Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Julia Szczygielska Sędziowie Sędzia WSA Mieczysław Górkiewicz Sędzia WSA Anna Siedlecka (spr. ) Protokolant Anna Biłous po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 9 października 2008r. sprawy ze skargi D. K. na decyzję Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego we W. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie nakazu doprowadzenia przewodu kominowego do właściwego stanu technicznego. I. uchyla zaskarżoną decyzję; II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu; III. zasądza od Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego we W. na rzecz strony skarżącej kwotę 500 (słownie: pięćset) zł tytułem kosztów postępowania sądowoadministracyjnego.

W dniu 11 października 2007 r., Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w J. wszczął na wniosek D.K.postępowanie administracyjne w sprawie nieodpowiedniego stanu technicznego przewodu kominowego w budynku mieszkalnym wielorodzinnym przy ul. [...] Nr [...]w J. (dz. nr ew. [...] obr [...]).

W trakcie przeprowadzonego postępowania wyjaśniającego na podstawie oględzin z dnia 23 października 2007 r. oraz informacji kominiarskiej z dnia 26 września 2007 r. ustalono, iż do przewodu kominowego podłączony jest piec c.o. w piwnicy, użytkowany przez właścicielkę lokalu nr [...] D.K..

Zgodnie z informacją kominiarską z dnia 16 września 2007 r. uprawniony Mistrz Kominiarski J.R.zalecił uszczelnienie komina dymowego w podłodze poprzez wykonanie opaski betonowej wokół komina w mieszkaniu nr [...] w pokoju i przedpokoju. Po wykonaniu uszczelnień zalecono powtórne sprawdzenie komina i jego szczelności. Do wykonania usterki zakazano palenia w piecu co etażowym należącym do mieszkania nr [...].

W tak ustalonym stanie faktycznym Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w J. decyzją z dnia [...] Nr [...]działając na podstawie art. 66 ust. l i 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tj. Dz. U.

z 2006 r. Nr 156, poz. 1118 z późn. zm.) oraz art. [...] 4 k.p.a. nakazał Wspólnocie Mieszkaniowej przy ul. [...] Nr [...]w J. reprezentowanej przez zarząd w osobach J.D. , L. M., M. Z. doprowadzenie wymienionego przewodu kominowego do właściwego stanu technicznego przez jego doszczelnienie.

W uzasadnieniu swojej decyzji organ I instancji wskazał, iż z posiadanego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że przewód kominowy budynku, do którego podłączony jest między innymi piec c.o. etażowy w piwnicy skarżącej D.K., znajduje się w niewłaściwym stanie technicznym, a jego użytkowanie stanowi zagrożenie dla bezpieczeństwa ludzi i mienia (komin jest poprzerywany na ściance działowej pomiędzy przewodem kominowym dymowym, a przewodem wentylacyjnym). Uprawniony mistrz kominiarski dwukrotnie wydawał zalecenia doszczelnienia wymienionego przewodu kominowego, które nie zostały wykonane przez Zarząd Wspólnoty (informacja o stwierdzonych uszkodzeniach z dnia 26.09.2007 r., pismo z dnia 06.11.2007.).

W ocenie organu I instancji, przewody kominowe stanowią tzw. "nieruchomość wspólną", w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy o własności lokali. Zgodnie z przywołanym przepisem " nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłączniego użytku właścicieli lokali." Przeprowadzanie remontów, bieżących konserwacji nieruchomości wspólnej jest obowiązkiem zarządu wspólnoty (czynności zwykłego zarządu, które zarząd podejmuje samodzielnie - art. 22 ustawy). Zgodnie zaś z art. 61 pkt l ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (tj. Dz. U. z 2006 r. Nr 156, póz. 1118 z późn. zm.) na właścicielu (zarządcy) obiektu budowlanego ciąży obowiązek jego utrzymywania i użytkowania zgodnie z zasadami, o których mowa w art. 5 ust. 2 cyt. ustawy - użytkowania zgodnie z jego prawnym przeznaczeniem i wymaganiami ochrony środowiska oraz utrzymywania obiektu w należytym stanie technicznym i estetycznym, niedopuszczając przy tym do nadmiernego pogorszenia jego wartości użytkowych i sprawności technicznej. Artykuł 66 ust. l pkt l i 3 cyt. ustawy Prawo budowlane stanowi natomiast że cyt." w przypadku stwierdzenia, że obiekt budowlany: może zagrażać życiu i zdrowiu ludzi, bezpieczeństwu mienia, albo środowiska, albo jest w nieodpowiednim stanie technicznym, właściwy organ nakazuje, w drodze decyzji, usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości, określając termin wykonania tego obowiązku." W decyzji tej "właściwy organ może zakazać użytkowania obiektu lub jego części do czasu usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości."

Zdaniem organu I instancji adresatem decyzji administracyjnych, w prowadzonych postępowaniach przez organ państwowego nadzoru budowlanego w sprawach niewłaściwego stanu technicznego obiektu budowlanego lub jego części w sytuacji, gdy obiekt ten jest przedmiotem współwłasności, jest wspólnota mieszkaniowa, reprezentowana przez swój zarząd, na co wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyrokach z dnia 13 lipca 2007 r. sygn. akt II OSK/1293/06 i sygn. akt II OSK/1294/06.

Jak argumentował dalej organ I instancji, z uwagi na stwierdzenie naruszenia przez właściciela: Wspólnotę Mieszkaniową [...] Nr [...]w J. obowiązku, o którym mowa w cyt. art. 61 Prawa budowlane, polegającego na utrzymywaniu omawianego przewodu kominowego, stanowiącego cześć wspólną w/w budynku, w należytym stanie technicznym, podjęto rozstrzygnięcie na podstawie wyżej przytoczonego art. 66 ust. l i 2 cyt. Prawa budowlanego. Termin wykonania nałożonego obowiązku wyznaczono na dzień 21 grudnia br., z uwagi na trwający okres grzewczy.

Odwołanie od tej decyzji złożyła Wspólnota Mieszkaniowa. Odwołująca się strona wskazała między innymi, iż D.K.jest samodzielnym użytkownikiem przewodu kominowego do C.O etażowego od 5 sierpnia 1992.

Opał używany do opalania pieca C.O przez D.K. był w ocenie odwołującej się złej jakości i wytwarzał kreozot zawierający wiele agresywnych związków chemicznych niszczących nieodwracalnie komin wykonany z cegły.

Jak argumentowała dalej odwołująca się, praktyką jest we Wspólnocie Mieszkaniowej, że jeżeli właściciel mieszkania zmienia pierwotne przeznaczenie przewodu kominowego tj. z dymowego na spalinowy, co również łączy się ze zmianą urządzeń grzewczych, wykonuje taką modernizację we własnym zakresie i na własny koszt.

Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego we W. decyzją z dnia [...] Nr [...] po rozpatrzeniu odwołania Wspólnoty Mieszkaniowej z/s przy ul. [...] Nr [...]w J. przywołując w podstawie prawnej przepis art. 138 § 2 k.p.a. uchylił zaskarżoną decyzję w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia przez organ l instancji.

Uzasadniając takie rozstrzygnięcie organ odwoławczy wskazał, iż z akt sprawy nie wynika w sposób nie budzący wątpliwości, że komin, którego stan techniczny jest przedmiotem prowadzonego postępowania (powinno być: nie służy) służy wyłącznie do użytku Państwa K. i nie (powinno być: jest) jest wykorzystywany przez właścicieli innego lokalu mieszkalnego wyodrębnionego w budynku.

Organ II instancji podzielił argumentację organu I instancji, zgodnie z którą nieodpowiedni stan techniczny komina nie budzi wątpliwości, gdyż został on potwierdzony informacją kominiarską z dnia 26 września 2007 r., sporządzoną przez osobę posiadającą odpowiednie uprawnienia, (uprawniony mistrz kominiarski J.R.) w związku z czym organ nadzoru budowlanego zobowiązany był nakazać usunięcie tego stanu poprzez wykonanie robót wyszczególnionych w wymienionej informacji. Jednakże, jak wskazał dalej organ odwoławczy, jakkolwiek usunięcie stwierdzonych nieprawidłowości jest w ocenie organu odwoławczego zasadne, to już określenie adresata budzi wątpliwości organu odwoławczego. W zasadzie, jak zaznaczył organ odwoławczy, należy wskazać, iż zobowiązanym do utrzymania obiektu w należytym stanie technicznym przewodów kominowych będących częścią wspólną jest Wspólnota Mieszkaniowa, jednak gdy części budynku i urządzenia, które nie (powinno być) służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali, to zobowiązanym do utrzymania przewodu kominowego przynależnego i używanego jest właściciel lokalu, który użytkuje przewód kominowy.

W ocenie organu odwoławczego, organ l instancji nie wyjaśnił przesłanek, którymi się kierował wydając zaskarżone rozstrzygnięcie. Brak zaś uzasadnienia stanowi naruszenie procedury administracyjnej. Stosownie do dyspozycji art. 107 § 1 Kpa, do części składowych decyzji zalicza się m. in. uzasadnienie faktyczne i prawne. Uzasadnienie stanowi zatem integralną część decyzji i jego zadaniem jest wyjaśnienie rozstrzygnięcia stanowiącego obligatoryjną część aktu administracyjnego. Zgodnie z dyspozycją art. 107 § 3 Kpa uzasadnienie faktyczne decyzji lub postanowienia powinno w szczególności zawierać wskazanie faktów, które organ uznał za udowodnione, dowodów na których się oparł oraz przyczyn z powodu których innym odmówił wiarygodności i mocy dowodowej, zaś uzasadnienie prawne winno wyjaśniać podstawę prawną decyzji z przytoczeniem przepisów prawa. Dlatego też, obowiązkiem każdego organu administracji jest jak najstaranniejsze wyjaśnienie podstawy faktycznej i prawnej, co wypływa także z zasad ogólnych wyrażonych w art. 9 Kpa (zasada udzielenia informacji) oraz art. 11 kpa (zasada przekonywania, czyli wyjaśnienia stronie "zasadności przesłanek" rozstrzygnięcia). Chodzi zatem także o wytłumaczenie, dlaczego organ administracyjny dany przepis zastosował do konkretnych ustaleń lub dlaczego uznał go za niewłaściwy (por. wyrok NSA z dnia 15 lutego 1984 r. sygn. akt SA/Po 1122/93, GAP 1986, nr 4, s. [...]).

Brak szczegółowego uzasadnienia decyzji pozwala stwierdzić, że organ l instancji naruszył powyższe zasady postępowania administracyjnego.

Należy wskazać, iż zgodnie z art. 66 ust. 1 i 2, ustawy Prawo budowlane właściwy organ może zakazać użytkowania obiektu budowlanego lub jego części do czasu usunięcia stwierdzonych nieprawidłowości. Decyzja o zakazie użytkowania obiektu, jeżeli występują okoliczności, o których mowa w ust. 1 pkt 1 i 2, podlega natychmiastowemu wykonaniu i może być ogłoszona ustnie.

Mając na uwadze powyższy wywód – organ odwoławczy uznał, iż postępowanie organu pierwszoinstancyjnego wymaga uzupełnienia przez uwzględnienie jego wskazówek.

Skargę na tę decyzję do Wojewódzkiego Sadu Administracyjnego we W. złożyła D. K.. Wnosząc o uchylenie zaskarżonej decyzji organu odwoławczego skarżąca podniosła, iż zawarta w uzasadnieniu decyzji sugestia Wojewódzkiego Inspektora Nadzoru Budowlanego we W., że przewód kominowy jest przynależny do mieszkania nie znajduje oparcia w rzeczywistości jak i w materiale dowodowym. Przewód kominowy jest bowiem, jak argumentuje skarżąca umiejscowiony w ścianie nośnej budynku, a jego ściany stanowią równocześnie ściany budynku. W związku z tym jest elementem konstrukcyjnym budynku, i dlatego zdaniem skarżącej obowiązek remontu spoczywa na Wspólnocie Mieszkaniowej. Skarżąca wskazała również, że Zarząd Wspólnoty Mieszkaniowej w J., ul. [...]nigdy nie kwestionował, że to Wspólnota Mieszkaniowa jest zobowiązana do utrzymania przewodu kominowego w należytym stanie technicznym. Nigdy również Zarząd nie twierdził, że przewód kominowy jest przynależny do mieszkania nr l. Ponadto w opinii skarżącej, na potwierdzenie, że przewód kominowy jest częścią wspólną i za jego stan techniczny odpowiada Wspólnota, świadczy fakt, że Zarząd, od początku powstania Wspólnoty Mieszkaniowej, dbał i zlecał obsługę kominiarską, której koszty stanowiły koszty utrzymania części wspólnej budynku. W przypadku zmiany ogrzewania w mieszkaniu nr [...]która doprowadziłaby do zwolnienia przewodu kominowego przez dotychczasowego użytkownika, z przewodu kominowego mógłby korzystać inny współwłaściciel budynku. Taki stan rzeczy w przekonaniu skarżącej jednoznacznie potwierdza, że przewód kominowy nie jest przynależny do lokalu mieszkalnego. W tym kontekście skarżąca nawiązała do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 7 marca 2008 r. (sygn. akt III CZP [...] /08), w której Sąd Najwyższy udzielając odpowiedzi na pytanie prawne Sądu Apelacyjnego w Gdańsku (Sygn. akt I ACa 1190/07) stwierdził, że "wydatki na remonty i bieżącą konserwację części budynku, które są elementem konstrukcji balkonu trwale połączonym z budynkiem obciążają wspólnotę mieszkaniową." Z tej decyzji Sądu Najwyższego jednoznacznie wynika, że wydatki na remonty i bieżącą konserwację wszystkich elementów konstrukcji trwale połączonych z budynkiem obciążają wspólnotę mieszkaniową. Ponieważ nie może budzić wątpliwości, że ściany przewodu kominowego są trwale połączone z budynkiem (stanowią ściany /w ścianie nośnej/ budynku, które są w całym pionie, a nie tylko w jednym mieszkaniu), w związku z tym, pomimo, że przewód kominowy nie jest używany przez wszystkich członków wspólnoty, to stanowi część wspólną budynku. Również w rozumieniu art. 3 ust. 2 ustawy o własności lokali przewody kominowe stanowią tzw. nieruchomość wspólną": "nieruchomość wspólną stanowi grunt oraz części budynku i urządzenia, które nie służą wyłącznie do użytku właścicieli lokali." W przypadku braku komina, jak argumentuje dalej skarżąca, powstałaby dziura w ścianie, w całym pionie budynku. Również to w jej ocenie potwierdza, że komin ten stanowi część wspólną budynku.

Ustosunkowując się zaś do tych motywów rozstrzygnięcia zawartych w zaskarżonej decyzji, w których Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego we W. stwierdził, że Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego nie wyjaśnił przesłanek, którymi się kierował wydając zaskarżone rozstrzygnięcie, skarżąca podniosła, iż Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego w J. w swojej decyzji nr [...] z dnia [...] . wyjaśnił jednoznacznie stan faktyczny (nieszczelny komin) oraz prawny. Przedstawił bowiem, że "z posiadanego w sprawie materiału dowodowego jednoznacznie wynika, że przewód kominowy w/w budynku (...) stanowi zagrożenie". Powiatowy Inspektor Nadzoru Budowlanego przytoczył również przepisy Prawa budowlanego, ustawy o własności lokali oraz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 13 lipca 2007 r. sygn. akt II OSK/1293/06 i sygn. akt II OSK/1294/06. Z przytoczonej zaś wykładni jednoznacznie wynikało, kto jest adresatem decyzji administracyjnej, na kim ciąży obowiązek utrzymania przewodu kominowego w należytym stanie technicznym oraz na podstawie jakich przepisów została wydana decyzja administracyjna.

W ocenie skarżącej, uzasadnienie przedstawione przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w decyzji nr [...] było pełne i jednoznaczne, zawierało zarówno uzasadnienie faktyczne i prawne, wobec czego nie zostały naruszone przepisy Kpa, jak sugeruje w zaskarżonej decyzji Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego we W..

W odpowiedzi na skargę Wojewódzki Inspektor Nadzoru Budowlanego we W. podtrzymał w całości stanowisko i argumentację zawartą w zaskarżonej decyzji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny podjął orzeczenie w sprawie po rozważeniu następujących okoliczności faktycznych i prawnych:

Na wstępie podkreślić należy, że Wojewódzki Sąd Administracyjny nie orzeka o istocie sprawy administracyjnej, czyli nie przyznaje określonych uprawnień, jak i nie odmawia ich przyznania, lecz rozstrzyga o legalności decyzji, to jest o ich zgodności z prawem na podstawie stanu prawnego i faktycznego istniejącego w dniu wydania zaskarżonej decyzji.

Działając zatem w granicach kompetencji wynikających z art.1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. 153, poz.1269) w związku z art. 3 § 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz.1270 ze zm.), Wojewódzki Sąd Administracyjny jest obowiązany skontrolować, czy zaskarżona decyzja odpowiada prawu, czy też to prawo narusza i w zależności od tej oceny orzec w sposób przewidziany w art. 1[...] lub art.151 w/w ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi .

Dokonując kontroli legalności zaskarżonej decyzji, Sąd stosownie do zapisu art. 134 powołanej wyżej ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, nie jest związany granicami skargi. Przepis ten umożliwia Sądowi wszechstronne i obiektywne zbadanie sprawy niezależnie od podniesionych zarzutów.

Mając na uwadze powyższe, Sąd stwierdził, że zaskarżona decyzja narusza przepisy prawa w zakresie wskazanym w art. 1[...] § 1 pkt.1 lit. c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz.1270), co powoduje, iż decyzja ta podlega usunięciu z obrotu prawnego.

Podkreślić należy, że odwołanie jest instytucją procesową tworzącą możliwości uprawnionym podmiotom zaskarżenia decyzji administracyjnej. Prawu temu odpowiada obowiązek kompetentnych organów ponownego rozpatrzenia i rozstrzygnięcia sprawy indywidualnej merytorycznie w trybie postępowania administracyjnego. Zakres dopuszczalności odwołania od decyzji wyznacza ogólna zasada dwuinstancyjności zawarta w art. 15 k.p.a. Zgodnie z tą zasadą każda sprawa indywidualna, rozpoznana i rozstrzygnięta decyzją organu pierwszej instancji, podlega w wyniku wniesienia odwołania ponownemu rozpatrzeniu i rozstrzygnięciu przez organ drugiej instancji.

Rozpoznając sprawę merytorycznie organ odwoławczy ponownie rozpatruje daną sprawę w jej całokształcie. Granice tegoż postępowania generalnie wyznaczają zasady ogólne postępowania administracyjnego, a przede wszystkim "zasada prawdy obiektywnej, zasada praworządności i zasada dwuinstancyjności".

Z zasady ogólnej prawdy obiektywnej wyrażonej w art. 7 k.p.a. wynika, że na organ odwoławczy nałożony został obowiązek podjęcia wszelkich kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego w tym do zastosowania art.136 k.p.a., a więc uzupełnienia dowodów i materiałów w sprawie.

Z zasady praworządności wypływa obowiązek czuwania nad zgodnością z prawem decyzji organu pierwszej instancji.

Istota zatem postępowania odwoławczego polega na ponownym rozstrzygnięciu sprawy administracyjnej, która była przedmiotem rozstrzygnięcia organu pierwszej instancji.

Oznacza to, że organ odwoławczy rozpatruje sprawę ponownie merytorycznie w jej całokształcie gdyż strona tego postępowania, ma prawo do merytorycznego załatwienia jej sprawy rozstrzygniętej uprzednio przez organ pierwszej instancji. Takich możliwości nie stwarza przepis art. 138 § 2 k.p.a., gdyż wydana na jego podstawie decyzja ma charakter kasacyjny a nie reformacyjny. Stosując omawianą normę organ nie orzeka zatem o istocie sprawy, ale ogranicza się do uchylenia decyzji i przekazania sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji. W judykaturze utrwalony jest pogląd, że omawiany przepis stanowi wyłom w kodeksowej konstrukcji postępowania odwoławczego i między innymi dlatego, nie powinien być poddawany wykładni rozszerzającej.

Konieczność zatem przeprowadzenia dowodu lub kilku dowodów mieści się w kompetencji organu odwoławczego do uzupełnienia postępowania wyjaśniającego (art. 136 k.p.a.), wyłączając dopuszczalność kasacji decyzji. Określone w art. 138 § 2 k.p.a. przesłanki podjęcia przez organ odwoławczy rozstrzygnięcia kasacyjnego nie mogą być rozpatrywane samoistnie bez związku z przewidzianymi w art. 136 k.p.a. obowiązkami organu odwoławczego w sferze postępowania wyjaśniającego.

W konsekwencji należy przyjąć, że organ odwoławczy może powołać się na przepis art. 138 § 2 zd.1 k.p.a. tylko wówczas, gdy wykaże, że przeprowadzenie przezeń dodatkowego postępowania wyjaśniającego w granicach wyznaczonych przez art. 136 k.p.a. nie jest wystarczające do rozstrzygnięcia sprawy.

W sytuacji, bowiem gdy przeprowadzenie przez organ odwoławczy postępowania wyjaśniającego przewidzianego w art. 136 k.p.a. umożliwiłoby temu organowi prawidłowe załatwienie sprawy, podjęcie przez organ odwoławczy decyzji kasacyjnej z tym uzasadnieniem, że rozstrzygnięcie sprawy wymaga uprzedniego przeprowadzenia postępowania w całości lub w znacznej części, jest równoznaczne z naruszeniem obu tych przepisów.

Dlatego organ odwoławczy czyniąc użytek z przepisu art. 138 § 2 k.p.a powinien w uzasadnieniu decyzji kasacyjnej nie tylko przekonująco uzasadnić istnienie przesłanek wymienionych w tym przepisie, lecz także wskazać, z jakich przyczyn nie zastosował przepisu art. 136 k.p.a. (podkreślenie Sądu).

Zdaniem Sądu , organ odwoławczy wydając w niniejszej sprawie zaskarżoną decyzję kasacyjną nie wykazał, by w sprawie istotnie zachodziły przesłanki z art.138 § 2 k.p.a., naruszając przy tym przede wszystkim przepis art.107 § 3 k.p.a.

Analizując bowiem treść uzasadnienia zaskarżonej decyzji należy stwierdzić, że nie spełnia ono określonych wyżej wymogów. Nie zostało bowiem precyzyjnie wykazane z jakich względów organ odwoławczy uznał, że rozstrzygnięcie sprawy wymaga przekazania jej do ponownego rozpatrzenia organowi pierwszej instancji.

Organ odwoławczy ograniczając się do stwierdzenia, iż cyt:" z akt sprawy nie wynika w sposób nie budzący wątpliwości, że komin, którego stan techniczny jest przedmiotem prowadzonego postępowania służy wyłącznie do użytku Państwa K. i nie jest wykorzystywany przez właścicieli innego lokalu mieszkalnego wyodrębnionego w budynku, nie wykazał zgodnie z nałożonym na niego obowiązkiem zawartym w art. 138 § 2 k.p.a. aby do poczynienia ustaleń, które pozwoliłyby na jednoznaczne wskazanie adresata decyzji wydawanej w trybie art. 66 ust. l i 2 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane konieczne było przeprowadzenie postępowania w całości lub znacznej części jak też i nie wskazał przyczyn z powodu których można było odstąpić od zastosowania w rozpoznawanej sprawie art. 136 k.p.a. Takie rozważania powinny zaś znaleźć jednoznaczny wyraz w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji. Jeżeli bowiem w ocenie organu II instancji postępowanie dowodowe przeprowadzone przez organ I instancji było niewystarczające, to rzeczą organu odwoławczego było danie temu odpowiedniego wyrazu poprzez szczegółowe odniesienie się do wszystkich istotnych dla sprawy okoliczności. Objęta skargą decyzja wydana przez organ odwoławczy elementów uzasadnienia, o jakich mówi przepis art. 107 § 3 KPA nie zawiera.

Niedopuszczalne też w ocenie Sądu, niezgodne z wyrażoną w art. 7 k.p.a. zasadą prawdy obiektywnej, pozbawione refleksji nad koniecznością każdorazowego dążenia przez organ z urzędu do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego sprawy było wyrażanie przez organ w formie twierdzącej swoich cyt: "wątpliwości" w zakresie adresata stwierdzonych nieprawidłowości związanych ze stanem technicznym komina, i jednocześnie całkowitym zaniechaniem przez tenże organ podjęcia chociażby próby wyjaśnienia tej istotnej dla sprawy okoliczności w postępowaniu uzupełniającym czy też nawet poczynienia oceny możliwości wyjaśnienia tej okoliczności w postępowaniu odwoławczym. Jest to dla Sądu orzekającego w przedmiotowej sprawie tym bardziej niezrozumiałe, że ten sam organ odwoławczy, podzielił argumentację organu I instancji, wskazując że niespornym w świetle zgromadzonego materiału dowodowego jest nieodpowiedni stan techniczny komina , w związku z czym istniały podstawy prawne do nakazania przez organ nadzoru budowlanego usunięcia takiego stanu poprzez wykonanie robót wyszczególnionych w wymienionej informacji.

Takie oceny, ustalenia czy wręcz "wątpliwości" przedstawione w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji przez organ odwoławczy, ale też i sposób w jaki zostały one przez organ odwoławczy wyrażone, pozostają w sprzeczności z wyrażoną w art. 8 k.p.a. zasadą pogłębiania zaufania obywatela do organu Państwa. Z całą pewnością stwierdzenia zawarte w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji nie mogły stanowić podstawy do wydania decyzji w trybie art.138 § 2 k.p.a., a to z tej przede wszystkim przyczyny, iż nie wynika z nich jakie czynności dowodowe, niezbędne dla rozstrzygnięcia sprawy miałyby być przeprowadzone w tym zakresie przez organ pierwszej instancji. Nie zostało również uzasadnione dlaczego, zdaniem składu orzekającego, czynności dowodowe przeprowadzone przez organ pierwszej instancji okazały się niewystarczające. Wreszcie nie wyjaśniono z jakich względów, organ odwoławczy – jeżeli miał wątpliwości co do stanu faktycznego sprawy – nie przeprowadził dodatkowego postępowania w celu uzupełnienia dowodów i materiałów, albo nie zlecił przeprowadzenia tego postępowania organowi, który wydał decyzję (art.136 k.p.a.) zwłaszcza, że konieczność przeprowadzenia dowodu lub kilku dowodów, mieści się w kompetencji organu odwoławczego do uzupełnienia postępowania wyjaśniającego o którym mowa w art. 136 k.p.a., wyłączając tym samym prawną dopuszczalność kasacji decyzji. Nie można również podzielić argumentacji organu odwoławczego, jakoby uzasadnienie przedstawione przez Powiatowego Inspektora Nadzoru Budowlanego w decyzji nr [...] pozostawało w sprzeczności z prawnymi wymogami jego sporządzania zawartymi w art.10 7 k.p.a. W ocenie Sądu uzasadnienie organu I instancji było pełne i jednoznaczne, zawierało zarówno uzasadnienie faktyczne i prawne, wobec czego nie naruszało przepisów k.p.a.

Dotąd powiedziane prowadzi do wniosku, że zaskarżona decyzja wydana została z naruszeniem przepisów postępowania administracyjnego zawartych w art. 7 i 8 k.p.a., art. 136 k.p.a. i art. 138 § 2 k.p.a. a także przepisów o uzasadnieniu decyzji zawartych w art. [...] 7 § 3 k.p.a.

Uwzględniając powyższe, Sąd działając na podstawie art. 1[...] § 1 lit. c ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi orzekł jak w pkt I sentencji wyroku. Zgodnie z art. 152 przywołanej ustawy Sąd orzekł, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu. Orzeczenie o kosztach uzasadnia natomiast treść art. 200 tej samej regulacji.

Przy ponownym rozpatrzeniu sprawy rzeczą organu będzie w pierwszym rzędzie rozpoznanie sprawy i jej ocena na podstawie zebranego przez organ pierwszej instancji materiału dowodowego. Jeżeli jednak – po dokonaniu takiego rozpatrzenia – organ odwoławczy będzie miał nadal istotne wątpliwości co do stanu faktycznego sprawy, powinien rozważyć możliwość zastosowania przepisu art. 136 k.p.a. Dopiero jeżeli uzna, że zakres uzupełniającego postępowania dowodowego przekracza dopuszczalne granice, gdyż istnieje konieczność przeprowadzenia tego postępowania w znacznej części, uprawniony będzie do wydania decyzji kasacyjnej.

p.k