Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący S. NSA Maria Serafin-Kosowska Sędziowie NSA Bożena Wieczorska WSA Kazimierz Włoch /spr./ Protokolant sek.sąd. Teresa Tochowicz po rozpoznaniu w Wydziale I Finansowym na rozprawie w dniu 2 lipca 2009r. sprawy ze skargi T. P. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej z dnia [...] grudnia 2006r. nr [...] w przedmiocie podatku dochodowego od osób fizycznych za 2000r. - oddala skargę -

I SA/Rz 539/09

UZASADNIENIE

Dyrektor Izby Skarbowej, decyzją z dnia [...] grudnia 2006r. nr [...], na podstawie art. 233 § 1 pkt 2 lit.a ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (Dz.U. z 2005r., nr 8, poz. 60 ze zm.; powoływanej dalej jako: Ordynacja podatkowa), po rozpatrzeniu odwołania TP od decyzji Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego [...] z dnia [...] października 2006r. nr [...] – określającej wysokość zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000r. w kwocie 211.403,00zł, uchylił zaskarżoną decyzję w całości i określił wysokość zobowiązania TP w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000r. w kwocie 192.126,00zł.

W uzasadnieniu swojej decyzji organ odwoławczy wskazał, że TP w 2000r. prowadził działalność gospodarczą w ramach firmy K której zakres działalności obejmował zakup i sprzedaż złomu metali nieżelaznych (kolorowych). W zeznaniu podatkowym za 2000r. TP z tytułu prowadzonej działalności gospodarczej zadeklarował dochód w kwocie 246.718,12zł, a należny podatek, po dokonanych odliczeniach od dochodu i podatku (składki na ubezpieczenie społeczne, darowizna, składki na ubezpieczenie zdrowotne), w kwocie 83.990,60zł. Natomiast w złożonej korekcie zeznania wykazał z prowadzonej działalności gospodarczej stratę w wysokości 304.699,82zł.

Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego, decyzją z dnia [...] kwietnia 2004r. określił TP wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000r. w kwocie 894.657,00zł. Dyrektor Izby Skarbowej, decyzją z dnia [...]lipca 2004r., uchylił decyzję organu I instancji w całości i przekazał sprawę do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.

Naczelnik II Urzędu Skarbowego, decyzją z dnia [...] sierpnia 2005r. określił TP wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000r. w kwocie 356.211,80zł. Dyrektor Izby Skarbowej, decyzją z dnia [...] stycznia 2006r., uchylił tę decyzję organu I instancji i sprawę przekazał do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji.

Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego, decyzją z dnia [...] października 2006r. określił TP wysokość zobowiązania podatkowego w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000r. w kwocie 211.403,00zł.

Organ I instancji nie uznał za koszt uzyskania przychodów firmy "(...)" następujących kwot:

221,50 zł i 1.092,00 zł - wynikających z rachunków wystawionych przez (odpowiednio) R oraz S, gdyż księgowania dokonano na podstawie dowodów nie spełniających wymogów, o których mowa w art. 21 i 22 ustawy z dnia 29 września 1994 r. o rachunkowości (Dz. U. Nr 121, poz. 591 z późn. zm.), a Podatnik nie udowodnił, że istnieje związek między poniesionymi wydatkami, a prowadzoną działalnością gospodarczą,

2.999,70 zł - wynikającej z faktur wystawionych na rzecz firmy K w dniach 30-31 grudnia 2000 r., tj. w okresie kiedy firma już nie istniała (firma K z dniem 29.12.2000 r. została wniesiona aportem do K.),

12.838,25 zł - stanowiącej wydatki poniesione na pranie odzieży (3.255,70 zł), zakup odzieży (9.178,58 zł) i środków higieny osobistej (403,97 zł), gdyż stwierdzono, że były to wydatki typowo osobiste pozostające bez związku z prowadzoną działalnością gospodarczą,

8.370,00 zł - wynikającej z rachunku wystawionego w dniu 17.02.2000 r. przez S za przygotowanie w dniach 03-18 marca 2000 r. "konferencji - zjazdu w Kenii", gdyż wyjazd miał charakter turystyczny i nie miał związku z prowadzoną działalnością (była to oferta typu "last minute"); Podatnik nie udowodnił, że celem tego wyjazdu, w którym wraz z nim uczestniczył pracownik firmy, było spotkanie i omówienie warunków współpracy z kontrahentami firmy oraz zawarcie kontraktów; również w dokumentacji firmy brak jest dowodów potwierdzających służbowy charakter wyjazdu, np. rozliczenia delegacji służbowej pracownika,

17.513,95 zł - wynikającej z faktury wystawionej w dniu 24.10.2000 r . przez firmę P i dotyczącej odpłatności za wyjazd do Izraela, gdyż Podatnik nie udowodnił, że celem tego wyjazdu było szkolenie pracowników, m.in. w zakresie handlu złomem, sztuki negocjacji i podpisywania kontraktów oraz spotkanie z kontrahentami firmy;

38.585,04 zł - wynikającej z 4 faktur wystawionych w okresie 15-23 grudnia 2000 r. przez firmę M za organizację sympozjum, szkolenia oraz usługę gastronomiczną, gdyż brak dowodów na to, że przedmiotowe wydatki - jak wyjaśnia Podatnik - dotyczyły spotkania z kontrahentami oraz szkolenia pracowników, m.in. w zakresie marketingu,

33.216,82 zł - wydatkowanej w związku z pobytem na balu sylwestrowym pracowników firmy oraz osób im towarzyszących (łącznie 57 osób) w W gdyż w okresie, kiedy miało miejsce to zdarzenie (30 grudnia 2000 r. – 01 stycznia 2001 r.) firma K już nie istniała, a więc w/w wydatek nie może obciążać kosztów działalności tej Firmy,

130.424,00 zł - wydatkowanej na zakup w okresie od maja do grudnia 2000 r. od firmy S gazu propan - butan w ilości 5.774 szt., gdyż Podatnik nie udowodnił, że był on wykorzystywany do cięcia metali. Ustalono bowiem, że gaz propan-butan może być wykorzystywany do cięcia metali tylko w połączeniu z tlenem, a zakup tego ostatniego w ilości 180 butli wystarczyłby tylko do zużycia 66 butli gazu propan – butan,

1.593,60 zł - dotyczącej zakupu 60 butli gazu propan - butan w innych firmach niż S , gdyż - w ocenie organu I instancji - nie zostały wykorzystane do cięcia metali, podgrzewania posiłków czy ogrzewania pomieszczeń,

3.000,00 zł - dotyczącą wyceny nieruchomości położonej przy ul. [...], gdyż brak dowodów, że została ona dokonana w celu zabezpieczenia kredytu służącego celom prowadzonej działalności gospodarczej,

167.415,23 zł - stanowiącą rezerwę na należność główną wynikającą z wierzytelności dotyczącej H, gdyż w/w kwota została zaliczona do kosztów działalności w 1999 r.,

153.718,66 zł - na którą składają się kwoty: 9.970,05 zł i 139.321,14 zł stanowiące koszty procesu, klauzuli wykonalności, koszty bezskutecznej egzekucji, koszty adwokackie oraz inne opłaty związane z dochodzeniem roszczeń od Huty S.W. i Zakładu Produkcji Silników w P. gdyż koszty te zostały zaliczone do kosztów uzyskania przychodów z chwilą poniesienia oraz kwota 4.427,47 zł odzwierciedlającą wysokość należnego podatku VAT wynikającego z faktur z dnia 20 listopada1999 r. Nr 816/11 oraz z dnia 01 grudnia 1999 r. Nr 933/12 stanowiących wierzytelność od Z,

13. 20.087,59 zł - odzwierciedlającej wartość odpisów amortyzacyjnych naliczonych od nieruchomości położonych przy ul. [...] (17.115,50 zł), gdyż Podatnik budynki, budowle i urządzenia znajdujące się na przedmiotowych nieruchomościach wprowadził do ewidencji środków trwałych bez podziału na odrębne jednostki ewidencyjne i bez przyporządkowania im właściwego symbolu wg KRŚT, a więc z naruszeniem odpowiednich postanowień rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 stycznia 1997 r. w sprawie amortyzacji środków trwałych (Dz. U. Nr 6, poz. 35 z późn. zm.),

14. 31.371,61 zł - stanowiącej wydatki poniesione na ulepszenie (ocieplenie) budynku biurowego położonego przy [...], które według organu podatkowego zwiększają wartość początkową środka trwałego i podlegają rozliczeniu w kosztach działalności poprzez odpisy amortyzacyjne,

15. 275.000,00 zł - wynikającej z faktur wystawionych przez firmę S w Rzeszowie za wykonanie następujących usług: robót remontowo- budowlanych, malowanie ścian i wymianę drzwi, malowanie pomieszczeń hotelowych, konserwację instalacji wod.-kan.- co, malowanie pomieszczeń biurowych, układanie płytek, montaż podokienników, wykonanie bramy wjazdowej, remont pomieszczeń sanitarnych przy ul. [...] ocieplenie budynku przy ul. [...], skuwanie starego tynku i położenie nowej elewacji, albowiem kontrolowana firma nie posiada dowodów na zakup materiałów budowlanych potrzebnych do wykonania w/w prac; również pracownicy firmy S nie potwierdzili, aby wykonywali w/w usługi, gdyż jak wynika z zeznań zajmowali się jedynie pracami związanymi z wymianą stolarki okiennej,

19.000,00 zł - wynikającą z faktury wystawionej przez firmę E za zerwanie starej i położenie nowej kostki brukowej wokół budynku administracyjnego znajdującego się w Łodzi, albowiem zarówno w kontrolowanej firmie, jak i u wykonawcy usługi brak umowy określającej warunki wykonania usługi oraz dowodów zakupu kostki brukowej,

4.800,00 zł - dotyczącą usługi " oznakowania odzieży", według faktury z dnia 28. grudnia 2000r. wystawionej przez firmę E ponieważ z dniem 29 grudnia 2000 r. działalność firmy K została zlikwidowana, a świadek nie potwierdził, że znakowana była odzież i przedmioty wykazane w przedmiotowej fakturze.

Po rozpoznaniu odwołania TP od powyższej decyzji organu I instancji Dyrektor Izby Skarbowej wskazał, że zgodnie z art. 193 § 1-3 Ordynacji podatkowej księgi podatkowe stanowią dowód tego, co wynika z zawartych z nich zapisów, jeżeli prowadzone są rzetelnie oraz w sposób niewadliwy. W niniejszej sprawie ewidencja zdarzeń gospodarczych prowadzona była w formie ksiąg rachunkowych, a więc podatnik zobowiązany był do przestrzegania postanowień ustawy z dnia 29 września 1994r. o rachunkowości (Dz.U. Nr 121, poz. 591 ze zm.).

Księga podatkowa TP – po stronie kosztów uzyskania przychodów – nie była prowadzona rzetelnie.

Zgodnie z art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. z 2000r., Nr 14, poz. 176 ze zm.; powoływanej dalej ustawa z 1994r.) kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu uzyskania przychodów , który spełnia następujące warunki:

- pozostaje w związku przyczynowo-skutkowym ze źródłem przychodów i został poniesiony w celu jego osiągnięcia,

- został rzeczywiście poniesiony i jest to udokumentowane w sposób nie budzący wątpliwości,

- nie został wymieniony w art. 23 ust. 1 ustawy z 1991r.

Organ odwoławczy podzielił stanowisko organu I instancji, że wydatki zaliczone przez odwołującego się do kosztów uzyskania przychodów, a wynikające z rachunków wystawionych przez R oraz przez S nie stanowią kosztów uzyskania przychodów. Podatnik bowiem nie wykazał czy wydatki te miały lub mogły mieć wpływ na przychód uzyskany przez prowadzoną przez niego firmę "(.)". Zdaniem organu odwoławczego należałoby przyjąć, że przedmiotowe wydatki mieściły się w ramach pojęcia reprezentacji. Tego rodzaju wydatki, aby mogły stanowić koszt uzyskania przychodu, muszą spełniać ogólne warunki dotyczące zasad zaliczania określonych wydatków do kosztów wymienionych w art. 22 ust. 1 ustawy. A zatem fakt ich poniesienia oraz istnienie związku przyczynowo-skutkowego między poniesionym kosztem a uzyskanym przychodem powinny być niewątpliwe. Podatnik nie wykazał, jaki przedmiotowy wydatek jak i wpływ mógł mieć przedmiotowy wydatek lub miał (bezpośredni czy pośredni) na przychód uzyskany przez jego firmę ograniczył się bowiem do wskazania, że wydatki dotyczyły spotkania z przedstawicielami firm D oraz K nie podając konkretnie z kim konkretnie się spotkał i co było przedmiotem rozmów. Wezwany dwukrotnie do wskazania imiennego osób z którymi się spotkał, poprzestał na podaniu adresu firm. Fakt, że w 2000r. i w latach następnych były utrzymywane kontakty handlowe z tymi firmami nie przesądza o tym, że przedmiotowe wydatki dotyczyły spotkania z przedstawicielami tych firm, gdy podatnik nie przedstawił żadnych dowodów w tym względzie. Również Dyrektor Izby Skarbowej podzielił stanowisko organów I instancji w zakresie nie uznania za koszt uzyskania przychodów wydatków wynikających z faktur wystawionych w dniu 31 grudnia 2000r. nr nr: [...] – dotyczących opłat za usuwanie odpadów i zużycie ciepła. Z dniem 29 grudnia 2000r. nastąpiło zakończenie działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwą: K i z tym dniem powinno nastąpić zamknięcie prowadzonych ksiąg rachunkowych. K z siedzibą w Łodzi przejęła zobowiązana K i tą Spółkę z o.o. winny obciążać wymienione koszty za usuwanie odpadów i zużycie ciepła. Zgodnie z protokołem nadzwyczajnego zgromadzenia wspólników Spółki z o.o. "K." z siedzibą w Ł., sporządzonego w formie aktu notarialnego sporządzonego w dniu 22 grudnia 2000r. Rep. [...], Pan TP jako jedyny udziałowiec Spółki z o.o. podjął uchwałę o podwyższeniu kapitału zakładowego tej Spółki. Nowo utworzone udziały pokrył wkładem niepieniężnym w postaci przedsiębiorstwa K, tj. przedsiębiorstwa w rozumieniu art. 55 kodeksu cywilnego, stanowiącego zespół składników materialnych i niematerialnych przeznaczonych do realizacji określonych zadań gospodarczych obejmujących, m.in. firmę, znaki towarowe, księgi rachunkowe, nieruchomości oraz zobowiązania i obciążenia związane z prowadzeniem przedsiębiorstwa.

Fakt powyższy został zarejestrowany w Sądzie Rejestrowym w dniu 29.12.2000r., a więc z tym dniem nastąpiło zakończenie działalności gospodarczej prowadzonej pod nazwą K i z tym dniem winno nastąpić zamknięcie prowadzonych ksiąg rachunkowych. W związku z tym nie było możliwości zarachowania przedmiotowych kosztów w myśl art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Organ odwoławczy podzielił stanowisko Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego w zakresie wydatków poniesionych na pranie odzieży należącej do odwołującego się i jego żony. Odzież ta nie była odzieżą roboczą, a rodzaj odzieży wskazuje, że były to elementy osobistej odzieży wymienionych osób i brak podstaw aby koszty działalności gospodarczej obciążać takimi wydatkami.

Wydatki – w łącznej kwocie 9.178,58zł – na zakup takich części garderoby jak: spódnice, bluzki, koszule, bielizna, garnitury, skarpety, buty, szale, slipy, sznurowadła itd. – nie mogą być uznane za element kosztu uzyskania przychodów, gdyż odwołujący się nie wykazał, że wymienione ubrania posiadały logo Firmy, a należy je zakwalifikować jako wydatki związane "z faktem funkcjonowania danej jednostki (osoby) w życiu społecznym".

Wydatki dotyczące zakupu chusteczek kosmetycznych, pasty do zębów, szamponów dla dzieci, płynów i proszków do prania, podpasek i pianki do włosów również nie mogą być uznane za element kosztów uzyskania przychodów, gdyż wymienione artykuły nie można zakwalifikować do tych środków, co do których TP zobowiązał się do ich zapewnienia jako środków higieny osobistej pracownikom. Zgodnie bowiem z postanowieniami art. 237 § 1 Kodeksu pracy, pracodawca jest obowiązany dostarczyć pracownikowi nieodpłatnie odzież i obuwie robocze spełniające wymagania określone w Polskich Normach: 1) jeżeli odzież własna pracownika może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu 2) ze względu na wymagania technologiczne, sanitarne lub bezpieczeństwa i higieny pracy.

Jak ustalono w toku kontroli Pan P realizował w/w obowiązek, o czym świadczy sporządzona w maju 1997 r. na potrzeby Firmy "Tabela norm przydziału pracownikom zatrudnionym w K 1) odzieży i obuwia roboczego oraz środków ochrony indywidualnej 2) środków utrzymania higieny osobistej.

Z postanowień w/w aktu wynika, że:

- odzież i obuwie robocze przysługuje pracownikom zatrudnionym na stanowiskach

robotniczych, natomiast pozostałym pracownikom tylko wtedy gdy wymagają tego względy technologiczne, sanitarne lub bhp oraz, gdy odzież własna może ulec zniszczeniu lub znacznemu zabrudzeniu ( Rozdział I pkt 2 i 3 Tabeli),

- odzież i obuwie robocze winno odpowiadać Polskim Normom, natomiast środki ochrony

indywidualnej posiadać certyfikat bezpieczeństwa ( Rozdział II pkt 1 i 2 Tabeli),

- wobec braku możliwości prania i naprawy odzieży i obuwia roboczego zleca się

wykonywanie tej czynności pracownikom we własnym zakresie; za wykonywanie tych

czynności otrzymują ekwiwalent ustalony przez pracodawcę (Rozdział III pkt 1 i 2 Tabeli).

Równocześnie w/w Tabela w rozdziale IV zawiera wykaz stanowisk na jakich przysługuje odzież i obuwie robocze oraz określa rodzaj przysługującej odzieży i przewidywany okres użytkowania w zależności od zajmowanego stanowiska. Wynika z niego, że pracownik - w zależności od zajmowanego stanowiska - mógł otrzymać : ubranie drelichowe, koszulę flanelową, nakrycie głowy, rękawice ochronne, fartuch roboczy, kurtkę ocieplaną itp.

Wobec tego w Firmie Podatnika ekwiwalent przysługiwał wyłącznie za pranie odzieży roboczej przydzielanej poszczególnym pracownikom, a nie za pranie każdej odzieży używanej przez pracownika.

Brak dowodów na to, że z odzieży roboczej wymienionej w Regulaminie korzystał Podatnik wraz z osobą współpracującą.

Przeczy temu również rodzaj odzieży wymienionej na zakwestionowanych fakturach, gdyż są to: spodnie, bielizna, marynarki, swetry, koszule itp.

Podatnik nie udowodnił, że w spornym okresie Pani P była osobą współpracującą bądź pracownikiem K

W dokumentacji Firmy Podatnika brak dowodów świadczących o zatrudnieniu Pani P na jakimkolwiek stanowisku bądź wypłacaniu jej wynagrodzeń z innego tytułu.

Zebrane przez organ I instancji dowody wskazują, że w tym czasie Pani P prowadziła odrębną działalność gospodarczą w ramach firmy N

Z kolei wydatki w łącznej kwocie 9.178,58 zł na zakup takich części garderoby jak: spódnice, bluzki, koszule, bielizna, garnitury, skarpety, buty, szale, slipy, sznurowadła itd. zostały zaksięgowane na koncie "reprezentacja i reklama limitowana".

Istotnie HR w swoich zeznaniach stwierdził, że Firma E wykonywała usługi oznakowania odzieży, w tym dla Firmy K

Fakt ten jednak nie przesądza o tym, że usługę taką wykonano w stosunku do przedmiotowej odzieży. Zwłaszcza, że w swoich wyjaśnieniach HR podaje, że "odzież była szyta, a następnie znakowana dla różnych odbiorców. Oznakowanie było zgodne z zamówieniami. Odzież zamówiona przez firmę Pana P nosiła logo firmy K Znakowana odzież to: bluzy, kurtki, kombinezony, oraz parasole, torby, reklamówki".

Z powyższych zeznań wynika, że znakowania dokonywano na odzieży szytej przez Firmę E podczas, gdy odzież, której dotyczy niniejsza sprawa była zakupiona w różnych firmach. Poza tym wg zeznań znakowania dokonano na odzieży innego rodzaju niż wynikająca z zakwestionowanych faktur.

W ocenie organów podatkowych odwołujący się nie udowodnił, że między wydatkami dotyczącymi wyjazdów do Kenii i Izraela oraz do Ośrodka M zachodził związek przyczynowo skutkowy, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy z 1991r.

Odnosząc się z kolei do kwestii wydatków dotyczącymi wyjazdów do Kenii i Izraela oraz do Ośrodka M należy także stwierdzić, że Podatnik nie udowodnił, że między nimi a przychodami Firmy K zachodził związek przyczynowo skutkowy, o którym mowa w art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Zarówno kwota 8.370,00 zł wynikająca z rachunku z dnia 17.02.2000 r. Nr 0699811790 wystawionego przez Biuro Podróży S jak i kwota 17.513,95 zł wynikająca z faktury z dnia 24.10.2000 r. wystawionej przez firmę P ujęte zostały na koncie księgowym " 463-delegacje".

Podatnik w swoich wyjaśnieniach przedstawił, że pobyt w Kenii miał charakter służbowy, albowiem dotyczył nawiązania współpracy, podpisania kontraktów.

W stanie prawnym obowiązującym w 2000 r. zagraniczna podróż służbowa pracownika wymagała rozliczenia na zasadach określonych w rozporządzeniu Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 3 lipca 1998 r. w sprawie zasad oraz wysokości należności przysługujących pracownikom z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju (Dz. U. Nr 89 poz. 568 z późn. zm. ). Natomiast kwestię rozliczenia krajowej podróży pracownika regulowało rozporządzenie Ministra Pracy Polityki Socjalnej z dnia 1 czerwca 1998 r. w sprawie ustalania oraz wysokości należności przysługującej pracownikom z tytułu podróży służbowej na obszarze kraju (Dz. U. Nr 69, poz. 454 z późn. zm.) i według tych przepisów podróże służbowe powinny być rozliczone.

Rozliczenie podróży służbowej winno odbywać się albo na sformalizowanym formularzu - polecenie wyjazdu służbowego albo na dowodzie wewnętrznym rozliczeniu delegacji służbowej. Dowód taki powinien zawierać co najmniej imię i nazwisko osoby delegowanej, cel podróży, kraj i nazwę miejscowości docelowej, środek transportu właściwy dla odbycia podróży itp. Do rozliczenia podróży należy także dołączyć rachunki potwierdzające poniesienie ewentualnych kosztów. Również przedsiębiorca powinien udokumentować poniesione wydatki rachunkami czy fakturami z wyjątkiem diet, które winny być rozliczone na sformalizowanym formularzu albo dowodzie wewnętrznym.

W toku kontroli nie okazano jednak kontrolującym żadnej dokumentacji, która dotyczyłyby rozliczenia kosztów w/w wyjazdów.

Należy poddać w wątpliwość racjonalność działania przedsiębiorcy, który organizuje spotkanie z kontrahentami na innym kontynencie, a szkolenie pracowników zagranicą lub poza miejscem wykonywania działalności.

Z uwagi na to, że w składanych wyjaśnieniach Podatnik nie określa jednoznacznie charakteru wyjazdu do Kenii jako podróży służbowej, wskazując , że podczas pobytu doszło także do spotkania z kontrahentami, należało zatem rozważyć, czy poniesiony wydatek można zakwalifikować, jako poniesiony z innego tytułu.

Wg wyjaśnień Podatnika z dnia 11.05.2002 r. celem wyjazdu do Kenii było podpisanie kontraktów z firmami JS oraz rozmowy handlowe z firmą A.

Z treści kolejnych pism wynika, że w K. " podpisano kontrakty z firmami A i AM" i uzgadniano "zasady współpracy z firmami: J, SM oraz B i słowacką Firmą A".

Z kolei w odwołaniu Podatnik stwierdza, że z uwagi na to, że współpraca z firmą "S" rozpoczęła się w lutym 2000 r., to podczas przedmiotowego wyjazdu " mogliśmy się bliżej poznać, przedyskutować nasze warunki, możliwości i oczekiwania każdej ze stron. Owocem tego spotkania była duża ilość dostaw złomu ...".

Podatnik (wzywany kilkakrotnie) nie przedstawił jednak jakichkolwiek kontraktów, które dotyczyły wskazanych Firm i zostały zawarte podczas tego pobytu. Natomiast okazane dowody potwierdzające sprzedaż metali do firm "J" i "S", jak również sporządzone przez tę firmę jednostronne zamówienia znaleźć można w dokumentacji "K" na przestrzeni całego 2000 r. (zarówno przed jak i po dacie przedmiotowego wyjazdu); stąd też nie można stwierdzić, by były one efektem wyjazdu.

Podatnik skorzystał z oferty " last minutę", a więc z oferty wyjazdu "w ostatniej chwili". Cechą charakterystyczną tego rodzaju ofert jest m.in. to, że klient musi zdecydować się szybko, a sprzedawane są ostatnie wolne miejsca na danej imprezie.

A zatem nie można twierdzić w tym przypadku o jakimkolwiek planowanym spotkaniu z kontrahentami. Tym bardziej, że faktycznie biuro podróży "S" nie było organizatorem wyjazdu, ale tylko pośrednikiem w sprzedaży oferty biura niemieckiego.

Ponadto kwestią szeroko rozumianej współpracy m.in. z Firmą "S" zajmowała się np. Firma CDD C, która zgodnie z zawartą umową z dnia 02.01.2000 r. wykonywała na rzecz "K" m.in. usługi w zakresie przygotowywania, negocjowania kontraktów handlowych i porozumień, wyszukiwania potencjalnych klientów, pozyskiwaniem i obsługą kontraktów zagranicznych itd.

W/w Firmie Podatnik zapłacił kwotę 107.000,00 zł za " pośrednictwo i negocjację z kontrahentami zagranicznymi" (faktura z dnia 31.10.2000 r. Nr 772).

Poza tym z akt sprawy wynika, że również inne firmy wykonywały na rzecz Podatnika czynności w w/w zakresie, tj. pozyskiwania kontrahentów zagranicznych, prowadzenia negocjacji itp. (np. Firma "D").

W odniesieniu do wydatku w kwocie 17.513 zł dotyczącego wyjazdu Pana P oraz jego pracowników do Izraela, Podatnik oświadczył, że przedmiotowy wyjazd miał charakter szkoleniowy i jego celem było szkolenie pracowników w zakresie handlu złomem sztuki negocjacji i podpisywania kontraktów, które prowadzić miała Pani DB. Ponadto w trakcie pobytu Podatnik miał podpisać nowe kontrakty oraz dokonać rozliczenia dostaw przędzy z Indii (wyjaśnienia z dnia 23.07.2002 r. oraz z dnia 24.02.2003 r.).

W/w wydatek podobnie jak kwota dotycząca pobytu w Kenii został zaksięgowany na koncie "delegacje". Jednak również i w tym przypadku powyższy wyjazd nie został rozliczony zgodnie z postanowieniami w/w rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej w sprawie zasada ustalania i wysokości należności przysługującej pracownikowi z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju.

W związku z tym należy rozważyć, czy mimo to można uznać, że wydatek spełnia przesłanki zaliczenia go do kosztów działalności w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych.

Przesłuchani w charakterze świadków uczestnicy wyjazdu - pracownicy firmy "KM" oraz Pani B generalnie potwierdzają, że wyjazd miał charakter szkoleniowy.

W kwestii natomiast szczegółów dotyczących tego zdarzenia, w tym tematów szkolenia, osób prowadzących szkolenie i miejsca szkolenia ich zeznania są rozbieżne. Zgodne są w tym, że jednym z tematów było zagadnienie rozpoznawania metali.

Wątpliwości wzbudza okoliczność, że szkolenie m.in. w zakresie rozpoznawania metali przeprowadzone dla pracowników z długoletnim stażem pracy, którzy od lat zajmowali się bezpośrednio skupem metali (ZK), bądź byli specjalistami od handlu, marketingu i obrotu złomem (Pan Ż) miała prowadzić osoba, która zeznała do protokołu przesłuchania z dnia 10.05.2006 r., że w 2000 r. wykonywała czynności związane głównie z prowadzeniem spraw księgowych i magazynowych firmy, wyszukiwaniem żądanych dokumentów do kontroli.

Kontrola przeprowadzona w firmie "P" wykazała, że to Biuro Podróży specjalizuje się w organizowaniu wyłącznie wyjazdów o charakterze turystycznym.

Impreza wykupiona przez Podatnika należała do standardowych wyjazdów turystycznych, co potwierdza program pobytu przedstawiony przez Biuro Podróży, który obejmował zwiedzanie wielu miejsc kultu religijnego.

Z przedstawionego programu wynika również, że był on bardzo napięty i obejmował zwiedzanie każdego dnia wielu miejsc, położonych często w odległych miejscowościach.

Ponadto w cenie usługi mieściły się: noclegi w hotelach, przejazdy klimatyzowanym autokarem, wyżywienie, posiłki, opieka przewodnika, opłaty za zwiedzanie i ubezpieczenie.

Organ I instancji zwrócił się do organizatora przedmiotowej imprezy (dwukrotnie) o udzielenie informacji, czy podczas przedmiotowego wyjazdu do Izraela było możliwe oddzielenie się od zorganizowanej grupy i realizowanie własnego programu przez uczestników.

Wobec tego, że w/w Biuro Podróży nie udzieliło żadnej odpowiedzi, organ I instancji zwrócił się do innych biur podróży z prośbą o zajęcie stanowiska w tym zakresie.

I tak Biuro Podróży "F" w Warszawie poinformowało, że odłączenie się od grupy i realizowanie własnego programu jest raczej niemożliwe. Natomiast z informacji przesłanej przez Biuro P wynika, że biuro nie ma możliwości zabronić oddaleniu się podróżnemu od grupy, niemniej jednak tylko na jego odpowiedzialność. Fakt ten jednak powinien potwierdzić na piśmie.

W świetle w/w okoliczności trudno byłoby dać wiarę wyjaśnieniom Podatnika, że odłączył się wraz z pracownikami i realizował "własny program" pobytu. Jaki bowiem byłby cel opłacenia (ze środków Firmy) określonych usług i ich nie wykorzystanie?

Brak również podstaw, aby przyjąć, że Podatnik realizował swój program w wolnym czasie, poza programem wyznaczonym przez organizatora, gdyż program pobytu nie ograniczał się do jednego miejsca, a opłaty za zwiedzanie były wykupione z góry dla całej grupy.

Z w/w względu niewiarygodne są również zeznania Pani R, wg których podczas pobytu "cała nasza grupa zwiedzała zabytki indywidualnie ... po odbytych szkoleniach". Trudno bowiem dać wiarę, że z własnych środków opłacali bilety wstępu lub przejazdu do innych miejscowości bądź robili to na koszt pracodawcy, który w tym wypadku ponosiłby ten sam koszt po raz drugi.

Za niewiarygodne również należy uznać twierdzenia, że podczas pobytu miało miejsce spotkanie z kontrahentami, w tym Firmą "SM". W tym zakresie Podatnik przestawił dowody SAD potwierdzające sprzedaż metali do w/w Firmy oraz oświadczenie Firmy "SM" (bez daty), wg którego firma ta wskazała, iż rozmowy handlowe przeprowadzono w Jerozolimie w okresie od 26.10 do 05.112000r.

Okoliczności tej nie potwierdzają pozostali uczestnicy wyjazdu, a Podatnik nie okazał też żadnych dowodów dotyczących podpisania kontraktów bądź prowadzenia negocjacji.

Poza tym również i w tym wypadku należy nadmienić, że w zakresie szeroko rozumianego marketingu na rzecz Podatnika działały różne firmy np. C.

Odnosząc się do wydatków wynikających z faktur wystawionych przez Firmę "M za organizację 2 sympozjów, szkolenia i usługę gastronomiczną w łącznej kwocie 38.585,04 zł, Podatnik wyjaśniał, że w/w koszty dotyczą szkolenia pracowników w zakresie marketingu, natomiast usługa gastronomiczna dotyczy spotkania z kontrahentami w związku z w/w szkoleniem.

Zgodnie z § 37 ust. 1 pkt 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 22.12.1999 r. w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług oraz podatku akcyzowym (Dz. U. Nr 109, poz. 1245 z późn. zm.), wg stanu prawnego obowiązującego w 2000 r.- faktura winna min. zawierać nazwę towaru lub wykonanie usługi.

Pojęcie "sympozjum" oznacza konferencję, formę spotkania naukowców, którego celem jest przedstawienie wyników badań określonej dyscypliny lub przedyskutowania określonych zagadnień, hipotez (por. Wikipedia wolna encyklopedia), podczas gdy wg Podatnika przedmiotowe faktury dotyczą wyłącznie szkolenia pracowników.

W zakresie w/w wydatków istotny jest fakt, że w dokumentacji firmy brak rozliczenia delegacji służbowych pracowników uczestniczących w szkoleniu, zgodnie z w/w zasadami wynikającymi z wyżej cytowanego rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej.

Co więcej brak dowodów na to, że uczestnikami szkolenia byli pracownicy firmy K

Fakt ten potwierdzać mają wyjaśnienia Podatnika, które okazują się jednak nie w pełni wiarygodne, albowiem pierwotnie jako uczestników szkolenia wskazał 4 pracowników tj. Pana Z, Pana K Pana Z i Pana S, niemniej w trakcie postępowania prowadzonego przez organ I instancji uprawdopodobniono udział jedynie dwóch: Pana Z oraz Pana S.

Istotnie, jak zarzuca Odwołujący, Firma "M" ani nie potwierdziła ani nie zaprzeczyła, że szkolenia i sympozja były organizowane dla pracowników firmy "K".

Trudno jednak żądać od w/w Firmy takiego potwierdzenia, albowiem z materiałów dotyczących kontroli Firmy "M" wynika, że jej rola ograniczała się jedynie do udostępnienia sali z nagłośnieniem i obsługi oraz świadczenia usług hotelowych. Nie prowadziła natomiast list uczestników organizowanych imprez. Na podstawie książki meldunkowej nie można też było określić, kto był uczestnikiem szkolenia, a kto gościem hotelowym.

Organ I instancji ze swej strony podjął szereg działań zmierzających do wyjaśnienia okoliczności wynikających z w/w faktur m.in. poprzez przesłuchanie właścicieli Firmy "M", którzy jednak - mimo dwukrotnego wezwania - nie stawili się na przesłuchanie.

mając na uwadze powyższe należy uznać, że Podatnik nie udowodnił, iż w/w wyjazdy pozostawały w związku przyczynowo - skutkowym z działalnością prowadzoną przez Jego Firmę.

Odnośnie zarzutu dotyczącego nieuwzględnienia w kosztach działalności wydatków poniesionych na zakup gazu propan-butan organ II instancji – co do zasady – uznał za prawidłowe stanowisko organu I instancji. Organ I instancji bowiem, dokonując ustaleń faktycznych w tym zakresie nie uchybił przesłankom wynikającym z art. 122 Ordynacji podatkowej, dowód z zeznań świadków poddał wnikliwej ocenie, a swoje ustalenia oparł również na piśmie Politechniki R. z dnia 20 maja 2005r. w zakresie możliwości użycia wymienionych gazów do cięcia metali i stopów. Częściowo natomiast zasługuje na uwzględnienie zarzut odwołującego się, że Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego nie uwzględnił zużycia gazu do innych celów niż cięcie metalów np. ogrzewanie pomieszczeń oraz kabin kierowców (organ I instancji uwzględnił tylko zużycie gazu do podgrzewania posiłków – 48 butli rocznie). Organ odwoławczy uznał, że koszt uzyskania przychodu winna stanowić cała kwota poniesiona na zakup gazu propan-butan od innych odbiorców niż "S", a więc kwota 1.593,60zł.

Wg Podatnika i jego pracowników w okresie od maja do grudnia 2000 r. prasa oraz nożyce były w remoncie. Cięcie metali o dużych gabarytach na mniejsze kawałki było dokonywane wyłącznie przy użyciu gazu. Dlatego też w tym okresie wystąpiła potrzeba zwiększonych zakupów gazu propan- butan w butlach po 11 kg. Jednak Firma posiadała też inne maszyny służące do formowania złomu jak: nożyce, dwie prasy mechaniczno-hydrauliczne.

W dokumentacji księgowej Podatnika brak dowodów na zakup metali o dużych gabarytach, a z prowadzonej ewidencji obrotu złomem wynika, że kupowano złom nie wymagający dodatkowego cięcia (głównym przedmiotem obrotu było aluminium).

Tymczasem organ I instancji w celu zweryfikowania twierdzeń Podatnika o wykorzystywaniu gazu propan - butan do cięcia metali zwrócił się do Z o udzielenie informacji, czy gaz propan - butan może służyć do cięcia złomu metali.

Politechnika Rzeszowska w piśmie z dnia 20.05.2005 r., podniosła, że co do zasady do cięcia używa się tlenu, a mieszanina propan- butan- tlen służy do wytworzenia płomienia podgrzewającego. Propan butan i ich mieszaniny są gazami palnymi przy doprowadzeniu odpowiedniej ilości tlenu.

A zatem do cięcia metali i stopów może mieć zastosowanie wyłącznie mieszanina tlenu- propanu- butanu (ewentualnie acetylenu i tlenu). Nie jest zaś możliwe cięcie samym propanem - butanem, jak twierdzą Podatnik i świadkowie.

Mając na uwadze powyższe organ I instancji ustalił, że oprócz gazu propan - butan zakupionego od Firmy S w ilości 6.416 szt, Podatnik w 2000 r. od innych Firm zakupił łącznie 17 butli acetylenu, 180 butli tlenu oraz 181 butli gazu propan butan.

Uwzględniając w/w dane oraz informacje zawarte w ogólnodostępnej literaturze dotyczącej zagadnienia spawalnictwa, organ I instancji dokonał rozliczenia zużycia gazu propan - butan w przypadku cięcia metali.

W jego wyniku stwierdził, że 16 butli tlenu zostało wykorzystane do cięcia z acetylenem, natomiast pozostałe 164 butle mogły być wykorzystane do cięcia z gazem propan - butan. Wg obliczeń w ten sposób można było wykorzystać ewentualnie 66 butle gazu propan - butan. A więc co do zasady wykorzystaniu podlegać mógł gaz zakupiony w innych firmach (od innych firm niż "S" zakupiono łącznie 181 butle gazu propan -butan).

Ani Podatnik ani Firma "S" nie wskazała wiarygodnego środka transportu, którym miał być przywożony przedmiotowy gaz.

Pan B - pełnomocnik właściciela Firmy "S" do protokołu z kontroli krzyżowej tej Firmy podał, że nie pamięta środka transportu, jakim był dostarczany gaz do miesiąca sierpnia 2000 r. mimo, że w miesiącach maj - sierpień Firma " K" była jednym z głównych odbiorców gazu. Od m- ca sierpnia natomiast - wg wyjaśnień - gaz był przewożony dzierżawionym od Pana P samochodem marki "J". Kontrola przeprowadzona przez pracowników Urzędu Skarbowego w Firmie Pana P. wykazała jednak, że dzierżawiony przez niego samochód nie był przystosowany do przewożenia gazu w butlach.

Niezasadne są zarzuty podniesione w odwołaniu, a dotyczące nieuznania za koszt uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od obiektów położonych w [...]. Przedmiotowe budynki, budowle i urządzenia zostały wprowadzone do ewidencji środków trwałych pod jedną pozycją, w sytuacji gdy każdy z nich winien stanowić odrębny środek trwały – co narusza § 11 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 stycznia 1997r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (Dz.U. Nr 6, poz. 35, powoływanego jako rozporządzenie z 1997r.). W tej sytuacji brak możliwości naliczania odpisów amortyzacyjnych i zaliczania ich do kosztów działalności.

Odnosząc się do wyłączenia z kosztów działalności wydatków w łącznej kwocie 31.371,61 poniesionych na zakup materiałów i usług dotyczących ocieplenia budynku biurowego położonego [...] organ odwoławczy uznał, że nie stanowi bezpośrednich kosztów działalności łączna kwota wydatków w wysokości 11.601,63zł, gdyż wydatki te stanowią nakłady inwestycyjne, o wartość których odwołujący się – po dokonaniu wydatków na ulepszenie budynków – winien powiększyć jego wartość początkową, a w konsekwencji wydatki te łącznie z pierwotną wartością początkową będą rozliczone w kosztach działalności poprzez odpisy amortyzacyjne począwszy od miesiąca następującego po miesiącu, w którym przedmiotowe nakłady powiększą wartość początkową budynku, do czasu pełnego zamortyzowania środka trwałego. Mając natomiast na uwadze "wolę" TP w zakresie kwalifikacji prac prowadzonych w przedmiotowym budynku, Dyrektor Izby Skarbowej uznał za koszt uzyskania przychodu wydatki w łącznej kwocie 19.769,98zł, poniesione na zakup materiałów.

Odnośnie kwoty 275.000zł, wynikającej z sześciu faktur wystawionych przez firmę "S" za wykonanie robót remontowo-budowlanych w obiektach znajdujących się, przy l[...], Dyrektor Izby Skarbowej uznał za prawidłowe w tym zakresie stanowisko organu I instancji.

Z treści przedmiotowych faktur wynikało, że S, której właścicielem był Pan SK, miała wykonać prace o charakterze remontowo-budowlanym oraz prace malarskie w w/w obiektach.

Zgodnie z oświadczeniem Pana K - złożonym podczas kontroli S - zafakturowane prace miały być wykonane przez pracowników jego Firmy z materiału powierzonego przez Pana P.

Na wykonanie przedmiotowych usług nie była zawierana żadna pisemna umowa, a w trakcie ich realizacji nie sporządzano żadnych kosztorysów, czy innej dokumentacji technicznej, a po jej zakończeniu protokołów zdawczo - odbiorczych. Pan K. nie przedstawił także żadnej dokumentacji, która potwierdzałaby wyjazd pracowników do Łodzi w celu realizacji zlecenia, np. rozliczenia delegacji.

Podkreślenia wymaga fakt, iż S nie przedstawiła dowodów (wyciągów bankowych), z których wynikałoby, że na jej konto zostały przelane środki pieniężne od Firmy Pana P.

W celu ustalenia okoliczności wykonywania przedmiotowych usług przesłuchano w charakterze świadków pracowników Firmy S, którzy mieli je wykonywać tj.: [...]

W/w świadkowie zeznali, że w S zajmowali się wyłącznie demontażem i montażem okien, bądź byli zatrudnieni przy produkcji okien.

Nikt z przesłuchiwanych nie zeznał, że wykonywał na rzecz Firmy Pana P prace związane z malowaniem ścian, wymianą drzwi, skuwaniem starych tynków i położeniem nowej elewacji.

Pan T i Pan Ł oświadczyli, że wykonywali jedynie prace związane z montażem i demontażem okien w budynku położonym [...] natomiast Pan Ri Pan P zeznali, że wykonywali prace związane z wymianą stolarki okiennej (demontaż, montaż i obróbka) w budynkach położonych przy [...] oraz przy [...] Natomiast Pan F zeznał, że nie wykonywał żadnych prac na rzecz firmy K". Podatnik nie przedstawił dowodów na zakup materiałów budowlanych niezbędnych do przedmiotowych prac.

Stanowiska w tym zakresie nie może podważyć zarzut, wg którego o wykonaniu przedmiotowych usług świadczy opodatkowanie przez Firmę S przychodu , który Firma miała uzyskać z tego tytułu.

Brak jest zatem podstaw do przyjęcia, że Podatnik udowodnił, że poniósł zakwestionowane wydatki.

Natomiast organ odwoławczy uznał za zasadne stanowisko odwołującego się w zakresie wydatków w kwocie 3.000zł dotyczących wyceny nieruchomości położonej [...]. Wydatek ten, jakkolwiek nie wygenerował żadnych przychodów, to jednak w określonym momencie jego poniesienie mogło mieć swoje uzasadnienie – potencjale uzyskanie kredytu dla celów prowadzonej działalności.

Dyrektor Izby Skarbowej uznał także za koszt uzyskania przychodów kwoty: 19.000zł i 4.800zł, wynikające z faktur wystawionych przez firmę E dotyczących prac budowlanych wykonanych w Ł, przy ul. T. (zerwanie starej i położenie nowej kostki brukowej) oraz znakowania odzieży.

Organ odwoławczy zauważył również, że pozostałe ustalenia organu I instancji, co do których odwołujący się nie wnosi zastrzeżeń, są zgodne z prawem. Dodał, że uchylenie zaskarżonej decyzji w całości obejmowało również tę część jej uzasadnienia, w której odwołuje się ona do zeznań złożonych przez KZ, nie ma to wpływu na ustalenia faktyczne, gdyż pozostały materiał dowodowy jest wystarczający dla podjęcia rozstrzygnięcia.

W konsekwencji organ odwoławczy określił koszty uzyskania przychodu na kwotę 43.525.830,11zł, a dochód na kwotę 568.384,55zł. Po uwzględnieniu odliczeń od dochodu i od podatku podatek, po zaokrągleniu wyniósł 192.126,00zł.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej TP wniósł o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz zarzucił:

1) naruszenie prawa materialnego przez niewłaściwe zastosowanie oraz błędną interpretację art. 22 ust. 1 ustawy z 1991r., powodującą nieuznanie za koszty uzyskania przychodów wydatków poniesionych w celu osiągnięcia przychodów,

2) naruszenie § 1 ust. 1, § 2 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 w zw. z § 11 ust. ust. 1 i 2 Rozporządzenia z 1997r. w zw. z art. 122, art. 187 § 1 i art. 191 Ordynacji podatkowej – poprzez bezzasadne przyjęcie, że podatnik nie wprowadził do ewidencji środków trwałych zakupionych budynków, budowli i urządzeń,

3) naruszenie art. 23 ust. 1 pkt 1 lit. c ustawy z 1991r. w zw. z art. 122, art. 187 § 1 i art. 191 Ordynacji podatkowej przez uznanie, że wydatki poniesione na remont budynku mają charakter inwestycyjny, w związku z czym nie stanowią kosztów uzyskania przychodu w momencie poniesienia.

W uzasadnieniu skargi Skarżący podniósł, iż starał się udowodnić związek pomiędzy wydatkami na reprezentację w postaci poczęstunku w R wnosząc o przesłuchanie przedstawicieli Firm D i K". Nie mógł określić z imienia i nazwiska przedstawicieli tych Firm ponieważ nie miał obowiązku ich legitymowania. Odmawiając przesłuchania przedstawicieli tych Firm organy naruszyły art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej, który zobowiązuje organy do wyczerpującego zebrania i rozpatrzenia całego materiału dowodowego.

Odnośnie pozbawienia skarżącego możliwości zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków wynikających z faktur wystawionych w dniu 31 grudnia 2000r. dotyczących opłat za usuwanie odpadów i zużycie ciepła, skarżący podniósł, że powyższe stanowisko organów podatkowych wynika z błędnej interpretacji art. 22 ust. 5 ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych. Koszty te były znane w momencie sporządzania sprawozdania finansowego firmy "Kolor-Metal" za 2000r. i zgodnie z zasadą memoriałową należało je zaliczyć do kosztów działalności firmy. Wniesienie aportem Firmy osoby fizycznej do Spółki z o.o. nie oznacza, że przejmuje ona koszty osoby fizycznej.

Odnośnie wydatków poniesionych na pranie odzieży, to faktycznie dotyczyły one odzieży noszonej przez podatnika oraz osobę współpracującą tj. jego żonę UP, a to przecież oni mieli największy wpływ na wysokość osiągniętego przychodu, a nie utrzymywali środków czystości ani ekwiwalentów za pranie odzieży, jak inni pracownicy. Art. 23 ustawy o podatku dochodowym zawiera zamknięty katalog wydatków niezaliczanych do kosztów uzyskania przychodów, wśród których nie wymienia wydatków na prawnie odzieży. Kwestionowane środki higieny osobistej zostały umieszczone w toalecie zakładowej lub pomieszczeniu gospodarczym i zużyte na potrzeby pracowników. Zgodnie z art. 233 K.p. na pracodawcy ciąży obowiązek zapewnienia pracownikom odpowiednich urządzeń higieniczno-sanitarnych i dostarczenia niezbędnych środków higieny osobistej. Odnośnie zużycia przedmiotowych środków higieny osobistej należało przesłuchać pracowników skarżącego. Natomiast zakupiona odzież przekazana została dla pracowników dla celów reklamy firmy. Na zakupionej odzieży Firma "E umieściła logo firmy skarżącego o czym świadczą zeznania przedstawiciela tej ostatniej tj. HR

Odnośnie wyjazdu do Kenii skarżący podniósł, iż to kontrahenci wyznaczyli miejsce spotkania. Do Kenii udał się podatnik z pracownikiem KZ. Wyjazd za pośrednictwem biura turystycznego był tańszy na co przedstawił własne wyliczenia. W stosunku do tego gdyby wyjazd był zorganizowany indywidualnie a wówczas koszty składałyby się z opłat przelotu, noclegu i diet które należało rozliczyć zgodnie z przepisami rozporządzenia Ministra Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 3 lipca 1998r. w sprawie zasad ustalania oraz wysokości należności przysługujących pracownikom z tytułu podróży służbowej poza granicami kraju. Nie może mieć decydującego znaczenia polecenie wyjazdu służbowego dla zaliczenia przedmiotowych wydatków do kosztów uzyskania przychodu – nie stawia takich wymogów ustawa o podatku dochodowym od osób fizycznych. Nie było potrzeby ani prawa wypełniania druku delegacji służbowej, gdyż wszystkie koszty były wliczone w cenę usługi zakupionej w biurze podróży. Dojazd do F. był zapewniony przez Firmę skarżącego. Na okoliczność wyjazdu służbowego do Kenii skarżący wnioskował o przesłuchanie w charakterze świadków JB z Firmy S jednakże organy odmówiły ich przesłuchania przez co naruszyły art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej. Ponadto organ odwoławczy wyłączył z materiału dowodowego zeznania KZ przez co nastąpiło naruszenie art. 289 § 1 Ordynacji podatkowej.

Wyjazd do Izraela miał charakter kontraktowo-szkoleniowy o czym zeznał sam podatnik a także jego pracownicy. Na okoliczność wykazania oddzielenia się od wycieczki podatnika i jego pracowników skarżący wnioskował o przesłuchanie w charakterze świadka przewodnika wycieczki, jednakże organy odmówiły przeprowadzenia tego dowodu, naruszając przez to po raz kolejny art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej.

Organy bezpodstawnie nie zaliczyły do kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na szkolenie w Firmie M, pomimo że pracownicy skarżącego zeznali, iż przedmiotowe szkolenie odbyło się. Nie doszło natomiast do przesłuchania Firmy M. Jeżeli właściciele ci pomimo dwukrotnego wezwania nie stawili się na przesłuchanie, to należało zastosować wobec nich karę porządkową zgodnie z art. 262 § 1 pkt 3 Ordynacji podatkowej.

Odnośnie wydatków poniesionych na imprezę rozrywkową która odbyła się w W w S w dniach 30 grudnia 2000r. do 1 stycznia 2001r., skarżący podniósł, że również nie było podstaw aby wyłączyć ich z kosztów uzyskania przychodu. Przedpłata za powyższą usługę została dokonana w dniu 12 grudnia 2000r., a więc gdy Firma jeszcze istniała, zaś faktura została wystawiona w dniu 29 grudnia 2000r. W zorganizowanym spotkaniu w Solinie oprócz pracowników brali udział kontrahenci. Spotkanie miało charakter integracyjny, co jest ważnym elementem spajającym załogę, co ma pozytywny wpływ na wyniki finansowe Firmy, a więc ma związek z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Z zeznań pracowników skarżącego wynika, że gaz propan-butan był zużyty do cięcia złomu. Doszukiwanie się sprzeczności pomiędzy pisemnymi oświadczeniami pracowników a ich zeznaniami wskazuje na tendencyjne prowadzenie postępowania przez organy. Skarżący powołał się na oświadczenie właściciela S EB wskazujące, że sprowadzany gaz był przywożony samochodem wydzierżawionym od RP.

Odnośnie nieuznania za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od obiektów położonych [...] to zostały one wprowadzone do ewidencji środków trwałych poprzez zbiorowe ujęcie zakupionych środków trwałych, w pozycji Z. Spełnione zostały przesłanki określone w § 1 ust. 1 i w § 11 ust. 1 i 2 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 stycznia 1997r. w sprawie amortyzacji środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (Dz.U. Nr 6, poz. 35 ze zm.). Gdyby nawet przyjąć, że naruszono § 11 powyższego rozporządzenia, to żaden przepis ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych a zwłaszcza art. 23 nie stanowi, że nie uważa się za koszty uzyskania przychodów odpisów amortyzacyjnych od środków trwałych wprowadzonych do ewidencji niezgodnie z § 11 powyższego rozporządzenia.

Wykluczenie wydatków poniesionych na prace remontowe w obiekcie przy [...] z kosztów uzyskania przychodów nie zostało poparte materiałem dowodowym w postaci opinii biegłego ani z przesłuchania wykonawcy tj. WK, ani też pracowników Firmy podatnika. Swoim postępowaniem organy naruszyły art. 122 i 197 § 1 Ordynacji podatkowej. Prace budowlane w przedmiotowym budynku polegały na wymianie starego ocieplenia i tynku na nowy.

Odnośnie prac remontowo-budowlanych w obiektach położonych [...] skarżący podniósł, że usługi były wykonywane przez Firmę "S z powierzonego przez niego materiału, który zakupił w 1997 i 1999r., a fakt ich wykonania potwierdził właściciel Firmy S SK podczas kontroli w tej Firmie. Podniósł, że dostarczył organowi odwoławczemu kserokopie wyciągów bankowych dokumentujące uregulowanie jego zobowiązań wobec Firmy S

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Skarbowej wnosił o jej oddalenie i podtrzymał dotychczas zajmowane stanowisko.

Wyrokiem z dnia 4 października 2007r. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie uchylił zaskarżoną decyzję jednakże z przyczyn nieobjętych zarzutami skargi. W uzasadnieniu wyroku wskazał, że ze względu na kilkakrotną zmianę miejsca zamieszkania skarżącego, Minister Finansów, postanowieniem z dnia 28 stycznia 2004r. Nr, po rozpatrzeniu wniosku Pierwszego Urzędu Skarbowego o rozstrzygnięcie sporu kompetencyjnego w zakresie właściwości miejscowej organu podatkowego w sprawie zwrotu nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych, uznał za właściwego do rozstrzygnięcia sprawy zwrotu nadpłaty za 2000r., Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego, Sprawa ta została rozstrzygnięta ostateczną decyzją Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego z dnia [...] kwietnia 2004r. o odmowie stwierdzenia nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za ten rok. Sąd I instancji wskazał, że Naczelnik Drugiego Urzędu Skarbowego w Rzeszowie, postanowieniem z dnia 4 marca 2004r., na podstawie art. 165 § 2 Ordynacji podatkowe], wszczął z urzędu postępowanie podatkowe w sprawie określenia skarżącemu wysokości zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000r., które zostało zakończone ostateczną decyzją Dyrektora Izby Skarbowej będącej przedmiotem skargi do Sądu w niniejszej sądowej sprawie. Z mocy art. 15 ust. 1 Ordynacji organy podatkowe przestrzegają z urzędu swojej właściwości rzeczownej i miejscowej, pod sankcją nieważności decyzji (art. 247 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej). Sąd wskazał, że w badanym stanie prawnym obowiązywał -ponieważ postępowanie w sprawie zostało wszczęte z urzędu w dniu 4 marca 2004r. -art. 18a z zastrzeżeniem art. 18b Ordynacji, który ustanawia właściwość ciągłą organu właściwego w chwili wszczęcia postępowania. Sąd I instancji zauważył, że skarżący, w dniu 31 grudnia 2000r. miał miejsce zamieszkania w Łodzi, zaś w dniu 19 listopada 2001 r. - w chwili złożenia wniosku o złożenie nadpłaty w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000r. - w Rzeszowie (postanowienie Ministra Finansów z dnia 24 stycznia 2004r). Stąd Sąd I instancji, na podstawie materiałów zgromadzonych w aktach sprawy - w postępowaniu administracyjnym, nabrał uzasadnionych wątpliwości, co do miejsca zamieszkania skarżącego w chwili wszczęcia przez Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego postępowania w sprawie określenia wysokości zobowiązania w podatku dochodowym od osób fizycznych za 2000r. Wątpliwości Sądu wynikają z pisma Naczelnika Drugiego Urzędu Skarbowego z dnia 7 kwietnia 2004r. skierowanego do naczelnika Pierwszego Urzędu Skarbowego, z którego wynika że organ przesyła zgodnie z właściwością miejscową, złożone w trybie art. 14a ordynacji podatkowej zapytanie TP (z dnia 6 kwietnia 2004r.). Nadto Sąd I instancji wskazał na to, że pełnomocnik Dyrektora Izby Skarbowej na rozprawie w dniu 4 października 2007r. wyjaśnił, że w okresie kiedy toczyło się postępowanie podatkowe zakończone decyzją będącą przedmiotem skargi w niniejszej sprawie, skarżący zamieszkiwał pod adresami przez niego wskazanymi.

Po rozpoznaniu skargi kasacyjnej wniesionej przez Dyrektora Izby Skarbowej, Naczelny Sąd Administracyjny wyrokiem z dnia 20 marca 2009r. sygn akt II FSK 1893/07 uchylił zaskarżony wyrok sądu I instancji i przekazał sprawę do ponownego rozpoznania. Uzasadnił, iż jeśli w sprawie został rozstrzygnięty spór o właściwość, postępowanie o określenie zobowiązania podatkowego było następstwem wszczęcia postępowania o nadpłatę a czynności organu podjęte przy badaniu nadpłaty i zobowiązania podatkowego pozostają we wzajemnej łączności czasowej, to błędem było kwestionowanie przez Sąd I instancji z urzędu, właściwości organów wydających zaskarżone rozstrzygnięcie, tym bardziej, kiedy strona nie podnosiła, w sposób wyraźny, przesłanek uzasadniających zmianę właściwości organów podatkowych na podstawie zasad ogólnych ustalania właściwości. Sąd odwoławczy wskazał, że decyzja o nadpłacie została wydana 6 kwietnia 2004 r., natomiast czynności w zakresie zobowiązania podatkowego, będące wynikiem uprzednich ustaleń w sprawie o nadpłatę, zostały podjęte 4 marca 2004 r., czyli w trakcie postępowania o nadpłatę. Oceny tej nie imienia fakt wskazania przez skarżącego innego miejsca zamieszkania w piśmie z 6 kwietnia 2004r, a na trafność tego poglądu wskazuje choćby zestawienie powołanych wyżej dat, niezależnie od treści poczynionych uwag, co do charakteru analizowanego postępowania. Podobne znaczenie, ze względów wskazanych, Sąd odwoławczy przywiązuje do faktu doręczania przez organy podatkowe korespondencji skarżącemu pod adresem w Ł. Niezależnie jednak od tego, zdaniem Sądu odwoławczego, nie wyjaśnione pozostały, w uzasadnieniu wyroku, przyczyny, dla których utożsamiono zakres znaczeniowy terminu "zamieszkiwanie", zadeklarowanego przez organy podatkowe w odniesieniu do skarżącego bez jego udziału - co zostało uwidocznione w treści protokołu - z terminem "miejsce zamieszkania" z art. 17 Ordynacji. Ostatecznie Sąd uznał iż jeżeli właściwość organów podatkowych została ustalona w sporze kompetencyjnym, dla postępowania o nadpłatę, a w wyniku czynności organów podatkowych podjętych w tym postępowaniu i w okresie, kiedy postępowanie o nadpłatę toczyło się, zostało wszczęte z urzędu postępowanie o określenie zobowiązania podatkowego za okres objęty wnioskiem o nadpłatę, to organy podatkowe powinny przestrzegać z urzędu właściwości określonej w wyniku sporu kompetencyjnego, zgodnie z wymogami z art. 18b Ordynacji. Stąd wynika, w ocenie sądu odwoławczego, naruszenie przez Sąd I instancji przepisów proceduralnych wymienionych w skardze kasacyjnej.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie zważył, co następuje:

Z mocy art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz.U. z 2002r., nr 153, poz. 1269) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej - pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Sąd dokonując oceny legalności zaskarżonego do Sądu aktu nie jest związany skargą tzn. rodzajem i treścią podniesionych zarzutów, a także jej wnioskami (art. 134 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz.U. z 2002r., Nr 153, poz. 1270 ze zm., powoływana dalej w skrócie jako: p.p.s.a.).

Skarga jest bezzasadna.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 20 marca 2009r. sygn. II FSK 1893/07 przesądził kwestię właściwości organów podatkowych, zajmując stanowisko, że organy podatkowe powinny z urzędu przestrzegać właściwości określonej w wyniku sporu kompetencyjnego.

Zgodnie z art. 190 p.p.s.a. tut. Sąd jest związany wykładnią prawa dokonaną przez NSA w powyższym wyroku. Zgodnie z postanowieniem Ministra Finansów z dnia 28 stycznia 2004r. za właściwy do rozstrzygnięcia sprawy o zwrot nadpłaty za 2000r. został uznany Naczelnik II Urzędu Skarbowego. NSA w uzasadnieniu przedmiotowego wyroku podniósł, że zarówno postępowanie w sprawie o zwrot nadpłaty, jak i postępowanie o określenie zobowiązania podatkowego, mieści się w zakresie postępowania podatkowego sensu largo względem jednego podmiotu. W okolicznościach niniejszej prawy błędem było ze strony sądu I instancji kwestionowanie z urzędu właściwości organów wydających zaskarżone rozstrzygnięcie.

Zasadne jest stanowisko organów, że skarżący nie udowodnił związku wydatków poniesionych przez niego na poczęstunek w restauracji R i w restauracji S zakwalifikowanych przez niego jako wydatki na reprezentację z osiągniętym przychodem. Art. 22 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991r. o podatku dochodowym od osób fizycznych (Dz.U. Nr 14 z 2000r. poz. 186 ze zm. zwanej dalej u.p.d.f.) w brzmieniu obowiązującym w 2000r. stanowił, że kosztami uzyskania przychodów z poszczególnego źródła są wszelkie koszty poniesione w celu poniesienia przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Pozostałe stwierdzenia zawarte w tych przepisach nie mają znaczenia w niniejszej sprawie. Ta ustawowa definicja wskazuje, że aby uznać wydatek za koszt musi on być poniesiony w celu uzyskania przychodu i nie może on być wymieniony w katalogu negatywnym określonym w art. 23 u.p.d.f. Tezy licznych wyroków NSA odnośnie wykładni tego przepisu prowadzą do wniosku, że podatnik ma prawo zaliczyć do kosztów podatkowych wszelkie poniesione koszty jeżeli wynika ich związek z prowadzoną działalnością oraz że ich poniesienie ma wpływ na wysokość osiąganych przychodów. Aby wydatek mógł być uznany za koszt podatkowy musi istnieć między kosztem a przychodem związek przyczynowo-skutkowy. Powyższy przepis należy tak rozumieć, że pozwala on uznać za koszt taki, który pozostaje z przychodem zarówno w związku bezpośrednim jak i pośrednim. Składając wniosek dowodowy o przesłuchanie w charakterze świadków przedstawicieli Firm DK" którzy mieli być gośćmi w wyżej opisanych restauracjach skarżący powinien podać dokładne ich personalia, tak aby można było przeprowadzić taki dowód. Podatnik obowiązany był do współdziałania z organem podatkowym – tak NSA w wyroku z dnia 1.06.1999r. III SA 5688/98 a nie nakładać na organ nieograniczony obowiązek poszukiwania faktur. Nie doszło więc do naruszenia w tym względzie art. 187 § 1 Ordynacji podatkowej a skarżący nie udowodnił związku wydatku z prowadzoną działalnością. Aby wydatek mógł zostać uznany za koszt uzyskania przychodu i wpływać na wysokość deklarowanego przychodu musi być nie tylko poniesiony ale i zarachowany. Art. 22 ust. 5 u.p.d.f. stanowi, że u tych którzy prowadzą księgi rachunkowe koszty podatkowe są potrącane tylko w roku podatkowym którego dotyczą, przy czym są potrącane także koszty uzyskania poniesione w latach poprzedzających rok podatkowy, lecz dotyczące przychodów roku podatkowego oraz określone co do rodzaju i kwoty kosztów uzyskania, które zostały zarachowane, chociaż ich jeszcze nie poniesiono, jeżeli odnoszą się do przychodów danego roku podatkowego, chyba że ich zarachowanie nie było możliwe. W tym ostatnim przypadku są one potrącane w roku w którym zostały poniesione.

Zgodnie z protokołem Nadzwyczajnego Zgromadzenia Wspólników Spółki z o.o. K sporządzonego w formie aktu notarialnego z dnia 22 grudnia 2000r. Rep. [...] skarżący jako jedyny udziałowiec Spółki, podjął uchwałę o podwyższeniu jej kapitału zakładowego. Nowo utworzone udziały pokrył wkładem niepieniężnym w postaci przedsiębiorstwa K tj. Przedsiębiorstwem rozumienia art. 55 K.c. Powyższy fakt został zarejestrowany w Sądzie Rejestrowym w dniu 29 grudnia 2000r., wobec czego z tym dniem nastąpiło zakończenie działalności firmy Kolor Metal i z tym dniem powinno nastąpić zamknięcie ksiąg rachunkowych, wobec czego po tym dniu nie było już możliwe zarachowanie wydatków wynikających z dwóch faktur wystawionych w dniu 31 grudnia 2000r. dotyczących usuwania odpadów i zużycia ciepła.

Również stanowisko organów podatkowych o wyłączeniu z kosztów uzyskania przychodów wydatków poniesionych na pranie odzieży należy uznać za zasadne. Aby uznać dany wydatek za koszty uzyskania przychodów nie wystarczy, że nie został wymieniony w zamkniętym katalogu określonym w art.. 23 u.p.d.f. ale jeszcze musi mieć związek z przychodem. Skarżący wypełniając obowiązek z art. 237 § 1 K.p. Kodeksu pracy sporządził tabelę norm przydziału pracownikom zatrudnionym w Firmie K) odzieży i obuwia roboczego oraz środków ochrony indywidualnej, 2) środków utrzymania higieny osobistej. W tabeli tej szczegółowo określono na jakich stanowiskach przysługuje odzież i obuwie robocze oraz rodzaj tej odzieży (ubranie drelichowe, koszula flanelowa, nakrycie głowy, rękawice ochronne, fartuch ochronny, kurtka ocieplana) oraz zasady wypłaty ekwiwalentu za pranie odzieży. Z powyższego aktu wynikało, że odzież i ekwiwalent za jej pranie przysługiwał tylko pracownikom a nie pracodawcom. Również z art. 237 § 1 K.p. wynika, że to pracodawca obowiązany jest dostarczyć pracownikom odzież i obuwie robocze. Nie wynikają natomiast z tego przepisu takie uprawnienia dla pracodawcy. Skarżący nie udowodnił, że jego żona była pracownikiem lub osoba współpracującą i miałaby jej przysługiwać odzież. Sam rodzaj zakupionej odzieży: spodnie, bielizna, marynarki, swetry i koszule zgodnie z analizowaną treścią wyżej określonej tabeli nie pozwalają zaliczyć ją do odzieży roboczej.

Słusznie zakwestionowano włączenie do kosztów uzyskania przychodów wydatków przeznaczonych na zakup: pasty do zębów, proszku do prania, podpasek, szamponu, pianki do włosów, gdy brak jest dowodów wydania tychże środków pracownikom. W obu przypadkach tak odnośnie wydatków na pranie odzieży jak i wydatków na środki higieny osobistej nie udowodniono związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy poniesionymi wydatkami a prowadzoną działalnością gospodarczą. Nie sposób przyjąć aby wydatki na zakup odzieży: spódnice, bluzki, koszule, bielizna, garnitury, szare, slipy, sznurowadła, które zostały zaprezentowane na koncie reprezentacja i reklama stanowiły koszty uzyskania przychodów, bowiem zostały przekazane pracownikom w celach reklamy oraz jako gadżety reklamowe, gdy nie ma żadnych dowodów takiego przekazania. Skarżący nie udowodnił też aby odzież ta posiadała logo jego Firmy. Świadek HR potwierdził fakt wykonywania przez Firmę E usług znakowania odzieży dla Firmy skarżącego, ale dotyczyło to odzieży szytej przez tą Firmę, gdy przedmiotowa odzież była kupowana od różnych odbiorców.

Aby wydatek można było zaliczyć do kosztów uzyskania przychodów powinien on być racjonalny na tle całokształtu okoliczności jego poniesienia. Nie można uznać za racjonalne działanie podatnika który urządza spotkanie z niemieckimi kontrahentami w Kenii tj. na innym kontynencie. Skarżący nie przedstawił żadnych kontraktów zawartych w Kenii, wobec czego nie wykazał że wyjazd miał służyć celowi spotkania się z kontrahentami, tym bardziej, że skorzystał z wyjazdu zorganizowanego przez biuro turystyczne. Brak służbowego polecenia wyjazdu i rozliczenia delegacji również nie potwierdza służbowego charakteru wyjazdu. Trudno również przyjąć, że spotkanie z kontrahentami było wcześniej zaplanowane gdy podatnik skorzystał z oferty last minute a więc z oferty wyjazdu w ostatniej chwili. Niebagatelne znaczenie ma fakt, że przedsiębiorstwo skarżącego korzystało z usług Firmy C w zakresie przygotowania i negocjowania kontraktów handlowych, wyszukiwania potencjalnych klientów, obsługę kontraktów zagranicznych – za które to usługi zapłacił. Ostatecznie więc również w tym względzie skarżący nie wykazał związku przyczynowo-skutkowego pomiędzy wydatkiem poniesionym na wyjazd do Kenii a prowadzoną działalnością gospodarczą.

Podobnie odnośnie wyjazdu do Izraela, to należy podzielić pogląd organów podatkowych, że nie wykazano tutaj związku przyczynowo – skutkowego poniesionego wydatku z prowadzoną działalnością gospodarczą. Również w tym przypadku nie przedstawiono polecenia wyjazdu służbowego, ani rozliczenia delegacji, ani też kontraktów które tam miały być zawarte. Wyjazd ten zorganizowany był przez biuro podróży "P" i wg informacji z tego biura należał on do standardowych wyjazdów turystycznych i obejmował zwiedzanie miejsc kultu religijnego. W cenie usługi mieściły się noclegi, wyżywienie, przejazdy klimatyzowanym autokarem, opieka przewodnika, opłaty za zwiedzanie i ubezpieczenie. Niezależnie od tego, że trudno byłoby się odłączyć od takiej wycieczki aby realizować własny program to dokonując zwiedzania jak zeznała DB uczestnicy musieliby we własnym zakresie ponosić opłaty za zwiedzanie i przejazdy, co byłoby zupełnie nieracjonalne wobec uiszczenia już takich opłat przez M. Prowadzenie szkolenia przez DB budzi również wątpliwości z tego względu, że szkolenie miało być prowadzone w zakresie handlu złomem, sztuki negocjacji i podpisywania kontraktów, gdy te DB zajmuje się w firmie prowadzeniem spraw księgowych i magazynowych. Powyższe okoliczności pozwalały uznać za niewiarygodne zeznania świadków zatrudnionych w Firmie skarżącego odnośnie faktu odbycia szkolenia w Izraelu. Powyższe okoliczności w sposób niewątpliwy naświetlały wszystkie okoliczności faktyczne i wobec tego przeprowadzenie dowodów z zeznań świadków wnioskowanych przez skarżącego odnośnie wyjazdów do Kenii i Izraela nie było konieczne.

Odnośnie domniemanych szkoleń, które miały odbyć się w Firmie M to słusznie uznały organy podatkowe, że skarżący nie wykazał iż miały one charakter służbowy i dotyczyły faktycznie szkoleń pracowników. Brak w tym względzie polecenia wyjazdu służbowego i rozliczenia delegacji. Organ I instancji podjął działania dla wyjaśnienia okoliczności w jakich odbywały się spotkania w Firmie M poprzez przesłuchanie właścicieli tej Firmy, którzy jednak pomimo dwukrotnego wezwania nie stawili się na przesłuchanie. Trudno czynić organowi I instancji zarzut, że nie ukarał nie stających świadków grzywną w oparciu o art. 262 § 1 pkt 1 Ordynacji podatkowej skoro wymierzenie kary porządkowej ma charakter uznaniowy. W okolicznościach występujących w rozpoznawanej sprawie organy podatkowe nie przekroczyły ram swobodnej oceny określonej w art. 191 Ordynacji podatkowej. Nie dając wiary zeznaniom świadków zatrudnionych w Firmie skarżącego odnośnie odbytych spotkań w ośrodku M i słuszny był ich ostateczny wniosek, iż skarżący nie wykazał związku przyczynowo-skutkowego wydatków poniesionych na powyższe spotkania z prowadzoną działalnością gospodarczą.

Odnośnie nieuznania za koszt uzyskania przychodów wydatków poniesionych na imprezę rozrywkową, która odbyła się w W w dniach 30 grudnia 2000r. do 1 stycznia 2001r., to w odwołaniu od decyzji organu I instancji skarżący nie czynił z tego tytułu zarzutu. Postawienie tego zarzutu dopiero w skardze jest działaniem spóźnionym. Niezależnie od tego organ I instancji w decyzji z dnia 17 października 2006r. szczegółowo wykazał z jakich przyczyn Firma w dniu 29 grudnia już nieistniała, wobec czego faktura wystawiona w tym dniu nie mogła być zarachowana i rozliczona z uwagi na zamknięcie ksiąg rachunkowych. Identyczny problem Sąd roztrząsał odnośnie zakwalifikowania wydatku wynikającego z faktur wystawionych w dniu 30 i 31 grudnia 2000r. odnośnie usuwania odpadów i zużycia ciepła.

Odnośnie wydatków na zakup gazu propan-butan to organy słusznie uznały, iż w takich ilościach gaz ten nie mógł być przeznaczony do cięcia złomu. W dokumentach przedsiębiorstwa brak dokumentów na zakup metali o dużych gabarytach. Przesądzający jest fakt, że ze względów technicznych przedmiotowy gaz nie mógł być zużyty do cięcia metali. Z pisma do P z dnia 25.05.2005r. wynika, że co do zasady do cięcia metali używa się tlenu, a mieszanina gazu propan-butan z tlenem służy do wytworzenia płomienia podgrzewającego. Gaz propan-butan są gazami palnymi przy zmieszaniu z pewną ilością tlenu. Organ I instancji wyliczył a odwoławczy zaaprobował te wyliczenia, ile gazu faktycznie mogło być przeznaczone do cięcia metali, przy uwzględnieniu również zakupionego przez skarżącego acetylenu i tlenu. W efekcie tego organy uznały, że do cięcia metali przeznaczony został gaz pochodzący z zakupu od innych firm niż S. Nie można więc było uznać, że wydatki na pozostały gaz miały związek z prowadzoną działalnością i mogły być zaliczone do kosztów uzyskania przychodów.

Zgodnie z treścią § 1 Rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 17 stycznia 1997r. w sprawie amortyzacji środków trwałych... (Dz.U. Nr 6, poz. 36 ze zm.) obowiązujących w 2000r. przepisy powyższego rozporządzenia stosuje się do podatników podatku dochodowego od osób fizycznych jeżeli środki trwałe oraz wartości niematerialne i prawne zostaną wprowadzone do ewidencji zgodnie z § 1 tegoż rozporządzenia. § 2 powyższego rozporządzenia określił jakie składniki podlegały wpisowi do ewidencji środków trwałych tj. stanowiące własność lub współwłasność podatnika m.in. nieruchomości (grunty, budowle i budynki) urządzenia i inne przedmioty kompletne i zdatne do użytku w dniu przyjęcia do ewidencji. Wprowadzenie przez podatnika do ewidencji wszystkich nieruchomości jako jeden obiekt przy [...] oraz jako drugi obiekt przy ul. [...] odbyło się z naruszeniem § 11 wyżej cyt. rozporządzenia. Takie też stanowisko zajął Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi z dnia 14 grudnia 2004r. sygn. akt I SA/Łd 768/04 wydanym w sprawie zobowiązania podatkowego TP w podatku dochodowym od osób fizycznych za 1999r. Wyżej cyt. rozporządzenie Ministra Finansów z dnia 17 stycznia 1999r. wydane zostało na podstawie delegacji określonej w art. 22 ust. 7 u.p.d.f. Zgodnie zaś z art. 22 ust. 8 u.p.d.f. kosztem uzyskania przychodów są odpisy z tytułu zużycia środków trwałych oraz wartości niematerialnych i prawnych (odpisy amortyzacyjne dokonywane wyłącznie zgodnie z przepisami wydanymi na podstawie art. 22 ust. 7 u.p.d.f.). Wobec powyższych zasadnie organy wyłączyły z kosztów uzyskania przychodów odpisy amortyzacyjne od obiektów położonych w Ł. przy ul. S. oraz ul. T..

Odnośnie prac dotyczących ocieplenia budynku przy [...], to ostatecznie część ich ma wartość 11.601,63zł nie uznano za bezpośrednie koszty działalności, a więc stanowią one nakłady inwestycyjne o wartość których skarżący powinien powiększyć wartość początkową budynku który będzie amortyzowany. Uwzględniono natomiast wolę skarżącego w zakresie kwalifikacji prac i organ odwoławczy uznał za koszt uzyskania przychodu w kwocie 19.769,98zł. Organy oparły się przede wszystkim na dowodzie z dokumentów w postaci rachunku z dnia 7 listopada 2000r. nr 7/2000 z którego wynika, że prace miały charakter robót remontowo-budowlanych w zakresie: skucie miejscowe starego, odpadającego tynku, ocieplenie styropianem i położenie tynku cienkowarstwowego. Wobec takiej treści dowodu z dokumentu niecelowe było przeprowadzenie było na tę okoliczność dowodu z zeznań świadka. Kwalifikacji prac organy podatkowe miały na względzie treść § 6 ust. 3 wyżej cyt. rozporządzenia w sprawie amortyzacji środków trwałych, który stanowił że środki trwałe uważa się za ulepszone, jeżeli wydatki poniesiono na ich przebudowę, rozbudowę, rekonstrukcję, adaptację lub modernizację powodują wzrost ich wartości. Przez remont zaś organy słusznie rozumiały wszelkie działania mające na celu przywrócenie pierwotnego stanu technicznego,. Zastosowana przez organ kwalifikacja prac jest w ocenie Sądu logiczna i znajduje oparcie w zebranym materiale dowodowym.

Odnośnie domniemanych prac w obiektach położonych przy ul. [...] organy podatkowe slusznie uznały, że takie prace nie zostały wykonane pomimo wystawionych przez Firmę "S" sześciu faktur. Organy podatkowe słusznie więc uznały, że decydujące znaczenie mają takie okoliczności, że nie była zawarta żadna umowa, nie sporządzono żadnych kosztorysów, nie sporządzono żadnych protokołów zdawczo-odbiorczych. Firma "S" nie przedstawiła też delegacji pracowników do Łodzi, a skarżący nie przedstawił dowodów na kupno materiału. Przesłuchani jako świadkowi pracownicy "S" zeznali że zajmowali się wyłącznie montażem i demontażem okien. Z uwagi na powyższe organy podatkowe nie naruszyły prawa procesowego i materialnego wobec tego skarga jako bezzasadna podlegała oddaleniu.