Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Naczelny Sąd Administracyjny w składzie: Przewodniczący: Sędzia NSA Iwona Bogucka Sędziowie: Sędzia NSA Małgorzata Borowiec Sędzia del. WSA Przemysław Szustakiewicz (spr.) Protokolant: starszy inspektor sądowy Karolina Kubik po rozpoznaniu w dniu 6 grudnia 2018 roku na rozprawie w Izbie Ogólnoadministracyjnej skargi kasacyjnej Stowarzyszenia S. w W. od wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach z dnia 13 września 2016 r. sygn. akt IV SA/Gl 585/16 w sprawie ze skargi Stowarzyszenia S. w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] maja 2016 r. nr [...] w przedmiocie informacji publicznej oddala skargę kasacyjną.

I OSK 475/17

UZASADNIENIE

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach wyrokiem z dnia 13 września 2016 r. oddalił skargę Stowarzyszenia [...] w W. na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego w K. z dnia [...] maja 2016 r. nr [...] w przedmiocie informacji publicznej.

W uzasadnieniu orzeczenia wskazano następujący stan faktyczny i prawny sprawy:

W dniu [...] lutego 2016 r. Stowarzyszenie [...] w W. (dalej w skrócie Stowarzyszenie), złożyło drogą elektroniczną do Urzędu Miasta w J. wniosek o udostępnienie informacji publicznej w postaci imion i nazwisk pracowników samorządowych, którzy w 2015 roku otrzymali nagrody oraz podanie ich wysokości, a także informacji o tym, za jakie osiągnięcia w pracy zawodowej zostały one przyznane, w odniesieniu do każdego z nich.

Decyzją z dnia [...] kwietnia 2016 r., nr [...], Prezydent Miasta J., działając na podstawie art. 16 ust. 1 w związku z art. 3 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (t. j. Dz. U. z 2014 r., poz. 782 z późn. zm., dalej u.d.i.p.), odmówił udostępnienia wnioskowanej informacji publicznej. W uzasadnieniu rozstrzygnięcia podano, iż organ pismem z dnia [...] marca 2016 r. poinformował Stowarzyszenie, że informacja, o którą występuje, stanowi informację przetworzoną wymagającą podjęcia dodatkowych czynności, w tym wydobycia poszczególnych informacji z posiadanych dokumentów oraz odpowiednim ich przygotowaniu, zgodnie ze wskazanymi we wniosku kryteriami, co wiąże się z zaangażowaniem "określonych środków osobowych". Organ w związku z tym wezwał Stowarzyszenie do wskazania, w terminie 14 dni powodów, dla których spełnienie żądania będzie szczególnie istotne dla interesu publicznego. W zakreślonym terminie Stowarzyszenie nie udzieliło odpowiedzi. Z tego powodu wobec braku terminowego wykonania zobowiązania w sprawie została podjęta przedmiotowa decyzja.

Od powyższej decyzji Stowarzyszenie złożyło odwołanie.

Decyzją z dnia [...] maja 2016 r., nr [...], działając na podstawie art. 138 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t. j. Dz. U. z 2016 r., poz. 23, dalej w skrócie k.p.a.), Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K., uchyliło w całości decyzję organu I instancji i przekazało temu organowi sprawę do ponownego rozpatrzenia.

Organ w pierwszej kolejności podniósł, że zgodnie z art. 16 ust. 1 u.d.i.p. do wydania decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej lub decyzji o umorzeniu postępowania w sprawie udostępnienia informacji publicznej zastosowanie mają przepisy k.p.a. Tym samym w sytuacji, gdy wnioskodawca przesłał wniosek o udostępnienie informacji publicznej, a organ nosił się z zamiarem wydania decyzji o odmowie jej udostępnienia, powinien był wcześniej wezwać do uzupełnienia wniosku o podpisy osób uprawnionych do reprezentacji Stowarzyszenia. Wniosek o udostępnienie informacji publicznej Stowarzyszenie wniosło za pomocą poczty elektronicznej, nie używając elektronicznego podpisu bezpiecznego. Z uwagi na odformalizowany sposób udostępnienia informacji publicznej, przyjęcie takiego wniosku (bez wzywania do uzupełnienia braku formalnego) byłoby możliwe jedynie gdyby organ w ramach czynności materialno -technicznej udostępnił informację. Zdaniem Kolegium, w przypadku prowadzenia postępowania administracyjnego, zakończonego wydaniem decyzji, należało uprzednio wezwać Stowarzyszenie do uzupełnienia braku formalnego, pod rygorem pozostawienia sprawy bez dalszego rozpatrzenia. W przedmiotowej sprawie organ I instancji powyższego nie uczynił i bez uzupełnienia braku formalnego wniosku, wydał decyzję o odmowie udostępnienia informacji publicznej. Wydając decyzję o odmowie udostępnienia informacji, z uwagi na kwalifikowanie jej jako informacji przetworzonej, obowiązkiem organu dodatkowo jest wykazanie, dlaczego określoną informację traktuje jako przetworzoną, gdyż nie każde zestawienie kilku informacji prostych może być traktowane jako jej przetworzenie. Z uwagi na brak ustawowej definicji pojęcia "informacja przetworzona", w oparciu o dotychczasowy pogląd nauki prawa administracyjnego oraz judykatury, informacja przetworzona wymaga zaangażowania określonych zasobów personalnych i ewentualnie finansowych oraz znacznych nakładów pracy, mogących prowadzić do utrudnień w wykonywaniu bieżącej działalności jej dysponenta.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Gliwicach Stowarzyszenie zarzuciło zaskarżonej decyzji naruszenie: art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP w związku z art. 10 Konwencji o Ochronie Praw Człowieka i Podstawowych Wolności, poprzez nieudostępnienie informacji publicznej; art. 3 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p., poprzez uznanie, że wnioskowana informacja jest informacją przetworzoną; art. 16 ust. 1 i 2 u.d.i.p., poprzez uznanie że zachodziła konieczność uzupełnienia wniosku o podpisy osób upoważnionych do reprezentacji Stowarzyszenia; art. 10 ust. 2 u.d.i.p., poprzez stwierdzenie obowiązku złożenia wniosku pisemnego; art. 7, art. 8, art. 77 § 1 i art. 107 § 1 i 3 k.p.a., poprzez niedostateczne wyjaśnienie podstaw prawnych i faktycznych podjętego w sprawie rozstrzygnięcia

W odpowiedzi na skargę, Samorządowe Kolegium Odwoławcze w K., wniosło o jej oddalenie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach uznał, że skarga nie zasługuje na uwzględnienie.

W uzasadnieniu orzeczenia wskazano, że, z uwagi na przedmiot wniosku Stowarzyszenia, należy stosować przepisy ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, która kształtuje prawo do informacji publicznej w takim zakresie, w jakim dotyczy władzy publicznej, w szerokim rozumieniu tego pojęcia. Zgodnie z przepisami u.d.i.p., rozpoznanie wniosku o udostępnienie informacji publicznej może przybrać następujące formy: czynności materialno-technicznej, jaką jest udzielenie informacji publicznej; pisma informującego, że wezwany podmiot nie dysponuje żądaną informacją albo nie jest to informacja publiczna, bądź też nie jest podmiotem, od którego można jej żądać; decyzji administracyjnej.

Sąd stwierdził, że zgodnie z art. 2 ust. 1 i 2 u.d.i.p., każdemu przysługuje, z zastrzeżeniem art. 5, prawo dostępu do informacji publicznej. Ograniczenie tego prawa może nastąpić wyłącznie ze względu na ochronę wolności i praw innych osób i podmiotów gospodarczych oraz porządku publicznego, bezpieczeństwa i ważnego interesu gospodarczego państwa. Dopiero w sytuacji odmowy udostępnienia informacji publicznej, względnie umorzenia postępowania o udostępnienie takiej informacji, adresat wniosku zobowiązany jest do wszczęcia z urzędu postępowania i zakończenia wydaniem decyzji administracyjnej, przewidzianej w art. 16 ust. 1 u.d.i.p. Stosownie do art. 16 ust. 2 u.d.i.p. do całego procesu podjęcia takiej decyzji należy uwzględnić przepisy k.p.a.

W konsekwencji tego, tylko w wymienionych przypadkach spraw, dotyczących wniosków o udzielenie informacji publicznej, która faktycznie nią jest, organ jest uprawniony do stosowania przepisów k.p.a.

Sąd I intonacji podkreślił, że w orzecznictwie sądów administracyjnych przyjęto, że ewentualne uzupełnianie braków formalnych wniosku o udostępnienie informacji publicznej w trybie art. 64 § 2 k.p.a. może następować jedynie w sytuacji, gdy zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej organ zmierza bezpośrednio do wydania decyzji o odmowie udostępnienia informacji bądź o umorzeniu postępowania, a więc jest zobligowany do stosowania procedury administracyjnej, a nie jest możliwe wydanie tej decyzji bez uzupełnienia braku formalnego. Sąd podkreślił, że dotyczy to wyłącznie braków formalnych wniosku o udostępnienie informacji publicznej, wynikających z niedopełnienia wymagań ściśle określonych w przepisach prawa, np. w postaci braku podpisu osoby składającej wniosek bez którego wniosek ten nie jest zdolny do wywołania skutku prawnego wszczęcia postępowania administracyjnego. W związku z powyższym uznał, że zasadne jest stanowisko organu odwoławczego, że organ I instancji winien był wezwać Stowarzyszenie do uzupełnienia braków formalnych złożonego wniosku, poprzez jego podpisanie pod rygorem pozostawienia bez rozpoznania, na podstawie art. 64 § 1 k.p.a. Tym samym zarzut naruszenia art. 16 ust.1 u.d.i.p. jest nieuzasadniony.

Zdaniem WSA w Gliwicach, podanie powinno zawierać co najmniej wskazanie osoby, od której pochodzi, jej adres i żądanie oraz czynić zadość innym wymaganiom ustalonym w przepisach szczególnych (art. 63 § 2 K.p.a.). Jednocześnie zgodnie z art. 63 § 3 k.p.a. "Podanie wniesione pisemnie albo ustnie do protokołu powinno być podpisane przez wnoszącego, a protokół ponadto przez pracownika, który go sporządził. Gdy podanie wnosi osoba, która nie może lub nie umie złożyć podpisu, podanie lub protokół podpisuje za nią inna osoba przez nią upoważniona, czyniąc o tym wzmiankę obok podpisu." Przy czym "podanie wniesione w formie dokumentu elektronicznego powinno:

1) być uwierzytelnione przy użyciu mechanizmów określonych w art. 20a ust. 1 albo 2 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne;

2) zawierać dane w ustalonym formacie, zawartym we wzorze podania określonym w odrębnych przepisach, jeżeli te przepisy nakazują wnoszenie podań według określonego wzoru;

3) zawierać adres elektroniczny wnoszącego podanie" (art. 63 § 3a k.p.a.).

Stosownie do art. 20a ust. 1 ustawy z dnia 17 lutego 2005 r. o informatyzacji działalności podmiotów realizujących zadania publiczne (tekst jednolity: Dz. U. z 2014 r. poz. 1114 z późn. zm.), identyfikacja użytkownika systemów teleinformatycznych udostępnianych przez podmioty określone w art. 2 następuje przez zastosowanie kwalifikowanego certyfikatu przy zachowaniu zasad przewidzianych w ustawie z dnia 18 września 2001 r. o podpisie elektronicznym (Dz. U. z 2013 r. poz. 262), lub profilu zaufanego ePUAP.

W ocenie Sądu, brak podpisu Stowarzyszenia na złożonym w dniu [...] lutego 2016 r. wniosku stanowi zatem brak formalny, który powinien być usunięty w trybie art. 64 § 1 k.p.a.

W dniu [...] listopada 2016 r. skargę kasacyjną na powyższy wyrok złożyło Stowarzyszenie [...] w W., wnosząc o zmianę zaskarżonego wyroku i uchylenie zaskarżonej przed WSA w Gliwicach decyzji ostatecznej SKO w K. oraz decyzji ją poprzedzającej oraz przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania, ewentualnie zaś o uchylenie zaskarżanego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania przez WSA w Gliwicach oraz zasądzenie kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W skardze kasacyjnej zarzucono WSA w Gliwicach naruszenie przepisów prawa materialnego, tj.:

- art. 16 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej, w zakresie w jakim przepis ten stanowi o tym, że do decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, poprzez błędnie przyjęcie, że z przepisu tego można wyinterpretować normę, zgodnie z którą w postępowaniu o udostępnienie informacji publicznej podmioty zobowiązane mają obowiązek zastosowania art. 63 § 1-3a i art. 64 § 2 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. - Kodeks postępowania administracyjnego,

- art. 10 ust. 1 u.d.i.p., w zakresie w jakim przepis ten stanowi o tym, że informacja publiczna jest udostępniana na wniosek, poprzez błędne przyjęcie, że wniosek, o którym mowa w art. 10 ust. 1 u.d.i.p, stanowi podanie w rozumieniu art. 63 § 1 Kodeksu postępowania administracyjnego,

- art. 63 § 3 k.p.a., w zakresie w jakim przepis ten stanowi o tym, że podanie wniesione pisemnie powinno być podpisane przez wnoszącego, poprzez błędne zastosowanie, polegające na uznaniu, że wniosek o udostępnienie informacji publicznej jest podaniem w rozumieniu art. 63 § 3 k.p.a.,

- art. 61 ust. 1 Konstytucji RP, w zakresie w jakim przepis ten stanowi normatywną gwarancję prawa do informacji publicznej, poprzez nieprawidłowe zastosowanie i wiążące się z tym nadmierne ograniczenie tego prawa, poprzez błędne przyjęcie przez Sąd pierwszej instancji, że realizacja tego prawa wymaga własnoręcznego podpisania wniosku o udostępnienie informacji publicznej, co stanowi formalność utrudniającą czynienie użytku z tego prawa.

Zdaniem skarżącego kasacyjnie dopiero w sytuacji, gdy organ zobowiązany do wykonania czynności materialno-technicznej - udostępnienia wnioskowanej informacji - dostrzega przeszkody przemawiające przeciwko udostępnieniu informacji, organ ten wszczyna postępowanie administracyjne sensu stricte w sprawie odmowy udostępnienia informacji, kończące się wydaniem decyzji administracyjnej o odmowie udostępnienia wnioskowanej informacji publicznej.

W tym względzie istotne znaczenie ma okoliczność, że art. 16 UDIP "wprowadza szczątkową regulację drugiego, obok postępowania w sprawie udostępnienia informacji, postępowania administracyjnego: postępowania w sprawie odmowy udostępnienia informacji publicznej. Jest ono wszczynane z urzędu przez podmiot, który był adresatem wniosku złożonego na podstawie art. 10 u.d.i.p. i stanowi kontynuację postępowania w sprawie udostępnienia informacji publicznej. Postępowanie w sprawie odmowy udostępnienia informacji publicznej zawsze będzie kończyć się wydaniem decyzji administracyjnej, podczas gdy postępowanie w sprawie udostępnienia informacji kończy się czynnością materialno-techniczą - wydaniem informacji, bez konieczności wydawania decyzji administracyjnej" (por. M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa Naczelnego Sądu Administracyjnego, Toruń 2002, s. 59-60).

Skarżący kasacyjnie wskazał również, że "Postępowanie, którego przedmiotem jest żądanie udostępnienia informacji publicznej jest odrębnym postępowaniem o charakterze administracyjnym, ale zasadniczo innym niż jurysdykcyjne postępowanie administracyjne określone w szczególności w art. 61-126 k.p.a. Tym samym to postępowanie kończy się, co do zasady, udostępnieniem wnioskowanej informacji, czyli podjęciem przez zobowiązany organ czynności technicznej. Przy tak prowadzonym postępowaniu nie ma podstaw do chociażby odpowiedniego stosowania przepisów k.p.a., a tym przepisów o zawieszaniu postępowania administracyjnego.

W ocenie skarżącego Stowarzyszenia, przyjęcie stanowiska organu prowadzi do nieakceptowanych skutków, których nie można przyjąć ze względu na specyfikę postępowania w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej. Jeżeli przyjąć, za organem, że k.p.a. stosuje się także do postępowania przed wydaniem decyzji administracyjnej, należałoby stosować także szereg innych instytucji prawnych, regulowanych przez ogólne postępowanie administracyjne. W postępowaniu w sprawie udostępnienia informacji publicznej nie występuje jednak cały szereg mechanizmów ogólnych postępowania administracyjnego. Nie obowiązuje zasada czynnego udziału stron w postępowaniu (art. 10 § 1 k.p.a.) ze szczególnym uwzględnieniem prawa stron do wypowiedzenia się co do zebranych dowodów, nie obowiązuje nadto zasada ugodowego załatwiania spraw (art. 13 k.p.a.), nie informuje się pozostałych stron postępowania o wszczęciu postępowania (art. 61 § 4 k.p.a.), nie można przekazać sprawy do właściwego organu (art. 65 § 1 k.p.a.), a wnioskodawcy nie przysługuje zażalenie na niezałatwienie sprawy w terminie ani na przewlekłe prowadzenie postępowania (art. 37 k.p.a.).

Przyjęcie prezentowanego przez organ poglądu prowadziłoby do nadmiernego i niezgodnego z prawem przedłużenia procedury wykonywania wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Co byłoby niezgodne z zasadami dostępu do informacji publicznej, m.in. odformalizowania i szybkości. Zatem pogląd zaprezentowany przez stronę przeciwną nie jest także uzasadniony w świetle zamierzeń ustawodawcy, intencją ustawodawcy było bowiem uczynienie prawa dostępu do informacji publicznej odformalizowanym i uproszczonym tak, aby było łatwym do wykorzystywania przez obywateli. Dlatego też konieczność ponownego przesyłania sformalizowanego wniosku, co zdecydowanie komplikuje i przedłuża postępowanie, nie jest zgodne z zamierzeniami ustawodawcy. Nadto, prawo dostępu do informacji publicznej jest prawem Konstytucyjnym i wszelkie założenia ustaw je precyzujących należy interpretować wąsko, aby nie ograniczać dostępności informacji publicznej.

W odpowiedzi na skargę SKO w K. wniosło o jej oddalenie podnosząc, że zaskarżone orzeczenie w pełni odpowiada prawu.

Naczelny Sąd Administracyjny zaważył co następuje:

Zgodnie z art. 183 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. – Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r. poz. 1302), zwanej dalej P.p.s.a., Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznając skargę kasacyjną, związany jest jej granicami. Z urzędu bierze pod rozwagę wyłącznie nieważność postępowania.

W rozpoznawanej sprawie żadna z enumeratywnie wymienionych w art. 183 § 2 P.p.s.a. przesłanek nieważności postępowania nie zachodzi, stąd Naczelny Sąd Administracyjny rozpoznał skargę kasacyjną w jej granicach.

Skarga kasacyjna jest oczywiście niezasadna.

Podnieść należy, że wniosek o udostępnienie informacji publicznej powinien spełniać wymogi określone w art. 63 k.p.a. w sytuacji, w której występują podstawy do wydania decyzji w oparciu o art. 16 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (Dz. U. z 2018 r., poz. 1330 ze zm., dalej u.d.i.p.). Z chwilą wpłynięcia do organu wniosku o udostępnienie informacji publicznej, organ obowiązany jest ustalić, czy przedmiot wniosku rzeczywiście dotyczy informacji publicznej, a jeśli tak to o jakim charakterze (informacje proste czy przetworzone), czy informacje te znajdują się w posiadaniu zobowiązanego podmiotu, czy podmiot zobowiązany posiada środki techniczne umożliwiające udostępnienie informacji w sposób wskazany przez wnioskodawcę oraz czy udostępnienie żądanych informacji nie podlega ograniczeniu ze względu na tajemnice prawnie chronione. Jeżeli wniosek dotyczy informacji publicznej, a brak ustawowych ograniczeń w jej udostępnieniu, organ jest zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej w drodze czynności materialno-technicznej. W tych sytuacjach wniosek nie musi spełniać wymogów określonych w k.p.a. Dopiero ustalenie, że istnieje podstawa do odmowy udostępnienia informacji publicznej, bądź umorzenia postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 u.d.i.p., uzasadnia wezwanie wnioskodawcy o uzupełnienie braków formalnych wniosku, jeżeli wniosek jest obarczony brakami, o jakich stanowi k.p.a. Dopiero bowiem w takiej sytuacji – z mocy art. 16 ust. 2 u.d.i.p. – do decyzji, a w konsekwencji i postępowania poprzedzającego jej wydanie, znajdują zastosowanie przepisy k.p.a. Wezwanie do uzupełnienia braków formalnych wniosku znajduje uzasadnienie, po dokonaniu powyższej analizy i uzewnętrznieniu zamiaru organu. Zatem, gdy choćby potencjalnie zachodzi możliwość podjęcia decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej lub decyzji o umorzeniu postępowania, albo też jakiegokolwiek innego aktu administracyjnego, który wiązałby się z ustaleniem podmiotu, od którego pochodzi wniosek, do usunięcia braków formalnych wniosku znajduje zastosowanie art. 64 § 2 k.p.a. (por. wyrok NSA z dnia 27 marca 2018 r., sygn. akt I OSK 1701/16). Jak podkreślił NSA w wyroku z dnia 16 grudnia 2009 r., sygn. akt I OSK 1002/09, "wszystkie te przypadki, w których ma dojść do podjęcia przez organ aktu administracyjnego, w tym zwłaszcza kwalifikowanego, jakim jest decyzja administracyjna (odmowna oraz o umorzeniu postępowania), bezwzględnie wymagać będą własnoręcznego podpisu wnioskodawcy (podpisu elektronicznego) na wniosku o udostępnienie informacji publicznej, a jego brak winien być usuwany w postępowaniu naprawczym, regulowanym w art. 64 § 2 k.p.a. Zgodnie z art. 16 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej, do decyzji odmownej oraz o umorzeniu postępowania stosuje się przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego, co oznacza, że Kodeks ten ma zastosowanie do całego procesu wydawania decyzji, a więc także do kwestii usuwania braków formalnych wniosku o dostęp do informacji publicznej, o ile zobowiązany organ zmierza do wydania takiej decyzji (podjęcie decyzji administracyjnej w sytuacji niepodpisania wniosku wykazuje cechy działania organu z urzędu, co w przypadku postępowania wszczynanego jedynie na wniosek oznacza wydanie decyzji nieważnej – art. 156 § 1 pkt 2 k.p.a.)".

Stanowisko to zostało zaakceptowane w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego (zob. postanowienie NSA z dnia 29 lutego 2012 r., I OW 196/11; wyroki NSA: z dnia 4 lutego 2016 r., I OSK 873/15; z dnia 26 maja 2017 r., I OSK 2534/16; z dnia 27 września 2017 r., I OSK 7/17; z dnia 12 października 2017 r., I OSK 430/17; z dnia 18 stycznia 2018 r., I OSK 758/16, wyrok NSA z dnia 11 maja 2018 r., I OSK 1586).

Sąd I instancji prawidłowo zatem uznał, że w sytuacji, gdy brak było podpisu na wniosku Stowarzyszenia z dnia [...] lutego 2016 r., to, gdy podmiot do którego wpłynął wniosek, zamierzając wydać decyzję administracyjną o odmowie udzielenia informacji publicznej, powinien zastosować tryb określony w art. 64 § 2 k.p.a. wzywając wnioskodawcę do uzupełnienia braku .

Biorąc zatem pod uwagę, że skarga kasacyjna nie zawierała usprawiedliwionych podstaw, Naczelny Sąd Administracyjny, na podstawie art. 184 P.p.s.a., orzekł jak w sentencji.