Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Henryk Ożóg (spr.), Sędzia WSA Wanda Wiatkowska-Ilków, Sędzia WSA Alojzy Wyszkowski, , Protokolant st. asystent sędziego Aleksandra Rygielska, po rozpoznaniu w Wydziale IV na rozprawie w dniu 8 listopada 2012 r. sprawy z wniosku Dyrektora Muzeum T. i Rz. W. w Z. o wymierzenie D. Wojewódzkiemu Konserwatorowi Zabytków we W. grzywny za nieprzekazanie skargi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę postanawia: I. wymierzyć D. Wojewódzkiemu Konserwatorowi Zabytków we W. grzywnę w kwocie 200 (dwieście) złotych; II. zasądzić od D. Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków we W. na rzecz Dyrektora Muzeum T. i Rz. W. w Z. kwotę 100 (sto) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Pismem z dnia 30 sierpnia 2012 r. Dyrektor Muzeum T. i R.W. w Z. (dalej: wnioskodawca) złożył wniosek o wymierzenie D. Wojewódzkiemu Konserwatorowi Zabytków we W. (dalej: organ zobowiązany) grzywny za nieprzekazanie tutejszemu Sądowi skargi z dnia 16 lipca 2012 r. na bezczynność tego organu w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę. Wnioskodawca podniósł, że w dniu 29 sierpnia 2012 r., w sekretariacie tutejszego Sądu uzyskał informację, iż organ zobowiązany nie przesłał Sądowi skargi wraz z odpowiedzią.

Zdaniem wnioskodawcy, takie postępowanie rażąco narusza art. 21 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. nr 112, poz. 1198 ze zm.; dalej: ustawa), który wyznacza 15-dniowy termin przekazania skargi wraz z odpowiedzią. Przy czym w jego przekonaniu, nie można nawet założyć, iż organ zobowiązany mylnie zastosował się do regulacji zawartej w art. 54 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2012 r., poz. 270; dalej: p.p.s.a.), ponieważ określony w nim 30-dniowy termin również został przekroczony.

Z okoliczności sprawy wynika, że wyżej opisana skarga na bezczynność została złożona przez wnioskodawcę osobiście w tutejszym Sądzie, w dniu 16 lipca 2012 r. Skargę zarejestrowano w dzienniku korespondencji ogólnej (KO) pod nr 53/12 i w dniu 17 lipca 2012 r. przekazano Wojewódzkiemu Konserwatorowi Zabytków, za pośrednictwem którego skarga winna zostać do Sądu wniesiona.

Skarga do organu zobowiązanego wpłynęła dnia 18 lipca 2012 r.

W piśmie procesowym z dnia 10 września 2012 r., które wpłynęło to tutejszego Sądu w dniu 12 września 2012 r. (data wniesienia 11 września 2012 r.), stanowiącym jednocześnie odpowiedź na skargę z dnia 16 lipca 2012 r., organ zobowiązany wniósł o odstąpienie od wymierzenia grzywny. Przesłał również omawianą skargę wraz z aktami sprawy, która została zarejestrowana pod sygn. akt IV SAB/Wr 96/12.

Wskazał, iż mając na uwadze fakt, że informacja, której udzielenia zażądał skarżący nie stanowi informacji publicznej, w sprawie nie znajdował zastosowania art. 21 pkt 1 ustawy.

Podniósł, że przekazując skargę Sąd wskazał, iż przesyła ją jako niewłaściwie wniesioną bezpośrednio do Sądu. Z tej przyczyny skarga została błędnie potraktowana przez pracownika organu zobowiązanego jako skarga przekazana do załatwienia zgodnie z właściwością. Z tego też względu nie została odesłana wraz z aktami sprawy w terminie określonym w art. 54 § 2 p.p.s.a. Niemniej jednak ponowna analiza treści pisma z dnia 17 lipca 2012 r. i konsultacja prawnicza w tym zakresie spowodowała, jeszcze przed wpływem do organu odpisu wniosku o wymierzenie grzywny, podjęcie działań związanych z przygotowaniem odpowiedzi na skargę i skompletowaniem akt sprawy.

Tym samym, jak uznał organ zobowiązany, stwierdzenie uchybienia w tym zakresie wiązało się z niezwłocznym podjęciem działań prowadzących do przekazania skargi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę do Sądu. Jednocześnie zaznaczył, że nieprzekazanie skargi wraz z odpowiedzią na skargę i aktami sprawy nie miało charakteru działania celowego.

Jak dalej podał, mając na uwadze treść art. 55 § 1 p.p.s.a., wymierzenie grzywny ma charakter fakultatywny i ocenie Sądu podlega konieczność jej ewentualnego wymierzenia. Z kolei, wobec faktu, że organ jeszcze przed otrzymaniem odpisu wniosku o wymierzenie grzywny przygotowywał odpowiedź na skargę i kompletował dokumenty celem ich przekazania do Sądu, wniósł o odstąpienie od jej wymierzenia.

W dniu 8 listopada 2012 r., na rozprawie, pełnomocnik organu zobowiązanego podniósł, iż jest to pierwszy przypadek w działaniu tego organu zwłoki w udzielaniu odpowiedzi na skargę i przysyłaniu akt sprawy Sądowi, a nadto, że czas jaki upłynął do momentu faktycznego przekazania sprawy Sądowi nie jest długi.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Wniosek o ukaranie grzywną D. Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków jest zasadny.

Przepis art. 55 § 1 p.p.s.a. stanowi, że w razie niezastosowania się do obowiązków o których mowa w art. 54 § 2, sąd na wniosek skarżącego może orzec o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6.

Zgodnie zaś z art. 54 § 2 p.p.s.a. organ, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi przekazuje skargę sądowi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę w terminie 30 dni od dnia jej wniesienia. Reguła ta, w przepisach prawa, doznaje jednak ograniczenia. Stosownie bowiem do art. 21 pkt 1 ustawy do skarg rozpatrywanych w postępowaniu o udostępnienie informacji publicznej stosuje się przepisy p.p.s.a. z tym, że przekazanie akt i odpowiedzi na skargę następuje w terminie 15 dni od dnia otrzymania skargi.

W zakresie wysokości grzywny wymierzanej przez Sąd ustawa – p.p.s.a. natomiast postanowiła, że wymierza się ją do wysokości dziesięciokrotnego przeciętnego wynagrodzenia miesięcznego w gospodarce narodowej w roku poprzednim, ogłaszanego przez Prezesa GUS na podstawie odrębnych przepisów.

Redakcja przepisu art. 55 § 1 p.p.s.a. pozwala przyjąć, że jego celem jest przymuszanie organów do terminowego wykonywania obowiązków określonych w art. 54 § 2 p.p.s.a. Przy czym, stosujący go Sąd winien ocenić wszystkie istotne okoliczności sprawy, a nie tylko fakt, że do jego naruszenia w ogóle doszło. Do takich okoliczności należałoby zaliczyć czas jaki upłynął od wniesienia skargi i przyczyny niewykonania wspomnianego obowiązku w terminie, a nadto czy zobowiązany przed rozpatrzeniem wniosku obowiązek wypełnił i wyjaśnił powody niedotrzymania terminu. Te ostatnie względy jednakże nie uwalniają od konsekwencji wyrażonych w art. 55 § 1 p.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny bowiem w uchwale z dnia 3 listopada 2009 r., sygn. akt II GPS 3/09 stwierdził, że przepis art. 161 § 1 pkt 3 p.p.s.a. nie ma zastosowania w przypadku, gdy po wniesieniu wniosku o wymierzenie organowi grzywny w trybie art. 55 § 1 p.p.s.a. organ przekazał skargę sądowi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę.

W okolicznościach rozpatrywanej sprawy niezasadny jest, zawarty w piśmie z dnia 10 września 2012 r., wniosek organu zobowiązanego o odstąpienie od wymierzenia grzywny. Tym bardziej, że instytucji prawnej tego rodzaju brak w przepisach określających uprawnienie sądu administracyjnego do wymierzenia grzywny organowi administracyjnemu za zaniechanie przekazania mu skargi wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę.

Odnosząc te kwestie prawne do ustalonych okoliczności faktycznych sprawy należy stwierdzić, że skarga na bezczynność D.Wojewódzkiego Konserwatora Zabytków w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej wpłynęła do organu zobowiązanego w dniu 18 lipca 2012 r. i została przekazana Sądowi w dniu 11 września 2012 r. Nie ulega zatem wątpliwości, że skarżący był uprawniony do żądania ukarania podmiotu zobowiązanego niezwłocznie po dniu 2 sierpnia 2012 r. kiedy to upływał 15 – dniowy termin określony w art. 21 pkt 1 ustawy. Nie można przy tym podzielać wątpliwości organu zobowiązanego co do tego, czy w sprawie zastosowanie miał przepis art. 21 pkt 1 ustawy. Jako przepis szczególny, wyłączył on możliwość stosowania art. 54 § 2 p.p.s.a. z uwagi na przedmiot skargi z dnia 16 lipca 2012 r. Jest to dla Sądu okoliczność niewątpliwa, ponieważ omawiana skarga rozpoznawana będzie na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Podobnie nie tłumaczą organu niedomogi organizacyjne, o jakich mowa w odpowiedzi na wniosek. Obciążają one pracodawcę.

Na korzyść podmiotu zobowiązanego przemawia natomiast okoliczność, że skarga wraz z aktami sprawy i odpowiedzią na skargę wpłynęła do Sądu w dniu 12 września 2012 r. (por. akta IV SAB/Wr 96/12 tutejszego Sądu), wobec czego okres zwłoki organu nie był znaczny. Okoliczności te, a nadto wyjaśnienia jakich udzielił organ zobowiązany pozwoliły Sądowi wymierzyć mu karę grzywny w dolnej granicy, jaką wyznacza art. 154 § 6 p.p.s.a.

Z tych względów, na podstawie art. 55 § 1 p.p.s.a. w związku z art. 154 § 6 p.p.s.a. oraz z art. 64 § 3 p.p.s.a., Sąd orzekł jak w sentencji postanowienia.