Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Jan Paweł Tarno, Sędzia NSA Joanna Banasiewicz, Sędzia del. WSA Olga Żurawska-Matusiak (spr.), Protokolant asystent sędziego Katarzyna Kudrzycka, po rozpoznaniu w dniu 25 listopada 2015 r. na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Rady Powiatu w Lublińcu od rozstrzygnięcia zawartego w punkcie 1 wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 26 lutego 2015 r. sygn. akt IV SA/Gl 638/14 w sprawie ze skargi Wojewody Śląskiego na uchwałę Rady Powiatu w Lublińcu z dnia [...] lutego 2009 r. nr [...] w przedmiocie regulaminu wynagradzania nauczycieli oddala skargę kasacyjną.

Wyrokiem z 26 lutego 2015 r., sygn. akt IV SA/Gl 638/14 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach, po rozpoznaniu sprawy ze skargi Wojewody Śląskiego na uchwałę Rady Powiatu w Lublińcu z [...] lutego 2009 r. nr [...] w przedmiocie regulaminu wynagradzania nauczycieli, stwierdził nieważność § 4 Regulaminu stanowiącego załącznik do zaskarżonej uchwały i określił, że w tym zakresie uchwała ta nie może być wykonana, w pozostałej części oddalił skargę.

W uzasadnieniu powyższego wyroku Sąd wskazał na następujący stan faktyczny i prawny sprawy:

Uchwałą z [...] lutego 2009 r. nr [...] Rada Powiatu w Lublińcu przyjęła "Regulamin wynagradzania nauczycieli zatrudnionych w szkołach, placówkach oświatowych oraz placówkach opiekuńczo-wychowawczych prowadzonych przez Powiat Lubliniecki", zwany dalej "regulaminem".

W skardze wniesionej w trybie art. 81 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (t. j. Dz. U. z 2013 r., poz. 595 ze zm.) Wojewoda Śląski domagał się stwierdzenia nieważności powyższej uchwały jako sprzecznej z art. 30 ust. 6 ustawy z dnia 26 stycznia 1982 r. Karta Nauczyciela (Dz. U. Nr 97, poz. 674 ze zm.). Organ nadzoru zakwestionował postanowienia § 4 regulaminu, dotyczące dodatku funkcyjnego dla nauczycieli. W szczególności zarzucił, że określono wysokość dodatku jedynie dla wychowawcy klasy i opiekuna stażu, natomiast w stosunku do dyrektora, wicedyrektora oraz nauczyciela pełniącego inne funkcje kierownicze, ograniczono się do ustalenia granic stawek dodatku (często tylko dolnej granicy), przy jednoczesnym braku określenia jednoznacznych kryteriów, za pomocą których istniałaby możliwość konkretyzacji stawek w odniesieniu do poszczególnych osób. Zdaniem organu nadzoru w tym zakresie regulamin charakteryzuje się zbytnią swobodą dla organu ustalającego wysokość dodatku funkcyjnego. Zawarte w § 4 ust. 2 regulaminu wytyczne mają bardzo ogólny i nieprecyzyjny charakter. Według Wojewody stwierdzenie nieważności tej części regulaminu będzie pozbawiać uchwałę elementu obligatoryjnego, wobec czego koniecznym jest stwierdzenie nieważności uchwały w całości.

Odpowiadając na skargę Powiat Lubliniecki wniósł o jej oddalenie wskazując, że zaskarżona uchwała została zmieniona uchwałą z [...] sierpnia 2010 r. przez ustalenie dodatków funkcyjnych dla dyrektorów w formie tzw. "widełek", a wytyczne są sprecyzowane w § 4 ust. 2 regulaminu. Ponadto organ powołał się na funkcjonowanie w obrocie prawnym podobnych uchwał innych organów prowadzących szkoły, w stosunku do których nie podjęto działań nadzorczych.

26 lutego 2015 r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wydał powołany na wstępie wyrok.

W ocenie Sądu zasadny jest zarzut naruszenia art. 30 ust. 6 Karty Nauczyciela przez zawartą w zaskarżonej uchwale regulację w zakresie dodatku funkcyjnego dla nauczycieli. Powyższy przepis upoważnia organ prowadzący szkołę, będący jednostką samorządu terytorialnego, do określenia, w drodze regulaminu, wysokości stawek dodatku funkcyjnego oraz szczegółowych warunków przyznawania tego dodatku. Sąd zwrócił uwagę, na poglądy wyrażone w orzecznictwie, zgodnie z którymi co prawda organowi prowadzącemu przyznano stosunkowo szeroki zakres kompetencji, jednakże nie mogą być one realizowane w sposób dowolny. Konieczne jest takie określenie kryteriów przyznawania dodatku funkcyjnego, by stawka dodatku dla poszczególnych stanowisk była możliwa do ustalenia zgodnie z wolą tego organu i czytelna dla uprawnionych do dodatku. W ocenie Sądu z wyjątkiem stawek dla opiekunów stażu i wychowawcy klasy, które zostały podane w stałej wysokości kwotowej, stawki dodatku funkcyjnego zamieszczone w § 4 ust. 1 regulaminu, nie spełniają powyższego wymogu. Podanie jedynie dolnej granicy kwotowej daje zbyt duże możliwości uznaniowego działania organowi przyznającemu konkretny dodatek. Rzeczywistej stawki dodatku nie obrazują też ogólnikowe kryteria przytoczone w § 4 ust. 2 regulaminu. Zdaniem Sądu powyższe wytyczne są nieprecyzyjne, niepozwalające na ocenę, w jakim stopniu miałyby wpłynąć na wysokość dodatku. Dotyczy to wszystkich czterech punktów tego postanowienia regulaminu, podanych w dodatku w formule niezamkniętego katalogu. W istocie zatem, z uwzględnieniem wskazanych dwóch pozycji tabeli, w zakresie dodatku funkcyjnego zaskarżona uchwała nie realizuje delegacji ustawowej z art. 30 ust. 6 Karty Nauczyciela, bowiem nie określa prawidłowo wysokości stawek omawianego dodatku. Oznacza to istotną wadę prawną uchwały, która według art. 79 ust. 1 ustawy o samorządzie powiatowym powoduje nieważność jej postanowień odnoszących się do poruszonej kwestii. W ocenie Sądu stwierdzeniu nieważności nie stoi na przeszkodzie fakt podjęcia w 2010 r. uchwały zmieniającej. Uchwała ta weszła w życie dopiero po upływie 14 dni od dnia jej ogłoszenia w Dzienniku Urzędowym Województwa Śląskiego i nie ma mocy wstecznej. Powyższe oznacza, że zaskarżona uchwała przez określony czas w całości funkcjonowała w obrocie prawnym i mogła powodować skutki prawne. Ponadto Sąd zwrócił uwagę, że nie uległ zmianie § 4 ust. 2 regulaminu, także niespełniający wymogów legalności. Z kolei sam upływ czasu nie wpływa na możliwość stwierdzenia nieważności uchwały będącej aktem prawa miejscowego (art. 82 ustawy o samorządzie powiatowym).

Jednocześnie Sąd ocenił, że nie zasługiwał na uwzględnienie wniosek Wojewody o stwierdzenie nieważności całej uchwały. Wadliwa jest bowiem jedynie jedna, wyodrębniona część regulaminu stanowiącego załącznik do uchwały, dotycząca tylko jednego dodatku dla nauczycieli i tylko w tym zakresie Wojewoda dopatrzył się podstaw do wdrożenia swoich uprawnień nadzorczych.

Od powyższego wyroku skargę kasacyjną wniósł Powiat Lubliniecki.

Na podstawie art. 173 i art. 174 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r., poz. 270 ze zm.; zwanej dalej P.p.s.a.) zaskarżył wyrok z 26 lutego 2015 r. w części - co do pkt 1.

Zaskarżonemu wyrokowi na podstawie art. 174 pkt 1 P.p.s.a. zarzucił naruszenie prawa materialnego poprzez błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 30 ust. 6 pkt 1 Karty Nauczyciela, poprzez przyjęcie przez Sąd, iż zapis § 4 ust. 1 regulaminu stanowiącego załącznik do zaskarżonej uchwały z wyjątkiem stawek dla opiekunów stażu i wychowawcy klasy nie mieści się w granicy delegacji ustawowej wynikającej z art. 30 ust. 6 pkt 1 Karty Nauczyciela, dotyczącej możliwości określania w drodze regulaminu wysokości stawek dodatku funkcyjnego oraz poprzez przyjęcie, iż zapis § 4 ust. 2 regulaminu stanowiącego załącznik do zaskarżonej uchwały nie spełnia wymogów legalności.

Podnosząc powyższy zarzut skarżący kasacyjnie wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku w części co do pkt 1 i orzeczenie reformatoryjne, tj. oddalenie skargi Wojewody Śląskiego w zakresie żądania stwierdzenia nieważności zapisu § 4 regulaminu stanowiącego załącznik do skarżonej przez niego uchwały, ewentualnie o uchylenie zaskarżonego wyroku co do pkt 1 i przekazanie sprawy w tym zakresie do ponownego rozpoznania. Ponadto wniósł o zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi kasacyjnej wskazał, że wykładnia art. 30 ust. 6 pkt 1 Karty Nauczyciela, dokonana przez Sąd pierwszej instancji nie odpowiada prawu. Delegacja wynikająca z powyższego przepisu przyznaje organowi prowadzącemu szkołę, będącemu jednostką samorządu terytorialnego, kompetencje do ustalania, przy uwzględnieniu przewidywalnej struktury zatrudnienia, w drodze regulaminu, wysokości m. in. dodatku funkcyjnego dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego. Zapis § 4 Regulaminu wynagradzania nauczycieli zatrudnionych w szkołach, placówkach oświatowych oraz placówkach opiekuńczo-wychowawczych prowadzonych przez Powiat Lubliniecki, stanowiącego załącznik do skarżonej uchwały, określający wysokość stawek dodatku funkcyjnego poprzez podanie przedziału kwotowego lub dolnej jego granicy przy określeniu wskazanych w ust. 2 tegoż paragrafu kryteriów - jest zapisem spełniającym kryteria określone w delegacji ustawowej.

Zdaniem skarżącego kasacyjnie określenie wysokości dodatku w formie kwotowej nie jest warunkiem sine qua non legalności podjętej przez jednostkę samorządu terytorialnego uchwały przyjmującej przedmiotowy regulamin. Argumentując powyższe wskazał, iż zgodnie z orzecznictwem sądowoadministracyjnym, forma określenia wysokości stawki dodatku zależy od organu uchwałodawczego - może to być wysokość kwotowa, procent od wynagrodzenia zasadniczego, przedział określający dodatek w wysokości od - do, czy też uzależnienie przyznania dodatku od poszczególnych okoliczności związanych z uzyskaniem do niego prawa. Uchwałodawca musi zatem określić kryteria przyznawania dodatku na tyle precyzyjnie, by stawka dodatku dla poszczególnych stanowisk była możliwa do ustalenia zgodnie z jego wolą i czytelna dla uprawnionych do dodatku.

Zdaniem skarżącego kasacyjnie bezzasadne jest twierdzenie Sądu pierwszej instancji, że "podanie jedynie dolnej granicy kwotowej daje zbyt duże możliwości uznaniowego działania organowi przyznającemu konkretny dodatek". Dopuszczalność ustanowienia tylko dolnej granicy potwierdza bowiem utrwalona linia orzecznicza, gdzie zastrzega się jedynie, by postanowienia takie nie zmierzały do ominięcia prawa przez brak minimalnego dodatku, a co za tym idzie - faktyczne pozbawienie uprawnień do dodatku funkcyjnego. Biorąc pod uwagę specyfikę dodatku funkcyjnego konieczne jest zatem jedynie określenie dodatku poprzez wskazanie jego minimalnej kwoty. Ponadto skarżący kasacyjnie wskazał, że uchwałodawca przewiduje uzależnienie wysokości dodatku funkcyjnego w szczególności od: wielkości szkoły i jej struktury organizacyjnej, złożoności zadań wynikających z zajmowanego stanowiska, czy liczby pozostałych stanowisk kierowniczych w szkole, co należy uznać za kryteria wystarczające dla ustalenia dodatku w odpowiedniej wysokości. Podobnie formuła katalogu otwartego nie stoi w sprzeczności z ustawą.

W związku z powyższym skarżący kasacyjnie uznał, iż § 4 regulaminu będącego załącznikiem do uchwały Rady Powiatu w Lublińcu z [...] lutego 2009 r. nr [...] w przedmiocie regulaminu wynagradzania nauczycieli spełnia kryteria narzucone ustawą i nie jest sprzeczny z Kartą Nauczyciela. Skoro bowiem wysokość dodatków może być określona przedziałowo, w tym także poprzez określenie tylko dolnej jego granicy oraz ustalenie odpowiednich kryteriów, to nie zaszły przesłanki niezgodności z prawem § 4 regulaminu.

Pismem z 21 maja 2015 r. Wojewoda Śląski złożył odpowiedź na skargę kasacyjną, wnosząc o jej oddalenie.

Wojewoda zwrócił uwagę, że w zaskarżonym wyroku Sąd nie orzekł, iż dodatek funkcyjny musi być określony kwotowo i nie można interpretować go w taki sposób, że jedyną możliwością określenia dodatku funkcyjnego jest wskazanie konkretnej kwoty. Sąd uznał bowiem, iż "konieczne jest takie określenie kryteriów przyznawania dodatku funkcyjnego, by stawka dodatku dla poszczególnych stanowisk była możliwa do ustalenia zgodnie z wolą tego organu i czytelna dla uprawnionych do dodatku". Zdaniem Wojewody podanie jedynie dolnej granicy kwoty dodatku funkcyjnego nie wypełnia wymagań stawianych aktom prawa miejscowego, wynikającym z art. 30 ust. 6 Karty Nauczyciela.

Wojewoda nie zgodził się również z argumentacją, że uchwałodawca przewidując uzależnienie wysokości dodatku funkcyjnego od przytoczonych w uchwale kryteriów umożliwił ustalenie dodatku w odpowiedniej wysokości. Regulacja zawarta w przedmiotowej uchwale zawiera przepisy, które pozostawiają zbyt dużą uznaniowość organowi wykonawczemu. W związku z tym, uchwała nie chroni w sposób wystarczający interesu osób, które będą aplikować na stanowiska objęte dodatkiem funkcyjnym. Zdaniem organu nadzoru wysokość dodatku funkcyjnego powinna wynikać bezpośrednio z aktu prawa miejscowego, mieć ustaloną, jasną wysokość i stanowić obiektywną realizację celu, jakim jest wynagrodzenie osoby zajmującej odpowiednie stanowisko, z którym wiąże się większa odpowiedzialność i liczniejsze zadania.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył co następuje:

Na wstępie wyjaśnić należy, że stosownie do brzmienia art. 183 § 1 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając sprawę na skutek wniesienia skargi kasacyjnej związany jest granicami tej skargi, a z urzędu bierze pod rozwagę tylko nieważność postępowania, która zachodzi w wypadkach określonych w § 2 tego przepisu. Podstaw nieważnościowych w niniejszej sprawie nie stwierdzono. Oznacza to, że przytoczone w skardze kasacyjnej przyczyny wadliwości prawnej zaskarżonego orzeczenia determinują zakres kontroli dokonywanej przez Naczelny Sąd Administracyjny. Podstawy, na których można oprzeć skargę kasacyjną, wynikają z przepisu art. 174 P.p.s.a. Wedle jego pkt 1 może ją stanowić naruszenie prawa materialnego, przy czym przewiduje się dwie jego postacie, a mianowicie błędną jego wykładnię lub niewłaściwe zastosowanie. Błędna wykładnia oznacza nieprawidłowe zrekonstruowanie treści normy prawnej wynikającej z konkretnego przepisu, czyli mylne zrozumienie określonej normy prawnej, natomiast niewłaściwe zastosowanie to dokonanie wadliwej subsumpcji przepisu do ustalonego stanu faktycznego, czyli niezasadne uznanie, że stan faktyczny sprawy odpowiada hipotezie określonej normy prawnej. Również druga podstawa kasacyjna wymieniona w art. 174 pkt 2 P.p.s.a. – naruszenie przepisów postępowania – może przejawiać się w tych samych postaciach, co naruszenie prawa materialnego, przy czym w tym wypadku ustawa wymaga, aby skarżący nadto wykazał możliwość wpływu wytkniętego uchybienia na wynik sprawy.

W rozpoznawanej sprawie zgłoszony został jedynie zarzut naruszenia prawa materialnego, w ramach którego skarżący kasacyjnie zarzucił błędną wykładnię i niewłaściwe zastosowanie art. 30 ust. 6 pkt 1 Karty Nauczyciela, zgodnie z którym organ prowadzący szkołę będący jednostką samorządu terytorialnego, uwzględniając przewidywaną strukturę zatrudnienia, określa dla nauczycieli poszczególnych stopni awansu zawodowego, w drodze regulaminu wysokość stawek dodatków, o których mowa w art. 1 pkt 2 oraz szczegółowe warunki przyznawania tych dodatków, z zastrzeżeniem art. 33 i 34.

W rozpoznawanej sprawie kwestionowane są zapisy regulaminu dotyczące dodatku funkcyjnego.

Przed przystąpieniem do dalszych rozważań celowym jest przypomnienie, iż samorząd terytorialny to część składowa władzy wykonawczej w państwie. Przedmiotem jego działań są sprawy stanowiące część zadań należących do zakresu tej władzy (art. 163 Konstytucji RP). Konstytucja RP przyznaje jednostkom samorządu terytorialnego w ramach przyznanych im uprawnień samodzielność podlegającą z mocy art. 165 Konstytucji RP ochronie sądowej. Jednocześnie jednak działalność jednostek samorządu terytorialnego poddana została nadzorowi wskazanych w Konstytucji organów z punktu widzenia legalności, o czym mowa w art. 171 ust. 1 Konstytucji RP.

Zaskarżona w ramach działań nadzorczych uchwała Rady Powiatu w Lublińcu z [...] lutego 2009 r. nr [...] w sprawie przyjęcia "Regulaminu wynagradzania nauczycieli zatrudnionych w szkołach, placówkach oświatowych oraz placówkach opiekuńczo – wychowawczych prowadzonych przez Powiat Lubliniecki" zaliczana jest do kategorii aktów prawa miejscowego, a więc aktów normatywnych obowiązujących na określonej części terytorium państwa (art. 87 ust. 2 Konstytucji RP), a w ujęciu funkcjonalnym jej moc została zrównana z rozporządzeniem wykonawczym (por. wyrok NSA z 10 lipca 2001 r., SA/Wr 2729/00, publ. OwSS 2002/1/19).

Podobnie jak w przypadku upoważnienia ustawowego do wydania rozporządzenia, przepis ustawy, ustanawiający upoważnienie do wydania aktu prawa miejscowego podlega ścisłej wykładni językowej i nie może prowadzić do objęcia zakresem upoważnienia materii w nim nie wymienionych w drodze wykładni celowościowej (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z 25 maja 1998 r., K 19/97, OTK ZU nr 4/1998, poz. 48, s. 262). Organ władzy wykonawczej wykonujący kompetencję prawodawczą zawartą w upoważnieniu ustawowym jest zatem obowiązany działać ściśle w granicach tego upoważnienia. Nie jest upoważniony ani do regulowania tego, co zostało już ustawowo uregulowane, ani też do wychodzenia poza zakres upoważnienia ustawowego (por. wyrok NSA z 28 stycznia 2010 r., I OSK 1518/09, dostępny w internetowej bazie orzeczeń pod adresem https://cbois.nsa.gov.pl, dalej jako CBOSA).

Wzorcem normatywnym wyznaczającym granice materialne, procesowe i kompetencyjne dla stanowienia prawa miejscowego w zakresie wynagradzania nauczycieli przez organy prowadzące szkołę, będące jednostkami samorządu terytorialnego, jest wskazany w podstawie prawnej uchwały z [...] lutego 2009 r. przepis art. 30 ust. 6 Karty Nauczyciela.

Przepis ten z jednej strony wskazuje zagadnienia powierzone organowi prowadzącemu szkołę do uregulowania w formie uchwały, z drugiej zaś strony określa granice przyznanej mu w tym zakresie kompetencji prawotwórczej. Upoważnienie organu prowadzącego szkołę przy podejmowaniu regulaminów wynagradzania nauczycieli zostało ograniczone wyłącznie do określenia wysokości stawek dodatków oraz szczegółowych warunków ich przyznawania. Przyznana norma kompetencyjna ma szeroki zakres, nie oznacza to jednak dowolności w zakresie określenia zarówno wysokości stawek dodatków, jak i warunków ich przyznawania.

Według art. 30 ust. 1 Karty Nauczyciela dodatki w nim wyszczególnione stanowią składnik wynagrodzenia. Dodatek funkcyjny różni się od wszystkich innych dodatków tym, że jest ściśle i bezpośrednio związany z funkcją wykonywaną przez pracownika. Sam fakt, że pracownikowi powierzono określoną funkcję kierowniczą, uzasadnia jego prawo nie tylko do wynagrodzenia zasadniczego związanego z wykonywaniem tej funkcji, lecz również do dodatku funkcyjnego, jeżeli obowiązujące przepisy przewidują dla tego stanowiska dodatek funkcyjny.

Interpretując przepis art. 30 ust. 6 pkt 1 Karty Nauczyciela należy dojść do wniosku, iż z regulaminu określającego wysokość oraz szczegółowe warunki przyznawania nauczycielom dodatków do wynagrodzenia zasadniczego musi wynikać wyraźnie wysokość tych dodatków, tak aby zarówno nauczyciel, jak i organ przyznający ten dodatek wiedzieli jaka jest jego wysokość. Dodatek funkcyjny stanowi bowiem stały składnik wynagrodzenia nauczyciela, któremu powierzono stanowisko lub funkcje określone w § 5 rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 31 stycznia 2005 r. w sprawie wysokości minimalnych stawek wynagrodzenia zasadniczego nauczycieli, ogólnych warunków przyznawania dodatków do wynagrodzenia zasadniczego oraz wynagrodzenia za pracę w dniu wolnym od pracy (Dz. U. 2014 r., poz. 416 ze zm.), w konkretnej dającej się wyliczyć postaci.

W orzecznictwie nie budzi wątpliwości, że forma określenia wysokości stawki dodatku zależy od organu uchwałodawczego i może to być wysokość kwotowa, procent od wynagrodzenia zasadniczego, przedział określający dodatek w wysokości od – do, czy też uzależnienie przyznania dodatku od konkretnych okoliczności związanych z uzyskaniem tego prawa. Uchwałodawca musi jednak określić kryteria przyznawania dodatku na tyle precyzyjnie, by stawka dodatku dla poszczególnych stanowisk była możliwa do ustalenia zgodnie z jego wolą i czytelna dla uprawnionego do dodatku. Dodatek funkcyjny stanowi ekwiwalent za zwiększony nakład pracy, stopień utrudnienia pracy i zwiększony zakres odpowiedzialności, a zatem osoba uprawniona do jego otrzymywania winna znać kryteria różnicowania stawki jego wysokości (por. wyrok NSA z 5 marca 2014 r., I OSK 2908/13, CBOSA).

Przechodząc od rozważań ogólnych na grunt rozpoznawanej sprawy zauważyć należy, że wbrew zarzutom skargi kasacyjnej Sąd Wojewódzki w skarżonym wyroku nie uznał, iż warunkiem sine qua non legalności uchwały Rady Powiatu w Lublińcu jest określenie wysokości dodatku funkcyjnego w formie kwotowej. Przyjął natomiast, że nieprawidłowe jest ustalenie jedynie minimalnej kwoty dodatku, przy jednoczesnym braku określenia jednoznacznych kryteriów, za pomocą których istniałaby możliwość konkretyzacji stawek w odniesieniu do poszczególnych osób. Stanowisko zajęte przez Sąd I instancji ocenić należy jako prawidłowe i zgodne z dotychczasową linią orzeczniczą. W ramach kontroli legalności zaskarżonej uchwały Sąd trafnie zarzucił, że wytyczne ujęte w § 4 pkt 2 uchwały Rady Powiatu w Lublińcu są nieprecyzyjne i nie pozwalają na ocenę, w jakim stopniu miałyby wpłynąć na wysokość dodatku. Ocena dokonana przez Sąd meriti opierała się na słusznym założeniu o konieczności takiego określenia kryteriów przyznawania dodatku funkcyjnego, by stawkę tego dodatku można było określić stosownie do intencji organu, jak i by uprawniony do dodatku mógł ją zidentyfikować. Podanie jedynie dolnej granicy kwotowej przy braku czytelnych i konkretnych kryteriów przyznawania dodatku funkcyjnego, różnicujących wysokość stawki tego dodatku dla poszczególnych stanowisk, przy uwzględnieniu istoty pełnionej funkcji i nakładu pracy związanego z jej wykonywaniem, nie może zostać uznane za określające prawidłowo wysokości stawek omawianego dodatku. Wysokość dodatku funkcyjnego nie może być uzależniona od arbitralnej i nieuzasadnionej prawnie oceny organu prowadzącego szkołę, a powinna jednoznacznie wynikać z obowiązujących przepisów, w tym także uchwały jednostki samorządu terytorialnego w tym zakresie.

Mając powyższe na uwadze, Naczelny Sąd Administracyjny stwierdził, że skarga kasacyjna nie zawiera usprawiedliwionych podstaw i w oparciu o art. 184 P.p.s.a. podlega oddaleniu.