Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Barbara Wasilewska, Sędzia NSA Bartosz Wojciechowski, Sędzia del. WSA Maja Chodacka (spr.), Protokolant Marek Wojtasiewicz, po rozpoznaniu w dniu 23 października 2015 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej D. K. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu z dnia 14 czerwca 2013 r. sygn. akt I SA/Po 79/13 w sprawie ze skargi D. K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 26 listopada 2012 r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące luty i wrzesień 2005 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od D. K. na rzecz Dyrektora Izby Skarbowej w P. kwotę 3.600 (słownie: trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Zaskarżonym wyrokiem z dnia 14 czerwca 2013r., sygn. akt I SA/Po 79/13 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu oddalił skargę D.K. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 26 listopada 2012r., nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług za miesiące luty i wrzesień 2005 r.

Z uzasadnienia zaskarżonego wyroku wynika, że Naczelnik Urzędu Skarbowego w P. decyzją z dnia 18 grudnia 2007r. określił skarżącemu nadwyżkę podatku należnego nad naliczonym podlegającą wpłacie do urzędu skarbowego za luty 2005r. oraz za wrzesień 2005r. Organ wskazał, iż w związku z zaprzestaniem prowadzenia działalności gospodarczej z dniem 10 lutego 2005r. podatnik obowiązany był - na podstawie art. 14 ustawy o podatku od towarów i usług - do sporządzenia spisu z natury towarów na dzień zaprzestania wykonywania czynności podlegających opodatkowaniu. Ponadto wskazał, że w deklaracji VAT-7 za wrzesień 2005r. podatnik wykazał sprzedaż wg stawki 22%. Wartość dostawy obejmowała sprzedaż udokumentowaną dwiema fakturami VAT, wystawionymi dla Firmy Usługowej P. K.:

-faktura VAT nr 002/0/05 z dnia 09 września 2005r. na sprzedaż użytkowania wieczystego gruntu wartość netto 6.000 zł, podatek VAT 1.320 zł oraz sprzedaż hali w budowie wartość netto 793.400 zł, podatek VAT 174.548 zł,

-faktura VAT nr 001/0/05 z dnia 07 września 2005r. na sprzedaż naczepy KAESSBOHRER rok prod. 1988 wartość netto 1.500 zł, podatek VAT 330 zł oraz naczepy KAESSBOHRER rok prod. 1987 wartość netto 1.200 zł, podatek VAT 264 zł.

Dwie naczepy oraz hala w budowie, jako składniki majątku pozostającego na dzień likwidacji działalności, zostały opodatkowane w rozliczeniu za luty 2005r. Wskazano ponadto, że obowiązek podatkowy, wynikający z art. 108 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług jest całkowicie niezależny od obowiązku określonego w art. 14 ustawy, dlatego uznano, że obrót z faktur VAT: nr 002/0/05 z dnia 09 września 2005r. oraz nr 001/0/05 z dnia 7 września 2005r. podlega rozliczeniu w deklaracji VAT- 7 za wrzesień 2005r.

Po rozpatrzeniu odwołania skarżącego Dyrektor Izby Skarbowej decyzją z dnia 19 marca 2008r. utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. Organ odwoławczy m. in. wskazał, że zasadnie organ pierwszej instancji przyjął, że hala w budowie została sprzedana i wydana nabywcy w lipcu 2005r., co potwierdza treść księgi wieczystej nieruchomości, na której jest zlokalizowana. Winna więc być ona ujęta w spisie z natury na dzień 10 lutego 2005r. Sprzedaż hali w lutym 2005r. nie znalazła potwierdzenia w umowie zawartej w formie aktu notarialnego, wymaganej dla sprzedaży nieruchomości, wobec tego zarzut odwołania w tej kwestii jest niezasadny, skoro czynność prawna dokonana bez zachowania tej formy jest zgodnie z art. 78 § 2 Kodeksu cywilnego nieważna.

Powyższa decyzja została zaskarżona do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu, który wyrokiem z dnia 17 grudnia 2008r., sygn. akt I SA/Po 643/08 uchylił zaskarżoną decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P.

Następnie Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 10 czerwca 2010r., sygn. akt I FSK 851/09 uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu.

Wyrokiem z dnia 20 października 2010r., sygn. akt I SA/Po 510/10 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu, ponownie rozpoznając sprawę, oddalił skargę D. K.

Po rozpoznaniu skargi kasacyjnej skarżącego Naczelny Sąd Administracyjny, wyrokiem z dnia 7 marca 2012r. sygn. akt I FSK 796/11 uchylił zaskarżony wyrok z dnia 20 października 2010r. sygn. akt I SA/Po 510/10 i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu. W uzasadnieniu wyroku Naczelny Sąd Administracyjny podkreślił, że wskazana przez stronę faktura korygująca nie znajduje się w aktach administracyjnych sprawy, ale pomimo tego organ II instancji nie kwestionował, że taki dokument został wystawiony przez D. K. Wystawienie owej faktury korygującej było konsekwencją rozwiązania umowy sprzedaży w formie aktu notarialnego z dnia 31 marca 2006r. Sąd II instancji wskazał, że powyższa okoliczność faktyczna nie została przeanalizowana przez Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w zakresie skutków owej faktury korygującej dla obowiązku podatkowego wynikającego z art. 108 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług.

Po rozpoznaniu sprawy - wyrokiem z dnia 12 lipca 2012 r., sygn. akt I SA/Po 420/12 - Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu uchylił decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 19 marca 2008r. Sąd stwierdził, że skoro podatnik w stosunku do faktury nr 002/0/05 z dnia 09 września 2005r. (dokumentującej sprzedaż nieruchomości w P. przy ul. [...]), na podstawie której powstał obowiązek podatkowy z art. 108 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, wystawił w dniu 31 marca 2006r. fakturę korygującą nr 1/0/06 w związku z rozwiązaniem umowy sprzedaży ww. nieruchomości, a odbiorca tej faktury złożyła korektę swojej deklaracji za miesiąc wrzesień 2005r., to nastąpiła sytuacja faktyczna, która sprawia, że nie ma ryzyka uszczupleń podatkowych na skutek fikcyjnych faktur, a co za tym idzie sporna faktura VAT nr 002/0/05 z dnia 09.09.2005r. nie pociąga za sobą obowiązku podatkowego.

Decyzją z dnia 26 listopada 2012r. Dyrektor Izby Skarbowej w P. uchylił decyzję organu I instancji w części dotyczącej określenia nadwyżki podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego za miesiąc wrzesień 2005r. i w tym zakresie określił kwotę nadwyżki podatku naliczonego nad należnym do przeniesienia na następny okres rozliczeniowy w wysokości 697 zł, natomiast w części dotyczącej określenia nadwyżki podatku podlegającej wpłacie do urzędu skarbowego za miesiąc luty 2005r., Dyrektor Izby Skarbowej w P. utrzymał w mocy decyzję organu I instancji.

W uzasadnieniu decyzji stwierdzono, że nie nastąpiło przedawnienie zobowiązań podatkowych za luty i wrzesień 2008r. ponieważ zgodnie z art. 70 § 6 pkt 2 Ordynacji podatkowej, w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 12 września 2002r., nastąpiło zawieszenie biegu terminu przedawnienia w dniu wniesienia przez stronę skargi do sądu administracyjnego, tj.: 25 kwietnia 2008 r.

Organ odwoławczy, zauważył, że istotą sporu w sprawie jest okoliczność, czy wystawienie przez D.K. w dniu 9 września 2005r. faktury VAT nr 002/0/05 dokumentującej sprzedaż prawa użytkowania wieczystego gruntu i hali magazynowej w budowie na rzecz P. K., skorygowanej następnie fakturą VAT nr 1/0/06 z dnia 31 marca 2006r., pociąga za sobą obowiązek podatkowy wynikający z art. 108 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług. Ustalony stan faktyczny bezspornie wskazuje, że D.K. we wrześniu 2005r. wystawił dwie faktury VAT na rzecz Firmy Usługowej P. K., ul. [...], NIP: [...], tj.: nr 001/0/05 z dnia 07.09.2005r. dokumentującą sprzedaż dwóch naczep KAESSBOHRER (wartość netto 2.700,00 zł i podatek VAT 594,00 zł) oraz nr 002/0/05 z dnia 09.09.2005r. dokumentującą sprzedaż użytkowania wieczystego gruntu wraz z halą w budowie, przy ul. [...]w P. (wartość netto 799.400,00 zł i podatek VAT 175.868,00 zł). Przedmiotowe towary w okresie dostaw, tj.: w dniu 7 września 2005r. i w dniu 9 września 2005r., stanowiły składniki majątku prywatnego podatnika (D. K. zaprzestał prowadzenia działalności gospodarczej z dniem 10.02.2005r.), a zatem ich sprzedaż nie podlegała opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług za ten miesiąc. W wyniku postępowania podatkowego ww. dwie naczepy i hala w budowie, jako składniki majątku pozostającego na dzień likwidacji działalności, zostały natomiast - zgodnie z art. 14 w związku z art. 29 ust. 10 ustawy o podatku od towarów i usług, opodatkowane w rozliczeniu za luty 2005r. Ze zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego wynika ponadto, że transakcja sprzedaży obejmująca użytkowanie wieczyste działki nr 50/16 oraz własność nakładów poniesionych na tej działce na budowę hali magazynowej, zrealizowana została przez sprzedających: D. i E. K. w dniu 5 lipca 2005r. (akt notarialny rep. "A" 7393). Dodatkowo, wskazano, że decyzją nr [...] z dnia 5 kwietnia 2005r. wydaną dla P.K. (nabywca ww. nieruchomości), Naczelnik Urzędu Skarbowego w P. uznał prawo do odliczenia podatku naliczonego, wynikającego z faktury VAT nr 002/0/05 z dnia 9 września 2005r. do wysokości dokonanej zapłaty (tj.: wartość netto 654.759,00 zł i podatek VAT 144.046,00 zł) - w oparciu o treść art. 88 ust. 3a pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług. Stosownie do treści arf. 108 ust. 1 ustawy o podatku od towarów i usług, w przypadku, gdy osoba prawna, jednostka organizacyjna niemająca osobowości prawnej lub osoba fizyczna wystawi fakturę, w której wykaże kwotę podatku, jest obowiązana do jego zapłaty. Obowiązek podatkowy, wynikający z art. 108 ustawy o podatku od towarów i usług, jest całkowicie niezależny od obowiązku określonego w art. 14 tej ustawy. W świetle powyższego, zdaniem organu I i II instancji, obrót z faktur VAT o nr 002/0/05 z dnia 09.09.2005r. i nr 001/0/05 z dnia 07.09.2005r. winien zostać rozliczony przez podatnika w deklaracji VAT-7 za wrzesień 2005r.

Akta sprawy wskazują także, że D. K. w dniu 31 marca 2006r. wystawił fakturę korygującą nr 1/0/06 do faktury VAT nr 002/0/05 z dnia 9 września 2005r., co było konsekwencją rozwiązania umowy sprzedaży ww. nieruchomości z dnia 5 lipca 2005r. (akt notarialny rep. "A" 2389 z dnia 31 marca 2006r.).

Dyrektor Izby Skarbowej w P. za prawidłowe uznał ustalenia Naczelnika Urzędu Skarbowego w P. dotyczące lutego 2005r. związane z obowiązkiem opodatkowania, zgodnie z treścią art. 14 ust. 1 pkt 2 ustawy o podatku od towarów i usług, hali magazynowej położonej przy ul. [...] w P., stanowiącej składnik majątku prywatnego D. K., na dzień likwidacji działalności gospodarczej - 10.02.2005r. W ocenie organu II instancji faktura VAT nr 415/0/05 z dnia 08.02.2005r., której przedmiotem była sprzedaż ww. hali magazynowej w budowie, wbrew twierdzeniu podatnika, nie dokumentuje faktycznie dokonanej czynności. Transakcja sprzedaży spornej nieruchomości nie została bowiem zawarta w formie aktu notarialnego, co jest wymagane przepisem art. 158 Kodeksu cywilnego. Dostawa obejmująca użytkowanie wieczyste nieruchomości (działka nr 50/16) oraz przeniesienie własności nakładów podatnika na budowę przedmiotowej hali magazynowej dokonane zostały dopiero w dniu 05.07.2005r. (akt notarialny rep. "A" 7393). W tym dniu zainteresowane strony zawarły stosowną umowę notarialną i w tym też dniu nastąpiło wydanie kupującemu (P.K.) przedmiotu sprzedaży. Mając na uwadze powyższe, nieuzasadniony jest zarzut podatnika nieuwzględnienia w rozliczeniu lutego 2005r. faktury VAT nr 415/0/05 z dnia 08.02.2005 r., dokumentującej sprzedaż na rzecz P.K. hali w budowie. Przedmiotowa nieruchomość została sprzedana i wydana nabywcy w lipcu 2005r., a zatem winna być ona ujęta w spisie natury na dzień 10 lutego 2005r. i opodatkowana w rozliczeniu za ten miesiąc.

D.K. złożył skargę na powyższą decyzję, w części dotyczącej określenia nadwyżki podatku należnego nad naliczonym podlegającej wpłacie do Urzędu Skarbowego za miesiąc luty 2005r. Zaskarżonej decyzji zarzucił naruszenie prawa polegające na wprowadzeniu podatnika w błąd dotyczący sprzedaży hali w budowie, wskazując na wyroki sądów, mówiących, że jako podatnik nie naruszył prawa i według Sądu nie próbował oszukać państwa poprzez wyłudzenie podatku VAT i wprowadzeniu w błąd Urzędu Skarbowego wystawiając fakturę VAT nr 415/0/05 z dn. 02.02.2005 r.

W odpowiedzi na skargę organ II instancji wniósł o jej oddalenie, ustosunkowując się do zarzutów skargi.

Uzasadniając oddalenie skargi Sąd pierwszej instancji stwierdził, że faktury nr 415/0/05 z dnia 8 lutego 2005r., dotyczącej sprzedaży na rzecz P.K. hali magazynowej w budowie, nie można było uwzględnić w rozliczeniu miesiąca lutego 2005r., ponieważ sporna transakcja nie dokumentowała faktycznej sprzedaży. Sąd podniósł, że w dniu likwidacji działalności gospodarczej, tj.: 10 lutego 2005r. D.K. był w posiadaniu przedmiotowej nieruchomości i dlatego też winien ją - zgodnie z art. 14 ustawy o podatku od towarów i usług - wykazać w spisie z natury i opodatkować w rozliczeniu za ten miesiąc. Sąd zaznaczył, że stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w P., wyrażone w zaskarżonej decyzji znalazło swoje potwierdzenie w wyroku Naczelnego Sąd Administracyjnego w Warszawie z dnia 10.06.2010r. sygn. akt I FSK 851/09, który stwierdził, że czynność sprzedaży prawa wieczystego użytkowania nieruchomości i własności nakładów na budowę hali dokonana została aktem notarialnym zawartym w dniu 5 lipca 2005r. (a nie - jak twierdzi skarżący - fakturą VAT nr 415/0/05 z dnia 8 lutego 2005r.). Sąd pierwszej instancji podkreślił, że orzekający uprzednio w sprawie Sąd II instancji stwierdził, że "Odnośnie opodatkowania czynności bezwzględnie nieważnych Naczelny Sąd Administracyjny wypowiadał się między innymi w wyroku z dnia 21 listopada 2006r. w sprawie sygn. akt I FSK 238/06, gdzie stwierdzono, że (...) Przepis art. 2 ust. 4 ustawy z dnia 8 stycznia 1993r. o podatku od towarów i usług oraz o podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 11, poz. 50 ze zm.) ma zastosowanie w sytuacjach, gdy dokonano czynności, co prawda niezgodnie z obowiązującymi przepisami, ale skutecznie. A za skuteczną nie można uznać czynności prawnej, która jest bezwzględnie nieważna z powodu niezachowania wymaganej przez prawo cywilne formy aktu notarialnego przy sprzedaży nieruchomości (art. 158 w związku z art. 73 § 2 Kodeksu cywilnego).

Sąd pierwszej instancji wskazał, że organy podatkowe obu instancji w sposób prawidłowy (z uwzględnieniem wytycznych sądów administracyjnych, których wyroki uprzednio zapadły w sprawie) rozpoznały przedmiotową sprawę, przyjmując, iż w rozliczeniu za luty 2005r. D. K. miał obowiązek opodatkować halę magazynową w budowie (gdyż na dzień likwidacji działalności gospodarczej, tj.: 10.02.2005r., nieruchomość ta stanowiła składnik majątku prywatnego podatnika), a także korygując podatek należny w rozliczeniu za miesiąc wrzesień 2005r. (gdyż faktura VAT nr 002/0/05 z dnia 9 września 2005r. została wyeliminowana przez podatnika z obrotu prawnego fakturą VAT nr 1/0/06 z dnia 31.03.2006r., a zatem nie rodzi skutku w postaci zapłaty podatku należnego z tytułu samego jej wystawienia).

Mimo braku zarzutu w tym zakresie Sąd pierwszej instancji odniósł się do kwestii przedawnienia zobowiązania podatkowego skarżącego stwierdzając, że w sprawie nie nastąpiło przedawnienie zobowiązań podatkowych za luty i wrzesień 2005r., ponieważ zgodnie z art. 70 § 6 pkt 2 Ordynacji podatkowej, w brzmieniu nadanym ustawą z dnia 12 września 2002r., nastąpiło zawieszenie biegu terminu przedawnienia w dniu wniesienia przez stronę skargi do sądu administracyjnego, tj.: w dniu 25 kwietnia 2008r. Powołując się na treść przepisu art. 70 § 7 pkt 2 Ordynacji podatkowej, stwierdzono, że wyrok WSA w Poznaniu z dnia 12 lipca 2012r., sygn. akt I SA/Po 420/12 wraz z uzasadnieniem wpłynął do Izby Skarbowej w P. w dniu 13 września 2012r., a zatem zawieszenie biegu terminu przedawnienia obejmowało okres od dnia 25 kwietnia 2008r. (wniesienie skargi) do dnia 31 grudnia 2010r. (ustawowy termin przedawnienia zobowiązań w podatku od towarów i usług określonych przedmiotową decyzją - tj.: za luty i wrzesień 2005r.) i biegnie dalej od dnia 14 września 2012 r.

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniósł pełnomocnik D.K., zarzucając zaskarżonemu wyrokowi naruszenie art. 14 ust. 1 pkt 2 i ust. 8 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie polegające na przyjęciu, iż w dniu likwidacji przez skarżącego działalności gospodarczej, tj. w dniu 10 lutego 2005r., skarżący posiadał majątek związany z prowadzoną przez siebie działalnością gospodarczą (hala magazynowa w budowie), który w związku z zakończeniem tej działalności podlegał opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług.

Skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku, rozpoznanie skargi i uchylenie decyzji Dyrektora Izby Skarbowej w P. z dnia 26 listopada 2012r., sygn. [...], oraz poprzedzającej ją decyzji organu I Instancji, ewentualnie o uchylenie (stosownie do art. 185 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi) zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Poznaniu. Wniósł też o przyznanie wyznaczonemu pełnomocnikowi kosztów nieopłaconej pomocy prawnej.

W odpowiedzi na skargę kasacyjną Dyrektor Izby Skarbowej w P. wniósł o jej oddalenie, podtrzymując swoją dotychczasową argumentację.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

Ze względu na sposób sformułowania zarzutów zawartych we wniesionej skardze kasacyjnej, jak również ich uzasadnienie celowe jest przypomnienie pewnych podstawowych zasad dotyczących wymogów skargi kasacyjnej.

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznaje sprawę w granicach skargi kasacyjnej, biorąc pod uwagę z urzędu jedynie nieważność postępowania. Granice skargi kasacyjnej są wyznaczone przez podstawy i wnioski. Związanie podstawami skargi kasacyjnej polega na tym, że wskazanie przez stronę skarżącą naruszenia konkretnego przepisu prawa materialnego, czy też procesowego, określa zakres kontroli Naczelnego Sądu Administracyjnego.

Innymi słowy, to sam autor skargi kasacyjnej wyznacza zakres kontroli instancyjnej, wskazując, które normy prawa zostały naruszone. Naczelny Sąd Administracyjny nie ma obowiązku ani prawa do domyślania się i uzupełniania argumentacji autora skargi kasacyjnej. Przytoczenie podstawy kasacyjnej oraz jej uzasadnienie musi więc być precyzyjne, gdyż z uwagi na związanie sądu kasacyjnego granicami skargi kasacyjnej - Sąd nie może bowiem zastępować strony i precyzować czy uzupełniać przytoczonych podstaw kasacyjnych, czy też ich uzasadnienia. Obowiązkiem kasatora jest sprecyzowanie zarzutów kasacyjnych, to jest wskazanie, które przepisy prawa materialnego i w jaki sposób zostały naruszone oraz które przepisy prawa procesowego zostały naruszone i jaki to naruszenie miało wpływ na wynik sprawy. Naczelny Sąd Administracyjny nie jest powołany do uzupełniania ani interpretowania niejasno sformułowanych zarzutów kasacyjnych (por. wyrok NSA z dnia 22 lutego 2012 r., II GSK 20/11, publ. LEX nr 1121149 oraz z dnia 12 grudnia 2014r. sygn. akt I FSK 1916/13 publ. orzeczenia.nsa.gov.pl).

Zgodnie z art. 174 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi skargę kasacyjną można oprzeć wyłącznie na naruszeniu prawa materialnego przez błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie (pkt 1) lub na naruszeniu przepisów postępowania, jeżeli uchybienie to mogło mieć istotny wpływ na wynik sprawy (pkt 2). Wskazanie i uzasadnienie podstaw kasacyjnych należy przy tym do koniecznych i istotnych wymogów skargi kasacyjnej (art. 176 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi). Przez przytoczenie podstaw kasacyjnych rozumieć należy przede wszystkim dokładne wskazanie podstawy kasacyjnej oraz określenie tych przepisów prawa, które - zdaniem wnoszącego skargę kasacyjną - uległy naruszeniu przez sąd wydający zaskarżone orzeczenie i w jaki sposób. Z kolei uzasadnienie skargi kasacyjnej powinno zawierać rozwinięcie zarzutów kasacyjnych przez przedstawienie argumentacji na poparcie odmiennej wykładni przepisu niż zastosowana w zaskarżonym orzeczeniu lub uzasadnienie zarzutu "niewłaściwego zastosowania" przepisu, zaś w odniesieniu do uchybień przepisom procesowym – także wykazanie, że zarzucane uchybienie rzeczywiście mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Odnosząc powyższe uwagi do wniesionej w niniejszej sprawie skargi kasacyjnej w pierwszej kolejności, należy podkreślić, że autor skargi kasacyjnej nie wskazał na naruszenie jakiegokolwiek przepisu prawa procesowego mogącego stanowić podstawę do zakwestionowania ustalonego przez Sąd pierwszej instancji stanu faktycznego. W treści skargi wskazano jedynie, iż "zaskarżonemu wyrokowi zarzucam sprzeczność istotnych ustaleń faktycznych z zebranym w sprawie materiałem dowodowym".

Pełnomocnik skarżącego powołuje się także na naruszenie przepisów prawa materialnego, wskazując na treść art. 14 ust. 1 pkt 2 i ust. 8 ustawy o podatku od towarów i usług. Przy tym z uzasadnienia skargi kasacyjnej wynika, iż kwestionowane są ustalenia faktyczne i dokonana przez organ, a zaakceptowana przez Wojewódzki Sąd Administracyjny, ocena materiału dowodowego.

Analiza treści uzasadnienia zakwestionowanego wyroku i jej konfrontacja z zarzutami podniesionymi w skardze kasacyjnej nie wskazuje, aby powołane przepisy prawa materialnego zostały naruszone. Stawiając zarzut naruszenia prawa materialnego, autor skargi kasacyjnej powinien określić, z którą z dwóch podstaw ujętych w art. 174 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi łączy się ten zarzut, a co więcej – miał obowiązek wyjaśnić, na czym polegał błąd wykładni prawa albo niewłaściwego zastosowania. Nie uczynił on tego, wobec czego nie zostały dochowane wymagania wynikające z art. 176 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Nie pozwala to Naczelnemu Sądowi Administracyjnemu na merytoryczne odniesienie się do wspomnianego zarzutu naruszenia prawa.

Kierując się zatem wspomnianymi wyżej względami, Naczelny Sąd Administracyjny uznał, że wniesiona w sprawie skarga kasacyjna pozbawiona jest uzasadnionych podstaw w związku z czym, działając na podstawie art. 184 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w sentencji wyroku. O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 209 w zw. z art. 204 pkt 1 i art. 205 § 2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Natomiast o kosztach nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu orzeknie Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu.