drukuj    zapisz    Powrót do listy

6110 Podatek od towarów i usług, Podatek od towarów i usług, Dyrektor Izby Skarbowej, Oddalono skargę kasacyjną, I FSK 2328/15 - Wyrok NSA z 2017-03-24, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I FSK 2328/15 - Wyrok NSA

Data orzeczenia
2017-03-24 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2015-12-29
Sąd
Naczelny Sąd Administracyjny
Sędziowie
Izabela Najda-Ossowska
Janusz Zubrzycki /sprawozdawca/
Maria Dożynkiewicz /przewodniczący/
Symbol z opisem
6110 Podatek od towarów i usług
Hasła tematyczne
Podatek od towarów i usług
Sygn. powiązane
I SA/Ol 441/15 - Wyrok WSA w Olsztynie z 2015-09-17
Skarżony organ
Dyrektor Izby Skarbowej
Treść wyniku
Oddalono skargę kasacyjną
Powołane przepisy
Dz.U. 2011 nr 177 poz 1054 art. 15 ust. 1 i 2
Ustawa z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług - tekst jednolity
Sentencja

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Dożynkiewicz, Sędzia NSA Janusz Zubrzycki (sprawozdawca), Sędzia WSA del. Izabela Najda-Ossowska, Protokolant Katarzyna Nowik, po rozpoznaniu w dniu 24 marca 2017 r. na rozprawie w Izbie Finansowej skargi kasacyjnej J. W. i J. W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie z dnia 17 września 2015 r. sygn. akt I SA/Ol 441/15 w sprawie ze skarg J. W. i J. W. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w O. (obecnie Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w O.) z dnia 28 maja 2015 r. nr [...], [...], [...], [...]. [...] w przedmiocie zobowiązania podatkowego w podatku od towarów i usług za miesiące styczeń, luty, czerwiec, październik, listopad i grudzień 2010 r. 1) oddala skargę kasacyjną, 2) zasądza od J. W. i J. W. na rzecz Dyrektora Izby Administracji Skarbowej w O. kwotę 3600 (trzy tysiące sześćset) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego.

Uzasadnienie

1. Wyrok Sądu pierwszej instancji i przedstawiony przez ten Sąd tok postępowania przed organami.

1.1. Wyrokiem z dnia 17 września 2015 r. w sprawie I SA/Ol 441/15 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie oddalił skargi J. W. i J. W. na decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w O. z dnia 28 maja 2015 r. w przedmiocie podatku od towarów i usług za styczeń, luty, czerwiec, październik, listopad i grudzień 2010 r.

1.2. Przedstawiając stan faktyczny sprawy Sąd pierwszej instancji podał, że zaskarżonymi decyzjami Dyrektor Izby Skarbowej w O. utrzymał w mocy decyzje Naczelnika Urzędu Skarbowego w O. z dnia 6 i 30 marca 2015 r., którymi określono Skarżącym zobowiązania podatkowe w podatku od towarów i usług za ww. okresy rozliczeniowe. W uzasadnieniach decyzji organ odwoławczy powołując się na ustalenia poczynione w tej sprawie przez organ pierwszej instancji, wskazał, że J. i J. W. nie wykazali i nie odprowadzili podatku należnego z tytułu zadatku za dostawę działki gruntu dokonaną w październiku 2010 r. oraz z tytułu dostaw działek gruntu, dokonanych w pozostałych ww. miesiącach tego roku. Na podstawie zebranego w sprawie materiału dowodowego ustalono, że w latach 2003-2010 Skarżący nabywali nieruchomości gruntowe, często o niewielkiej powierzchni, położone w różnych miejscowościach, niejednokrotnie znacznie oddalonych od miejsca Ich zamieszkania. W okresie tym zawarli 18 umów, na podstawie których nabyli łącznie 27 działek gruntu. Jednocześnie, począwszy od 2003 r. dokonywali zbycia nieruchomości. Oprócz dostaw 6 działek w 2010 r., w latach 2003 – 2010 zawarli 44 umowy przenoszące własność 60 działek. Mając na uwadze fakt, iż Skarżący podejmowali szereg działań, mających na celu podniesienie wartości nabywanych działek, jak chociażby starania o uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy, budowa sieci wodno-kanalizacyjnej, organy uznały, że opisana sprzedaż działek - wbrew stanowisku Skarżących - została dokonana w ramach prowadzonej przez nich działalności gospodarczej, o której mowa w art. 15 ust. 2 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm., dalej powoływana jako "u.p.t.u."), a zatem Skarżący obowiązani byli wykazać i rozliczyć podatek od towarów i usług z tytułu przedmiotowych transakcji.

Organy nie dopatrzyły się przy tym możliwości zwolnienia od podatku kwestionowanych dostaw gruntu na podstawie art. 43 ust. 1 pkt 9 u.p.t.u.

2. Skarga do Sądu pierwszej instancji.

2.1. W skargach na opisane wyżej decyzje Dyrektora Izby Skarbowej w O. sformułowano zarzuty naruszenia art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u. w związku z art. 9 i 12 Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L z 2006 r. Nr 347/1, dalej powoływana jako "Dyrektywa 2006/112/WE") oraz art. 122 w związku z art. 180, art. 187 § 1 i art. 191 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2012 r., poz. 749 ze zm., dalej powoływana jako "O.p.").

Skarżący podnieśli, iż nie powinny podlegać opodatkowaniu transakcje sprzedaży nieruchomości dokonywane w ramach zarządu majątkiem prywatnym, niezależnie od ilości i częstotliwości tych transakcji. Ponadto wskazali, że organy zarzuciły im nabywanie i zbywanie nieruchomości w krótkich odstępach czasu, podając przykłady sprzed 2010 r., jak i zaistniałe po tej dacie. Nie odniosły się jednak do istoty sprawy, związanej z nieruchomościami zbytymi w 2010 r., w konsekwencji czego naruszyły zasadę prawdy obiektywnej i przepisy postępowania dowodowego. W ocenie Skarżących organy w szczególności nie uwzględniły faktu, że większość działek została nabyta jako majątek prywatny w dniu 3 listopada 1981 r., nie były one nigdy wykorzystywane w jakiejkolwiek działalności gospodarczej i jako takie zostały sprzedane po 28 latach od nabycia. Skarżący podnieśli ponadto, że - wbrew twierdzeniom organów - nie zrobili niczego w związku ze sprzedażą działek, co wykraczałoby poza zwykłe wykorzystywanie prawa własności. Poinformowanie sąsiadów o zamiarze sprzedaży działek przy okazji zwykłego spotkania nie może być - zdaniem Skarżących - uznane za działanie handlowca. Jako niezasadne Skarżący ocenili także zarzuty odnośnie współpracy z biurami pośrednictwa. Okolicznością potwierdzającą profesjonalną sprzedaż działek nie może być bowiem - zdaniem Skarżących - to, że ktoś bez wiedzy Stron wykorzystywał informacje o ewentualnych działkach na sprzedaż.

2.2. Dyrektor Izby Skarbowej w odpowiedziach na skargi wniósł o ich oddalenie, podtrzymując stanowisko wyrażone w kwestionowanych decyzjach.

3. Uzasadnienie rozstrzygnięcia Sądu pierwszej instancji.

3.1. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie nie stwierdził podstaw do uwzględnienia skarg.

3.2. W uzasadnieniu wyroku Sąd wskazał, że z poczynionych w niniejszej sprawie ustaleń organów podatkowych jednoznacznie wynika, że małżonkowie J. i J. W. w latach 2003-2010 sukcesywnie dokonywali zakupu nieruchomości gruntowych z zamiarem późniejszej odsprzedaży. W okresie tym Skarżący zawarli 18 umów, na podstawie których nabyli łącznie 27 działek gruntu. Jednocześnie, począwszy od 2003 r. dokonywali zbycia nieruchomości. Oprócz dostaw 6 działek w 2010 r., w latach 2003–2013 zawarli 42 umowy przenoszące własność łącznie 69 działek. Działalność polegająca na nabywaniu a następnie zbywaniu gruntów trwała kilka kolejnych lat i polegała na częstotliwych i licznych transakcjach, a zatem - zdaniem Sądu - charakteryzowała się stałością i ciągłością. Czynności podejmowane przez J. W., takie jak występowanie o podział nieruchomości oraz o wydanie decyzji o warunkach zabudowy, stanowią - w ocenie Sądu - dodatkowe okoliczności potwierdzające charakter prowadzonej działalności.

3.3. Zdaniem Sądu, tak liczne i regularne czynności dokonywane przez Skarżących, polegające na nabywaniu, a następnie zbywaniu gruntów oraz ich przemyślane działania poprzedzające sprzedaż (podział działek, wydanie decyzji o warunkach zabudowy), nie mieszczą się w zakresie zwykłego wykonywania prawa własności osoby nieprowadzącej działalności gospodarczej w tym zakresie. W ocenie Sądu, Skarżący decydując się na podział nieruchomości na mniejsze działki oraz występując o uzyskanie decyzji o warunkach zabudowy dla działek działali niewątpliwie w celu osiągnięcia i maksymalizacji zysku ze sprzedaży tych nieruchomości oraz w celu poszerzenia kręgu potencjalnych nabywców. Powstanie nowych, niedużych działek, czy też ich zaopatrzenie w decyzje o warunkach zabudowy, prowadziło do obiektywnego wzrostu wartości tych nieruchomości, a jednocześnie zwiększało liczbę zainteresowanych ich zakupem, umożliwiając tym samym ewentualne negocjacje w zakresie warunków sprzedaży. Działania Skarżących w zakresie obrotu nieruchomości stanowiły więc - w opinii Sądu - przemyślane inwestycje.

3.4. Powołując się na ustalenia poczynione przez organy podatkowe, Sąd dodatkowo zwrócił uwagę, iż Skarżący w latach 2003-2012 sprzedali 64 działki, osiągając przy tym wyraźny zysk w stosunku do ceny zakupu - na zakup nieruchomości w latach 2003-2010 wydano 598.200,00 zł, zaś kwota uzyskana ze sprzedaży nieruchomości w latach 2003-2012, to 2.954.250,00 zł.

3.5. Dodatkowo Sąd zwrócił uwagę, że o zamierzeniach związanych ze sprzedażą spornych gruntów Skarżący informowali inne osoby, które przekazywały te informacje potencjalnym nabywcom. Wprawdzie taki sposób rozpowszechniania informacji o gruntach na sprzedaż stosują również osoby niezajmujące się profesjonalnym obrotem nieruchomościami, jednak w przedmiotowej sprawie pozostaje to bez znaczenia, skoro ww. okoliczności stanowią wystarczającą podstawę do uznania, że dokonywana przez małżonków J. i J. W. sprzedaż spornych gruntów wykraczała poza zakres zwykłego wykonywania prawa własności i stanowiła działalność gospodarczą, w rozumieniu art. 15 ust. 2 u.p.t.u.

3.6. Sąd podkreślił również, że działalność handlowa Skarżących w zakresie obrotu nieruchomościami rozpoczęła się przed 2009 r., natomiast transakcje sprzedaży mające miejsce w roku objętym zaskarżonymi decyzjami stanowiły kontynuację tej działalności. Podnoszony w skardze fakt sprzedaży w 2009 r. nieruchomości stanowiących w większości własność Skarżących od 1981 r., przesądza - zdaniem Sądu - o tym, że nieruchomości nabyte pierwotnie do majątku prywatnego, po rozpoczęciu działalności w zakresie handlu nieruchomościami zostały włączone do majątku związanego z działalnością gospodarczą. W kontekście powyższego Sąd za słuszne uznał stanowisko organu, że o uznaniu konkretnego składnika majątku za towar handlowy nie mogą przesądzać zamiary danego podmiotu istniejące w momencie nabycia. Powołując się na orzecznictwo NSA Sąd pierwszej instancji wskazał, że podmiot rozpoczynający działalność gospodarczą może bowiem wykorzystać w tejże działalności składniki majątku osobistego, jeśli te okazały się zbędne dla jego prywatnych potrzeb. W szczególności może dokonać dostawy tychże składników i jeśli takie świadczenia będą miały charakter profesjonalny, to dany podmiot będzie występował w charakterze podatnika podatku od towarów i usług.

3.7. Za nietrafny Sąd uznał zarzut skargi w zakresie naruszenia przez organy podatkowe zasady prawdy obiektywnej i przepisów postępowania podatkowego, poprzez wskazanie jako przykładów nabywania i zbywania gruntów w krótkich odstępach czasu jedynie transakcji mających miejsce przed i po 2009 r. W ocenie Sądu, organy dokonały pełnej i wszechstronnej analizy wszystkich okoliczności sprawy, wykazując jednoznacznie, że w stosunku do każdej spornej nieruchomości podejmowane były czynności charakterystyczne dla działalności handlowej w zakresie obrotu nieruchomościami.

3.8. Ostatecznie Sąd stwierdził, że w przedmiotowej sprawie prawidłowo ustalono, że w związku z działalnością w zakresie obrotu nieruchomościami i sprzedażą działek na przestrzeni lat 2003 – 2010, w tym, w objętym zaskarżonymi decyzjami roku 2010, Skarżący występowali jako podatnicy podatku od towarów i usług w odniesieniu do każdej zbytej działki. Dokonywane przez Skarżących w tym roku transakcje organy podatkowe słusznie uznały więc za podlegające opodatkowaniu podatkiem VAT, a Skarżących za podatników tego podatku, gdyż podjęte przez nich działania wykraczały poza zwykłe wykonywanie prawa własności.

4. Skarga kasacyjna.

4.1. Skarżący zakwestionowali opisany wyżej wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Olsztynie w całości i w skardze kasacyjnej zarzucili Sądowi pierwszej instancji naruszenie:

- art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) i lit. c) w zw. z § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm., dalej powoływana jako "P.p.s.a."), poprzez ich niezastosowanie;

- art 151 P.p.s.a. poprzez jego bezpodstawne zastosowanie, polegające na bezpodstawnym pominięciu przez Sąd pierwszej instancji naruszeń przepisów postępowania podatkowego, jakich w toku tego postępowania dopuściły się organy podatkowe obu instancji, tj. naruszeniu przepisów art. 120, art. 121, art. 122, art. 127, art. 180 § 1, art. 187 § 1, art. 191, art. 210 § 4 O.p., poprzez ich niezastosowanie, które polegało na braku wyczerpującego rozpatrzenia sprawy pod względem faktycznym i merytorycznym, niezebraniu całego materiału dowodowego i nierozpatrzeniu go w sposób wyczerpujący, nieprawidłowym ustaleniu i ocenie stanu faktycznego oraz przekroczeniu granic swobodnej oceny dowodów, poprzez przyjęcie przez organ skarbowy, co (nieprawidłowo) zostało uznane przez Sąd pierwszej instancji za prawidłowe, że:

a. Skarżący dokonywali zbycia nieruchomości w ramach prowadzonej samodzielnie działalności gospodarczej, polegającej na handlu nieruchomościami, a nie na podstawie czynności zarządu osobistym majątkiem wspólnym Skarżących niewykorzystywanym do prowadzenia działalności gospodarczej;

b. Skarżąca prowadziła działalność gospodarczą, a nie, że Skarżąca, podpisując umowę sprzedaży jedynie wyraziła zgodę na sprzedaż nieruchomości przez swojego małżonka, co było elementem niezbędnym dla ważności zawarcia umowy sprzedaży, a w konsekwencji oznacza, że Skarżąca nie prowadziła działalności gospodarczej w zakresie sprzedaży nieruchomości;

- przepisów prawa materialnego, tj.: art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u., poprzez:

a. błędną wykładnię, polegającą na uznaniu, że przepisy art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u. dają podstawę do uznania, że Skarżąca wykonywała działalność gospodarczą w rozumieniu tych przepisów, podczas, gdy w niniejszej sprawie nie istniały przesłanki pozwalające na uznanie Skarżącej za wykonującą działalność gospodarczą w rozumieniu ww. przepisów, co miało istotny wpływ na wynik sprawy;

b. niewłaściwe zastosowanie, polegające na niezasadnym przyjęciu, że Skarżący prowadzili samodzielnie działalność gospodarczą polegającą na obrocie nieruchomościami, podczas gdy w niniejszej sprawie nie istniały przesłanki pozwalające na uznanie Skarżących za wykonujących działalność gospodarczą w rozumieniu ww. przepisów, co miało istotny wpływ na wynik sprawy;

- naruszenie przepisów prawa materialnego, tj. art. 4 ust. 1, 2 i 3b w związku z art. 2 ust. 1 Szóstej Dyrektywy Rady z 17 maja 1977 roku w sprawie harmonizacji przepisów Państw Członkowskich dotyczących podatków obrotowych - wspólny system podatku od wartości dodanej: ujednolicona podstawa wymiaru podatku 77/388/EEC, poprzez niedokonanie ich łącznej oceny, co miało wpływ na błędne przyznanie statusu podatnika osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej, z tytułu dokonania przez nich czynności zbycia nieruchomości.

- naruszenie art. 2 u.p.t.u., w zakresie, w jakim ustanawia definicje legalne dla potrzeb powołanej ustawy i w zakresie, w jakim wypełnia dyspozycje art. 4 ust. 3b VI Dyrektywy oraz art. 15 ust. 2 u.p.t.u., który błędnie uznano za zgodny z art. 4 ust. 2 VI Dyrektywy, z pominięciem oceny zasad nadania statusu podatnika w sposób szczególny podmiotom wymienionym art. 16 i art. 17 u.p.t.u., niebędących podatnikami, o których mowa w art. 15 ust. 1 tej ustawy;

- naruszenie art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717 ze zm.), art. 46 § 1 i art. 461 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.), art. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. Prawo budowlane (Dz.U. Nr 156, poz. 1118 ze zm.), w zakresie oceny, czy odpowiadają dyspozycji art. 4 ust. 3b VI Dyrektywy;

- naruszenie przepisów postępowania poprzez niezastosowanie art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) P.p.s.a. z uwagi na obrazę zasad wyrażonych w art. 91 ust. 2 i art. 217 Konstytucji RP oraz art. 93 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską, w sprawie stosowania prawa Unii Europejskiej, art. 1 § 2 z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269 ze zm.) i art. 134 § 1 P.p.s.a.;

- naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit a) P.p.s.a w związku z art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u. poprzez uznanie Skarżących za podatników podatku od towarów i usług w stosunku do wszystkich spornych transakcji zbycia nieruchomości w 2010 r.;

- naruszenie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) w związku z art. 122 O.p. poprzez oddalenie skargi, pomimo faktu, iż organ uznał za podatników podatku od towarów i usług Skarżących bez przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego w stosunku do spornych nieruchomości w zakresie określenia ich statusu, jako majątku prywatnego lub towaru;

- naruszenie art. 43 ust. 1 pkt. 9 u.p.t.u., które miały istotny wpływ na wynik sprawy, ponieważ nie uwzględniono zwolnienia czynności sprzedaży działek od podatku VAT;

- naruszenie art. 269 § 1 w związku z art. 141 § 4 P.p.s.a., poprzez nieuwzględnienie wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego w składzie 7 sędziów I FPS 3/07 z dnia 29 października 2007 r., który pozostaje aktualny w niniejszej sprawie oraz brak stosownego uzasadnienia, co do motywów składu orzekającego w odmiennym od ww. wyroku rozstrzygnięciu zagadnienia prawnego;

- Wojewódzki Sąd Administracyjny w Olsztynie dokonał kontroli zaskarżonego rozstrzygnięcia z pominięciem kryterium jego zgodności z prawem (art. 1 § 2 P.u.s.a.) nie badając w pełnym zakresie zgodności z prawem zaskarżonej decyzji na podstawie art. 134 § 1 P.p.s.a.

Przy tak sformułowanych zarzutach Skarżący wnieśli o uchylenie kwestionowanego wyroku w całości i rozpoznanie skargi, ewentualnie o uchylenie tego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi pierwszej instancji do ponownego rozpoznania. Ponadto wniesiono o zasądzenie zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego za pierwszą i drugą instancję według norm przepisanych oraz o odstąpienie od zasądzenia zwrotu kosztów postępowania kasacyjnego w całości na podstawie art. 207 § 2 P.p.s.a.

4.2. Dyrektor Izby Skarbowej w odpowiedzi na skargę kasacyjną wniósł o jej oddalenie oraz o zasądzenie na rzecz organu zwrotu kosztów postępowania.

5. Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Skarga kasacyjna nie zasługuje na uwzględnienie.

5.1. Sformułowanymi zarzutami skargi kasacyjnej Skarżący kwestionują dokonane w sprawie ustalenie, że realizując w 2010 r. transakcje sprzedaży działek oznaczonych numerami ewidencyjnymi: nr 349/29, 437/20, 349/32, 349/33, 349/19 i 349/56, działali w charakterze podatników podatku od towarów i usług, a tym samym, że ciążył na nich obowiązek podatkowy z ww. tytułu.

5.2. Mimo, że w skardze kasacyjnej zarzucono naruszenie art 151 P.p.s.a. w zw. z art. 120, art. 121, art. 122, art. 127, art. 180 § 1, art. 187 § 1, art. 191, art. 210 § 4 O.p., podnosząc brak wyczerpującego rozpatrzenia sprawy pod względem faktycznym i merytorycznym, niezebranie całego materiału dowodowego i nierozpatrzenie go w sposób wyczerpujący, a w konsekwencji nieprawidłowe ustalenie i ocenę stanu faktycznego oraz przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów, to na stronie 3 skargi kasacyjnej stwierdzono, że: "Nie jest kwestią sporną stan faktyczny, gdyż wszystkie wskazane w sprawie transakcje rzeczywiście miały miejsce, spornym jest natomiast fakt czy w przypadku nabycia nieruchomości na własne potrzeby w 1981 roku i zbycia części tych nieruchomości w 2010 roku i w latach wcześniejszych, zbycie to podlegało opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług".

Z powyższego wynika, że zarzutem tym Skarżąca strona – przy niekwestionowanym stanie faktycznym sprawy - podważa jego ocenę, poprzez przyjęcie, że zbywając przedmiotowe działki Skarżący działali w charakterze podatników VAT.

Uwzględniając jednak poczynione w sprawie ustalenia faktyczne, powyższy zarzut wadliwej oceny zebranego w sprawie materiału dowodowego uznać należy za niezasadny.

W sprawie tej ustalono, że Skarżący podejmowali aktywne działania polegające na częstym i wielokrotnym nabywaniu gruntów, niejednokrotnie o niewielkiej powierzchni oraz dzieleniu większych gruntów na mniejsze, a także występowaniu do właściwego organu i uzyskiwaniu decyzji o warunkach zabudowy, a także zmian tych decyzji, jak również wykonaniu budowy sieci wodno-kanalizacyjnej. Nie podważono także ustalenia, że w momencie sprzedaży dla wszystkich działek będących przedmiotem dostawy wydane zostały na wniosek Państwa W., przez Wójta Gminy G., decyzje o warunkach zabudowy. Podkreślić należy, iż sprzedaż ww. działek następowała z jednoczesnym przeniesieniem na rzecz nabywców praw wynikających z decyzji o warunkach zabudowy wydanych dla tych działek.

Przy tego rodzaju ustaleniach faktycznych, wbrew twierdzeniom skargi kasacyjnej, wskazania zawarte w wyroku Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej z dnia 15 września 2011 r. w sprawach połączonych C-180/10 i C-181/10, jak również m.in. w wyroku (7) NSA z dnia 29 października 2007 r. sygn. akt I FPS 3/07 oraz wyroku NSA z dnia 18 października 2011 r. sygn. akt I FSK 1536/10, nie dają podstaw do uwzględnienia zarzutów naruszenia przepisów prawa materialnego, tj. art. 4 ust. 1, 2 i 3b w związku z art. 2 ust. 1 Szóstej Dyrektywy Rady, a także art. 145 § 1 pkt 1 lit. a) P.p.s.a. w zw. z art. 91 ust. 2 i art. 217 Konstytucji RP oraz art. 93 Traktatu Ustanawiającego Wspólnotę Europejską, jak również art. 145 § 1 pkt 1 lit a) P.p.s.a w zw. z art. 15 ust. 1 i 2 u.p.t.u., poprzez uznanie Skarżących za podatników podatku od towarów i usług w stosunku do wszystkich spornych transakcji zbycia nieruchomości w 2010 r.

Ustalone w sprawie ww. okoliczności świadczą bowiem, że Skarżący, dokonując zakupu kolejnych gruntów, byli świadomymi inwestorami, którzy sukcesywnie nabywali nieruchomości z zamiarem ich późniejszej odsprzedaży, a więc wyłącznie w celach handlowych. Powyższe wskazuje, że stopień aktywności Skarżących w przedmiotowym zakresie jest zbliżony do tego, jaki angażują handlowcy w obrocie gruntami w ramach prowadzenia działalności gospodarczej. Ich działalność w zakresie nabywania i zbywania działek w przedmiotowym roku, jak również w latach poprzednich, miała charakter stały (powtarzalność czynności i zamiar wykazany obiektywnymi dowodami ich kontynuacji), a w konsekwencji zorganizowany. Wbrew zatem stanowisku prezentowanemu w skardze kasacyjnej, powyższe działania Skarżących wskazują jednoznacznie, że ich aktywność w nabywaniu gruntów oraz ich uatrakcyjnianiu podejmowanymi staraniami w zakresie pozyskiwania decyzji o warunkach zabudowy, czy też budowy sieci wodno-kanalizacyjnej, nie mieści się w zakresie zarządu majątkiem prywatnym.

5.3. Odnośnie podniesionego zarzutu, że Skarżąca nie miała przymiotu podatnika, gdyż nie przejawiała w spornym przedmiocie żadnej aktywności, stwierdzić należy, że - przy braku stosownego zarzutu procesowego - nie ma podstaw do zakwestionowania stanowiska organu podatkowego, że obydwoje małżonkowie W. przejawiali w handlu przedmiotowymi gruntami aktywność, poprzez podpisywanie aktów notarialnych, kontaktowanie się i omawianie warunków sprzedaży z kontrahentami, jak również występowanie z wnioskami do Wójta Gminy G. o warunki zabudowy przedmiotowych działek.

5.4. W konsekwencji za niezasadne uznać należy zarzuty naruszenia art. 269 § 1 w związku z art. 141 § 4 P.p.s.a., gdyż po pierwsze Wojewódzki Sąd Administracyjny w swoim orzeczeniu uwzględnił treść wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego I FPS 3/07 z dnia 29 października 2007 r., a ponadto do wyroku (nawet siedmiu sędziów), art. 269 § 1 P.p.s.a. nie ma zastosowania, gdyż przedmiotem jego hipotezy jest uchwała, a nie wyrok.

5.5. Nie zasługują także na uwzględnienie zarzuty naruszenia art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 27 marca 2003 r. o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz.U. Nr 80, poz. 717), art. 46 § 1 i art. 461 ustawy z dnia 23 kwietnia 1964 r. - Kodeks cywilny (Dz.U. Nr 16, poz. 93 ze zm.) i art. 3 ustawy z dnia 7 lipca 1994 r. - Prawo budowlane (Dz.U. Nr 156, poz. 1118 ze zm.), w zakresie oceny, czy odpowiadają dyspozycji art. 4 ust. 3b VI Dyrektywy, jak również naruszenia art. 43 ust. 1 pkt. 9 u.p.t.u., gdyż mimo ich sformułowania, wbrew wymogowi wynikającemu z art. 176 § 1 pkt 2 P.p.s.a., w skardze kasacyjnej brak jakiegokolwiek ich uzasadnienia.

To samo odnosi się do zarzutu naruszenia art. 145 § 1 pkt 1 lit. c) P.p.s.a. w związku z art. 122 O.p., zwłaszcza że - jak już wskazano wyżej - w skardze kasacyjnej nie jest kwestionowany stan faktyczny sprawy, lecz ocena poczynionych w niej ustaleń, która w świetle treści wyroku TSUE w sprawie C-180/10 i C-181/10, jak również m.in. wyroku (7) NSA z dnia 29 października 2007 r. sygn. akt I FPS 3/07 oraz innych wyroków sądów administracyjnych (w tym w wyroku NSA z dnia 18 października 2011 r.), wskazuje, że aktywność Skarżących w nabywaniu gruntów oraz w staraniach, mających na celu ich zbycie (poprzez np. ich uatrakcyjnianie), wykracza poza zarząd majątkiem prywatnym.

5.6. Z powyższych względów Naczelny Sąd Administracyjny - na podstawie

art. 184 P.p.s.a. - oddalił skargę kasacyjną.

5.7. O kosztach postępowania kasacyjnego orzeczono na podstawie art. 204 pkt 1 P.p.s.a. i art. 205 § 2 P.p.s.a.



Powered by SoftProdukt