Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Michał Ruszyński Sędziowie Sędzia WSA Krzysztof Dziedzic (spr.) Sędzia WSA Adam Jutrzenka-Trzebiatowski Protokolant sekr. sąd. Małgorzata Zacharia-Gardzielewska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 22 września 2016 r. sprawy ze skargi R.W. na bezczynność Marszałka Województwa w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. zobowiązuje Marszałka Województwa do załatwienia wniosku skarżącego z dnia [...] r. – w terminie 14 dni od dnia otrzymania odpisu prawomocnego wyroku wraz z aktami administracyjnymi sprawy, II. stwierdza, że bezczynność Marszałka Województwa nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa, III. w pozostałym zakresie skargę oddala, IV. zasądza od Marszałka Województwa na rzecz skarżącego R.W. kwotę 100 (sto) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Wnioskiem z dnia [...] kwietnia 2016 r., przesłanym za pośrednictwem poczty elektronicznej, R.W. zwrócił się do Marszałka Województwa o udostępnienie informacji publicznej w zakresie wszystkich pism związanych z aktualnym postępowaniem w sprawie dokonania oceny wypełniania obowiązku prowadzenia racjonalnej gospodarki rybackiej przez Polski Związek Wędkarski Okręg, w których zostało użyte jego imię i nazwisko, a w szczególności pismo PZW Okręg w sprawie wyłączenia inspektora rybackiego z tego postępowania. Wniosek ten strona uzasadniła m.in. tym, że w dokumentach, o które zawnioskowała najprawdopodobniej zostało naruszone jej dobre imię.

Pismem z dnia [...] kwietnia 2016r. ([...]) organ poinformował R.W., że dokumenty, o udostępnienie których wnioskował nie stanowią informacji publicznej.

Pismem z dnia [...] kwietnia 2016r. R.W. wskazał, że pisma, których dotyczył jego wniosek z dnia [...] kwietnia 2016r. stanowią informację publiczną, gdyż są częścią dokumentacji w sprawie, która zgodnie z art. 6 ust. 2 d ustawy z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowym podlega udostępnieniu zgodnie z przepisami o dostępie do informacji publicznej. Ponadto strona podała, że dokumenty te odnoszą się do władz publicznych i zostały wytworzone przez podmiot gospodarujący mieniem Skarbu Państwa na podstawie umowy zawartej z Dyrektorem Regionalnego Zarządu Gospodarki Wodnej.

Pismem z dnia [...] maja 2016r. R.W. złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. skargę na bezczynność Marszałka Województwa w zakresie udostępnienia informacji publicznej.

Skarżący wniósł o zobowiązanie Marszałka Województwa do udzielenia żądanej informacji publicznej w terminie czternastu dni od daty doręczenia akt organowi, o orzeczenie, czy bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa oraz o wymierzenie organowi grzywny na postawie art. 149 § 2 Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi w maksymalnej wysokości określonej w art. 154 § 6 tej ustawy i zasądzenie kosztów postępowania. Ponadto skarżący wniósł o zobowiązanie Marszałka Województwa do ukarania pracownika winnego niezałatwienia sprawy w terminie.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o oddalenie skargi z uwagi na to, iż wniosek o udostępnienie informacji publicznej nie może być podstawą do otrzymania informacji we własnej sprawie. Jednocześnie wskazał, iż skarżący jest mężem M.W. – pracownika Departamentu Rolnictwa, Środowiska i Rozwoju Wsi Urzędu Marszałkowskiego Województwa, która w imieniu Marszałka dokonuje sprawdzenia i wydania oceny prowadzenia racjonalnej gospodarki rybackiej, co zdaniem organu miało duży wpływ na przedmiotową sprawę.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zgodnie z art. 3 § 2 pkt 8 i 9 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r.- Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz. U 2012. 270. ze zm., powoływanej dalej jako p.p.s.a.), kontrola działalności administracji publicznej sprawowana przez sądy administracyjne obejmuje orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania. W przypadku skarg na bezczynność kontroli sądu poddawany jest brak aktu lub czynności w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie i w określonym przez prawo terminie.

Przedmiotem skargi wniesionej w niniejszej sprawie jest bezczynność Marszałka Województwa w zakresie rozpoznania wniosku skarżącego z dnia [...] kwietnia 2016 r. o udostępnienie informacji publicznej złożonego na podstawie ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz.U.2015.2058 j.t., powoływanej dalej jako u.d.i.p.).

Podmiot zobowiązany na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej pozostaje w bezczynności w przypadku, gdy nie udzielił stronie żądanej przez nią informacji publicznej bądź też nie podjął rozstrzygnięcia stosownie do przepisów tej ustawy. W przypadku złożenia skargi na bezczynność w zakresie udostępnienia informacji publicznej obowiązkiem sądu jest w pierwszej kolejności zbadanie, czy sprawa mieści się w zakresie podmiotowym i przedmiotowym u.d.i.p. Dopiero bowiem stwierdzenie, że podmiot, do którego zwrócił się skarżący, był zobowiązany do udzielenia informacji publicznej oraz, że żądana przez skarżącego informacja miała charakter informacji publicznej w rozumieniu przepisów u.d.i.p., pozwala na dokonanie oceny, czy w konkretnej sprawie można skutecznie zarzucić wskazanemu podmiotowi bezczynność (por. P. Szustakiewicz, Postępowanie w sprawie bezczynności w zakresie udzielenia informacji publicznej w orzecznictwie sądów administracyjnych, Przegląd Prawa Publicznego 2012, nr 6, s. 75 i n. wraz z powołanym orzecznictwem).

W niniejszej sprawie nie ulega wątpliwości, że marszałek województwa stanowi organ władzy publicznej, który zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. obowiązany jest do udostępniania informacji publicznej. Spełniony został zatem zakres podmiotowy ustawy.

Kwestią sporną pozostawało natomiast to, czy objęta żądaniem informacja posiada walor informacji publicznej, a zatem, czy został spełniony zakres przedmiotowy ustawy. Organ uznał bowiem, że nie jest to informacja publiczna w rozumieniu u.d.i.p., a w związku z tym nie był zobowiązany do rozpatrzenia wniosku skarżącego w trybie u.d.i.p., a jedynie do poinformowania skarżącego o tym fakcie, co nastąpiło w piśmie z dnia [...] kwietnia 2016r.

Z takim stanowiskiem nie można się jednak zgodzić. Dokumenty, których udostępnienia domaga się strona skarżąca, tj. wszystkie pisma związane z postępowaniem w sprawie dokonania oceny wypełniania rybactwa obowiązku prowadzenia racjonalnej gospodarki rybackiej przez Polski Związek Wędkarski Oddział stanowią bowiem informację publiczną. Zakres uprawnień oraz obowiązków w zakresie nadzoru nad gospodarką rybacką określa ustawa z dnia 18 kwietnia 1985 r. o rybactwie śródlądowym (Dz.U.2015.652 j.t.). Zgodnie z art. 6 ust. 2a tej ustawy Marszałek województwa odpowiada za dokonanie, co najmniej raz na 5 lat, oceny wypełniania przez uprawnionego do rybactwa obowiązku prowadzenia racjonalnej gospodarki rybackiej w obwodzie rybackim, przy czym zakres i sposób postępowania przy dokonywaniu tej oceny określony został w Rozporządzeniu Ministra Rolnictwa i Rozwoju Wsiz dnia 24 grudnia 2012 r. w sprawie oceny wypełniania obowiązku prowadzenia racjonalnej gospodarki rybackiej (Dz.U.2013.103). Zgodnie zaś z art. 6 ust. 2d ustawy o rybactwie śródlądowym do udostępniania informacji o wynikach oceny, o której mowa w ust. 2a, stosuje się odpowiednio przepisy o dostępie do informacji publicznej.

W świetle powyższego nie może budzić wątpliwości, że dokumenty o których udostępnienie skarżący wnioskował, wytworzone w ramach postępowania prowadzonego przez organ administracji publicznej - oceny wypełniania przez uprawnionego do rybactwa obowiązku prowadzenia racjonalnej gospodarki rybackiej w obwodzie rybackim - stanowią dane publiczne stosownie do art. 6 ust. 1 pkt 4 ustawy o dostępie do informacji publicznej i podlegają udostępnieniu w trybie i na zasadach w tej ustawie określonych.

Nie ma racji organ stwierdzając w odpowiedzi na skargę, że ustawa o dostępie do informacji publicznej nie może być podstawą do otrzymania informacji we własnej sprawie.

Jak wskazał Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 15 listopada 2013 r. (sygn. akt I OSK 1830/13) błędem jest założenie, iż samo wykazanie prywatnego celu w jakim zamierza użyć żądanej informacji podmiot występujący z wnioskiem o jej udzielenie, wyłącza publiczny charakter tej informacji. Twierdzenie takie nie znajduje uzasadnienia w treści przepisów prawa materialnego art. 1 ust. 1 i art. 6 u.d.i.p. Takiej definicji pojęcia informacji publicznej w znaczeniu przedmiotowym nie można też dopatrzyć się w art. 61 Konstytucji. Dopuszczenie wprost, bez szczególnego zapisu ustawowego, że cel, któremu ma posłużyć informacja wpływa na zdefiniowanie jej publicznego charakteru, powodowałoby ograniczenie prawa do informacji publicznej w sposób znaczący. Tymczasem ustawodawca przewidując ograniczenie prawa do informacji publicznej (art. 5 ustawy) i zakreślając obszar ograniczenia nadal określa ją jako informację publiczną. Oznacza to, że przepisy art. 1 ust. 1 i art. 6 u.d.i.p. wymagają przy ich stosowaniu każdorazowego określenia, czy żądanie określone we wniosku o udzielenie informacji publicznej dotyczy informacji o sprawach publicznych. Odmowa zastosowania wymienionych przepisów wyłącznie w oparciu o ustalenie, iż zamiarem wnioskodawcy jest ich wykorzystanie w celu prywatnym, byłaby odmową ich stosowania w oparciu o nieznane kryterium ustawowe. Zgodnie z art. 2 ust. 2 u.d.i.p. od osoby wykonującej prawo do informacji publicznej nie wolno żądać wykazania interesu prawnego lub faktycznego. W wyroku z dnia 22 listopada 2013 r., sygn. akt I OSK 1748/13 NSA uznał natomiast, że art. 2 ust. 2 u.d.i.p. wskazuje, iż cel, dla którego osoba ta chce informację wykorzystać, jest z tego punktu widzenia obojętny. Niepodobna zatem uzależniać prawa do informacji publicznej, a tym samym również ograniczać obowiązku jej udzielenia, od przyczyny, dla której wnioskodawca tej informacji się domaga (wyroki NSA m.in.: z dnia 28 listopada 2013 r., sygn. akt I OSK 1599/13, z dnia 20 grudnia 2013 r., sygn. akt I OSK 1988/13, z dnia 17 stycznia 2014 r., sygn. akt I OSK 2030/13, z dnia 26 lutego 2014 r., sygn. akt I OSK 2354/13, z dnia 12 marca 2014 r., sygn. akt I OSK 2753/13, z dnia 3 kwietnia 2014 r., sygn. akt I OSK 2874/13). Ocena, czy określona informacja stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy nie może być odmienna w zależności od tego, jaki wnioskodawca ubiegać się będzie o jej udostępnienie (tak w wyrokach NSA m.in.: z dnia 15 listopada 2013 r., sygn. akt I OSK 1585/13, z dnia 20 grudnia 2013 r., sygn. akt I OSK 1987/13, z dnia 31 stycznia 2014 r., sygn. akt I OSK 2137/13, z dnia 26 lutego 2014 r., sygn. akt I OSK 2400/13, z dnia 12 marca 2014 r., sygn. akt I OSK 3026/13, z dnia 11 kwietnia 2014 r., sygn. akt I OSK 3031/13, z dnia 23 czerwca 2014 r., sygn. akt I OSK 3036/13).

Mając na uwadze powyższe stwierdzić należy, iż w okolicznościach rozpoznawanej sprawy, wbrew stanowisku organu, wskazanie we wniosku, że skarżący domaga się udostępnienia dokumentów, w których zostało użyte jego imię i nazwisko, co mogło naruszać jego dobre imię, nie wyłączało publicznego charakteru żądanych informacji oraz obowiązku organu ich udostępnienia.

Zgodnie z art. 13 ust. 1 u.d.i.p. udostępnianie informacji publicznej na wniosek winno nastąpić bez zbędnej zwłoki, nie później niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku. Skoro zatem skarżącemu nie udzielono informacji publicznej, zgodnie z żądaniem wniosku z dnia [...] kwietnia 2016r., należało uznać , że organ dopuścił się w niniejszej sprawie bezczynności.

Zgodnie z art. 149 § 1 p.p.s.a. sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 albo na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 4a:

1) zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności;

2) zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa;

3) stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania.

Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa (art. 149 § 1a p.p.s.a.). Ponadto sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 lub przyznać od organu na rzecz skarżącego sumę pieniężną do wysokości połowy kwoty określonej w art. 154 § 6 ( art. 149 § 2 p.p.s.a. ).

Wobec powyższego na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 p.p.s.a. należało zobowiązać Marszałka Województwa do załatwienia wniosku skarżącego z dnia [...] kwietnia 2016 r. o udostępnienie informacji publicznej w terminie 14 dni od daty doręczenia odpisu prawomocnego wyroku.

Jednocześnie na podstawie art. 149 § 1a p.p.s.a. Sąd stwierdził, że bezczynność Marszałka w niniejszej sprawie nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa. Rażącym naruszeniem prawa jest naruszenie ciężkie, które nosi cechy oczywistej i wyraźnej sprzeczności z obowiązującym prawem, niepozwalające na zaakceptowanie w demokratycznym państwie prawa i wywołujące dotkliwe skutki społeczne lub indywidualne (por. B. Adamiak i J. Borkowski, Komentarz do kodeksu postępowania administracyjnego, Warszawa 1998 r., s. 808-812). W ocenie Sądu, w rozpoznawanej sprawie taka sytuacja rażącej bezczynności nie zaistniała. Należy bowiem zauważyć, że skarżony organ zareagował bezzwłocznie na wniosek z [...] kwietnia 2016r., kierując do strony skarżącej pismo z dnia [...] kwietnia2016r. Brak udzielenia żądanej informacji nie wynikał zatem z lekceważącego traktowania obowiązków nałożonych przepisami u.d.i.p., a byłjedynie skutkiem błędnej interpretacji przepisów tej ustawy. Tym samym nie można uznać by zaistniała bezczynność i przekroczenie terminu 14 dni w udzieleniu informacji publicznej, było wynikiem działania nacechowanego złą wolą organu i w związku z tym nie było uzasadnione wymierzenie organowi grzywny.

Wobec uwzględnienia skargi na podstawie art. 200 w zw. z art. 205 § 2 oraz art. 206 p.p.s.a. Sąd zasądził od organu na rzecz skarżącego zwrot kosztów postępowania, niezbędnych do celowego dochodzenia praw, w postaci opłaty w wysokości 100 zł.