Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gorzowie Wielkopolskim w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Sławomir Pauter Sędziowie Sędzia WSA Marek Szumilas (spr.) Sędzia WSA Grażyna Staniszewska Protokolant st. sekr. sąd. Anna Lisowska po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 30 września 2015 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia [...] na uchwałę Rady Miejskiej z dnia 19 grudnia 2014 r. nr II.14.2014 w sprawie rozpatrzenia wniosku Stowarzyszenia [...] w/s rozwiązania z radnym stosunku pracy I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały, II. zasądza od Gminy na rzecz strony skarżącej Stowarzyszenia [...] kwotę 557 (pięćset pięćdziesiąt siedem) złotych, tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Stowarzyszenie [...] złożyło do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gorzowie Wlkp. skargę na uchwałę nr II.14.2014 Rady Miejskiej z dnia 19 grudnia 2014 roku w sprawie: rozpatrzenia wniosku Stowarzyszenia [...] w/s rozwiązania z radnym stosunku pracy, w której w § 1 Rada, po rozpatrzeniu wniosku ww. Stowarzyszenia, odmówiła wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym K.Z..

Pismem z dnia [...] września 2014 r. Stowarzyszenie [...] zwróciło się do Rady Miejskiej z wnioskiem o wyrażenie, w trybie art. 25 ust. 2 ustawy z dnia 8 marca 1990r o samorządzie gminnym, zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym K.Z.. We wniosku wskazano, że w 2009 r. Stowarzyszenie przystąpiło do realizacji Programu Operacyjnego Współpracy Transgranicznej Polska-Saksonia i w tym celu zatrudniło dodatkowo sześć osób do obsługi beneficjentów. Program ten zakończony został definitywnie z dniem 31 grudnia 2014 r., co zmusza obecnie władze Stowarzyszenia do redukcji zatrudnienia w biurze o sześć etatów. Do zwolnienia wytypowano osoby zatrudnione do obsługi Funduszu Małych Projektów w ramach Programu Operacyjnego Współpracy Transgranicznej Polska-Saksonia i posiadające najkrótszy staż pracy, w tym K.Z.. Zapewniono, że przyczyną podjęcia decyzji o rozwiązaniu umowy o pracę z K.Z. są wyłącznie okoliczności leżące po stronie pracodawcy, nie mające żadnego związku z funkcją radnego pełnioną przez K.Z..

Uchwałą z dnia 19 grudnia 2014 roku, nr II.14.2014 Rada Miejska odmówiła wyrażenia zgody na rozwiązanie z radnym umowy o pracę. W uzasadnieniu tej uchwały przytoczono orzeczenia sądów administracyjnych dotyczące zakresu stosowania art. 25 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym oraz wskazano, że rada gminy jest co do zasady uprawniona do weryfikacji rozstrzygnięć pracodawcy nie tylko pod kątem związku pomiędzy przyczyną rozwiązania stosunku pracy i wykonywaniem mandatu radnego, ale również w zakresie poszanowania kryteriów i standardów obowiązujących w prawie pracy. Odnosząc się do przyczyny rozwiązania umowy o pracę z radnym K.Z., Rada Miejska stwierdziła, że rozwiązanie umowy o pracę z radnym w okolicznościach opisanych we wniosku, tj. z zastosowaniem - jako kryterium -stażu pracy, narusza podstawowe zasady prawa pracy.

Pismem z dnia [...] stycznia 2015 r. Stowarzyszenie wezwało Radę Miejską do usunięcia naruszenia prawa polegającego na podjęciu w dniu 19 grudnia 2014 r. uchwały Nr II.14.2014.

Uchwałą z dnia 6 lutego 2015 r., Nr III.22.2015, w sprawie rozpatrzenia wezwania Stowarzyszenia [...] do usunięcia naruszenia prawa, doręczoną Skarżącemu w dniu 13 lutego 2015 r., Rada Miejska postanowiła nie uwzględnić wezwania Stowarzyszenie [...] do usunięcia naruszenia prawa poprzez zmianę uchwały nr II.14.2014 Rady Miejskiej z dnia 19 grudnia 2014 roku.

W uzasadnieniu uchwały, odwołując się do orzecznictwa sądowego, Rada stwierdziła, że decyzje o wyrażeniu zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym pozostawiono dyskrecjonalnej ocenie samej rady, która swobodnie decyduje, czy zgody takiej udzielić, czy też nie. W sytuacjach, gdy podstawą rozwiązania stosunku pracy nie są zdarzenia związane z wykonywaniem przez radnego mandatu, wyrażenie zgody bądź jej odmowa zostały pozostawione uznaniu rady. Z tych przyczyn Rada Miejska odmówiła zmiany uchwały własnej z dnia 19 grudnia 2014 roku.

Stowarzyszenie we wniesionej do Sądu skardze zarzuciło uchwale nr II.14.2014 z dnia 19 grudnia 2014r. naruszenie art. 25 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym, poprzez jego niewłaściwe zastosowanie i nieuzasadnioną odmowę udzielenia zgody na wypowiedzenie radnemu umowy o pracę, w sytuacji, gdy podstawą wypowiedzenia nie były zdarzenia związane z wykonywaniem przez radnego mandatu, a samo wypowiedzenie nastąpiło zgodnie z obowiązującymi przepisami prawa, nadto brak właściwego uzasadnienia merytorycznego, wymaganego w świetle obowiązującej linii orzecznictwa. Podnosząc powyższe zarzuty wniosło o stwierdzenie nieważności zaskarżonej uchwały.

W ocenie skarżącego Stowarzyszenia, uchwała Rady Miejskiej z dnia 19 grudnia 2014 r. dotknięta jest wadą nieważności. Jak wskazuje treść uzasadnienia obu uchwał, a w szczególności uchwały z dnia 6 lutego 2015 r., w ocenie rady Miejskiej kwestia wyrażenia lub niewyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy z pracownikiem będącym radnym pozostawiona została całkowitemu i niczym nieograniczonemu uznaniu tego organu. Tymczasem w doktrynie i orzecznictwie podkreślono wielokrotnie, że uprawnienie organu administracji do wydawania rozstrzygnięcia o charakterze uznaniowym nie ma charakteru arbitralnego, nie może być realizowane w oderwaniu od realiów sprawy i nie zwalnia tego organu z obowiązku zbadania sprawy oraz dokładnego wyjaśnienia przesłanek, jakimi się kierował. Przepis art. 25 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym nie może być odczytywany i wykorzystywany przez organ stanowiący jako instrument nieograniczonego władztwa, pozwalający radzie na narzucenie pracodawcy obowiązku utrzymywania stosunku pracy w każdej sytuacji. Ocena, czy w konkretnym przypadku istnieją podstawy do rozwiązania stosunku pracy z pracownikiem będącym radnym, powinna należeć w pierwszym rzędzie do właściwego sądu powszechnego - sądu pracy.

W przekonaniu skarżącego obowiązkiem Rady Miejskiej było zbadanie stanu faktycznego sprawy i szczegółowe uzasadnienie przyczyn, dla których Rada nie wyraziła zgody na wypowiedzenie radnemu umowy o pracę, ze wskazaniem podstawy prawnej, faktów mających znaczenie dla sprawy oraz motywów towarzyszących Radzie Miejskiej przy podejmowaniu uchwały. Najważniejszą częścią tego rodzaju uchwały jest uzasadnienie faktyczne, które powinno zawierać wskazanie tych faktów, które rada gminy uznała za decydujące dla wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym lub jej odmowy, a także przyczyn, dla których inne okoliczności stanu faktycznego nie zostały uznane za relewantne dla rozstrzygnięcia. Zaskarżona uchwała warunku tego nie spełnia, albowiem Rada Miejska nie odniosła się praktycznie do okoliczności faktycznych przytoczonych we wniosku Skarżącego, uzasadniających rozwiązanie umowy o pracę zawartej z radnym K.Z., a w szczególności do kwestii konieczności redukcji zatrudnienia z uwagi na zakończenie realizacji projektu. Z treści uzasadnienia uchwały nie wynika również, aby Rada Miejska dokonywała jakichkolwiek własnych ustaleń faktycznych w tej sprawie. W tej sytuacji sugerowany w uzasadnieniu zaskarżonej uchwały zarzut naruszenia przez skarżące Stowarzyszenie podstawowych zasad prawa pracy, wywiedziony przez Radę Miejską bez głębszej analizy stanu prawnego i w oderwaniu od realiów sprawy, uznać należy za dowolny. Skarżący uznał, że organ stanowiący przekroczył granice uznania, a zaskarżona uchwała - podjęta bez przytoczenia wyczerpującego uzasadnienia odnoszącego się do opisanego zarzutu pracodawcy - wydana została z uchybieniem art. 25 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym.

W odpowiedzi na skargę Rada wniosła o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Z mocy art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 roku Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. z 2014 roku, poz. 1647) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, przy czym kontrola ta sprawowana jest jedynie pod względem legalności, czyli kontroli zgodności zaskarżonego aktu z prawem.

Zakres tej kontroli wyznacza przepis art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 roku - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2012 roku, poz. 270) nazywana dalej w skrócie p.p.s.a.. Stosownie do tego przepisu Sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. Oznacza to, że sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę legalności zaskarżonego aktu, czyli ocenia jego zgodność z powszechnie obowiązującymi przepisami prawa, według stanu prawnego i faktycznego sprawy z daty jego podjęcia, nie będąc przy tym związanym zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Stosownie do art. 147 § 1 p.p.s.a. sąd uwzględniając skargę na akt, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 6 p.p.s.a., stwierdza nieważność tego aktu albo stwierdza, że został wydany z naruszeniem prawa, jeżeli przepis szczególny wyłącza stwierdzenie jego nieważności. Tryb stwierdzania nieważności uchwał rady gminy określony został generalnie w ustawie z 8 marca 1990r. o samorządzie gminnym (t.j. Dz. U. z 2013 roku poz. 594, powoływanej też w skrócie u.s.g). W myśl art. 91 ust. 1 uchwała lub zarządzenie organu gminy sprzeczne z prawem są nieważne. Z kolei, przepis art. 91 ust. 4 stanowi, że w przypadku nieistotnego naruszenia prawa organ nadzoru nie stwierdza nieważności takiego aktu, ograniczając się do wskazania, iż wydano go z naruszeniem prawa. Wprowadzając sankcję nieważności, jako następstwo naruszenia prawa, ustawodawca nie określił rodzaju naruszenia prawa. Analiza wskazanych przepisów prowadzi jednak do wniosku o istnieniu dwu rodzajów wad aktów stanowionych przez organy gminy – istotnych i nieistotnych. Brak ustawowego zdefiniowania obu rodzajów naruszeń stwarza konieczność sięgnięcia do stanowiska wypracowanego w tym zakresie w orzecznictwie sądowym, gdzie za istotne naruszenie prawa (będące podstawą do eliminowania z obrotu prawnego wszelkich rozstrzygnięć administracji publicznej), przyjęto między innymi, wydanie aktu bez przeprowadzenia wszechstronnej i starannej analizy stanu faktycznego.

Przepis art. 25 ust. 2u.s.g., stanowi, że rozwiązanie z radnym stosunku pracy wymaga uprzedniej zgody rady gminy, której jest członkiem, przy czym, jeżeli podstawą rozwiązania tego stosunku są zdarzenia związane z wykonywaniem przez radnego mandatu, to rada gminy odmówi zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym. Trzeba zauważyć, iż analogiczne rozwiązania przewiduje art. 22 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie powiatowym (t.j. Dz. U. z 2015, poz. 1445) oraz art. 27 ust. 2 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (t.j. Dz. U. z 2015, poz. 1392). Tak zatem w okresie pełnienia funkcji radnego gminy, powiatu lub województwa nie jest możliwe wypowiedzenie lub rozwiązanie stosunku pracy bez zgody właściwego organu.

Uchwała rady gminy o wyrażeniu zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym lub jej odmowie, podjęta na podstawie art. 25 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym, stanowi realizację ustawowych uprawnień przyznanych gminie, jako organowi szeroko pojętej władzy publicznej. Na podstawie tego przepisu tylko w przypadku, gdy podstawą rozwiązania stosunku pracy są zdarzenia związane z wykonywaniem przez radnego mandatu, rada gminy nie może wyrazić zgody na rozwiązanie stosunku pracy. W pozostałych przypadkach wyrażenie zgody lub jej odmowa pozostawione zostały uznaniu rady gminy. Z powołanego przepisu wynika zatem, że motywy pracodawcy, zamierzającego rozwiązać stosunek pracy z radnym, muszą być badane, ponieważ od tych ustaleń zależy, czy rada zobowiązana będzie odmówić wyrażenia zgody (zdarzenia związane z wykonywaniem przez radnego mandatu), czy też odmówi z innego powodu, kierując się okolicznościami konkretnego przypadku. W obu tych sytuacjach, o motywach, jakimi kierowała się rada, można dowiedzieć się tylko z uzasadnienia uchwały. W przeciwnym razie nie będzie wiadomo, z jakiego powodu rada gminy udzieliła względnie odmówiła udzielenia takiej zgody. Nie można więc podjąć uchwały w sposób arbitralny, abstrahując od motywów podanych przez pracodawcę.

Skoro celem regulacji art. 25 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym jest zapewnienie radnemu swobodnego sprawowania mandatu, a nie zabezpieczenie go przed utratą pracy, to rada gminy podejmując uchwałę w przedmiocie wyrażenia zgody na zwolnienie, nie powinna ingerować w prawo pracodawcy do "rozstania" się z pracownikiem, gdy ma to uzasadnienie w obowiązującym porządku prawnym i nie jest związane z wykonywaniem przez radnego mandatu (por. A. Szewc, Komentarz do art. 25 ustawy o samorządzie gminnym, [w:] Lex). W wyroku z dnia 7 października 2008 r., sygn. akt: III SA/Lu 247/08 (Lex nr 511513), Wojewódzki Sąd Administracyjny w Lublinie stwierdził, że pełnienie funkcji radnego przez pracownika nie może ograniczać uprawnienia pracodawcy w swobodzie doboru pracowników mających realizować określone zadania, a przesłanką do odmowy zgody na zwolnienie pracownika może być jedynie związek z wykonywanym mandatem radnego (por. S. Gajewski, Glosa do wyroku WSA z dnia 7 października 2008 r., III SA/Lu 247/08, LEX/e). Ochrona stosunku pracy radnego jest uzasadniona wyłącznie w sytuacji, gdy zostanie udowodnione, że do rozwiązania stosunku pracy nie doszłoby, gdyby pracownik nie posiadał mandatu radnego. Tak, więc w każdym przypadku nie wyrażenia zgody przez radę gminy na rozwiązanie stosunku pracy z radnym, powinno być wykazane, że wykonywanie przez pracownika mandatu radnego, choćby w najmniejszym stopniu, determinuje decyzję pracodawcy o wypowiedzeniu umowy o pracę ( zobacz wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 5 czerwca 2014 roku, w spr. II OSK 3133/13 ).

Podejmując uchwałę w granicach uznania administracyjnego o odmowie wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym, rada gminy musi mieć na uwadze fakt, że szczególna ochrona trwałości stosunku pracy radnego przyznana została w celu umożliwienia jednoczesnego realizowania przez pracownika obowiązków, wynikających ze stosunku pracy i funkcji publicznych, wynikających z powierzonego mandatu. W sytuacji, w której może dojść do kolizji interesów stron stosunku pracy, ustawodawca chroni pracownika, będącego radnym, przed wypowiedzeniem mu umowy o pracę, uzależniając je od uprzedniej zgody rady gminy

Uchwała rady gminy w przedmiocie wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym nie może być podjęta w sposób abstrahujący od motywów podanych przez pracodawcę, jak również winna ona być uzasadniona w sensie obiektywnie weryfikowalnych argumentów oraz mieć oparcie w stanie faktycznym dotyczącym powodów rozwiązania stosunku prac (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 czerwca 2013 roku, w spr. II OSK 193/13 ). Rada gminy ma prawo zająć stanowisko, oceniając wniosek pracodawcy z punktu widzenia poszanowania standardów i kryteriów obowiązujących w prawie pracy, a także z poglądem, że motywy odmowy wyrażenia zgody muszą być zgodne z zasadami porządku prawnego i mieć oparcie w stanie faktycznym oraz, że odmowa wyrażenia zgody musi być podporządkowana ochronie wartości, które są istotne i chronione przez porządek prawny demokratycznego państwa prawnego.

Przepis art. 25 ust. 2 u.s.g nie określa szczególnych standardów dotyczących uzasadnienia uchwały podjętej w przedmiocie zgody na rozwiązanie z radnym stosunku pracy. Nie znaczy to jednak, że uzasadnienie uchwały nie podlega żadnym wymogom. Ugruntowany jest pogląd judykatury i piśmiennictwa, że uchwała podjęta w trybie art. 25 u.s.g., mocą której organ odmawia wyrażenia zgody na zamianę stosunku pracy z radnym, winna zawierać jasne i kompletne uzasadnienie. Obowiązek ten wyprowadzany jest z wykładni systemowej i celowościowej (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 czerwca 2006 roku, w spr. II OSK 410/06). Uchwała w sprawie niewyrażenia zgody na zwolnienie z pracy radnego wymaga przeanalizowania wszystkich istotnych w sprawie okoliczności, które powinny być uwzględnione w jej uzasadnieniu (por. wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 18 lutego 2008 roku, w spr. II OSK 1747/08 ). Brak uzasadnienia, wskazującego na motywy, jakimi kierowała się rada, uniemożliwia bowiem ocenę, czy wystąpiła sytuacja określona w art. 25 ust. 2 (wyrok Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 27 sierpnia 2010 roku, w spr. II OSK 1074/10).

W orzecznictwie wskazuje się, że uzasadnienie uchwały w sprawie wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym powinno obejmować: elementy prawa, elementy faktu i wnioskowanie. Najważniejszą jego częścią jest uzasadnienie faktyczne, które w szczególności powinno zawierać wskazanie tych faktów, które rada gminy uznała za decydujące dla wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym lub jej odmowy, a także przyczyn, dla których inne okoliczności stanu faktycznego nie zostały uznane za relewantne dla rozstrzygnięcia (por. wyrok Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 8 stycznia 2008 roku, w spr. III SA/Wr 510/07 ).

Obowiązek należytego uzasadnienia podjętej uchwały jest zaliczany do standardów demokratycznego państwa prawnego. Obowiązek motywowania uchwał rady gminy jest elementem zasady jawności działania władzy publicznej ( por. wyroki Naczelnego Sądu Administracyjnego z dnia 8 czerwca 2006 roku, w spr. II OSK 410/06, z dnia 2 lutego 2010 roku, w spr. II OSK 1940/09 oraz z dnia 4 listopada 2011roku, w spr. II OSK 1631/11). Zdaniem Sądu, ocena argumentów pracodawcy i radnego winna być zawsze dokonywana przez pryzmat wszystkich znanych jej okoliczności oraz znajdować poparcie w zasadach logiki i doświadczenia życiowego. Wówczas, ocena taka (a w konsekwencji także podjęta w jej rezultacie uchwała), będzie korzystać z przymiotu legalności i z ochrony przewidzianej w art. 25 ust. 2 u.s g..

Uwzględniając, że zaskarżona uchwała wydana została w ramach uznania administracyjnego oraz w ramach ochrony stosunku pracy radnego, należy wskazać, że w demokratycznym państwie prawa nie istnieje kategoria "swobodnego uznania" administracji, zaś każde rozstrzygnięcie organów administracji publicznej powinno być oparte na konkretnej podstawie prawnej oraz zostać wydane po rozważeniu całego materiału dowodowego w danej sprawie. Podzielić trzeba pogląd Naczelnego Sądu Administracyjnego z 6 maja 2003 roku, w spr. II SA/Kr 363/03, zgodnie z którym kompetencja rady gminy do odmowy wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy nie daje prawa do odmowy w każdej sytuacji, tj. wadliwa byłaby taka uchwała, której motywy byłyby nie do pogodzenia z zasadami porządku prawnego, która nie miałaby oparcia w stanie faktycznym, w jakim wypowiedzenie zostało dokonane. Zgodnie z kolei z zasadą związania organów administracyjnych prawem, wyrażoną w art. 7 Konstytucji RP organy administracji publicznej powinny uzasadniać każde rozstrzygnięcie (także uznaniowe) poprzez odwołanie się do prawa. Uzasadnienie aktu, jakim jest uchwała pozwala na zweryfikowanie jej prawidłowości. Nawet bowiem w sytuacji, gdy rada nie jest zobowiązana do odmowy wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy, możliwy jest zarzut, że jej uchwała odmawiająca takiej zgody stanowi nadużycie prawa i przez to narusza chociażby art. 8 kodeksu pracy (tak: Dral A. Szczególna ochrona stosunku pracy radnego, P i Z S 1992 r., z.7).

Kontrolowana uchwała nie spełnia powyższych rozważań. Rada nie ujawniła jakie przyczyny stały się podstawą dla jej podjęcia. Odmawiając wyrażenia zgody na rozwiązanie stosunku pracy z radnym K.Z., Rada poprzestała na cytowaniu wniosku pracodawcy oraz omówieniu znaczenia przepisu art. 25 ust 2 u.s.g. i wskazania, że w orzecznictwie sądowym utrwaliło się stanowisko zakładające, iż ocena zasadności wypowiedzenia umowy o pracę winna być dokonana z uwzględnieniem słusznych interesów pracodawcy oraz przymiotów pracownika związanych ze stosunkiem pracy, zaś zasada ta wymusza obowiązek kompleksowej oceny wszelkich okoliczności dotyczących pracowników, nie zaś wyłącznie jedynego kryterium, którego użycie może odnosić wielokroć skutek dyskryminujący wobec innych pracowników. Odwołanie się do zasad obowiązujących przy zwalnianiu pracowników nie może zastąpić wyjaśnienia przyczyn odmowy wyrażenia zgody na rozwiązanie umowy o pracę z radnym K.Z..

W uzasadnieniu uchwały zapisano, że pracodawca wskazał jako jedyną przyczynę zamiaru rozwiązania umowy o pracę - staż pracy. Nie jest to odniesienie się do wszystkich przyczyn wskazanych przez pracodawcę we wniosku z dnia [...] września 2014 roku, skierowanym do Rady Miasta w omawianej kwestii. Poruszono w tym piśmie fakt o podstawowym znaczeniu, mianowicie brak środków finansowych na kontynuację działalności w dotychczasowym rozmiarze. Zapisano, że rozwiązanie umowy o pracę nastąpi z sześcioma osobami. O wyborze zadecydował czas zatrudnienia. K.Z. jest jedną z osób zakwalifikowanych do zwolnienia. Z zestawienia wynika, że dwie osoby mają dłuższy staż pracy, inna osoba taki sam staż jak radny. Do tych wszystkich wskazań zawartych we wniosku Rada się nie odniosła. Stwierdzając w uzasadnieniu zaskarżonej uchwały, kolizję okoliczności powołanej jako podstawa rozwiązania stosunku pracy z radnym K.Z., a podstawowymi zasadami prawa pracy, Rada zobowiązana była do wyjaśnienia na czym ta kolizja polega oraz wyjaśnić przyczynę, że pomimo takiej kolizji uznała za stosowne odmówić zgody na rozwiązanie umowy o pracę. W uzasadnieniu uchwały nie zapisano aby sprawę analizowano gromadząc potrzebne dla analizy dokumenty, zaniechano przesłuchania radnego. Na treść uchwały mogło mieć wpływ wyjaśnienie, czy w przypadku odmowy zwolnienia radnego zostanie zwolniona inna osoba i kto taką osobą zostanie. Organ uznał, że sam fakt redukcji zatrudnienia nie może stać się przyczyną zwolnienia, lecz zaniechał wyjaśnienia wszystkich okoliczności przesądzających o takim rozwiązaniu.

Z tych wszystkich przyczyn uznając, że zaskarżona uchwała Rady Miasta została podjęta bez wyjaśnienia istotnych dla sprawy kwestii przyczyn rozwiązania z radnym stosunku pracy, z naruszeniem art. 25 ust. 2 ustawy o samorządzie gminnym, Sąd, z powołaniem się na przepis art. 147 § 1 p.p.s.a., stwierdził jej nieważność.