Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Krzysztof Bogusz Sędziowie Sędzia WSA Grażyna Jeżewska Sędzia WSA Daria Sachanbińska (spr.) Protokolant St. sekretarz sądowy Joanna Szyndrowska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 28 listopada 2013 r. sprawy ze skargi Międzyzakładowego Związku Zawodowego A w [...] na bezczynność Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu w przedmiocie informacji publicznej 1) zobowiązuje Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu do wydania aktu lub dokonania czynności załatwiających wniosek Międzyzakładowego Związku Zawodowego A w [...] z dnia 14 sierpnia 2013 r. w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku wraz z aktami postępowania administracyjnego, 2) stwierdza, że bezczynność określona w pkt 1 wyroku nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, 3) zasądza od Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu na rzecz Międzyzakładowego Związku Zawodowego A w [...] kwotę 100 (sto) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Przedmiotem skargi wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Opolu przez Międzyzakładowy Związek Zawodowy A w [...], zwany dalej Związkiem Zawodowym, jest bezczynność Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu w przedmiocie informacji publicznej.

Wniesienie skargi poprzedziło postępowanie o następującym przebiegu:

Pismem z dnia 31 maja 2012 r., uzupełnionym pismem z dnia 10 czerwca 2012 r., Związek Zawodowy, powołując się na przepis art. 8 i art. 26 ustawy z dnia 23 maja 1991 r. o związkach zawodowych (Dz. U. z 2001 r. nr 79, poz. 854, z późn. zm.) wystąpił do Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu o podanie zestawienia wynagrodzeń brutto dla wszystkich pracowników w poszczególnych działach oraz kierowników, podanie wykazu wysokości przydzielonych premii za ostatni rok oraz podanie liczby przeszeregowań dla każdego pracownika przez ostatnie 10 lat, bez ujawniania ich nazwisk.

W odpowiedzi na powyższe organ w pismach z dnia 4 lipca 2012 r. i 13 lipca 2012 r. przekazał skarżącemu - w ujęciu tabelarycznym - wykaz wynagrodzeń zasadniczych pracowników, w tym przysługujących dodatków, z podziałem na stanowiska. Jednocześnie organ wyjaśnił, że pracownicy Urzędu nie otrzymują premii i żądana informacja nie może zostać przekazana. Wskazał również, odwołując się do uchwały Sądu Najwyższego z dnia 16 lipca 1993 r., sygn. akt PZP 28/93, że przepis art. 28 ustawy o związkach zawodowych zobowiązuje jedynie do udzielenia informacji o zasadach wynagradzania. Przepisem tym nie jest natomiast objęty obowiązek udzielania informacji o wysokości wynagrodzenia indywidualnego pracownika.

Kolejnym pismem z dnia 25 lipca 2012 r., powołując się na przepis art. 28 ustawy o związkach zawodowych, skarżący wniósł o przekazanie informacji dotyczących wysokości funduszu nagród za II kwartał w kwotach z podziałem na kierowników działów, kierowników referatów, pracowników z podziałem na stanowiska i puli nagród specjalnych oraz zestawienia od początku roku 2012 wynagrodzeń brutto dla poszczególnych grup pracowników z uwzględnieniem wszystkich składników wynagrodzenia.

Do powyższego żądania organ ustosunkował się przez udzielenie odpowiedzi w piśmie z dnia 2 sierpnia 2012 r., ponownie podkreślając, że informacja o wysokości wynagrodzenia indywidulanie określonego pracownika nie należy od zasad wynagradzania i nie jest niezbędna do prowadzenia działalności związkowej.

W kolejnym piśmie z dnia 13 września 2012 r., stanowiącym odpowiedź na pismo Związku Zawodowego z dnia 14 sierpnia 2012 r., organ podtrzymał stanowisko w kwestii możliwości ujawnienia wysokości indywidulanych wynagrodzeń pracowników, dodatkowo wskazując, że upowszechnienie informacji dotyczących wysokości pensji stanowi naruszenie dóbr osobistych pracowników i godzi w ustawę o ochronie danych osobowych. Ponadto przy piśmie z dnia 20 grudnia 2012 r. organ przekazał skarżącemu informację o wysokości średnich wynagrodzeń pracowników Urzędu.

W piśmie z dnia 15 stycznia 2013 r. Związek Zawodowy, realizując ustawowe kompetencje kontrolne organizacji związkowej, zwrócił się do organu o udzielenie informacji w zakresie: listy osób, które otrzymały nagrody specjalne w IV kwartale 2012 r., indywidulanych przeszeregowań za 10 lat wstecz, ogólnej kwoty funduszu za grudzień 2012 r. Do żądania skarżącego organ ustosunkował się w piśmie z dnia 29 stycznia 2013 r.

Wnioskiem z dnia 14 sierpnia 2013 r. (wpływ do organu 19 sierpnia 2013 r.), nr [...], Związek Zawodowy zwrócił się do Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu o podanie wysokości wynagrodzeń, w tym nagród kwartalnych za ostatnie trzy lata etatowych członków Urzędu, tj. Naczelnika i jego Zastępców, Głównego Księgowego i wszystkich kierowników. W uzasadnieniu żądania wnioskodawca powołał się na wyrok WSA w Opolu z dnia 27 czerwca 2013 r., sygn. akt II SAB/Op 33/13, w którym zobowiązano Prezesa Regionalnej Izby Obrachunkowej w Opolu do ujawnienia informacji dotyczących wysokości wynagrodzeń, w tym nagród poszczególnych pracowników. Wnioskodawca odwołał się również do argumentacji Sądu, który stwierdził, że wysokość świadczeń wypłacanych ze środków budżetowych nie jest tajna i podlega upublicznieniu. W oparciu o wskazany wyrok, Związek Zawodowy wezwał organ do upublicznienia żądanych danych w terminie 14 dni od daty wpływu wniosku, pod rygorem wystąpienia do tut. Sądu w celu uzyskania zobowiązania do podania pełnych informacji o wynagrodzeniach.

Pismem z dnia 3 września 2013 r. Związek Zawodowy, reprezentowany przez pełnomocnika J. G., wywiódł skargę na bezczynność Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu, domagając się "wydania nakazu upublicznienia wynagrodzeń, wypłacanych ze środków budżetowych (...) Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu". Związek Zawodowy wniósł o ustalenie, że organ jest zobowiązany do udostępnienia danych żądanych we wniosku z dnia 14 sierpnia 2013 r. Ponownie odwołał się do poglądu wyrażonego w wyroku tut. Sądu z dnia 27 czerwca 2013 r., akcentując, że organ wcześniej kategorycznie odmawiał udzielenia wnioskowanych informacji z uwagi na ochronę danych osobowych.

W odpowiedzi na skargę Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu wniósł o jej odrzucenie z uwagi na niedopuszczalność drogi sądowej oraz zasądzenie kosztów postępowania według norm przepisanych. Uzasadniając swoje stanowisko organ przedstawił stan faktyczny sprawy i argumentował, że z wniosku z dnia 14 sierpnia 2013 r. wynika, iż skarżący domagał się udzielenia informacji o wysokości wynagrodzeń na podstawie ustawy o związkach zawodowych. Dowodził również, że przepis art. 28 ustawy o związkach zawodowych zobowiązuje pracodawcę jedynie do udzielenia informacji o zasadach wynagradzania. Tym samym, nie obejmuje on obowiązku udzielania informacji o wysokości wynagrodzenia indywidulnego pracownika. Zdaniem organu, związek zawodowy ma prawo kształtowania razem z pracodawcą regulaminów wynagradzania i premiowania oraz wglądu w ogólne zasady wynagradzania. Natomiast utrzymanie w tajemnicy zarobków podwładnych należy do podstawowych obowiązków pracodawcy, wynikających z przepisów Kodeksu pracy. Organ stwierdził, że informacja o wysokości wynagrodzenia konkretnego pracownika nie jest niezbędna do prowadzenia działalności związkowej. Z powyższych względów - zdaniem organu - przedmiotowa sprawa nie należy do właściwości sądu administracyjnego. Ponadto zaakcentowano, że nawet gdyby przyjąć, iż skarżący realizował prawo dostępu do informacji publicznej, to roszczenie nie jest możliwe do uwzględnienia także na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Ustosunkowując się do stanowiska organu, Związek Zawodowy w piśmie z dnia 31 października 2013 r. podtrzymał wniesioną skargę, podkreślając, że nie uzyskał odpowiedzi na wniosek z dnia 14 sierpnia 2013 r. Wyjaśnił również, że błędnie użył określenia "etatowi pracownicy" zamiast "pracownicy tworzący korpus służby cywilnej". Ponadto skarżący wskazał, że żądanie dotyczące wynagrodzenia służy realizacji prawa do informacji publicznej, stosownie do ustawy o dostępie do informacji publicznej.

Na rozprawie pełnomocnik Związku Zawodowego podtrzymał żądanie i argumentację skargi. Dodał, że Związek podjął szereg czynności mających na celu przekazanie przez organ przedmiotowych informacji. Wniósł również o zwrot kosztów postępowania. Natomiast pełnomocnik organu domagał się oddalenia skargi, powołując się na wywody zawarte w odpowiedzi na skargę. Podkreślił, że dopiero z pisma skarżącego z dnia 31 października 2013 r. wynika, iż żąda on udzielenia informacji publicznej. Na wypadek stwierdzenia przez Sąd bezczynności organu, wniósł o uznanie, że nie miało miejsce rażące naruszenie prawa.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Opolu zważył, co następuje:

Skarga zasługuje na uwzględnienie.

Na wstępie odnotować należy, że stosownie do przepisu art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270, z późn. zm.), zwanej dalej P.p.s.a., sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej i stosują środki określone w ustawie, przy czym - na zasadzie art. 3 § 2 pkt 8 P.p.s.a. - rozpoznają skargi na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w pkt 1-4a, a więc gdy przedmiotem skargi jest decyzja administracyjna; postanowienie wydane w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także postanowienie rozstrzygające sprawę co do istoty; postanowienie wydane w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie; inny niż określony w pkt 1-3 akt lub czynność z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa; pisemna interpretacja przepisów prawa podatkowego wydawana w indywidualnych sprawach. Istotną kwestią z punktu widzenia tego rodzaju skargi jest przede wszystkim występowanie podstawy prawnej do określonego zachowania się organu wobec przedstawionego żądania strony. Powyższe determinuje zakres kontroli sądu, sprowadzającej się w tym wypadku do sprawdzenia, czy sprawa podlega załatwieniu przez organ w drodze określonego przez ustawodawcę aktu administracyjnego lub czynności. W myśl bowiem art. 149 § 1 P.p.s.a., Sąd uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może ponadto orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 (§ 2 art. 149 P.p.s.a.).

W kwestii dopuszczalności skargi dodać jeszcze należy, że wniesienie skargi na bezczynność organów nie zostało przez ustawodawcę ograniczone żadnym terminem. Ponadto odnotować trzeba, że skarga na bezczynność organu w przedmiocie informacji publicznej nie musi być poprzedzona żadnym środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej.

Zauważyć również przyjdzie, że przepisy nie określają, na czym polega stan bezczynności, zatem w odkodowaniu znaczenia tego pojęcia celowe jest sięganie do poglądów doktryny i orzecznictwa. Zdaniem Sądu, trafne jest stanowisko, że z bezczynnością mamy do czynienia wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ (podmiot zobowiązany) nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie w sprawie, ale - mimo istnienia ustawowego obowiązku - nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności. Przy czym dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie ma znaczenia okoliczność, z jakich powodów określony akt (decyzja, postanowienie lub inny akt) nie został podjęty lub czynność nie została dokonana, a w szczególności, czy bezczynność organu spowodowana została zawinioną lub niezawinioną opieszałością organu w ich podjęciu lub dokonaniu, czy też wiąże się z przeświadczeniem organu (podmiotu zobowiązanego), że stosowny akt lub czynność w ogóle nie powinna zostać dokonana, wyrażającym się np. w odmowie wydania decyzji w związku z błędnym przekonaniem, że załatwienie sprawy nie wymaga jej wydania (por. T. Woś [w:] T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Wydawnictwo Prawnicze LexisNexis, Warszawa 2011 r., s. 109-110; wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z 12 kwietnia 2007 r., II SAB/Wa 71/06, LEX nr 334271). Natomiast w sprawie ze skargi na bezczynność w przedmiocie udzielenia informacji publicznej sąd administracyjny musi ocenić, jakie działania organ podjął w celu załatwienia wniosku, czy dokonał tego w prawem wymaganej formie, a jeśli udzielił żądanej informacji, czy została ona udzielona w pełni, a więc, czy wywiązał się ze wszystkich obowiązków nałożonych ustawą (por. wyrok NSA z dnia 17 kwietnia 2013 r., sygn. akt I OSK 3109/12, zamieszczony na stronie internetowej Centralnej Bazy Orzeczeń Sądów Administracyjnych - http://orzeczenia.nsa.gov.pl).

Przechodząc do oceny zasadności przedmiotowej skargi celowe jest przypomnienie, że kontroli Sądu poddane zostało działanie Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu, do którego wpłynął wniosek Związku Zawodowego z dnia 14 sierpnia 2013 r. o udzielenie informacji publicznej przez podanie wysokości wynagrodzeń, w tym nagród kwartalnych za ostatnie trzy lata pracowników Urzędu, tj. Naczelnika i jego Zastępców, Głównego Księgowego i wszystkich kierowników. O kwalifikacji przedmiotowego wniosku jako wniosku o udostępnienie informacji publicznej przesądza jego treść. Uzasadniając zgłoszone żądanie skarżący, po pierwsze, odwołał się do wyroku tut. Sądu dotyczącego bezczynności w przedmiocie informacji publicznej, po drugie zaś, wskazał na termin 14 dni określony w ustawie z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. nr 112, poz. 1198, z późn. zm.), dalej zwana udip. Poza tym w piśmie procesowym z dnia 31 października 2013 r. skarżący potwierdził, że przedmiotowy wniosek został złożony w ramach realizacji prawa dostępu do informacji publicznej. Nie można zatem zgodzić się ze stanowiskiem organu, że wniosek z dnia 14 sierpnia 2013 r. został złożony na podstawie ustawy o związkach zawodowych. Przy czym podkreślić trzeba, że jeśli organ miał wątpliwości co do podstawy prawnej żądania, powinien był zwrócić się do skarżącego o sprecyzowanie wniosku przez jej wskazanie. Również okoliczność wcześniejszego prowadzenia licznej korespondencji ze skarżącym w trybie ustawy o związkach zawodowych nie zwalniała organu z powyższego obowiązku.

Oceniając sformułowane żądanie wniosku, w pierwszej kolejności ustalić należało, czy dane, o których udostępnienie zwrócił się Związek Zawodowy mieszczą się w ustawowym pojęciu informacji publicznej, co jest niezbędne, aby móc stwierdzić, czy podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji pozostaje w bezczynności. W tej kwestii wskazać trzeba, że ustawa o dostępie do informacji publicznej w art. 1 ust. 1 stanowi, iż informacją publiczną jest każda informacja o sprawach publicznych, w tym m.in. o sprawach wymienionych w art. 6 ust. 1, czyli wytworzona przez szeroko rozumiane władze publiczne oraz inne podmioty, które tę władzę realizują lub gospodarują mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa, w zakresie swoich kompetencji. Użyty w art. 6 ust. 1 udip zwrot "w szczególności" oznacza, że prawodawca wskazuje jedynie przykładowy katalog spraw uznanych za informację publiczną. Niewątpliwie, tak skonstruowane regulacje wywołują szereg wątpliwości interpretacyjnych dotyczących pojęcia "informacja publiczna", dlatego też w jego prawidłowym odczytaniu należy kierować się dodatkowo treścią art. 61 Konstytucji RP, statuującego obywatelskie prawo do informacji o władzy publicznej i innych podmiotach publicznych oraz o sprawach publicznych, które to prawo jest realizowane na zasadach skonkretyzowanych w ustawie. Pomocne w ustaleniu znaczenia komentowanego pojęcia są także poglądy prezentowane w orzecznictwie, w którym trafnie przyjmuje się, że za informację publiczną należy uznać informację wytworzoną przez władze publiczne oraz osoby pełniące funkcje publiczne oraz inne podmioty, które wykonują funkcje publiczne lub gospodarują mieniem publicznym, jak również informacje odnoszące się do wspomnianych władz, osób i innych podmiotów, niezależnie od tego, przez kogo zostały wytworzone (por. wyrok NSA z dnia 30 października 2002 r., sygn. akt II SA 1956/02, dostępny na stronie internetowej Centralnej Bazy Orzeczeń Sądów Administracyjnych - http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Skład orzekający w niniejszej sprawie podziela pogląd prezentowany w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, że informacje dotyczące kwot wynagrodzeń, jak i składników tych wynagrodzeń pracowników Urzędu Skarbowego, jako że finansowane są ze środków publicznych za wykonywanie funkcji publicznych, tym samym stanowią informację publiczną niezależnie od tego, czy są to stałe elementy wynagrodzenia, czy fakultatywne lub uznaniowe. Zgodnie bowiem z zasadą wyrażoną w art. 33 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (Dz. U. z 2013 r., poz. 885, z późn. zm.) gospodarka środkami publicznymi jest jawna (por. wyroki WSA w Krakowie z dnia: 26 czerwca 2013 r., sygn. akt II SAB/Kr 52/13 i z dnia 5 czerwca 2013 r., sygn. akt II SAB/Kr 41/13, zamieszczone na stronie internetowej - http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Od razu też wyjaśnić trzeba, w nawiązaniu do argumentacji organu prezentowanej w odpowiedzi na skargę, że przepisy ustawy o związkach zawodowych stanowią lex specialis wobec uregulowań zawartych w udip. Jak stanowi art. 28 tej ustawy, pracodawca jest obowiązany udzielić na żądanie związku zawodowego informacji, ale tylko tych, które są niezbędne do prowadzenia działalności związkowej, w szczególności informacji dotyczących warunków pracy i zasad wynagradzania. Poza materią określoną w art. 28 ustawy o związkach zawodowych zastosowanie znajduje więc ustawa o dostępie do informacji publicznej. Ponadto w orzecznictwie utrwalony jest pogląd, że związek zawodowy jest podmiotem legitymowanym do wystąpienia z wnioskiem o udostępnienie informacji publicznej (por. wyrok NSA z dnia 21 sierpnia 2013 r., sygn. akt I OSK 681/13, zamieszczony na stronie internetowej - http://orzeczenia.nsa.gov.pl). W ocenie Sądu, informacje, których udostępnienia żądał skarżący nie mieszczą się w pojęciu zasad wynagradzania, o jakich mowa w art. 28 ustawy o związkach zawodowych, a zatem zastosowanie znajduje udip.

Ponadto wskazać należy, że stosownie do treści art. 4 ust. 3 udip zobowiązane do udostępniania informacji publicznej są podmioty, o których mowa w ust. 1 i 2, m.in. organy władzy publicznej, podmioty reprezentujące zgodnie z odrębnymi przepisami Skarb Państwa oraz podmioty reprezentujące państwowe osoby prawne albo osoby prawne samorządu terytorialnego oraz podmioty reprezentujące inne państwowe jednostki organizacyjne albo jednostki organizacyjne samorządu terytorialnego, będące w posiadaniu takich informacji. W niniejszej sprawie nie budzi wątpliwości, że Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu, jako organ administracji rządowej niezespolonej (art. 5 ust. 1 ustawy z dnia 21 czerwca 1996 r. o urzędach skarbowych i izbach skarbowych - Dz. U. z 2004 r. nr 121, poz. 1267, z późn. zm.) jest organem władzy publicznej i z tego względu jest obowiązany do udzielenia informacji publicznej, będącej w jego posiadaniu.

Powyższe ustalenia pozwalają na przejście do oceny, czy Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu pozostawał w bezczynności w zakresie żądanej przez Związek Zawodowy informacji publicznej. Stosownie do treści art. 13 ust. 1 udip, udostępnienie informacji na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni, z wyjątkiem sytuacji przewidzianej w art. 13 ust. 2 i art. 15 ust. 2. Podkreślenia wymaga, że udostępnienie informacji jest czynnością materialno-techniczną, natomiast odmowa jej udostępnienia oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 - po myśli art. 16 ust. 1 udip - winna nastąpić w formie decyzji administracyjnej.

Zwrócić również należy uwagę, że zgodnie z art. 5 ust. 1 udip prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych. Z kolei w myśl ust. 2 powyższego przepisu prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa. Jeżeli zatem, w ocenie organu, żądane informacje nie mogły być upublicznione w związku z ochroną przewidzianą w ustawie, to wówczas okoliczność ta może stanowić podstawę do wydania decyzji o odmowie udostępnienia informacji.

W rozpoznawanej sprawie, jak wynika z materiału dokumentacyjnego, Naczelnik Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu nie podjął w terminie 14 dni odpowiednich czynności, tj. nie udostępnił przedmiotowej informacji w formie czynności materialno-technicznej, ani też nie wydał decyzji o odmowie jej udzielenia, czy o umorzeniu postępowania. Skoro więc organ w wymaganym prawem terminie nie rozpatrzył wniosku Związku Zawodowego z dnia 14 sierpnia 2013 r., w jeden ze sposobów określonych przez udip, uznać należało, że organ pozostaje w bezczynności w jego rozpoznaniu. W sprawie konieczne zatem stało się zobowiązanie Naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego w Opolu do rozpatrzenia wniosku skarżącego, w trybie przewidzianym przepisami udip, o czym orzeczono na podstawie art. 149 § 1 P.p.s.a.

Zdaniem Sądu, stwierdzona bezczynność nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, ponieważ podmiot zobowiązany do udzielenia informacji publicznej pozostawał w błędnym przekonaniu, że wniosek Związku Zawodowego nie został złożony w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Przekonanie to wywołało odniesienie się przez skarżącego do "wcześniejszej korespondencji", która dotyczyła żądań zgłoszonych na podstawie ustawy o związkach zawodowych. Ponadto pismem z dnia 30 sierpnia 2013 r. organ poinformował skarżącego, że wystąpił do Państwowej Inspekcji Sanitarnej i Generalnego Inspektora Ochrony Danych Osobowych w celu uzyskania pełnej interpretacji przepisów i wyjaśnienia wątpliwości związanych z możliwością udzielenia wskazanych we wniosku informacji. Z tych powodów Sąd nie uznał też za zasadne nałożenie z urzędu na organ grzywny, na podstawie art. 149 § 2 P.p.s.a.

Orzeczenie o kosztach uzasadnia przepis art. 200 P.p.s.a.