drukuj    zapisz    Powrót do listy

648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego 658, Dostęp do informacji publicznej, Burmistrz Miasta, Zobowiązano do dokonania czynności, IV SAB/Gl 36/11 - Wyrok WSA w Gliwicach z 2011-08-02, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

IV SAB/Gl 36/11 - Wyrok WSA w Gliwicach

Data orzeczenia
2011-08-02 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2011-05-02
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach
Sędziowie
Adam Mikusiński
Stanisław Nitecki
Tadeusz Michalik /przewodniczący sprawozdawca/
Symbol z opisem
648 Sprawy z zakresu informacji publicznej i prawa prasowego
658
Hasła tematyczne
Dostęp do informacji publicznej
Skarżony organ
Burmistrz Miasta
Treść wyniku
Zobowiązano do dokonania czynności
Powołane przepisy
Dz.U. 2001 nr 112 poz 1198 art. 149, art. 1 ust. 1, art. 4 ust. 1 i 3
Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym : Przewodniczący Sędzia NSA Tadeusz Michalik (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Adam Mikusiński Sędzia WSA Stanisław Nitecki Protokolant Paulina Kowalczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 2 sierpnia 2011 r. sprawy ze skargi A. K. na bezczynność Burmistrza Miasta I. w przedmiocie informacji publicznej 1) zobowiązać Burmistrza Miasta I. do udzielenia skarżącej informacji publicznej dotyczącej ilości remontów wykonywanych w budynkach Urzędu Miasta w I. w latach [...]-[...] w zakresie objętym wnioskiem z dnia [...] r.; 2) zasądza od organu na rzecz strony skarżącej kwotę [...] ([...]) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Uzasadnienie

Wnioskiem wysłanym pocztą elektroniczną w dniu [...] r. A. K. zwróciła się do Burmistrza Miasta I. o udzielenie informacji publicznej dotyczącej ilości remontów wykonywanych w budynkach Urzędu Miasta w I. od [...] do [...] roku. Jednocześnie wniosła o wskazanie jaki był koszt tych remontów oraz jaka firma wykonywała dany remont. Zapytanie to zostało wysłane na adres mailowy [...].

Następnie pismem z dnia [...] r. złożyła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach skargę na bezczynność Burmistrza Miasta I. w związku z brakiem jego odpowiedzi na wyżej opisany wniosek. W skardze podała, iż do dnia wniesienia skargi nie otrzymała od organu administracji jakiejkolwiek odpowiedzi na jej wniosek.

W odpowiedzi na skargę Burmistrz Miasta I. wniósł o jej oddalenie. W uzasadnieniu organ zaznaczył, że istotnie skarżąca wystąpiła drogą elektroniczną o udzielenie informacji publicznej wysyłając swój wniosek na adres [...]. Jednocześnie podano, że w Biuletynie Informacji Publicznej Urzędu Miasta I. na stronie internetowej znajduje się zarządzenie Burmistrza Miasta I. z dnia [...] r. w sprawie realizacji przez Urząd Miasta I. zasad udostępniania informacji publicznych oraz wzór wniosku, jaki winna wypełnić osoba chcąca uzyskać informacje publiczne. Burmistrz zaznaczył, że skarżąca zawarła swój wniosek na niewłaściwej stronie internetowej oraz bez zachowania formy obowiązującej w Urzędzie zatem nikt do dnia złożenia skargi, a więc do [...] r. nie wiedział o złożonym przez nią zapytaniu.

Ponadto organ wskazał, że skarżąca nie wyczerpała trybu wnoszenia skargi do sądu administracyjnego przewidzianego w art. 52 § 4 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi bowiem nie wezwała organu administracji do usunięcia naruszenia prawa.

W odpowiedzi na wezwanie Sądu Burmistrz Miasta I. w piśmie procesowym z dnia [...] r. podał, iż na pocztę mailową [...] nie wpłynął wniosek skarżącej o udostępnienie informacji publicznej.

W dalszej kolejności w piśmie procesowym z dnia [...] r. skarżąca wskazała, że organ zobowiązany był udostępnić jej żądane informacje niezależnie od formy w jakiej złożyła swój wniosek. Ponadto podała, że adres mailowy [...] jest jedynym adresem internetowym, jaki jest udostępniony na stronie internetowej Urzędu Miasta i jest on umieszczany na oficjalnych pismach wysyłanych przez Urząd.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

W punkcie wyjścia należy wskazać, że zgodnie z art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. nr 153, poz. 1269) sąd administracyjny sprawuje w zakresie swojej właściwości kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym § 2 wspomnianego przepisu stanowi, iż kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Z brzmienia natomiast art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. nr 153, poz. 1270 ze zm.) zwanej dalej w skrócie P.p.s.a. wynika, że kontrola ta obejmuje także orzekanie w sprawach skarg na bezczynność organów w przypadkach określonych w pkt 1 – 4a. Zatem w świetle obowiązujących unormowań sąd administracyjny, w zakresie swojej kognicji, orzeka również w przedmiocie skarg na bezczynność organów administracji publicznej kontrolując postępowanie tych organów z punktu widzenia zgodności z prawem materialnym i przepisami postępowania administracyjnego.

W tym kontekście uznano, że skarga A. K. zasługuje na uwzględnienie. Celem skargi na bezczynność organu administracji jest zwalczanie zwłoki w załatwianiu sprawy administracyjnej. W doktrynie oraz orzecznictwie powszechnie przyjmuje się, że o bezczynności organu administracji możemy mówić wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadząc postępowanie, lecz mimo istnienia ustawowego obowiązku nie kończy go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub innego aktu, czy też nie podejmuje innej stosownej czynności. Przy badaniu zasadności skargi na bezczynność organu administracji nie ma znaczenia z jakich powodów określony akt, czy czynność nie została dokonana przez organ biorąc pod uwagę stan sprawy istniejący w chwili zamknięcia rozprawy. Skarga na bezczynność organu ma bowiem na celu przede wszystkim wymuszenie na organie administracji załatwienia sprawy. W świetle powyższego dla uznania bezczynności organu konieczne jest ustalenie, że organ administracji był zobowiązany, na podstawie obowiązujących przepisów prawa, do wydania decyzji, aktu lub podjęcia określonych czynności i mimo to ich nie wykonuje.

W niniejszym postępowaniu skarżąca zarzuca organowi bezczynność w zakresie nieudostępnienia jej informacji związanych z kosztami oraz ilościami remontów przeprowadzonych w Urzędzie Miasta od [...] do [...] r. Wniosek o udzielenie cytowanych informacji skarżąca złożyła w trybie przepisów ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępnie do informacji publicznej (Dz. U. nr 112, poz. 1198 z późn. zm.) – zwanej dalej u. d. i p. Powołana ustawa w sposób kompleksowy reguluje dostęp do informacji będących informacjami publicznymi. Pojęcie informacji publicznej zdefiniowane zostało w art. 1 ust. 1 i art. 6 cytowanej ustawy. Zgodnie z powołanymi przepisami informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6. Dokonując interpretacji tego pojęcia należy odwołać się do regulacji art. 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej stanowiącej, iż (ust. 1.) obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. (ust. 2) Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu. (ust. 3) Ograniczenie prawa, o którym mowa w ust. 1 i 2, może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa. (ust. 5) Tryb udzielania informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, określają ustawy, a w odniesieniu do Sejmu i Senatu ich regulaminy.

Uwzględniając powyższe można stwierdzić, że informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnosząca się do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących zadania publiczne oczywiście w zakresie tych zadań. Informacja publiczna dotyczy sfery faktów, stanowi ją treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty nie będące organami administracji, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych niezależnie do jakiego podmiotu są one kierowane.

W sytuacji złożenia przez wnioskodawcę prośby o udostępnienie informacji publicznej organ, w świetle przepisów ustawy u. d. i p. może: udostępnić wnioskodawcy żądane informacje, wówczas dokonuje tego w formie tak zwanej czynności materialno – technicznej. Po drugie, gdy uznaje, że dana informacja nie może zostać stronie udostępniona wydaje decyzję administracyjną o odmowie udostępnienia tych informacji. Po trzecie natomiast, w przypadku wskazanym w art. 14 ust. 2 ustawy może wydać decyzję o umorzeniu postępowania. Jeżeli żądanie strony nie dotyczy informacji publicznej wówczas organ administracji nie ma podstaw do wydawania decyzji administracyjnej winien jedynie poinformować stronę, że sprawa nie dotyczy informacji będących informacjami publicznymi (por. wyrok NSA z 17 grudnia 2003 r., sygn. akt II SA/Gd 1153/03).

W niniejszej sprawie organ twierdzi, że nie otrzymał wniosku skarżącej w którym domagała się udostępnienia informacji publicznej. Jednocześnie w samej odpowiedzi na skargę, już w jej pierwszym zdaniu, organ przeczy temu twierdzeniu wskazując, że A. K. wystąpiła z wnioskiem kierując swoje zapytanie na niewłaściwą stronę internetową oraz niedochowując formy złożenia zapytania o udostępnienie informacji publicznej. Zatem Sąd mając na uwadze dołączone do skargi potwierdzenie nadania korespondencji drogą mailową na adres [...] uznał, że wniosek ten został przez skarżącą wysłany. Na marginesie przyjdzie stwierdzić, że skarżąca złożyła przecież skargę na bezczynność za pośrednictwem organu administracji dołączając do niej swój wniosek z dnia [...] r. mimo tego organ administracji również i do tego wniosku nie odniósł się w żaden sposób.

W dalszej kolejności należy stwierdzić, że wyżej przywołane przepisy Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej stanowią, iż każdy ma prawo do informacji o działalności władzy publicznej, a ograniczenie tego prawa może nastąpić jedynie w wyjątkowych przypadkach ze względu na ustawowo chronione dobra. Również przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej zakazują ograniczania prawa do informacji poprzez uzależnianie jej udzielenia od złożenia wniosku w stosownej formie czy o odpowiedniej treści. Zgodnie bowiem z regulacją art. 10 ust. 2 u. d. i p. informacja publiczna, która może być niezwłocznie udostępniona, jest udostępniana w formie ustnej lub pisemnej bez pisemnego wniosku. Zatem ustawodawca dopuszcza możliwość udostępnienia informacji publicznej już na ustny wniosek, oczywiście jeżeli możliwe jest niezwłoczne jej udostępnienie. Jednocześnie o ograniczaniu prawa po informacji publicznej stanowi art. 5. Zgodnie z ust. 1 wskazanego przepisu prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych. W myśl ust. 2 prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa. Stosownie natomiast do treści ust. 3 nie można, z zastrzeżeniem ust. 1 i 2, ograniczać dostępu do informacji o sprawach rozstrzyganych w postępowaniu przed organami państwa, w szczególności w postępowaniu administracyjnym, karnym lub cywilnym, ze względu na ochronę interesu strony, jeżeli postępowanie dotyczy władz publicznych lub innych podmiotów wykonujących zadania publiczne albo osób pełniących funkcje publiczne - w zakresie tych zadań lub funkcji. W myśl ust. 4 ograniczenia dostępu do informacji w sprawach, o których mowa w ust. 3, nie naruszają prawa do informacji o organizacji i pracy organów prowadzących postępowania, w szczególności o czasie, trybie i miejscu oraz kolejności rozpatrywania spraw.

Nie można zatem uzależniać możliwości udzielenia informacji publicznej od złożenia wniosku w odpowiedniej formie. Oczywiście dla ułatwienia wnioskodawcom możliwości składania wniosków organ może opracować pewne formularze, lecz samo już udzielenie informacji nie może zostać uzależnione od tego, czy na takim formularzu wniosek zostanie złożony czy też nie.

W świetle wyżej poczynionych rozważań, należało również ustalić, czy informacje, o których udzielenie zwróciła się skarżąca stanowią w istocie informację publiczną. Wniosek dotyczył ilości i kosztów remontów Urzędu Miejskiego oraz firm, które prowadziły te remonty w okresie od [...] roku do [...] roku. Zatem w istocie zapytanie dotyczyło sposobu rozdysponowania środków publicznych. Niewątpliwie więc w tym zakresie dopuszczalny jest wniosek o udostępnienie informacji publicznej. Dlatego organ zobowiązany był go rozpoznać, a sokoro tego nie uczynił pozostawał w bezczynności. Winien on bowiem udzielić stronie posiadane informacje lub też dokonać innych czynności na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej, choćby, uznając, że udzielenie takiej informacji wymagałoby jej przetworzenia, wezwać stronę do uiszczenia stosownej opłaty, a następnie dalej procedować. Zgodnie bowiem z przepisami ustawy o dostępie do informacji publicznej, w przypadku skierowania pisemnego wniosku o udzielenie informacji publicznej, podmiot, do którego wniosek taki został skierowany może dokonać następujących działań:

- udzielić informacji publicznej, gdy jest jej dysponentem oraz nie zachodzą okoliczności wyłączające możliwość jej udzielenia. Organ dokonuje tego w formie czynności materialno – technicznej;

- poinformować wnioskodawcę, że jego wniosek nie znajduje podstawy w przepisach ustawy o dostępie do informacji publicznej, gdyż żądanie nie dotyczy informacji mających charakter informacji publicznej, lub też wskazać, że organ nie jest dysponentem informacji, o których udzielenie wnioskodawca się zwrócił (art. 4 ust. 3 cytowanej ustawy), lub poinformować stronę, że w sprawie obowiązuje inny tryb udzielenia informacji niż ten w którym strona się zwróciła (art. 1 ust. 2 ustawy);

- odmówić udostępnienia informacji lub umorzyć postępowanie stosownie do treści art. 16 ustawy, czego dokonuje w formie decyzji administracyjnej;

- może również odmówić udostępnienia informacji publicznej przetworzonej w związku z niespełnieniem przez stronę warunku wskazanego w art. 3 ustawy.

Brak podjęcia przez organ któregokolwiek z wyżej wskazanych działań uzasadnia podniesienie zarzutu bezczynności wobec organu administracji. W niniejszej sprawie zatem, jak już wyżej wskazano, pozostawał w bezczynności nie odpowiedział bowiem w prawem przewidzianej formie na wniosek strony skarżącej.

Mając powyższe na uwadze Sąd w oparciu o regulację art. 149 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz art. 1 ust. 1, art. 4 ust. 1 pkt 1 i ust. 3 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej orzekł, jak w punkcie 1 sentencji wyroku.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 P.p.s.a.



Powered by SoftProdukt