Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: Sędzia WSA Wojciech Jakimowicz Sędziowie: WSA Kazimierz Bandarzewski WSA Mariusz Kotulski (spr.) Protokolant: Anna Balicka po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 23 kwietnia 2013 r. sprawy ze skargi J. G. na bezczynność Dyrektora Zespołu Szkoły i Przedszkola w Z. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. zobowiązuje Dyrektora Zespołu Szkoły i Przedszkola w Z. do wydania w terminie 14 dni aktu lub dokonania czynności w postępowaniu zainicjowanym wnioskiem skarżącego J. G. z dnia 1 lutego 2013 r.; II. stwierdza, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. zasądza od Dyrektora Zespołu Szkoły i Przedszkola w Z. na rzecz skarżącego J. G. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

II SAB/Kr 31/13

Uzasadnienie

W piśmie z dnia 1 lutego 2013r. J. G. zwrócił się do Dyrektora Zespołu Szkoły i Przedszkola w Z. z wnioskiem o udzielenie informacji - ilu nauczycieli zostało ocenionych oraz jakie otrzymali oceny w okresie sprawowania przez dyrektora tej funkcji.

Dyrektor ww. placówki w odpowiedzi na powyższy wniosek w piśmie z dnia 6 lutego 2012r. wskazał, że nie ma obowiązku informować o dokonanych ocenach pracy nauczyciela podnosząc, iż takie informacje zostaną przekazane na posiedzeniu Rady Pedagogicznej w stosownym do tego czasie.

Pismem z dnia 18 lutego 2013r. J. G. skierował skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie w przedmiocie bezczynności dyrektora Szkoły i Przedszkola w Z. w sprawie rozpatrzenia ww. wniosku z dnia 1 lutego 2013r.

Skarżący wniósł o stwierdzenie bezczynności organu.

W uzasadnieniu skargi podano, że zgodnie z przepisem art. 13 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej jej udzielenie powinno nastąpić niezwłocznie, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku. Termin ten minął.

W odpowiedzi na skargę ww. organ wniósł o odrzucenie skargi ewentualnie o jej oddalenie. W uzasadnieniu wskazano, że skarżący nie wykorzystał wszystkich środków przewidzianych prawem przed wniesieniem skargi - nie wezwał dyrektora szkoły do usunięcia naruszenia prawa, dlatego należało uznać skargę za przedwczesną i niedopuszczalną na podstawie art. 58 § 1 pkt 6 p.p.s.a.

Strona przeciwna do skarżącej, uzasadniając oddalenie skargi, stwierdziła że informacja o ocenie pracy nauczyciela nie jest informacją publiczną, a tym samym nie ma do niej zastosowania ustawa z dnia 6 września 2001 roku o dostępie do informacji publicznej. W nawiązaniu do ww. przepisu, do informacji publicznych odnoszących się do funkcjonowania szkoły można zaliczyć informacje dotyczące m.in.: bezpieczeństwa w szkole, majątku szkoły, zasoby wykorzystania środków finansowych, działalności dydaktycznej szkoły. W ocenie dyrektora szkoły, należy zatem uznać, że informacje dotyczące indywidualnego stosunku pracy nauczyciela szkoły, w tym oceny wystawionej mu przez dyrektora nie mają charakteru sprawy publicznej. Nie ma uzasadnienia do przyjęcia, że ocena pracy wystawiana przez dyrektora jest informacją, która powinna być powszechnie dostępna. Sam ustawodawca w regulacji prawnej dotyczącej trybu dokonywania oceny nie zawarł obowiązku poinformowania o jej wystawieniu rady pedagogicznej, co może potwierdzać, że nie ma ona charakteru sprawy publicznej.

Z ostrożności procesowej w przypadku przyjęcia przez sąd, że informacja o ocenie pracy nauczyciela jest informacją publiczną, podniesiono, że zgodnie z art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej podlega ona ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej. Wskazano, że informacje dotyczące indywidualnego stosunku pracy są informacjami których ujawnienie może naruszyć ich dobra osobiste. Ocena pracy nauczyciela dotyczy indywidualnej osoby, dyrektor tylko jej przedstawia informację o jej dokonaniu i jej wyniku. Ujawnienie takiej informacji innym pracownikom mogłoby spowodować naruszenie godności, naruszenie dobrego imienia nauczyciela czy zmianę stosunku innych pracowników do wykonywanej przez nauczyciela pracy. Informacja o pracy nauczyciela, która może zagrażać jego dobrom osobistym, nie powinna zostać ujawiona przez dyrektora szkoły innym członkom rady pedagogicznej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Przedmiotem skargi jest zarzucana bezczynność dyrektorowi placówki szkolnej w zakresie prawa do informacji publicznej udzielanej na zasadach i w trybie ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm.).

Rozpoznając w pierwszej kolejności kwestię dopuszczalności wniesienia niniejszej skargi, sąd nie stwierdził przeszkody w merytorycznej jej ocenie. W tym względzie skład orzekający podziela argumenty podniesione w postanowieniu Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 31 marca 2008r., sygn. akt I OSK 262/08. Sąd ten wyjaśnił, iż skarga na bezczynność organu w przedmiocie informacji publicznej nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej, gdyż Kodeks postępowania administracyjnego nie ma zastosowania do problematyki z tego zakresu. Ustawa o dostępie do informacji publicznej zawiera odesłanie do stosowania przepisów K.p.a. jedynie w odniesieniu do decyzji o odmowie udzielenia informacji publicznej. W przedmiotowej sprawie takiej decyzji nie wydano.

Zgodnie z przepisem art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych ( t.j. Dz. U. z 2012 r., Nr 270 ) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej.

Dostęp do informacji publicznej stanowi niezbędną przesłankę współczesnej demokracji i społeczeństwa obywatelskiego. Powszechny i szeroki dostęp do informacji publicznej stanowi niezbędną przesłankę istnienia społeczeństwa obywatelskiego, a co za tym idzie - urzeczywistnienia demokratycznych zasad funkcjonowania władzy publicznej w polskim państwie prawnym. Dostęp do informacji publicznej jest bowiem, z jednej strony, warunkiem świadomego uczestnictwa obywateli w podejmowaniu rozstrzygnięć władczych a z drugiej, umożliwia efektywną kontrolę obywatelską działań podejmowanych przez organy władzy publicznej (zob. T. R. Aleksandrowicz, Komentarz do ustawy o dostępie informacji publicznej, Warszawa 2004, s.7, P. Winczorek, Komentarz do Konstytucji RP z dnia 2 kwietnia 1997r., Warszawa 2000, s. 83, W. Skrzydło, Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej. Komentarz, Kraków 1998, s. 58; I. Lipowicz, (w:) Konstytucje Rzeczypospolitej oraz komentarz do Konstytucji RP z 1997 roku, pod red. J. Bocia, Wrocław 1998, s. 114). Stąd wielkie znaczenie powszechności dostępu do informacji publicznej. W demokratycznym społeczeństwie podstawowym prawem jest wiedzieć i być informowanym o tym, co i dlaczego czynią władze publiczne (zob. J. E. Stiglitz, On Liberty, the Right to Know, and Public Discourse: The Role of Transparency in Public Life, (w:) Globalizing Right. The Oxford Amnesty Lectures, pod red. U. J. Gibneya, Oxford-New York 2003, s. 115 i n.)." - wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 15.10.2009r., sygn. akt K 26/08. Zob. także T.Górzyńska: Prawo do informacji i zasada jawności administracyjnej, Kraków 1999). W kontekście konstytucyjnym zasada jawności realizowana poprzez zagwarantowanie dostępu do informacji publicznej jest konsekwencją przyjęcia zasady zwierzchnictwa narodu. Jedynie w sytuacji zapewnienia obywatelom pełnej informacji o działaniach administracji publicznej rzeczywistą stać się może odpowiedzialność osób sprawujących funkcje publiczne wobec społeczeństwa - suwerena. Sama zasada wyrażona została w art.61 Konstytucji RP i podzielić należy pogląd, że jest przejawem publicznego prawa podmiotowego. Co więcej ta regulacja konstytucyjna, jako jedna z niewielu, może być bezpośrednio stosowana na podstawie art.8 ust.2 Konstytucji RP, niezależnie od jej rozwinięcia w ustawie szczegółowo określającej tryb i zakres podmiotów zobowiązanych do udzielania informacji publicznej. Zasada jawności działania organów administracji publicznej ma charakter zasady ogólnej prawa administracyjnego (zob. szerzej Z. Kmieciak, Ogólne zasady prawa i postępowania administracyjnego, Warszawa 2000, s. 32). Jawność poczynań administracji (określana też mianem przejrzystości administracji) funkcjonuje nierozdzielnie z prawem dostępu do informacji publicznej.

Pojęcie "informacji o sprawach publicznych" należy ujmować, biorąc pod uwagę adresata żądania udostępnienia informacji publicznej, a więc wytwórcę i dysponenta informacji publicznej w rozumieniu art. 1 ust. 1 oraz 3 ust. 2 u.d.i.p. Przy analizie tego pojęcia niezbędne jest odwołanie do art. 61 Konstytucji. Przepis ten stanowi, że obywatel ma prawo do uzyskiwania informacji o działalności organów władzy publicznej oraz osób pełniących funkcje publiczne. Prawo to obejmuje również uzyskiwanie informacji o działalności organów samorządu gospodarczego i zawodowego, a także innych osób oraz jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa (ust. 1). Prawo do uzyskiwania informacji obejmuje dostęp do dokumentów oraz wstęp na posiedzenia kolegialnych organów władzy publicznej pochodzących z powszechnych wyborów, z możliwością rejestracji dźwięku lub obrazu (ust. 2). Ograniczenie prawa, o którym mowa w ust. 1 i 2, może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w ustawach ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz ochronę porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (ust. 3). Tryb udzielania informacji, o których mowa w ust. 1 i 2, określają ustawy, a w odniesieniu do Sejmu i Senatu ich regulaminy (ust. 4).

W konsekwencji należy przyjąć, że informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do działalności władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa. Informacja publiczna odnosi się do faktów, które należy rozumieć bardzo szeroko. Analiza art. 6 ustawy o dostępie do informacji publicznej pokazuje, że wnioskiem w świetle tej ustawy może być objęte pytanie o określone fakty lub o stan określonych zjawisk. Przez fakt należy rozumieć "każdą czynność i każde zachowanie organu wykonującego zadania publiczne podjęte w zakresie wykonywania takiego zadania. Organy publiczne, a precyzyjniej organy uprawnione do wykonywania zadań publicznych, z założenia oraz charakteru tych zadań nie podejmują innych czynności jak załatwianie spraw publicznych. Wykonywanie zadania publicznego nie może polegać na realizacji sprawy prywatnej (niepublicznej) i stąd pod pojęciem informacji o sprawie publicznej należy rozumieć również każdą czynność i każde działanie organu władzy publicznej tak w sferze prawa administracyjnego, jak i np. w sferze prawa cywilnego." - wyrok WSA w Krakowie z 15.10.2007r., sygn. akt II SAB/Kr 56/07.

Pod pojęciem faktów rozumieć należy nie tylko decyzje, ale także pisma okólne lub polecenia służbowe, czy też informacje przekazywane na piśmie przez podwładnych (notatki służbowe sporządzone przez osoby, którym takie informacji są przekazywane), które służą w zakresie przygotowania aktu administracyjnego lub udzielenia odpowiedzi na złożone skargi i wnioski w trybie w dziale 8 k.p.a. Czynności te stanowią przejaw stosowania prawa i wiążą się ściśle z działalnością publiczną organów administracyjnych, a przez to należy je traktować jako informację w sprawach publicznych. Za informację publiczną uznać należy informacje wytworzone przez władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne oraz inne podmioty, które wykonują funkcje publiczne lub gospodarują mieniem publicznym (komunalnym bądź Skarbu Państwa), jak również informacje odnoszące się do wspomnianych władz, osób i innych podmiotów, niezależnie od tego, przez kogo zostały wytworzone. Zob. wyrok NSA z 29.02.2012r., sygn. akt I OSK 2215/11, LEX nr 1122883, gdzie Sąd wyraził pogląd, że "o zakwalifikowaniu określonej informacji jako podlegającej udostępnieniu w rozumieniu u.d.i.p. decyduje kryterium rzeczowe, tj. treść i charakter informacji. Informacja publiczna obejmuje bowiem swoim znaczeniem szerszy zakres pojęciowy niż dokumenty urzędowe i nie można zawężać i utożsamiać dostępu do informacji publicznej z dostępem do dokumentów. Informacją publiczną są nie tylko dokumenty bezpośrednio zredagowane i wytworzone przez organy administracji publicznej, ale także te dokumenty, których organ używa do zrealizowania powierzonych mu prawem zadań."

Podobnie też stwierdził Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w wyroku z 17.10.2007r., sygn. akt II SAB/Wa 78/07, uznając, że: informacja publiczna dotyczy sfery faktów i stanów istniejących w chwili udzielania informacji. Jest nią treść dokumentów wytworzonych przez organy władzy publicznej i podmioty niebędące organami administracji publicznej, treść wystąpień, opinii i ocen przez nie dokonywanych, niezależnie, do jakiego podmiotu są kierowane i jakiej sprawy dotyczą.

Konsekwencją tego stanowiska jest to, że sąd administracyjny może uznać, iż podmiot obowiązany do udostępnienia informacji pozostaje w bezczynności tylko wtedy, gdy nie udostępnia jej wnioskodawcy w terminie zakreślonym powołaną ustawą, a przedmiotem wniosku jest informacja publiczna w rozumieniu u.d.i.p. W razie sporu między stroną wnioskującą o udostępnienie informacji a podmiotem, od którego żąda się informacji, sąd administracyjny może stwierdzić bezczynność i zobowiązać podmiot obowiązany do udostępnienia informacji do określonego działania tylko wówczas, gdy wniosek dotyczy udzielenia informacji publicznej. Oznacza to, że Sąd ten aby móc stwierdzić, że podmiot obowiązany do udostępnienia informacji publicznej pozostaje w bezczynności, musi w pierwszej kolejności rozstrzygnąć czy żądana informacja mieści się w ustawowym pojęciu informacji publicznej. "Skarga na nieudzielanie informacji w trybie u.d.i.p. dopuszczalna jest tylko wtedy, gdy żądane dane należą do kategorii informacji publicznej. Akta prowadzonych przez organ Policji spraw, bez względu na ich rodzaj i charakter, zawierają informację o jego działalności. Notatki urzędowe funkcjonariuszy Policji, niezależnie od tego, czy zostały sporządzone odręcznie czy też w formie wydruku elektronicznego czy maszynopisu, protokoły z przesłuchań świadków w sprawie o wykroczenie oraz wszelkie pisma urzędowe wychodzące z organu Policji i wpływające do niego w związku z prowadzoną sprawą o wykroczenie posiadają walor informacji publicznej." – wyrok WSA w Łodzi z 5.09.2012r., sygn. akt II Sab/Łd 73/12.

W dalszej kolejności wskazać należy, że ustawa o dostępie do informacji publicznej w kompleksowy sposób reguluje procedurę dostępu do informacji publicznej, zarówno zakres podmiotowy i przedmiotowy stosowania ustawy oraz procedurę i tryb udostępniania informacji publicznej, nie zawiera jednak przepisów, które dotyczyłyby bezczynności organu. W wąskim zakresie odsyła do stosowania przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego ustalając, że jedynie w kwestii wydania decyzji stosuje się k.p.a. I tak reguluje ona udostępnienie informacji publicznej (art. 7, 13 i 14 ustawy), jak również odmowę udostępnienia informacji w trybie art. 16 ust. 1 ustawy, czy też dopuszcza stwierdzenie przez organ, iż żądane informacje nie stanowią informacji publicznej i wówczas organ powiadamia jedynie wnoszącego, że jego wniosek nie znajduje podstaw w przepisach prawa (por. teza nr 2 wyroku NSA w Warszawie z dnia 25 marca 2003r., sygn. akt II SA 4059.02, Lex nr 77178, wyrok WSA w Warszawie z dnia 26 kwietnia 2007r., sygn. akt II SA/Wa 162/07, Lex nr 322803).

Bezczynność organu na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej polega zatem na tym, że organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno - technicznej w przedmiocie informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje, nie wydaje decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej, czy też na piśmie nie udziela odpowiedzi, że żądanej informacji publicznej nie posiada.

W przedmiotowej sprawie odmówiono skarżącemu udostępnienia żądanej informacji publicznej w piśmie z dnia 6.02.2013r. W odpowiedzi na skargę wskazano, że żądanie to nie dotyczy informacji publicznej.

Bezsporne w sprawie jest, że dyrektor publicznej gminnej szkoły podstawowej jest, w rozumieniu ustawy z dnia 6 września 2001r. o dostępie do informacji publicznej (ustawy), podmiotem zobowiązanym do udostępniania informacji publicznych. W myśl art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy obowiązane do udostępnienia informacji publicznej są m.in. podmioty reprezentujące jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym. Zgodnie zaś z art. 39 ust. 1 pkt 5 ustawy z dnia 7 września 1991 roku o systemie oświaty (Dz.U. z 2004 r., Nr 256, poz. 2572 z póżn. zm.), dyrektor szkoły dysponuje środkami określonymi w planie finansowym szkoły zaopiniowanym przez radę szkoły i ponosi odpowiedzialność za ich prawidłowe wykorzystanie, a także może organizować administracyjną, finansową i gospodarczą obsługę szkoły. Zgodnie z ustawą o systemie oświaty, na szkole spoczywają zadania dydaktyczno – wychowawcze, za których realizację odpowiedzialny jest dyrektor szkoły. Z powyższego jednoznacznie zatem wynika, że dyrektor szkoły, jako organ reprezentujący jednostkę organizacyjną, która wykonuje zadania publiczne m.in. w powyższym zakresie, jest w świetle art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy, podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej. Dyrektor szkoły jest podmiotem reprezentującym jednostkę organizacyjną, która wykonuje zadania publiczne. W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, iż dyrektor szkoły jest podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej (por. np. wyrok WSA w Bydgoszczy z 19.09.2012r., sygn. akt II SAB/Bd 83/12, WSA w Krakowie z 17.05.2010r., sygn. akt II SAB/Kr 45/10).

Pozostaje zatem do rozstrzygnięcia, czy informacja o którą skarżący zwracał się do podmiotu zobowiązanego, stanowi informację publiczną. Na tak postawione pytanie należy odpowiedzieć twierdząco.

Pojęcie informacji publicznej określił ustawodawca w art. 1 ust. 1 i art. 6 ustawy dostępie do informacji publicznej, a podmioty zobowiązane do jej udzielenia w art. 4 tej ustawy. W myśl powołanych przepisów informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, a w szczególności o sprawach wymienionych w art. 6 ustawy.

Na gruncie przepisów ustawy, w doktrynie i orzecznictwie przyjmuje się, że informacją publiczną będzie każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do szeroko rozumianych władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne, w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowania mieniem komunalnym lub mieniem Skarbu Państwa (por. M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Toruń 2002, s. 28 i nast.). W niniejszej sprawie skarżący domaga się informacji o ocenach dotyczących pracy nauczycieli, a zatem informacji o osobach pełniących funkcje publiczne. Jak wynika z art.6a ustawy z dnia 26.01.1982r. Karta Nauczyciela (t.j. Dz.U. z 2006r., nr 97 poz. 674 z późn. zm.) dyrektor szkoły może przeprowadzać (jest do tego uprawniony i zobowiązany) ocenę pracy nauczycieli. W tej sytuacji bez wątpienia żądana przez skarżącego informacja, ilu nauczycieli zostało ocenionych przez Dyrektora Zespołu Szkoły i Przedszkola w Z. oraz jakie otrzymali oceny w okresie sprawowania przez Dyrektora tej funkcji, jest informacją publiczną o jakiej mowa w art. 1 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Nie budzi również wątpliwości Sadu, że zobowiązany do udzielenia informacji publicznej organ do dnia rozprawy nie udzielił jej wnioskodawcy. W szczególności pismo Dyrektora z dnia 6.02.2013r. świadczy o tym, że takiej odpowiedzi wnioskodawcy nie udzielono.

Natomiast z udzielonej przez organ odpowiedzi na skargę zdaje się wynikać, iż powodem nieuwzględnienia wniosku jest to, iż organ wywodzi, że żądana informacja ulega ograniczeniu ustawowemu wynikającemu z art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. W takiej jednak sytuacji organ powinien był zastosować się do art.16 ustawy o dostępie do informacji publicznej i wydać decyzję odmawiającą udostępnienia informacji publicznej.

W ocenie Sądu bezpodstawne jest powoływanie się przez organ na przepisy ustawy o ochronie danych osobowych. Wprawdzie przepis art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej ogranicza prawo do informacji publicznej ze względu na prywatność osoby fizycznej, jednak w niniejszej sprawie ograniczenie wynikające z tego przepisu nie może mieć zastosowania, bowiem wniosek nie dotyczy ujawnienia tzw. danych wrażliwych podlegających ochronie (imion, nazwisk, adresów osób itp.), a jedynie ogólnego podania ilu nauczycieli zostało ocenionych przez dyrektora oraz wskazania jakie otrzymali oceny. Kwestie te musi jednak ad casum rozstrzygnąć organ decydując, o tym czy udzielić informacji publicznej, czy też wydać decyzję odmawiającą jej udzielenia. Pamiętać także należy, że zostały będących funkcjonariuszami publicznymi.

Ponieważ dyrektor nie udostępnił skarżącemu żądanej przez niego informacji, nie wskazał gdzie taka informację może on uzyskać, ani też nie rozstrzygnął jego wniosku poprzez wydanie decyzji, naruszając w szczególności przepisy art. 13 ust. 1 i art. 16 ustawy o dostępie do informacji publicznej, zarzut bezczynności jest uzasadniony.

Rozpoznając skargę na bezczynność, Sąd zobowiązuje organ do wydania określonego aktu (decyzji), nie przesądzając jednak o jej treści. Dlatego też Sąd w tym postępowaniu nie mógł zarówno nakazać organowi udzielenia żądanej przez skarżącego informacji, jak też decyzji odmawiającej udzielenia tej informacji. O tym rozstrzygnąć musi dyrektor. Natomiast wobec nieudzienia informacji publicznej Sąd zobowiązał organ do rozpoznania wniosku z 1.02.2013r. i w tym zakresie dokonać czynności udzielenia żądanej informacji lub wydać stosowną decyzję, która ostatecznie może podlegać merytorycznej kontroli sądowoadministracyjnej.

Wobec tego, stosownie do art. 149 § 1 p.p.s.a sąd orzekł jak w pkt 1 sentencji wyroku. Określony przez sąd czternastodniowy termin do załatwienia sprawy jest wystarczający do niezwłocznego załatwienia sprawy. Wyznaczony termin należy liczyć zgodnie z art. 286 §2 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnym.

Sąd stwierdził, że bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, a w konsekwencji nie zachodzą przesłanki do wymierzenia organowi grzywny.

O kosztach postępowania sądowego orzeczono na podstawie art. 200 p.p.s.a