Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Anna Lech Sędziowie NSA Jolanta Rajewska del. WSA Jacek Fronczyk (spr.) Protokolant Michał Zawadzki po rozpoznaniu w dniu 2 października 2009r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej R. D. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 6 marca 2008 r. sygn. akt III SA/Po 851/07 w sprawie ze skargi R. D. i M. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Kaliszu z dnia [...] września 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zatwierdzenia podziału nieruchomości 1. uchyla zaskarżony wyrok i przekazuje sprawę Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu do ponownego rozpoznania; 2. zasądza od Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Kaliszu na rzecz R. D. kwotę 380 (trzysta osiemdziesiąt ) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Wyrokiem z dnia 6 marca 2008 r. o sygn. akt III SA/Po 851/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę R. D. i M. D. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Kaliszu z dnia [...] września 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy zatwierdzenia podziału nieruchomości.

W uzasadnieniu wyroku Sąd przytoczył następujące okoliczności faktyczne i prawne sprawy.

Decyzją z dnia [...] lipca 2007 r. nr [...] Burmistrz Krotoszyna odmówił zatwierdzenia podziału nieruchomości, położonej w Krotoszynie przy ul. [...], oznaczonej numerem ewidencyjnym [...], o powierzchni 0.1187 ha, zapisanej w KW [...], ark. mapy nr [...], stanowiącej własność M. i R. małżonków D.

W uzasadnieniu wskazano, iż w dniu [...] czerwca 2007 r. M. i R. małżonkowie D. wnieśli o podział przedmiotowej nieruchomości, który miał polegać na wydzieleniu działki budowlanej, na podstawie art. 95 pkt 7 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. j.: Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 ze zm.). Z przedłożonego projektu podziału nieruchomości wynika, iż nowa granica, która miałaby przebiegać wzdłuż budynku mieszkalnego, w ścianie którego mieszczą się otwory okienne, została zaprojektowana w odległości mniejszej niż 4 m od budynku, co jest niezgodne z rozporządzeniem Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.), wobec czego należało odmówić zatwierdzenia podziału.

Od powyższej decyzji odwołali się: M. D. i R. D., zarzucając powołanie się na niewłaściwy przepis prawa, tj. rozporządzenie Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie oraz rażące naruszenie prawa, w tym art. 156 § 1 pkt 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego (t. j.: Dz. U. z 2000 r. Nr 98, poz. 1071 ze zm.) oraz art. 4 pkt 3a ustawy o gospodarce nieruchomościami. Wskazując na powyższe, zainteresowani wnieśli o uchylenie zaskarżonej decyzji i orzeczenie co do istoty sprawy, poprzez zatwierdzenie projektu podziału przedmiotowej nieruchomości niezależnie od ustaleń i istnienia planu miejscowego w celu wydzielenia działki budowlanej, w rozumieniu przepisów ustawy o gospodarce nieruchomościami.

Odwołujący się podnieśli, iż przepis § 12 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. znajduje zastosowanie w sytuacji, gdy celem podziału jest wydzielenie działki budowlanej, w rozumieniu przepisów ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), tzn. działki przeznaczonej pod zabudowę, natomiast nie może mieć zastosowania w przypadku, gdy podział nieruchomości jest dokonywany na podstawie art. 95 pkt 7 ustawy o gospodarce nieruchomościami, tj. niezależnie od ustaleń planu miejscowego w celu wydzielenia działki budowlanej, tzn. działki zabudowanej. Definicja działki budowlanej w rozumieniu ustawy o gospodarce nieruchomościami nie zawiera wymogów realizacji obiektów budowlanych, gdyż obiekty te są już zrealizowane i istnieją na wydzielanej działce, a prawidłowe i racjonalne korzystanie z budynków i urządzeń położonych na tej działce nie jest obwarowane żadnymi innymi przepisami prawa. Z tego też powodu przy podziale, którego celem jest wydzielenie działki budowlanej na podstawie art. 95 pkt 7 ustawy o gospodarce nieruchomościami, możliwe jest niezachowanie wymogów dotyczących odległości istniejących budynków od granicy wydzielanej działki budowlanej.

Po rozpoznaniu odwołania Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Kaliszu decyzją z dnia [...] września 2007 r. nr [...] utrzymało zaskarżoną decyzję w mocy, podzielając ustalenia i rozstrzygnięcie organu I instancji.

Organ odwoławczy wskazał, iż w wyniku wnioskowanego przez skarżących w trybie art. 95 pkt 7 ustawy o gospodarce nieruchomościami podziału nieruchomości miała powstać działka nr [...] oraz działka nr [...], na której znajduje się budynek mieszkalny. Granica powstałej w wyniku podziału działki nr [...] miałaby przebiegać w odległości mniejszej niż 4 metry od budynku posiadającego otwory okienne. Organ odwoławczy przyznał, że przepis art. 95 ustawy o gospodarce nieruchomościami umożliwia dokonywanie podziałów nieruchomości niezależnie od ustaleń planu miejscowego między innymi w celu wydzielenia działki budowlanej, co jednak nie oznacza, zdaniem organu odwoławczego, że podział taki może nie uwzględniać wymogów zakreślonych przepisami szczególnymi. Generalną zasadą obowiązującą przy dokonywaniu podziałów nieruchomości jest zgodność proponowanego podziału z ustaleniami planu miejscowego (art. 93 ust. 1), a w przypadku braku planu podziału, podział winien być zgodny z przepisami odrębnymi (art. 94 ust. 1). Do przepisów odrębnych zalicza się rozporządzenie Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki ich usytuowanie, które w § 12 ust. 1 pkt 1 zakreśla czterometrową odległość od granicy budynku zwróconego ścianą z otworami okiennymi lub drzwiowymi w kierunku tej granicy.

Skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu na powyższą decyzję złożyli R. D. i M. D., zarzucając powołanie się na niewłaściwe przepisy prawa, tj. art. 93 ust. 1 i art. 94 ust. 1 ustawy o gospodarce nieruchomościami oraz § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Skarżący zarzucili także rażące naruszenie prawa, w tym art. 156 § 1 pkt 2 kpa oraz art. 4 pkt 3a ustawy o gospodarce nieruchomościami. Wyjaśnili, iż ustawa o gospodarce nieruchomościami w art. 95 określa cele podziałów nieruchomości, które są wyłączone spod kontroli co do ich zgodności z ustaleniami planów miejscowych lub przepisami odrębnymi. Uznaje się w ten sposób nadrzędność tych celów nad ustaleniami planu miejscowego. Co oznacza, że nowo wydzielone, w trakcie podziału, działki gruntu nie muszą odpowiadać ustaleniom planu, granice tych działek mogą przebiegać w oderwaniu od określonych w planie miejscowym linii rozgraniczających różne przeznaczenie terenu. Zdaniem skarżących, zakwestionowany w niniejszej sprawie podział nieruchomości mógł być zatem dokonany niezależnie od ustaleń planu miejscowego i jego istnienia, jeżeli w jego efekcie została wydzielona działka gruntu, spełniająca wymogi przewidziane w ustawie o gospodarce nieruchomościami dla działki budowlanej. Skarżący wskazali przy tym, iż definicji działki budowlanej, sformułowanej w art. 4 pkt 3a ustawy o gospodarce nieruchomościami, wynika, że oprócz parametrów w niej wskazanych (tj. wielkość, kształt, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej) prawidłowe i racjonalne korzystanie z budynków i urządzeń położonych na tej działce nie jest obwarowane żadnymi innymi przepisami prawa. Stąd też, w ocenie skarżących, przy podziale, którego celem jest wydzielenie działki budowlanej, możliwe jest niezachowanie wymogów dotyczących odległości istniejących budynków od granicy wydzielanej działki. W konsekwencji skarżący stwierdzili, że zaprojektowana przez nich do wydzielenia działka budowlana spełnia wszystkie wymogi definicji działki budowlanej zawartej w ustawie o gospodarce nieruchomościami.

Wskazując na powyższe zarzuty, skarżący wnieśli o uchylenie zaskarżonej decyzji, domagając się zatwierdzenia projektu podziału przedmiotowej nieruchomości, zgodnie z art. 97 ust. 2 oraz art. 95 pkt 7 ustawy o gospodarce nieruchomościami, tj. niezależnie od ustaleń i istnienia planu miejscowego w celu wydzielenia działki budowlanej, w rozumieniu art. 4 pkt 3a ustawy o gospodarce nieruchomościami.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Kaliszu wniosło o jej oddalenie, podtrzymując argumentację przedstawioną w zaskarżonej decyzji.

Dokonując kontroli legalności zaskarżonej decyzji, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uznał, że odpowiada ona prawu. Sąd wskazał, że materialnoprawną podstawę zaskarżonej decyzji stanowił przepis art. 95 pkt 7 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. j.: Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 ze zm.), a istota sporu sprowadzała się do tego, czy wnioskowany przez skarżących podział nieruchomości, niezależnie od ustaleń planu miejscowego, w celu wydzielenia działki budowlanej, w trybie powyższego przepisu, jest dopuszczalny, pomimo niespełnienia wymogu z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.).

WSA w Poznaniu wyjaśnił, że art. 95 ustawy o gospodarce nieruchomościami stanowi odstępstwo od zasady wyrażonej w art. 93 ust. 1 tejże ustawy, iż podziału nieruchomości można dokonać, jeżeli jest on zgodny z ustaleniami planu miejscowego, wskazując przypadki, w których możliwy jest podział nieruchomości niezależnie od ustaleń planu miejscowego. Istotny w niniejszej sprawie przepis art. 95 pkt 7 ustawy o gospodarce nieruchomościami od czasu jego wejścia w życie podlegał modyfikacjom. Według stanu prawnego obowiązującego w dniu złożenia przez skarżących wniosku o podział nieruchomości oraz w chwili orzekania przez organy administracyjne obu instancji przepis ten stanowił, iż niezależnie od ustaleń planu miejscowego podział nieruchomości może nastąpić w celu wydzielenia działki budowlanej. Przepis ten nie określał przy tym celu takiego wydzielenia działki budowlanej, ani też nie wskazywał żadnych innych warunków dokonania przewidzianego w nim podziału nieruchomości. Brak stosownego unormowania czy odesłania w tym zakresie nie może jednak oznaczać całkowitej swobody w dokonywaniu podziału nieruchomości na podstawie tego przepisu. Zważywszy, iż przepis ten ma charakter wyjątkowy, nie może być on interpretowany w sposób rozszerzający, ani też dowolny. W celu prawidłowego wyinterpretowania normy w nim zawartej należy się odwołać do sformułowanej w art. 4 pkt 3a ustawy o gospodarce nieruchomościami definicji "działki budowlanej", przez którą należy rozumieć zabudowaną działkę gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej umożliwiają prawidłowe i racjonalne korzystanie z budynków i urządzeń położonych na tej działce. Powyższy przepis pozwala więc przyjąć, iż wydzielenie działki budowlanej na podstawie art. 95 pkt 7 ustawy o gospodarce nieruchomościami jest przewidziane w celu umożliwienia korzystania z budynków i urządzeń położonych na tej działce. Przy czym owo korzystanie winno być "prawidłowe i racjonalne" z punktu widzenia wskazanych parametrów działki, a mianowicie wielkości, cech geometrycznych, dostępu do drogi publicznej oraz wyposażenia w urządzenia infrastruktury technicznej. Ocena w tym zakresie również nie może być dowolna, lecz konieczne jest odwołanie się w szczególności do przepisów regulujących warunki techniczno - budowlane, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Dopiero bowiem odniesienie się do tych przepisów pozwoli na ocenę nie noszącą znamion dowolności, że korzystanie z budynku jest nie tylko "racjonalne" (a więc funkcjonalne, celowe, rozsądne), ale również "prawidłowe", czyli zgodne z odpowiednimi normami, przepisami. Prowadzi to do konkluzji, iż podział nieruchomości na podstawie art. 95 pkt 7 ustawy o gospodarce nieruchomościami winien nastąpić w taki sposób, aby wyłoniona w wyniku tego podziału działka budowlana spełniała podstawowe wymogi określone w przepisach określających warunki techniczno - budowlane, które powinny spełniać budynki i ich usytuowanie, w szczególności w zakresie usytuowania budynku na działce budowlanej.

Sąd wskazał, iż z niekwestionowanych ustaleń organów administracji wynika, że nowa granica przewidziana we wnioskowanym przez skarżących podziale nieruchomości wzdłuż budynku mieszkalnego miałaby przebiegać w odległości mniejszej niż 4 metry od tegoż budynku mieszkalnego posiadającego otwory okienne, co pozostaje w sprzeczności z § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, który przewiduje co najmniej 4 metry odległości budynku od granicy sąsiedniej działki budowlanej w przypadku budynku zwróconego ścianą z otworami okiennymi lub drzwiowymi w stronę tej granicy. Tym samym uprawnione jest stwierdzenie, iż w niniejszej sprawie parametry proponowanej do wydzielenia działki budowlanej, a w szczególności jej wielkość i cechy geometryczne uniemożliwiają prawidłowe i racjonalne korzystanie z budynku mieszkalnego, usytuowanego na tej działce. W konsekwencji podlegająca wydzieleniu działka - wbrew stanowisku skarżących - nie może być uznana za działkę budowlaną w świetle art. 4 pkt 3a o gospodarce nieruchomościami. Powyższe oznacza brak podstaw do dokonania wnioskowanego przez skarżących podziału nieruchomości w trybie art. 95 pkt 7 ustawy o gospodarce nieruchomościami przewidzianego dla wydzielenia działki budowlanej, w rozumieniu tejże ustawy.

Nie znajdując podstaw do uwzględnienia skargi, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, działając na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), skargę oddalił.

Od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu skargę kasacyjną złożyli R. D. i M. D., zarzucając naruszenie prawa materialnego, a to art. 95 ust. 7 w związku z art. 4 pkt 3a ustawy o gospodarce nieruchomościami, przez błędną wykładnię, polegającą na przyjęciu, iż parametry proponowanej do wydzielenia działki budowlanej nr [...] uniemożliwiają prawidłowe i racjonalne korzystanie z budynku mieszkalnego usytuowanego na tej działce, co powoduje, że działka nr [...] nie może być uznana za działkę budowlaną w świetle art. 4 pkt 3a ww. ustawy, co w dalszej kolejności, zdaniem Sądu, oznacza brak podstaw do dokonania podziału nieruchomości w trybie art. 95 pkt 7 ustawy o gospodarce nieruchomościami, gdy tymczasem w związku z tym, iż budynek znajdujący się na proponowanej działce nr [...] został wykonany i zaprojektowany zgodnie z przepisami prawa, a więc spełniał warunki, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, parametry proponowanej działki nr [...] - jej wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej - umożliwiają zatem prawidłowe i racjonalne korzystanie z budynków i urządzeń położonych na tej działce, która to okoliczność skutkuje brakiem podstaw do odmowy zatwierdzenia projektu podziału nieruchomości.

Ponadto zarzucono naruszenie § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, przez niewłaściwe zastosowanie i bezzasadne przyjęcie, że przepis ten ma zastosowanie do sprawy podziału nieruchomości, na której znajduje się już wybudowany budynek, w sytuacji gdy w myśl § 2 ust. 1 tegoż rozporządzenia sprawa podziału nieruchomości nie jest objęta zakresem jego regulacji. Gdyż przepisy tego aktu wykonawczego stosuje się tylko i wyłącznie przy projektowaniu i budowie, w tym także odbudowie, rozbudowie, nadbudowie, przebudowie oraz przy zmianie sposobu użytkowania budynków oraz budowli nadziemnych i podziemnych spełniających funkcje użytkowe budynków, a także do związanych z nimi urządzeń budowlanych, z zastrzeżeniem § 207 ust. 2.

Na podstawie art. 188 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skarżący wnieśli o uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i orzeczenie co do istoty sprawy, poprzez zatwierdzenie projektu podziału nieruchomości oraz o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa adwokackiego według norm przepisanych, a także o przyznanie kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, udzielonej z urzędu.

Postanowieniem z dnia 11 czerwca 2008 r. o sygn. akt III SA/Po 851/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu odrzucił skargę kasacyjną M. D. z uwagi na fakt, iż skarżący nie wnosił uprzednio o sporządzenie uzasadnienia wyroku i nie zostało mu ono doręczone, nie wyczerpał zatem obligatoryjnego trybu zaskarżenia wyroku.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do treści art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, z urzędu biorąc pod uwagę jedynie nieważność postępowania. Podstawy te determinują kierunek postępowania Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Wobec niestwierdzenia z urzędu nieważności postępowania, Naczelny Sąd Administracyjny ogranicza swoje rozważania do oceny wskazanych w skardze podstaw kasacyjnych.

Skarga kasacyjna analizowana pod tym kątem zawiera usprawiedliwione podstawy, co sprawia, że zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z brzmieniem art. 95 pkt 7 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997 r. o gospodarce nieruchomościami (t. j.: Dz. U. z 2004 r. Nr 261, poz. 2603 ze zm.), niezależnie od ustaleń planu miejscowego, a w przypadku braku planu niezależnie od decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu, podział nieruchomości może nastąpić w celu wydzielenia działki budowlanej niezbędnej do korzystania z budynku mieszkalnego. Cytowany przepis posługuje się pojęciem "działki budowlanej", dlatego też konieczne jest przywołanie także jej ustawowej definicji. W świetle art. 4 pkt 3a ustawy o gospodarce nieruchomościami działką budowlaną jest zabudowana działka gruntu, której wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej umożliwiają prawidłowe i racjonalne korzystanie z budynków i urządzeń położonych na tej działce.

Na podstawie powyższego przepisu może zatem dojść do podziału nieruchomości, jeśli jego celem jest wydzielenie działki budowlanej niezbędnej do korzystania z budynku mieszkalnego. Podział taki może być dokonany niezależnie od ustaleń planu miejscowego, a w przypadku braku planu niezależnie od decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu. Oznacza to, że w przypadku, gdy dotychczasowa, zabudowana już nieruchomość ma być przedmiotem podziału, podział taki jest możliwy, jeśli zmierza do wydzielenia tej części dzielonej nieruchomości, która - tworząc działkę budowlaną, w rozumieniu ustawy o gospodarce nieruchomościami - zapewni zgodne z celem i przeznaczeniem korzystanie z posadowionych na niej budynków i znajdujących się na niej urządzeń. Przy podziale nieruchomości zabudowanej chodzi więc o zapewnienie prawidłowego (zgodnego z celem) i racjonalnego (zgodnego z przeznaczeniem) korzystania z budynków i urządzeń położonych na wydzielanej działce, przez co należy rozumieć podział w oparciu o kryteria faktyczne (dotychczasowa legalna zabudowa), który nie będzie sprzeczny ze społeczno - gospodarczym przeznaczeniem prawa własności. Innymi słowy, dokonywany w trybie art. 95 pkt 7 ustawy o gospodarce nieruchomościami podział nieruchomości nie może nastąpić, jeśli wydzielana działka budowlana uniemożliwiałaby zgodne z celem i przeznaczeniem korzystanie z budynków i urządzeń położonych na tej działce.

Toteż orzekające w sprawie organy administracji winny swoją uwagę skupić na tym, czy wydzielana działka budowlana ma odpowiednią wielkość, cechy geometryczne, dostęp do drogi publicznej oraz wyposażenie w urządzenia infrastruktury technicznej, by następnie pod tym kątem stwierdzić, czy projektowany podział umożliwi właścicielom prawidłowe i racjonalne korzystanie z budynku mieszkalnego i urządzeń położonych na tej działce. Tego jednak w rozpoznawanej sprawie nie uczyniono. Również Sąd I instancji przyjął i zaakceptował błędne - co do zasady - stanowisko organów, że projektowany w niniejszej sprawie podział nieruchomości nie może być zatwierdzony, gdyż narusza § 12 ust. 1 pkt 1 rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. Nr 75, poz. 690 ze zm.).

W myśl § 2 ust. 1 tegoż rozporządzenia podział nieruchomości dokonywany w trybie art. 95 pkt 7 ustawy o gospodarce nieruchomościami nie jest objęty zakresem jego regulacji. Przepisy tego aktu wykonawczego stosuje się tylko i wyłącznie przy projektowaniu i budowie, w tym także rozbudowie, nadbudowie, przebudowie oraz przy zmianie sposobu użytkowania budynków oraz budowli nadziemnych i podziemnych spełniających funkcje użytkowe budynków, a także do związanych z nimi urządzeń budowlanych, z zastrzeżeniem § 207 ust. 2. Przepis § 12 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, odnosi się do budynków "sytuowanych", a więc zakres jego zastosowania dotyczy sytuacji projektowania i budowy nowych budynków lub innych działań określonych w § 2 wskazanego rozporządzenia, tj. m.in. rozbudowy i przebudowy istniejącego budynku (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 14 listopada 2006 r. o sygn. akt II OSK 1333/05, ONSAiWSA 2007/4/99).

Uznając zatem, że Sąd I instancji dopuścił się błędnej wykładni art. 95 pkt 7 w związku z art. 4 pkt 3a ustawy o gospodarce nieruchomościami i w związku z § 12 ust. 1 pkt 1 ww. rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie, która w następstwie doprowadziła do ich niewłaściwego zastosowania w sprawie, skutkującego koniecznością ponownego jej rozpoznania pod kątem poczynionych wyżej uwag, Naczelny Sąd Administracyjny, działając w oparciu o art. 185 § 1 ww. ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł, jak w punkcie pierwszym sentencji wyroku.

O kosztach postępowania kasacyjnego Sąd orzekł na podstawie art. 203 pkt 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi.

Należy także wyjaśnić stronie skarżącej, że właściwym do przyznania kosztów nieopłaconej pomocy prawnej, świadczonej z urzędu, jest Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu (art. 209, art. 210, art. 250, art. 258 § 2 pkt 8 i § 3 oraz art. 259 i art. 260 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi; por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 20 listopada 2007 r. o sygn. akt I GSK 144/07, Lex nr 365811).