Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Maciej Busz Sędziowie WSA Anna Jarosz (spr.) WSA Tomasz Grossmann Protokolant st.sekr.sąd. Justyna Hołyńska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 21 lutego 2013 r. sprawy ze skargi J. S. na bezczynność W. Operator Sp. z o.o. Rejon Dystrybucji W. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej 1. zobowiązuje W. Operator Sp. z o.o. Rejon Dystrybucji W. do załatwienia wniosku skarżącego zawartego w piśmie z dnia (...) r. o udostępnienie informacji publicznej w terminie 14 dni od doręczenia odpisu prawomocnego wyroku; 2. stwierdza, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa; 3. zasądza od W. Operator Sp. z o.o. Rejon Dystrybucji W. na rzecz skarżącego J.S. kwotę (...) złotych (...) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

W datowanym na (...) r. "Wezwaniu do podjęcia negocjacji" J. S. reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika, zwrócił się do W. Operator Sp. z o.o. z siedzibą P. (dalej Spółka) m. in. o udostępnienie – w oparciu o art. 4 ust. 1 pkt 5 i ust. 3, art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a tired pierwszy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. Nr 112, poz. 1198 ze zm., dalej u.d.i.p.) - kserokopii "wszelkich ewentualnych decyzji, stanowiących podstawę lokalizacji i budowy linii elektroenergetycznych", których urządzenia znajdują się na działkach nr (...) i(...), położonych w miejscowości Ł. oraz o wyjaśnienie, czy w okresie od dnia budowy urządzeń do dnia obecnego zmieniono położenie urządzeń stanowiących część linii przesyłowych, usytuowanych na przedmiotowych działkach lub działkach sąsiednich, a jeżeli tak to kiedy.

W odpowiedzi Spółka, w piśmie z dnia (...) r. podała, że na działce nr (...) znajduje się słup nn 0,4 kV służący do bezpośredniego zasilania budynku znajdującego się na ww. działce. Natomiast na terenie dz. nr (...) znajduje się linia napowietrzna SN, której eksploatację prowadzi Rejon Dystrybucji W. i do tej jednostki zostały przesłane dokumenty.

Pismem z dnia (...) r. Spółka poinformowała, że urządzenia posadowione zostały na przedmiotowej nieruchomości przez przedsiębiorstwo energetyczne po przeprowadzeniu stosownych procedur prawnych, w tym procedur administracyjnych, niezbędnych dla realizacji tego typu inwestycji, według stanu prawnego obowiązującego w okresie realizacji inwestycji, a to oznacza, że Spółka w sposób legalny i w dobrej wierze korzysta z nieruchomości.

Pismem z dnia (...) r. pełnomocnik Wnioskodawcy ponownie wezwał Spółkę do udostępnienia kserokopii wszelkich dokumentów oraz decyzji administracyjnych lub ich oznaczenie (organ wydający, znak, data) dotyczących budowy lub przebudowy linii na nieruchomości Wnioskodawcy pod rygorem wniesienia skargi na bezczynność podmiotu zobowiązanego do udzielanie informacji publicznej. Jednoczenie pełnomocnik wskazał, że stanowisko Spółki uznające, że przedsiębiorstwo przesyłowe nie jest zobowiązane do stosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej nie znajduje oparcia w aktualnie obowiązujących przepisach prawa.

W odpowiedzi sporządzonej (...) r. Spółka wskazała, że nie jest organem administracji rządowej ani samorządowej w związku z czym przepisy k.p.a. nie mają do niej zastosowania, dlatego też nie jest zobowiązana do udzielenia wnioskowanych informacji, gdyż stanowią one wewnętrzną tajemnicę Spółki.

Pismem z dnia (...) r. Wnioskodawca reprezentowany przez zawodowego pełnomocnika wniósł skargę do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu na bezczynność W. Operator Sp. z o.o. Rejon Dystrybucji W. polegającą na nieudostępnieniu informacji publicznej na wniosek Skarżącego z dnia (...) r. w terminie wskazanym w art. 13 ust. 1 u.d.i.p. przy jednoczesnym niewydaniu rozstrzygnięcia w sprawie odmowy udostępnienia informacji publicznej lub umorzeniu postępowania zgodnie z art. 17 ust. 1 u.d.i.p. Z powołaniem się na te zarzuty wniósł o stwierdzenie bezczynności Spółki i zobowiązanie jej do udzielenia informacji w żądanym zakresie i formie oraz zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi wskazano, że w przypadku skarg na bezczynność strona skarżąca nie jest związana jakimkolwiek terminem, lecz może ją skutecznie wnieść aż do ustalenia stanu bezczynności. W ocenie Skarżącego, Spółka, zajmując się dystrybucją energii elektrycznej, jest zobowiązana do stosowania ustawy o dostępie do informacji publicznej, bowiem w myśl art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p. zobowiązanymi do udostępnienia informacji publicznej, oprócz władz publicznych, są również inne podmioty wykonujące zadania publiczne. Pojecie "zadania publiczne" nie jest przypadkowe i ma na celu wyeliminowanie elementu podmiotowego, w tym znaczeniu, że zadania publiczne mogą być wykonywane przez różne podmioty niebędące organami władzy i bez konieczności przekazywania tych zadań. Tak rozumiane "zadania publiczne" cechuje powszechność i użyteczność dla ogółu, a także sprzyjanie osiąganiu celów określonych w Konstytucji RP lub ustawie. Wykonywanie tych zadań publicznych zawsze wiąże się z realizacją podstawowych publicznych praw podmiotowych obywateli. Dystrybucja energii elektrycznej i inne zadania wykonywane przez przedsiębiorstwo energetyczne, ze względu na znaczenie energii elektrycznej dla rozwoju cywilizacyjnego i poziomu życia obywateli, a tym samym urzeczywistniania dobra wspólnego, o którym mowa w art. 1 Konstytucji RP, są "zadaniami publicznymi". W konsekwencji żądane przez Skarżącego informacje dotyczą "sprawy publicznej" i nakładają na Spółkę obowiązek ich udzielenia. Skarżący do dnia sporządzenia skargi nie otrzymał wnioskowanych przez siebie dokumentów w żądanej formie, ani rozstrzygnięcia w sprawie odmowy udostępnienia informacji publicznej albo umorzenia postępowania.

Pismem z dnia (...) r. Spółka poinformowała Skarżącego, że w jej zasobach dokumentacyjnych brak jest dokumentów, które można zidentyfikować wprost jako wnioskowane decyzje stanowiące podstawę lokalizacji i budowy linii elektroenergetycznej przebiegającej przez przedmiotową działkę.

W odpowiedzi na skargę Spółka wniosła o jej oddalenie, ewentualnie umorzenie postępowania.

Uzasadniając swoje stanowisko Spółka, przedstawiwszy dotychczasowy przebieg postępowania, wskazała, ze po zapoznaniu się ze skargą dokonała szczegółowej analizy sprawy oraz ponownego badania będących w jej posiadaniu dokumentów, co doprowadziło do zgromadzenia kilku informacji prostych, jednak nie ma wśród nich wnioskowanych przez skarżącego decyzji stanowiących wprost podstawę lokalizacji i budowy ww. urządzeń elektroenergetycznych. W tym stanie rzeczy wniosek o umorzenie postępowania zasługuje na uwzględnienie. Natomiast uzasadniając wniosek ewentualny o oddalenie skargi Spółka podkreśliła, że w swoich pismach Skarżący dawał wyraźnie do zrozumienia, że swoje żądanie opiera na ewidentnym własnym interesie prywatnym. Żądanie to było związane z podjęciem negocjacji w przedmiocie ustanowienia służebności przesyłu oraz ustalenia wynagrodzenia za bezumowne korzystanie przez Spółkę z gruntu Skarżącego. Świadczy to o zamiarze Skarżącego nadużycia ustawy o dostępie do informacji publicznej w prywatnym interesie bądź o braku podstaw dla zastosowania tej ustawy. Zgodnie z art. 6 u.d.i.p. udostępnieniu podlega informacja publiczna m. in. o treści aktów administracyjnych, natomiast w katalogu określonym w tym przepisie nie ma kategorii "wszelkie posiadane dokumenty":, co oznacza, że podmiot zobowiązany jest do udostępnienia jedynie takich dokumentów, które po pierwsze, mają charakter dokumentu publicznego, a po drugie, możliwe są do zindywidualizowania. W związku z tym, jako żądania złożonego na podstawie u.d.i.p. nie można oceniać żądania udostępnienia kserokopii "wszelkich ewentualnych decyzji, stanowiących podstawę lokalizacji i budowy ww. linii elektroenergetycznych". Spółka wskazała też, że w myśl art. 3 u.d.i.p. prawo do informacji publicznej obejmuje uprawnienie do uzyskania informacji publicznej w takim zakresie, jakim jest to szczególnie istotne dla interesu publicznego, a nie prywatnego. Tymczasem okoliczności sprawy, a w szczególności uzasadnienie żądania udostępnienia informacji, wskazuje jednoznacznie na brak w sprawie warunku koniecznego, a mianowicie interesu publicznego i waloru "sprawy publicznej". Żądane przez Skarżącego dokumenty dotyczą nie sprawy publicznej, lecz gospodarczych interesów Spółki i nie są informacją publiczną. Spółka przytoczyła nadto argumenty na rzecz swego stanowiska, że żądane udostępnienie kserokopii "wszelkich ewentualnych decyzji, stanowiących podstawę lokalizacji i budowy linii" wymaga udostępnienia informacji przetworzonej. W szczególności dlatego, że zdaniem Spółki, żądanie udostępnienia jest niedookreślone – Skarżący nigdzie nie wskazał, o jaki dokument się zwraca – co wymaga zidentyfikowania i przeanalizowania zbiorów dokumentów dotyczących urządzeń i wyselekcjonowania spośród nich tych, na podstawie których przeprowadzono inwestycję.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga zasługiwała na uwzględnienie.

Na wstępie należy podkreślić, że zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. - Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269, z późn. zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości poprzez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem (legalności), jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W świetle art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 r. poz. 270, z późn. zm.; dalej: "p.p.s.a.") kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje m.in. orzekanie w sprawach skarg na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania w przypadkach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4a p.p.s.a., tj. mających za przedmiot: (1) decyzje administracyjne; (2) postanowienia w postępowaniu administracyjnym, na które służy zażalenie albo kończące postępowanie, a także postanowienia rozstrzygające sprawę co do istoty; (3) postanowienia w postępowaniu egzekucyjnym i zabezpieczającym, na które służy zażalenie; (4) inne niż określone w pkt 1-3 akty lub czynności z zakresu administracji publicznej dotyczące uprawnień lub obowiązków wynikających z przepisów prawa, a także (4a) pisemne interpretacje przepisów prawa podatkowego w indywidualnych sprawach. Stosownie do generalnej reguły z art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną w niej podstawą prawną. Oznacza to, że bierze pod uwagę wszelkie naruszenia prawa, a także wszystkie przepisy, które powinny znaleźć zastosowanie w rozpoznawanej sprawie, niezależnie od żądań i wniosków podniesionych w skardze.

W przypadku skarg na bezczynność, kontroli sądu poddawany jest brak aktu lub czynności w sytuacji, gdy organ miał obowiązek podjąć działanie w danej formie i w określonym przez prawo terminie. Dla dopuszczalności skargi na bezczynność nie mają znaczenia powody, dla jakich akt nie został podjęty lub czynność nie została dokonana, jak również to, czy bezczynność organu spowodowana została zawinioną lub niezawinioną opieszałością organu. W sprawach o udostępnienie informacji publicznej skarga na bezczynność przysługuje nie tylko w przypadku faktycznego "milczenia" podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji, ale również w sytuacji, gdy podmiot ten uznaje, że żądana informacja nie stanowi informacji publicznej. Wówczas sąd zobligowany jest do rozpoznania skargi i rozstrzygnięcia, czy żądana informacja jest informacją publiczną, i czy rzeczywiście wnioskodawca może domagać się jej udostępnienia.

Zgodnie z utrwaloną linią orzeczniczą sądów administracyjnych, dla dopuszczalności skargi na bezczynność organu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej nie jest wymagane poprzedzenie jej jakimkolwiek środkiem zaskarżenia na drodze administracyjnej, ani wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, o jakim mowa w art. 52 § 3 p.p.s.a. (por. wyrok NSA z 24.05.2006 r., I OSK 601/05, Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych, http://orzeczenia.nsa.gov.pl, dalej: "CBOSA").

Wobec powyższego skargę wniesioną w niniejszej sprawie Sąd uznał za dopuszczalną.

Przedmiotem tej skargi jest bezczynność Spółki w zakresie udostępnienia Skarżącemu decyzji stanowiących podstawę lokalizacji i budowy linii elektroenergetycznych na działkach wskazanych we wniosku. Koniecznym do rozstrzygnięcia niniejszej sprawy było zatem ustalenie, czy żądane dokumenty (decyzje) są informacją publiczną oraz czy Spółka jest podmiotem zobowiązanym do udzielenia takiej informacji. W dalszej kolejności należało również ustalić, czy działania Spółki nastąpiły w formie zgodnej z treścią wniosku o udzielenie informacji publicznej, a jeżeli nie, to czy działanie takie znajdowało uzasadnienie w materiale dowodowym sprawy.

Podstawę rozstrzygania w przedmiotowej sprawie stanowiły przepisy ustawy o dostępie do informacji publicznej, na gruncie której każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną i podlega udostępnieniu oraz ponownemu wykorzystaniu na zasadach i w trybie określonych w tejże ustawie (art. 1 ust. 1 u.d.i.p.). Udostępnieniu podlegają w szczególności informacje o danych publicznych, w tym treść i postać dokumentów urzędowych, a zwłaszcza aktów administracyjnych oraz innych rozstrzygnięć (art. 6 ust. 1 pkt 4 lit. a tiret pierwsze u.d.i.p.). Trzeba przy tym zaznaczyć, że informacją publiczną są wiadomości dotyczące faktów, zarówno wytworzone przez władzę publiczną lub inny podmiot wykonujący funkcje publiczne, jak i jedynie odnoszone (skierowane) do tych podmiotów.

W świetle powyższych uwag należało zatem uznać, że dokumenty (kserokopie decyzji) żądane przez Skarżącego posiadały status informacji publicznej (tak też, na tle analogicznych stanów faktycznych, inne wyroki WSA w Poznaniu, np: z 20.12.2012 r., IV SAB/Po 87/12; z 10.01.2013 r., II SAB/Po 66/12 i II SAB/Po 70/12; z 15.01.2013 r., II SAB/Po 65/12 i II SAB/Po 68/12). Dotyczyły bowiem treści dokumentów urzędowych (decyzji administracyjnych), odnoszących się do przedsiębiorstwa Spółki (i jej prawnych poprzedników). Zarazem, w ocenie Sądu – wbrew twierdzeniom zawartym w odpowiedzi na skargę – żądanie Skarżącego zostało dostatecznie sprecyzowane. W piśmie (wniosku) z 8 grudnia 2011 r. Skarżący wniósł bowiem o przekazanie kserokopii decyzji w sprawie lokalizacji i budowy linii elektroenergetycznych zlokalizowanych w miejscowości Łęczyca na działkach o numerach ewidencyjnych i numerach ksiąg wieczystych wskazanych we wniosku. Tym samym zakres wniosku o udostępnienie informacji publicznej został dostatecznie uszczegółowiony, tak co do przedmiotu, jak i zakresu przestrzennego wymienionych decyzji.

Wbrew twierdzeniom Spółki, żądanej przez Skarżącego informacji publicznej (kserokopii decyzji) nie można było uznać za tzw. informację przetworzoną w rozumieniu art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p. Pojęcie "informacji przetworzonej" – niezdefiniowane w ustawie o dostępie do informacji publicznej – w orzecznictwie sądowym jest zwykle eksplikowane jako informacja publiczna, która została opracowana przez podmiot zobowiązany przy użyciu dodatkowych sił i środków oraz na podstawie kryteriów wskazanych przez wnioskodawcę. Informacją przetworzoną będzie więc informacja, która została przygotowana (opracowana) specjalnie dla wnioskodawcy, według podanych przez niego kryteriów (np. w formie tabelki, zestawienia, wykazu – zawierających wnioskowane dane) (por. wyrok WSA w Warszawie z 09.07.2010 r., II SA/Wa 1942/09, CBOSA). "Przetworzenie" informacji, o jakim mowa w art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., polega na dokonaniu zmian w jej treści, a nie na odjęciu z jakiegoś dokumentu elementów niezwiązanych z jego treścią (por. wyrok WSA w Krakowie z 30.01.2009 r., II SA/Kr 1258/08, CBOSA). Informacją przetworzoną będzie tylko taka informacja, w przypadku której podmiot zobowiązany do jej udzielenia nie dysponuje taką "gotową" informacją na dzień złożenia wniosku, lecz jej udostępnienie wymaga podjęcia dodatkowych czynności, polegających przykładowo na sięgnięciu do dokumentacji źródłowej, dokonaniu stosownych analiz, obliczeń, zestawień statystycznych połączonych z zaangażowaniem w ich pozyskanie określonych środków osobowych i finansowych (por. wyrok WSA w Warszawie z 22.02.2006 r., II SA/Wa 1721/05, "Prokuratura i Prawo" – wkładka 2006/5/53). Jednakże – jak trafnie wskazano w wyroku WSA w Warszawie z 11 stycznia 2012 r. (VIII SA/Wa 1072/11, CBOSA) – takie czynności organu, jak selekcja dokumentów i protokołów, ich analiza pod względem treści, są zwykłymi czynnościami, które nie mają wpływu i nie dają podstaw do zakwalifikowania żądanych dokumentów jako informacji przetworzonej. W wyniku stosowania takich czynności organu nie powstaje bowiem żadna nowa informacja. O przetworzeniu informacji nie stanowi też sięganie do materiałów archiwalnych czy też źródłowych. Także czasochłonność oraz trudności organizacyjno-techniczne, jakie wiążą się z przygotowaniem informacji publicznej, nie mogą zwalniać zobowiązanego podmiotu z tego obowiązku, a tym samym kwestie te nie mogą ograniczać prawa do uzyskania informacji publicznej przewidzianego w art. 3 u.d.i.p.

W ocenie Sądu sporządzenie kopii określonych dokumentów (decyzji administracyjnych) znajdujących się w zasobach (choćby archiwalnych) danego podmiotu – co stanowiło przedmiot żądania dostępowego Skarżącego w niniejszej sprawie – nie powinno być kwalifikowane jako żądanie informacji przetworzonej, a to z tego względu, że ich sporządzenie nie prowadzi do powstania nowych informacji, składających się z cząstkowych informacji prostych. Niewątpliwie decyzje stanowiące podstawę lokalizacji i budowy linii energetycznych są dokumentami, w których posiadaniu pozostaje inwestor, a jeżeli inwestorem jest podmiot realizujący zadania publiczne, to i decyzje te służą realizowaniu zadań publicznych przez taki podmiot. Z tego względu dostęp do takich dokumentów należy traktować jako dostęp do informacji publicznej (por. wyrok WSA w Poznaniu z 15.01.2013 r., II SAB/Po 65/12, CBOSA).

W świetle wprowadzenia do wyliczenia zawartego w art. 4 ust. 1 u.d.i.p., podmiotami obowiązanymi do udzielenia informacji publicznej na podstawie powołanej ustawy są nie tylko szeroko rozumiane "władze publiczne", ale także "inne podmioty wykonujące zadania publiczne". Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę podziela w pełni pogląd zaakceptowany przez NSA z dnia 18 sierpnia 2010 r. (I OSK 851/10, CBOIS), w myśl którego zakres terminu "zadania publiczne" jest szerszy od zakresu terminu "zadania władzy publicznej". Pierwsze z tych pojęć abstrahuje bowiem od elementu podmiotowego, a zatem zadania publiczne mogą być wykonywane także przez podmioty niemające statusu władzy publicznej. Zadania publiczne są przy tym realizowane powszechnie i użytecznie dla ogółu, służąc zarazem osiąganiu celów wskazanych w Konstytucji RP i ustawach.

Przenosząc te uwagi na grunt rozpoznawanej sprawy należy stwierdzić, że dostęp do zasobów energetycznych ma podstawowe znaczenie z punktu widzenia zarówno poszczególnych jednostek, jak i całego społeczeństwa, w tym także z perspektywy suwerenności i niepodległości państwa (wyrok TK z 25.07.2006 r., P 24/05, OTK-A 2006/7/87). Obowiązkiem władz publicznych jest zatem zapewnienie bezpieczeństwa energetycznego kraju, przy czym zadanie to jest realizowane zarówno przez organy administracji publicznej, jak i inne podmioty. Do tych ostatnich należy również zaliczyć przedsiębiorstwa energetyczne, które de facto posiadają status zbliżony do przedsiębiorstw użyteczności publicznej. Szeroki krąg uprawnień przypisanych takim przedsiębiorstwom i ich przedstawicielom, w zestawieniu z brzmieniem art. 1 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 10 kwietnia 1997 r. Prawo energetyczne (Dz. U. z 2012 r. poz. 1059) - w którym mowa o polityce energetycznej i bezpieczeństwie energetycznym państwa - także rola, jakie przedsiębiorstwa odgrywają w systemie gospodarczym kraju, muszą prowadzić do wniosku, że wykonują one zadania publicznej w rozumieniu art. 4 ust. 1 pkt 5 u.d.i.p., a zarazem są podmiotami obowiązanymi do udostępniania informacji publicznej (wyrok WSA w Krakowie z 2.02.2010 r., II SAB/Kr 112/09, CBIOS). Pogląd, że przedsiębiorstwo energetyczne w sprawach związanych z dystrybucją energii elektrycznej oraz innymi zadaniami przezeń wykonywanymi, noszącymi znamiona "sprawy publicznej" w rozumieniu art. 1 ust. 1 u.d.i.p., jest zobowiązane do przekazywania określonych informacji w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej, można uznać za utrwalony w orzecznictwie sądów administracyjnych (por. np. wyrok NSA z 18.08.2010 r., I OSK 851/10; a także orzeczenia WSA: wyrok z 02.02.2010 r., II SAB/Kr 112/09; postanowienie z 16 11.2010 r., II SAB/Wa 268/10; postanowienie z 05.12.2012 r., II SAB/Sz 49/12; wyrok z 20.12.2012 r., IV SAB/Po 87/12; wyrok z 10.01.2013 r., II SAB/Po 70/12; wyrok z 15.01.2013 r., II SAB/Po 65/12 – wszystkie orzeczenia dostępne w CBOSA).

Z uwagi na powyższe bez wątpienia Spółka jest podmiotem obowiązanym do udzielania określonych informacji publicznych.

W świetle art. 2 u.d.i.p. każdemu przysługuje, co do zasady, prawo dostępu do informacji publicznej (ust. 1), a od wnioskodawcy nie wolno żądać wykazania interesu prawnego lub choćby faktycznego (ust. 2). Dane wnioskowane przez Skarżącego składały się z prostych informacji (kserokopii – a więc wiernego odwzorowania techniką elektrofotograficzną – decyzji), które nie wymagały od podmiotu zobowiązanego poniesienia nadmiernych nakładów w celu opracowania i przekazania informacji końcowej. Dlatego, zdaniem Sądu, Spółka nie może się skutecznie zasłaniać brakiem interesu publicznego po stronie Skarżącego w uzyskaniu przedmiotowych informacji.

Mając wszystko to na względzie należało uznać, że żądane informacje miały charakter informacji publicznej, a Spółka była podmiotem zobowiązanym do ich udostępnienia. Zgodnie z art. 13 ust. 1 u.d.i.p. udostępnienie informacji publicznej powinno nastąpić bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, co w niniejszej sprawie nie miało jednak miejsca. W aktach brak również jakiegokolwiek pisma powiadamiającego, w trybie art. 13 ust. 2 u.d.i.p., o późniejszym terminie udostępnienia żądanych dokumentów. Nadto, udostępnienie informacji publicznej powinno, według art. 14 ust. 1 u.d.i.p. nastąpić w formie zgodnej z wnioskiem. Dopiero wtedy ustępuje stan bezczynności podmiotu zobowiązanego do udzielenia informacji. Gdyby jednak środki techniczne, jakimi dysponuje podmiot zobowiązany, nie umożliwiały udostępnienia informacji w opisany wyżej sposób, podmiot ten powinien pisemnie poinformować o tym fakcie wnioskodawcę, wskazując przyczynę zaistniałego stanu rzeczy oraz możliwy sposób udostępnienia żądanych informacji. Z tego względu nie można więc przyjąć, że stan bezczynności uchyliło pismo z (...) r., w którym Spółka poinformowała Skarżącego, że w zasobach dokumentacyjnych Spółki brak jest dokumentów, które można zidentyfikować wprost jako wnioskowane decyzje stanowiące podstawę lokalizacji i budowy linii elektroenergetycznej przebiegającej przez przedmiotowe działki.

W związku z powyższym należy stwierdzić, że w chwili wniesienia skargi przez Skarżącego, Spółka pozostawała w stanie bezczynności i, w ocenie Sądu, stan ten nie ustał do dnia wydania niniejszego wyroku.

Powyższe nakazuje przyjąć, że spółka W. Operator sp. z o.o. (Rejon Dystrybucji W.) do dnia wydania wyroku nie zakończyła postępowania zainicjowanego wnioskiem Skarżącego z (...)r. w żadnej z prawem przewidzianych form. Należy zatem stwierdzić, że podmiot ten dopuścił się i nadal pozostaje w bezczynności w kwestii rozpatrzenia ww. wniosku o udostępnienie informacji publicznej.

Powszechny i utrwalony już jest pogląd judykatury, że w sprawach dostępu do informacji publicznej skarga na bezczynność przysługuje nie tylko w przypadku klasycznego "milczenia", lecz również wówczas, gdy żądana informacja nie spełnia wymogów określonych w art.2 ust.1 ustawy o dostępie do informacji publicznych. W niniejszej sprawie pomimo kilkukrotnej korespondencji pomiędzy stronami Spółka nie tylko nie udzieliła żądanej informacji, lecz również nie odmówiła jej udzielenia, ani nie wskazała wiarygodnego i przekonywującego wyjaśnienia nieposiadania żądanych dokumentów, co uzasadnia przyjęcie, że Spółka pozostaje w bezczynności w załatwieniu wniosku Skarżącego.

W tym stanie rzeczy Sąd, na podstawie art. 149 § 1 p.p.s.a., zobowiązał Spółkę do załatwienia przedmiotowego wniosku w terminie 14 dni od dnia otrzymania odpisu prawomocnego wyroku (punkt 1 sentencji wyroku).

Z uwagi na fakt, że wniosek Skarżącego z (...) r. nie został rozpatrzony w ustawowym terminie (wynoszącym, co do zasady, 14 dni, a maksymalnie i tylko wyjątkowo 2 miesiące - art. 13 ust. 1 i 2 u.d.i.p.) i od dnia złożenia tego wniosku do dnia wydania wyroku minęło bezskutecznie ponad czternaście miesięcy, a także wobec mało wiarygodnej i nieprzekonywującej odpowiedzi udzielonej Skarżącemu w piśmie z (...) r., Sąd na podstawie art. 149 § 1 zd. drugie p.p.s.a. stwierdził, że bezczynność w niniejszej sprawie miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa (punkt 2 sentencji wyroku).

O kosztach postępowania (pkt 3 sentencji wyroku) Sąd orzekł na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 p.p.s.a., uwzględniając poniesiony przez Skarżącego koszt wpisu (100 zł), wynagrodzenie reprezentującego Skarżącego radcy prawnego ustalone na podstawie § 14 ust. 2 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów pomocy prawnej udzielonej przez radcę prawnego ustanowionego z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1349 ze zm.), w wysokości (...) zł, oraz koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (... zł) – łącznie (...) zł.

MZ