drukuj    zapisz    Powrót do listy

6035 Opłaty i kary za przejazd pojazdem nienormatywnym 6411 Rozstrzygnięcia nadzorcze dotyczące gminy; skargi organów gminy na czynności nadzorcze, Samorząd terytorialny, Wojewoda, Uchylono akt nadzoru, III SA/Łd 264/13 - Wyrok WSA w Łodzi z 2013-04-18, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

III SA/Łd 264/13 - Wyrok WSA w Łodzi

Data orzeczenia
2013-04-18 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2013-03-04
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
Sędziowie
Ewa Alberciak
Monika Krzyżaniak /przewodniczący sprawozdawca/
Teresa Rutkowska
Symbol z opisem
6035 Opłaty i kary za przejazd pojazdem nienormatywnym
6411 Rozstrzygnięcia nadzorcze dotyczące gminy; skargi organów gminy na czynności nadzorcze
Hasła tematyczne
Samorząd terytorialny
Skarżony organ
Wojewoda
Treść wyniku
Uchylono akt nadzoru
Powołane przepisy
Dz.U. 2001 nr 142 poz 1591 art. 30, art. 90, art. 91, art. 94 ust. 1
Ustawa z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym - t. jedn.
Dz.U. 2012 poz 270 art. 119, art. 148, art. 152
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Sentencja

Dnia 18 kwietnia 2013 roku Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi – Wydział III w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Monika Krzyżaniak (spr.) Sędziowie Sędzia NSA Teresa Rutkowska Sędzia WSA Ewa Alberciak Protokolant sekr. sąd. Dominika Ratajczyk po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 kwietnia 2013 roku sprawy ze skargi Gminy Łask na rozstrzygnięcie nadzorcze Wojewody Łódzkiego z dnia 3 stycznia 2013 r. nr PNK-I.4131.1318.2012 w przedmiocie stwierdzenia nieważności zarządzenia Burmistrza Łasku nr 228/2011 z dnia 28 października 2011 roku w sprawie oznakowania ulicy Nowej w Wiewiórczynie gmina Łask 1. uchyla zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze; 2. orzeka, iż zaskarżony akt nie podlega wykonaniu do dnia uprawomocnienia się niniejszego wyroku.

Uzasadnienie

Rozstrzygnięciem nadzorczym PNK-I.4131.1318.2012 z dnia 3 stycznia 2013 r. Wojewoda Łódzki, na podstawie art. 91 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym (tekst jednolity: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.), stwierdził nieważność Zarządzenia Nr 228/2011 Burmistrza Łasku z dnia 28 października 2011 roku w sprawie oznakowania ulicy Nowej w Wiewiórczynie gmina Łask.

W uzasadnieniu rozstrzygnięcia Wojewoda wskazał, że przedmiotowym zarządzeniem Burmistrz Łasku postanowił oznakować ulicę Nową w Wiewiórczynie, będącą drogą wewnętrzną gminną, znakami drogowymi pionowymi D-52 "strefa ruchu" i D-53 "koniec strefy ruchu". Zarządzenie wpłynęło do organu nadzoru w dniu 7 grudnia 2012 roku, w związku z żądaniem skierowanym przez Wojewodę na podstawie art. 88 ustawy o samorządzie gminnym.

Podczas prowadzonego postępowania nadzorczego, organ ustalił, iż ulica Nowa w Wiewiórczynie jest drogą gruntową, odpowiadającą definicji zawartej w art. 2 pkt 2 ustawy z dnia 20 czerwca 1997 roku Prawo o ruchu drogowym (t. j. Dz. U. z 2012 r., poz. 1137, ze zm.), stanowiącej, że drogą twardą jest droga z jezdnią o nawierzchni bitumicznej, betonowej, kostkowej, klinkierowej lub brukowcowej oraz z płyt betonowych lub kamienno-betonowych, jeżeli długość nawierzchni przekracza 20 m; inne drogi są drogami gruntowymi. W tej sytuacji, zgodnie z punktem 1.1 załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 roku w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczenia na drogach (Dz. U. Nr 220, poz. 2181, ze zm.), na drogach gruntowych stosuje się jedynie:

- znaki kierunku i miejscowości;

- inne znaki w sytuacji, gdy jest niezbędne dla bezpieczeństwa ruchu drogowego (oznakowanie przejazdów kolejowych, częściowe lub całkowite zamknięcie drogi).

Powyższa regulacja rozporządzenia oznacza zdaniem Wojewody, iż brak jest podstaw prawnych do wprowadzenia na tego typu drodze oznakowania w postaci pionowych znaków drogowych D-52 "strefa ruchu" i D-53 "koniec strefy ruchu". Dyspozycja zawarta ww. punkcie rozporządzenia wskazuje, iż wprawdzie istnieje możliwość ustawiania znaków drogowych na drogach gruntowych w sytuacji, gdy jest to niezbędne dla bezpieczeństwa ruchu drogowego, jednakże powyższe uprawnienie zostało ograniczone do znaków stawianych w celu oznakowanie przejazdów kolejowych oraz częściowego lub całkowitego zamknięcia drogi. W zaistniałej sytuacji, w obecnym stanie prawnym, brak było podstaw prawnych do wydania przez Burmistrza Łasku zarządzenia, na mocy którego dokonano oznakowania ulicy Nowej w postaci pionowych znaków drogowych D-52 "strefa ruchu" i D-53 "koniec strefy ruchu". Wojewoda Łódzki wskazał, iż zasadnym stało się zatem wydanie rozstrzygnięcia nadzorczego.

Pełnomocnik działający w imieniu Gminy Łask, na podstawie art. 98 ust. 1, ust. 3 i ust. 4 ustawy z dn. 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, zaskarżył powyższe rozstrzygnięcie w całości i zarzucił naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

1/ punktu 1.1 załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 r. w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczania na drogach, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie, w sytuacji gdy ulica Nowa w Wiewiórczynie jest drogą wewnętrzną i nie ma charakteru drogi powszechnego korzystania, natomiast powołany przepis dotyczy dróg publicznych;

2/ art. 30 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym, poprzez jego niezastosowanie, w sytuacji gdy droga wewnętrzna gminna o nr. ewid. dz. 209/6. której nadano nazwę ulicy Nowej, stanowi mienie komunalne, którym, na podstawie przywołanego przepisu, gospodaruje Burmistrz Łasku.

W związku z powołanymi naruszeniami, wniesiono o uchylenie przedmiotowego rozstrzygnięcia nadzorczego.

W uzasadnieniu skargi podniesiono, iż ulica Nowa w miejscowości Wiewiórczyn gmina Łask, nie jest zaliczona do kategorii dróg gminnych. Działka nr 209/6, na której położona jest ul. Nowa, zgodnie z art. 8 ust. 1 ustawy z o drogach publicznych jest drogą wewnętrzną - Rada Miejska w Łasku nie podejmowała bowiem uchwały w sprawie zaliczenia jej do dróg gminnych. W związku z powyższym, droga ta nie ma charakteru drogi publicznej powszechnego korzystania. Jest to działka, będąca własnością Gminy Łask, służąca właścicielom położonych przy niej nieruchomości jako droga dojazdowa bez wylotu, na zasadzie posiadania służebności drogi koniecznej.

W ocenie pełnomocnika Gminy, do działki tej nie ma zastosowania przywołany przez organ punkt 1.1 załącznika nr 1 do rozporządzenia Ministra Infrastruktury, gdyż dotyczy on dróg publicznych. Gmina, będąc właścicielem działki nr 209/6, nie jest ograniczona powyższym przepisem, może swobodnie regulować kwestie związane z ruchem po swojej nieruchomości. Burmistrz Łasku, wydając zarządzenie będące przedmiotem postępowania nadzorczego, zgodnie z prawem realizował uprawnienia wynikające z art. 30 ust. 2 pkt 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 r. o samorządzie gminnym dotyczące gospodarowania mieniem komunalnym, dostosowując dostęp do nieruchomości zgodnie z potrzebami Gminy, mając przy tym na względzie prośby mieszkańców sąsiadujących z nieruchomością.

Podniesiono dodatkowo, że Zarządzenie Nr 228/2011 Burmistrza Łasku miało na celu ograniczenie przejazdu pojazdów ciężarowych przez ulicę Nową. Pojazdy te korzystały z drogi wewnętrznej by dojechać do niezalegalizowanego wjazdu, mieszczącego się na jednej z sąsiednich działek. Ulica Nowa, będąca wąską drogą gruntową, nie jest przystosowana do ruchu pojazdów ciężarowych, które żłobią w niej głębokie koleiny utrudniające przejazd samochodów osobowych należących do pozostałych właścicieli sąsiednich nieruchomości, dla których droga ta pełni funkcję drogi koniecznej. Ponadto, prośby mieszkańców i interwencja Rady Sołeckiej wsi Wiewiórczyn wskazały na zagrożenia ruchu drogowego związanego z ruchem pojazdów ciężarowych po tak wąskiej drodze, jak również zagrożenie dla dzieci poruszających się tą ulicą. Działanie Burmistrza Łasku, poprzez wydanie stosownego zarządzenia, było zatem w tych okolicznościach konieczne i uzasadnione.

W odpowiedzi na skargę Wojewoda Łódzki wniósł o jej oddalenie i podtrzymał argumentację wyrażoną w zaskarżonym rozstrzygnięciu nadzorczym.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje;

Stosownie do art. 1 § 1 i § 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2002 r. nr 153, poz. 1269 ze zm.) oraz art. 1-3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.) – dalej p.p.s.a., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta obejmuje między innymi badanie zgodności z prawem indywidualnych decyzji administracyjnych, ale również badanie zgodności z prawem aktów nadzoru nad działalnością organów jednostek samorządu terytorialnego.

Skarga zasługuje na uwzględnienie, bowiem zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze jest niezgodne z prawem, co w świetle art. 98 ust. 1 i 3 ustawy z dnia 8 marca 1990 roku o samorządzie gminnym (tekst jednolity: Dz. U. z 2001 r. Nr 142, poz. 1591 ze zm.) – dalej: u.s.g., uprawniało Gminę Łask do jego zaskarżenia.

Na wstępie należy zaznaczyć, że Sąd nie skierował sprawy do rozpoznania w trybie uproszczonym, o co wnosiła strona skarżąca, uznając, iż rozpoznanie sprawy w tym trybie zarówno w przypadku o którym mowa w art.119 pkt 1 p.p.s.a., czyli z urzędu, jak i w przypadku określonym w art.119 pkt 2 p.p.s.a., czyli na wniosek strony, polega na możliwości rozpoznania przez sąd sprawy w trybie uproszczonym, a nie na obowiązku rozpoznania sprawy w tym trybie. Konstrukcja postępowania uproszczonego zakłada bowiem możliwość rozpoznania sprawy w tym trybie, jeżeli spełnione są przesłanki określone w art. 119 p.p.s.a., natomiast nie nakłada na sąd obowiązku rozpoznania sprawy w trybie postępowania uproszczonego. W niniejszej sprawie Sąd uznał za zasadne rozpatrzenie sprawy na rozprawie.

Punktem wyjścia w rozważaniach nad przedmiotową sprawą musi być odniesienie się do istoty nadzoru nad działalnością samorządu gminnego. Przez pojęcie "akt nadzoru" należy rozumieć wszelkiego rodzaju akty organów, którym prawo przyznało kompetencję do stosowania wobec organów samorządu terytorialnego jakiegokolwiek środka nadzoru. Zgodnie z art. 171 ust. 2 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej, organami nadzoru nad działalnością jednostek samorządu terytorialnego są Prezes Rady Ministrów i wojewodowie. Wśród aktów nadzoru znajdują się między innymi "rozstrzygnięcia organu nadzorczego". Są one władczym i jednostronnym rozstrzygnięciem sprawy indywidualnej (przedmiotem rozstrzygnięcia jest kwestia sprzeczności z prawem konkretnej uchwały organu samorządu terytorialnego), podejmowanym przez wskazany organ administracyjny na podstawie przepisów ustawowych (J. P. Tamo, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Wydawnictwo prawnicze LexisNexis, Warszawa 2004, s. 26).

Należy podnieść, że art. 91 § 1 u.s.g. stanowi, że uchwała lub zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem są nieważne. O nieważności uchwały lub zarządzenia w całości lub w części orzeka organ nadzoru w terminie nie dłuższym niż 30 dni od dnia doręczenia uchwały lub zarządzenia, w trybie określonym w art. 90. Przepisy nie przewidują jednak obowiązku przedkładania wojewodzie większej części zarządzeń wójta. Zgodnie bowiem z treścią art. 90 § 1 u.s.g., wójt obowiązany jest do przedłożenia wojewodzie uchwał rady gminy w ciągu 7 dni od dnia ich podjęcia. Akty ustanawiające przepisy porządkowe wójt przekazuje w ciągu 2 dni od ich ustanowienia.

Uchwały rady gminy muszą być zatem doręczane wojewodzie w terminie 7 dni od dnia ich podjęcia, a w terminie 30 dni od dnia ich doręczenia wojewoda może orzec o ich nieważności. Jeżeli tego nie uczyni, może zaskarżyć uchwałę na podstawie art. 93 ust. 1 tej samej ustawy, do sądu administracyjnego.

W odniesieniu do zarządzeń wójta, ustawa o samorządzie gminnym bezpośrednio nie wprowadza obowiązku przedkładania zarządzeń wójta (burmistrza, prezydenta). W tej sytuacji pojawia się istotna wątpliwość związana z możliwością zastosowania w odniesieniu do zarządzeń organów gminy - niezawierających przepisów porządkowych - rozwiązania przyjętego w art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym – 30 dniowego terminu od dnia doręczenia, w którym to terminie organ nadzoru może we własnym zakresie stwierdzić nieważność zarządzenia. Na problem ten zwrócił uwagę P. Chmielnicki w Komentarzu do ustawy o samorządzie gminnym (red. P. Chmielnicki, Warszawa 2004, s. 553), przytaczając poglądy piśmiennictwa: że "termin 30-dniowy nie może rozpocząć biegu, jeżeli organowi nadzoru nie przedstawiono aktu organu wykonawczego gminy" (R. Kostecki: Wybrane zagadnienia odpowiedniego stosowania przepisów K.p.a. w postępowaniu przed regionalną izbą obrachunkową, "Finanse Komunalne" 1994, nr 3, s. 20); że "termin ten powinien biec od daty powzięcia wiadomości o treści aktu przez organ nadzoru" (A. Agopszowicz [w:] A. Agopszowicz, Z. Gilowska: Ustawa o samorządzie terytorialnym. Komentarz, Warszawa 1999, s. 488); że "obowiązek ten dotyczy nie tylko uchwał rady gminy, ale i aktów organu wykonawczego gminy" (W. Grzelczak [w:] Z. Niewiadomski, W. Grzelczak: Ustawa o samorządzie terytorialnym z komentarzem, Warszawa 1990, s.79).

Zdaniem Sądu, w obowiązującym stanie prawnym przedstawiony pogląd zasługuje na aprobatę. Jeżeli zarządzenie zostanie przedstawione organowi nadzoru, to termin do stwierdzenia jego nieważności, stosownie do art. 91 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, powinien wynosić 30 dni od dnia jego przedłożenia. Zauważyć trzeba, że organ nadzoru może, w trybie art. 88 u.s.g., zażądać jego przedstawienia - tak jak miało to miejsce w rozpatrywanej sprawie. Powyższe rozważania prowadzą do jednoznacznego wniosku, że 30-dniowy termin do stwierdzenia przez organ nadzoru we własnym zakresie nieważności zarządzenia organu gminy, które nie podlega obowiązkowi przedłożenia organowi nadzoru, w myśl art. 90 ust. 1 ustawy o samorządzie gminnym, rozpoczyna bieg od dnia faktycznego doręczenia takiego zarządzenia organowi nadzoru, niezależnie od tego, kto owego doręczenia dokonał.

Jeśli jednak chodzi o końcowy termin do stwierdzenia nieważności zarządzenia wójta gminy, które nie zostało wojewodzie w ogóle przedłożone z uwagi na brak ustawowego wymogu (art. 90 ust. 1 u.s.g.), to należy go określić na rok od daty jego podjęcia. Stosownie bowiem do treści art. 94 ust. 1 u.s.g., nie stwierdza się nieważności uchwały lub zarządzenia organu gminy po upływie jednego roku od dnia ich podjęcia, chyba że uchybiono obowiązkowi przedłożenia uchwały lub zarządzenia w terminie określonym w art. 90 ust. 1, albo jeżeli są one aktem prawa miejscowego. Odstąpienie, od wskazanego w cytowanym wyżej przepisie, terminu jednego roku do stwierdzenia nieważności aktu organu gminy możliwe jest więc wyłącznie w sytuacji, gdy mamy do czynienia z aktem prawa miejscowego lub jeżeli uchybiono obowiązkowi przedłożenia aktu w terminie wynikającym z art. 90 ust. 1 u.s.g. Skoro jednak nie wszystkie zarządzenia wójta podlegają obowiązkowi ich przedłożenia organowi nadzoru, to w przypadku takich aktów nie można mówić o uchybieniu obowiązkowi przedłożenia w wyznaczonym terminie. Jeżeli natomiast nie uchybiono terminowi, to w takiej sytuacji organ nadzoru nie ma kompetencji do wydania rozstrzygnięcia nadzorczego po upływie 1 roku od dnia podjęcia zarządzenia wójta, chyba, że jest ono aktem prawa miejscowego (art. 94 ust. 1 w końcowej części). Jest to bowiem termin materialnoprawny.

Pogląd taki zaprezentowany został również w komentarzu: "Ustawa o samorządzie gminnym. Komentarz" pod red. P. Chmielnickiego LexisNexis wyd. IV str. 758. W tezie 17 do art. 91 u.s.g. wskazano, iż: "Termin do stwierdzenia nieważności zarządzenia wójta może być określony na rok od daty wydania, jeżeli zarządzenie nie zostanie organowi nadzoru w ogóle przedstawione. Jeżeli natomiast zarządzenie wójta zostanie przedstawione, to termin do stwierdzenia jego nieważności powinien wynosić – zasadniczo – 30 dni, ale upływać najpóźniej z ostatnim dniem rocznego terminu do stwierdzenia nieważności uchwały lub zarządzenia organu gminy. Jeżeli jednak zarządzenie jest aktem prawa miejscowego, ten ostatni termin nie będzie limitował w czasie stwierdzenia nieważności (art. 94 ust. 1 in fine)".

W przedmiotowej sprawie Sąd doszedł do przekonania, że organ administracji publicznej wydając zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze naruszył art. 94 ust.1 u.s.g., albowiem stwierdził nieważność zarządzenia po upływie roku od dnia jego podjęcia. Zdaniem Sądu, zaskarżone zarządzenie Burmistrza Łasku z dnia 28 października 2011 roku w sprawie oznakowania ulicy Nowej w Wiewiórczynie gmina Łask nie należy do kategorii zarządzeń porządkowych, których treść musi być udostępniona organowi nadzoru w terminie określonym w art. 90 § 1 u.s.g. Powyższe zarządzenie nie podlegało zatem obowiązkowi doręczenia z urzędu organowi nadzoru, ani nie jest aktem prawa miejscowego według art. 41 u.s.g. Zgodnie z dyspozycją art. 41 ust. 1 - 4 u.s.g. akty prawa miejscowego ustanawia rada gminy w formie uchwały. W przypadku niecierpiącym zwłoki przepisy porządkowe może wydać wójt, w formie zarządzenia. Zarządzenie, takie podlega zatwierdzeniu na najbliższej sesji rady gminy. Traci ono moc w razie odmowy zatwierdzenia bądź nieprzedstawienia do zatwierdzenia na najbliższej sesji rady. W razie nieprzedstawienia do zatwierdzenia lub odmowy zatwierdzenia zarządzenia rada gminy określa termin utraty jego mocy obowiązującej. Sąd podkreśla, iż akt prawny będący przedmiotem rozstrzygnięcia nadzorczego nie jest uchwałą, ani ze względu na swoją treść nie jest zarządzeniem porządkowym, a tym samym nie podlegało doręczeniu z urzędu organowi nadzoru, zgodnie z art. 90 § 1 u.s.g. Należy zaznaczyć, iż na rozprawie w dniu 18 kwietnia 2013 r., pełnomocnik Wojewody Łódzkiego również przyznał, że Burmistrz Łasku nie miał obowiązku przedłożenia organowi nadzoru Zarządzenia nr 228/2011. Pełnomocnik Wojewody Łódzkiego wyraził przy tym pogląd, iż nie został naruszony termin wynikający z art. 94 u.s.g., bowiem winien on być liczony od daty przesłania zarządzenia na żądanie Wojewody.

Zdaniem Sądu, kwestia 30 dniowego terminu liczonego od dnia dowiedzenia się przez Wojewodę Łódzkiego o treści zarządzenia w przedmiotowej sprawie nie miała żadnego znaczenia, albowiem został naruszony roczny termin do wydania rozstrzygnięcia nadzorczego stwierdzającego nieważność, wynikający z art. 94 § 1 u.s.g., liczony od dnia podjęcia zarządzenia. W takim przypadku organ nadzoru miał 30 dni do wydania rozstrzygnięcia nadzorczego liczony od dnia dowiedzenia się o treści zarządzenia i rok od dnia podjęcia zarządzenia. W przedmiotowej sprawie organ nadzoru wydał rozstrzygnięcie nadzorcze stwierdzające nieważność zarządzenia z dnia 28 października 2011 r. - w dniu 3 stycznia 2013 r. Działanie organu nadzoru, było zatem w ocenie Sądu obarczone błędem, polegającym na naruszeniu art. 94 § 1 u.s.g. i uchybieniu rocznemu terminowi liczonemu od dnia podjęcia zarządzenia. Organ nadzoru wiedząc, że upłynął roczny termin do wydania rozstrzygnięcia nadzorczego mógł ten akt zaskarżyć do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, który w przypadku stwierdzenia naruszenia obowiązujących przepisów ma kompetencje do stwierdzenia niezgodność z prawem przedmiotowego zarządzenia.

Naruszenie przez Wojewodę Łódzkiego art. 94 § 1 u.s.g., było bezpośrednią podstawą do uchylenia zaskarżonego rozstrzygnięcia nadzorczego, jednak Sąd nie podzielił również poglądu organu nadzoru, iż Zarządzenie Nr 228/2011 Burmistrza Łasku z dnia 28 października 2011 roku w sprawie oznakowania ulicy Nowej w Wiewiórczynie gmina Łask, narusza regulacje prawne wynikające z rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 3 lipca 2003 roku w sprawie szczegółowych warunków technicznych dla znaków i sygnałów drogowych oraz urządzeń bezpieczeństwa ruchu drogowego i warunków ich umieszczenia na drogach (Dz. U. Nr 220, poz. 2181, ze zm.). Wskazać bowiem trzeba, że ustawa z dnia 20 czerwca 1997 r. Prawo o ruchu drogowym (t.j. Dz. U. z 2012 r., poz. 1137), na podstawie której wydane zostało powołane wyżej rozporządzenie, określa zasady ruchu na drogach publicznych, w strefach zamieszkania oraz w strefach ruchu (art. 1 ust. 1 pkt 1). Przepisy ustawy stosuje się do ruchu odbywającego się poza miejscami wymienionymi w ust. 1 pkt 1 wyłącznie w zakresie koniecznym dla uniknięcia zagrożenia bezpieczeństwa osób i w zakresie wynikającym ze znaków i sygnałów drogowych (art. 1 ust. 2). W rozpoznawanej sprawie nie jest natomiast sporne, iż ulica Nowa w Wiewórczynie nie należy do dróg publicznych w rozumieniu art. 2 ust. 1 w zw. z art. 8 ust. 1 ustawy z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (t. j. Dz. U. z 2007 r. nr 10, poz. 115 ze zm.). Jest drogą wewnętrzną, stanowiącą własność Gminy Łask, i zgodnie z art. 8 ust. 2 ustawy o drogach publicznych, budowa, przebudowa, remont, utrzymanie, ochrona i oznakowanie dróg wewnętrznych oraz zarządzanie nimi należy do zarządcy terenu, na którym jest zlokalizowana droga, a w przypadku jego braku - do właściciela tego terenu. Sąd zgadza się ze stanowiskiem strony skarżącej, iż w rozpatrywanej sprawie Burmistrz Łasku, wydając zarządzenie będące przedmiotem postępowania nadzorczego, realizował uprawnienia wynikające z art. 30 ust. 2 pkt 3 u.s.g., dotyczące gospodarowania mieniem komunalnym. Wojewoda Łódzki nie wykazał natomiast, aby do tej ulicy wewnętrznej można było zastosować uregulowania opierające się na ustawie Prawo o ruchu drogowym, odnoszącej się zasadniczo do dróg publicznych.

W tym stanie rzeczy, skoro zaskarżone rozstrzygnięcie nadzorcze wydane zostało z naruszeniem wskazanych wyżej przepisów prawa, Sąd, na podstawie art. 148 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w punkcie 1 wyroku. Wstrzymanie wykonania zaskarżonego aktu znajduje oparcie w art. 152 powołanej ustawy.



Powered by SoftProdukt