Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie: Przewodniczący: Sędzia WSA Mirosław Bator (spr.) Sędziowie: WSA Jacek Bursa WSA Małgorzata Łoboz po rozpoznaniu w dniu 12 kwietnia 2019 r. na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym sprawy ze skargi Stowarzyszenie B z siedzibą w W. na bezczynność Firma A w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. zobowiązuje Firma A do wydania aktu lub dokonania czynności w sprawie załatwienia wniosku z dnia 7 grudnia 2018 r. w terminie 14 dni od dnia zwrotu akt organowi II. stwierdza, że bezczynność organu nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; III. zasądza od Firma A na rzecz skarżącego Stowarzyszenia kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Pismem z dnia 22 lutego 2019 r. Stowarzyszenie B wniosło skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na bezczynność Firma A w zakresie rozpatrzenia wniosku z dnia 7 grudnia 2018 r. o udostępnienie informacji publicznej. Organowi zarzucono naruszenie:

1/ art. 61 ust. 1 Konstytucji RP zapewniającego prawo do uzyskiwania informacji o działalności jednostek organizacyjnych w zakresie, w jakim wykonują one zadania władzy publicznej i gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa poprzez jego nieuzasadnione ograniczenie;

2/ art. 13 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej w zakresie w jakim zobowiązuje organ do udostepnienia informacji publicznej na wniosek bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia jego złożenia, poprzez brak udzielenia odpowiedzi na wniosek.

W uzasadnieniu skargi wskazano, że 7 grudnia 2018 r. stowarzyszenie złożyło wniosek o udostepnienie informacji publicznej w zakresie: 1/ informacji o łącznych wypłaconych nagrodach w spółce w poszczególnych latach 2017 i 2018; 2/ informacji o nagrodach wypłaconych w roku 2018 każdemu pracownikowi poprzez podanie imienia, nazwiska, kwoty oraz uzasadnienia przyznania nagrody; 3/ informacji o łącznie wypłaconych premiach w spółce w poszczególnych latach 2017 i 2018; 4/ informacji o premiach wypłaconych w roku 2018 każdemu pracownikowi poprzez podanie imienia, nazwiska, kwoty oraz uzasadnienia przyznania nagrody. W odpowiedzi z dnia 27 grudnia 2018 r. podmiot stwierdził, że wniosek nie zasługuje na uwzględnienie. Firma A nie jest bowiem podmiotem zobowiązanym. Jednocześnie podmiot udzielił częściowej odpowiedzi na wniosek wskazując, że członkowie zarządu nie otrzymywali we wskazanym okresie nagród ani premii, nie wypowiedział się jednak w żaden sposób na temat pozostałych osób zatrudnionych w spółce. Tym samym w tym zakresie pozostaje w bezczynności. Zdaniem strony skarżącej skoro spółka, której bezczynność jest przedmiotem skargi jest ujęta w wykazie spółek o istotnym znaczeniu dla gospodarki państwa to jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej. Kluczowe znaczenie ma fakt, że spółka, której bezczynność jest przedmiotem skargi wykonuje zadania publiczne w oparciu o art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy o dostępie do informacji publicznej.

W konkluzji Stowarzyszenie wniosło o zobowiązanie Firma A do rozpatrzenia wniosku i zasądzenie kosztów postępowania.

W odpowiedzi na skargę Firma A wniosła o jej oddalenie. Spółka podniosła, że podmiotami zobowiązanymi do udostępniania informacji publicznej są podmioty określone w art. 4 ust. 1 u.d.i.p. Przepis ten zawiera podstawowy katalog podmiotów zobowiązanych do udostępnienia informacji publicznej. Na jego podstawie należy wyróżnić dwie kategorie podmiotów zobowiązanych do udostępniania informacji publicznej, a mianowicie władzę publiczną oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne. Zawarty w art. 4 ust. 1 u.d.i.p. katalog podmiotów zobligowanych do udostępniania informacji publicznych ma charakter otwarty, jednakże z regulacji tej wynika, że elementem decydującym o tym, że określony podmiot ma obowiązek udostępnienia informacji publicznej jest to, czy podmiot ten wykonuje zadania publiczne. Powszechnie bowiem przyjmuje się, że udostępnieniu nie podlega każda informacja, a tylko taka, która dotyczy wykonywania zadań publicznych lub dysponowania majątkiem publicznym. Firma A nie mieści się w tym zakresie, a patrząc przez pryzmat jej struktury kapitałowej, Firma A nie mieści się w szczególności również w zakresie art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p., według którego podmiotami zobligowanymi do udostępnienia informacji publicznej są podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Skarb Państwa posiada w Firma A pakiet akcji, jednakże stanowią one łącznie 33 % kapitału zakładowego Spółki, co nie daje Skarbowi Państwa pozycji dominującej w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Zgodnie z art. 4 pkt 10 ustawy o ochronie konkurencji i konsumentów, pozycja dominująca oznacza pozycję przedsiębiorcy, która umożliwia mu zapobieganie skutecznej konkurencji na rynku właściwym przez stworzenie mu możliwości działania w znacznym zakresie niezależnie od konkurentów, kontrahentów oraz konsumentów, a także domniemywa się, że przedsiębiorca ma pozycję dominującą, jeżeli jego udział w rynku właściwym przekracza 40 %. W tym miejscu należy wskazać, że art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. wiąże pozycję dominującą Skarbu Państwa ze strukturą kapitałową danej spółki, a nie z rynkiem, na którym spółka działa. Zatem Firma A nie jest podmiotem zobowiązanym do udostępniania informacji publicznej w rozumieniu u.d.i.p., gdyż nie wykonuje co do zasady zadań publicznych, i bez znaczenia jest tu okoliczność, że została ona uznana za spółkę o istotnym znaczeniu dla gospodarki państwa. Ponadto, informacje, o których udostępnienie wystąpiło skarżące Stowarzyszenie w swoim wniosku z dnia 7 grudnia 2018 r., tj. dotyczące nagród i premii wypłaconych osobom zatrudnionym w Firma A w latach 2017 i 2018, nie stanowią informacji publicznych - nie dotyczą one ani wykonywania zadań publicznych, ani dysponowania majątkiem publicznym. Nadto, co również istotne, w zakresie wniosku o wskazanie wysokości wypłaconych przez podmiot nagród ze wskazaniem imienia, nazwiska i uzasadnienia takiej wypłaty, te informacje stanowią dane osobowe, dane pracownicze, a także dane objęte prywatnością każdej z osób zatrudnionych w przedsiębiorstwie. Informacje o wypłaconych nagrodach lub premiach to w istocie informacje o wynagrodzeniu, które należy zakwalifikować do danych zaliczanych do sfery prywatności.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie zważył, co następuje:

Na podstawie art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2017 r., poz. 2188 ze zm.), sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości w zakresie swojej właściwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, która według art. 1 § 2 tej ustawy – co do zasady - sprawowana jest pod względem zgodności z prawem.

Natomiast zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm. – dalej powoływana jako P.p.s.a.) kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1 – 4 lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadku określonym w pkt 4a cytowanego art. 3 § 2 tej ustawy.

Jednocześnie zaznaczyć należy, że w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego prezentowany jest pogląd, zgodnie z którym skarga na bezczynność w przedmiocie informacji publicznej nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia (patrz. wyrok NSA z dnia 24 maja 2006 r. sygn. akt l OSK 601/05 – publik. LEX nr 236545, postanowienie NSA z dnia 3 października 2007 r. sygn. akt I OSK 1382/07). W ocenie Sądu rozpatrującego niniejszą sprawę, pogląd ten pozostaje aktualny w obecnym stanie prawnym. Podkreślenia wymaga, że postępowanie w sprawie z wniosku o udostępnienie informacji publicznej nie jest typowym postępowaniem administracyjnym. Postępowanie to dotyczy ściśle realizacji konstytucyjnego prawa do informacji. Nadto, w postępowaniu tym przepisy K.p.a. znajdują zastosowanie jedynie w odniesieniu do decyzji wydawanych w razie odmowy udzielenia informacji publicznej i umorzenia postępowania w przypadkach określonych w art. 14 ust. 2 tej ustawy. Postanowił tak jednoznacznie ustawodawca w art. 16 ust. 2 u.d.i.p. Ustawa z dnia 7 kwietnia 2017 r. zmieniająca K.p.a. oraz niektóre inne ustawy nie wprowadziła żadnych zmian w u.d.i.p. w tym zakresie. Z uwagi na to, że u.d.i.p. nie zawiera odesłania do stosowania K.p.a. w odniesieniu do całego postępowania o udostępnienie informacji publicznej to, tak jak w poprzednim stanie prawnym nie miał zastosowania wymóg wniesienia zażalenia (art. 37 K.p.a.), tak i obecnie nie ma zastosowania przy wnoszeniu skargi na bezczynność (przewlekłe prowadzenie postępowania) w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej wymóg wniesienia ponaglenia (art. 37 K.p.a.).

W sprawach ze skarg na bezczynność (przewlekłe prowadzenie postępowania) w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej chodzi o doprowadzenie do jak najszybszej realizacji przez stronę jej konstytucyjnego prawa do informacji (po dokonaniu przez Sąd wcześniejszej oceny, co do tego, czy podmiot, którego skarga dotyczy jest podmiotem obowiązanym na gruncie u.d.i.p. oraz czy żądane informacje stanowią informacje publiczne na gruncie tej ustawy). Ustawodawca stanowiąc w art. 13 ust. 1 u.d.i.p., że udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2, i wskazując jednocześnie na jakim etapie znajduje zastosowanie K.p.a., w sposób wyraźny zrezygnował z dodatkowego środka zaskarżenia. Ponaglenie stanowi środek prawny na drodze administracyjnej. Sprawa z wniosku o udostępnienie informacji publicznej nie stanowi zaś typowej sprawy administracyjnej, na co wskazano już wyżej. Pamiętać należy przy tym, że podmiotami obowiązanymi na gruncie u.d.i.p. są nie tylko stricte organy władzy publicznej.

Kontroli sądu w przypadku skarg na bezczynność poddawany jest brak aktu lub czynności w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie i w określonym przez prawo terminie. W sprawach o udostępnienie informacji publicznej skarga na bezczynność przysługuje zarówno w przypadku braku reakcji podmiotu, do którego skierowano wniosek o udzielenie informacji, wymaganej przepisami u.d.i.p., jak i wówczas, gdy podmiot ten stwierdza, że nie jest obowiązany do udostępnienia żądanej informacji lub ta nie stanowi informacji publicznej lub nie podlega udostępnieniu na zasadach u.d.i.p. Podkreślenie wymaga, iż wniosek o udostępnienie informacji publicznej podlega ocenie Sądu z punktu widzenia przesłanek podmiotowych i przedmiotowych. Oznacza to, że udostępnienie informacji objętej wnioskiem może nastąpić wówczas, gdy podmiot, do którego zostało skierowane żądanie należy do grupy podmiotów zobowiązanych do udostępniania informacji publicznej, określonych w art. 4 ust. 1 i 2 u.d.i.p. oraz, że jest on w posiadaniu informacji, które mają charakter publiczny w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p.

Przechodząc do merytorycznej oceny sprawy wskazać należy, że przepisy P.p.s.a. nie określają, na czym polega stan bezczynności organów administracji publicznej, jednak w orzecznictwie sądowym oraz w doktrynie prawniczej zgodnie przyjmuje się, iż bezczynność ta ma miejsce wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ nie podjął żadnych czynności w sprawie, lub wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności (por. T. Woś: Postępowanie sądowoadministracyjne, Wyd. Prawnicze PWN, Warszawa 1996, s. 62 - 63). Skarga na bezczynność ma na celu zwalczenie zwłoki w załatwieniu sprawy poprzez spowodowanie wydania przez organ oczekiwanego aktu lub podjęcia określonej czynności. Z bezczynnością podmiotu obowiązanego na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej mamy do czynienia wówczas, gdy podmiot ten "milczy" w sprawie wniosku strony o udostępnienie informacji, tj.:

- nie udziela informacji publicznej, gdy jest jej dysponentem i nie zachodzą okoliczności wyłączające możliwość jej udzielenia; organ dokonuje tego w formie czynności materialno-technicznej;

- nie informuje wnioskodawcy, że jego wniosek nie znajduje podstaw w przepisach u.d.i.p , gdyż żądanie nie dotyczy informacji mających charakter informacji publicznej lub też nie wskazuje, że organ nie jest dysponentem informacji, o których udzielenie wnioskodawca się zwrócił bądź też nie informuje strony, że w sprawie obowiązuje inny tryb udzielania informacji, niż ten, w którym strona się zwróciła;

- nie odmawia udostępnienia informacji lub nie umarza postępowania w sytuacji wskazanej w art. 14 ust. 2 u.d.i.p., stosownie do treści art. 16 u.d.i.p., czego dokonuje się w formie decyzji administracyjnej;

- ewentualnie nie odmawia udostępnienia informacji publicznej przetworzonej w związku z niespełnieniem warunku wskazanego w art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p.

W art. 4 ust. 1 u.d.i.p. został określony podstawowy, otwarty katalog podmiotów zobowiązanych do udostępniania informacji publicznej, zaś z jego treści wstępnej wynika w ogólnym ujęciu, że zobowiązane do udostępniania informacji publicznej są władze publiczne oraz inne podmioty wykonujące zadania publiczne. Zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p., zobowiązane do udostępnienia informacji publicznej są podmioty reprezentujące inne osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów. Zgodnie zaś z przepisem art. 4 pkt 10 ustawy z dnia 16 lutego 2007 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (t. j. Dz. U. z 2018 r., poz. 798 ze zm.), przez pozycję dominującą rozumie się pozycję przedsiębiorcy, która umożliwia mu zapobieganie skutecznej konkurencji na rynku właściwym przez stworzenie mu możliwości działania w znacznym zakresie niezależnie od konkurentów, kontrahentów oraz konsumentów; domniemywa się, że przedsiębiorca ma pozycję dominującą, jeżeli jego udział w rynku właściwym przekracza 40%. Przede wszystkim zauważyć należy, że w przepisie tym mowa o domniemaniu pozycji dominującej przy udziale przekraczającym 40 %. Nie oznacza to jednak, że udział w mniejszym procencie niż 40 % nie uzasadnia pozycji dominującej szczególnie biorąc pod uwagę, że Firma A została uznana za spółkę o istotnym znaczeniu dla gospodarki państwa. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym utrwalony jest pogląd, zgodnie z którym użyte w art. 4 ust. 1 u.d.i.p. sformułowanie "zadania publiczne" jest pojęciem szerszym od zawartego w art. 61 ust. 1 zdanie drugie Konstytucji RP określenia "zadania władzy publicznej". Pojęcia te różnią się zakresem podmiotowym, albowiem zadania władzy publicznej mogą być realizowane przez organy władzy lub podmioty, którym te zadania zostały powierzone. Sformułowanie "zadania publiczne" pomija element podmiotowy użyty w określeniu "zadania władzy publicznej". Zadania publiczne mogą być wykonywane przez różne podmioty niebędące organami władzy i bez konieczności ustawowego przekazywania im tych zadań (por. wyroki NSA: z dnia 18 sierpnia 2010 r., I OSK 851/10; z dnia 24 września 2014 r., I OSK 655/14; z dnia 15 maja 2015 r., I OSK 312/15). Zadaniami publicznymi, w rozumieniu u.d.i.p., są zadania mające na celu zaspokojenie powszechnych potrzeb obywateli oraz istotne z punktu widzenia celów państwa (por. wyrok NSA z dnia 13 grudnia 2013 r., I OSK 1858/13, wyrok NSA z dnia 3 kwietnia 2014 r., I OSK 2994/13, wyrok NSA z dnia 1 października 2014 r., I OSK 403/14). Zdaniem Sądu spółka była zatem podmiotem zobowiązanym do udzielenia informacji publicznej.

Prawo do informacji zostało zagwarantowane w art. 61 Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej i obejmuje ono między innymi dostęp do dokumentów. Ograniczenie tego prawa może nastąpić wyłącznie ze względu na określone w odrębnych ustawach przesłanki dotyczące ochrony wolności i praw innych osób oraz ochrony porządku publicznego, bezpieczeństwa lub ważnego interesu gospodarczego państwa (art. 61 ust. 3 Konstytucji). W myśl art. 61 ust. 4 Konstytucji, tryb udzielania informacji, o których mowa w tym artykule określają ustawy. Pojęcie informacji publicznej określa ustawodawca w art. 1 ust. 1 i art. 6 u.d.i.p. Zgodnie z art. 1 tej ustawy, każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu i ponownemu wykorzystywaniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie, jednak przepisy ustawy nie naruszają przepisów innych ustaw określających odmienne zasady i tryb dostępu do informacji będących informacjami publicznymi. Przepis art. 6 u.d.i.p. wprowadza przykładowy katalog informacji i dokumentów stanowiących informację publiczną w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p. Zgodnie z treścią art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a) u.d.i.p., udostępnieniu podlega informacja publiczna o danych publicznych, w tym treść i postać dokumentów urzędowych, w szczególności treść aktów administracyjnych i innych rozstrzygnięć. W myśl art. 14 ust. 1 u.d.i.p., udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, chyba że środki techniczne, którymi dysponuje podmiot obowiązany do udostępnienia, nie umożliwiają udostępnienia informacji w sposób i w formie określonych we wniosku.

Przedmiotem skargi skarżące Stowarzyszenie uczyniło bezczynność Spółki w sprawie realizacji wniosku z dnia 7 grudnia 2018 r. w zakresie dotyczącym nagród i premii pracowników. Ustawa o dostępie do informacji publicznej ma zapewniać transparentność działań władzy publicznej, umożliwiać społeczną jej kontrolę, budować społeczeństwo obywatelskie i rozwijać demokrację uczestniczącą, w której obywatele mają wpływ na podejmowanie dotyczących ich decyzji. Dlatego żądana informacja, aby uzyskała walor informacji publicznej musi dotyczyć zgodnie z art. 1 ust. 1 "sprawy publicznej". Przedmiotem takiej informacji jest problem lub kwestie, które mają znaczenie dla większej ilości osób, czy grup obywateli lub też są ważne z punktu widzenia poprawności funkcjonowania organów państwa (zob. np. wyrok NSA z 11 marca 2015 r., sygn. I OSK 918/14). W ocenie Sądu wniosek odnosi się do informacji stanowiącej informację publiczną z tego względu, że stanowi informację o wydatkowaniu środków publicznych. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym nie budzi wątpliwości, że informację publiczną stanowi informacja o wydatkowaniu środków publicznych i w istocie tak należy zakwalifikować pytania zawarte we wniosku. Natomiast czym innym jest kwestia ewentualnego ograniczenia prawa dostępu do informacji publicznej. Ograniczenie w zakresie dostępu do informacji publicznej wprowadza art. 5 ust. 2 u.d.i.p., który brzmi, że prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa. Przepis ten oznacza, że kwalifikacja żądanych informacji jako publicznych w rozumieniu ustawy o dostępie do informacji publicznej nie skutkuje automatycznym ich udzieleniem zainteresowanemu. Konieczna jest bowiem ocena, czy nie zaistniała przypadkiem przesłanka dostęp taki wyłączająca. Chroniąc określoną informację publiczną przed jej uzewnętrznieniem ustawodawca posłużył się dwiema okolicznościami, a mianowicie wskazał na prywatność osoby fizycznej, jak też na tajemnicę przedsiębiorcy. Jednocześnie zastrzegł, że ochrona taka nie może dotyczyć informacji o osobach pełniących funkcje publiczne i mających związek z pełnieniem tych funkcji, jak też sytuacji, kiedy osoba fizyczna bądź też przedsiębiorca zrezygnowali z przysługującego im prawa. Ochrona prawa do prywatności z uwagi na jej wagę zapewniona jest już na poziomie ustawy zasadniczej, która w art. 47 stanowi, że każdy ma prawo do ochrony prawnej życia prywatnego, rodzinnego, czci i dobrego imienia oraz do decydowania o swoim życiu osobistym. Z kolei art. 51 ust. 1 Konstytucji RP stanowi, że nikt nie może być obowiązany inaczej niż na podstawie ustawy do ujawniania informacji dotyczących jego osoby. Władze publiczne nie mogą zaś pozyskiwać, gromadzić i udostępniać innych informacji o obywatelach niż niezbędne w demokratycznym państwie prawnym (art. 51 ust. 2 Konstytucji RP). Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Konstytucyjnego, ochrona życia prywatnego, gwarantowana co do zasady w art. 47, obejmuje sobą także autonomię informacyjną (art. 51 Konstytucji) oznaczającą prawo do samodzielnego decydowania o ujawnianiu innym informacji dotyczących swojej osoby, a także prawo do sprawowania kontroli nad takimi informacjami, jeśli znajdują się w posiadaniu innych podmiotów. Informacje dotyczące majątku i sfera ekonomiczna jednostki są niewątpliwie objęte prywatnością i autonomią informacyjną (por. wyrok TK z 20 listopada 2002 r. K 41/02, www.trybunal.gov.pl). Prywatność związana jest więc z uprawnieniem jednostki do kształtowania prywatnej sfery życia tak, by była ona wolna od ingerencji oraz niedostępna dla innych podmiotów. Tym samym do rozważenia w sprawie pozostaje kwestia ewentualnej ochrony prywatności.

Nie przesądzając o sposobie rozstrzygnięcia wniosku skarżącego Stowarzyszenia z dnia 7 grudnia 2018 r., należy podkreślić, że Firma A zobowiązana była do rozpatrzenia tego wniosku w sposób określony w przepisach ustawy o dostępie do informacji publicznej, czego nie uczyniła, dopuszczając się tym samym bezczynności. Jeszcze raz przypomnieć należy, że w myśl art. 13 ust. 1 u.d.i.p., udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku. Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w tym terminie, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku (ust. 2). W tym samym terminie, na podstawie art. 16 ust. 1 u.d.i.p., podmiot obowiązany do udostępnienia informacji publicznej winien wydać decyzję o odmowie jej udostępnienia, o ile stwierdzi, że zachodzą podstawy do takiej odmowy, na przykład wynikające z ograniczeń w dostępie do informacji publicznej, określonych w art. 5 u.d.i.p. W rozpoznawanej sprawie jest bezsporne, że w terminie, o którym mowa w art. 13 ust. 1 u.d.i.p., spółka nie udostępniła stronie skarżącej żądanych informacji w sposób i w formie zgodnych z wnioskiem, ani nie wydała decyzji odmawiającej udostępnienia tych informacji.

Mając na uwadze powyższe, stwierdzić wypada, że nie nastąpiło udostępnienie informacji publicznej zgodnie z przepisami ustawy ani też wniosek nie został załatwiony w inny przewidziany prawem sposób. To zaś uzasadnia skonstatowanie bezczynności i zobowiązanie organu do wydania aktu lub dokonania czynności. Wypada podkreślić, że postępowaniu zainicjowanym skargą na bezczynność Sąd – zidentyfikowawszy niezałatwioną sprawę z zakresu dostępu do informacji publicznej – może jedynie zobowiązać organ do jej załatwienia nie może natomiast rozstrzygać o sposobie, w jaki ma to nastąpić. Niniejszy wyrok nie przesądza zatem, który z przewidzianych prawem sposobów załatwienia wniosku o udostępnienie informacji publicznej powinien znaleźć zastosowanie w j sprawie. Oceniając charakter zaistniałej bezczynności, jak tego wymaga art. 149 § 1a P.p.s.a., Sąd uznał jednak, że nie miała ona miejsca z rażącym naruszeniem prawa, orzekając w tym zakresie w punktu II sentencji wyroku. O kosztach postępowania Sąd orzekł na podstawie art. 200 P.p.s.a.