Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący NSA Jan Zimmermann (spr) Sędziowie WSA Grażyna Firek WSA Ewa Rynczak Protokolant Grażyna Grzesiak po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 maja 2008r . sprawy ze skargi Miasta O. na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody z dnia [...], nr [...] w przedmiocie stwierdzenia nieważności uchwały Rady Miasta O. z dnia [...], nr [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenów [...] Starego Miasta w O. I. uchyla zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze w części dotyczącej paragrafu [...] i paragrafu [...] ustęp [...] zakwestionowanej uchwały, II. określa, że w uchylonej części zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze nie może być wykonywane, III. zasądza od Wojewody na rzecz Rady Miasta O. kwotę 240 zł ( dwieście czterdzieści złotych ) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego.

II SA/Kr 130/08

UZASADNIENIE

Rada Miasta O. podjęła w dniu [...] r. Uchwałę Nr [...] w sprawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dla terenu [...] Starego Miasta w O.

Uchwałę tę zakwestionował Wojewoda, który rozstrzygnięciem nadzorczym z dnia [...] r. Nr [...] stwierdził jego nieważność w zakresie:

- § 8 ustalenia dla sektora [...] w zakresie słów: "Dopuszcza się możliwość likwidacji obiektu ochronnego zlokalizowanego na terenie oznaczonym symbolem [...] w uzgodnieniu z właściwym organem administracji wojskowej";

- § 8 ustalenia dla sektora [...] w zakresie słów: "Przy zagospodarowaniu terenu zgodnie z ustaleniami niniejszego planu dopuszcza się możliwość likwidacji obiektu w uzgodnieniu z właściwym organem administracji wojskowej";

- § 8 ustalenia dla sektora [...] w zakresie słów: ,,Przy zagospodarowaniu terenu zgodnie z ustaleniami niniejszego planu dopuszcza się możliwość likwidacji obiektu w uzgodnieniu z właściwym organem administracji wojskowej";

- § 8 ustalenia dla sektora [...] w zakresie słów: "Przy zagospodarowaniu terenu zgodnie z ustaleniami niniejszego planu dopuszcza się możliwość likwidacji obiektu w uzgodnieniu z właściwym organem administracji wojskowej";

- § 38 ust. 4 pkt 2: "Przekroczenie określonego wyżej zapotrzebowania mocy wymaga uzgodnienia z zarządcą systemu elektroenergetycznego";

- § 38 ust. 6 w zakresie słów: "oraz uzgadniania projektów budowlanych pod względem ochrony przeciwpożarowej";

- § 8 w zakresie ustaleń dla sektora nr [...],

- § 17 w zakresie dotyczącym ustaleń dla sektora nr [...]; wszystkich ustaleń planu oraz rysunku w zakresie sektora nr [...];

- § 41 ust. 1 w zakresie słów: "pod warunkiem, że organizator działalności przedstawi do zaakceptowania Prezydentowi Miasta: 1) koncepcję na szkicu, planie lub papierze rozmieszczenia obiektów usługowych, dróg pieszych i dojazdów (w tym

pożarowych), parkingów oraz ich formy, kolorystyki obiektów i sposobu likwidacji: 2) uzgodnienie ze specjalistycznym przedsiębiorstwem komunalnym obiektów po zakończeniu działalności w zakresie obsługi sanitarnej oraz odbioru odpadów i opakowań".

Ponadto Wojewoda wskazał, że uchwala została wydana z nieistotnym naruszeniem prawa w zakresie § 18 ust. 20 pkt l zdanie drugie w zakresie liczby: "100".

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Wojewoda napisał, że:

1. Ustalenia § 8, jak również § 38 ust. 4 pkt 2 i § 38 ust. 6, dotyczące obowiązku uzgadniania są sprzeczne z obowiązującym porządkiem prawnym, w szczególności z art. 4 ust. l oraz art. 15 ust. 2 pkt l i pkt 9 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym.

Wszelkie normy dotyczące zasad zagospodarowania terenu, ustalające jego przeznaczenie, jak również formułujące warunki zabudowy dla danego obszaru winny znaleźć odzwierciedlenie w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Niedopuszczalnym zaś jest takie działanie rady gminy, które prowadzi do zamieszczania w treści planu miejscowego przepisów uzależniających podejmowanie tych czynności od przyszłych decyzji i na warunkach określonych przez inne organy w odniesieniu do obszaru objętego planem miejscowym. Kwestionowane zapisy wprowadzają dodatkowe normy proceduralne, nie wynikające z obowiązującego porządku prawnego, które będą miały zastosowanie dopiero po uchwaleniu planu, już na etapie wydawania decyzji związanych z lokalizacją zabudowy. Miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego winien zawierać w swej treści wyłącznie normy o charakterze materialnoprawnym, zaś zamieszczanie w nim norm otwartych odsyłających do odrębnych i nie przewidzianych przepisami prawa procedur jest niedopuszczalne z punktu widzenia obowiązującego porządku prawnego.

Niezależnie od powyższego Wojewoda wskazał także, iż w zakresie obowiązku uzgadniania zamierzeń inwestycyjnych pod względem zapewnienia bezpieczeństwa przeciwpożarowego obowiązują przepisy rozporządzenia Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia 16 czerwca 2003 r. w sprawie uzgadniania projektu budowlanego pod względem ochrony przeciwpożarowej (Dz. U. Nr 121, poz.

1137), które w § 4 wskazują projekty budowlane wymagające uzgodnienia pod względem ochrony przeciwpożarowej.

2. W § 17 w tabeli Rada Miasta O. ustalenia w zakresie parametrów zabudowy w odniesieniu do poszczególnych obszarów objętych planem w podziale na sektory. Pod pozycją nr l, zawierającą ustalenia dla obszaru oznaczonego na rysunku planu jako sektor [...] i oznaczonego symbolem [...], ZU - tereny usług i zieleni urządzonej, nie został wpisany wskaźnik dotyczący dopuszczalnej wysokości zabudowy w ilości kondygnacji, jak również wskaźnik dotyczący intensywności zabudowy terenu (kolumny 4 i 5 tabeli licząc od lewej). W § 8 natomiast w ustaleniach dla sektora nr [...] Rada Miasta O. zawarła zapisy, iż sektor [...] to teren wyodrębniony liniami rozgraniczającymi i oznaczony symbolem [...], ZU - przeznacza się na cele usług i zieleni urządzonej; przeznaczenie terenu na cele usług (głównie usług kultury) jest przeznaczeniem podstawowym; inne przeznaczenie usługowe może być realizowane wyłącznie drogą zmiany sposobu użytkowania istniejących obiektów; jako przeznaczenie dopuszczalne mogą być realizowane usługi administracji, finansów, doradztwa i zarządzania, reklamy, gastronomii, handlu i turystyki, usług hotelarskich, kultury i reklamy; dopuszcza się budowę obiektów w zakresie wynikającym z aktualnych wymogów technicznych i funkcjonalnych usług pod warunkiem wyrażenia zgody na tę przebudowę przez właściwy organ ochrony zabytków.

Z przywołanego wyżej zapisu § 8 w zakresie ustaleń dla sektora nr [...] wynika jednoznacznie, iż jest to obszar przeznaczony pod zainwestowanie, a zatem w ocenie organu nadzoru naruszeniem obowiązującego porządku prawnego jest odstąpienie organu gminy od określenia dla tych obszarów wskaźników dotyczących intensywności zabudowy. Brak określenia tych wskaźników powoduje naruszenie zasad sporządzania miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, określonych w przepisie art. 15 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, w szczególności w pkt 6 tego przepisu, zgodnie z którym w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo także parametry i wskaźniki kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym linie zabudowy, gabaryty obiektów i wskaźniki intensywności zabudowy.

3. W § 41 ust. 1 uchwały Rada Miasta O. zawarła zapis ustalający możliwość lokalizacji tymczasowych kiosków, namiotów, ogródków

gastronomicznych, okresowych wystaw, happeningów itp. dla tymczasowej sezonowej działalności na cele wymienione w § 39 pkt 1 uchwały.

Organ nadzoru kwestionuje zasadność wyżej przywołanego wyżej warunku uzależniającego tymczasowe zagospodarowanie terenów podjęcia czynności nieprzewidzianych przepisami prawa. W ocenie organu nadzoru zagadnienie uregulowane tym zapisem nie należy do materii miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, a zatem wprowadzenie w przepisach miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego takiego rozwiązania budzi istotne wątpliwości organu nadzoru, wynikające z faktu tworzenia w ramach miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego dodatkowych norm proceduralnych nie znajdujących oparcia w obowiązującym ustawodawstwie. W ocenie organu nadzoru brak jest podstaw do zamieszczania ich w miejscowych planach zagospodarowania przestrzennego.

4. W § 18 ust. 20 uchwały Rada Miasta wprowadziła zapis o następującej treści: "W obszarze objętym planem znajduje się czynny cmentarz wyznaniowy położony w sektorze 23." W punktach 1,2 i 3 Rada wprowadziła ustalenia dla tego obszaru, przy czym w punkcie 1 zawarła następujące ustalenie: "Przy realizacji nowych inwestycji należy wziąć pod uwagę przepisy odrębne dotyczące zachowania odległości 150 m cmentarza od zabudowań mieszkalnych, zakładów produkujących artykuły żywnościowe, zakładów żywienia zbiorowego bądź zakładów przechowujących żywność oraz studzien służących do czerpania wody do picia i potrzeb gospodarczych. Odległość ta może być zmniejszona do 50 m pod warunkiem, że teren w granicach 50 - 100 m od cmentarza posiada sieć wodociągową i wszystkie budynki korzystające z wody są do tej sieci podłączone."

Przytoczony zapis jest sprzeczny z przepisami rozporządzenia Ministra Gospodarki Komunalnej z dnia 25 sierpnia 1959 r. w sprawie w sprawie określenia, jakie tereny pod względem sanitarnym są odpowiednie na cmentarze (Dz. U. Nr 52, poz. 315).

Na powyższe rozstrzygnięcie nadzorcze Gmina Miasta O. wniosła w dniu [...] stycznia 2008 r. skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie. Skarga została poprzedzona stosowną uchwałą Rady Miasta O. z dnia [...] r. o jej wniesieniu. Zaskarżono rozstrzygnięcie nadzorcze w całości z

wyłączeniem tych jego części, które odnoszą się do § 8 oraz § 38 ust. 4 pkt 2 oraz ust. 6 zakwestionowanej uchwały.

Zarzucono temu rozstrzygnięciu niezgodność z prawem przez przyjęcie, iż: przepis § 17 zakwestionowanej uchwały w zakresie dotyczącym ustaleń dla sektora nr [...] oraz wszystkie ustalenia planu oraz rysunku w zakresie sektora nr [...] są sprzeczne z przepisem art. 15 ust. 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, podczas gdy analiza treści zakwestionowanych zapisów planu prowadzi do wniosku, iż nie zostaje on w sprzeczności z powołanym wyżej przepisem; w szczególności nie znajdował zastosowania w sprawie przepis art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy .

Zarzucono też, że przepis § 41 ust. 1 w opisanym w rozstrzygnięciu zakresie jest sprzeczny z porządkiem prawnym, albowiem brak jest podstawy prawnej do zamieszczenia w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego ujętych w § 41 ust. 1 zapisów, podczas gdy podstawę dla zamieszczenia takich zapisów w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego stanowi przepis art. 15 ust. 2 pkt 11 ustawy.

W uzasadnieniu skargi napisano, że w odniesieniu do przepisu § 17 uchwały w zakresie dotyczącym ustaleń dla sektora [...] oraz wszystkich ustaleń planu oraz rysunku w zakresie sektora nr [...] zwrócić należy uwagę na to, że stanowisko Wojewody opiera się tylko na stwierdzeniu, iż w § 17 nie został wpisany wskaźnik dotyczący dopuszczalnej wysokości zabudowy w ilości kondygnacji, jak również wskaźnik dotyczący intensywności zabudowy terenu, przez co naruszony został przepis art. 15 ust. 2 ustawy. Uszło jednak uwadze Wojewody to, iż na terenie objętym planem dopuszcza się realizację inwestycji o charakterze usługowym jednak wyłącznie poprzez zmianę sposobu użytkowania istniejących obiektów, zaś możliwość budowy obiektów ograniczono wyłącznie do przebudowy obiektów istniejących. Wynika z tego, iż na terenie objętym planem nie istnieje możliwość budowy nowych obiektów, co zresztą ustawodawca dopuszcza (art. 15 ust 2 pkt 9 in fine ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym). W tej sytuacji do uchwały nie mógł znaleźć zastosowania przepis art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, albowiem wpisanie do miejscowego planu zagospodarowania terenu [...] Starego Miasta w O. wskaźnika dotyczącego dopuszczalnej wysokości zabudowy w ilości

kondygnacji, jak również wskaźnika dotyczącego intensywności zabudowy terenu byłoby regulacją prawną z założenia bezprzedmiotową. W odniesieniu do § 17 w zakresie dotyczącym ustaleń dla sektora nr [...] oraz wszystkich ustaleń planu oraz rysunku w zakresie sektora nr [...] nie znajdował zastosowania przepis art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, przez co niemożliwe jest, aby pomiędzy ustaleniami planu, a powołanym przepisem zachodziła jakakolwiek sprzeczność.

Co się tyczy zapisu § 41 ust. l uchwały, to w uzasadnieniu rozstrzygnięcia nadzorczego nie sposób doszukać się wskazania konkretnego przepisu prawa, z którym przywołany zapis miałby być sprzeczny. W to miejsce organ nadzoru stwierdza, iż zagadnienie uregulowane tym postanowieniem uchwały nie mieści się materii miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego. Takie stanowisko Wojewody stoi jednak w radykalnej sprzeczności wobec przepisu art. 15 ust. 2 pkt 11 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym, zgodnie z którym w planie miejscowym określa się obowiązkowo sposób i termin tymczasowego zagospodarowania, urządzania i użytkowania terenów. Ustawa o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym nie definiuje na potrzeby własne pojęcia tymczasowego zagospodarowania, urządzania i użytkowania terenów.

W odpowiedzi na skargę wniesiono o jej oddalenie.

W uzasadnieniu tej odpowiedzi napisano, że skoro w przepisie uchwały (w § 8 w zakresie dotyczącym ustaleń dla sektora [...] ostatnie zdanie) mowa jest o budowie obiektów, to trudno jest z tego wnioskować, iż na terenie sektora nr [...] obowiązuje zakaz zabudowy, tym bardziej, iż z pozostałych ustaleń planu odniesieniu do tego obszaru taki zakaz nie wynika. Być może organ nadzoru winien był interpretować zakaz zabudowy w tym obszarze z użytego w § 8 uchwały sformułowania, że "inne przeznaczenie usługowe może być realizowane wyłącznie drogą zmiany sposobu użytkowania istniejących obiektów", jednak w § 8 uchwały zawarte zostało ustalenie o dopuszczeniu budowy obiektów w zakresie wynikającym z aktualnych wymogów technicznych i funkcjonalnych usług pod warunkiem wyrażenia zgody na tę przebudowę przez właściwy organ ochrony zabytków.

Przepis art. 15 ust 2 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym punktach od 1 do 12 określa te elementy, które winny być obligatoryjnie określone miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego. Zgodnie z punktem 6 tego

przepisu miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego określa się obowiązkowo parametry i wskaźniki kształtowania zabudowy oraz zagospodarowania terenu, w tym linie zabudowy, gabaryty obiektów i wskaźniki intensywności zabudowy. Ustalenie zatem w miejscowym planie zagospodarowania przestrzennego dopuszczalności budowy obiektów w sektorze nr [...] warunkuje w ocenie strony do skarżącej przeciwnej jednoczesne określenie parametrów wskaźników kształtowania zabudowy, które zawierać powinny w szczególności określenie linii zabudowy, wielkości powierzchni zabudowy w stosunku do powierzchni działki lub terenu, w tym udziału powierzchni biologicznie czynnej, a także gabarytów i wysokości projektowanej zabudowy oraz geometrii dachu. Odstąpienie od powyższego stanowi w ocenie strony do skarżącej przeciwnej naruszenie owiązującego porządku prawnego, w sposób, w jaki zostało to opisane w rozstrzygnięciu nadzorczym.

Strona przeciwna podkreśla, iż w jej ocenie przemieszanie w obrębie jednego przepisu uchwały dwóch całkowicie różnych pojęć poskutkowało wydaniem rozstrzygnięcia nadzorczego w tym zakresie. Abstrahując jednakże od tego przeciwna dodatkowo podkreśla, iż miejscowy plan zagospodarowania przestrzennego jest szczególnie doniosłym aktem normatywnym, praktycznie dla każdego podmiotu mieszkającego czy inwestującego na obszarze nim objętym. Jako akt prawa miejscowego o tak dużym znaczeniu winien zawierać normy sformułowane w jasny i precyzyjny, nie pozwalający na jakiekolwiek domniemanie co do ich znaczenia.

Co się zaś tyczy drugiego z zarzutów podniesionych w skardze stwierdzono, że określenie warunku uzależniającego tymczasowe zagospodarowanie terenów od podjęcia czynności nieprzewidzianych przepisami prawa nie znajduje uzasadnienia z punktu widzenia obowiązujących przepisów; zagadnienie uregulowane tym zapisem nie należy do materii miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego.

Niezależnie od powyższego należałoby w tym miejscu postawić także pytanie, czy Rada Miasta O., zawierając w miejscowym planie zapis umożliwiający Prezydentowi Miasta Oświęcim podejmowanie decyzji co do dopuszczalności lokalizacji danego sposobu tymczasowego zagospodarowania i użytkowania terenu, nie dokonała cesji kompetencji przyznanych ustawowo organowi stanowiącemu na rzecz innego organu gminy. Poprzez zapis § 41 ust. 1 Rada postanowiła, iż organ wykonawczy gminy będzie posiadał kompetencje do decydowania o dopuszczalności lub braku dopuszczalności tymczasowego zagospodarowania terenu.

Upoważnieniem zaś dla Prezydenta do takiego działania jest przepis uchwały w sprawie planu miejscowego, a zatem przepis rangi podustawowej.

Skoro plan miejscowy ma zawierać obligatoryjnie pewne określone w ustawie elementy, przy uwzględnieniu tego, iż organem kompetentnym do uchwalania plan organ stanowiący gminy, to podkreślić należy, iż to właśnie ten organ w uchwalanym siebie planie miejscowym winien precyzować sposób zagospodarowania i przeznacz terenu, także tymczasowego. Przekazywanie zaś w drodze uchwały kompetencji decydowania o dopuszczeniu tymczasowego zagospodarowania na organ wykonawczy gminy stanowi naruszenie przepisów obowiązującego porządku prawnego.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje.

Organy samorządu terytorialnego są organami zdecentralizowanymi, co w demokratycznym państwie prawa oznacza ich względna samodzielność i niezależność. Samodzielność ta i niezależność wyrażają się w tym, że ustawodawca ustanawiając nadzór nad jednostkami zdecentralizowanymi określa podmioty nadzoru i jego kryteria, a także w sposób wyczerpujący i enumeratywny ustala środki nadzoru dostępne organowi nadzorczemu. Katalog tych środków nie może być oczywiście rozszerzany, ani też jego wykładnia nie może być rozszerzająca. Odwrotnie: postulowana jest tu wykładnie ścieśniająca dla zapewnienia jednostkom zdecentralizowanym należytej ochrony.

W tym też duchu powinny być interpretowane przepisy o nadzorze nad samorządem terytorialnym, a zwłaszcza art. 91 ust. 1 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym (Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 z późn. zm.), zgodnie z którym uchwała organu gminy sprzeczna z prawem jest nieważna. W takiej sytuacji organ nadzoru jest upoważniony do stwierdzenia jej nieważności w drodze rozstrzygnięcia nadzorczego. Należy zauważyć, że przesłanką wydania takiego rozstrzygnięcia jest - zgodnie z wolą ustawodawcy - wyłącznie sprzeczność z prawem, a nie jakiekolwiek inne naruszenie prawa. Podmiot wydający rozstrzygnięcie nadzorcze winien zatem tę sprzeczność wyraźnie wykazać.

Analizując pod tym kątem zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Wojewódzki Sąd Administracyjny zauważył, że zarzuty Wojewody są w dużej części trafne, i ta właśnie ich część została przyjęta przez stronę skarżącą -

skarga nie obejmuje bowiem całości rozstrzygnięcia nadzorczego W pozostałych częściach trafne są jednak zastrzeżenia Miasta O., gdyż Wojewoda nie wykazał tu sprzeczności rozwiązań planu z obowiązującym prawem.

Po pierwsze § 17 uchwały został zakwestionowany przez Wojewodę także w zakresie ustaleń dla sektora [...], w którym brakuje zapisu wskaźnika dotyczącego dopuszczalnej wysokości zabudowy i ilości kondygnacji, a także wskaźnika wskaźnika intensywności zabudowy terenu. Tego rodzaju brak byłby rzeczywiście sprzeczny z regulacją art. 15 ust. 2 pkt 6 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym gdyby nie to, że na terenie sektora [...] objętego dyskutowanym planem nie istnieje możliwość budowy nowych obiektów. Rezygnacja z tego punktu planu była zatem racjonalna i uzasadniona.

Po drugie, nie jest sprzeczny z prawem zapis § 41 ust. 1 uchwały, dotyczący przedstawiania Prezydentowi Miasta przez organizatorów różnego rodzaju imprez tymczasowych koncepcji lokalizacji szeregu tymczasowych obiektów. Jest to rzeczywiście warunek nie przewidziany przepisami prawa, Wojewoda ma rację, że nie należy on do materii miejscowych planów zagospodarowania przestrzennego, ale nie da się wykazać jego sprzeczności z żądną normą prawną. Dotyczy on zresztą obiektów tymczasowych i doraźnych, które z punktu widzenia planowania przestrzennego nie mają znaczenia.

Po trzecie, nie podlega ocenie ta część rozstrzygnięcia nadzorczego, która została zawarta jedynie w jego uzasadnieniu, a dotycząca stref ochronnych cmentarza. Skoro Wojewoda nie stwierdził expressis verbis nieważności fragmentów uchwały, dotyczących tego zagadnienia, a tylko to uzasadnił, należało uznać całą kwestię za błąd lub nieporozumienie.

W rezultacie Wojewódzki Sąd Administracyjny stwierdził, że rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody w części zaskarżonej narusza art. 91 ust. 1 cyt. ustawy o samorządzie gminnym przez nie wykazanie, że kwestionowane fragmenty uchwały Rady Miasta O. są sprzeczne z prawem. Z tego powodu Sąd orzekł, jak w sentencji, na podstawie art. 148 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 z późn. zm.). Na podstawie art. 152 tej ustawy Sąd określił, że zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze nie może być wykonywane, a o kosztach zastępstwa adwokackiego postanowił na podstawie jej art. 200.