnych za poszczególne naruszenia określa załącznik do ustawy.

Podstawową regulacją prawną ustanawiającą przepisy dotyczące czasu prowadzenia pojazdu, przerw i okresów odpoczynku kierowców wykonujących przewóz drogowy rzeczy i osób jest rozporządzenie (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. U.UE L Nr 102 z 11 kwietnia.2006 r.).

Nieprzestrzeganie norm ustanowionych przepisami wskazanego powyżej rozporządzenia sankcjonowane jest, jak wynika z treści art. 92 ust. 1 ustawy

o transporcie drogowym, karami pieniężnymi (art. 92 ust. 1 pkt 8 ustawy

o transporcie drogowym).

Na organach inspekcji transportu drogowego, jak stanowią art. 92a i 93 ustawy o transporcie drogowym, spoczywa zatem obowiązek przeprowadzenia postępowania w przedmiocie wymierzenia kary administracyjnej z tytułu naruszenia przepisów o jakich mowa w art. 92 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym.

Nie ulega wątpliwości, że w tego rodzaju postępowaniu znajdują zastosowanie zasady i reguły postępowania przewidziane przepisami Kodeksu postępowania administracyjnego (ustawa z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego; tekst jednolity, Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 z późn. zm., zwanej dalej w skrócie – k.p.a.) . Zgodnie zatem z art. 7 k.p.a. w toku postępowania organy administracji publicznej stoją na straży praworządności i podejmują wszelkie kroki niezbędne do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz do załatwienia sprawy, mając na względzie interes społeczny i słuszny interes obywateli. Przytoczony wyżej przepis ustanawia zasadę prawdy obiektywnej, która stanowi naczelną zasadę Kodeksu postępowania administracyjnego. Zawarta w art. 7 k.p.a. zasada prawdy obiektywnej (materialnej), wyrażona również w innych przepisach Kodeksu, m.in. w art. 6, 10, 77 § 1, 80, ma fundamentalne znaczenie

dla prawidłowości postępowania wyjaśniającego. Na podstawie bowiem ustalonego stanu faktycznego sprawy organ administracyjny dokonuje jego subsumcji pod stosowną normę prawną przesądzając w ten sposób. o powstaniu określonego obowiązku bądź prawa, a więc skutków prawnych, które dotyczyć będą wyłącznie faktów uznanych przez organ. Ponadto art. 77 § 1 k.p.a. nakłada na organ administracji obowiązek zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego

we wzajemnej łączności.

W sprawach mających za przedmiot wymierzenie kary administracyjnej

z tytułu naruszenia przepisów o jakich mowa w art. 92 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, działania organu nakierowane są na wykazanie, że istotnie doszło

do naruszeń prawa skutkujących sankcją administracyjną, stronę (tj. przedsiębiorcę organizującego przewóz) zasadniczo zaś obciąża inicjatywa dowodowa w zakresie wykazania, iż zarzucane jej naruszenia są wynikiem zdarzeń lub okoliczności o jakich mowa w art. 93 ust. 7 ustawy tj. których nie mogła ona przewidzieć.

Organ, aby osiągnął cel w postaci wykazania naruszeń przepisów ustawy

o transporcie drogowym został wyposażony przez ustawodawcę w art. 73 ust. 1 pkt 2 i 3 tejże ustawy w uprawnienie do badania dokumentów i innych nośników informacji objętych zakresem kontroli, a także dokonywanie oględzin i zabezpieczanie zebranych dowodów. Ustawodawca przewidział także możliwość zabezpieczenia zebranych w toku kontroli dowodów celem dokonania na ich podstawie oceny ewentualnych naruszeń przepisów regulujących przewóz drogowy. Jedynym ograniczeniem wynikającym z ustawy o transporcie drogowym dotyczącym możliwości zebrania i zabezpieczania materiału dowodnego jest to, aby dowody

te dotyczyły zagadnień mieszczących się w dopuszczalnym zakresie kontroli.

Zdaniem Sądu w rozpatrywanej sprawie wbrew twierdzeniom skarżącego organy zebrały wystarczający materiał dowodowy do podjęcia rozstrzygnięcia

co do istoty, rozpatrzyły go w całości i we wzajemnej łączności, zgodnie

z postanowieniami artykułów: 7, 77 § 1 k.p.a., a dokonana przez nie jego ocena

nie narusza swobodnej oceny dowodów, o której mowa w 80 k.p.a.

Bezsprzecznie organy wykazały naruszenia obowiązujących przepisów ustawy o transporcie drogowym. Skoro w niniejszej sprawie podczas kontroli

w przedsiębiorstwie skarżącego ustalono w sposób nie budzący wątpliwości, że:

1) skrócony został wymagany 9 godzinny czas odpoczynku dziennego,

w myśl art. 8 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 561/2006, a na odwrocie wykresówek

nie zawarto adnotacji, zgodnie z wymogami art. 12 tego rozporządzenia,

co do odstąpienia od przestrzegania art. 6 – 9 rozporządzenia,

2) przekroczony został 4,5 godzinny czas prowadzenia pojazdu bez przerwy

i także w tym względzie nie poczyniono adnotacji, zgodnie z art. 12 rozporządzenia,

3) przekroczony został w odniesieniu do jednego z kierowców dopuszczalny 10 godzinny dzienny czas prowadzenia pojazdu,

4) nie okazano wykresówek lub dokumentów potwierdzających fakt nieprowadzenia pojazdu przez kierowcę A. P. z 95 wskazanych dni,

5) wykresówki kierowcy A. P. nie zawierały wszystkich danych

o okresach aktywności tego kierowcy

6 używanie wykresówki przez kierowcę S. P. przez czas dłuższy niż 24 godziny,

to konsekwencją tego musiało być zastosowanie przez organy orzekające art. 92 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym.

Naruszenia te wyczerpują bowiem hipotezę art. 92 ust. 1 ustawy

o transporcie drogowym w związku z Ip. 10.2, Ip. 10.3, Ip. 10.4, Ip. 11.4.1, Ip. 11.4 ust. 2, Ip. 11.2 ust. 2 załącznika do tej ustawy dając podstawę, zgodnie z dyspozycją wskazanego przepisu, do nałożenia przewidzianych w przepisach załącznika do tej ustawy sankcji.

Podnieść należy, że za działalność przedsiębiorstwa wykonującego transport drogowy zawsze ponosi odpowiedzialność to przedsiębiorstwo (ten przedsiębiorca)

i na nim spoczywa ciężar odpowiedzialności za ewentualne skutki działań osób, którymi w wykonaniu działalności gospodarczej się posługuje i to niezależnie

od charakteru stosunku prawnego łączącego przedsiębiorcę z taką osobą.

Powyższy pogląd, wypowiedziany przez Naczelny Sąd Administracyjny

w Warszawie w wyroku z 6 lipca 2011 r., sygn. akt II GSK 716/10; LEX nr 920618, Sąd orzekający w niniejszej sprawie w całej rozciągłości podziela.

Rzeczywiście odpowiedzialność przedsiębiorcy, prowadzącego usługi transportu drogowego nie jest odpowiedzialnością absolutną za cudze czyny, bowiem istnieje możliwość zwolnienia się z przedsiębiorcy z odpowiedzialności

za działania osób, którymi posługuje się on w wykonaniu działalności, jeżeli wykaże okoliczności wymienione w art. 92a ust. 4 i art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie drogowym.

W tym przypadku skarżący przedsiębiorca w żaden sposób takich okoliczności nie wykazał, do czego był zobowiązany, by ewentualnie się uwolnić

od odpowiedzialności. Nie jest wystarczającym jedynie stwierdzenie w odwołaniu

od decyzji organu I instancji i w skardze, że uczynił wszystko, aby przepisy ustawy

o transporcie, zwłaszcza dotyczące dokumentowania czasu pracy kierowców,

ich aktywności, przechowywania wykresówek, były należycie przestrzegane.

Przepis art. 92a ust. 4 ustawy o transporcie drogowym posługuje się sformułowaniem braku wpływu podmiotu wykonującego przewóz (przedsiębiorcy)

na naruszenia przez kierowcę. Przepis natomiast art. 93 ust. 7 ustawy stanowi

o braku możliwości przewidzenia przez przedsiębiorcę zdarzeń lub okoliczności,

w jakich nastąpiło naruszenie przez kierowcę przepisów prawa.

Sąd podziela stanowisko organów orzekających, że żaden z powyższych przepisów w stanie faktycznym niniejszej sprawy nie miał zastosowania.

Podkreślić z całą stanowczością należy, że obowiązkiem przedsiębiorcy jest nadzór nad zachowaniami ludzkimi (w tym nad przestrzeganiem czasu pracy kierowcy). Owszem kierowca samodzielnie prowadzi pojazd i wówczas trudno jest

o osobisty nadzór pracodawcy. Tej okoliczności nie można jednak kwalifikować

w kategoriach "braku wpływu". Przedsiębiorca ma bowiem obowiązek organizować tak pracę kierowców, aby nie dochodziło do naruszeń w zakresie czasu ich pracy. Wyłączenie odpowiedzialności w takiej typowej przecież sytuacji godziłoby

w specyfikę obowiązku nadzoru przedsiębiorcy nad przestrzeganiem czasu pracy. Zasadna jest więc argumentacja Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego

w Warszawie w tym zakresie (por. wyrok tego sądu z 24 września 2011 r., sygn. akt VI SA/Wa 853/09), podzielona przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie (wyrok z 28 stycznia 2011 r., sygn. akt II GSK 118/10; LEX nr 952790).

Obowiązki przedsiębiorcy wynikają wprost z art. 10 ust. 2 rozporządzenia (WE) nr 561/2006, stanowiąc, że przedsiębiorstwo transportowe organizuje pracę kierowców w taki sposób, aby mogli przestrzegać przepisów rozporządzenia (EWG) nr 3821/85 oraz przepisów rozdziału II tego rozporządzenia. W myśl ust. 3 art. 10 cytowanego rozporządzenia przedsiębiorstwo odpowiada za naruszenia przepisów, których dopuszczają się kierowcy tego przedsiębiorstwa, nawet jeżeli naruszenie takie miało miejsce na terytorium innego Państwa Członkowskiego lub w państwie trzecim.

Za zupełnie niewystarczające uznać więc należy jedynie stwierdzenie skarżącego, iż dopełnił należytej staranności w tym zakresie. Niedopuszczalne jest przyjęcie, że przedsiębiorca nie odpowiada za naruszenia przepisów,

o których mowa w art. 92 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, z tego wyłącznie powodu, że twierdzi, iż naruszenia były wymuszone czynnikami zewnętrznymi, bądź to pracownik dopuścił się tych naruszeń, a przedsiębiorca jako pracodawca nie miał wpływu na ich powstanie. To przedsiębiorca jest odpowiedzialny za działania tych osób i ponosi z tego tytułu ryzyko w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. Przyjmując nawet za wiarygodną sytuację, że doszło do utraty wykresówek pozostawionych przez kierowcę w skasowanym następnie pojeździe firmy, któremu pieczę nad nimi powierzył skarżący, stwierdzić należy, że od konsekwencji takiego nienależytego i nierozważnego i wbrew interesom firmy skarżącego działania jej pracownika przedsiębiorca uwolnić się nie może nie wykazując w sposób niezbity,

(a więc w postaci dowodów), że wielokrotnie zwracał uwagę na konieczność należytego przechowywania dokumentacji rejestrującej aktywność kierowców,

że przeprowadzał w określonych okresach szkolenia pracowników, że rzeczywiście dokonywał kontroli przestrzegania przez zatrudnionych kierowców przepisów ustawy, że odpowiednio ich motywował do przestrzegania przepisów ustawy

o transporcie drogowym. Z doświadczenia życiowego wynika, że niczego wartościowego nie zostawia się w pojeździe, tym bardziej zupełnie nierozważne było pozostawienie w nim, jak twierdzi skarżący, wykresówek, a więc dokumentacji niezmiernie ważnej dla oceny wykonywania przewozu w zgodzie z przepisami ustawy o transporcie drogowym. Kontrola pracowników w zakresie przestrzegania przez nich zasad obowiązujących w transporcie drogowym oraz konsekwentne egzekwowanie przestrzegania regulacji ustawowych w tym zakresie są bowiem zasadniczymi kwestiami w tego rodzaju sprawach.

Żadnych wobec powyższego nie budzi wątpliwości dokonana przez organy ocena odpowiedzialności administracyjnej przedsiębiorcy za stwierdzone naruszenia prawa.

W dyspozycji przepisu art. 93 ust. 7 ustawy o transporcie, eksponowanego przez skarżącego przedsiębiorcę, nie mieszczą się sytuacje, które bezpośrednio wynikają z braku właściwych rozwiązań organizacyjnych w zakresie dyscyplinowania pracowników – kierowców, także kwestie związane z właściwym doborem pracowników. To rzeczą przedsiębiorcy jest właściwy dobór kierowców,

przy zachowaniu należytej staranności, właściwego sytemu motywacyjnego, szkoleniowego, czy innego rodzaju środków dyscyplinujących, by nie dochodziło

do naruszeń przepisów ustawy o transporcie drogowym. Nie jest wystarczające

więc wykazanie braku winy, lecz wymagane jest pozytywne udowodnienie,

czego nie uczynił skarżący, że podjął wszelkie kroki w celu zapobieżenia powstaniu naruszeń przepisów ustawy.

Trybunał Konstytucyjnego w wyroku z dnia 31 marca 2008 r., sygn. akt SK 75/06 (30/2/A/2008) wypowiedział się w przedmiocie obowiązków określonych

w art. 5 ustawy o transporcie drogowym. Trybunał podkreślił, że regulacje te zmierzają do wymuszenia takiej organizacji pracy przedsiębiorstwa wykonującego transport drogowy, ażeby działalność ta odbywała się w sposób bezpieczny,

bez (zagrożenia życia, zdrowia i mienia innych osób. Sprawą przedsiębiorcy jest zawarcie (takich umów i obmyślenie takich organizacyjnych rozwiązań, które będą dyscyplinować osoby (wykonujące na jego rzecz usługi kierowania pojazdem,

czy to na zasadzie stosunku pracy, czy na zasadzie samozatrudnienia.

W powyższym wyroku Trybunał wskazał także, że sankcje administracyjne

- stosowane automatycznie, z mocy ustawy - mają przede wszystkim znaczenie prewencyjne (zob. wyrok z 24 stycznia 2006 r., sygn. SK 52/04, OTK ZU nr l/A/2006, póz. 6). Podkreślił, że istotą kary administracyjnej jest przymuszenie

do respektowania nakazów i zakazów. Proces wymierzania kar pieniężnych należy zatem postrzegać w kontekście stosowania instrumentów władztwa administracyjnego. Kara ta nie jest konsekwencją dopuszczenia się czynu zabronionego, lecz skutkiem zaistnienia stanu niezgodnego z prawem, co sprawia, że ocena stosunku sprawcy do czynu nie mieści się w reżimie odpowiedzialności obiektywnej (sygn. P 19/06). Niedopuszczalne jest przyjęcie, że przedsiębiorca

nie odpowiada za naruszenia przepisów, o których mowa w art. 92 ust. 1 ustawy

o transporcie drogowym z tego wyłącznie powodu, że twierdzi, iż naruszenia były wymuszone np. czynnikami zewnętrznymi (koniecznością dotrzymania warunków zaciągniętego zobowiązania (wobec osób trzecich) bądź to, jak w tym przypadku, pracownik dopuścił się tych naruszeń, a skarżący jako pracodawca nie miał wpływu na ich powstanie. Z całą stanowczością podkreślić więc należy, że to przedsiębiorca jest odpowiedzialny za działania tych osób i ponosi z tego tytułu ryzyko w ramach prowadzonej działalności gospodarczej.

Brak zatem podstaw do postawienia organom także zarzutu naruszenia przepisów prawa materialnego, w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy.

W uzasadnieniach kontrolowanych decyzji w sposób wystarczający

i spełniający wymogi art. 107 § 3 k.p.a. organy przedstawiły motywy podjętych rozstrzygnięć. Nie uchybiły więc zasadzie przekonywania z art. 11 k.p.a.

W tym stanie rzeczy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie,

na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity, Dz. U. z 2012 r., poz. 270), orzekł jak w sentencji wyroku.



Powered by SoftProdukt