Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

1.Przy wykładni pojęcia interesu prawnego, którym posługuje się art. 46 ust. 2 pkt 1 ustawy o ewidencji ludności należy przyjąć jego szerokie ujęcie – przez pryzmat szerokiej gwarancji prawa do procesu. Jego źródłem jest bowiem nie tylko konkretny przepis prawa, który nakazuje podmiotowi uzyskać określone dane jednostkowe z rejestru PESEL lub z rejestru mieszkańców, ale jest nim konkretny przedmiot ochrony.

2.Jest interesem prawnym w uzyskaniu danych jednostkowych z rejestru w trybie art. 46 ust. 2 pkt 1 ustawy o ewidencji ludności potrzeba ochrony prawnej przysługującego wnioskodawcy prawa własności nieruchomości (w tym nieruchomości lokalowej), gdy te dane pozwolą na ustalenie tego, czy i kto faktycznie zamieszkuje tą nieruchomość, a zatem korzysta z niej bez wiedzy i zgody właściciela (obecnego właściciela).

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jerzy Krupiński Sędziowie Sędzia WSA Daria Sachanbińska Sędzia WSA Krzysztof Sobieralski (spr.) Protokolant st. insp. sądowy Katarzyna Stec po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 28 stycznia 2020 r. sprawy ze skargi A Sp. z o.o. z siedzibą w [...] na decyzję Wojewody Opolskiego z dnia 29 sierpnia 2019 r., nr [...] w przedmiocie odmowy udostępnienia danych jednostkowych z rejestru mieszkańców 1) uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję Prezydenta Miasta Opola z dnia 11 czerwca 2019 r., nr [...], 2) zasądza od Wojewody Opolskiego na rzecz A Sp. z o.o. z siedzibą w [...] kwotę 597 (pięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Przedmiotem skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu przez A Sp. z o.o. z siedzibą w [...] jest, wydana z upoważnienia Wojewody Opolskiego, decyzja Dyrektora Wydziału Spraw Obywatelskich i Cudzoziemców Opolskiego Urzędu Wojewódzkiego z dnia 29 sierpnia 2019 r. (nr [...]) utrzymująca w mocy, wydaną z upoważnienia Prezydenta Miasta Opola, decyzję Naczelnika Wydziału Spraw Obywatelskich Urzędu Miasta Opola z dnia 11 czerwca 2019 r. (nr [...]) odmawiającą Spółce udostępnienia danych jednostkowych z rejestru mieszkańców.

Skarga została wniesiona w następującym stanie faktycznym i prawnym:

W dniu 11 kwietnia 2019 r. do Wydziału Spraw Obywatelskich Urzędu Miasta Opola wpłynął wniosek A Sp. z o.o. z siedzibą w [...] o udostępnienie danych jednostkowych z rejestru mieszkańców w zakresie wskazania z imienia i nazwiska wszystkich osób zameldowanych w lokalu mieszkalnym, stanowiącym ich własność, położonym w [...] przy ul. [...] na terenie [...]. W kolejnym piśmie z dnia 26 kwietnia 2019 r. Spółka wyjaśniła, że nabyła ten lokal od B S.A. na podstawie umowy przeniesienia własności zorganizowanej części przedsiębiorstwa z dnia 27 września 2012 r. Lokal ten został wynajęty w dniu 4 września 1989 r. M. S. (ówczesnemu pracownikowi B S.A.). W związku ze zmianą właściciela nieruchomości, od dnia 27 września 2012 r. Spółka jest właścicielem tego lokalu, a tym samym wynajmującym ten lokal. Spółka powzięła informację, że dotychczasowy najemca najprawdopodobniej już nie zamieszkuje w przedmiotowym lokalu, natomiast zamieszkują tam osoby trzecie bez tytułu prawnego i bez uiszczania stosownych opłat czynszowych na rzecz właściciela. A Sp. z o.o. oświadczyła, że zamierza skorzystać z uprawnień właścicielskich przewidzianych w art. 11 ustawy z dnia 21 czerwca 2001 r. o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 1234 z późn. zm). Zamierza również złożyć powództwo do sądu o rozwiązanie stosunku prawnego (umowy najmu) i nakazanie opróżnienia lokalu w trybie art. 195 § 1 ustawy z dnia 17 listopada 1964 r. - Kodeks postępowania cywilnego (Dz. U. z 2019 r. poz. 1460 z późn. zm.) – zwanej dalej K.p.c.

Decyzją z dnia 11 czerwca 2019 r. Prezydent Miasta Opola odmówił Spółce udostępnienia wnioskowanych danych jednostkowych z rejestru mieszkańców. Powołując się na treść art. 46 ust. 2 pkt 1 oraz art. 47 ust. 4 ustawy z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności (Dz. U. z 2019 r. poz. 1397 z późn. zm.), zwanej dalej "ustawą", organ pierwszej instancji uznał, że nie wykazano interesu prawnego w żądaniu udostępnienia danych z rejestru mieszkańców. Istotą interesu prawnego jest bowiem oparcie go na konkretnej normie prawa materialnego. Przytoczony przez stronę art. 11 ustawy o ochronie praw lokatorów, mieszkaniowym zasobie gminy i o zmianie Kodeksu cywilnego nie spełnia tego wymogu, gdyż nie ma w nim mowy o pozyskiwaniu danych. Dotyczy on wyłącznie wzajemnych relacji wynajmującego z najemcą w przedmiocie wypowiedzenia umowy najmu lokalu. Organ pierwszej instancji uznał, że argumentacja wnioskodawcy opiera się jedynie na normach prawa procesowego (K.p.c.). Dowody w procesie cywilnym przeprowadza sąd a nie strona, która może jedynie wnioskować o ich przeprowadzenie. Udostępnienie danych w takim przypadku może nastąpić tylko na żądanie sądu. W ocenie organu wnioskodawca posiada interes faktyczny w pozyskaniu danych lokatorów. W takim przypadku ich udostępnienie może nastąpić tylko za zgoda osób, których dane dotyczą. O takim trybie pozyskania danych wnioskodawca został poinformowany.

W odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji A Sp. z o.o. wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i o "wydanie decyzji o udostępnieniu danych jednostkowych z rejestru mieszkańców". Zaskarżonej decyzji postawiono cztery zarzuty. Po pierwsze, naruszenie art. 47 ust. 3 ustawy poprzez niewłaściwe zastosowanie, będące wynikiem bezzasadnego uznania, że strona nie wykazała interesu prawnego uzasadniającego uzyskanie od organu administracji danych z rejestru mieszkańców, co skutkowało niezasadną odmową udostępnienia tych danych. Po drugie, zarzucono naruszenie art. 46 ust. 2 pkt 1 ustawy poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na błędnym przyjęciu, że strona nie wykazała interesu prawnego dla uzyskania danych objętych wnioskiem, podczas gdy interes ten został wykazany w sposób uzasadniający udostępnienie tych danych. Po trzecie, zarzucono naruszenie art. 6 ust. 1 lit. f rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) poprzez jego niezastosowanie w stanie faktycznym niniejszej sprawy, pomimo że strona wykazała, iż dane wnioskowane do udostępnienia i ich przetwarzanie przez stronę jest zgodne z prawem, bowiem jest niezbędne do celów wynikających z prawnie uzasadnionych interesów realizowanych przez stronę. Czwarty zarzut dotyczył naruszenia art. 77 § 1 i art. 80 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. – Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2018 r. poz. 2096 z późn. zm.) – zwanej dalej K.p.a. W uzasadnieniu odwołania strona zwróciła głównie uwagę na kategorię normatywną interesu prawnego. Odwołując się do poglądów formułowanych w nauce prawa i orzecznictwie sądowym, wskazano, że o tym, czy w konkretnej sprawie dany podmiot ma interes prawny, decydują przepisy prawa materialnego nie tylko z zakresu prawa administracyjnego, ale również z zakresu np. stosunków cywilnych.

Opisaną na wstępie decyzją z dnia 29 sierpnia 2019 r. Wojewoda Opolski utrzymał w mocy decyzję organu pierwszej instancji. W uzasadnieniu organ odwoławczy, odnosząc się do stanu faktycznego rozpoznawanej sprawy, stwierdził, że zaskarżona decyzja odpowiada prawu. Powtórzył również argumentację organu pierwszej instancji. Dodatkowo stwierdził, że wnioskodawca posiada jedynie interes w uzyskaniu danych z rejestru mieszkańców nie ze względu na prawa wynikające ze wskazanego przez niego przepisu, ale ze względu na to, że zamierza dopiero dochodzić swych praw w oparciu o przepisy procedury cywilnej. W ocenie organu odwoławczego jest to jednak interes faktyczny.

W skardze wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu pełnomocnik A Sp z o.o. wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji Wojewody Opolskiego oraz poprzedzającej ją decyzji Prezydenta Miasta Opola, a także o zasądzenie na rzecz skarżącego kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego. Zaskarżonej decyzji zarzucono naruszenie prawa materialnego oraz naruszenie przepisów postępowania, które mogło mieć wpływ na wynik sprawy.

Skarżący postawił trzy zarzuty naruszenia prawa materialnego. Pierwszy z nich dotyczy naruszenia art. 47 ust. 3 w związku z art. 46 ust. 2 pkt 1 ustawy poprzez niewłaściwe zastosowanie, będące wynikiem bezzasadnego uznania, że skarżący nie wykazał interesu prawnego uzasadniającego uzyskanie od organu administracji danych z rejestru mieszkańców, co skutkowało niezasadną odmową udostępnienia mu tych danych. Drugi zarzut dotyczy naruszenia art. 46 ust. 2 pkt 1 ustawy poprzez niewłaściwe zastosowanie polegające na błędnym przyjęciu, że w przedmiotowej sprawie skarżący nie wykazał interesu prawnego dla uzyskania danych objętych wnioskiem z dnia 11 kwietnia 2019 r., o udostępnienie danych jednostkowych z rejestru mieszkańców oraz rejestru PESEL, podczas gdy interes ten został wykazany i udokumentowany w sposób uzasadniający udostępnienie tych danych. Trzeci zarzut dotyczy naruszenia art. 6 ust. 1 lit. f) rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych

oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych), poprzez jego niezastosowanie w stanie faktycznym niniejszej sprawy, pomimo że skarżący wykazał, iż dane, o których udostępnienie wnioskuje są niezbędne do celów wynikających z prawnie uzasadnionych interesów realizowanych przez skarżącego.

Pełnomocnik skarżącej Spółki postawił również cztery zarzuty naruszenia przepisów postępowania. Pierwszy zarzut odejmuje naruszenie art. 7 i art. 77 K.p.a. poprzez brak wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia materiału dowodowego w zakresie ustalenia, iż skarżący posiada interes prawny w uzyskaniu danych jednostkowych z ewidencji ludności w stosunku do osób zameldowanych w lokalu przy ul. [...] w [...] , którego skarżący jest właścicielem, a także poprzez niewyjaśnienie wszystkich okoliczności faktycznych mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia z uwagi na zaniechanie przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w niezbędnym zakresie oraz sprzeczność ustaleń dokonanych przez organ z zebranym w sprawie materiałem dowodowym. Tego rodzaju naruszenie przepisów postępowania miało istotny wpływ na wynik sprawy i skutkowało błędną subsumcją przepisów prawa materialnego i niewłaściwym zastosowaniem art. 47 ust. 3 ustawy. Drugi zarzut obejmuje naruszenie art. 7, 8, 11 i 12 K.p.a. poprzez naruszenie zasady prawdy obiektywnej, w szczególności niepodjęcie przez organ kroków niezbędnych do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego oraz poprzez załatwienie sprawy w sposób niemający na względzie interesu społecznego i słusznego interesu obywateli. Trzeci zarzut dotyczy naruszenia art. 15 K.p.a. poprzez naruszenie właściwości instancyjnej tj. brak rozpoznania sprawy w drugiej instancji pod względem merytorycznym i prawnym, a ograniczenie się wyłącznie do kontroli decyzji organu pierwszej instancji i to w sposób polegający na powtarzaniu błędów dokonanych przez organ pierwszej instancji oraz pominięcie dokumentów potwierdzających okoliczność, iż skarżący jest właścicielem lokalu objętego wnioskiem z dnia 11 kwietnia 2019 r., a przedłożonych w postępowaniu administracyjnym organowi pierwszej i drugiej instancji, świadczących o posiadanym przez A Sp. z o.o. interesie prawnym w udostępnieniu mu danych z ewidencji ludności. Czwarty zarzut dotyczy naruszenia art. 130 K.p.a. w związku z art. 140 K.p.a. oraz art. 107 § 3 K.p.a. poprzez brak odniesienia się przez organ w zaskarżonej decyzji do zarzutów złożonych w odwołaniu od decyzji organu pierwszej instancji i poprzestanie jedynie na faktycznym zatwierdzeniu lakonicznego uzasadnienia przyjętego przez organ pierwszej instancji.

W uzasadnieniu skargi powtórzono i rozwinięto argumentację przedstawioną w uzasadnieniu odwołania. W szczególności pełnomocnik skarżącej Spółki odniósł się do prezentowanego w nauce i orzecznictwie sądowym znaczenia pojęcia interes prawny oraz wadliwego prowadzenia postępowania odwoławczego, w ramach którego nie doszło do ponownego rozpoznania sprawy zakończonej decyzją organu pierwszej instancji, tylko do powielenia stanowiska tego organu, także w odniesieniu do treści uzasadnienia decyzji.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda Opolski wniósł o jej oddalenie, podtrzymując argumentację przedstawioną w uzasadnieniu zaskarżonej decyzji.

W trakcie rozprawy przed Wojewódzkim Sądem Administracyjnym w Opolu pełnomocnik skarżącej Spółki podtrzymał skargę, jak i wnioski oraz zarzuty w niej zawarte.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 1 § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jednolity: Dz. U. z 2019 r., poz. 2167 z późn. zm.) w związku z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2019 r. poz. 2325 ze zm. - dalej: P.p.s.a.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej, stosując środki określone w ustawie. Kontrola sądu polega na zbadaniu, czy przy wydawaniu zaskarżonego aktu nie doszło do rażącego naruszenia prawa dającego podstawę do stwierdzenia jego nieważności, naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania, naruszenia prawa materialnego w stopniu mającym wpływ na wynik sprawy oraz naruszenia przepisów postępowania administracyjnego w stopniu mogącym mieć istotny wpływ na wynik sprawy. Badana jest zatem wyłącznie legalność aktu administracyjnego, czyli prawidłowość zastosowania przepisów prawa do zaistniałego stanu faktycznego, trafność wykładni tych przepisów oraz prawidłowość zastosowania przyjętej procedury. Sąd nie ma zatem możliwości merytorycznego orzekania w sprawie rozstrzygniętej przez organy administracji publicznej aktami administracyjnymi poddanymi jego kontroli.

Stosownie do treści art. 134 § 1 P.p.s.a., sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz wskazaną podstawą prawną, z zastrzeżeniem art. 57a, który nie miał w sprawie zastosowania. Przy czym, przeprowadzając kontrolę, sąd bierze pod uwagę stan faktyczny oraz stan prawny istniejący w momencie podejmowania przez organ administracji kontrolowanego aktu administracyjnego – co jest istotne w niniejszej sprawie.

Na zasadzie art. 145 § 1 pkt 1 P.p.s.a., uwzględnienie skargi na decyzję następuje w przypadku naruszenia prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy (lit. a), naruszenia prawa dającego podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego (lit. b) lub innego naruszenia przepisów postępowania, jeżeli mogło ono mieć istotny wpływ na wynik sprawy (lit. c). Natomiast w razie nieuwzględnienia skargi sąd ją oddala zgodnie z art. 151 P.p.s.a.

Przeprowadzając kontrolę decyzji organów obu instancji oraz postępowań poprzedzających ich wydanie według wskazanych wyżej kryteriów, Sąd doszedł do przekonania, że skarga zasługuje na uwzględnienie, gdyż organy obu instancji dopuściły się naruszenia prawa materialnego w sposób, który miał wpływ na wynik sprawy.

Materialnoprawną podstawę decyzji organów obu instancji stanowiły przepisy przywołanej ustawy z dnia 24 września 2010 r. o ewidencji ludności – nadal zwanej "ustawą". Stosownie do treści art. 46 ust. 2 pkt 1 tej ustawy, dane z rejestru PESEL oraz rejestrów mieszkańców mogą być udostępnione osobom i jednostkom organizacyjnym, jeżeli wykażą w tym interes prawny. W myśl art. 46 ust. 2 pkt 3 ustawy dane te mogą być udostępnione również osobom i jednostkom organizacyjnym, które mają interes faktyczny w ich otrzymaniu, pod warunkiem uzyskania zgody osób, których dane dotyczą. Zgodnie z art. 47 ust. 1, 3 i 4 ustawy, podmiotom tym na tych samych zasadach, na ich wniosek, udostępnia się dane jednostkowe. Przy czym przez dane jednostkowe rozumie się informacje uzyskane z rejestru PESEL oraz rejestru mieszkańców, dotyczące jednej osoby lub imion i nazwisk wszystkich osób zameldowanych pod jednym adresem. Na podstawie art. 47 ust. 3 ustawy organ rozpatrujący wniosek o udostępnienie danych jednostkowych odmawia ich udostępnienia w drodze decyzji administracyjnej, jeżeli nie zostały spełnione warunki określone w art. 46 ustawy.

Organy obu instancji odmówiły udostępnienia Spółce danych jednostkowych o osobach zameldowanych w – stanowiącym jej własność – lokalu mieszkalnym położonym w [...] przy ul. [...], z uwagi na brak interesu prawnego. Interpretację tego pojęcia normatywnego oparto na ustaleniach wypracowanych przy ustalaniu jego znaczenia na gruncie treści art. 28 K.p.a. W ocenie Sądu organy obu instancji błędnie przyjęły, że [...] Sp. z o.o. nie posiada w przedmiotowej sprawie interesu prawnego.

Artykuł 46 ust. 2 pkt 1 ustawy o ewidencji ludności, wprowadzając przesłankę interesu prawnego żądającego udostępnienia danych z rejestrów ewidencji ludności, nie określa aspektu przedmiotowego, który daje podstawy do wyznaczenia granic przedmiotowych interesu prawnego. W nauce postępowania administracyjnego przyjmuje się, że treścią pojęcia "interes prawny" jest publiczne prawo podmiotowe, rozumiane jako przyznanie przez przepis prawa jednostce konkretnych korzyści, które można realizować w postępowaniu administracyjnym, bo orzeka się o nich przez wydanie decyzji administracyjnej (W. Klonowiecki, Strona w postępowaniu administracyjnym, Lublin 1938, s. 35-36; J. Borkowski [w:] B. Adamiak, J. Borkowski, KPA. Komentarz, Warszawa 2012, s. 188). Przy wykładni interesu prawnego jako przesłanki materialnoprawnej żądania udostępnienia danych nie można wyznaczyć wąskich ram związanych z autorytatywną konkretyzacją normy materialnego prawa administracyjnego poprzez przyznanie (cofnięcie) uprawnienia materialnoprawnego lub obciążenia obowiązkiem materialnoprawnym. Takie wąskie ujęcie interesu prawnego, na podstawie art. 46 ust. 2 pkt 1 ustawy o ewidencji ludności, nie wyczerpuje tej wartości prawnej, a wymaga ujęcia szerszego obejmującego możliwość prawną podjęcia obrony prawnej na szeroko pojętej drodze prawa do procesu. Przy wykładni pojęcia interesu prawnego, którym posługuje się art. 46 ust. 2 pkt 1 ustawy należy przyjąć jego szerokie ujęcie – przez pryzmat szerokiej gwarancji prawa do procesu. Jego źródłem jest bowiem nie tylko konkretny przepis prawa, który nakazuje podmiotowi uzyskać określone dane jednostkowe z rejestru PESEL lub z rejestru mieszkańców, ale jest nim konkretny przedmiot ochrony. Dlatego błędem jest stosowanie analogii przy wykładni tego pojęcia z jego wykładnią na gruncie art. 28 K.p.a. Jest to bowiem przepis z zakresu ogólnego postępowania administracyjnego – postępowania jurysdykcyjnego prowadzonego w sprawie indywidualnej (art. 1 pkt 1 K.p.a.) – i w rzeczywistości, wbrew uniwersalnej funkcji przepisu kodeksowego, nie znajduje zastosowania powszechnego. Interpretacja interesu prawnego, ujętego jako warunek uzyskania statusu strony w postępowaniu administracyjnym, jest zbyt wąska, a przez to nieodpowiednia dla wykładni tego pojęcia jako przesłanki uzyskania przez konkretny podmiot danych jednostkowych z rejestru. Tym bardziej, że samo udostępnienie informacji jednostkowych odbywa się w formie czynności materialno-technicznej, a jedynie odmowa ich udostępnienia następuje w formie decyzji administracyjnej. Nie oznacza to jednak, że w sposób różny od przyjętego w art. 28 K.p.a. należy ustalić cechy przesądzające o przyznaniu jednostce interesu prawnego. Interes prawny powinien być sprawdzalny obiektywnie, indywidualny, konkretny, a także aktualny. Nałożenie na osobę lub jednostkę organizacyjną obowiązku wykazania interesu prawnego oznacza, że żądający dla skuteczności złożonego żądania udostępnienia informacji z rejestrów ewidencji ludności musi udowodnić w sposób sprawdzalny przez fakty, własny interes prawny.

Organy administracji obu instancji błędnie przyjęły, że problemem prawnym, który wyłonił się na gruncie niniejszej sprawy jest kwestia, czy osoba występująca z wnioskiem o udostępnienie danych z wyżej wymienionych rejestrów wykazuje się interesem faktycznym czy interesem prawnym w sytuacji, gdy deklaruje, że dopiero zamierza wytoczyć powództwo przeciw osobie, której danych dotyczy jej wniosek. W konsekwencji organy uznały, że to interes faktyczny, ponieważ nie posiada on charakteru realnego i nie istnieje aktualnie, a jedynie hipotetycznie w przyszłości. Istotnie nie to jest źródłem interesu prawnego strony skarżącej. W ocenie Sądu A Sp. z o.o. bezspornie wykazała interes prawny z uwagi na przedmiot ochrony i sposób jego ochrony. W realiach rozpoznawanej sprawy tym konkretnym przedmiotem ochrony, kształtującym interes prawny w uzyskaniu z rejestru (udostępnieniu) danych jednostkowych o osobach zamieszkałych lub zameldowanych w lokalu położonym w przy ul. [...], jest przysługujące Spółce prawo własności tego lokalu. Własność jest to najstarsze, podstawowe prawo rzeczowe, pozwalające właścicielowi korzystać z rzeczy i rozporządzać nią z wyłączeniem innych osób. Oznaką korzystania z rzeczy są uprawnienia do posiadania, używania, pobierania pożytków i innych dochodów z rzeczy oraz faktycznego dysponowania. Zgodnie z art. 21 ust. 1 i art. 64 ust. 1 i 2 Konstytucji RP prawo własności jest prawem konstytucyjnie chronionym i ochrona ta jest dla wszystkich równa. Dlatego interes prawny Spółki A to ochrona przysługującego jej prawa własności, która w stanie faktycznym rozpoznawanej sprawy jest uzależniona od uzyskania przez nią informacji o danych osób fizycznych. Właściciel nieruchomości lokalowej z samego prawa własności wyprowadza bowiem interes prawny w ustaleniu tego, kto w tym lokalu mieszka lub kto jest w nim zameldowany. Tak określony przedmiot ochrony sprawia, że udostępnienie Spółce danych jednostkowych z rejestru PESEL oraz z rejestru mieszkańców nie jest tylko dającą się racjonalnie uzasadnić potrzebą ochrony (interes faktyczny), lecz stanowi o posiadaniu przez nią interesu prawnego, który jest aktualny, indywidualny, własny, konkretny i obiektywnie sprawdzalny. Jest interesem prawnym w uzyskaniu danych jednostkowych z rejestru w trybie art. 46 ust. 2 pkt 1 ustawy o ewidencji ludności potrzeba ochrony prawnej przysługującego wnioskodawcy prawa własności nieruchomości (w tym nieruchomości lokalowej), gdy te dane pozwolą na ustalenie tego, czy i kto faktycznie zamieszkuje tę nieruchomość, a zatem korzysta z niej bez wiedzy i zgody właściciela (obecnego właściciela).

Mając na uwadze powyższe, Sąd, działając na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.

O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 205 § 2 P.p.s.a., zasądzając na rzecz skarżącego kwotę 597 zł, obejmującą koszty zastępstwa procesowego, stosownie do § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2018 r. poz. 265), uiszczony wpis od skargi oraz uiszczoną opłatę skarbową od pełnomocnictwa.