drukuj    zapisz    Powrót do listy

6091 Przywrócenie stosunków wodnych na gruncie lub wykonanie urządzeń zapobiegających szkodom 658, Egzekucyjne postępowanie, Burmistrz Miasta, Zobowiązano organ do stwierdzenia obowiązku, II SAB/Bk 68/14 - Wyrok WSA w Białymstoku z 2014-11-04, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SAB/Bk 68/14 - Wyrok WSA w Białymstoku

Data orzeczenia
2014-11-04 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2014-09-04
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku
Sędziowie
Grażyna Gryglaszewska /sprawozdawca/
Marek Leszczyński /przewodniczący/
Paweł Janusz Lewkowicz
Symbol z opisem
6091 Przywrócenie stosunków wodnych na gruncie lub wykonanie urządzeń zapobiegających szkodom
658
Hasła tematyczne
Egzekucyjne postępowanie
Sygn. powiązane
II OSK 417/15 - Postanowienie NSA z 2015-10-28
Skarżony organ
Burmistrz Miasta
Treść wyniku
Zobowiązano organ do stwierdzenia obowiązku
Powołane przepisy
Dz.U. 2012 poz 270 art. 149 par. 1 i 2
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity.
Dz.U. 2012 poz 1015 1art. par. 1 pkt 10, art. 15 par. 1, art. 18, art. 26 par. 1, 4, 5 pkt 1, art. 117, art. 119, art. 121 par. 1-3, art. 122 par. 1 i 2 , art. 127, art. 128
Ustawa z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji - tekst jednolity
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Marek Leszczyński, Sędziowie sędzia NSA Grażyna Gryglaszewska (spr.),, sędzia WSA Paweł Janusz Lewkowicz, Protokolant st. sekretarz sądowy Marta Anna Lawda, po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 4 listopada 2014 r. sprawy ze skargi A. F. na bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania przez Burmistrza R w przedmiocie egzekucji decyzji dotyczącej przywrócenia stosunków wodnych na gruncie 1. zobowiązuje Burmistrza R. do przeprowadzenia postępowania egzekucyjnego, na wniosek A. F. z dnia 24 kwietnia 2014 r., zgodnie z przepisami ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (Dz. U. z 2012 r., poz. 1015 ze zm.) – w terminie 2 miesięcy od daty zwrotu organowi akt administracyjnych, 2. stwierdza, że bezczynność i przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawie miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa, 3. wymierza Burmistrzowi R. grzywnę w wysokości 500 (pięćset) złotych, 4. zasądza od Burmistrza R. na rzecz A. F. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Skarga została wywiedziona na podstawie następujących okoliczności.

1. Ostateczną i prawomocną decyzją z dnia [...] lutego 2014 r. Samorządowe Kolegium w Ł. utrzymało w mocy decyzję Burmistrza R. z dnia [...] grudnia 2013 r. nr [...] nakazującą K. i W. R., będących właścicielami działki nr ewid. [...] w R., przywrócenie stanu pierwotnego poprzez pogłębienie rowu na tej działce, biegnącego wzdłuż drogi powiatowej (dz. nr. ewid. [...]) oraz odsłonięcie wlotu przepustu pod drogą powiatową w km 3+677 oraz nakazującą Powiatowi G., będącego właścicielem działki nr ewid. [...] w R., stanowiącej drogę powiatową, przywrócenie stanu poprzedniego poprzez udrożnienie istniejącego przepustu pod tą droga w k. 3+667 i odsłonięcie wylotu tego przepustu. Decyzja ta została doręczona Burmistrzowi R. w dniu 27 lutego 2014 r.

2. W piśmie z dnia 24 kwietnia 2014 r. A. F. złożył do Burmistrza R. wniosek o natychmiastowe wyegzekwowanie ww. decyzji SKO.

3. W odpowiedzi na powyższe organ w dniu 28 kwietnia 2014 r. przeprowadził rozmowę z A. K. właścicielem działki nr ewid. [...], na którą to działkę spływałyby wody opadowe, gdyby wykonano przedmiotową decyzję. Podczas spotkania zaproponowano wykonanie na ww. działce rowu otwartego lub rurociągu PVC o długości 110-160 m i średnicy 11 cm, kierującego wody od przepustu pod droga powiatową docelowo do cieku. Zainteresowany nie wyraził zgody.

4. W dniu 26 maja 2014 r. A. F. złożył do Samorządowego Kolegium Odwoławczego w Ł. skargę na bezczynność Burmistrza R. (skarga została przesłana w dniu 2 czerwca 2014 r.).

5. Postanowieniem z dnia [...] czerwca 2014 r. nr [...] Samorządowe Kolegium Odwoławcze w Ł. uznało zażalenie za uzasadnione i wyznaczyło dodatkowy termin załatwienia sprawy do dnia 16 lipca 2014 r.

6. W następstwie powyższego postanowienia Burmistrz R. w dniu 4 lipca 2014 r. wystosował, w trybie art. 15 ustawy o postepowaniu egzekucyjnym w administracji, upomnienia do Zarządu Dróg Powiatowych w G., do Powiatu G. oraz do K. i W. R. dotyczące wykonania obowiązku wynikającego z przedmiotowej decyzji w ciągu 7 dni od dnia doręczenia upomnienia. Pouczono przy tym, że w przypadku niewykonania obowiązku we wskazanym terminie zostanie wszczęte postępowanie egzekucyjne przewidziane dla egzekucji administracyjnej obowiązków o charakterze niepieniężnym. O fakcie wysłania upomnień organ zawiadomił A. F.

7. W odpowiedzi na upomnienie Zarząd Dróg Powiatowych w piśmie z dnia 14 lipca 2014 r. poinformował, że w związku z brakiem urządzeń regulujących gospodarkę wodną na obszarze działki nr [...] niemożliwe jest wykonanie przepustu pod droga powiatową nr [...] do momentu ich wykonania.

8. W odpowiedzi na to pismo Burmistrz R. w piśmie z dnia 21 sierpnia 2014 r. skierowanym do Powiatu G. i Zarządu Dróg Powiatowych w G., podniósł że takie wytłumaczenie jest niewystarczające i nie zasługuje na uwzględnienie. Ponownie wezwał do wykonania decyzji w ciągu 7 dni od dnia doręczenia pisma pod rygorem wszczęcia postepowania egzekucyjnego. Do pisma dołączono opinię biegłego z zakresu naruszenia stosunków wodnych, w której określono warianty techniczne odprowadzenia wód z działek powyższej drogi powiatowej.

9. W piśmie z dnia 31 lipca 2014 r. A. F. złożył do sądu administracyjnego skargę na bezczynność Burmistrza R. polegającą na niewykonaniu przedmiotowej decyzji. Wniósł o zobowiązanie organu do wykonania tej decyzji i zasądzenie kosztów postępowania wg norm przypisanych.

10. Organ w odpowiedzi na skargę opisał przebieg postępowania i wniósł o jej odrzucenie ewentualnie oddalenie. Do akt dołączono pismo Zarządu Dróg Powiatowych w G. z dnia 3 września 2014 r., stanowiące odpowiedź na wezwanie z dnia 21 sierpnia 2014 r., w którym poinformowano, że podjęte zostały działania mające na celu udrożnienie przepustu w drodze powiatowej nr 1789B w m. R. Od strony działki nr [...] oczyszczono dostępny odcinek. Próba oczyszczenia przepustu od strony działki nr [...] spotkała się z protestem właściciela tej działki powołującego się na zapisy przedmiotowej decyzji dotyczące wykonania przez Gminę R. odprowadzenia wody z przepustu. W związku z powyższym dokonano odkrywki przepustu przy krawędzi jezdni i stwierdzono, że kręgi betonowe są popękane i uszkodzone. Wskazano, że prawdopodobnie takie uszkodzenia przepustu występują pod jezdnią. Dlatego konieczny jest całościowy remont przepustu, polegający na rozbiórce i odbudowie obiektu z nowych materiałów. Powyższe prace wymagają przygotowania dokumentacji technicznej i zabezpieczenia środków finansowych. Prace będzie można zrealizować po wykonaniu odpływu z przepustu.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku zważył co następuje.

Skarga zasługuje na uwzględnienie, albowiem brak podjęcia działań przez Burmistrza R. w trybie przepisów ustawy z dnia 17 czerwca 1966 r. o postępowaniu egzekucyjnym w administracji (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 1015 ze zm., dalej powoływana jako u.p.e.a), celem wyegzekwowania nakazu przywrócenia stosunków wodnych orzeczonego ostateczną decyzją tego organu z dnia [...] grudnia 2013 r. dowodzi zaistnienia w sprawie stanu bezczynności organu i wystąpienia przewlekłości postępowania.

Bezczynność organu administracji publicznej ma miejsce wówczas, gdy w prawnie określonym terminie organ nie podejmuje żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie czynności podejmuje, ale postępowania nie kończy wydaniem decyzji, postanowienia, czy innego aktu, których wydania w danym postępowaniu wymaga przepis prawa (vide: między innymi, wyroki WSA w Gdańsku z 3 lipca 2013 r., II SAB/Gd 54/13, WSA w Białymstoku z 25 października 2012 r., II SAB/Bk 27/12 i z 15 listopada 2012 r., II SAB/Bk 53/12 – dostępne w Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych http://orzeczenia.nsa.gov.pl). Dla oceny zasadności skargi na bezczynność nie mają znaczenia powody, dla których wymagane prawem czynności lub akt, nie zostały podjęte (T. Woś, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, Komentarz, Warszawa 2005, wyrok NSA z 22 grudnia 1998 r., III SAB 77/98, Lex nr 36590, czy wyrok WSA w Warszawie z 8 czerwca 2004 r., III SAB/Wa 8/04, Lex nr 160109). Instytucja przewlekłości postępowania administracyjnego została wprowadzona do kodeksu postępowania administracyjnego na mocy ustawy nowelizacyjnej z dnia 3 grudnia 2010 r. o zmianie ustawy Kodeks postępowania administracyjnego oraz ustawy – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2011r. nr 6, poz. 18). Ww. ustawa nowelizacyjna przyznała stronom postępowania z mocą od 11 kwietnia 2012 r. uprawnienie do podważania przed sądem administracyjnym przewlekłości postępowania administracyjnego. Na mocy kolejnych nowelizacji ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, sąd administracyjny został wyposażony w kompetencję do stwierdzania, czy bezczynność organu administracji lub przewlekłe prowadzenie postępowania, miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa (vide: zmiany wprowadzone z mocą od 17 maja 2011 r. na podstawie ustawy z 20 stycznia 2011 r. o odpowiedzialności majątkowej funkcjonariuszy publicznych za rażące naruszenie prawa – Dz. U. z 2011 r. nr 34, poz. 173) oraz w kompetencję do wymierzania organowi administracji grzywny w przypadku stwierdzania między innymi przewlekłości postępowania (vide: zmiany wprowadzone z mocą od 12 lipca 2011 r. na podstawie ustawy z 25 marca 2011 r. o zmianie ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz ustawy – Kodeks postępowania administracyjnego – Dz. U. z 2011 r. nr 76, poz. 409). W literaturze przedmiotu i w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, pod pojęciem przewlekłości postępowania administracyjnego, rozumie się stan, w którym organ administracji nie załatwia sprawy w terminie a podejmowane przez organ czynności procesowe nie charakteryzują się koncentracją niezbędną w świetle art. 12 k.p.a. ustanawiającego zasadę szybkości postępowania, względnie mają charakter czynności pozornych, nieistotnych dla merytorycznego załatwienia sprawy. Przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ zaistnieje, gdy będzie mu można skutecznie przedstawić zarzut niedochowania należytej staranności w takim zorganizowaniu postępowania administracyjnego, by zakończyło się ono w rozsądnym terminie, względnie zarzut prowadzenia czynności w tym dowodowych, pozbawionych dla sprawy jakiegokolwiek znaczenia (tak NSA w uzasadnieniu wyroku w sprawie II OSK 1956/12). O przewlekłości postępowania przed organem administracji można mówić, gdy czas jego trwania przekracza rozsądne granice, przy uwzględnieniu terminowości i prawidłowości czynności podjętych przez organ, a także stopnia zawiłości sprawy i postawy samej strony tj. gdy naruszone zostaje prawo strony do rozpoznania sprawy bez nieuzasadnionej zwłoki (tak NSA w postanowieniu sygn. II GPP 5/10). W tezie wyroku WSA we Wrocławiu sygn. II SAB/Wr 71/11 (Lex nr 1139146) został zaś zaprezentowany pogląd, że przez pojęcie "przewlekłego postępowania" należy rozumieć sytuacje prowadzenia postępowania w sposób nieefektywny poprzez wykonywanie czynności w dużym odstępie czasu bądź wykonywanie czynności pozornych, powodujących, że formalnie organ nie jest bezczynny, ewentualnie mnożenie przez organ czynności dowodowych ponad potrzebę wynikającą z istoty sprawy, czy też jako stan, w którym organ w sposób nieuzasadniony "przedłuża" w trybie art. 36 par. 2 k.p.a. termin załatwienia sprawy, powołując się na niezależne od niego przyczyny uniemożliwiające dotrzymanie terminu podstawowego.

Jako, że w sprawie niniejszej zarzutami skargi objęto postępowanie organu na etapie postępowania egzekucyjnego wskazać należy, że zgodnie z art. 18 u.p.e.a. jeżeli przepisy niniejszej ustawy nie stanowią inaczej, w postępowaniu egzekucyjnym mają odpowiednie zastosowanie przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego. Oznacza to, że w toku postępowania egzekucyjnego podobnie jak i w toku postępowania administracyjnego jedną z podstawowych zasad jest szybkość postępowania wyrażona w art. 12 § 1 i 2 k.p.a. w. zw. z art. 18 u.p.e.a. Jej istota sprowadza się do tego, że organy administracji publicznej powinny działać w sprawie wnikliwie i szybko, posługując się możliwie najprostszymi środkami prowadzącymi do jej załatwienia. Natomiast sprawy, które nie wymagają zbierania dowodów, informacji lub wyjaśnień, powinny być załatwione niezwłocznie. W myśl art. 35 § 1 - § 3 k.p.a. organy administracji publicznej obowiązane są załatwiać sprawy bez zbędnej zwłoki. Niezwłocznie powinny być załatwiane sprawy, które mogą być rozpatrzone w oparciu o dowody przedstawione przez stronę łącznie z żądaniem wszczęcia postępowania lub w oparciu o fakty i dowody powszechnie znane albo znane z urzędu organowi, przed którym toczy się postępowanie, bądź możliwe do ustalenia na podstawie danych, którymi rozporządza ten organ. Załatwienie sprawy wymagającej postępowania wyjaśniającego powinno nastąpić nie później niż w ciągu miesiąca, a sprawy szczególnie skomplikowanej - nie później niż w ciągu dwóch miesięcy od dnia wszczęcia postępowania, zaś w postępowaniu odwoławczym - w ciągu miesiąca od dnia otrzymania odwołania. O każdym przypadku niezałatwienia sprawy w terminie określonym w art. 35 k.p.a. lub w przepisach szczególnych organ administracji publicznej jest obowiązany zawiadomić strony, podając przyczyny zwłoki i wskazując nowy termin załatwienia sprawy (art. 36 § 1 k.p.a.). Ten sam obowiązek ciąży na organie administracji publicznej również w przypadku zwłoki w załatwieniu sprawy z przyczyn niezależnych od organu (art. 36 § 2 k.p.a.).

W myśl art. 2 § 1 pkt 10 u.p.e.a. egzekucji administracyjnej podlegają obowiązki o charakterze niepieniężnym pozostające we właściwości organów administracji rządowej i samorządu terytorialnego lub przekazane do egzekucji administracyjnej na podstawie przepisu szczególnego. Egzekucja administracyjna może być wszczęta, jeżeli wierzyciel, po upływie terminu do wykonania przez zobowiązanego obowiązku, przesłał mu pisemne upomnienie, zawierające wezwanie do wykonania obowiązku z zagrożeniem skierowania sprawy na drogę postępowania egzekucyjnego, chyba że przepisy szczególne inaczej stanowią. Postępowanie egzekucyjne może być wszczęte dopiero po upływie 7 dni od dnia doręczenia tego upomnienia (art. 15 § 1 u.p.e.a.). Organ egzekucyjny wszczyna egzekucję administracyjną na wniosek wierzyciela i na podstawie wystawionego przez niego tytułu wykonawczego, sporządzonego według ustalonego wzoru (art. 26 § 1 u.p.e.a.). Jeżeli wierzyciel jest jednocześnie organem egzekucyjnym, przystępuje z urzędu do egzekucji na podstawie tytułu wykonawczego przez siebie wystawionego (art. 26 § 4 u.p.e.a.). Wszczęcie egzekucji administracyjnej następuje z chwilą doręczenia zobowiązanemu odpisu tytułu wykonawczego (art. 26 § 5 pkt 1 u.p.e.a.).

W rozpoznawanej sprawie okolicznością niesporną jest, że nakaz przywrócenia stosunków wodnych ma charakter obowiązku niepieniężnego, zaś egzekucja obowiązków o charakterze niepieniężnym unormowana została w dziale III u.p.e.a. w przepisach art. 117 i następne u.p.e.a. W rozdziale 2 ustawodawca określił zasady stosowania grzywny w celu przymuszenia, zaś w rozdziale 3 zasady dotyczące wykonania zastępczego. Pierwszy z wymienionych środków egzekucyjnych, czyli grzywnę w celu przymuszenia, nakłada się, gdy egzekucja dotyczy spełnienia przez zobowiązanego obowiązku znoszenia lub zaniechania albo obowiązku wykonania czynności, a w szczególności czynności, której z powodu jej charakteru nie może spełnić inna osoba za zobowiązanego. Grzywnę nakłada się również, jeżeli nie jest celowe zastosowanie innego środka egzekucji obowiązków o charakterze niepieniężnym (art. 119 u.p.e.a.). Grzywna w celu przymuszenia może być nakładana kilkakrotnie w tej samej lub wyższej kwocie, z zastrzeżeniem § 4. Z zastrzeżeniem § 5 każdorazowo nałożona grzywna nie może przekraczać kwoty 10.000 zł, a w stosunku do osób prawnych i jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej kwoty 50.000 zł. Grzywny nakładane wielokrotnie nie mogą łącznie przekroczyć kwoty 50.000 zł, a w stosunku do osób prawnych i jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej kwoty 200.000 zł (art. 121 § 1-3). Grzywnę w celu przymuszenia w myśl art. 122 §1 i 2 u.p.e.a. nakłada organ egzekucyjny, który doręcza zobowiązanemu:

1) odpis tytułu wykonawczego zgodnie z art. 32;

2) postanowienie o nałożeniu grzywny.

Postanowienie o nałożeniu grzywny powinno zawierać:

1) wezwanie do uiszczenia nałożonej grzywny w oznaczonym terminie z pouczeniem, że w przypadku nieuiszczenia grzywny w terminie zostanie ona ściągnięta w trybie egzekucji administracyjnej należności pieniężnych;

2) wezwanie do wykonania obowiązku określonego w tytule wykonawczym w terminie wskazanym w postanowieniu, z zagrożeniem, że w razie niewykonania obowiązku w terminie będą nakładane dalsze grzywny w tej samej lub wyższej kwocie, a w przypadku obowiązku wynikającego z przepisów prawa budowlanego lub z zakresu bezpieczeństwa i higieny pracy będzie orzeczone wykonanie zastępcze.

Natomiast drugi z środków egzekucyjnych, a więc wykonanie zastępcze stosuje się, gdy egzekucja dotyczy obowiązku wykonania czynności, którą można zlecić innej osobie do wykonania za zobowiązanego i na jego koszt (art. 127 u.p.e.a.).

Zgodnie w treścią art. 128 u.p.e.a. w celu zastosowania środka egzekucyjnego określonego w art. 127 organ egzekucyjny doręcza zobowiązanemu:

1) odpis tytułu wykonawczego zgodnie z art. 32;

2) postanowienie, że obowiązek objęty tytułem wykonawczym zostanie w trybie postępowania egzekucyjnego wykonany zastępczo przez inną osobę za zobowiązanego, na jego koszt i niebezpieczeństwo (§ 1).

W postanowieniu o zastosowaniu wykonania zastępczego organ egzekucyjny może wezwać zobowiązanego do wpłacenia w oznaczonym terminie określonej kwoty tytułem zaliczki na koszty wykonania zastępczego, z pouczeniem, że w przypadku niewpłacenia kwoty w tym terminie zostanie ona ściągnięta w trybie egzekucji administracyjnej należności pieniężnych (§ 2).

W postanowieniu o zastosowaniu wykonania zastępczego organ egzekucyjny może również nakazać zobowiązanemu dostarczenie posiadanej dokumentacji, a także posiadanych materiałów i środków przewozowych, niezbędnych do zastępczego wykonania egzekwowanej czynności, z zagrożeniem zastosowania odpowiednich środków egzekucyjnych w razie uchylenia się zobowiązanego od dostarczenia tych dokumentów, materiałów i środków przewozowych (§ 3). Zobowiązanemu służy prawo zgłoszenia zarzutów i wniesienia zażalenia w sprawie prowadzenia postępowania egzekucyjnego (art. 33 i 34) oraz prawo wniesienia zażalenia na postanowienie o zastosowaniu wykonania zastępczego (§ 4).

Przywołane wyżej przepisy dowodzą, że w przypadku biernej postawy podmiotu zobowiązanego do wykonania obowiązku wynikającego z ostatecznej decyzji administracyjnej, organy prowadzące postępowanie egzekucyjne nie zostały pozbawione przez ustawodawcę prawnych możliwości zastosowania środków, których - celem najogólniej rzecz ujmując - jest przymuszenie zobowiązanego do wykonania nałożonego nań obowiązku. Takimi środkami są niewątpliwie grzywna w celu przymuszenia, której jednorazowa wysokość może sięgnąć nawet 10.000 zł, z tym że ostatecznie suma nałożonych grzywien nie może przekroczyć kwoty 50.000 zł oraz wykonanie zastępcze, którego wdrożenie organ egzekucyjny winien rozważyć wówczas, gdy nakładane grzywny nie prowadzą do wykonania przez zobowiązanego ciążącego nań obowiązku.

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego potwierdza w sposób nie budzący jakichkolwiek wątpliwości, że Burmistrz R., będąc jednocześnie organem egzekucyjnym i wierzycielem, pozostaje bezczynny w podejmowaniu środków egzekucyjnych zmierzających do realizacji nakazu przywrócenia stosunków wodnych i prowadzone przez niego w tym zakresie postępowanie jest przewlekłe. W ocenie Sądu zarówno bezczynność i przewlekłość postępowania w realiach sprawy niniejszej mają charakter rażący. Wprawdzie organ od momentu złożenia przez A. F. wniosku o wyegzekwowanie decyzji starał się doprowadzić do jej wykonania m.in. w dniu 28 kwietnia 2014 r. przeprowadził rozmowę z właścicielem działki nr [...], wystosował dwa upomnienia w dniu 4 lipca 2014 r. i 21 sierpnia 2014 r., jednakże nie zmienia to postaci rzeczy, że organ do chwili obecnej nie wszczął formalnie postępowania egzekucyjnego. Pomimo dwukrotnego upomnienia nie wystawił tytułu wykonawczego, którego doręczenie zobowiązanemu powoduje wszczęcie egzekucji w administracji. Powyższe dowodzi po pierwsze tego że organ jest bezczynny bo przez pół roku nie wszczął formalnie postępowania egzekucyjnego, po wtóre że organ prowadzi postępowanie w sposób przewlekły, albowiem do chwili wyrokowania podejmował nieefektywne czynności.

Zgodnie z art. 149 § 1 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi Sąd uwzględniając skargę na bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania, zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu lub interpretacji lub dokonania czynności lub stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa. Kierując się treścią powyższego przepisu oraz mając na względzie niedopuszczalność przesądzania wyniku sprawy, Sąd sformułował obowiązek organu jako obowiązek przeprowadzenia postepowania egzekucyjnego zgodnie z przepisami ustawy o postepowaniu egzekucyjnym w administracji w terminie 2 miesięcy od daty zwrotu akt organowi. Stosownie do treści art. 149 § 1 zdanie drugie (in fine) ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, uwzględniając skargę na bezczynność sąd jednocześnie stwierdza, czy bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa. Jak wyjaśnił Wojewódzki Sąd Administracyjny w Białymstoku w tezie wyroku z dnia 8 października 2013 r. sygn. II SAB/Bk 65/13 ocena charakteru naruszenia prawa powinna być dokonywana w powiązaniu z okolicznościami danej sprawy, rozpatrywanej indywidualnie, wyznaczonej przez wiele elementów zmiennych. Każda bezczynność lub przewlekłość postępowania jest bowiem naruszeniem prawa. Nie można jednak przyjąć, że w każdej bezczynności lub przewlekłości mamy do czynienia z rażącym naruszeniem prawa. W sprawie niniejszej biorąc pod uwagę czasokres bezczynności organu w formalnym wszczęciu postępowania egzekucyjnego jak i bezspornie bezefektywny charakter podejmowanych przez organ czynności, Sąd uznał, iż zaistniały podstawy do przypisania organowi bezczynności i przewlekłości o rażącym charakterze. Tym bardziej, że od dnia wydania postanowienia przez SKO uwzględniającego zażalenie na bezczynność, tj. od dnia [...] czerwca 2014 r. organ miał świadomość zachodzącego w sprawie stanu bezczynności. Przyczyny, dla których Sąd stwierdził bezczynność organu i przewlekłe prowadzenie postępowania z rażącym naruszeniem prawa, legły również u podstaw wymierzania organowi grzywny, uprawnienie sądu do wymierzenia której (z urzędu lub na wniosek) wynika z art. 149 § 2 ustawy - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Skład orzekający uznał, że grzywną współmierną do stopnia naruszenia prawa bezczynnością i przewlekłością organu, będzie kwota 500 zł. O kosztach postępowania należnych skarżącemu od organu Sąd rozstrzygnął w punkcie czwartym sentencji wyroku, uwzględniając brzmienie art. 200 p.p.s.



Powered by SoftProdukt