drukuj    zapisz    Powrót do listy

6119 Inne o symbolu podstawowym 611, Inne, Dyrektor Izby Skarbowej, Oddalono skargę, I SA/Łd 340/10 - Wyrok WSA w Łodzi z 2010-05-31, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

I SA/Łd 340/10 - Wyrok WSA w Łodzi

Data orzeczenia
2010-05-31 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2010-03-18
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi
Sędziowie
Paweł Kowalski /przewodniczący/
Teresa Porczyńska
Tomasz Adamczyk /sprawozdawca/
Symbol z opisem
6119 Inne o symbolu podstawowym 611
Hasła tematyczne
Inne
Skarżony organ
Dyrektor Izby Skarbowej
Treść wyniku
Oddalono skargę
Powołane przepisy
Dz.U. 2002 nr 155 poz 1287 art. 1 ust. 2, art. 18 ust. 7
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi Wydział I w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Paweł Kowalski Sędziowie Sędzia NSA Teresa Porczyńska Sędzia WSA Tomasz Adamczyk (spr.) Protokolant Asystent sędziego Tomasz Naraziński po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 31 maja 2010 r. sprawy ze skargi J. Ś. na decyzję Dyrektora Izby Skarbowej w Ł. z dnia [...] nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania restrukturyzacyjnego oddala skargę.

Uzasadnienie

W dniu 18 listopada 2002 r. wpłynął do Urzędu Skarbowego w K. wniosek Pana J. Ś. - A z siedzibą w P. o restrukturyzację zaległości podatkowych w podatku dochodowym od osób fizycznych za grudzień 1997 r. i grudzień 1998 r. oraz w podatku od towarów i usług za niektóre okresy miesięczne lat 1997 - 2002 .W uzasadnieniu wskazał, że jego sytuacja jest trudna a powody tego upatruje w recesji na rynku usług reklamowych i poligraficznych, tendencji zleceniodawców do wyeliminowania z rynku pośredników oraz na skutek uciążliwej kontroli inspektorów UKS w Ł. Wydane przeciwko niemu decyzje podatkowe są przedmiotem odwołań do NSA. Zakwalifikowanie do restrukturyzacji pozwoli normalnie funkcjonować. Podejmuje działania na pozyskanie kontraktów z przemysłem farmaceutycznym oraz tekstylnym. Obszarem zainteresowania są także Ukraina i Moskwa. Stara się wprowadzić produkty tekstylne do dużych sieci handlowych. Wobec faktu, że część zaległości zgłoszonych do restrukturyzacji stanowiła należności sporne organ powiadomił stronę, że postępowanie zainicjowane wnioskiem zostało zawieszone do czasu rozstrzygnięcia spraw przez Naczelny Sąd Administracyjny.

Z chwilą ustania przyczyn zawieszenia postępowania na wezwanie organu 8 grudnia 2006 r. wnioskodawca przedstawił na piśmie aktualną informację o działalności firmy A wskazując, że działalność prowadzi w 2 podmiotach, drugim jest B, w ramach której 6 m-cy przebywa poza Polską , stąd działalność A jest znikoma lub w ogóle nie są prowadzone żadne działania w tym czasie. Podczas pobytów w Polsce zajmuje się działalnością pośrednictwa handlowego, poligrafii oraz reklamy, w spośród nich realizuje zlecenia produkcji stojaków na prasę do firmy C S.A., i spodziewa się wpływu z tego tytułu 90.000, zł. Nadto, pośredniczy ( pomaga ) przy zawieraniu kontaktów pomiędzy firmą D z K. a firmami posiadającymi dużo przesyłek pocztowo – kurierskich ( np. E, F , G, H, etc ). Bierze także pośredni udział przy eksporcie mięsa do Słowacji oraz imporcie kukurydzy z Węgier do Polski. Zamierza w XII 2006 r. przyjąć pracownika. Spodziewane przychody tego roku to - 90 tyś zł.

Decyzją z dnia [...] r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w K. odmówił objęcia restrukturyzacją zaległości podatkowych strony. W wyniku odwołania strony Dyrektor Izby Skarbowej uchylił decyzje organu I instancji nakazując uzupełnienia materiału dowodowego w znacznej części. Kolejne decyzje organu I instancji z dnia [...] r. i organu odwoławczego z [...] r. wobec naruszenia art. 247 § 2 Ordynacji podatkowej zostały wyeliminowane z obrotu prawnego wyrokiem Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Łodzi.

Decyzją z dnia [...] r. Naczelnik Urzędu Skarbowego w K. umorzył postępowania restrukturyzacyjne w sprawie zgłoszonych do restrukturyzacji zaległości obejmujących 108.867,93 zł w podatku dochodowym od osób fizycznych oraz 89.162,24 zł w podatku od towarów i usług - wraz z przypadającymi od nich należnymi odsetkami.

Decyzje oparto na analizie informacji o sytuacji ekonomicznej przedsiębiorstwa podatnika, uzyskanych od strony oraz informacji uzyskanych od Naczelnika Urzędu Skarbowego w Ł. W ocenie organu zamierzone działania nie rokują powodzenie przeciwdziałania zjawiskom, o których mowa w art. 1 ust. 2 ustawy z dnia 30.08.2002 r. o restrukturyzacji niektórych należności publiczno prawnych od przedsiębiorców ( Dz.U. nr 155 poz. 1287 ze zm. ) – dalej " ustawa o restrukturyzacji".

W odwołaniu od tej decyzji zarzucono naruszenie art. 122 ustawy z dnia 29.08.1997 r. Ordynacja podatkowa ( tj. Dz.U. z 2005 r., nr 8 poz. 60 ) – dalej w skrócie "OP." na skutek nie podjęcia działań zmierzających do dokładnego wyjaśnienia stanu faktycznego, art. 210 Op. poprzez niewłaściwe uzasadnienie decyzji, wreszcie sprzeczność ustaleń w zakresie stanu faktycznego z zebranym materiałem dowodowym i odmowę uznania ,że działania strony nie rokują przeciwdziałania negatywnym zjawiskom, o których mowa w art. 1 ust. 2 ustawy o restrukturyzacji. W uzasadnieniu podniósł, że nie został wezwany do złożenia aktualnych dokumentów lecz organ jedynie ograniczył się do zastosowania art. 200 OP i wezwania do wypowiedzenia się w kwestii zebranego materiału dowodowego. Uzasadnienie decyzji jest jedynie sprawozdaniem z przebiegu postępowania i ogranicza się do przytoczenia formuły zawartej w art. 1 ust 2 ustawy restrukturyzacyjnej a organ nie odniósł się do złożonych w postępowaniu listów intencyjnych dotyczących planowanej współpracy z firmami C S.A., I Sp z o.o., D Sp z o.o. oraz J. Zdaniem odwołującego się choć listy te mają charakter potwierdzający prowadzenie działań marketingowej służyły także wskazaniu na przewidywania co do przyszłych dochodów. Część z nich została uwieńczona uzyskaniem wpływów; w 2007 r. od Spółki C uzyskano przychód w wysokości 74.700 zł ( netto ) oraz z firmy I w 2008 r. 57.770 zł i 17.500 zł w 2009 r., także netto. W dalszej części podniesiono, że firma A znajduje się w zadawalającej sytuacji finansowo ekonomicznej, na którą to okoliczność przytoczono wyniki finansowe za 2008 r. i jest to ogromny progres w stosunku do lat minionych. Dochód za 2008 r. wyniósł 141.548, 86 zł, i jest znaczący w stosunku do lat minionych – 2007 r. 19.369,05 zł, 2006 r. – 15.486,46 zł , 2005 r. 18.070,81 zł. . W firmie pracują 3 osoby na podstawie umowy o pracę, na bieżąco regulowane są zobowiązania publicznoprawne oraz wobec kontrahentów.

Przed wydaniem decyzji, organ odwoławczy zlecił w trybie art. 229 Op. organowi I instancji przeprowadzenie dodatkowego postępowania w celu uzupełnienia dowodów i materiałów w sprawie, a następnie decyzją Dyrektora Izby Skarbowej z [...] r. częściowo uchylając decyzję organu I instancji umorzył w tym zakresie postępowanie restrukturyzacyjne ze względu na upływ terminu przedawnienia niektórych zaległości zgłoszonych do restrukturyzacji, natomiast w pozostałym zakresie tj. w odniesieniu do zaległości w podatku od towarów i usług w wysokości 87.273,34 zł wraz z odsetkami oraz zaległości w podatku dochodowym od osób fizycznych w kwocie 99.463,62 zł wraz z odsetkami – utrzymał w mocy zaskarżoną decyzję.

Po przytoczeniu treści art. 18 ust 7 oraz art. 1 ust 2 cytowanej ustawy restrukturyzacyjnej, jako kluczowych regulacji w zakresie podejmowania decyzji dotyczących restrukturyzacji zaległości podatkowych organ II instancji wskazał na nierzetelność podawanych przez podatnika informacji co do sytuacji finansowo –ekonomicznej , wskazując, że z PIT 36 za 2008 r. wynika ,że przychód to 817.587,91 zł, koszty uzyskania przychodu 743.978,04 zł, dochód z działalności = 73.609,87 zł oraz powołał dane z pisma podatnika z 8.04.2008 r. w którym za ten sam okres przytoczono wyniki osiągnięte przez firmę w wysokości zupełnie odmiennej, a mianowicie – przychód ze sprzedaży – 722.792,24 zł , koszty uzyskania przychodu – 581.243,38 zł, dochód 141.548,86 zł. A zatem, dochód był niższy o połowę od wykazanego w PIT 36, a nadto z tego dochodu odliczono stratę z lat ubiegłych w wys. 67.232,39 zł. Dokonując porównania wyników za 2007 r. według informacji z właściwego urzędu skarbowego dla podatnika i informacji przez niego podanej w toku prowadzonego postępowania restrukturyzacyjnego Dyrektor wskazał, że i tu są także znaczne rozbieżności – strona wskazuje zysk w wys. 19.369,05 zł natomiast z PIT 36 za ten rok wynika ,że jest strata z pozarolniczej działalności w wysokości 56.818,32 złotych. Również w pozostałym okresie, dotyczącym lat wcześniejszych, występują rozbieżności pomiędzy informacjami uzyskanymi od strony a zgromadzonym przez organy materiałem dowodowym.

W tej sytuacji opierając się o dane wynikające ze składanych deklaracji (str. 8 decyzji) wyliczono, że za lata 2004 – 2008 łączny dochód przewyższał stratę z w/w lata o 8.090,92 zł , co oznacza zdaniem Dyrektora Izby Skarbowej, że firma podatnika nie potrafiła ustabilizować dochodu na niezbędnym poziomie, który mógłby uprawdopodobnić możliwość jej rozwoju w przyszłości. Organ wskazał także na to, iż jak wynika z informacji złożonych przez podatnika, w okresie od 1.02.2009 do 5.03.2009 r. (dzień wydania decyzji przez organ pierwszej instancji) wystąpiła strata w działalności firmy podatnika w wysokości 34.380,75 zł. Natomiast wskazany przez stronę zysk za okres od początku roku do 20.10.2009 r. w wysokości 35.605,28 zł, poza brakiem możliwości jego zweryfikowania nie może być brany pod uwagę wobec faktu ,iż przedmiotem odwołania jest rozstrzygnięcie organu restrukturyzacyjnego wydane według stanu na dzień 5.03.2009 r. W dalszej części Dyrektor wskazał na ograniczone zdolności kredytowe strony ( dwa kredyty obrotowe 12 tyś i 14 tyś zł ), brak zapasów towarów, zdolność w zakresie kredytów celowych wyrazem czego jest jedynie uzyskany kredyt w 2007 r. na zakup samochodu dostawczego, ewidencję środków trwałych, która obejmuje nieruchomość o wartości 70.000,- zł (zdewastowana stara mleczarnia) obciążona hipoteką na rzecz Urzędu Skarbowego w K. oraz wskazany samochód dostawczy o wartości początkowej 50.000 ,- zł. Przytaczając za stroną informacje o prowadzonej działalności reklamowej, składanych listach intencyjnych oraz umowach handlowych Dyrektor zauważył ,że tego rodzaju informacje mają jedynie znaczenie posiłkowe z punktu widzenia sytuacji ekonomiczno finansowej , albowiem są one ograniczone do mogących zaistnieć w przyszłości zdarzeń rzutujących na sytuację ekonomiczną strony. Takie też znaczenie nadano informacji podatnika o prowadzonych rozmowach z firmą K - producenta suplementów diety i odzywek dla sportowców oraz pośrednictwa w przygotowywaniu i druku miesięcznika [...]. Wobec wskazanych przez podatnika przychodów z firm C S.A. 74.700 zł oraz I 57.770 w roku 2008 i 17.500 zł w roku 2009 organ wyjaśnił ,że dokonał analizy tych przychodów przez pryzmat ogólnie osiągniętych wyników firmy, i nie jest możliwym dokonywanie oceny sytuacji firmy podatnika w oparciu o wybrane tylko firmy i kontakty handlowe. Konstatując poczynione ustalenia Dyrektor stwierdził ,że firma prowadzi działalność w niewielkich rozmiarach, stąd też wynika jej ograniczona zdolność kredytowa, a z uwagi na opłatę restrukturyzacyjną , stanowiła by ona znaczne obciążenie , nie dając gwarancji jej spłaty nawet w systemie ratalnym.

Dokonując oceny zgromadzonego materiału dowodowego podzielając stanowisko organu I instancji, zdaniem organu odwoławczego zamierzone działania podatnika nie rokują powodzenia przeciwdziałaniu zjawiskom , o których mowa w art. 1 ust 2 ustawy o restrukturyzacji. In fine podniesiono ,że borykając się z trudnościami finansowymi w sposób nieracjonalny podatnik dokonał zakupu zdewastowanej mleczarni w 1998 r. , czego wyrazem jest złożenie wniosku o restrukturyzację w odniesieniu do zaległości z lat 1997 -2002 .

W skardze na tą decyzję do sądu administracyjnego strona zarzuciła naruszenie art. 18 ust 7 ustawy o restrukturyzacji poprzez błędną jego wykładnię, na skutek przyjęcia w oparciu o niewłaściwe kryteria, że działania skarżącego nie rokują powodzenia w przeciwdziałaniu zjawiskom, o których mowa w art. 1 ust 2 cytowanej ustawy, naruszenia art. 122 Op. w zw. z art. 187 Op. poprzez niepodjęcie wszelkich działań i nie zebranie dowodów zmierzających do ustalenia rzeczywistej sytuacji ekonomiczno finansowej strony, naruszenie art. 191 OP na skutek uznania sytuacji ekonomiczno finansowej strony za złą, co stoi w sprzeczności z osiągniętymi przez stronę w 2008 roku dochodami. Wskazując na te naruszenia wniesiono o uchylenie obydwu decyzji organów podatkowych oraz zasądzenie kosztów w tym kosztów zastępstwa procesowego wg norm przepisanych. W uzasadnieniu podniesiono, że przepisy ustawy restrukturyzacyjnej nakazują ażeby rozstrzygnięcie w tym przedmiocie oparte było na informacjach wynikających z wniosku oraz dokumentów do niego załączonych. Sytuacja podatnika będąca podstawą do rozważenia zasadności bądź jej braku objęcia restrukturyzacją, definiowana jest przez dwa czynniki tj. stan środków trwałych i stan zobowiązań, na co wskazuje regulacja art. 13 ustawy o restrukturyzacji wówczas kiedy przytacza jakie dokumenty winny być załączone do wniosku o restrukturyzację. Analiza zamierzeń strony w zakresie przeciwdziałania zjawiskom o jakich mowa w art. 1 ust 2 cytowanej ustawy, zdaniem skarżącego, może opierać się wyłącznie na wskazanych dowodach albowiem przepisy ustawy nie upoważniają organu restrukturyzacyjnego do rozszerzenia zakresu danych, na podstawie których jest dokonywana analiza. W szczególności analiza ta nie powinna obejmować całej sytuacji ekonomiczno finansowej podatnika. Wbrew stanowisko Dyrektora Izby Skarbowej w ocenie skarżącego zamierzenia i intencje podatnika powinny podlegać ocenie organu w procesie restrukturyzacyjnym. Ocena ta powinna prowadzić do odpowiedzi na pytanie czy środki trwałe podatnika oraz stan jego zadłużenia pozwalają na realizacje tych zamierzeń i dają szansę na poprawę jego sytuacji. Wskazano na brak związku zakupu mleczarni z ocenę jego zamierzeń, oraz uznano za bezzasadny argument, iż opłata restrukturyzacyjna stanowić będzie dodatkowy element utrudniający realizację zamierzeń strony z punktu widzenia przesłanek restrukturyzacji. W dalszej części skargi skoncentrowano się na działaniach zmierzających do nawiązania współpracy z kolejnymi podmiotami oraz poszerzenia świadczonych usług. Część z tych działań znalazła odbicie w osiąganych przychodach - współpraca z C S.A. oraz spółką I. Skarżący przyznaję przy tym , że nie wszystkie te zamierzenia w nawiązaniu kontaktów gospodarczych udało się zrealizować, to jednak wskazywane zamierzenia były dostosowywane do możliwości organizacyjnych, sprzętowych oraz finansowych podatnika. Wskazano ,że bez znaczenia są wyniki osiągane w okresie od 2004 do 2009 istotne jest jedynie to czy zamierzone działania mogłyby zostać zrealizowane oraz czy ich realizacja mogłaby wpłynąć na poprawę pozycji strony. W ocenie podatnika wszystkie planowane przez niego działania miały realny charakter były dostosowane do jego możliwości – danej sytuacji. W kwestii rozbieżności pomiędzy dostarczanymi danymi do postępowania a zgromadzonymi przez organ w odniesieniu do 2008 r. podniesiono , że są one następstwem nie przedkładania przez stronę wyników osiąganych z działalności prowadzonej w B s.c. To tłumaczy także rozbieżności w zeznaniach PIT 36 za lata poprzednie. Zdaniem skarżącego organ winien dokonać analizy PIT B podatnika lub chociażby wezwać stronę do wyjaśnienia pojawiających się rozbieżności a nie formułować z góry oceny, że to co zostało podane przez stronę było niezgodne z prawdą. W kwestii występującej straty na dzień 5.03.2009 r. skarżący podnosi ,że jest to wynik wywołany sezonowością jego działalności, o czym świadczą wyniki późniejsze, choć ma on świadomość ,że decyzja jest wydana na 5.03.2009 r. Zauważa ,że rok 2008 jest zadawalającym jeśli chodzi o przychody firmy albowiem osiągnął dochód przekraczający 70.000,- zł , co oznacza ,że istniały przesłanki na realizacje zamierzonych działań. Wyrazem tego jest także ilość zatrudnionych pracowników (trzy osoby na ½ etatu), natomiast brak zdolności kredytowej jest wywołany w głównej mierze posiadanymi zobowiązaniami podatkowymi. Końcowo wskazał ,że wbrew kryteriom wymienionym w art. 18 ust 7 ustawy restrukturyzacyjnej podstawą decyzji winna być analiza zamierzonych działań pod kątem zdolności do ich realizacji a nie analiza sytuacji finansowo – ekonomicznej strony, przy czym dokonując tej oceny organ naruszył zasady prowadzenia postępowania dowodowego i przekroczył granice swobodnej oceny dowodów. Skarżący nie wskazał przy tym, na czym te uchybienia miałyby polegać i jaki miały wpływ na rozstrzygnięcie .

W odpowiedzi na skargę organ pozostał przy swoim stanowisku dodatkowo wskazując na następujące okoliczności.

W kwestii prowadzenia działalności gospodarczej przez podatnika w 2 podmiotach organ wyjaśnił, z powołaniem się na regulacje prawne ustawy z dnia 27.07.2002 r. o warunkach dopuszczalności nadzorowania pomocy publicznje dla przedsiębiorców ( Dz. U . nr 141 poz 1177 ze zm. ) oraz ustawy z dnia 19 listopada 1999 r. – Prawo działalności gospodarczej ( Dz.U. nr 101 poz. 1178 , aż do zmiany z 2002 r. nr 1 poz. 2) , że przez przedsiębiorcę należy rozumieć także spółkę cywilną . A zatem, w przypadku osoby fizycznej, która prowadzi działalność gospodarczą zarówno poprzez własne przedsiębiorstwo oraz jest wspólnikiem spółki cywilnej , przedsiębiorcą jest ta osoba fizyczna. Przedsiębiorca w takiej sytuacji jest jeden i niedopuszczalne byłoby obejmowanie restrukturyzacją przedsiębiorcy odrąbie jako prowadzącego indywidualne przedsiębiorstwo oraz jako wspólnika spółki cywilnej.

Podniesiono dalej, że z uwagi na specyfikę postępowania w sprawie, wobec zawieszenia postępowania i dalszego jej procedowania w 2006 r., każdorazowo należało aktualizować dane objęte wnioskiem. W kwestii braku związku zakupu nieruchomości z oceną sytuacji podatnika na potrzeby restrukturyzacji organ wywiódł, że zakup taki zawsze niesie element ryzyka, a decydując się na jego realizację, prowadząc działalność gospodarczą, skarżący - przy dochowaniu należytej staranności- powinien przewidywać, że rozliczenia z organami podatkowymi są nieprawidłowe. Organ podtrzymał stanowisko co do wartości dowodowej dysponowanych przez niego informacji uzyskanych z organów podatkowych właściwych dla podatnika o wynikach finansowych jego firmy za poszczególne lata , odmiennych niż przywoływane przez podatnika w toku postępowania, co oznaczało ,że nie było postaw do ich weryfikowania z udziałem strony ( były to dokumenty urzędowe ) . Nadto, dostrzegając istnienie sprzeczności, skarżący przed wydaniem decyzji nie skorzystał z prawa wypowiedzenia się w sprawie zgromadzonego materiału dowodowego ( art. 200 OP. ). Organ przyznaje , że w piśmie strony z 4.12.2007 r. i kolejnych, pojawiła się informacji o prowadzeniu działalności także w firmie B s.c., jednakże sam podatnik wskazywał dalej ,że w ramach A prowadzi działalności polegająca na organizowaniu kursów nurkowania ( pismo z dnia 7 grudnia 2009 r. ), to jednak oceniając sytuację strony na potrzeby zgłoszonego wniosku o restrukturyzację rozpatrzył ją faktycznie w oparciu o PIT 36 za 2008 r. , czyli tak jakby podatnik był zarówno prowadzącym działalność gospodarczą indywidualnie jak i prowadzącym działalność gospodarczą jako wspólnik spółki cywilnej.

W konkluzji wniesiono o oddalenie skargi strony.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Łodzi zważył, co następuje :

Skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Przepisami ustawy z dnia 30.08.2002 r. o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców (Dz. U. Nr 155, poz. 1287 ze zm.), zwanej w dalszym ciągu "ustawą o restrukturyzacji", ustawodawca określił warunki i zasady restrukturyzacji należności publicznoprawnych przedsiębiorców. Zgodnie z art. 1 ust. 2 tej ustawy, restrukturyzacją objęci są przedsiębiorcy, o których mowa w przepisach o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców, w szczególności, którzy tracą zdolność konkurowania na rynku, wyrażającą się zwłaszcza w znacznym stopniu: zmniejszeniem obrotów, nadmierną zdolnością produkcyjną, wzrostem zapasów, spadkiem zyskowności lub ponoszeniem strat, jak również wzrostem zadłużenia i brakiem możliwości uzyskania bankowych kredytów, poręczeń lub gwarancji. Przedsiębiorcami, w rozumieniu art. 2 ust. 2 i 3 ustawy z dnia 19.11.1999 r. - Prawo działalności gospodarczej (Dz. U. Nr 101, poz. 1178 ze zm.), są osoby fizyczne, prawne oraz niemające osobowości prawnej spółki prawa handlowego - podejmujące i wykonujące zawodowo, we własnym imieniu, w sposób zorganizowany i ciągły, zarobkową działalność wytwórczą, handlową, budowlaną, usługową oraz w zakresie rozpoznawania i eksploatacji zasobów naturalnych. Z kolei, poprzez odwołanie się w art. 1 ust. 2 ustawy o restrukturyzacji do przepisów o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców, do kręgu beneficjentów ustawy restrukturyzacyjnej mogą być również zaliczone spółki cywilne - art. 7 pkt 9 ustawy z 27.07.2002 r. o warunkach dopuszczalności i nadzorowaniu pomocy publicznej dla przedsiębiorców (Dz. U. Nr 141, poz. 1177 ze zm.).

Przepisy tej ustawy odnoszą się więc do takich przedsiębiorców, których sytuacja finansowa nie jest najlepsza, czego wyrazem w szczególności ma być utrata zdolności konkurowania na rynku, wyrażającą się zwłaszcza w znacznym stopniu: zmniejszeniem obrotów, nadmierną zdolnością produkcyjną, wzrostem zapasów, spadkiem zyskowności lub ponoszeniem strat, jak również wzrostem zadłużenia i brakiem możliwości uzyskania bankowych kredytów, poręczeń lub gwarancji. Podkreśla to również ustawodawca w kolejnych przepisach ustawy uznając między innymi, iż celem programu restrukturyzacyjnego ma być poprawa sytuacji finansowej przedsiębiorcy, stworzenie perspektyw jego rozwoju oraz tworzenie nowych miejsc pracy (art. 2 pkt 5 ustawy).

Istotny dla wykładni przepisu art. 1 ust. 2 ustawy jest również przepis art. 18 ust. 1, w myśl którego organ restrukturyzacyjny wydaje decyzję o warunkach restrukturyzacji, jeżeli z analizy wniosku, dołączonych do niego dokumentów oraz innych danych wynika, że zamierzone działania prowadzić będą do przeciwdziałania zjawiskom, o których mowa w art. 1 ust. 2, a także ust 7 tego artykułu , który stanowi ,że jeżeli z analizy danych wymienionych w ust. 1 wynika, że zamierzone działania przedsiębiorcy nie rokują powodzenia w przeciwdziałaniu zjawiskom, o których mowa w art. 1 ust. 2, organ restrukturyzacyjny wydaje decyzję o umorzeniu wszczętego postępowania restrukturyzacyjnego.

Równie znaczącym dla prawidłowego stosowania ustawy restrukturyzacyjnej jest także zagadnienie kwestii czasu, którego dotyczyć ma ocena sytuacji finansowej danego przedsiębiorcy. Z przepisów ustawy o restrukturyzacji wynika, iż restrukturyzacja jest formą pomocy dla przedsiębiorców. Dotyczyć może ona należności znanych na dzień 30.06.2002 r. i zgłoszonych do organu restrukturyzacyjnego w ciągu 45 dni od dnia wejście w życie ustawy - art. 11 ust. 1 pkt 1 ustawy. Zatem dane stanowiące podstawę do objęcia przedsiębiorcy restrukturyzacją powinny obrazować jego sytuację z tego okresu.

Dokonując kontroli zaskarżonej decyzji z punktu widzenia przytoczonych przepisów ustawy o restrukturyzacji przyjąć należy ,że organy I i II instancji przeprowadziły szczegółową analizę sytuacji ekonomicznej i finansowej przedsiębiorcy Pana J. Ś. Wyprowadzone wnioski z dokonanej analizy uznać należy za logiczne i w pełni uzasadnione. Nie stoi temu na przeszkodzie to, że decyzję wydano nie jak wskazuje ustawodawca w ciągu 45 dni od złożenia wniosku lecz po upływie 6,5 roku i nie jest to wynikiem opieszałości w działaniu organów lecz wymuszonym z woli ustawodawcy zawieszeniem postępowania wobec objęcia restrukturyzacją należności sporych ( art. 15 ustawy). Poza tym, jak wynika z akt administracyjnych wnioskodawca znaczy okres czasu przebywał poza graniami Polski, co nakazywało wobec usprawiedliwionej jego nieobecności nie podejmować czynności, których skutek mógłby mieć negatywny wpływ na prawidłowe zgromadzenie materiału dowodowego i dokonaną następnie jego ocenę, uzewnętrznione w wydanej decyzji. W ocenie sądu nie jest uzasadniony zarzut , stanowiący o konieczności zawężenia rozpatrzenia przesłanek restrukturyzacji jedynie w oparciu o wniosek i załączone do niego dokumenty, stosownie do 13 ust 2 ustawy o restrukturyzacji. Jak wynika z treści ust 2 art. 1 ustawy kryterium oceny pogarszającej się sytuacji przedsiębiorcy bądź jej braku jest analiza dotycząca obrotów, zdolności produkcyjnej, zapasów, zyskowności lub ponoszeniem strat, jak również wzrost zadłużenia i brak możliwości uzyskania bankowych kredytów, poręczeń lub gwarancji. W ocenie sądu poznanie tych wszystkich zjawisk , które w sposób negatywny wpływają na zdolność konkurowania na rynku, choć nie tylko albowiem to kryterium wymienione jest przykładowo, co wynika ze słów "w szczególności, którzy tracą zdolność konkurowania", nie może odbyć się bez analizy sytuacji ekonomiczno – finansowej przedsiębiorcy. Choć ustawodawca tego wprost w art. 13 ust 2 ustawy nie wymienia, jest to element konieczny zdaniem sądu dla prawidłowej oceny zaistnienia przesłanek uprawniających organ do objęcia przedsiębiorcy restrukturyzacją bądź umorzenia zainicjowanego postępowania. Ponieważ celem restrukturyzacji jest poprawa sytuacji finansowej firm, dla zobrazowania aktualnej sytuacji w jakiej się znajdują bez wątpienia istnieje konieczność spojrzenia na dotychczasowe poczynania w zakresie prowadzonej działalności gospodarczej, które jak wynika z wniosku o restrukturyzację w poddanej kontroli sprawie, doprowadziły do powstania znacznych zaległości publicznoprawnych. Celem restrukturyzacji jest udzieleniu ulgi w spłacie zaległości poprzez działania długofalowe, przy zachowaniu prowadzenia działalności gospodarczej przynajmniej przez okres czasu założony przez ustawodawcę w ustawie restrukturyzacyjnej. Z tych względów konieczność poznania sytuacji ekonomicznej firmy skarżącego była niezbędna i to w zakresie, w jakim podjął ją organ. Nie może o tym stanowić jedynie ocena zamierzeń i intencji podatnika. Jak zresztą sam on w skardze przyznaje część z nich nie została zrealizowana. Tylko posiadana wiedza organu o określonej stabilizacji ekonomiczno finansowej strony, wyniesiona z analizy zgromadzonych dowodów (informacji z właściwych urzędów skarbowych, dowodów przedłożonych przez stronę- jego pisemnych wyjaśnień oraz załączników do nich) pozwala na podjęcie prognozy czy cele restrukturyzacji w przypadku objęcia nią skarżącego zostaną osiągnięte. Niewątpliwie o tym nie stanowi materiał zgromadzony w sprawie, który pokazuje ,że pomimo podejmowanych działań nie rokują one powodzenia w przeciwdziałaniu zjawiskom , o których mowa w art. 1 ust. 2 ustawy restrukturyzacyjnej. Zgodzić należy się z organem, że rozstrzygniecie musi mieć podstawy w realiach działania skarżącego a nie opierać się na intencjach, prognozach czy zamierzeniach. A zatem, bezpodstawny jest zarzut skargi ,że o decyzji powinna stanowić analiza zamierzonych działań pod kątem zdolności do ich realizacji. W ocenie sądu taka analiza wymyka się spod kontroli organu oraz sądu realizującego cele ustawodawcy ( art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. – Prawo o ustroju sądów administracyjnych - Dz.U. nr 153 poz. 1269 ze zm.) albowiem dotyczy ona stanów przyszłych , i do tego niepewnych a ustawodawca wymaga oparcia decyzji na przesłankach sprawdzalnych , a nimi są przede wszystkim informacje o kondycji ekonomiczno finansowej strony postępowania restrukturyzacyjnego. Z dowodów w sprawie wynika, że na dzień wydania decyzji przez organ I instancji skarżący posiadał stratę z działalności gospodarczej wynoszącą 34.380,75 zł. Jak słusznie podkreślono okoliczność ta nie pozwala przyjąć, że przed skarżącym widać perspektywy rozwoju, a temu między innymi ma służyć restrukturyzacja poddanych przez niego zaległości podatkowych. Jak wynika z uzasadnienia projektu ustawy , jest ona adresowana " tylko do tych przedsiębiorców , którzy pomimo trudnej sytuacji ekonomicznej mają perspektywy rozwoju i są w stanie określić działania , jakie powinny być realizowane w celu ustabilizowania kondycji finansowej i dalszego rozwoju, a także stwarzają warunki na wzrost zatrudnienia". Odnosząc się do zarzutu stawianego organom, polegającego na nie objęciu analizą kompleksowo prowadzonej działalności gospodarczej skarżącego w dwóch firmach, z punktu widzenia zgłoszonego wniosku, na skutek braku należnej wnikliwości w analizie składanych zeznań ( PIT B) a także nie wezwaniu strony do ich wyjaśnienia, w ocenie sądu są one także nieusprawiedliwione. Przede wszystkim strona zawiadomiona w trybie art. 200 OP nigdy takich uwag nie zgłaszała, do czego była uprawniona i zobowiązana albowiem w jej interesie było wskazywać na te okoliczności , z których mogą wynikać dla niej korzystne skutki prawne. Ponadto, jak słusznie zauważył organ , dokonując analizy sytuacji strony przeprowadzał ją tak jakby oceniał obie sfery aktywności gospodarczej skarżącego albowiem dokonywał ją w oparciu o rozliczenia roczne PIT 36 . Nie sposób nie dostrzec ,że także i skarżący nie do końca rozpoznawał swoją sytuację w jakiej uczestniczył w złożonym wniosku o restrukturyzację wówczas kiedy twierdził, że w ramach A prowadzi usługi turystyczne polegające na organizowaniu kursów w zakresie nurkowania ( pismo strony z 2.12.2009 r. ), choć jak wynika z jego wyjaśnień składanych w toku postępowania to firma B s.c. zajmowała się właśnie tymi usługami.

Zgodzić się trzeba z twierdzeniem skarżącego ,że na ocenę wniosku o restrukturyzację nie powinien mieć wpływu dokonany przez niego zakup nieruchomości w postaci zdewastowanej mleczarni w roku 1998r. albowiem jest to zdarzenie sprzed 11 lat. Ponadto, całkowicie nieuprawniona jest przedstawiona argumentacja organu w tym zakresie, która zakłada , że zakup ten ma świadczyć o postawie skarżącego związanej z podejmowanym ryzykiem gospodarczym, poprzez konieczność przewidywania przy dołożeniu należytej staranności, że rozliczenia z organami podatkowymi są nieprawidłowe. Natomiast nie zasługuje na podzielenie to twierdzenie skargi, które odpowiedzialnością za brak zdolności kredytowej stara się obciążyć administrację podatkową, wskazując jako przyczynę - posiadanie zaległości podatkowych. Jak wynika z akta administracyjnych są to zaległości bezsporne (prawomocne rozstrzygnięcia sądów administracyjnych ) a za ich powstanie odpowiada właśnie strona a nie organ. Niewątpliwie ma racje organ, że sytuacja ekonomiczna jak wskazuje materiał dowodowy w sprawie jest niekorzystna dla strony , a podejmowane działania poza współpracą z firmami C S.A. i spółką I, które zaowocowały przychodami, ocenianymi przez organ jako nie mającymi znaczącego wpływu na ogólna sytuację strony ( pozostałe nie doszły do realizacji – okoliczność przyznana przez skarżącego ) nie rokują przeciwdziałania zjawiskom, o których mowa w art. 1 ust 2 ustawy restrukturyzacyjnej. Zdaniem sądu oceny tej nie można uznać za dowolną a tylko taka mogłaby stanowić o konieczności wyeliminowania decyzji z obrotu. Organ wskazał w sposób logiczny i prawidłowo uzasadnił swoje stanowisko w kwestii umorzenia postępowania restrukturyzacyjnego. Dokonana subsumcja ustalonego stanu faktycznego pod właściwą normę ustawy o restrukturyzacji jest prawidłowa. Organy nie naruszyły także zasady prawdy materialnej oraz zasady oficjalności ( 122 Op i 187 § 1 OP ) albowiem organ ustalił i wyjaśnił stan faktyczny dokładnie oraz wypełnił obowiązek wyczerpującego rozpatrzenia całego materiału dowodowego. W jego ramach ustosunkował się do każdego dowodu z osobna a następnie dokonał ich oceny we wzajemnym powiązaniu.

Wadliwa jedynie ocena zdarzenia prawnego, polegającego na nabyciu przez stronę mleczarni w roku 1998 i rzekomym jego wpływie na ocenę sytuacji aktualnej skarżącego nie miała jednak istotnego wpływu na wynik sprawy a tylko taki wpływ może mieć stanowić o naruszeniu przepisów postępowania, skutkując koniecznością wyeliminowania decyzji z obrotu prawnego ( art. 145 § 1 pkt 1 lit c ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Daz. U. nr 153 poz. 1270 zez zm. –dalej w skrócie "ppsa" ).

Wszystkie wskazane powyżej okoliczności uzasadniały zdaniem sadu zastosowanie w niniejszej sprawie norm wynikających z art. 18 ust 7 w związku z art. 1 ust 2 ustawy o restrukturyzacji niektórych należności publicznoprawnych od przedsiębiorców. Organ przedstawił obszerne uzasadnienie podjętej decyzji zawierające wiarygodną argumentację wraz powołaniem właściwych przepisów prawa.

Wobec powyższego sąd, którego kognicja ogranicza się do badania zaskarżonych decyzji pod względem ich legalności, a wiec zgodności z powszechnie obowiązującym prawem materialnym i procesowym, nie stwierdzając przy wydaniu zaskarżonych decyzji naruszenia prawa mającego wpływ na wynik sprawy, na mocy art. 151 ppsa , skargę oddalił.

J.Z.



Powered by SoftProdukt