Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gdańsku w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Arkadiusz Despot-Mładanowicz, Sędziowie: WSA Elżbieta Kowalik-Grzanka, WSA Felicja Kajut (spr.), Protokolant: Beata Kaczmar, po rozpoznaniu w dniu 21 grudnia 2005 r. na rozprawie sprawy ze skargi W.A. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] z dnia 15 lutego 2005 r. nr [...] w przedmiocie cofnięcia zezwolenia na sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych oddala skargę

Decyzją z dnia 22 października 2004 r. nr [...] Burmistrz Miasta [...], po ponownym rozpoznaniu sprawy, orzekł o cofnięciu W. A. prowadzącemu przedsiębiorstwo pod nazwą "A" zezwolenie nr [...] z dnia 31 grudnia 2003 r. na sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych zawierających od 4,5% do 18% alkoholu uprawniające do sprzedaży i podawania napojów alkoholowych w Barze [...] zlokalizowanym w U. przy ul. [...].

W uzasadnieniu organ stwierdził, że zgodnie z art. 18 ust. 7 pkt 5 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi ( t.j. Dz. U. z 2002 r. Nr 147, poz. 1231 z późno zm.) warunkiem prowadzenia sprzedaży napojów alkoholowych jest posiadanie tytułu prawnego do korzystania lokalu stanowiącego punkt sprzedaży. Nieprzestrzeganie określonych w ustawie warunków sprzedaży napojów alkoholowych powoduje cofnięcie zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych, co wynika z art.18 ust. 10 pkt 2 w/w ustawy. Organ stwierdził, że z urzędu jest mu wiadome, że strona utraciła prawo do lokalu, w którym jest zlokalizowany Bar [...]. Umowa poddzierżawy zawarta przez stronę z "B" Spółka Jawna, na która powołuje się strona w wyjaśnieniach nie mogła być uznana za tytuł prawny do korzystania z lokalu stanowiącego punkt sprzedaży alkoholu. Nadto organ stwierdził, że bezsporny jest fakt, że z dniem 31 maja 2004r. L.Ł.-W. przestała być dzierżawcą gruntu pod budynkiem, w którym usytuowany jest Bar [...]. Jednocześnie organ przypomniał, że dzierżawcą omawianego terenu nigdy nie była spółka jawna "B" ani spółka cywilna "C", lecz wyłącznie L. Ł.-W. i to tylko ona mogła do 31 maja 2004 r. dysponować powyższym gruntem.

W. A. złożył od powyższej odwołanie wnosząc o jej uchylenie i zarzucając jej naruszenie art. 18 ust. 10 pkt 2 w związku z art. 18 ust. 7 pkt 5 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, jak również art. 7 i 50 § 1 kpa.

W uzasadnieniu strona podnosi, że nie zgadza się ze stanowiskiem Burmistrza Miasta [...], ponieważ przestrzega określonych w ustawie warunków sprzedaży napojów alkoholowych, posiada bowiem stosowny tytuł prawny do korzystania z lokalu stanowiącego punkt sprzedaży. Ustawodawca nie wskazuje wyraźnie jaki to konkretnie ma być tytuł prawny tj. cywilnoprawny czy też administracyjny. Zatem może to być jakikolwiek tytuł prawny do korzystania z lokalu i L. Ł.-W. jako wspólnik Spółki Cywilnej "C" na podstawie decyzji z dnia 30 marca 1998r. nr [...] otrzymała zezwolenie na użytkowanie lokalu Bar [...] w U. przy ulicy [...]. Tak więc Spółka Jawna "B", która jest następcą prawnym Spółki Cywilnej "C" posiada tytuł prawny do lokalu. W konsekwencji skarżący jako poddzierżawca lokalu Bar [...] również posiada do niego tytułu prawny.

Nadto stwierdzono, że przy wydawaniu decyzji organ pierwszej instancji powołał się na wyjaśnienia strony z dnia 23 czerwca 2004r., w których to wyjaśnieniach jako tytuł prawny do lokalu wskazuje umowę poddzierżawy zawartą ze Spółka Jawną "B". Natomiast w decyzji z dnia 12 lipca 2004r., która została następnie uchylona, również powołano się na te same wyjaśnienia Pana A. z dnia 23 czerwca 2004r. Tym samym, zdaniem strony Burmistrz Miasta [...] wydając zaskarżoną decyzję nie wyjaśnił dokładnie wszystkich okoliczności sprawy i nie podjął wszystkich niezbędnych kroków do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego przy uwzględnieniu interesu strony (obywateli). Nie wezwał również skarżącego ani innych osób (wspólników Spółki Jawnej "B") do złożenia stosownych wyjaśnień, które byłyby niezbędne do wyjaśnienia stanu faktycznego i rozstrzygnięcia sprawy tytułu prawnego do lokalu stanowiącego punkt sprzedaży. Wydając zaskarżoną decyzję po ponownym rozpoznaniu sprawy Burmistrz oparł się na tym samym materiale dowodowym, tych samych ustaleniach i błędnych wnioskach z nich wyciągniętych, co w przypadku uchylonej decyzji z dnia l2 lipcą2004r. ([...]).

Samorządowe Kolegium Odwoławcze [..] rozpatrując sprawę decyzją z dnia 15 lutego 2005r. nr [...] orzekło o utrzymaniu w mocy zaskarżonej decyzji.

Organ stwierdził, że odwołanie nie jest zasadne i nie może być uwzględnione, gdyż decyzja w sprawie cofnięcia odwołującemu się zezwolenia na sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych określonych w zezwoleniu jest zgodna z prawem, a szczególnie przepisem art. 18 ust. 10 pkt 2 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi.

Stosownie do treści powołanego wyżej przepisu art. 18 ust. 10 pkt 2 ustawy, organ zezwalający cofa zezwolenie w przypadku nieprzestrzegania określonych w ustawie warunków sprzedaży napojów alkoholowych.

Nieprzestrzeganie określonych w ustawie warunków sprzedaży napojów alkoholowych jest przesłanką do cofnięcia zezwolenia, warunki te ustawodawca zdefiniował w art. 18 ust. 7. Naruszenie któregokolwiek z nich wywołać musi cofnięcie zezwolenia.

Organ wskazał przy tym, że warunkiem prowadzenia sprzedaży napojów alkoholowych do spożycia w miejscu lub poza miejscem sprzedaży zgodnie z art. 18 ust. 7 pkt 5 ustawy jest posiadanie m.in. tytułu prawnego do korzystania z lokalu, stanowiącego punkt sprzedaży. Przedsiębiorca korzystający z zezwolenia winien posiadać tytuł prawny do lokalu, zaś zmiana stanu prawnego jeśli chodzi o tytuł prawny do lokalu jest niespełnieniem jednego z koniecznych warunków do korzystania z zezwolenia.

Organ zauważył, że okolicznością bezsporną w sprawie jest, że organ pierwszej instancji, w związku z powziętą wiadomością o utracie tytułu prawnego do korzystania z lokalu, stanowiącego punkt sprzedaży wszczął postępowanie w sprawie cofnięcia zezwoleń na sprzedaż napojów alkoholowych. Stronę poinformowano, że zgodnie z art. 10 K.p.a. przysługuje jej możliwość wypowiedzenia się co do zebranych dowodów i materiałów oraz zgłoszenia żądań w terminie 7 dni. W dniu 23 czerwca 2004 r. organ otrzymał informację, że tytułem prawnym do korzystania z lokalu stanowiącego punkt sprzedaży jest umowa poddzierżawy zawarta z "B" Spółka Jawna.

Organ wskazał, że właścicielem gruntu, na którym posadowiony jest punkt sprzedaży Bar [...] jest Gmina Miejska [...]. Z aneksu z dnia 24 czerwca 1999 r. do umowy dzierżawy [...] z dnia 23 lipca 1990 r. zawartej pomiędzy Gminą Miejską [...] a L. Ł.-W. wynikało, że oddano w dzierżawę okres od dnia 01 stycznia 1999r do dnia 31 maja 2004 r. teren komunalny pod częścią obiektu gastronomicznego [...] położonego w U. przy ul. [...]. Z § 1 ust. 2 umowy wynika, że z dniem 31 maja 2004 r. umowa wygasa. Ponadto z § 4 umowy wynika, że dzierżawca nie może bez pisemnej zgody Wydzierżawiającej oddawać, użyczać lub poddzierżawiać przedmiotu" dzierżawy osobom trzecim.

W dniu 31 grudnia 2003 r. W. A. "A" złożył wniosek o wydanie zezwoleń (trzy rodzaje A, B ,C) na sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych w Barze [...] w U. ul. [...]. Do wniosku dołączono m.in. umowę poddzierżawy zawartą w dniu 31.12.2003 r pomiędzy J. W., L. Ł.-W., K. J. wspólnikami "C" spółka cywilna a W. A. "A". W § l umowy poddzierżawiający oświadczył, że posiada tytuł prawny do lokalu gastronomicznego Bar [...] znajdujący się w U. przy ul. [...]. Jak wyżej wskazano tytuł prawny (umowę dzierżawy) posiadała Pani L. Ł.-W.. Burmistrz Miasta U. w dniu 31.12.2003 r. wydał wnioskowane zezwolenia określając ich ważność w okresie od 01 stycznia 2004 r. do 31 grudnia 2007 r.

Organ odwoławczy stwierdził, że akta sprawy nie wskazują, aby po wygaśnięciu z dniem 31 maja 2004 r. umowy dzierżawy zawartej z Panią L. Ł.-W., odwołujący się uzyskał tytuł prawny do lokalu, w którym prowadzona jest sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych. Posiadanie tytułu prawnego do korzystania z lokalu stanowiącego punkt sprzedaży, zgodnie z art. 18 ust. 7 pkt 5 ustawy jest warunkiem prowadzenia sprzedaży, a nieprzestrzeganie tych warunków obliguje organ zezwalający do wydania decyzji o cofnięciu zezwolenia na sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych, co wynika z art. 18 ust. 10 pkt 2 ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Zdaniem organu tytułu prawnego nie może stanowić załączona do odwołania decyzja zezwalająca na użytkowanie Pani L. Ł.-W. pawilonu gastronomicznego [...] w U. Decyzja ta została wydana w związku ze zrealizowaniem obiektu w oparciu o decyzję-pozwolenie na rozbudowę.

W. A. złożył skargę na powyższą decyzję wnosząc o jej uchylenie, zarzucając jej naruszenie:

1. przepisów art. 10 § 1 i art. 81 w związku z art. 140 Kodeksu postępowania administracyjnego poprzez uniemożliwienie skarżącemu czynnego udziału w postępowaniu,

2. przepisów art. 7, art. 77 i art. 136 Kodeksu postępowania administracyjnego poprzez niewyjaśnienie w sposób dokładny stanu faktycznego będącego podstawą wydania zaskarżonej decyzji i nieprzeprowadzenie w tym zakresie niezbędnego postępowania wyjaśniającego,

3. art. 6 Kodeksu postępowania administracyjnego poprzez działanie niezgodne z prawem,

4. art. 18 ust. 7 pkt 5 i ust. 10 pkt 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi, poprzez uznanie, że w świetle poczynionych ustaleń skarżący nie posiada tytułu prawnego do lokalu stanowiącego punkt sprzedaży napojów alkoholowych, interesu prawnego skarżącego, poprzez pozbawienie go uprawnień wynikających z zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych, w sytuacji braku podstaw do cofnięcia tego zezwolenia.

W uzasadnieniu skarżący stwierdził, że organ odwoławczy w postępowaniu naruszył zasadę czynnego udziału stron w postępowaniu administracyjnym, wyrażoną w art. 10 k.p.a., uniemożliwiając skarżącemu wypowiedzenie się w postępowaniu odwoławczym co do zebranych dowodów, w szczególności w sytuacji ich uzupełnienia o dodatkowe dowody i materiały przesłane przez Burmistrza Miasta [...] z pismem z dnia 11 lutego 2005 r., istotne w niniejszej sprawie.

W postępowaniu odwoławczym organ administracji podjął próbę wyjaśnienia okoliczności istotnych dla potwierdzenia tytułu prawnego skarżącego do lokalu będącego punktem sprzedaży napojów alkoholowych. Nie przeprowadził jednak postępowania dowodowego w pełnym zakresie, uzupełniającym materiał dowodowy zebrany w postępowaniu przed organem pierwszej instancji, poprzestając na informacjach Burmistrza [...], który przedstawił je w sposób niepełny, mając na celu wyłącznie poparcie swojego stanowiska w sprawie. Tymi istotnymi okolicznościami były okoliczności dotyczące stanu prawnego lokalu stanowiącego punkt sprzedaży napojów alkoholowych i gruntu, na którym lokal ten się znajduje. Stanowiło to zdaniem skarżącego naruszenie przez organ odwoławczy przepisów art. 7, art. 77 i art. 136 k.p.a. Nadto oba organy administracji publicznej orzekające w sprawie naruszyły zasadę legalizmu wyrażoną w przepisie art. 6 kpa i zasadę pogłębiania zaufania do organów Państwa wyrażoną w art. 8 kpa, poprzez działania nacechowane tendencyjnością i nierzetelnością.

Skarżący podnosi, że podstawą cofnięcia mu zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych

w lokalu przy ul. [...] w U. była utrata tytułu prawnego do tego lokalu, wskutek wygaśnięcia umowy dzierżawy gruntu, na którym posadowiony jest lokal, a tym samym wygaśnięcie umowy poddzierżawy powyższego lokalu. Organ odwoławczy nie rozróżnia przy tym praw do gruntu i praw do lokalu, które mogą być przecież zupełnie odrębne. Organ ten używa tych pojęć zamiennie. Zdaniem skarżącego organ nie wyjaśnił w związku z tym istotnych okoliczności dla ustalenia, czy faktycznie skarżący utracił tytuł prawny do lokalu, co mogłoby być wyłącznie podstawą cofnięcia zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych w tym lokalu, czy prawo do władania i korzystania z gruntu i lokalu utraciła Pani L. Ł. W., czy też Spółka, której jest ona wspólnikiem. Tymczasem w ocenie skarżącego mowa dzierżawy gruntu i umowa poddzierżawy lokalu były całkowicie

niezależnymi od siebie umowami. Wygaśnięcie jednej nie miało wpływu na ważność drugiej.

Skarżący podkreśla również, że roszczenie o nabycie użytkowania wieczystego gruntu przysługuje Pani L. Ł. – W. w trybie art. 207 ustawy o gospodarce nieruchomościami i roszczenie to zostało uznane przez Gminę Miejską [...] 30 lipca 2004 r. poprzez złożenie stosownego oświadczenia przez Burmistrza Miasta [...]. Pani L. Ł. – W. ma więc prawo władania zarówno; gruntem, jak i posadowionym na nim lokalem oraz prawo do korzystania z gruntu i lokalu.

Konsekwencją powyższych naruszeń jest również naruszenie wskazanych przepisów ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi oraz naruszenie interesu prawnego skarżącego poprzez pozbawienie go uprawnień wynikających z zezwolenia na sprzedaż i podawanie napojów alkoholowych wskutek bezprawnego cofnięcia tego zezwolenia, w sytuacji gdy nie było przesłanek ku temu. Skarżący posiadał i wciąż posiada tytuł prawny do lokalu, co potwierdza, że wbrew stanowisku organów obu instancji nie naruszył warunków sprzedaży napojów alkoholowych wynikających z ustawy o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi. Ww. ustawa nie określa o jaki tytuł prawny chodzi, w związku z czym zobowiązaniowy stosunek prawny w postaci dzierżawy lokalu, dający prawo do korzystania z niego w celu m.in. prowadzenia działalności gastronomicznej z możliwością sprzedaży i podawania alkoholu wyczerpuje dyspozycje wynikającą z przepisów art. 18 ust. 7 pkt 5 ustawy.

Odpowiadając na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze [...] wniosło o jej oddalenie, podtrzymując argumenty zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

W piśmie z dnia 7 czerwca 2005r. skarżący wskazał, że uprawnienia L. Ł.-w. do gruntu i posadowionego na nim lokalu wynikają z łączącej ją z Gmina Miejską [...] umowy dzierżawy, bowiem Gmina, mimo upływu terminu dzierżawy oznaczonego w umowie udzieliła co najmniej dorozumianej ( milczącej ) zgody na dalsze użytkowanie przez dotychczasowego dzierżawcę przedmiotowej nieruchomości, nie żądając jej wydania. W niniejszej sprawie uznać zatem należy, że dzierżawa spornej nieruchomości została przedłużona na czas nieoznaczony ( art. 674 w związku z art. 694 k.c.). Skarżący powołał się przy tym na orzecznictwo Sądu Najwyższego dotyczące powyższej kwestii.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Stosownie do art. 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zgodnie z art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.) rozstrzygając w granicach danej sprawy, sąd administracyjny nie jest związany granicami skargi.

Mając powyższe na uwadze Sąd stwierdził, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

Przepis art. 18 ust. 10 pkt 2 ustawy z dnia 26 października 1982 r. o wychowaniu w trzeźwości i przeciwdziałaniu alkoholizmowi w brzmieniu obowiązującym w dacie wydania zaskarżonej decyzji stanowi, że zezwolenie na sprzedaż napojów alkoholowych organ zezwalający cofa w przypadku nieprzestrzegania określonych w ustawie warunków sprzedaży napojów alkoholowych. Z kolei jednym z warunków prowadzenia sprzedaży napojów alkoholowych jest posiadanie tytułu prawnego do korzystania z lokalu stanowiącego punkt sprzedaży alkoholu ( art. 18 ust. 7 pkt 5 powołanej ustawy).

W sprawie będącej przedmiotem rozpoznania organy uznały, że skarżący utracił tytuł prawny do lokalu, w którym prowadzona była sprzedaż napojów alkoholowych, wychodząc założenia, że wygaśnięcie z dniem 31 maja 2004r. umowy dzierżawy zawartej pomiędzy L. Ł.-W. a Gminą Miejską [...] spowodowało również wygaśnięcie umowy poddzierżawy zawartej przez skarżącego z L. Ł.-W. i pozostałymi wspólnikami spółki "B". Z takim stanowiskiem nie zgadza się skarżący.

Odnosząc się w pierwszej kolejności do twierdzenia skarżącego, że dzierżawa spornej nieruchomości została przedłużona na czas nieoznaczony na mocy art. 674 w związku z art. 694 k.c., Sąd stwierdza, że nie może się z nim zgodzić. Przepis art. 674 w związku z art. 694 k.c. stanowi, że jeżeli po upływie terminu oznaczonego w umowie albo w wypowiedzeniu dzierżawca używa nadal rzeczy za zgodą wydzierżawiającego, poczytuje się w razie wątpliwości, że dzierżawa została przedłużony na czas nie oznaczony. Ze znajdujących się w aktach sprawy dokumentów wynika bezspornie, że w/w umowa dzierżawy wygasła i nie doszło do jej przedłużenia. W piśmie z dnia 3 czerwca 2004r. skierowanym do wspólników Spółki jawnej "B" w tym do L. Ł. – W., Burmistrz Miasta [...] odpowiadając na wniosek w/w dotyczący przedłużenia o okres jednego roku umowy dzierżawy przedmiotowego gruntu, stwierdził, że nie ma możliwości zawarcia nowej umowy dzierżawy nieruchomości. Jednocześnie poinformowano zainteresowanych o wysokości stawek za bezumowne korzystanie z nieruchomości. Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 14 marca 2003r. sygn. akt V CKN 1754/00 stwierdził, że : "W świetle art. 674 w zw. z art. 694 k.c. do przedłużenia dzierżawy nie wystarczy samo używanie rzeczy przez dzierżawcę po upływie terminu oznaczonego w umowie, lecz konieczne jest, aby używanie to odbywało się za wyraźną lub chociażby domniemaną zgodą wynajmującego, wyrażoną jednak w sposób dostatecznie czytelny (art. 60 k.c.)." ( LEX nr 137591). W tym przypadku takiej zgody na przedłużenie umowy dzierżawy przez wydzierżawiającego bezspornie nie było.

Nie może tego stanowiska zmienić również fakt, że gmina wyraziła wolę przekazania L. Ł.-W. przedmiotowego gruntu w użytkowanie wieczyste w trybie art. 207 ustawy z dnia 21 sierpnia 1997r. o gospodarce nieruchomościami. Cytowany przepis daje osobom, które były posiadaczami nieruchomości stanowiących własność gminy w dniu 5 grudnia 1990 r. i pozostawały nimi nadal w dniu 1 stycznia 1998 r., prawo żądania oddania nieruchomości w drodze umowy w użytkowanie wieczyste wraz z przeniesieniem własności budynków, jeżeli zabudowały te nieruchomości na podstawie pozwolenia na budowę z lokalizacją stałą. Wynika z tego, że uznanie roszczenia A. Ł.-W. w żadnym wypadku nie może stanowić potwierdzenia istnienia jej tytułu do gruntu tym bardziej, że w piśmie z dnia 24 czerwca 2004r. Burmistrz Miasta [...] stwierdził, że wniosku w sprawie nabycia nieruchomości w trybie art. 207 ustawy z dnia 21 grudnia 1997r. nie należy łączyć z koniecznością przekazania przedmiotowych gruntów Gminie. W końcowym fragmencie tego pisma wyznaczono również kolejny termin przekazania przedmiotowego terenu właścicielowi tj. Gminie.

Mając powyższe na uwadze należy stwierdzić, że wprawdzie L. Ł. – W. nadal korzystała z przedmiotowego gruntu, to jednak od dnia 1 czerwca 2004r. było to jedynie korzystanie bez tytułu prawnego i tym samym za takie należy uznać korzystanie przez skarżącego z lokalu, w którym prowadzona była sprzedaż napojów alkoholowych.

Sąd nie podziela również stanowiska skarżącego, że umowa dzierżawy i umowa poddzierżawy były zupełnie oddzielnymi umowami i wygaśnięcie jednej nie miało wpływu na ważność drugiej, gdyż stosunek wynikający z zawartej przez dzierżawcę umowy poddzierżawy rozwiązuje się najpóźniej z chwilą zakończenia dzierżawy. W aneksie z dnia 25 czerwca 1999r. do umowy dzierżawy z dnia 23 lipca 1990r. wprowadzono zapis, że umowa ta wygasa z dniem 31 maja 2004r., zatem z tym też dniem wygasła umowa poddzierżawy zawarta przez skarżącego ze wspólnikami spółki "B". Nie ma przy tym znaczenia fakt, że w w/w umowie w § 5 ust. 1 strony ustaliły, że została ona zawarta na okres ważności zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych.

Nadto, przyjęcie odmiennego stanowiska w powyższej kwestii byłoby równoznaczne z aprobatą takiego działania stron umów tego rodzaju, które prowadziłoby do obejścia wynikającego z art. 705 k.c. obowiązku zwrotu przez dzierżawcę, po zakończeniu umowy dzierżawy, przedmiotu dzierżawy wydzierżawiającemu. Obowiązek taki wynika również z § 5 umowy dzierżawy z dnia 31 maja 1994r.

Zasadnie też organ odwoławczy stwierdził, że decyzja Kierownika Urzędu Rejonowego [...] z dnia 3 marca 1998r. zezwalająca L.Ł. – W. na użytkowanie pawilonu gastronomicznego [...]" nie mogła stanowić tytułu prawnego do tego lokalu, bowiem dotyczy ona jedyne stwierdzenia zdatności do użytku wykonanego obiektu budowlanego.

Na zakończenie tej części rozważań Sąd pragnie zwrócić uwagę na fakt, że bezzasadnie organy obu instancji zajęły stanowisko odnośnie kwestii ważności w/w umowy poddzierżawy, bowiem nie posiadają kompetencji do oceniania ważności umów cywilnoprawnych. Nadto kwestia posiadania tytułu prawnego do lokalu została ustalona w postępowaniu w sprawie udzielenia skarżącemu zezwolenia na sprzedaż napojów alkoholowych, gdzie skarżący wskazał umowę poddzierżawy jako tytuł prawny do lokalu, w którym miała być prowadzona sprzedaż napojów alkoholowych. Uchybienie to nie miało jednak wpływu na ocenę trafności podjętego przez organy rozstrzygnięcia.

Podsumowując powyższe Sąd stwierdza, że w toku prowadzonego postępowania organy nie naruszyły obowiązujących w dacie orzekania przepisów prawa materialnego.

W trakcie prowadzonego postępowania Sąd nie stwierdził również naruszeń prawa procesowego w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy - w szczególności odnosi się to do wymienionych w skardze postanowień art. 6, 8, 10 § 1 i art. 81 w związku z art. 140 k.p.a. oraz art. 7, 77 i 136.

Przepisy art. 6, 7, 8 i 10 statuują zasady ogólne postępowania administracyjnego:

- art. 6 zasadę praworządności ,

- art. 7 zasadę prawdy obiektywnej,

- art. 8 zasadę pogłębiania zaufania obywateli do organów państwa

- art. 10 zasadę czynnego udziału strony w prowadzonym postępowaniu administracyjnym.

Realizację tych zasad gwarantują konkretne przepisy procesowe mające na celu wszechstronne wyjaśnienie stanu faktycznego, zapewnienie stronie lub jej przedstawicielom czynnego udziału we wszystkich podejmowanych czynnościach procesowych, udzielenie informacji o obowiązujących przepisach prawa oraz dokonanych w postępowaniu ustaleniach.

W rozpatrywanym przypadku organ administracji w uzasadnieniu kwestionowanego rozstrzygnięcia szczegółowo wykazał czym kierował się przy dokonywaniu ustaleń oraz ocenił zgromadzony w sprawie materiał dowodowy. Nie można też w świetle tego co Sąd stwierdził powyżej uznać za zasadne twierdzenie skarżącego o naruszenie przepisów art. 7, art. 77 i art. 136 Kodeksu postępowania administracyjnego, bowiem nie doszło w sprawie do wyjaśnienia w sposób dokładny stanu faktycznego będącego podstawą wydania zaskarżonej decyzji. Prowadzone w tym zakresie postępowanie nie miało charakteru dowolnego i nie naruszało obowiązujących przepisy postępowania administracyjnego w stopniu mogącym mieć wpływ na jego wynik. Wprawdzie, na co zwrócił uwagę skarżący w skardze, w postępowaniu przed organem drugiej instancji doszło do uzupełnienia postępowania dowodowego w sprawie, o czym nie został on poinformowany. Dowody te stanowiły jednak jedynie potwierdzenie dokonanych przez organ pierwszej instancji ustaleń odnośnie wygaśnięcia umowy dzierżawy i nie spowodowały zmiany w ustaleniach stanu faktycznego sprawy. Tym samym mimo, że takie działanie stanowiło naruszenie przepisów art. 10 § 1 i art. 81 w związku z art. 140 k.p.a. to jednak zdaniem Sądu naruszenie to nie miało istotnego wpływ na wynik sprawy. Nie można bowiem twierdzić, że skarżący nie brał udziału w postępowaniu odwoławczym w sytuacji, gdy do jego wszczęcia doszło na skutek złożonego przez niego odwołania. Nadto, mając świadomości toczącego się po raz kolejny przed organem drugiej instancji postępowania skarżący miał możliwość składania wniosków dowodowych w sprawie. Również termin pomiędzy datą złożenia odwołania a data podjęcia zaskarżonej decyzji umożliwiał stronie zajęcie stanowiska w sprawie, a co za tym idzie również ochronę własnych interesów.

Z wyżej wymienionych przyczyn wobec niestwierdzenia, aby zaskarżona decyzja naruszała prawo, Sąd na mocy art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.), orzekł jak w sentencji.