Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie w składzie następującym: Przewodnicząca Sędzia WSA - Beata Blankiewicz-Wóltańska, Sędzia WSA - Michał Sowiński (spr.), Sędzia WSA - Jarosław Stopczyński, Protokolant st. specjalista - Mariusz Dzierzęcki, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 5 lutego 2019 r. sprawy ze skargi E. P. na rozstrzygnięcie zawarte w piśmie Mazowieckiej Jednostki Wdrażania Programów Unijnych z dnia (...) marca 2018 r. nr (...) w przedmiocie oceny wniosku o dofinansowanie realizacji projektu 1. stwierdza, ze ocena projektu została przeprowadzona w sposób naruszający prawo i naruszenie to miało istotny wpływ na wynik oceny oraz przekazuje sprawę do ponownego rozpatrzenia przez Mazowiecką Jednostkę Wdrażania Programów Unijnych; 2. zasądza od Mazowieckiej Jednostki Wdrażania Programów Unijnych na rzecz E. P. kwotę 697 zł (słownie sześćset dziewięćdziesiąt siedem złotych) tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Przedmiotem wniesionej do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargi E. P. jest rozstrzygnięcie Mazowieckiej Jednostki Wdrażania Programów Unijnych z (...) 2018 r. nr (...)w przedmiocie oceny wniosku o dofinansowanie realizacji projektu.

Kontrolowane rozstrzygnięcie zapadło następującym stanie faktycznym:

E.P., prowadząca działalność gospodarczą pod firmą A. E.P. (dalej: "Skarżąca" lub "Wnioskodawca"), złożyła wniosek nr (...) o dofinansowanie projektu pt. (...), w ogłoszonym przez Mazowiecką Jednostkę Wdrażania Programów Unijnych (dalej: "MJWPU" lub "Organ") konkursie nr (...). Konkurs został przeprowadzony w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Mazowieckiego (RPO WM), Osi Priorytetowej: X Edukacja dla rozwoju regionu, Działania 10.2: Upowszechnienie kompetencji kluczowych wśród osób dorosłych.

O zakończeniu oceny merytorycznej wniosku poinformowano Skarżącą pismem znak (...)z (...) 2018r. Wskazano w nim, że projekt został oceniony pozytywnie, uzyskał 126 punktów, co stanowi więcej niż wymagane minimum punktów i został umieszczony na liście ocenionych wniosków w ramach I Posiedzenia Komisji Oceny Projektów konkursu zamkniętego nr (...). Jednakże ze względu na ustaloną kwotę dostępną na konkurs oraz liczbę przyznanych punktów, z uwagi na brak środków finansowych wniosek nie został przyjęty do dofinansowania. Do pisma doręczono kopie kart oceny merytorycznej (KOM).

W związku z negatywnym wynikiem oceny projektu Wnioskodawca złożył protest. Skarżąca nie zgodziła się z oceną kryteriów merytorycznych.

Po przeanalizowaniu protestu, MJWPU zaskarżonym obecnie do Sądu pismem z (...) 2018 r. nr (...)rozstrzygnęła o nieuwzględnieniu protestu od oceny merytorycznej wniosku o dofinansowanie.

Organ podniósł, że w wyniku przeprowadzonej oceny merytorycznej projekt w ramach I oceny uzyskał 124 punkty, w tym 88 punktów przyznanych za spełnienie ogólnych kryteriów merytorycznych, weryfikowanych w części B karty oceny merytorycznej oraz 36 punktów za spełnienie kryteriów merytorycznych szczegółowych nr 1 (6 punktów), 2 (10 punktów), 3 (10 punktów), A (3 punkty), 6 (4 punkty), 8 (1 punkt) i 9 (2 punkty). W ramach II oceny projekt otrzymał 128 punktów, w tym 92 punkty przyznane za spełnienie ogólnych kryteriów merytorycznych oraz 36 punktów za spełnienie kryteriów merytorycznych szczegółowych nr 1 (6 punktów), 2 (10 punktów), 3 (10 punktów), 4 (3 punkty), 6 (4 punkty), 8 (1 punkt) i 9 (2 punkty). Ostatecznie projekt uzyskał 126 punktów, co stanowi więcej niż wymagane minimum punktów. MJWPU podniosła, że wniosek został umieszczony na liście ocenionych wniosków, jednak ze względu na ustaloną kwotę dostępną na przedmiotowy konkurs oraz liczbę przyznanych punktów, z powodu braku środków finansowych, nie został przyjęty do dofinansowania.

Następnie MJWPU odniosła się szczegółowo do oceny punktowej poszczególnych kryteriów wskazując, z jakich powodów eksperci przyznali określoną ilość punktów i dlaczego nie było podstaw do zwiększenia punktacji w poszczególnych kryteriach.

MJWPU odnosząc się do zarzutu naruszenia pkt 15.3 Regulaminu Konkursu w zw. z art. 37 ust.1 i 46 ust. 2 ustawy z dnia 11 lipca 2014 r. o zasadach realizacji programów w zakresie polityki spójności finansowanych w perspektywie finansowej 2014-2020 (Dz. U. z 2017 r. poz. 1460, z późn. zm.); dalej: "ustawa wdrożeniowa" wskazała, iż proces negocjacji projektów powinien być prowadzony przed rozstrzygnięciem konkursu i nie podlega wznowieniu po jego zakończeniu, co wynika z zapisu zawartego w Regulaminie konkursu nr (...) : "Negocjacje prowadzone są do wyczerpania kwoty przeznaczonej na dofinansowanie projektów w konkursie - poczynając od projektu, który uzyskał najlepszą ocenę. Informacjo o skierowaniu projektu do negocjacji wysyłana jest niezwłocznie po dokonaniu oceny merytorycznej wniosku przez członków Komisji Oceny Projektów (zwana dalej KOP)." Wyjaśniła, że mając na uwadze możliwość zwiększenia alokacji na konkurs lub pojawienia się oszczędności, które mogą być wynikiem procesu negocjacji budżetów projektów oraz okoliczności nadzwyczajnych, takich jak odstąpienie od podpisania umowy przez którąkolwiek ze stron zalecane jest podjęcie negocjacji z większą liczbą projektów, niż wynika to z kalkulacji wykorzystania alokacji.

Następnie odniosła się do zarzutu naruszenia art.37 ust. 1 w zw. z art.37 ust. 2 ustawy wdrożeniowej poprzez nierzetelną i nieprzejrzystą ocenę Projektu.

Zdaniem MJWPU biorąc pod uwagę definicję przejrzystości procesu wyboru projektów (zawartą w Wytycznych w zakresie trybów wyboru projektów na lata 2014-2020, obowiązujących w przedmiotowym konkursie. Rozdział 4 - Ogólne warunki wyboru projektów), analiza protestu przeprowadzona przez Instytucję rozpatrującą protest wykazała brak argumentacji Wnioskodawcy wskazujących na złamanie zasady przejrzystości przez Instytucję Organizującej Konkurs (dalej: IOK). Organ wskazał, iż weryfikacja strony internetowej IOK, na której znajduje się ogłoszenie o naborze nr (...) wskazuje, że informacje o przebiegu konkursu były tam na bieżąco zamieszczane. Z tej brak ma podstaw do uznana, że IOK naruszyła regułę przejrzystości.

Instytucja rozpatrująca protest nie stwierdziła nieprawidłowości co do naruszenia zasady rzetelności. Organ podniósł, że zasada rzetelności realizowana jest co najmniej poprzez pisemne uzasadnienie wyniku oceny spełniania każdego z kryteriów, które zastało ocenione negatywnie oraz w przypadku kryterium punktowego nie przyznano maksymalnej możliwej do uzyskania liczby punktów.

MJWPU podniosła, że karty oceny merytorycznej obu ekspertów w zakresie ocenianych kryteriów zawierają uzasadnienie, w którym wskazano okoliczności uniemożliwiające przyznanie maksymalnej możliwej do uzyskania liczby punktów, a także okoliczności, które zdecydowały o przyznaniu określonej liczby punktów. Wyjaśniła, że dokumenty, o których mowa w tej części rozstrzygnięcia, nie nakładają na ekspertów wagowego podziału punktów, co do każdego zdania podanego w uzasadnieniu danego kryterium. Zatem, zawarcie komentarzy w polu Uzasadnienie; w odniesieniu do punktacji przyznanej w kolumnie Liczba przyznanych punktów, należy uznać za prawidłowe. Nie ma podstaw do podniesienia zarzutu, że podczas procesu wyboru projektów zasada rzetelności nie była przestrzegana.

W odniesieniu do uwagi Wnioskodawcy, że w większości kryteriów pomiędzy ocenami obydwu ekspertów występują istotne rozbieżności, których instytucja w żaden sposób nie wyjaśniła organ wyjaśnił, że na etapie procedury odwoławczej nie porównuje się ocen Ekspertów, a jedynie bada, czy podczas przeprowadzonej oceny nie doszło do uchybień proceduralnych lub popełnienia błędów przez członków Komisji Oceny Projektów, czego skutkiem mogłaby być niższa punktacja wniosku.

W ocenie organu w przedmiotowym projekcie, nie zaistniała żadna z rozbieżności o których mowa w Regulaminu KOP. Zgodnie z zapisami Regulaminu KOP, znaczną rozbieżnością w ocenie merytorycznej dwóch oceniających jest:

1. dokonanie przez jednego z dwóch oceniających oceny pozytywnej, a przez drugiego oceny negatywnej;

2. rozbieżność w ocenach punktowych wniosku dokonanych przez osoby oceniające wynoszącej co najmniej 30 punktów, w przypadku, gdy od dwóch oceniających uzyska) co najmniej 60 punktów ogółem oraz 60% punktów za spełnienie każdego z kryteriów merytorycznych ogólnych.

MJWPU nie dopatrzyła się również naruszenia art. 53 ust. 2 pkt 2 ustawy wdrożeniowej. Zgodnie z tym przepisem negatywną oceną jest ocena w zakresie spełniania przez projekt kryteriów wyboru projektów, w ramach której projekt uzyskał wymaganą liczbę punktów lub spełnił kryteria wyboru projektów, jednak kwota przeznaczona na dofinansowanie projektów w konkursie nie wystarcza na wybranie go do dofinansowania.

Organ wskazał, że Instytucja Organizująca Konkurs (...) 2018r., opublikowała Listę projektów wybranych do dofinansowania w trybie konkursowym dla Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Mazowieckiego 2014-2020, w ramach konkursu zamkniętego (...) dla Osi Priorytetowej X "Edukacja dla rozwoju regionu", Działania 10.2 "Upowszechnianie kompetencji kluczowych wśród osób dorosłych" RPO WM 2014 2020, w której zaznaczono próg punktowy, poniżej którego zamieszczone zostały projekty, które uzyskały wymagane minimum punktowe (do dofinansowania mogą zostać skierowane wyłącznie wnioski, które spełniają wszystkie kryteria dostępu oceniane na etapie oceny merytorycznej, uzyskały co najmniej 60 punktów ogółem oraz 60% punktów w każdym kryterium merytorycznym od każdego z tych oceniających.), jednak ze względu na ostateczną kwotę alokacji w danym konkursie nie mogą zostać skierowane do dofinansowania. Zapewniona w ramach przedmiotowego wartość dofinansowania konkursu pozwoliła dofinansować 14 projektów.

MJWPU podniosła, że wnioskodawcy zostali pouczeni o możliwości złożenia środka odwoławczego, z zastrzeżeniem, że wedle art. 53 ust. 3 ustawy wdrożeniowej, w przypadku gdy kwota przeznaczona na dofinansowanie projektów w konkursie albo w ramach rundy konkursu nie wystarcza na wybranie projektu do dofinansowania, okoliczność to nie może stanowić wyłącznej przesłanki do wniesienia protestu. Wskazała również, że taką sytuację podobnie rozstrzyga Regulamin Konkursu w Podrozdziale 6.6 – Rozstrzygnięcie konkursu i wybór projektów do dofinasowania. Z tych przyczyn, Instytucja rozpatrująca protest, nie znalazła podstaw do uznania, że informacja o wyniku oceny została sformułowana nieprawidłowo.

E.P. wniosła do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie skargę na to rozstrzygnięcie:

Wniosła o:

1. uwzględnienie skargi i stwierdzenie, że ocena projektu została przeprowadzona niezgodnie z prawem oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia przez Organ;

2. zasądzenie od Organu na jej rzecz kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego, według norm przepisanych.

Skarżąca zarzuciła:

1. naruszenie art. 37 ust. 1 ustawy wdrożeniowej w związku z uchybieniem postanowieniom dokumentacji konkursowej:

- "Kryteria merytoryczne ogólne oraz kryteria merytoryczne szczegółowe w ramach konkursu nr (...) w ramach Osi Priorytetowej X Edukacja dla rozwoju regionu, Działania 10.2 Upowszechnianie kompetencji kluczowych wśród osób dorosłych", stanowiących załącznik nr 3.2 do Regulaminu Konkursu (dalej jako: "Kryteria"), Instrukcji wypełniania wniosku o dofinansowanie projektu ze środków EFS w ramach RPO WM 2014-2020 (dalej jako: "Instrukcja"), Wytycznych w zakresie trybów wyboru projektów na lata 2014-2020 (dalej jako: "Wytyczne"), a także

- Regulaminu pracy Komisji Oceny Projektów powołanych w ramach Regionalnego Programu Operacyjnego Województwa Mazowieckiego 2014-2020 (dalej jako: "Regulamin KOP"), w zakresie kryteriów merytorycznych:

- kryterium nr 1: Zgodność projektu z celami RPO WM 2014-2020 oraz z diagnozą zawartą w RPO WM 2014-2020;

- kryterium nr 2: Osiągnięcie w ramach projektu skwantyfikowanych rezultatów;

- kryterium nr 3: Adekwatność doboru grupy docelowej objętej wsparciem w projekcie.

- kryterium nr 4: Trafność opisanej analizy ryzyka nieosiągnięcia założeń projektu.

- kryterium nr 5: Spójność zadań przewidzianych do realizacji w ramach projektu oraz trafność doboru i opisu zadań.

- kryterium nr 6: Potencjał finansowy, kadrowy i techniczny wnioskodawcy oraz partnerów projektu.

przez nierzetelną i nieprzejrzystą ocenę Projektu polegającą na:

- nieusunięciu istotnych rozbieżności pomiędzy ocenami poszczególnych ekspertów,

- niekorzystnym dla Skarżącej interpretowaniu nieostrych postanowień dokumentacji konkursowej,

- stawianiu Projektowi Skarżącej wymogów nieujętych w dokumentacji konkursowej;

- braku przypisania wagi poszczególnym uchybieniom stwierdzonym przez oceniających i w konsekwencji dowolnej ocenie kryteriów ocenianych punktowo polegającej na przypisaniu określonej liczby punktów w ramach tych kryteriów bez stosownej gradacji rangi i wagi stwierdzonych uchybień;

- nieproporcjonalnym do stwierdzonych uchybień odjęciu punktów w poszczególnych kryteriach przez ekspertów.

Powyższe uchybienia mają przy tym charakter istotny gdy uwzględni się fakt, że o negatywnej ocenie Projektu zadecydował de facto jeden punkt (a po postępowaniu odwoławczym 0,5 punktu) - wnioski bowiem, które uzyskały 127 punktów zostały rekomendowane do dofinansowania [zarzut 1];

2. naruszenie art. 125 ust. 3 lit. a pkt I - III Rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiającego wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006, poprzez naruszenie przewidzianej w tym przepisie zasady przejrzystości w sposób opisany powyżej przy zarzucie 1 [zarzut 2];

3. naruszenie art. 5 ust. 4 TUE w zw. z art. 41 ust. 1 i 2 Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej przez nierzetelną ocenę Projektu w zakresie kryteriów wskazanych przy zarzucie 1 i rozpatrzenie protestu Skarżącej polegające na niepełnym i fragmentarycznym odniesieniu się do zarzutów Skarżącej przejawiającym się w szczególności m.in. w:

- nieusunięciu istotnych rozbieżności pomiędzy ocenami poszczególnych ekspertów,

- niekorzystnym dla Skarżącej interpretowaniu nieostrych postanowień dokumentami konkursowej,

- stawianiu Projektowi Skarżącej wymogów nieujętych w dokumentacji konkursowej;

- braku przypisania wagi poszczególnym uchybieniom stwierdzonym przez oceniających i w konsekwencji dowolnej ocenie kryteriów ocenianych punktowo polegającej na przypisaniu określonej liczby punktów w ramach tych kryteriów bez stosownej gradacji rangi i wagi stwierdzonych uchybień;

- nieproporcjonalnym do stwierdzonych uchybień odjęciu punktów w poszczególnych kryteriach przez ekspertów;

czym Organ naruszył prawo do dobrej administracji przejawiające się w sprawiedliwym rozpatrzeniu sprawy a także prawidłowym uzasadnieniu negatywnej decyzji oraz zasadę proporcjonalności stosując przy ocenie poszczególnych uchybień w ramach oceny kryteriów sankcje nieproporcjonalne do tych uchybień, co znalazło odzwierciedlenie w arbitralnym przypisaniu przez ekspertów określonej liczby punktów w ramach poszczególnych kryteriów. Szczegółowe uchybienia w zakresie poszczególnych kryteriów zostały opisane powyżej przy zarzucie 1 [zarzut 3].

4. naruszenie art. 125 ust. 3 lit. a tiret Rozporządzenia Parlamentu i Rady (UE) nr 1303/13 w zw. z art. 2 i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP oraz art. 41 ust. 1 Karty Praw Podstawowych w zw. z art. 37 ust. 11 art. 66 ust. 2 pkt 1 ustawy wdrożeniowej poprzez bezzasadne uznanie, że Projekt Skarżącej nie może zostać rekomendowany do dofinansowania pomimo jego pozytywnej oceny, w sytuacji w której nie doszło do wyczerpania alokacji na działanie lub poddziałanie, a odmowa dofinansowania jest uzasadniona wyłącznie rzekomym wyczerpaniem środków w danym konkursie [zarzut 4].

5. naruszenie art. 53 ust. 2 pkt 2 ustawy wdrożeniowej przez bezpodstawne przyjęcie, że doszło do wyczerpania kwoty środków przeznaczonych na Konkurs, w sytuacji w której pojęcia "wyczerpania" kwoty na dofinansowanie nie można wiązać jedynie z przeznaczeniem tych środków na wybrane projekty w danym konkursie, a z faktycznym wyczerpaniem środków przez co rozumie się co najmniej podpisanie umów o dofinansowanie na projekty objęte konkursem [zarzut 5],

6. naruszenie art. 37 ust. 1 w zw. z art. 6 ust. 1 i 2 ustawy wdrożeniowej poprzez nieprecyzyjne, nieprzejrzyste i nierzetelne skonstruowanie postanowienia Regulaminu KOP poprzez arbitralne, sztuczne, abstrahujące od sytuacji konkretnego wnioskodawcy przyjęcie definicji "istotnych rozbieżności" w ocenie projektów i w konsekwencji brak rozstrzygnięcia rozbieżności, które powinny być uznane za istotne w sytuacji Skarżącej, w przypadku w którym o odmowie dofinansowania jej Projektu zadecydowało 0,5 pkt [zarzut 6];

7. naruszenie pkt 15.3 Regulaminu w zw. z art. 37 ust. 1 i 46 ust. 2 ustawy wdrożeniowej przez zaproszenie Skarżącej do negocjacji i następnie zakończenie negocjacji z wynikiem pozytywnym a następnie odmowę przyznania dofinansowania Skarżącej, pomimo, że negocjacje prowadzi się w stosunku do Projektów, których sfinansowanie jest możliwe w ramach dostępnej alokacji środków na konkurs, a także przez niezwiększenie alokacji na konkurs w sytuacji w której przepisy wyraźnie dopuszczają taką możliwość, a naruszenie Regulaminu przez Organ w pełni uzasadniałoby taką decyzję [zarzut 7];

8. naruszenie art. 87 ust. 1 w zw. z art. 7 Konstytucji RP w zw. z art. 6 ust. 1 i 2 ustawy wdrożeniowej przez jego niewłaściwe zastosowanie poprzez wydanie zaskarżonej Informacji na podstawie postanowień systemu realizacji, nie mających charakteru przepisów prawa powszechnie obowiązującego i nie znajdujących zastosowania do oceny Projektu Skarżącej mianowicie m.in. na podstawie: Regulaminu i dokumentacji stanowiącej załączniki do Regulaminu w tym Kryteriów, Instrukcji, Wytycznych a także Regulaminu KOP, w sytuacji, gdy postanowienia tych dokumentów jako nie mające charakteru przepisów prawa powszechnie obowiązującego nie mogą regulować praw i obowiązków Skarżącej przy czym, zgodnie z wyrokiem Trybunału Konstytucyjnego odnoszącym się do przepisów ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju z dnia 6 grudnia 2006 r. system realizacji programów nie może ustanawiać, choćby pośrednio, praw i obowiązków wnioskodawców, w związku z tym, że składające się nań ww. dokumenty nie mają charakteru aktów prawa powszechnie obowiązującego, a co za tym idzie ocena Projektu i samo rozstrzygnięcie, w zakresie, w jakim odwołuje się do tych dokumentów, zostały wydane bez podstawy prawnej, a zatem naruszają zasadę legalizmu [zarzut 8].

W odpowiedzi na skargę Organ podtrzymał swoje dotychczasowe stanowisko i wniósł o oddalenie skargi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie wyrokiem z dnia 29 maja 2018 r., sygn. akt V SA/Wa 552/18, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie oddalił skargę E. P. na rozstrzygnięcie zawarte w piśmie Mazowieckiej Jednostki Wdrażania Programów Unijnych (dalej również: MJWPU) z dnia (...) 2018 r. w przedmiocie oceny wniosku o dofinansowanie realizacji projektu.

Sąd uzasadniając oddalenie skargi na podstawie art. 61 ust. 8 pkt 2 ustawy wdrożeniowej wskazał, że w postępowaniu prowadzonym na podstawie ustawy wdrożeniowej - z woli ustawodawcy - Sąd nie posiada narzędzi w postaci możliwości powołania biegłych czy ekspertów (z pomocy których korzystają instytucje przeprowadzające konkurs). Tym samym, wbrew oczekiwaniom skarżącego, rola Sądu nie może sprowadzić się do ponownej merytorycznej oceny projektu. Tylko naruszenie prawa procesowego lub materialnego, które mogły mieć wpływ na wynik oceny, może skutkować uchyleniem określonego aktu. Sąd dokonuje oceny recenzji ekspertów tylko w kontekście np. pominięcia w ocenie określonych treści, czy też dokonywania oceny przez ekspertów w oparciu o elementy, które nie stanowią przedmiotu oceny w danym kryterium. Takich uchybień Sąd nie stwierdził.

Sąd wskazał, że merytoryczna weryfikacja wniosku odbywa się według kryteriów wartościujących i ma charakter swobodnej oceny, ale nie może przybierać oceny dowolnej, gdyż kryteria oceny zostały wskazane w Wytycznych oraz Regulaminie KOP. Zdaniem Sądu organ w swoich przyjętych za ekspertami ocenach wyjaśnił w sposób wystarczający, dlaczego przyznano daną ilość punktów za dane kryterium. Wskazał dostatecznie powody poszczególnych ocen, argumentację mającą wpływ na ich ważenie. Sąd nie ma przy tym narzędzi, aby oceniać, czy podważać wiedzę ekspertów dokonujących oceny w sprawie.

Wbrew zarzutom skargi Sąd nie stwierdził również nieprecyzyjnego, nieprzejrzystego i nierzetelnego skonstruowania postanowień Regulaminu KOP poprzez arbitralne, sztuczne, abstrahujące od sytuacji konkretnego wnioskodawcy przyjęcie definicji "istotnych rozbieżności".

Organ rozpatrujący protest odniósł się przy tym do wszystkich wskazanych kryteriów wyboru projektów, z których oceną skarżąca nie zgadzała się, oraz odniósł się do zarzutów o charakterze proceduralnym w zakresie przeprowadzonej oceny. Uczynił to zgodnie z wymogiem art. 57 ustawy wdrożeniowej.

Sąd uznał, że wbrew stanowisku skarżącej z treści Regulaminu nie wynika, że zaproszenie do negocjacji i ich zakończenie z wynikiem pozytywnym stanowi gwarancję przyznania dofinansowania.

Wskazał, że z uwagi na wartość projektu, pismo MJWPU z (...) 2018 r. potwierdza według WSA, że kwota przeznaczona na dofinansowanie konkursu nie wystarcza obecnie na dofinansowanie wniosku.

W ocenie Sądu brak było podstaw do uznania, że wniosek skarżącej nie został oceniony rzetelnie i obiektywnie, bez respektowania wymogów prawa, Regulaminu, Wytycznych, opisów Kryteriów, Instrukcji.

Na koniec WSA zaznaczył, że nie stwierdził również zarzucanego naruszenia Konstytucji, Karty Praw Podstawowych Unii Europejskiej, TUE czy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1303/2013 z dnia 17 grudnia 2013 r. ustanawiającego wspólne przepisy dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności, Europejskiego Funduszu Rolnego na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich oraz Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego, Funduszu Spójności i Europejskiego Funduszu Morskiego i Rybackiego oraz uchylającego rozporządzenie Rady (WE) nr 1083/2006 (Dz.U.UE.L z dnia 20 grudnia 2013 r.; dalej: rozporządzenie nr 1303/2013).

Skargę kasacyjną od powyższego wyroku wniosła skarżąca, zaskarżając to orzeczenie w całości.

Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z 9 października 2018 r. uchylił zaskarżony wyrok i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania Wojewódzkiemu Sądowi Administracyjnemu w Warszawie.

Zdaniem składu orzekającego Naczelnego Sądu Administracyjnego Sąd I instancji nie odniósł się do podniesionego w skardze do tego Sądu zarzutu wadliwej oceny spełnienia kryteriów merytorycznych od numeru 1 do numeru 6, czym naruszył art. 141 § 4 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302); dalej: "p.p.s.a.".

Pozostałe zarzuty skargi kasacyjnej NSA uznał za niezasadne.

NSA zauważył, że Sąd I instancji kontrolując legalność informacji o nieuwzględnieniu protestu - poprzestał na stwierdzeniu, że "Organ w swoich przyjętych za ekspertami ocenach wyjaśnił w sposób wystarczający, dlaczego przyznano daną ilość punktów za dane kryterium. Wskazał dostatecznie powody poszczególnych ocen, argumentację mającą wpływ na ich ważenie". Sąd I instancji prezentował przy tym pogląd, że nie posiada narzędzi w postaci możliwości powołania biegłych czy ekspertów, nie dokonuje zatem ponownej merytorycznej oceny projektu, a kognicja sądów administracyjnych w sprawach dotyczących wniosków o dofinansowanie projektów w ramach Programów Operacyjnych polega na zbadaniu zgodności z prawem zaskarżonych aktów wydanych w postępowaniu toczącym się przed właściwą Instytucją i tylko naruszenie prawa procesowego lub materialnego, które mogły mieć wpływ na wynik oceny, może skutkować uchyleniem określonego aktu.

NSA podniósł, iż istotnie, w orzecznictwie prezentowany jest pogląd, że w ramach dokonywania kontroli procesu wyboru projektu zgodnie z kryterium legalności, sąd administracyjny - rozpatrując skargę wniesioną na negatywną ocenę tego projektu - dokonuje oceny projektu w zakresie dyskrecjonalności merytorycznej oceny instytucji zarządzającej, w ramach której sąd ocenia, czy argumentacja organu nie jest dowolna, czy mieści się w granicach danej sprawy, czy nie jest oderwana od kryteriów wynikających z regulaminu. Sąd administracyjny nie ma natomiast kompetencji do merytorycznej weryfikacji oceny projektu, dokonanej na podstawie opinii ekspertów, na przykład poprzez odmienną ocenę założeń tego projektu i przyznanie określonej liczby punktów ocenianemu projektowi, lecz uprawniony jest do kontroli sporządzonej oceny w kontekście przestrzegania zasad tej oceny wynikających z prawa unijnego takich jak równość, przejrzystość, bezstronność, niezmienność i rzetelność (por. wyrok NSA z 17 grudnia 2013 r., II GSK 2249/13). Sądowa ocena opinii eksperta polega na badaniu, czy jest ona spójna, wyczerpująca, logiczna i czy odpowiada na zasadnicze pytania. Treść merytoryczna oceny nie mieści się w granicach kontroli sądu administracyjnego, bowiem to oceniający jest ekspertem w danej dziedzinie (por. np. wyrok NSA z dnia 27 kwietnia 2018 r. sygn. akt I GSK 1955/18 oraz powołany tam wyrok NSA z dnia 26 kwietnia 2011 r., II GSK 1115/10).

Skład orzekający Naczelnego Sądu Administracyjnego pogląd ten - co do zasady - podzielił. Podkreślił, iż ustawodawca przewidział bowiem możliwość a tym samym zasadność udziału ekspertów - spełniających określone prawem wymogi - na etapie wyboru projektów (por. art. 68a ust. 1 pkt 1 i nast. z Rozdziału 15a ustawy wdrożeniowej). Nie bez przyczyny - lecz właśnie celem wyeliminowania arbitralności ocen - oceny co do spełnienia kryteriów wyboru nie dokonuje jeden ekspert. Fakt, że ekspert - oceniając spełnienie konkretnego kryterium - przyznaje określoną ilość punktów, wskazując przyczyny takiej swojej decyzji jest niewątpliwie ocenne, automatycznie nie oznacza jednak dowolności oceny. Rzeczą ekspertów jest ocena wagi ewentualnych uchybień, a w konsekwencji zasadność przyznania/odjęcia określonej liczby punktów. Sam fakt, że eksperci nie są jednomyślni i istnieje pewna rozbieżność w dokonanych przez nich ocenach nie znaczy, że to właśnie ta mniej korzysta ocena eksperta jest wadliwa.

Wskazał, że zarzuty dotyczące prawidłowości oceny, co do spełnienia określonych kryteriów nie mogą zatem zmierzać do podważania merytorycznej wiedzy ekspertów oraz weryfikacji - z tego punktu widzenia - trafności (słuszności) dokonanej oceny. Należy jednak mieć też na względzie, że projekt podlega ocenie pod względem spełnienia kryteriów wyboru projektu (art. 37 ust.2 ustawy wdrożeniowej), prawo wniesienia protestu ma na celu ponowne sprawdzenie złożonego wniosku w zakresie spełnienia kryteriów wyboru projektu (art. 53 ust. 1 ustawy wdrożeniowej) a informacja o nieuwzględnieniu protestu wymaga uzasadnienia i podlega zaskarżeniu do wojewódzkiego sądu administracyjnego (art. 58 ust. 1 pkt 1 i 2 i art. 61 ust.1). Z powyższego wywieść należy, że system kontroli sądowej nie wyłącza całkowicie spod tej kontroli oceny spełnienia kryteriów wyboru projektu, a tym samym i działań ekspertów oraz dokonanych przez nich ocen. Trafnie przyjmuje się np., że jeżeli ocena dokonana przez ekspertów byłaby na tyle niejasna, iż nie mogłaby zostać poddana ocenie Sądu, to świadczyłoby to tylko o tym, że narusza ona prawo, bowiem ocena projektu powinna być tak sformułowana, aby w powiązaniu z kryteriami oceny i treścią projektu była zrozumiała (por. np. wyrok NSA z dnia 13 listopada 2013 r. II GSK 2109/13). Nie powinno też ulegać kwestii, że w ramach kontroli legalności oceny spełnienia kryteriów wyboru projektu mieści się badanie czy oceny dokonano zgodnie z prawidłowo odczytaną treścią (wymogami) kryteriów.

NSA zaznaczył, iż formułowane w skardze do WSA zarzuty co do prawidłowości oceny eksperckiej dotyczyły np. niepełnej i fragmentarycznej lektury wniosku pod kątem spełnienia kryteriów, formułowania przez ekspertów zarzutów niemających podstaw w dokumentacji, kwestionowania "stylu" wniosku, wytknięcia tych samych uchybień przy ocenie dwóch kryteriów.

W tym stanie rzeczy NSA zgodziło się z autorem skargi kasacyjnej, że ograniczenie się przez Sąd I instancji do aprobaty stanowiska wyrażonego w uzasadnieniu zaskarżonej informacji o nieuwzględnieniu protestu - bez odniesienia się przez Sąd do poszczególnych zarzutów dotyczących prawidłowości oceny spełnienia kryteriów skutkuje tym, że wyrok w tym zakresie nie poddaje się kontroli.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie zważył, co następuje:

Na wstępie wskazać należy, że Sąd w składzie rozpoznającym niniejszą sprawę miał na uwadze, że Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 9 października 2018 r., sygn. I GSK 2803/18 uchylił wyrok tut. Sądu z dnia 29 maja 2018 r. sygn. akt V SA/Wa 552/18 i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania.

Sąd rozpoznając ponownie niniejszą sprawę na podstawie art. 190 p.p.s.a. pozostawał związany oceną prawną oraz wskazaniami co do dalszego postępowania, wyrażonymi w powyżej opisanym wyroku NSA. Podkreślić należy, że wykładnia prawa i wskazania co do dalszego postępowania wyrażone w orzeczeniu sądu wiążą w sprawie nie tylko sąd, lecz także organ, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania było przedmiotem zaskarżenia, a także strony postępowania. Art. 190 p.p.s.a. ma charakter bezwzględnie obowiązujący, co oznacza, że ani organ administracji publicznej, ani sąd, orzekając ponownie w tej samej sprawie, nie mogą nie uwzględnić wykładni prawa dokonanej przez NSA w jego wcześniejszym orzeczeniu, gdyż są nimi związane.

Sąd zobligowany był zatem do przyjęcia i zastosowania wykładni prawa dokonanej przez Naczelny Sąd Administracyjny we wspomnianym już wyroku z dnia 9 października 2018 r.

Skarga została wniesiona zgodnie z przepisem art. 61 ustawy z dnia 11 lipca 2014r. o zasadach realizacji programów w zakresie polityki spójności finansowanych w perspektywie finansowej 2014-2020.

Dokonując kontroli zaskarżonego rozstrzygnięcia pod względem jego zgodności z prawem w oparciu o dyspozycję zawartą w art. 1 oraz art. 3 § 3 p.p.s.a., w związku z art. 64 ustawy należy wskazać, że w zakresie nieuregulowanym w ustawie do postępowania przed sądami administracyjnymi stosuje się odpowiednio przepisy ustawy p.p.s.a. określone dla aktów lub czynności, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 z wyłączeniem art. 52-55, art. 61 § 3-6, art. 115-122, 146, 150 i 152 tej ustawy. Wykładnia tego przepisu prowadzi do wniosku, że poza wskazanymi wyłączeniami pozostałe przepisy postępowania przed sądami administracyjnymi będą miały odpowiednie zastosowanie.

Nadto należy pamiętać, że zgodnie z art. 67 ustawy, do procedury odwoławczej nie stosuje się przepisów ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego, z wyjątkiem przepisów dotyczących wyłączenia pracowników organu, doręczeń i sposobu obliczania terminów.

Kontrolując zaskarżone rozstrzygnięcie, Sąd doszedł do przekonania, że skarga jest zasadna.

Zgodnie z przepisem art. 57 ustawy wdrożeniowej, protest rozpatruje właściwa instytucja, która w uzasadnionych przypadkach może skorzystać z pomocy ekspertów. Nie jest jednak tak, że ocena ekspertów zastępuje rozstrzygnięcie, które powinno zawierać wszechstronne uzasadnienie wyboru i nie może być lakoniczne. Rozpoznając środek odwoławczy, Organ powinien nie tylko wskazać, iż uznał że dane kryterium nie zostało spełnione, ale również w ramach tego uzasadnienia powinien odnieść się do argumentacji strony zawartej w środku odwoławczym.

Zatem na etapie ponownego badania sprawy (po wniesionym proteście), beneficjent powinien uzyskać precyzyjne wskazanie co do wyników tego etapu, winien uzyskać ocenę ze szczegółową, jasną, rzetelną i przejrzystą analizą ocen ekspertów uwzględniającą zarzuty oraz uwagi zarówno ekspertów jak i wnioskodawcy. Informacja podlegająca ocenie sądu administracyjnego (w tym wypadku pismo MJWPU) musi zawierać powody, które zdecydowały o nieuwzględnieniu protestu wraz z ich uzasadnieniem. Tylko wówczas sąd administracyjny może odnosić się do zarzutów skargi, poznać stanowisko instytucji ponownie oceniającej projekt i ocenić czy tak przeprowadzona ocena jest zgodna z prawem. Oznacza to, że instytucja rozpatrująca protest powinna przeprowadzić szczegółową analizę środka procesowego z uwzględnieniem zarzutów podniesionych zarówno przez ekspertów w kartach ocen merytorycznych, jak i skarżącą w treści złożonego protestu. Podkreślić należy, że nie jest dopuszczalne "mechaniczne" odwoływanie się do ocen recenzentów, czy wcześniej do ocen ekspertów. Z treści użytego w art. 58 ust. 1 ustawy wdrożeniowej sformułowania "...informuje wnioskodawcę na piśmie o wyniku rozpatrzenia jego protestu. Informacja ta zawiera w szczególności treść rozstrzygnięcia polegającego na uwzględnieniu albo nieuwzględnieniu protestu wraz z uzasadnieniem" nie można wyprowadzać wniosku, że w informacji zawierającej ocenę o wynikach rozpatrzenia protestu, nie ma obowiązku wskazywania powodów, które zadecydowały o jego nieuwzględnieniu. Taka interpretacja art. art. 58 ust. 1 ustawy wdrożeniowej byłaby sprzeczna z art. 2 Konstytucji zważywszy to, że w ustawie wdrożeniowej przewidziano specyficzny i zmodyfikowany sposób procedowania oraz to, że informacja o ocenie jest przedmiotem kontroli sądowo administracyjnej (por. wydane na podstawie analogicznych uregulowań ustawy o zasadach prowadzenia polityki rozwoju wyroki NSA: z dnia 11 lipca 2013 r. o sygn. akt II GSK 1113/13, z dnia 16 marca 2016 r. o sygn. akt. II GSK 603/16, z dnia 4 lipca 2013 r. o sygn. akt II GSK 1051/13).

Uzasadnienie informacji o wyniku rozpatrzenia protestu musi być zatem zrozumiałe dla strony i wyraźnie wskazywać na przyczyny negatywnej oceny, a więc wymieniać uchybienia wraz z ich wyjaśnieniem. Strona powinna bowiem wiedzieć dokładnie, dlaczego jej projekt został oceniony negatywnie. Uzasadnienie rozstrzygnięcia protestu ma przy tym istotne znaczenie z punktu widzenia kontroli sądowo-administracyjnej. Z uzasadnienia właściwej instytucji powinno bowiem precyzyjnie wynikać, z jakich względów protest nie został uwzględniony, tak aby sąd administracyjny w ramach prowadzonej kontroli mógł bez przeszkód prześledzić proces myślowy organu odwoławczego, który nie podzielił argumentów wnioskodawcy i nie uwzględnił złożonego środka zaskarżenia.

W tej mierze należy podnieść, że wynikająca z art. 37 ustawy o zasadach realizacji programów w zakresie polityki spójności finansowanych w perspektywie finansowej 2014 - 2020 zasada przejrzystości, rzetelności i bezstronności wyboru projektów oraz równości traktowania wnioskodawców w dostępie do informacji o zasadach i sposobie wyboru projektów do dofinansowania dotyczy każdego etapu konkursu, począwszy od momentu przygotowywania regulaminu konkursu i formularza aplikacyjnego, aż po zakończenie postępowania konkursowego. W orzecznictwie sądowoadministracyjnym wyrażany był już pogląd, zgodnie z którym zasady te mają charakter normatywny i stanowią gwarancję równego traktowania wszystkich potencjalnych beneficjentów pomocy unijnej znajdując umocowanie w zasadzie równego dostępu do pomocy, wywodzącej się z traktatowej zasady równości. Zasada przejrzystości reguł oceny projektów wymieniona w art. 37 ust. 1 przywołanej ustawy ma bowiem charakter instrumentalny w relacji do zasady równości, formułując wobec właściwej instytucji przeprowadzającej wybór projektów do dofinansowania obowiązek jasnego, precyzyjnego i dostępnego dla wszystkich wnioskodawców (beneficjentów) określenia kryteriów kwalifikowania projektów. Przy tym, co wymaga szczególnego podkreślenia, wymogi stawiane wnioskującym o udzielenie wsparcia, jeżeli na podstawie oceny ich spełnienia, miałoby to skutkować negatywnymi konsekwencjami, muszą być formułowane w sposób jednoznaczny, jasny i precyzyjny, a więc tak, aby nie pozostawiało to żadnych wątpliwości odnośnie do przyjmowanych w danym postępowaniu konkursowym kryteriów oceny projektów oraz oceny ich spełniania. Służy to gwarantowaniu pewności i stałości obowiązywania kryteriów oceny - a w konsekwencji wyboru - projektów do dofinansowania i eliminowaniu w tym zakresie jakichkolwiek domniemań stwarzających ryzyko zaistnienia pola dla jakiejkolwiek dowolności - gdy chodzi o stosowane kryteria oceny projektów - niweczącej przywołane powyżej zasady.

W rozpoznawanej sprawie Skarżąca zasadnie wskazuje na naruszenie zasad wyrażonych w art. 37 ust. 1 ustawy wdrożeniowej w zakresie oceny kryteriów oceny merytorycznej ogólnej od numeru 1 do numeru 6.

Odnosząc się do kryterium nr 1 "Zgodność projektu z celami RPO WM 2014-2020 oraz z diagnozą zawartą w RPO WM 2014-2020" Skarżąca zasadnie podniosła, że w zaskarżonym rozstrzygnięciu brak odniesienia do argumentacji podniesionej w proteście, iż analiza pkt C 2.1.2 wniosku pozwalała zidentyfikować moment osiągnięcia w czasie zarówno celu głównego Projektu, jak i celów szczegółowych. Celem głównym projektu jest uzyskanie kwalifikacji w zakresie j. obcego na poziomie biegłości językowej zgodnym ze skulą ESOKJ przez 675 os. dorosłych, w tym 540 os. na pełnym poziomie biegłości językowej oraz kwalifikacji cyfrowych przez 300 os. dorosłych, zamieszkujących woj. mazowieckie lub pracujących lub uczących się na terenie tego woj., z własnej inicjatywy zgłaszających chęć doskonalenia kompetencji i umiejętności, do (...). Cele szczegółowe (odnoszą się do grupy w celu głównym): 1. Uzyskanie kwalifikacji w zakresie j. angielskiego przez 540 os., w tym 432 os. na pełnym poziomie biegłości językowej; 2. uzyskanie kwalifikacji w zakresie j. niemieckiego przez 90 os, w tym 72 os. na pełnym poziomie biegłości językowej; 3. uzyskanie kwalifikacji w zakresie j. francuskiego przez 45 os, w tym 36 os. na pełnym poziomie biegłości językowej; 4. uzyskanie kwalifikacji cyfrowych przez 300 os. Przywołany fragment wniosku, w ocenie Sądu, pozwalał na identyfikację w czasie osiągnięcia zarówno celu głównego, jak i celów szczegółowych (data jest tożsama). Wymaganie aby dla każdego z celów szczegółowych jeszcze raz wskazywać datę jego osiągnięcia uznać należy za nadmierny formalizm. Spółka przywołała przy tym zapisy, które potwierdzają spójność wymaganych informacji dotyczących wnioskowanego projektu.

Odnosząc się do kwestii braku nawiązania do strategii rozwoju Polski Centralnej, Skarżąca trafnie zauważa, iż ustalenie, że Wnioskodawca powinien był wybrać automatycznie Strategię rozwoju Polski Centralnej jako właściwą dla Projektu nie opiera się na treści Instrukcji. W pkt A15 wniosku - powiązanie ze strategiami - można wybrać kilka opcji, jednakże w żaden sposób nie narzucono automatycznie wyboru strategii związanej z lokalizacją Projektu. Jako równoważną w stosunku do innych opcji podaje się opcję wskazującą na brak powiązania ze strategiami tj. opcję, którą wybrała Skarżąca. Nie ma przy tym obowiązku wybierania strategii zlokalizowanej do konkretnego obszaru i poszukiwania na siłę związków pomiędzy tą strategią i celami Projektu jeżeli w żaden sposób nie koresponduje ona z celami czy specyfiką Projektu. Skarżąca mogła więc uznać, iż żaden z celów Strategii rozwoju Polski Centralnej nie wiąże się bezpośrednio z jej Projektem. Interpretację dokumentacji konkursowej przyjętą przez Organ należy w tym zakresie uznać za dowolną.

Skarżąca trafnie wskazuje, iż z definicji kryterium nr 1 zawartej w załączniku nr 3.2 do Regulaminu konkursu wynika, że weryfikacji pod kątem zgodności z koncepcją (...) podlega wyłącznie cel główny - a zatem usytuowanie realizacji celu w czasie powinno być badane tylko w odniesieniu do tego celu. Dodatkowo w opisie Kryterium nr 1 brak jest wskazania odnoszącego się do weryfikacji czy projekt jest zgodny z właściwymi strategiami, zamiast tego nawiązuje się wyraźnie do celu szczegółowego RPO WM 2014-2020, do którego Skarżąca odniosła się w treści Wniosku. Dlatego też ocenę wskazującą na konieczność wskazania we Wniosku Strategii rozwoju Polski Centralnej jako właściwej dla Projektu uznać należy za niemającą związku z przedmiotem Kryterium nr 1.

Za uprawnione Sąd uznał zarzuty wadliwości oceny kryterium nr 2 "Osiągnięcie w ramach projektu skwantyfikowanych rezultatów". Skoro Wnioskodawca zadeklarował, że grupa docelowa Projektu nie obejmuje osób już uczestniczących w kursach (...) to dokumentowanie tych osób w Projekcie (czyli de facto wszystkich uczestników) uznać należało za zbędne. Wartość docelowa tego wskaźnika pokrywałaby się z liczbą wszystkich uczestników projektu, która została określona w innych miejscach Wniosku.

Nieuzasadniony jest zarzut braku wskaźnika rezultatu powiązanego ze wskaźnikami produktu 13-15. Dla tych trzech wskaźników przyjęto jeden wskaźnik rezultatu. Z Instrukcji zaś w żaden sposób nie wynika twierdzenie jakoby dla każdego wskaźnika rezultatu przyporządkowany był tylko jeden wskaźnik produktu.

Oceniający nie uzasadnili również w wystarczający sposób przyznania określonej ilości punktów w ramach spornego kryterium. Podkreślić należy, że ocena punktowa powinna być dokładnie uzasadniona wraz ze wskazaniem wagi i rangi poszczególnych uchybień i liczby punktów odjętej w związku z nimi. Uwagi oceniających odnoszą się do wskaźników fakultatywnych przy czym ilość odjętych punktów nie została w żaden sposób uzasadniona chociażby rangą czy wagą tych wskaźników czy ich znaczeniem dla Projektu, a także dla celu całego działania. Uzasadnienie ocen nie nawiązuje do treści kryterium pod kątem wartościowania poszczególnych uchybień.

Za zasadny Sąd uznał zarzut braku rzetelności i przejrzystości przy ocenie kryterium nr 3. W pierwszej kolejności należy wskazać, że MJWPU nie odniosła się do zarzutu protestu odnoszącego się do nieuzasadnionego karania Skarżącej za te samo uchybienie przy ocenie dwóch kryteriów. Organ stwierdził jedynie, że kwestia opisu grupy docelowej może podlegać również ocenie w ramach kryterium nr 3. Jednakże w przypadku spornego konkursu opisy kryteriów nr 2 i nr 3 w żaden sposób się nie pokrywają. W związku z tym nie jest uzasadnione karanie Skarżącej odjęciem punktów za te same w istocie uchybienie. Za arbitralną uznać należy ocenę Organu w zakresie zarzutu braku wskazania działań motywujących. Skarżąca we Wniosku w punkcie C4 szczegółowo opisała działania motywujące, które będzie podejmowała w odpowiedzi na zidentyfikowane ryzyka.

W ocenie Sądu, również ocena kryterium nr 4 "trafność opisanej analizy ryzyka nieosiągnięcia założeń projektu" została przeprowadzona z naruszeniem zasady rzetelności i przejrzystości. Odnosząc się do kwestii trudności z oceną na podstawie treści wniosku jakie zmiany w rekrutacji wprowadzi Skarżąca w celu osiągnięcia wskaźników należy stwierdzić, że zgodnie z treścią pkt C4 Wniosku zmiany te mają polegać na koncentracji na konkretnej grupie uczestników. W przypadku wskaźnika liczba osób o niskich kwalifikacjach, które uzyskały kwalifikacje lub nabyły kompetencje po opuszczeniu programu zmiana zasad rekrutacji ma polegać na przyjmowaniu zgłoszeń głównie albo wyłącznie od osób o wykształceniu maksymalnie ponadgimnazjalnym. Podobnie w przypadku pozostałych wskaźników zmiana zasad rekrutacji ma polegać na koncentracji wyłącznie albo głównie na osobach, które pozwolą te wskaźniki osiągnąć. Nieuwzględnienie zarzutów Skarżącej z protestu w kontekście jednoznacznych treści Wniosku narusza zatem kryterium rzetelności.

Odnosząc się do stwierdzenia organu, iż wprowadzenie zmian we wskaźnikach za zgodą IP nie jest zapobieganiem w przypadku wystąpienia ryzyka nieosiągnięcia założeń projektu a zmianą założeń projektu należy zauważyć, że zgodnie z Instrukcją w polu opisowym "Sposób identyfikacji" należy wskazać, w jaki sposób zidentyfikowane zostanie wystąpienie ryzyka opisanego w polu opisowym "Sytuacja". Wystąpienie sytuacji ryzyka jest sygnałem do zastosowania odpowiedniej strategii zarządzania ryzykiem. Identyfikacja wystąpienia sytuacji ryzyka może być dokonana np. poprzez weryfikowanie poprawności założeń projektu przyjętych na etapie jego planowania. Przywołane postanowienia Instrukcji wyraźnie wskazują jako jedną z dopuszczalnych możliwość weryfikacji założeń projektu przyjętych na etapie jego planowania, w tym niewątpliwie również w zakresie wskaźników.

Uprawniony jest zarzut wadliwości oceny kryterium nr 5 "Spójność zadań przewidzianych do realizacji w ramach projektu oraz trafność doboru i opisu zadań". W ocenie Sądu, umieszczenie części danych w innej rubryce wniosku, wraz z odniesieniem do wcześniejszych zadań wyszczególnionych we wniosku, przy obowiązku zachowania określonej ilości znaków przy wypełnianiu danego pola, obligowało oceniających do odniesienia się do wszystkich aspektów danego parametru.

Kryterium rzetelności zostało naruszone również w zakresie oceny kryterium nr 6 "potencjał finansowy, kadrowy i techniczny wnioskodawcy oraz partnerów projektu (o ile dotyczy)". Zgodnie z Instrukcją w drugim polu opisowym należy opisać potencjał kadrowy wnioskodawcy i partnerów i wskazać sposób jego wykorzystania w ramach projektu (wskazać kluczowe osoby, które zostaną zaangażowane do realizacji projektu oraz ich planowaną funkcję w projekcie). Należy wskazać tylko posiadany potencjał kadrowy, a więc w szczególności osoby na stałe współpracujące i planowane do oddelegowania do projektu. Dotyczy to w szczególności osób zatrudnionych na umowę o pracę oraz trwale współpracujących z wnioskodawcą np. w przypadku wolontariusza - na podstawie umowy o współpracy, a nie tych, które wnioskodawca dopiero chciałby zaangażować (np. na umowę zlecenie), ponieważ w takich przypadkach może bowiem obowiązywać konkurencyjna procedura wyboru (zasada konkurencyjności lub pzp).

W stosunku do trenerów (...) kwota wynagrodzenia przewidziana na ich zatrudnienie wynosi powyżej (...) co oznacza, że przy ich wyborze obowiązuje zasada konkurencyjności. Instrukcja wyraźnie wskazuje, że nie można osób, które dopiero miałyby być wybrane zgodnie z zasadą konkurencyjności umieszczać w punkcie D2 Wniosku. Skarżąca zasadnie podnosi, iż zatrudnienie nowych osób przed złożeniem Wniosku spowodowałoby niekwalifikowalność nie tylko poszczególnych wydatków, ale całego Projektu, z uwagi na naruszenie zasady konkurencyjności.

Mając powyższe na uwadze, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie na podstawie przepisu art. 61 ust. 8 pkt 1 lit. a) ustawy o zasadach realizacji programów orzekł, jak w sentencji wyroku. O kosztach postępowania Sąd orzekł zgodnie z art. 200 oraz art. 205 § 2 p.p.s.a.