Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Izabela Ostrowska (spr.), , Sędzia WSA Leszek Kamiński, Sędzia WSA Małgorzata Miron, Protokolant Agnieszka Ciszek, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 6 listopada 2008 r. sprawy ze skargi "J. [...]" Spółka Komandytowa w W. na decyzję Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego z dnia [...] lipca 2008 r. znak [...] w przedmiocie sprzeciwu do zamiaru wykonania robót budowlanych na terenie portu morskiego I. uchyla zaskarżoną decyzję oraz poprzedzającą ją decyzję organu pierwszej instancji, II. stwierdza, że zaskarżona decyzja nie podlega wykonaniu do czasu uprawomocnienia się niniejszego wyroku, III. zasądza od Głównego Inspektora Nadzoru Budowlanego na rzecz skarżącej "J. [...]" Spółka Komandytowa w W. kwotę 760 zł (siedemset sześćdziesiąt złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

VII S.A./WA -1449/08

UZASADNIENIE

Wojewoda [...] decyzją z dnia [...].04.2008r ,na podstawie art. 30 ust. 6 pkt. 1 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. z 2006r. Nr 156 poz.1118), wniósł sprzeciw do zgłoszenia zamiaru wykonania robót budowlanych polegających na wykonaniu tablicy reklamowej na terenie portu morskiego, działka nr [...], obręb [...] w S.

W uzasadnieniu decyzji wskazał, iż zamierzone roboty budowlane ze względu na ich skalę i charakter wykraczają poza dyspozycje art. 29 ustawy Prawo budowlane, gdyż noszą wszelkie cechy budowy o której mowa w art. 3 pkt 6 Prawa budowlanego.

Główny Inspektor Nadzoru Budowlanego, po rozpatrzeniu odwołania inwestora " J. [...]" spółka z o.o, decyzją z dnia [...].07.2008r, utrzymał w mocy zaskarżone orzeczenie uznając zarzuty inwestora za niezasadne.

Organ II instancji wskazał w uzasadnieniu, że przedmiotowe urządzenie reklamowe ,zgodnie z brzmieniem art.3 pkt.3 ustawy Prawo budowlane, jest "wolno stojącym trwale związanym z gruntem urządzeniem reklamowym" Organ odwoławczy podzielił stanowisko organu I instancji, iż przedstawiony w projekcie zakres robót budowlanych i wielkość urządzenia reklamowego powoduje, iż budowa tego urządzenia nie może zostać zgłoszona w trybie przewidzianym w art. 30 ust. 1 pkt 2 w związku z art 2 pkt 6 ustawy z dnia 7 lipca 1 994r. Prawo budowlane.

Skargę na powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie złożyła " J. [...]" spółka z o.o Spółka komandytowa z siedzibą w W. Domagała się uchylenia zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji organu pierwszej instancji, a także zasądzenia kosztów sądowych, w tym zastępstwa procesowego według norm przepisanych. Skarżonej decyzji zarzuciła naruszenie:

-art. 29 ust. 1 i 2 ustawy Prawo budowlane z 7 lipca 1994r. poprzez niewłaściwą interpretację i zastosowanie,

-art. 107 kpa poprzez niewłaściwe uzasadnienie decyzji.

W ocenie skarżącej organy bezzasadnie zastosowały wykładnie zawężającą art. 29 ust. 2 Prawa budowlanego, wyłączając konstrukcję reklamową z kręgu rodzajów obiektów wolnych od uzyskania pozwolenia na budowę.

W odpowiedzi na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga podlega uwzględnieniu.

Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) sądy administracyjne sprawują kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem. Sąd administracyjny kontroluje legalność rozstrzygnięcia zapadłego w postępowaniu administracyjnym z punktu widzenia jego zgodności z prawem materialnym i przepisami prawa procesowego obowiązującymi w dacie jego wydania.

Uwzględniając powyższe kryteria Sąd uznał, że zaskarżona decyzja zapadła z naruszeniem art. 29 ust. 2 pkt 6 Prawa budowlanego

W przedmiotowej sprawie inwestor, zgłosił zamiar instalacji tablicy reklamowej w trybie art. 29 ust. 2 pkt 6 i art. 30 ust. 1 ustawy - Prawo budowlane z dnia 7 lipca 1994r. (tj. Dz. U. z 2006r. Nr 156 poz. 1118). Przepisy art. 29 i art. 30 stanowią wyjątek od generalnej zasady wyrażonej w art. 28 Prawa budowlanego, wprowadzającej wymóg uzyskania ostatecznego pozwolenia na budowę przed rozpoczęciem robót budowlanych. Na mocy tych przepisów możliwe jest prowadzenie robót budowlanych jedynie na podstawie zgłoszenia zamiaru ich rozpoczęcia. Przepis art. 29 był przedmiotem kilku nowelizacji, w wyniku których (w celu odformalizowania procesu inwestycyjnego) poszerzano katalog zwolnień od obowiązku uzyskiwania pozwolenia budowlanego, obejmujący obiekty i roboty budowlane o niskim stopniu skomplikowania i znikomym wpływie na otoczenie architektoniczne i na środowisko naturalne.

Zgodnie z art. 29 ust. 2 pkt 6 ustawy w brzmieniu obowiązującym w dacie wydawania zaskarżonej decyzji, pozwolenia na budowę nie wymaga wykonywanie robót budowlanych polegających na instalowaniu tablic i urządzeń reklamowych, z wyjątkiem usytuowanych na obiektach wpisanych do rejestru zabytków w rozumieniu przepisów o ochronie zabytków i opiece nad zabytkami oraz z wyjątkiem reklam świetlnych i podświetlanych usytuowanych poza obszarem zabudowanym w rozumieniu przepisów o ruchu drogowym. Wykonanie tego rodzaju robót obciążone zostało obowiązkiem zgłoszenia (art. 30 ust.1 pkt 2 ustawy).

Z uwagi na takie brzmienie przepisu wadliwy jest wyrażony przez organy obu instancji pogląd, iż przedmiotowe urządzenie reklamowe - ponieważ jest budowlą - wymaga uzyskania pozwolenia na budowę. Zakwalifikowanie danego urządzenia reklamowego do kategorii budowli, o których mowa w art. 3 pkt 3 ustawy ("wolno stojące trwale związane z gruntem urządzenia reklamowe") nie pociąga za sobą, wbrew twierdzeniom organów, obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę, a wniosek taki nie znajduje żadnego oparcia w przepisach Prawa budowlanego. Ustawodawca określając warunki formalne, jakich winien dopełnić inwestor przed przystąpieniem do określonego zamierzenia inwestycyjnego ustalił, że co do zasady wszystkie roboty budowlane wymagają uzyskania pozwolenia na budowę, natomiast roboty wymienione w art. 29-31 jako wyjątek od tej zasady objęte są trybem uproszczonym, polegającym na dokonaniu zgłoszenia zamiaru ich wykonania. Ustawodawca nie wprowadził przy tym żadnych dodatkowych reguł, według których należałoby rozstrzygać, jaki tryb uzyskiwania zgody organów architektoniczno-budowlanych jest wymagany dla konkretnych robót, w szczególności nie zawarł w ustawie zastrzeżenia, że wszystkie budowle czy wszystkie obiekty trwale związane z gruntem objęte są zawsze obowiązkiem uzyskania pozwolenia na budowę. Gdyby ustawodawca zamierzał wyłączyć wszystkie budowle, bądź też tylko urządzenia reklamowe trwale powiązane z gruntem spod działania art. 29-30 Prawa budowlanego, zawarłby w ustawie stosowną normę prawną.

Nie do przyjęcia jest też argument, że przepis art. 29 ust. 2 pkt 6 dotyczy jedynie instalowania urządzeń reklamowych na istniejących obiektach. Przepis art. 29 w swej pierwotnej wersji z 1994r. zwalniał z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę instalowanie i remont tablic i urządzeń reklamowych wyłącznie wykonywanych na istniejących obiektach budowlanych, został on jednak zmieniony na mocy ustawy z 22 sierpnia 1997r. w ten sposób, że wykreślono w nim zapis dotyczący miejsca wykonywania robót ("na istniejących obiektach budowlanych"). Skoro więc ustawodawca dokonał takiego wykreślenia, jest oczywiste, że z obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę zwolnił roboty budowlane polegające na instalowaniu wszelkich tablic i urządzeń reklamowych, niezależnie od miejsca, gdzie są one realizowane. Z treści art. 29 ustawy wynika, że obowiązkiem uzyskania pozwolenia na budowę obciążone są obecnie jedynie urządzenia reklamowe usytuowane na obiektach wpisanych do rejestru zabytków oraz reklamy świetlne i podświetlane usytuowane poza obszarem zabudowanym. Jak już wielokrotnie wskazywano w orzecznictwie sądowoadministracyjnym, instalacja urządzeń reklamowych, niezależnie od wielkości czy stopnia ich skomplikowania, niezależnie od tego, czy są umieszczane na budynkach, czy są to samodzielne obiekty na własnym fundamencie, nie powiązane w żaden sposób z innymi obiektami budowlanymi, jak również instalacja urządzeń trwale związanych z gruntem, stanowi przedmiot regulacji art. 29 ust. 2 pkt 6 znowelizowanej ustawy z dnia 7 lipca 1994r. -Prawo budowlane (por. wyroki Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 22 grudnia 2005r. sygn. akt VII SA/Wa 101 7/05, z dnia 21 grudnia 2005r. sygn. akt VII SA/Wa 1085/05, z dnia 18 stycznia 2006r. sygn. akt VII S.A./Wa 937/05 Lex nr 196413, z dnia 9 sierpnia 2005r. sygn. akt VII S.A./Wa 1722/04 Lex nr 190804, z dnia 30 maja 2005r. sygn. akt VII S.A./Wa 1311/04, z dnia 24 maja 2005r. sygn. akt VII SA/Wa 903/04, z dnia 16 stycznia 2008r., sygn. akt VII S.A./Wa 1850/07, z dnia 12 lipca 2006r. sygn. akt VII SA/Wa 546/06 Lex nr 258247, z dnia 12 stycznia 2006r. sygn. akt VII S.A./Wa 1083/05 Lex nr 206529, z dnia 12 stycznia 2006r. sygn. akt VII SA/Wa 1048/05 Lex nr 206499 i in.).

Należy także podkreślić, iż w sytuacji zagrożenia bezpieczeństwa życia lub mienia, pogorszenia stanu środowiska lub stanu zachowania zabytków, pogorszenia warunków zdrowotno-sanitarnych, wprowadzenia, utrwalenia bądź zwiększenia ograniczeń lub uciążliwości dla terenów sąsiedzkich , inwestycją wymagającą dla legalnej realizacji jedynie dokonanie zgłoszenia, ustawodawca przewidział w art. 30 ust. 7 Prawa budowlanego możliwość nałożenia obowiązku uzyskania pozwolenia na budowę.

Ujawnione naruszenia art. 29 i art. 30 Prawa budowlanego powodują uchylenie zaskarżonej decyzji z mocy art. 145 § 1 ust. 1 pkt a ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.).

Na mocy art. 152 ustawy orzeczono jak w punkcie II wyroku.

O kosztach postępowania orzeczono na podstawie art. 200 powołanej ustawy.