Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Daniela Kozłowska (spr.) Sędziowie sędzia WSA Maria Tarnowska asesor WSA Iwona Kosińska Protokolant Marta Maciejkowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 7 marca 2008 r. sprawy ze skargi W. K. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w W. z dnia [...] listopada 2007 r. nr [...] w przedmiocie odmowy przyznania świadczenia w formie zasiłku celowego oddala skargę.

Decyzją z dnia [...] listopada 2007 r., nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. utrzymało w mocy decyzję Burmistrza Gminy B. z dnia [...] października 2007 r., nr [...] odmawiającą W. K. przyznania świadczenia z pomocy społecznej w formie zasiłku celowego.

W uzasadnieniu wydanej decyzji organ wskazał, iż wnioskami z dnia [...] września 2007 r., [...] września 2007 r., [...] września 2007 r., [...] września 2007 r. i [..] września 2007 r. W. K. wystąpił do Ośrodka Pomocy Społecznej w B. z prośbą o przyznanie zasiłku celowego z przeznaczeniem na wyszczególnione cele. Odmawiając przyznania wnioskowanego świadczenia organy orzekające podniosły, iż wnioskowana pomoc nie stanowi niezbędnej potrzeby bytowej oraz wskazały na inne sposoby uzyskania wnioskowanej pomocy.

Podstawę prawną rozstrzygnięcia stanowi przepis art. 39 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 12 marca 2004 r. o pomocy społecznej (Dz. U. Nr 64, poz. 593 ze zm.), zgodnie z którym w celu zaspokojenia niezbędnej potrzeby bytowej może zostać przyznany zasiłek celowy, w szczególności na pokrycie części lub całości kosztów żywności, leków i leczenia, opału i odzieży, niezbędnych przedmiotów użytku domowego, drobnych remontów i napraw w mieszkaniu, a także kosztów pogrzebu. W ocenie organu użyty w powołanym przepisie zwrot "może" wskazuje, że w przypadkach w nim określonych orzekanie następuje w ramach tzw. uznania administracyjnego, co oznacza, że przyznanie zasiłku celowego nie jest obligatoryjne, nawet wówczas, gdy zostaną spełnione wszystkie przesłanki warunkujące udzielenie pomocy. Udzielenie pomocy społecznej jest również limitowane posiadanymi przez organ administracji środkami pieniężnymi.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze w W. wskazało, iż organ I instancji odmawiając przyznania wnioskowanego świadczenia nie przekroczył granic uznania administracyjnego. Przyznanie zasiłku celowego nie jest prawnym obowiązkiem organów administracji i nie rodzi dla strony roszczenia o przyznanie świadczenia, zaś dla ośrodka obowiązku jego przyznania. Ośrodki pomocy społecznej zachowują w tej mierze znaczny zakres swobody zarówno w ocenie warunków bytowych osoby zainteresowanej, jak i w ocenie okoliczności sprawy. Skarżący od wielu lat korzysta ze stałej pomocy Ośrodka Pomocy Społecznej w B., jednakże nie jest możliwe stałe zaspokajanie wszelkich potrzeb zgłaszanych przez niego i to w takim rozmiarze i na takie cele jakie nieustannie zgłasza. Biorąc pod uwagę całość wniosków i odwołań skarżącego należy zauważyć, iż żądania W. K. są większe niż możliwa do przyznania pomoc społeczna.

Na podstawie zgromadzonego w aktach sprawy materiału dowodowego organy ustaliły ponadto, iż W. K. mieszka sam, samotnie prowadzi gospodarstwo domowe i nie pracuje zawodowo. Skarżący jest osobą niepełnosprawną i z tego tytułu otrzymuje zasiłek stały w wysokości [...] zł miesięcznie, co wraz z otrzymywaną rentą inwalidzką w wysokości [...] zł stanowi jego jedyne źródło dochodów. Łączny dochód miesięczny W. K. wynosi [...] zł i stanowi równowartość określonego ustawowo kryterium dochodowego, tj. kwoty 477 zł.

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożył W. K., wnosząc o jej uchylenie oraz uwzględnienie składanych wniosków.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Skarga jest nieuzasadniona, gdyż zaskarżona decyzja nie narusza prawa.

Stosownie do treści art. 2 ust. 1 ustawy z dnia 12 marca 2004 r., pomoc społeczna jest instytucją polityki społecznej państwa, mającą na celu umożliwienie osobom i rodzinom przezwyciężanie trudnych sytuacji życiowych, których nie są one w stanie pokonać, wykorzystując własne uprawnienia, zasoby i możliwości.

Zaznaczyć trzeba, że zadaniem pomocy społecznej jest wspieranie osób i rodzin w wysiłkach zmierzających do zaspokojenia niezbędnych potrzeb i umożliwianie im życia w warunkach odpowiadających godności człowieka (art. 3 ust. 1). Nie oznacza to jednak, że pomoc społeczna ma utrzymywać osoby, które znalazły się w trudnej sytuacji życiowej oraz zaspokajać ich wszystkie potrzeby i oczekiwania. Zwłaszcza, że możliwości finansowe ośrodków pomocy społecznej nie są nieograniczone, a liczba osób wymagających wsparcia jest znaczna i stale rośnie.

Zasiłek celowy, którego materialnoprawną podstawę stanowi przepis art. 39 ustawy o pomocy społecznej, jest świadczeniem przyznawanym w ramach uznania administracyjnego. Okoliczność ta powoduje, że sam fakt spełnienia przez wnioskodawcę ustawowych kryteriów nie oznacza automatycznego przyznania osobie zainteresowanej tego świadczenia i w wysokości przez nią oczekiwanej. Z przepisów ustawy regulujących tryb przyznawania zasiłku celowego wynika, że udzielając świadczeń z pomocy społecznej organ kieruje się zasadą dostosowywania rodzaju, formy i rozmiaru świadczeń do okoliczności konkretnej sprawy oraz uwzględnia potrzeby osób korzystających z pomocy społecznej.

Uznanie administracyjne obejmuje również prawo organu do oceny hierarchii zgłaszanych potrzeb, które należy ustalać w kontekście ogólnej liczby osób ubiegających się o pomoc oraz zgłoszonych przez nich żądań, a także wysokości środków finansowych przeznaczonych na świadczenia z zakresu pomocy społecznej. Organy odpowiedzialne za udzielanie pomocy dysponują ograniczonymi środkami finansowymi, a posiadane fundusze muszą rozdzielać pomiędzy liczbę osób wymagających wsparcia. Nie ulega więc wątpliwości, że organ nie może zabezpieczyć wszystkich potrzeb osób ubiegających się o pomoc, jak również udzielać świadczeń w oczekiwanej przez te osoby wysokości.

Mając powyższe na uwadze właściwie organy w rozpoznawanej sprawie odmówiły skarżącemu przyznania zasiłku celowego. W ocenie Sądu w uzasadnieniu decyzji w sposób wyczerpujący wyjaśniono motywy podjętego rozstrzygnięcia. Zaznaczono, że organy pomocy społecznej dysponują ograniczonymi środkami finansowymi oraz że muszą mieć na względzie nie tylko potrzeby skarżącego (który otrzymuje stałe wsparcie z pomocy społecznej) i cel pomocy, ale także potrzeby innych osób ubiegających się o świadczenia z pomocy społecznej.

W tym stanie rzeczy stwierdzić należy, że zaskarżona decyzja wydana została w granicach uznania administracyjnego i nie można jej zarzucić niezgodności z prawem.

Mając powyższe na względzie, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) orzekł jak w sentencji.