![]() |
Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych
|
drukuj zapisz |
6039 Inne, o symbolu podstawowym 603, Transport, Dyrektor Izby Celnej, Oddalono skargę, II SA/Rz 468/07 - Wyrok WSA w Rzeszowie z 2008-07-02, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA
II SA/Rz 468/07 - Wyrok WSA w Rzeszowie
|
|
|||
|
2007-06-05 | |||
|
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie | |||
|
Joanna Zdrzałka Małgorzata Wolska /przewodniczący/ Stanisław Śliwa /sprawozdawca/ |
|||
|
6039 Inne, o symbolu podstawowym 603 | |||
|
Transport | |||
|
II GZ 33/08 - Postanowienie NSA z 2008-02-14 | |||
|
Dyrektor Izby Celnej | |||
|
Oddalono skargę | |||
|
Dz.U. 2004 nr 204 poz 2088 art. 4 pkt 6a, art. 42 ust. 1, art. 92 ust. 1 Ustawa z dnia 6 września 2001 r. o transporcie drogowym - tekst jednolity. Dz.U. 2002 nr 153 poz 1270 art. 151 Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Dz.U.UE.L 2006 nr 102 poz 1 art. 1 Rozporządzenie (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniające rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Tekst mający znaczenie dla EOG). |
|||
Sentencja
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w składzie następującym: Przewodniczący NSA Małgorzata Wolska Sędziowie WSA Joanna Zdrzałka NSA Stanisław Śliwa /spr./ Protokolant sekr. sąd. Anna Mazurek-Ferenc po rozpoznaniu w Wydziale II Ogólnoadministracyjnym na rozprawie w dniu 2 lipca 2008 r. sprawy ze skargi B. D. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] kwietnia 2007 r. nr [...] w przedmiocie kary pieniężnej za wykonywanie transportu drogowego bez uiszczenia opłaty -skargę oddala- |
||||
Uzasadnienie
do wyroku z dnia 2 lipca 2008 r. Decyzją z dnia [...] kwietnia 2007 r., Nr [...] Dyrektor Izby Celnej na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 KPA w zw. z art. 3 ust. 2 pkt 3, art. 42, art. 42 a, art. 87 ust. 1 i ust. 2, art. 89 ust. 1 pkt 3, art. 92 ust. 1 i ust. 4 oraz art. 93 ustawy z dnia 6.09.2001 r. o transporcie drogowym (t.j. Dz. U. z 2004r. Nr 204 poz. 2088 z późn. zm.) po rozpatrzeniu odwołania B. D. od decyzji Naczelnika Urzędu Celnego z dnia [...].01.2007 r., Nr [...] w przedmiocie nałożenia kary pieniężnej za wykonywanie przewozu drogowego bez uiszczenia opłaty za przejazd po drogach krajowych utrzymał zaskarżoną decyzję w mocy. W jej uzasadnieniu podano, że przeprowadzona w dniu 9.12.2006 r. na drodze krajowej nr [...] kontrola dokumentów związana z wykonywaniem transportu drogowego samochodem ciężarowym marki STAR 200, nr rejestracyjny [...] o dopuszczalnej masie całkowitej 10800 kg i dopuszczalnej ładowności 6000 kg wykazała, że kierowca pojazdu nie posiadał w pojeździe i nie okazał kontrolującym karty opłaty drogowej, potwierdzającej uiszczenie opłaty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych. Współwłaścicielem pojazdu, a zarazem podmiotem dokonującym przewozu poddanego kontroli był B. D. Przeprowadzone postępowanie dowodowe wykazało, że B. D. wykonywał przedmiotowy przewóz bez uiszczenia opłaty. B. D. wyjaśnił, że podczas kontroli w dniu 9.12.2006 r. nie posiadał winiety, ponieważ był przekonany, iż jako osoba prywatna, nie prowadząca działalności gospodarczej, nie miał obowiązku jej posiadania oraz że taką informację otrzymał od funkcjonariusza policji. W takiej sytuacji Naczelnik Urzędu Celnego stwierdził, że B. D. dokonując w dniu 9.12.2006 r. przewozu po drodze krajowej pojazdem marki STAR 200, nr rejestracyjny [...], naruszył przepis art. 42 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym i decyzją z dnia [...].01.2007 r. Nr [...] nałożył na niego karę pieniężną w kwocie 3000,00 zł za wykonywanie przewozu drogowego bez uiszczenia wymaganej opłaty za przejazd po drogach krajowych. W odwołaniu od tej decyzji B. D. zarzucił organowi celnemu pierwszej instancji naruszenie art. 42a ustawy o transporcie drogowym. Domagał się uchylenia zaskarżonej decyzji i umorzenia postępowania ewentualnie stwierdzenie jej nieważności jako wydanej bez podstawy prawnej. W uzasadnieniu podniósł, że nie jest przedsiębiorcą oraz że zgodnie z art. 42a ustawy o transporcie drogowym przepisu art. 42 nie stosuje się do podmiotów niebędących przedsiębiorcami. Organ II instancji uznał, że odwołanie nie zasługuje na uwzględnienie. Stosownie do art. 89 ust. 1 pkt 3 ustawy o transporcie drogowym, funkcjonariusze organów celnych są uprawnieni do kontroli dokumentów związanych z wykonywaniem transportu drogowego, o których mowa w art. 87, oraz warunków w nich określonych, zaś art. 93 ust. 1 obliguje organy celne do nałożenia na wykonującego przewóz drogowy kary pieniężnej za stwierdzone naruszenie, w drodze decyzji administracyjnej. Według art. 42 ust. 1 ustawy, podmioty wykonujące na terytorium RP przewozy drogowe zobowiązane są do uiszczania opłaty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych. Przewidziane w tym przepisie wyjątki nie dotyczą odwołującego się. Art. 87 ust. 1 stanowi, że podczas przejazdu wykonywanego w ramach transportu drogowego kierowca pojazdu samochodowego obowiązany jest mieć przy sobie i okazywać, na żądanie uprawnionego organu kontroli, m. in. kartę opłaty drogowej. Zgodnie z ust. 2 tego artykułu, podczas przewozu drogowego wykonywanego na potrzeby własne kontrolowany również jest obowiązany mieć przy sobie dowód uiszczenia należnej opłaty za korzystanie z dróg krajowych i okazywać go na żądanie uprawnionego organu kontroli. W myśl art. 92 ustawy o transporcie drogowym, kto wykonuje transport drogowy lub przewozy na potrzeby własne, naruszając obowiązki lub warunki wynikające z przepisów tej ustawy podlega karze pieniężnej w wysokości od 50 złotych do 15.000 złotych, natomiast wysokość kar pieniężnych za poszczególne naruszenia określa załącznik do ustawy, który pod Ip. 4.1. przewiduje karę pieniężną w wysokości 3 000,00 zł za wykonywanie przewozu drogowego bez uiszczenia wymaganej opłaty za przejazd po drogach krajowych. Nie zasługuje – zdaniem organu – na uwzględnienie zarzut odwołującego dotyczący naruszenia przez organ art. 42a ustawy o transporcie drogowym. Powołany przepis wskazuje, iż "(...) przepisu art. 42 nie stosuje się do podmiotów niebędących przedsiębiorcami, a zaliczonych do sektora finansów publicznych (...)". Osoby fizyczne niebędące przedsiębiorcami nie zostały zaliczone do sektora finansów publicznych, którego skład określono w art. 4 ust. 1 ustawy z dnia 30.06.2005 r. o finansach publicznych (Dz. U. Nr 249, poz. 2104 ze zm.). Osoby fizyczne nie zostały również wyłączone z obowiązku uiszczania opłaty za przejazd po drogach krajowych w cytowanym wcześniej art. 42 ust. 1 pkt od 1 do 4 ustawy. Omawiany obowiązek ustawodawca nałożył ogólnie na "podmioty", tj. zarówno na przedsiębiorców prowadzących działalność gospodarczą jak i podmioty niebędące przedsiębiorcami, a jedynym kryterium jest "wykonywanie na terytorium RP przewozów drogowych". Zgodnie z definicją zamieszczoną w art. 4 pkt 6a ustawy o transporcie drogowym, "przewóz drogowy" to transport drogowy lub niezarobkowy przewóz drogowy, a także inny przewóz drogowy w rozumieniu przepisów rozporządzenia Rady (EWG) nr 2820/85 z dnia 20.12.1985 r. w sprawie homologacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego (Dz. Urz. WE L 370 z 31.12.1985r.). Zgodnie zaś z powołanym rozporządzeniem Rady "przewóz drogowy" oznacza każdą podróż odbywaną na drogach publicznych przez pojazd, załadowany lub nie, służący do przewozu osób lub rzeczy. Ponadto w myśl art. 3 ust. 2 pkt 3 ustawy o transporcie drogowym, do przewozów drogowych wykonywanych przez podmioty niebędące przedsiębiorcami (w tym również przez osoby fizyczne) stosuje się przepisy tej ustawy dotyczące niezarobkowego przewozu drogowego. Natomiast stosownie do art. 3 ust. 1 pkt 2, przepisów tej ustawy nie stosuje się do przewozu drogowego wykonywanego pojazdami samochodowymi lub zespołami pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej nieprzekraczającej 3,5 tony w transporcie drogowym rzeczy oraz niezarobkowym przewozie drogowym rzeczy. Tak więc, w świetle obowiązujących przepisów prawa, osoby fizyczne dokonujące przewozu na potrzeby własne po drogach krajowych pojazdem lub zespołem pojazdów o dopuszczalnej masie całkowitej przekraczającej 3,5 t, zobowiązane są do uiszczenia opłaty za przejazd po drogach krajowych. W sytuacji zaś niedopełnienia tego obowiązku, w myśl art. 92 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym, zasadnym jest nałożenie na wykonującego przewóz stosownej kary pieniężnej. Wobec powyższych argumentów obciążenie Strony przez organ celny pierwszej instancji karą pieniężną za wykonywanie przewozu drogowego bez uiszczenia wymaganej opłaty za przejazd po drogach krajowych w wysokości 3 000,00 zł, zgodnie z pod Ip. 4.1. obowiązującego w dniu kontroli załącznika do ustawy o transporcie drogowym, było w pełni zasadne i zgodne z prawem. Powyższą decyzję do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Rzeszowie zaskarżył B. D. zarzucając jej rażące naruszenie art. 42a ustawy o transporcie drogowym. Domaga się uchylenia zaskarżonej decyzji i umorzenia postępowania. W uzasadnieniu skargi podał, że pierwsza część przepisu art.42a (do przecinka) jednoznacznie wskazuje, że jako podmiot nie będący przedsiębiorcą nie podlega wynikającemu z art.42 obowiązkowi uiszczania opłaty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych. Konstrukcja przepisu art. 42a jest zdaniem złożonym z 2-ch części: nadrzędnej (do przecinka) i podrzędnej (uzupełniającej) po przecinku. Przecinek jest znakiem przestankowym, który oddziela część pierwszą-nadrzędną od części drugiej - podrzędnej (uzupełniającej). Jeśliby w powołanym przepisie art. 42a ustawodawca wskazywał wyłącznie na sektor finansów publicznych, to po wyrazie przedsiębiorcami nie byłoby przecinka, natomiast partykuła "a" byłaby zastąpiona spójnikiem "i" (koniunkcją). W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Celnej wniósł o jej oddalenie z przyczyn, które legły u podstaw wydania zaskarżonej decyzji. Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył , co następuje : Zgodnie z art. 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (Dz. U. Nr 153, poz. 1269) Sąd sprawuje kontrolę działalności administracji obejmującą badanie zaskarżonych aktów pod względem ich zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. Zakres tej kontroli wyznacza art. 134 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270, ze zm.) -zwanej dalej w skrócie P.p.s.a., stanowiący, że Sąd orzeka w granicach danej sprawy, nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną. W ramach dokonywanej kontroli legalności Sąd stosuje przewidziane prawem środki w celu usunięcia naruszenia prawa w stosunku do aktów lub czynności wydanych lub podjętych we wszystkich postępowaniach prowadzonych w granicach sprawy, której dotyczy skarga, jeżeli jest to niezbędne dla końcowego jej załatwienia (art. 135 P.p.s.a.). Dokonując takiej kontroli w niniejszej sprawie, Sąd doszedł do przekonania, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie. Podstawę materialnoprawną zaskarżonej decyzji stanowi przepis art. 92 8 ustawy z dnia 6.09.2001 r. o transporcie drogowym (t.j. Dz. U. z 2004 r. Nr 204 poz. 2088 z późn. zm.) zwanej dalej ustawą. Przepis ten przewiduje obowiązek nałożenia kary pieniężnej w przypadku stwierdzenia wykonywania przewozu drogowego z naruszeniem obowiązków lub warunków wynikających z ustawy lub innych wskazanych w tym artykule przepisów. Przywołana ustawa w art. 42 ust. 1 obciąża podmioty wykonujące na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej przewozy drogowe obowiązkiem uiszczenia opłaty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych. Wyjątki od tej zasady zawarte w tym przepisie nie dotyczą skarżącego. Przyjęcie przez organy, że skarżącego obciążał obowiązek uiszczenia opłaty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych w związku z wykonywanym w dniu 9.12.2006 r. przewozem nie budzi żadnych wątpliwości. Niewątpliwie B. D. jest podmiotem, który w dniu 9.12.2006 r. wykonywał przewóz drogowy. W świetle przepisu art. 4 pkt 6a ustawy o transporcie drogowym przewóz drogowy to transport drogowy lub niezarobkowy przewóz drogowy, a także inny przewóz drogowy w rozumieniu przepisów rozporządzenia (WE) nr 561/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. w sprawie harmonizacji niektórych przepisów socjalnych odnoszących się do transportu drogowego oraz zmieniającego rozporządzenia Rady (EWG) nr 3821/85 i (WE) 2135/98, jak również uchylającego rozporządzenie Rady (EWG) nr 3820/85 (Dz. Urz. UE L 102 z 11.04.2006, str. 1), zwanego dalej "rozporządzeniem (WE) nr 561/2006". Zgodnie zaś z art. 1 powołanego rozporządzenia Rady "przewóz drogowy" to każda podróż, odbywana po drogach publicznych przez pojazd, załadowany lub nie, służący do przewozu osób lub rzeczy. Zebrany w sprawie materiał dowodowy w sposób niewątpliwy potwierdza, że przedmiotowy przewóz wykonywany przez B. D. był "przewozem drogowym" w rozumieniu powołanych wyżej przepisów. Skoro przewóz wykonany w dniu 9.12.2006 r. przez B. D. był "przewozem drogowym" w rozumieniu art. 42 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym to skarżący obowiązany był uiścić opłatę za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych. Poza sporem w niniejszej sprawie pozostaje fakt, że skarżący B. D. nie uiścił opłaty za przejazd pojazdu samochodowego po drogach krajowych. Ponieważ skarżący wskazanej wyżej opłaty nie uiścił, wymierzenie mu przez organy kary pieniężnej w trybie art. 92 ust. 1 ustawy jest w pełni uzasadnione. Wymiar nałożonej na niego kary odpowiada wysokości określonej w załączniku do ustawy o transporcie drogowym pod pozycją 4.1. Wskazane wyżej ustalenia prowadzić muszą do stwierdzenia, że organy obu instancji wydając objęte kontrolą sądową decyzje nie naruszyły obowiązujących przepisów prawa. Odnosząc się do zarzutów podniesionych w skardze stwierdzić należy, że nie zasługują one na uwzględnienie. W stosunku do skarżącego nie może mieć zastosowania wyjątek od art. 42 ust. 1 ustawy o transporcie drogowym określony w art. 42a tej ustawy. Przepis ten dotyczy wyłącznie podmiotów niebędących przedsiębiorcami ale pod warunkiem, że są jednocześnie zaliczani do sektora finansów publicznych. Poza sporem pozostaje okoliczność, że B. D. do sektora finansów publicznych nie zalicza się. Interpretacja powołanego przepisu dokonana przez skarżącego jest sprzeczna z jego literalnym brzmieniem i jako taka na uwzględnienie zasługiwać nie może. Podniesione przez B. D. zarzuty odwołujące się do kryteriów wynikających z zasad współżycia społecznego dotyczące stanu jego zdrowia, czy sytuacji finansowej nie mogą zostać uwzględnione, bowiem jedynym kryterium sądowej kontroli aktów administracyjnych jest ich legalizm, czyli zgodność z przepisami prawa i zarzuty tego rodzaju nie mogą być brane pod uwagę. Mając na uwadze powyższe okoliczności Wojewódzki Sąd Administracyjny w Rzeszowie w oparciu o przepis art. 151 ustawy z dnia 30.08.2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. Nr 153, poz. 1270) orzekł, jak w sentencji wyroku. |