Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący WSA Barbara Pasternak Sędziowie WSA Janusz Bociąga WSA Maria Zawadzka (spr.) Protokolant Starszy referent Ewelina Kalita po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 lipca 2015 r. sprawy ze skargi A Sp. z o.o. z siedzibą w K na decyzję Zarządu Województwa z dnia 18 września 2014 r. nr [...] w przedmiocie zwrotu dofinansowania otrzymanego ze środków europejskich I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu I instancji; II. określa, że zaskarżona decyzja nie może być wykonywana; III. zasądza od Zarządu Województwa na rzecz strony skarżącej A Sp. z o.o. z siedzibą w K kwotę 12.243 zł (słownie: dwanaście tysięcy dwieście czterdzieści trzy złote) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Zaskarżoną decyzją z dnia 18 września 2014 r., nr [...] Zarząd Województwa utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję Dyrektora Centrum Przedsiębiorczości z dnia [...] 2014 r., nr [...] w przedmiocie zobowiązania beneficjenta - A Sp. z o.o. w K do zwrotu dofinansowania otrzymanego ze środków europejskich oraz środków budżetu państwa.

Zaskarżona decyzja zapadła w następującym stanie faktycznym i prawnym.

W dniu [...] 2011 r. została podpisana pomiędzy Centrum Przedsiębiorczości (dalej: CP), a A sp. z o.o. umowa o dofinansowanie projektu nr [...] pod nazwą: "Utworzenie [...] przez Klaster [...] w celu rozwoju innowacyjnych form [...]" (dalej: umowa o dofinansowanie), realizowanego w okresie od dnia 1 kwietnia 2011 r. do dnia 31 marca 2013 r., przez Klaster [...], reprezentowany przez beneficjenta A sp. z o.o. Umowę o dofinansowanie aneksowano w dniu 29 lutego 2012 r. oraz w dniu 29 sierpnia 2012 r.

Kwota dofinansowania przyznana w umowie wynosiła 1 000 000 zł, całkowita wartość wydatków kwalifikowanych 1 428 571,43 zł. Płatności zostały przekazane beneficjentowi w ramach dwóch wniosków o płatność, tj. na podstawie wniosku o płatność zaliczkową w dniu 26 lipca 2011 r. w kwocie 500 000 zł oraz wniosku o płatność pośrednią w dniu 17 lutego 2012 r. w kwocie 4 350,00 zł. Wniosek o płatność końcową wpłynął do organu w dniu 1 lutego 2013 r.

W związku z rozliczeniem końcowym Zespół wdrażania CP dokonał weryfikacji poniesionych kosztów oraz faktycznego przebiegu i stanu realizacji projektu, przede wszystkim pod kątem zgodności z zapisami umowy o dofinansowanie i jej załącznikami jak również pod kątem zgodności z dokumentacją programową i ogólnie obowiązującym prawem. Zgodnie z Podręcznikiem kwalifikowania wydatków Instytucja Pośrednicząca ma obowiązek weryfikować wydatki, cele oraz rezultaty, na każdym etapie realizacji projektu, gdyż kwalifikowalność inwestycji finansowanej ze środków publicznych zależy nie tylko od oceny ex-ante, ale także od oceny ex-post.

W celu przeprowadzenia rzetelnej oceny ex post przedmiotowego projektu

skierowano do Beneficjenta, trzy pisma w sprawie uzupełnień do wniosku o płatność

końcową (tj. pismo z dnia. 14.03.2013 r., pismo z dnia 29.04.2013 r. oraz pismo z dnia 12.09.2013 r.). Nadto wzięto pod uwagę i przeanalizowano dokumenty i wyjaśnienia przedłożone przez Beneficjenta, dokonano przeglądu ogólnodostępnych informacji w Internecie dotyczących Klastra [...]. Dodatkowo, aby wyjaśnić wszelkie wątpliwości zorganizowano dwa spotkania z Beneficjentem w siedzibie CP w dniach: 15.05.2013 r. i 14.11.2013 r. oraz jedno w siedzibie Klastra w dniu 16.01.2014 r., a także powołano eksperta dr hab. P. W. kierownika Zakładu [...] na Uniwersytecie, który wydał opinię specjalistyczną dotyczącą przedmiotowego projektu.

Decyzją z dnia [...] 2014 r. Dyrektor Centrum Przedsiębiorczości zobowiązał stronę skarżącą do zwrotu otrzymanych kwot dofinansowania. Z uzasadnienia decyzji wynika, że w oparciu o całość zgromadzonych na etapie rozliczenia końcowego dokumentów oraz informacji stwierdzono następujące uchybienia w stosunku do postanowień umowy o dofinansowanie:

- strona skarżąca nie osiągnęła kluczowych rezultatów i celów założonych w dokumentacji aplikacyjnej i wynikających z zakresu projektu pomimo iż projekt w zakresie wskaźników produktu został zrealizowany i od zakupu wszystkich elementów wchodzących w zakres rzeczowy projektu upłynął ponad rok. Zgodnie z definicją podaną w Instrukcji do wniosku o dofinansowanie rezultat oznacza skutek, efekt, wpływ zrealizowanego przedsięwzięcia na otoczenie społeczno-gospodarcze. uzyskany bezpośrednio po zakończeniu realizacji projektu, w związku z tym osiągniecie rezultatów i wykazanie ich na etapie wniosku o płatność końcowa jest warunkiem koniecznym do uznania projektu za kwalifikowany. Pomimo to. na etapie rozliczenia końcowego okazało się, iż:

- nie osiągnięto wskaźników rezultatu wskazanych w tabeli E.2 wniosku

o dofinansowanie (dot. wskaźników: Liczba inicjatyw wdrożonych przez powiązanie

kooperacyjne - 20 szt., Liczba rodzajów inicjatyw wdrożonych przez powiązania

kooperacyjne w wyniku realizacji projektu - 3 szt.) o czym świadczy brak faktur, list

obecności, sprawozdań, raportów itp. potwierdzających organizację 20 inicjatyw

w tym: 9 seminariów, 9 konferencji i uczestnictwo w targach branżowych. Inicjatywy

miały być efektem/następstwem rzeczowej realizacji projektu, w tym przeprowadzonych działań promocyjnych;

- nie wykazano działalności badawczo-rozwojowej klastra, pomimo iż Beneficjent

zakupił elementy zaplecza szkoleniowo-badawczego tj. lokal i gry symulacyjne, nie

przedłożył wiarygodnych dokumentów, potwierdzających tego typu działalność, nie

wykazał wyników/efektów ewentualnych prac badawczo-rozwojowych itp;

- nie wykazano faktycznej współpracy z jednostkami naukowymi specjalizującymi się

w zakresie gier symulacyjnych lub metod nauczania;

- nie przeprowadzono badań nad silnikami gier w kontekście narzędzi IT;

- nie opracowano nowatorskiego programu nauczania dla szkół wyższych;

- nie wykazano zwiększenia konkurencyjności na rynku Klastra [...] oraz firm wchodzących w jego skład. Beneficjent nie przedstawił realnych, policzalnych korzyści płynących z przynależności do klastra dla poszczególnych jego członków. Ponadto od złożenia dokumentacji aplikacyjnej do końca realizacji projektu jak również przez okres weryfikacji wniosku o płatność końcową do klastra nie przystępowali nowi członkowie, co świadczy o tym, iż powiązanie nie posiada atrakcyjnej, konkurencyjnej oferty dla potencjalnych partnerów;

- nie wykazano współpracy pomiędzy członkami Klastra (brak potwierdzenia, iż wszyscy członkowie Klastra brali udział w realizacji projektu i angażują się w działania klastrowe, co więcej z przedłożonej dokumentacji oraz ogólnodostępnych informacji dostępnych w Internecie jednoznacznie wynika, iż w realizację projektu zaangażowane były tylko dwie firmy tj.: A sp. z o.o. oraz E).

Organ uznał, że efekty, rezultaty i korzyści, które skarżąca spółka wykazała na etapie rozliczenia końcowego jak również w piśmie, które wpłynęło do CP w dniu 6 czerwca 2014 r tj.: zatrudnienie dwóch osób , przeprowadzenie 24 warsztatów i 2 testów z wykorzystaniem gier symulacyjnych w zakupionym w ramach projektu lokalu; sprzedaż 43 usług szkoleniowych przez członków klastra, z czego 37 wykonała firma E – jedyny członek Klastra [...], który faktycznie działa w branży szkoleniowej; wykonanie projektu dwóch gier symulacyjnych jednoznacznie potwierdzają, iż realizacja projektu przyniosła znikome rezultaty w stosunku do przyznanego dofinansowania w kwocie 1 000 000 zł.

Organ zaznaczył, że współpraca ze światem nauki zgodnie z dokumentacją aplikacyjną, miała być jednym z kluczowych założeń działalności Klastra [...] i stanowiła o innowacyjności omawianego projektu, ponadto zacieśnienie współpracy z jednostkami naukowymi zostało wskazane jako warunek niezbędny do właściwej realizacji projektu. Jednakże w rzeczywistości, na etapie rozliczenia końcowego okazało się, iż skarżąca spółka nie nawiązała planowanej współpracy z uczelniami. Symulacyjne gry biznesowe wchodzące w zakres rzeczowy projektu pomimo, iż miały być opracowane przez jednostkę naukową Akademię [...] w rzeczywistości zostały zakupione od firmy szkoleniowej. Na tej podstawie stwierdzono, że skarżąca spółka nie wykazała współpracy z jednostkami naukowymi.

Organ uznał też, że zakup lokalu w kontekście słabego rozwoju Klastra oraz braku rezultatów projektu współmiernych do poniesionych nakładów finansowych jest niezgodny z zasadami racjonalności i celowości. Organ powołał się min. na okoliczność, że wszystkie działania promocyjne odbyły się w wynajętych salach konferencyjnych.

Zdaniem organu całkowity koszt działań promocyjnych w postaci seminariów i konferencji jest niewspółmierny do ich efektów. Nie wykazano, że promocja Klastra [...] przyczyniła się np. do sprzedaży gier symulacyjnych, czy też nawiązania współpracy z potencjalnymi odbiorcami oferty edukacyjnej. Podniesiono też, że organizację działań promocyjnych w postaci konferencji i seminariów Beneficjent w całości zlecił firmie zewnętrznej, pomimo że członkowie Klastra [...] posiadają doświadczenie i zasoby ludzkie pozwalające na prawidłowe i samodzielne wykonanie tego typu zadania - lider Klastra firma A od 2003 r. zajmuje się organizacją m.in. szkoleń i eventów, firma E działa w branży szkoleniowej. Co więcej zgodnie z biznesplanem w ramach realizacji projektu Beneficjent planował zatrudnić dwie osoby, które miały być odpowiedzialne za organizację szkoleń i konferencji prowadzonych w ramach inwestycji.

Organ zakwestionował także wzrost kosztów konferencji wobec faktu, że liczba uczestników konferencji nie zwiększyła się. Za niezgodne z umowa o dofinansowanie uznano również to, że 7 seminariów spośród 10 wchodzących w zakres rzeczowy projektu zorganizowano poza M. pomimo że według założeń wniosku o dofinansowanie oraz Planu rozwoju Klastra [...] działania Klastra miały być skierowane do przedsiębiorców i uczelni z województwa [...].

Podniesiono też, że lider Klastra zlecił opracowanie planu rozwoju powiązania oraz jego ekspansji firmie zewnętrznej, pomimo że firma Ł będąca członkiem Klastra [...] i uczestnikiem projektu specjalizuje się w opracowywaniu analogicznych dokumentów. Takie działanie uznano za nieoszczędne i nieracjonalne tym bardziej, że projekt miał być realizowany przez Klaster, a ideą tego typu powiązań jest współpraca jego członków na rzecz wspólnego rozwoju m.in. poprzez udostępnienie własnego zaplecza rzeczowego i merytorycznego w tym również zasobów ludzkich i finansowych.

Końcowo organ zarzucił, że skarżąca spółka jako beneficjent nie zadbała o staranne, rzetelne i przejrzyste dokumentowanie przebiegu realizacji projektu oraz działalności Klastra.

W konsekwencji organ doszedł do przekonania, że projekt nie został zrealizowany zgodnie z umową o dofinansowanie. W szczególności pomimo dokonania zakupu przewidzianych w ramach umowy środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz przeprowadzenia działań promocyjnych nie osiągnięto przewidzianych w dokumentacji aplikacyjnej celów i rezultatów. Podkreślono przy tym rażąco wysokie koszty zakresu rzeczowego projektu w stosunku do znikomych efektów jakie w rzeczywistości przyniosła inwestycja. To zdaniem organu sprawiło, że realizacja projektu nie była celowa racjonalna i oszczędna. W konsekwencji uznano, że skarżąca spółka nie spełniła zapisów regulaminu konkursu oraz naruszyła postanowienia umowy o dofinansowanie.

W odwołaniu od powyższej decyzji A sp. z o.o. zarzuciła naruszenie art. 207 ust. 8 pkt 2 ustawy o finansach publicznych poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie, a także przepisów postępowania administracyjnego, to jest art. 7, art. 8, art. 9 i art. 80 K.p.a. Strona skarżąca zarzuciła też naruszenie § 5 pkt 22 i pkt 24 umowy o dofinansowanie.

Decyzją z dnia 18 września 2014 r. Zarząd Województwa utrzymał w mocy zaskarżone rozstrzygnięcie w pełni podzielając stanowisko organu I instancji. W ocenie organu odwoławczego skarżąca spółka nie wykazała rozwoju Klastra [...]. W uzasadnieniu decyzji odrzucono wszelkie zarzuty odwołania dotyczące staranności prowadzonego postępowania. Konkludując organ odwoławczy stwierdził, że projekt nie został zrealizowany zgodnie z umową o dofinansowanie. Beneficjent nie osiągnął przewidzianych w dokumentacji aplikacyjnej celów i rezultatów, podczas gdy zgodnie z zapisami § 4 ust. 3 umowy o dofinansowanie: Beneficjent zobowiązuje się do realizacji Projektu z należytą starannością w szczególności ponosząc wydatki celowo, rzetelnie, racjonalnie i oszczędnie, zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, wytycznymi, zaleceniami i procedurami przewidzianymi w ramach Programu oraz w sposób, który zapewni prawidłową i terminową realizację Projektu oraz osiągnięcie celów i wskaźników zakładanych we wniosku o dofinansowanie Projektu. Strona pomimo zakupu środków trwałych i wartości niematerialnych i prawnych oraz działań promocyjnych, nie osiągnęła przewidzianych w dokumentacji aplikacyjnej celów i rezultatów. Ponadto, zakupy działań promocyjnych i zakup lokalu został dokonany niezgodnie z zasadami racjonalności i celowości oraz w części działania promocyjne zostały przeprowadzone poza województwem m.

W ocenie organu odwoławczego, organ I instancji prawidłowo ustalił, że zachodzą przewidziane w art. 207 ust. 1 pkt 2 ustawy o finansach publicznych przesłanki zwrotu dofinansowania. Zebrany materiał w sprawie, w tym bogata korespondencja organu oraz uzupełnienia i wyjaśnienia strony skarżącej podczas weryfikacji poniesionych kosztów oraz faktycznego przebiegu i stanu realizacji projektu, jednoznacznie wskazują, że przekazane Beneficjentowi środki publiczne na realizację projektu, wykorzystane następnie nie zgodnie z celem zawartym we wniosku o dofinansowanie oraz bez wykazania osiągnięcia rezultatów projektu, zostały pobrane niezgodnie z przeznaczeniem i z naruszeniem procedur, o których mowa w art. 184 powyższej ustawy.

Na powyższą decyzję skarżąca Spółka wniosła skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie prawa materialnego i procesowego mające wpływ na wynik sprawy tj.:

- art 107 § 1 k.p.a. w zw. z art. 46 ust. 2a ustawy o samorządzie województwa w zakresie braku formalnego decyzji, polegającego na niepodpisaniu decyzji przez marszałka województwa który jest wyłącznie uprawniony do podpisania zaskarżonej przez to skutkującego nieważnością zaskarżonej decyzji;

- art. 207 ust 1 pkt 2 ust. 1 ustawy o finansach publicznych, poprzez jego nieprawidłowe zastosowanie, polegające na zastosowaniu sankcji obowiązku zwrotu uzyskanej dotacji, podczas gdy nie ziściły się przesłanki uprawniające organy l i II instancji do jej zastosowania; zdaniem skarżącej spółki, która powołując się na treść art. 30 ust. 2 ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju oraz art. 207 ust. 1 pkt 2 i art. 184 ustawy o finansach publicznych organy obu instancji nie zdefiniowały w swych decyzjach na jakiej podstawie prawnej ustaliły procedury i dalej jakie to procedury zostały złamane do tego stopnia, że nakazano zwrot otrzymanej dotacji;

- art. 26 ust. 1 pkt 15 i 15a ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju, poprzez jego błędne zastosowanie i nałożenie na beneficjenta obowiązku zwrotu dotacji;

- art. 7 k.p.a., tj. zasady ogólnej uwzględniania interesu społecznego i słusznego interesu obywateli;

- art. 8 k.p.a., tj. zasady ogólnej pogłębiania zaufania obywateli do organów władzy publicznej, poprzez jego niezastosowanie;

- art. 84 § 1 k.p.a. poprzez dopuszczenie dowodu z prywatnej opinii eksperta sporządzonej przed wszczęciem postępowania administracyjnego i częściowo oparciu rozstrzygnięcia na przedmiotowej ekspertyzie, podczas gdy wiadomości organy administracji publicznej powinny uzyskiwać za pomocą powołanych w postępowaniu administracyjnym biegłych;

- art. 107 § 3 k.p.a. poprzez nie odniesienie się w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji do wszystkich zarzutów podniesionych przez skarżącego w stosunku do zaskarżonej decyzji organu l instancji;

- art. 138 § 1 k.p.a. poprzez utrzymanie w mocy zaskarżonej decyzji, podczas gdy prawidłowa analiza stanu faktycznego oraz prawidłowe ustalenie norm materialnoprawnych obligowało organ II instancji do uchylenia zaskarżonej decyzji;

- błędy w ustaleniach faktycznych polegające na sprzecznym z zebranym materiałem dowodowym ustaleniu, jakoby strona skarżąca nie spełniła rezultatu, tj. naruszenie art. 80 k.p.a. co miało istotny wpływ na wynik sprawy;

- brak obiektywnej oceny działań podjętych przez beneficjenta.

W uzasadnieniu skargi skarżąca spółka podniosła, że decyzja o zwrocie dotacji nie została poprzedzona rzetelną i bezstronną oceną materiału dowodowego. Zwrócono tu uwagę na fakt, że Centrum Przedsiębiorczości z jednej strony była stroną umowy o dofinansowania, a z drugiej organem pierwszej instancji.

Odnosząc się do kwestii braku osiągnięcia celów i rezultatów projektu skarżąca spółka podniosła, że umowa nie zawierała definicji efektów i celów ale zawierała definicję rezultatów projektu. Zbędne było zatem wg. skarżącej spółki odwoływanie się przez organ do definicji rezultatu zamieszczonej w instrukcji stanowiącej załącznik do regulaminu konkursu. Podniesiono, że cele projektu zostały wskazane na stronie 7 wniosku o dofinansowanie. Zdaniem skarżącej spółki skoro celami jest stan przyszły to rozliczanie spółki z jej osiągnięcia przed zakończeniem realizacji jest przedwczesne i bezprawne. Zwrócono uwagę na okres trwałości projektu (§ 16 umowy), który rozpoczyna swój bieg od zakończenia realizacji projektu, a pierwszy raport o osiągniętych efektach projektu ma mieć miejsce po 12 miesiącach od dnia zakończenia realizacji projektu. Podkreślono, że w dokumentach aplikacyjnych nigdzie nie zawarto stwierdzenia, że cele i rezultaty projektu będą osiągnięte w momencie zakończenia realizacji projektu.

Zarzucono też, że zasadność oraz koszt poniesionych wydatków poddawana jest przez organy obu instancji według niemierzalnych kryteriów. Zdaniem spółki podstawą do takiej oceny powinny być zapisy wniosku i umowy i ich wykonania, a nie nowe kryteria.

Skarżąca spółka zakwestionowała ustalenie organu o braku wykazania należytej współpracy ze światem nauki. Zdaniem skarżącej organ nie uzasadnił tego stwierdzenia i albo odmówił wartości dowodowej przedłożonym dokumentom albo je pominął. Skarżąca spółka zakwestionowała przyjętą przez organ argumentację, że współpraca ze światem nauki miała świadczyć o wysokiej innowacyjności projektu. Zdaniem strony skarżącej zgodnie z dokumentacją aplikacyjną miało o tym świadczyć: stworzenie powiązania kooperacyjnego, nawiązanie lub rozwój współpracy z jednostkami B+R oraz prowadzenie prac badawczo rozwojowych w ramach powiązania kooperacyjnego.

Podniesiono, że nieuprawnione jest stwierdzenie organów o braku współpracy między klastrem, a innymi podmiotami albowiem Klaster uczestniczył w wielu organizowanych przez inne podmioty spotkaniach warsztatach, konferencjach, projektach, targach, kongresach. Sam też organizował nie jedno spotkanie, dzięki czemu doszło do nawiązania szeroko rozbudowanej współpracy.

Odnośnie ustalenia o braku zwiększenia konkurencyjności klastra skarżąca spółka podniosła, że organy nie podały jakich wartości powinny sięgać obroty uzyskane przez członków aby można było mówić o poprawie konkurencyjności w skutek uzyskanej dotacji. Organ nie wskazał zdaniem skarżącej spółki jakimi kryteriami się kierował i jakie miałyby zostać spełnione aby wzrost konkurencyjności był zauważalny. Jednocześnie stwierdzono, że poprawa konkurencyjności członków klastra nastąpiła poprzez uzyskanie nowej infrastruktury, nowych narzędzi do prowadzenia szkoleń, nowych produktów do oferty sprzedażowej oraz rozpoznawalność na rynku. Wzrost konkurencyjności został osiągnięty także dzięki przekazanej pomocy de minimis w wysokości 1 mln. zł.

Odnośnie niespełnienia wskaźników rezultatu stwierdzono, że skarżąca spółka omyłkowo określiła wskaźniki produktu jako wskaźniki rezultatu. Potwierdza to harmonogram ponoszenia wydatków i biznes plan. Nieścisłość ta została zauważona przez spółkę na etapie wniosku o płatność końcową i zgłoszona instytucji pośredniczącej. Wyrażono też chęć spełnienia dodatkowych wskaźników rezultatu. Stwierdzono, że organ błędnie definiuje wskaźniki rezultatu i pomija fakt pokrycia się ich ze wskaźnikami produktu, co zgodnie z dokumentacją konkursową jest niedopuszczalne. Zarzucono organowi brak oficjalnej reakcji na zgłoszone przez skarżącą nieścisłości w tym zakresie.

W zakresie braków wyników prac badawczo – rozwojowych skarżąca spółka podniosła, że okres trwałości projektu jest czasem weryfikacji osiągniętych celów projektu. Okres realizacji projektu rozpoczął się w dniu 1 kwietnia 2011 r., a zakończenie realizacji miało nastąpić na dzień 31 marca 2013 r. Skarżąca spółka odróżnia jednak czas realizacji projektu i czas przynoszenia efektów. Podniesiono też, że organ ocenia uzyskane na ten moment efekty w stosunku do kwoty całego przyznanego dofinansowania podczas gdy cała ta kwota nie została wypłacona na ręce skarżącej.

Stwierdzono też, że zarzucany brak osiągnięcia celów projektu przesądza o nieracjonalnym wydatkowaniu środków dotacji. Stwierdzono, że wszystkie wydatki zostały dokonane zgodnie z dokumentami załączonymi do wniosku o dofinansowanie zaakceptowanego przez instytucję pośredniczącą.

Odnośnie realizacji projektu poza granicami województwa m i zlecenia prac firmie zewnętrznej stwierdzono, że ani umowa ani regulamin konkursu nie zabraniały takich działań. Podniesiono, że działania promocyjne poza m przyniosły wymierne efekty w postaci późniejszych zamówień (21 sprzedażowych faktur VAT).

Końcowo stwierdzono, że kwestionując ewentualnie kwalifikowalność wydatku Instytucja Pośrednicząca powinna co najwyżej zmniejszyć kwotę dofinansowania, zgodnie z § 5 pkt 25 umowy Jeśli w trakcie realizacji projektu kwota wydatków kwalifikowalnych ulegnie zmniejszeniu to tym samym kwota dofinansowania ulega obniżeniu. Instytucja pośrednicząca, a w ślad za nią organ II instancji nie rozważały w ogóle kwestii ewentualnego obniżenia kwoty dofinansowania, a zdecydowały o odebraniu całości dofinansowania. Organy powinny przy nakładaniu na beneficjentów pomocy sankcji w postaci obowiązku zwrotu środków poczynić następujące ustalenia: ustalenia przez właściwe organy naruszenia prawa lub procedur przyznawania środków; ustalenia czy stwierdzone naruszenie stanowi nieprawidłowość w rozumieniu art. 2 pkt 36 albo pkt 38 rozporządzenia nr 1303/2013; ustalenia wielkości naruszenia w perspektywie wystąpienia realnej lub potencjalnej finansowej dla budżetu ogólnego Unii Europejskiej. Dopiero przy spełnieniu wszystkich tych przesłanek wyważyć sankcję dotyczącą nie kwalifikowalności wydatku tudzież zakwestionowania całości dotacji. W przedmiotowej sprawie organy zdaniem skarżącej spółki pominęły w ogóle powyższe wymogi.

W odpowiedzi na skargę Zarząd Województwa wniósł o jej oddalenie podtrzymując swoje dotychczasowe stanowisko.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.

Na wstępie rozważań Sądu stwierdzić należy, że stosownie do art. 1 ustawy z 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2014 r., poz. 1647) oraz art. 3 §1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2012 r., poz. 270 ze zm., dalej jako "P.p.s.a."), sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, stosując środki przewidziane w ustawie. Natomiast zgodnie z art. 134 §1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach sprawy, nie będąc związanym zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą skargi.

Sądowa kontrola zaskarżonej decyzji obejmuje zarówno prawidłowość stosowania przepisów postępowania, jak i zgodność z przepisami prawa materialnego. Tylko prawidłowo poczynione ustalenia faktyczne umożliwiają prawidłową subsumcję stanu faktycznego do przepisów materialnoprawnych i oceny decyzji co do zastosowania i wykładni prawa materialnego. Zauważenia wymaga przy tym, że zadaniem sądu nie jest dokonywanie ustaleń faktycznych stanowiących podstawę zastosowania prawa materialnego. Rolą sądu jest bowiem kontrola prawidłowości działania organu administracji w zaskarżonej decyzji.

Oceniając zaskarżoną decyzję w tak określonych ramach Sąd doszedł do przekonania, że w toku postępowania administracyjnego organy dopuściły się naruszenia przepisów prawa materialnego oraz przepisów postepowania, które mogły mieć istotny wpływ na wynik sprawy, co musiało doprowadzić do uchylenia zaskarżonej decyzji.

Przedmiotem zaskarżenia i oceny jest wydana przez Zarząd Województwa decyzja, utrzymująca w mocy wcześniejszą decyzję Dyrektora Centrum Przedsiębiorczości, zobowiązującą skarżącą spółkę do zwrotu środków finansowych przeznaczonych na realizację projektu finansowanego z udziałem środków europejskich wraz z odsetkami. Była to decyzja wydana w postępowaniu regulowanym przepisami kodeksu postępowania administracyjnego oraz szczegółowymi przepisami ustawy o finansach publicznych i ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju.

W pierwszej kolejności należy odnieść się do zarzutu nieważności postępowania podniesionego w skardze polegającego na niepodpisaniu decyzji przez marszałka województwa. Skarżąca spółka zarzuciła, że skoro marszałek jest wyłącznie uprawniony do podpisania zaskarżonej decyzji, to brak jego podpisu skutkuje nieważnością zaskarżonej decyzji. Zarzut ten jest w ocenie Sądu niezasadny.

Decyzje wydawane przez zarząd województwa podpisuje marszałek województwa. Odstępstwem od zasady jest podpisanie decyzji przez wicemarszałka województwa, który przewodniczy obradom w razie nieobecności marszałka. W przypadku zaskarżonej decyzji z dnia 18 września 2014 r. obradom przewodniczył wicemarszałek W. K., który podpisał zaskarżoną decyzję.

Przepis art. 46 ust. 2 ustawy samorządzie województwa dotyczy kwestii związanej z podejmowaniem decyzji administracyjnych. Dlatego w sprawach nieunormowanych tą ustawą, a dotyczących kwestii związanych z postępowaniem administracyjnym, mają odpowiednie zastosowanie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, w tym w szczególności przepis art. 268a. W myśl tego przepisu, organ administracji publicznej może w formie pisemnej upoważniać pracowników kierowanej jednostki organizacyjnej do załatwiania spraw w jego imieniu w ustalonym zakresie, a w szczególności do wydawania decyzji administracyjnych, postanowień i zaświadczeń.

Udzielenie upoważnienia, o którym mowa w art. 268a k.p.a., jest czynnością o charakterze wewnętrznym. Osoba upoważniona podpisuje decyzję w imieniu organu. Innymi słowy, w następstwie takiego upoważnienia zmienia się osoba wykonująca kompetencję organu w prawnych formach, ale upoważniony pracownik nie staje się przez to organem administracyjnym - nosicielem kompetencji (por. postanowienie NSA z dnia 30 września 2010 r., I OZ 722/10, LEX nr 741977). Toteż, wspomniany przepis stwarza możliwość, aby nie tylko sam piastun funkcji organu, czyli osoba, którą powołano na dane stanowisko, lecz także wyznaczony przez niego pracownik urzędu przydanego do pomocy temu organowi był umocowany do wykorzystania kompetencji organu. Upoważnienie takie powinno być udzielone na piśmie i z określeniem daty, od której obowiązuje (II GSK 1577/13). Orzekający Sąd podziela w tej kwestii stanowisko wyrażone w orzeczeniu WSA w Szczecinie, sygn. akt I SA/Sz 847/13 (publ;http//orzeczenia.nsa.gov.pl), w którym skrupulatnie przytoczono argumenty na poparcie stanowiska orzekającego Sądu.

W niniejszej sprawie w załączniku nr 1 do protokołu z posiedzenia Zarządu Województwa z dnia 18 września 2014 r. Marszałek Województwa udzielił stosownego upoważnienia dla Wicemarszałka do zastępowania go podczas posiedzenia Zarządu Województwa oraz w sprawach w nim związanych. Zakres pełnomocnictwa obejmuje też podpisywanie decyzji administracyjnych Zarządu Województwa wydanych na podstawie art. 46 ust. 2a ustawy o samorządzie województwa. Z tych przyczyn Sąd nie znalazł podstaw do uwzględnienia zarzutu nieważności zaskarżonej decyzji

Dla zachowania porządku rozważań należy odnieść się do specyfiki postępowania w przedmiocie zwrotu dofinansowania. Postępowanie w przedmiocie zwrotu przez beneficjenta dofinansowania uzyskanego w związku z realizacją projektu w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego ma wyjątkowy charakter, ponieważ zasady dofinansowania projektu, oraz prawa i obowiązki beneficjenta z tym związane, oraz zasady zwrotu otrzymanych środków w przypadku nieprawidłowego ich wykorzystania określa umowa zawierana z beneficjentem, którego projekt został wybrany do dofinansowania przez instytucję zarządzającą (instytucję wdrażającą, instytucję pośredniczącą) - art. 30 ust. 2 ustawy z dnia 6 grudnia 2006 r. o zasadach prowadzenia polityki rozwoju (u.z.p.p.r.). Z drugiej strony – przepisy u.z.p.p.r. nie zawierają szczegółowej regulacji dotyczącej postępowania w sprawie zwrotu przez beneficjenta nieprawidłowo wykorzystanych środków. Ustawodawca wskazał jedynie na instytucję zarządzającą jako organ właściwy do odzyskiwania kwot podlegających zwrotowi, w tym do ustalania i nakładania korekt finansowych, oraz wydawania decyzji o zwrocie środków przekazanych na realizację programów – art. 26 ust. 1 pkt. 15 i 15a u.z.p.p.r. Z przepisów powyższych wynika, że podstawą do żądania zwrotu przez instytucję zarządzającą nieprawidłowo wykorzystanych środków są postanowienia umowy o dofinansowanie zawartej przez beneficjenta a jedynie w przypadku bezskutecznego upływu terminu do dobrowolnego zwrotu środków organ pełniący funkcję instytucji zarządzającej (wdrażającej, pośredniczącej) wydaje na podstawie art. 207 ust. 9 w zw. z art. 11 u.f.p. decyzję określającą kwotę przypadającą do zwrotu i termin, od którego nalicza się odsetki, oraz sposób zwrotu środków. Na etapie poprzedzającym wydanie decyzji o zwrocie płatności, obejmującym również wezwanie do zwrotu, o którym mowa w art. 207 ust. 8 ustawy o finansach publicznych (u.f.p.) instytucja żądająca zwrotu działa wyłącznie jako strona umowy, co wynika z regulacji zawartej w art. 207 ust. 8 u.f.p., i art. 26 ust. 1 pkt. 15 u.z.p.p.r. w zw. z art. 207 ust. 9 u.f.p. i art. 26 ust. 1 pkt. 15a u.z.p.p.r.

Należności z tytułu zwrotu płatności dokonywanych w ramach programów finansowych z udziałem środków europejskich stanowią niepodatkowe należności budżetowe o charakterze publicznoprawnym, do których stosuje się procedurę określoną w art. 61-65 ustawy o finansach publicznych. Stosuje się do nich, w zakresie nieuregulowanym ustawą o finansach publicznych, również przepisy kodeksu postępowania administracyjnego oraz działu III ordynacji podatkowej (art. 67 u.f.p.) .

Postępowanie prowadzone w związku z wykryciem naruszenia procedur regulujących tryb wydatkowania środków pomocowych jest z uwagi na jego specyfikę postępowaniem kilkuetapowym. Wszczęcie postępowania w przedmiocie wydania decyzji o zwrocie dofinansowania następuje najczęściej w drodze skierowania do beneficjenta wezwania do zwrotu środków lub wezwania o wyrażenie zgody na pomniejszenie kolejnych płatności (art. 207 ust. 8 pkt. 1 i 2 u.f.p.). Natomiast wydanie decyzji zobowiązującej do zwrotu następuje po bezskutecznym upływie terminu, o którym mowa w art. 207 ust. 8 u.f.p. i jest konsekwencją braku reakcji beneficjenta na dokonane wezwanie.

Powyższe rozważania prowadzą do konkluzji, że w postępowaniu dotyczącym zwrotu środków obowiązują w pełnym zakresie zasady i rygory postępowania administracyjnego (art. 7, art. 8, art. 9, art. 10, art. 11 k.p.a.) oraz zasady postępowania dowodowego (art. 75, art. 77 § 1, art. 78 § 1, art. 79, art. 80 i art. 81 k.p.a.).

Tymczasem w ocenie Sądu w badanej sprawie organy naruszyły przepisy postępowania, zwłaszcza w zakresie wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego (art. 77 k.p.a.), a także jego oceny (art. 80 k.p.a.).

W pierwszej kolejności Sąd zwraca uwagę na wyjątkowy charakter materii będącej przedmiotem projektu, na który zostało udzielone dofinansowanie ze środków unijnych. Wyjątkowość ta przejawia się w tym, że cele i rezultaty jakie skarżąca spółka zobowiązała się osiągnąć w realizowanym projekcie (określone w umowie i jej załącznikach - w tym we wniosku) są bardzo trudno weryfikowalne. Skarżąca spółka zobowiązała się bowiem min. do: rozwoju i wzrostu konkurencyjności Klastra [...], czy też zintensyfikowania wzajemnej współpracy pomiędzy członkami Powiązania (strona 7 wniosku). Zapewniono także o innowacyjności projektu. Wywiązanie się przez skarżącą spółkę z ww. celów jest wysoce ocenne i trudno wskazać jednoznaczne narzędzia, które definiowałyby osiągnięcie ww. celów.

Niewątpliwie rozliczenie skarżącej spółki z wykonania projektu opiera się o harmonogram rzeczowo – finansowy (str. 15 wniosku). Nie ma też wątpliwości, że określone tam przez spółkę wskaźniki rezultatu nie zostały osiągnięte w zadeklarowanym czasie (realizacji projektu). Niemniej jednak w ocenie Sądu z samego faktu, że wskaźniki rezultatu nie zostały osiągnięte nie można wywieść, że wszystkie cele do jakich zobowiązała się strona skarżąca nie zostały osiągnięte.

Tezę tę potwierdza fakt zwrócenia się przez CP do specjalisty o wydanie opinii dotyczącej realizacji projektu objętego dofinansowaniem. W ocenie Sądu skoro CP zwróciło się do specjalisty o wydanie takiej opinii w zakresie działalności Klastra to oznacza, że CP przyjęło, że samo nieosiągnięcie wskaźników rezultatu nie jest wystarczające do uznania, że cele projektu nie zostały osiągnięte przez stronę skarżącą. Wynika z tego, że CP aby stwierdzić, czy projekt został wykonany zgodnie z umową uznał za konieczne dokonanie oceny działalności Klastra w dużo szerszym aspekcie, na co wskazuje zakres opinii (ocena zasobów ludzkich, know – how, zasobów infrastrukturalnych, marketingu, PR – u, komunikacji wewnętrznej, kreacji wiedzy i innowacyjności, poprawy pozycji konkurencyjnej, poprawy konkurencyjności, internacjonalizacji, regionalnego uwarunkowania rozwoju, polityki władz publicznych na rzecz rozwoju, otoczenia instytucjonalnego i przywództwa Klastra).

Konkluzją powyższych rozważań jest, że samo nie wypełnienie wskaźników rezultatu określonych w harmonogramie rzeczowo – finansowym nie świadczy o całościowym niewykonaniu projektu i nie uzasadnia żądania zwrotu udzielonej kwoty dofinansowania w pełnej wysokości. Dlatego dla wydania prawidłowego rozstrzygnięcia w sprawie w toku postępowania administracyjnego niezbędne było zbadanie i ocena wszelkich aspektów działalności klastra również na podstawie innych danych i dowodów, z zachowaniem zasad postępowania dowodowego określonych w k.p.a., czego w ocenie Sądu zabrakło doprowadzając tym samym do naruszenia art. 77 i 80 k.p.a.

Z ww. opinią specjalisty łączą się dwie istotne kwestie dla niniejszego postępowania. Pierwsza z nich to naruszenie zasad postępowania dowodowego, które w ocenie Sądu miało istotny wpływ na rozstrzygnięcie organu - co potwierdza uzasadnienie zaskarżonej decyzji, a druga to kwestia ustalenia w jakim zakresie projekt został wykonany i czy zasadne było żądanie zwrotu całości przekazanej kwoty dotacji z czym wiązał się oczywiście obowiązek zapłaty odsetek.

Odnosząc się do pierwszej z ww. kwestii Sąd stwierdza, że zgodnie z treścią art. 79 k.p.a. strona powinna być zawiadomiona o miejscu i terminie przeprowadzenia dowodu ze świadków biegłych lub oględzin przynajmniej na siedem dni przed terminem; strona ma również prawo brać udział w przeprowadzeniu dowodu, może zadawać pytania świadkom biegłym i stronom oraz składać wyjaśnienia.

W badanej sprawie CP na etapie poprzedzającym wszczęcie postępowania administracyjnego zwrócił się do specjalisty o wydanie opinii dotyczącej szerokiego zakresu działalności Klastra, co miało na celu ustalenie czy cele projektu zostały przez skarżącą spółkę zrealizowane. O ile nie można doszukiwać się jakichkolwiek uchybień CP w tym zakresie na etapie postępowania kontrolnego, to jednak w ocenie Sądu w toku postępowania administracyjnego organ powinien uzyskać ww. opinię w formie dowodu z opinii biegłego, z zachowaniem wszelkich wymogów przewidzianych prawem dla tego typu dowodu. Wskazuje na to zakres opinii, materia będąca jej przedmiotem (wymagająca posiadania wiadomości specjalnych) oraz kompetencji osoby wydającej opinii, która jest specjalistą w tej dziedzinie.

Sąd podkreśla, że organy obu instancji powołują w decyzjach ww. opinię ( k. 871 i str. 7 decyzji org. II inst.) z czego należy wnioskować, że wzięły jej treść pod uwagę przy dokonywaniu oceny materiału dowodowego (jednoznacznie potwierdzono to na str. 14 decyzji org. II inst.). Tym samym w ocenie Sądu doszło do naruszenia prawa procesowego, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Strona skarżąca nie miała bowiem zapewnionych gwarancji przewidzianych w art. 79 k.p.a. przez co pozbawiona została możliwości skutecznej obrony swojego stanowiska.

Odnosząc się do drugiej z poruszonych kwestii Sąd stwierdza, że organ pierwszej instancji uznał, że pewne korzyści, rezultaty i efekty zostały osiągnięte (zakres częściowo podano na str. 6 decyzji organu I instancji, k. 869), czego organ II instancji nie zakwestionował. Jednocześnie nie dokonano żadnego miarkowania w zakresie zwrotu kwoty przekazanego dofinansowania.

Zdaniem Sądu, że zarówno analiza treści § 7 umowy z dnia 11 maja 2011 r. o dofinansowanie (k. 71) jak i treści art. 207 ustawy o finansach publicznych nie wyklucza możliwości żądania zwrotu części przyznanych środków w przypadku ustalenia, że doszło jedynie do częściowego zrealizowania projektu. Również z treści § 5 pkt 25 ww. umowy wynika, że jeżeli w trakcie realizacji projektu kwota wydatków kwalifikowanych ulegnie zmniejszeniu, kwota przyznanego dofinansowania zostanie proporcjonalnie obniżona z zachowaniem udziału procentowego określonego w § 2 ust. 5 oraz ewentualnych limitów procentowych, o których mowa w § 14 ust. 3.

Sąd zauważa też, że w niniejszej sprawie znajduje zastosowanie Rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1260/1999 (Dz.U.UE L z dnia 31 lipca 2006 r.) (Dz.U.UE.L.2006.210.25), które w art. 98 reguluje zagadnienie korekty finansowej. Zastosowanie ww. korekty w sprawach o dofinansowanie, w których zastosowanie znajdują przepisy prawa o zamówieniach publicznych, sprowadza się do zmniejszenia kwoty dofinansowania w odniesieniu do stwierdzonych naruszeń.

Powyższe regulacje stanowiące w niniejszej sprawie podstawę w zakresie prawa materialnego przewidują możliwość miarkowania przy zwrocie dotacji. Zatem wobec ustaleń organu, że częściowo projekt został zrealizowany, naruszeniem ww. przepisów jest brak rozważenia sprawy przez organy pod kątem ustalenia czy nie byłoby zasadne stosunkowe żądanie zwrotu dotacji w odniesieniu do stwierdzonych naruszeń. Sad nie ma przy tym wątpliwości, że naruszenie to miało wpływ na wynik sprawy.

Sąd zauważa, że § 7 umowy z dnia 11 maja 2011 r. o dofinansowanie (k. 71) wprost nie przewiduje możliwości żądania zwrotu części udzielonej dotacji w przypadku stwierdzenia częściowej realizacji programu, ale ( jak wskazano powyżej) takiej opcji nie wyklucza. Trzeba jednak zwrócić uwagę, że skarżąca spółka nie miała możliwości negocjowania treści umowy w tym zakresie albowiem treść umowy musi odpowiadać wzorowi określonemu w załączniku nr 6 do Regulaminu konkursu o dofinansowanie projektów powiązań kooperacyjnych/klastrów w ramach Działania 2.1 Schemat B RPO. Powyższe wskazuje, że skoro skarżąca spółka podpisując umowę nie miała możliwości pełnego zabezpieczenia swoich praw co do przewidzenia możliwości żądania zwrotu dotacji, zapis umowy należy interpretować w kontekście przytoczonych wyżej unormowań art. 207 ustawy o finansach publicznych oraz art. 98 Rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiające przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności i uchylające rozporządzenie (WE) nr 1260/1999.

Sąd uznał, że organ nie przeprowadził wnikliwej oceny dowodów w zakresie ustalenia o braku innowacyjności projektu jako efektu/celu, do którego skarżąca spółka się zobowiązała) z uwagi na brak współpracy ze światem nauki w okresie realizacji projektu (str. 15 decyzji organu II inst.). Sąd zauważa, że w aktach sprawy zalegają: Potwierdzenie współpracy z Akademii [...] (k. 421), zaświadczenie z Wyższej Szkoły [...] w K o przeprowadzeniu w ramach studiów podyplomowych zajęć z zakresu [...] z wykorzystaniem gry o nazwie "Labirynt [...]" (k. 415), potwierdzenie prowadzenia wspólnych prac badawczo – rozwojowych od Zespołu Szkół [...] w K (k. 413), potwierdzenie prowadzenia wspólnych prac badawczo – rozwojowych z Uniwersytetu (k. 412), potwierdzenie prowadzenia wspólnych prac badawczo – rozwojowych z Uniwersytetu [...] w K (k. 411). W istocie wymienione zaświadczenia zostały wystawione w maju 2013 r., nie mniej jednak organ nie ustalił od kiedy trwa ta współpraca, co konkretnie jest jej przedmiotem i jakie są jej rezultaty.

Sąd zaznacza, że organ uznał, iż poczynione przez skarżąca spółkę wydatki na realizację projektu nie były realizowane zgodnie z zasadą racjonalności, rzetelności, celowości i oszczędności albowiem nie doprowadziły do osiągnięcia rezultatów i celów projektu. Zatem w pierwszej kolejności należy prawidłowo ustalić czy cele i rezultaty zostały osiągnięte i w jakim zakresie (czego w ocenie Sądu zabrakło w niniejszej sprawie min. odnośnie rozwoju Klastra, innowacyjności oraz wzrostu konkurencyjności) aby móc zgodnie z zasadami logiki i przepisów mających zastosowanie w niniejszej sprawie oceniać, czy wydatki zostały poczynione w sposób racjonalny, rzetelny, celowy i oszczędny.

W ocenie Sądu w niniejszej sprawie doszło także do naruszenia zasad określonych w art. 10 k.p.a., które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy. W trakcie postepowania administracyjnego nie skierowano bowiem do strony odrębnej informacji o możliwości zapoznania się z zebranym w sprawie materiałem dowodowym i wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszonych żądań. Co prawda wzmianka w tym zakresie została uczyniona w wezwaniu do zwrotu środków, nie mniej jednak Sąd zauważa, że strona skarżąca nie korzystała na tym etapie z pomocy pełnomocnika profesjonalnego, a zatem taka forma powiadomienia mogła nie być wystarczająca dla zabezpieczenia praw strony skarżącej.

Ma to istotne znaczenie w kontekście oparcia rozstrzygnięcia na materiale dowodowym zebranym w toku postępowania kontrolnego. Strona powinna być świadoma, że cały materiał dowodowy zebrany w trakcie postępowania kontrolnego będzie stanowił podstawę rozstrzygnięcia, w związku z czym przysługują jej określone w k.p.a. uprawnienia. Tymczasem na rozprawie w dniu 30 lipca 2015 r. pełnomocnik organu wskazał, że "wszystkie dokumenty pochodzące z postępowania kontrolnego, były dowodem w postepowaniu administracyjnym, tak przyjął organ, nie wydając żadnego postanowienia o dopuszczeniu dowodu w tym postepowaniu. Opinia eksperta była dowodem w sprawie, jako dokument prywatny".

Zatem skarżąca spółka, która w postępowaniu administracyjnym występowała bez pełnomocnika, nawet mogła nie być świadoma, że dokumenty z postepowania kontrolnego stanowiły dowód w postepowaniu administracyjnym. Jest to również istotne dlatego, że zarówno postępowanie kontrolne jak i postepowanie administracyjne prowadził ten sam organ CP.

Nie ma wątpliwości, że wezwanie do zwrotu środków wszczyna postępowanie administracyjne. Jednak w przypadku postępowania o zwrot dotacji rozgraniczenie pomiędzy postępowaniem kontrolnym, a postępowaniem administracyjnym powinno być to szczególnie wyartykułowane aby wyraźnie określić stronie moment kiedy beneficjent przestaje być tylko stroną umowy z CP, a staje się stroną postępowania administracyjnego z czym wiążą się przewidziane w k.p.a. uprawnienia pozwalające na skuteczniejszą obronę swoich praw.

Dodatkowo podkreślić należy, że postępowanie administracyjne przed organem pierwszej instancji ograniczyło się do wezwania beneficjenta do zwrotu środków w dniu 22 maja 2014 r. (co zastępowało wszczęcie postępowania), a następnie centrum Przedsiębiorczości, nie prowadząc żadnego postępowania jako organ administracyjny, ani też nie dopuszczając dowodu z dokumentów z postępowania kontrolnego (w tym opinii eksperta – nawet jako dokumentu prywatnego), w dniu [...] 2014 r. wydało decyzję.

Słusznie zatem skarżąca Spółka w piśmie z dnia 23 lipca 2015 r. zarzuciła, że organ nie przeprowadził postępowania dowodowego, jak również zasadny jest zarzut spółki naruszenia przez organ art. 10 § 1 k.p.a., co mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy

Zdaniem Sądu z uwagi na przedmiot badanego projektu, który w zakresie swoich celów i rezultatów jest bardzo enigmatyczny i niejednoznaczny oraz z uwagi na złożoność sprawy niedopełnienie obowiązków z art. 10 k.p.a. przez organ pozbawiło stronę skarżącą możliwości skutecznej obrony swojego stanowiska.

Reasumując, ocena legalności zaskarżonej decyzji według wskazanych na wstępie kryteriów, prowadziła do wniosku, iż została ona wydana z naruszeniem przepisów prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy oraz naruszenia przepisów postępowania, które mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy, co skutkowało jej uchyleniem stosownie do art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i c) p.p.s.a.

Przy ponownym rozpoznaniu sprawy organ powinien uwzględnić wykładnię zaprezentowaną w niniejszym wyroku.