Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący Sędzia NSA Małgorzata Pocztarek, , , po rozpoznaniu w dniu 25 września 2008 r. na posiedzeniu niejawnym w Izbie Ogólnoadministracyjnej zażalenia A. W. na postanowienie Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie z dnia 23 lipca 2008 r., sygn. akt I SA/Wa 2063/07 pozostawiające wniosek o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania w sprawie ze skargi A. W. na decyzję Ministra Spraw Wewnętrznych i Administracji z dnia [...], nr [...] w przedmiocie odmowy wszczęcia postępowania w sprawie stwierdzenia nieważności decyzji komunalizacyjnej postanawia: uchylić zaskarżone postanowienie

Postanowieniem z dnia 23 lipca 2008 r., sygn. akt I SA/Wa 2063/07 Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie pozostawił bez rozpoznania wniosek skarżącej A. W. o przyznanie prawa pomocy, z uwagi na nieuzupełnienie jego braków w wyznaczonym terminie.

W uzasadnieniu postanowienia Sąd wskazał, że zarządzeniem z dnia 25 kwietnia 2008 r. pełnomocnik skarżącej został wezwany do uzupełnienia braków formalnych wniosku o przyznanie prawa pomocy, poprzez złożenie go na urzędowym formularzu, w celu wypełnienia i podpisania przez A. W., w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania. Do wezwania dołączony został egzemplarz urzędowego formularza wniosku o przyznanie prawa pomocy. Mimo upływu wyznaczonego terminu wnioskodawca przedłożył wprawdzie wniosek o przyznanie prawa pomocy na urzędowym formularzu według ustalonego wzoru, ale został on podpisany przez pełnomocnika skarżącej – M. W., a nie przez nią osobiście - zgodnie z wezwaniem Sądu. Dlatego Sąd pierwszej instancji pozostawił wniosek bez rozpoznania.

Na powyższe postanowienie zażalenie do Naczelnego Sądu Administracyjnego wniosła A. W. W zażaleniu pełnomocnik skarżącej wskazał, że pozostawienie wniosku o przyznanie prawa pomocy bez rozpoznania pozbawia skarżącą dostępu do sądu oraz możliwości wyczerpania drogi administracyjnej. Pełnomocnik wyjaśnił, że skarżąca przebywa poza miejscem zamieszkania, nie posiada stałego pobytu, dlatego nie jest w stanie w terminie zakreślonym przez Sąd osobiście podpisać formularza.

Naczelny Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Zażalenie zasługuje na uwzględnienie.

Zgodnie z art. 252 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz.U. Nr 153, poz. 1270, ze zm., zwanej dalej P.p.s.a.) wniosek składa się na urzędowym formularzu według ustalonego wzoru. Wzór ten określa Rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 16 grudnia 2003 r. w sprawie określenia wzoru i sposobu udostępnienia urzędowego formularza wniosku o przyznania prawa pomocy w postępowaniu przed sądami administracyjnymi oraz sposobu udokumentowania stanu majątkowego, dochodów lub stanu rodzinnego wnioskodawcy (Dz.U. Nr 227, poz. 2245). Stosownie do art. 257 P.p.s.a. wniosek o przyznanie prawa pomocy, który nie został złożony na urzędowym formularzu lub którego braków strona nie uzupełniła w zakreślonym terminie, pozostawia się bez rozpoznania.

Wniesiony przez A. W. wniosek o przyznanie prawa pomocy nie został złożony na urzędowym formularzu, w związku z czym zgodnie z zarządzeniem z dnia 25 kwietnia 2008 r. przesłano pełnomocnikowi skarżącej urzędowy formularz PPF, wzywając jednocześnie do jego wypełnienia i podpisania przez skarżącą w terminie siedmiu dni od dnia doręczenia wezwania, pod rygorem pozostawienia wniosku bez rozpoznania. W zakreślonym terminie skarżąca przedłożyła wniosek o przyznanie prawa pomocy na urzędowym formularzu według ustalonego wzoru, ale podpisany przez jej pełnomocnika – M. W., a nie przez nią osobiście.

Skarżąca wypełniła więc wezwanie Sądu, usuwając brak formalny wniosku o przyznanie prawa pomocy, polegający na niezłożeniu go na formularzu PPF. Usunięcie kolejnego braku formalnego, polegającego na osobistym podpisaniu przez skarżącą, a nie przez jej pełnomocnika powinno stanowić przedmiot kolejnego wezwania Sądu. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Warszawie nie wezwał skarżącej do usunięcia braku formalnego wniosku poprzez jego podpisanie, a więc pozostawienie wniosku bez rozpoznania było przedwczesne. Należy bowiem podkreślić, że niezłożenie wniosku na urzędowym formularzu było pierwszym brakiem formalnym, zaś brak osobistego podpisu skarżącej - kolejnym, do którego usunięcia skarżąca nie została wezwana, wbrew art. 257 i art. 49 § 1 P.p.s.a.

Mając powyższe na względzie na podstawie art. 185 § 1 w zw. z art. 197 § 2 P.p.s.a. Naczelny Sąd Administracyjny orzekł, jak w sentencji postanowienia.