Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Krakowie w składzie następującym: Przewodniczący: sędzia WSA Piotr Głowacki (spr.) Sędziowie WSA: sędzia Waldemar Michaldo sędzia Bogusław Wolas po rozpoznaniu na posiedzeniu niejawnym w dniu 20 stycznia 2021 r. sprawy ze skargi J. S. na interpretację indywidulną Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z dnia [...] czerwca 2020r. nr [...] w przedmiocie podatku od towarów i usług; I uchyla zaskarżoną interpretację indywidualną, II zasądza od Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej na rzecz strony skarżącej 697zł (sześćset dziewięćdziesiąt siedem) tytułem zwrotu kosztów postępowania.

Sygn. akt I SA/Kr [...]

UZASADNIENIE

W dniu 6 marca 2020 r. J. S. wniosła o wydanie interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług.

We wniosku przedstawiono zaistniały stan faktyczny:

Wnioskodawca prowadzi działalność m.in. w zakresie pasażerskiego transportu lądowego miejskiego i podmiejskiego (PKD 4931Z), usług związanych z turystyką (PKD 7912Z, 7990Z, 7911A, 7990A, 7990B), a także wynajmu i dzierżawy samochodów osobowych, furgonetek i innych z wyłączeniem motocykli (PKD 7711Z, 7712Z). Oferta świadczonych usług obejmuje m.in. transfery lotniskowe na trasie K. - B. K. - P. , transfery z K. do Z., jak również wycieczki do O. (A. ), W., M. , E. .

Podatnik posiada flotę samochodową, która na dzień składania wniosku obejmuje: 25 szt. - Mercedes Vito (osobowe do 3,5t) 2 szt. - BMW - seria 3 (osobowe do 3,5t), 12 szt. - Mercedes Sprinter, 3 szt. - Autobus Setra. Samochody osobowe o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony są przeznaczone do przewozu 9 osób łącznie z kierowcą. Wykorzystywane są do obsługi transferów, w tym lotniskowych i wycieczek krajowych. Ich średniomiesięczny przebieg wynosi około 4000 kilometrów. Siedziba Wnioskodawcy mieści się w S., natomiast głównym miejscem prowadzenia działalności jest Miasto K. (. .

Z uwagi na brak miejsc parkingowych w obrębie głównego miejsca prowadzenia działalności Wnioskodawcy (centrum K.), jak również w związku ze specyfiką prowadzonej działalności, samochody osobowe parkowane są w pobliżu miejsca zamieszkania lub na posesji pracowników. Pracownicy wykonują pracę w zadaniowym systemie czasu pracy. Czas pracy pracowników rozpoczyna się od momentu uruchomienia silnika i wyjazdu do miejsca odbioru klientów (każdorazowo inne miejsce wskazane przez klienta), a kończy się w momencie zaparkowania samochodu w pobliżu miejsca zamieszkania lub na posesji pracownika. Samochody wykorzystywane są wyłącznie w celach służbowych, a ich parkowanie jest korzystne jedynie dla Podatnika i nie służy zaspokojeniu prywatnych potrzeb pracownika w postaci dojazdu do pracy. Parkowanie w pobliżu miejsca zamieszkania jest korzystne dla Podatnika ze względu na możliwość zapewnienia najwyższego poziomu bezpieczeństwa firmowemu mieniu powierzonemu kierowcom, zminimalizowanie czasu potrzebnego na zrealizowanie usług, a także zapewnienie, że pojazd jest właściwie przygotowany do świadczenia usług (czystość wewnątrz jak i na zewnątrz, o którą pracownik ma obowiązek zadbać każdego dnia przed odbiorem klienta, w ramach swoich obowiązków służbowych). Dodatkowo Spółka wprowadziła regulamin, którym zobowiązano pracowników do wykorzystywania ww. pojazdów wyłącznie na cele działalności gospodarczej Podatnika. W regulaminie zakazane zostaną przejazdy prywatne, a także powierzanie samochodu do używania innym osobom. Pojazdy w żadnym wypadku nie będą mogły być wykorzystywane do celów prywatnych. Zastrzeżona zostanie także możliwość kontrolowania sposobu wykorzystania przekazanych pojazdów oraz odpowiedzialność pracowników za naruszenie postanowień regulaminu. Dodatkowa Wnioskodawca zawrze z pracownikami umowy powierzenia samochodu służbowego U podatnika został stworzony dział logistyki, który obejmuje 7 pracowników. Dział ten odpowiedzialny jest za racjonalne i najbardziej ekonomiczne zaplanowanie wykorzystania samochodów do transferów lub wycieczek. Na bieżąco kontroluje również trasy wykonywane przez samochody. We wszystkich samochodach zamontowane są GPS-y, co pozwala na bieżącą kontrolę lokalizacji pojazdów. Niejednokrotnie zdarzają się zlecenia ad hoc. Wówczas logistyka analizuje, biorąc pod uwagę czas pracy pracowników, zaplanowane zlecenia oraz odległość, w jakiej znajdują się pojazdy i pracownicy, który samochód i kierowca mogą obsłużyć zlecenie. Zgodnie z obowiązującymi kierowców normami, ich dzień pracy rozpoczyna się na przydomowym parkingu jeszcze przed wyruszeniem po klienta, a kończy w tym samym miejscu po wykonaniu ostatniego zaplanowanego na ten dzień zadania. Przed wyjazdem po klientów, pracownik zobowiązany jest odpowiednio przygotować samochód do jazdy i świadczenia w nim przewozu (wysprzątanie, odkurzenie pojazdu). Z uwagi na położenie głównego miejsca prowadzenia działalności Spółki (centrum K.) jest to rozwiązanie niezwykle korzystne dla Pracodawcy - Wnioskodawcy, gdyż nie dysponuje on faktyczną bazą parkingową umożliwiającą wykonanie tych czynności na terenie takiej bazy. Firma dostarczająca GPS-y zapewnia możliwość wygenerowania ewidencji przebiegu pojazdów, która zawiera następujące elementy: numer rejestracyjny pojazdu samochodowego; dzień rozpoczęcia i zakończenia prowadzenia ewidencji; stan licznika przebiegu pojazdu samochodowego na dzień rozpoczęcia prowadzenia ewidencji, na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji; wpis dotyczący każdego wykorzystania pojazdu, obejmujący: kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę przejechanych kilometrów; imię i nazwisko osoby kierującej pojazdem; liczbę przejechanych kilometrów na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji.

Dotychczas od wydatków z tytułu używania samochodów osobowych o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony Podatnik odliczał 50% podatku naliczonego. Samochody są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej, dlatego podatnik wprowadził Regulamin dotyczący użytkowania floty samochodowej, aby generować i prowadzi ewidencję przebiegu pojazdów, w celu uzyskania możliwości odliczania 100% VAT-u naliczonego.

W razie udzielenia przez organ negatywnej odpowiedzi na pytanie nr 1, Wnioskodawca nie wyklucza zmian obowiązujących kierowców norm czasu pracy w ten sposób, że początkiem świadczenia pracy w danym dniu będzie wyjazd z bazy znajdującej się w głównym miejscu prowadzenia działalności Spółki, a zakończenie świadczenia pracy następować będzie z chwilą powrotu kierowcy do bazy po wykonaniu zaplanowanych na dany dzień zadań.

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytania:

1. Czy w opisanym stanie faktycznym parkowanie samochodów służbowych o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony, w pobliżu miejsca zamieszkania lub na posesji pracownika uprawnia Podatnika do pełnego odliczenia VAT z tytułu wydatków na ich eksploatację?

2. Czy ewidencja przebiegu pojazdu wygenerowana z aplikacji obsługującej GPS, zawierająca elementy wskazane w art. 86a pkt 7 ustawy o VAT, jednak z wpisem o którym mowa w pkt 4 ustawy o VAT wykonanym automatycznie przez aplikację GPS, a nie przez osobę kierującą pojazdem, następnie zweryfikowana przez Podatnika na koniec każdego miesiąca, spełnia wymogi dotyczące ewidencji przebiegu pojazdu określone w art. 86a pkt 4 ust. 1 ustawy o VAT? Czy ewidencja przebiegu pojazdu musi być potwierdzona przez pracownika?

Wedle stanowiska wnioskodawcy:

Ad. 1

Podatnicy od wydatków dotyczących używania osobowych samochodów, co do zasady mają prawo do odliczenia 50% kwoty podatku VAT wynikającej z otrzymanej faktury. W określonych okolicznościach podatnikom przysługuje prawo do odliczenia pełnej kwoty podatku VAT, tj. 100%. Dotyczy to m.in. przypadku wykorzystywania pojazdów wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika. Zgodnie z art. 86a ust. 4 pkt 1 ustawy z 11.03.2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. z 2018 r. poz. 2174) - pojazdy samochodowe są uznawane za wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, jeżeli sposób wykorzystywania tych pojazdów, zwłaszcza określony w ustalonych przez niego zasadach ich używania, dodatkowo potwierdzony prowadzoną przez podatnika ewidencją przebiegu pojazdów, wyklucza ich użycie do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą. Ponadto konieczne jest złożenie do naczelnika urzędu skarbowego informacji VAT-26. Fakt parkowania samochodów osobowych w pobliżu miejsca zamieszkania lub na posesji pracownika nie wyklucza możliwości pełnego odliczenia VAT od wydatków związanych z ich eksploatacją. Wnioskodawca zabezpieczył się bowiem przed ryzykiem użytku prywatnego tych samochodów poprzez ich monitorowanie oraz wprowadzenie regulaminu użytkowania samochodów zakazującego używania samochodów do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą Podatnika i wprowadzający kary za naruszenie tego zakazu. Pracownicy pracują w zadaniowym systemie czasu pracy, a ich czas pracy liczony jest od wyjazdu z miejsca, w którym zaparkowane było auto, a kończy się w momencie zaparkowania samochodu po wykonanych zleceniach. Wnioskodawca nie posiada parkingu, na którym służbowe samochody osobowe mogłyby być parkowane. Charakter działalności wymusza na Wnioskodawcy, aby był elastyczny. Niejednokrotnie występują zlecenia ad hoc. Czas reakcji na takie zlecenie, w przypadku gdyby kierowca nie miał samochodu służbowego w miejscu zamieszkania, wydłużyłby się znacznie, a to spowodowałoby, że usługi świadczone przez Wnioskodawcę byłyby mniej konkurencyjne.

Mając na uwadze powyższe, Wnioskodawca uważa, że parkowanie samochodów służbowych o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony, wykorzystywanych tylko do celów związanych z działalnością gospodarczą, w pobliżu miejsca zamieszkania lub na posesji pracownika, nie pozbawia go prawa do pełnego odliczenia VAT z tytułu wydatków na ich eksploatację. Wskazano na orzecznictwo sądowe.

Ad. 2

Zgodnie z art. 86a pkt 7 ustawy o VAT ewidencja przebiegu pojazdu powinna zawierać:

1. numer rejestracyjny pojazdu samochodowego,

2. dzień rozpoczęcia i zakończenia prowadzenia ewidencji,

3. stan licznika przebiegu pojazdu samochodowego na dzień rozpoczęcia prowadzenia ewidencji, na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji,

4. wpis osoby kierującej pojazdem samochodowym dotyczący każdego wykorzystania tego pojazdu, obejmujący: kolejny numer wpisu, datę i cel wyjazdu, opis trasy (skąd - dokąd), liczbę przejechanych kilometrów, imię i nazwisko osoby kierującej pojazdem potwierdzony przez podatnika na koniec każdego okresu rozliczeniowego w zakresie autentyczności wpisu osoby kierującej pojazdem, jeżeli nie jest ona podatnikiem;

5. liczbę przejechanych kilometrów na koniec każdego okresu rozliczeniowego oraz na dzień zakończenia prowadzenia ewidencji.

Ustawodawca w powyższym przepisie wymienia elementy treściowe ewidencji. Nie precyzuje ani formy prowadzenia ewidencji, ani wzoru samej ewidencji. Aplikacja służąca do obsługi GPS udostępniana przez dostawcę usługi daje możliwość wygenerowania miesięcznej ewidencji zawierającej wszystkie powyższe elementy. Wpis, o którym mowa w pkt. 4 ww. przepisu również generowany jest automatycznie z aplikacji GPS. Ustawodawca wskazując elementy ewidencji przebiegu pojazdu, obliguje Podatnika do jej zweryfikowania i potwierdzenia na koniec każdego okresu rozliczeniowego w zakresie autentyczności osoby kierującej pojazdem. Nie nakłada obowiązku polegającego na potwierdzeniu przez Pracownika wykonania każdej trasy. Jeśli tylko w ewidencji znajdują się dane wymienione powyżej, to niezależnie od tego, w jaki sposób zostały one utrwalone (czy z wykorzystaniem systemu GPS, czy też "komputerowo" lub "ręcznie"), ewidencja spełnia warunki określone w przepisie. Wnioskodawca ma bieżącą kontrolę nad wykorzystywaniem samochodów osobowych w firmie. Pracownicy są zobligowani do zidentyfikowania się przed rozpoczęciem jazdy samochodem poprzez przyłożenie imiennej karty do czytnika znajdującego się w pojeździe. Dział logistyki prowadzi w odrębnym programie spis wszystkich tras, który zawiera miejsce ich rozpoczęcia i zakończenia, przystanki (odbiór Klientów np. z hoteli), jak również imię i nazwisko kierowcy oraz numer rejestracyjny samochodu. Wnioskodawca wyznaczy pracownika, który będzie odpowiedzialny za bieżącą weryfikację ewidencji przebiegu pojazdów Osoba ta będzie miała za zadanie sprawdzenie, czy trasy danego samochodu zarejestrowane przez GPS są zbieżne z zaewidencjonowanymi przez dział logistyki oraz czy występuje zbieżność oznaczenia kierowcy.

Zdaniem Wnioskodawcy ewidencja przebiegu pojazdu wygenerowana z aplikacji obsługującej GPS, zawierająca elementy wskazane w art. 86a pkt 7, jednak z wpisem o którym mowa w pkt 4 wykonanym automatycznie przez aplikację GPS, a nie przez osobę kierującą pojazdem, weryfikowana na bieżąco przez wyznaczoną osobę odpowiedzialną, a następnie zweryfikowana i potwierdzona przez podatnika na koniec każdego miesiąca, spełnia wymóg dotyczący ewidencji przebiegu pojazdu określony w art. 86a pkt 4 ust 1 ustawy o VAT.

Zdaniem Wnioskodawcy ewidencja przebiegu pojazdu wygenerowana z aplikacji GPS nie musi być podpisana przez pracownika, bowiem ustawodawca nie nakłada obowiązku podpisania ewidencji przez pracownika, a jedynie przez podatnika na koniec każdego okresu rozliczeniowego

Interpretacją indywidualną z dnia [...] 2020 r. [...], Dyrektor Krajowej Informacji Skarbowej, na podstawie art. 13 § 2a, art. 14b § 1 Ordynacji podatkowej, uznał, iż stanowisko wnioskodawcy jest nieprawidłowe w zakresie pytania 1, a prawidłowe w zakresie pytania 2.

W uzasadnieniu negatywnego stanowiska podano, że przepisy ustawy nie określają, w jaki sposób podatnik ma zapewnić wyeliminowanie użytku prywatnego używanego pojazdu samochodowego dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Działania te muszą być dostosowane do specyfiki działalności i sposobu używania dla jego celów pojazdów. Określone przez podatnika zasady używania pojazdu muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku. Przy czym użytek prywatny należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nie faktycznej możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych.

Analiza przedstawionego stanu faktycznego oraz treści powołanych przepisów prawa

prowadzi do stwierdzenia, że w odniesieniu do opisanych we wniosku samochodów osobowych, użytkowanych przez pracowników wnioskodawcy, nie będą spełnione przesłanki do uznania, że są one wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika i tym samym wnioskodawca nie będzie mieć prawa do odliczenia całości podatku naliczonego od wydatków eksploatacyjnych z nimi związanych.

Opisany we wniosku sposób wykorzystania samochodów osobowych i ich nadzór kontrolny wprowadzony przez wnioskodawcę nie jest wystarczający, aby przyjąć, że samochody osobowe użytkowane przez pracowników są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika. Samo parkowanie pojazdu w miejscu zamieszkania (przez rozpoczęciem i po zakończeniu wyjazdu służbowego), co do zasady, pozwala pracownikowi na potencjalne wykorzystanie samochodu do jego celów prywatnych. Przy czym użytek prywatny należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nie faktycznej możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych. W żaden sposób nie zmienia tego wprowadzony regulamin, którym zobowiązano pracowników do wykorzystywania ww. pojazdów wyłącznie na cele działalności gospodarczej podatnika. Zatem nie można uznać, że samochody osobowe użytkowane przez pracowników wnioskodawcy w opisany powyżej sposób (w szczególności parkowanie w miejscu zamieszkania) będą wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika i tym samym wnioskodawca stosownie do art. 86a ust. 1 pkt 1 w zw. z art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a) ustawy nie będzie mieć prawa do odliczenia w całości podatku naliczonego od wydatków eksploatacyjnych z nimi związanych.

Wnioskodawca złożył do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie skargę na powyższą interpretację w zakresie negatywnego stanowiska organu, zarzucając naruszenie:

- prawa materialnego, a to art. 86a ust. 3 pkt. 1) lit a) w zw. z art. 86a ust. 4 pkt. 1) ustawy o podatku od towarów i usług, poprzez ich błędną wykładnię polegającą na uznaniu, że nie zostały spełnione wszystkie warunki określone w ww. przepisie, a w konsekwencji niezastosowanie art. 86a ust. 3 pkt 1 lit. a ustawy o VAT i uznanie, że pojazdy samochodowe objęte wnioskiem nie są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika, co uzasadnia potencjalna możliwość skorzystania przez pracownika do celów prywatnych z pojazdu służbowego zaparkowanego na posesji pracownika, pomimo obowiązujących u skarżącej zakazów, regulacji wewnątrzzakładowych oraz ewidencji przebiegu pojazdów,

- art. 14c § 1 i 2 ustawy Ordynacja podatkowa, poprzez niewskazanie w interpretacji prawidłowego stanowiska w kwestii będącej przedmiotem wniosku o interpretację i ograniczenie się jedynie do ogólnikowego stwierdzenia, że zaprezentowane przez spółkę stanowisko nie pozwala na stworzenie jasnych i przejrzystych zasad, z których wynikałby brak możliwości użycia pojazdów do celów prywatnych, co powoduje, że prawo do odliczenia podatku naliczonego w 100% nie przysługuje.

W uzasadnieniu podkreślono, iż organ poczynił błędne ustalenia w zakresie w jakim podnosi, że nie zostały spełnione przesłanki pozwalające na uznanie, że samochody są używane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika. Z niewiadomych względów organ podatkowy uznał, że sposób wykorzystywania samochodów osobowych i ich nadzór kontrolny wprowadzony przez skarżącą nie jest wystarczający, aby przyjąć, że samochodowy osobowe wykorzystywane przez pracowników są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika. Organ założył, że samo parkowanie pojazdu w miejscu zamieszkania (przed rozpoczęciem i po zakończeniu przejazdu) przesądza o jego wykorzystywaniu do celów prywatnych. Organ wskazał, że użytek prywatny należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nie faktycznej możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych i w żaden sposób nie zmienia tego wprowadzony regulamin, który wprowadza zakaz używania samochodów skarżącej do celów prywatnych. Stanowisko to stoi z sprzeczności z dotychczas wyrażonym stanowiskiem orzecznictwa np. wyrok WSA w Rzeszowie z dnia 2 czerwca 2020 roku (sygn. akt I SA/Rz 266/20), wyrok WSA w Opolu z dnia 13 grudnia 2019 roku (I SA/Op 416/19), wyrok NSA z dnia 5 listopada 2019 roku (I FSK 1139/17) w zakresie powierzenia samochodu tzw. pracownikowi mobilnemu w celu realizacji zadań służbowych, w tym przejazdów do klientów oraz powrotu do miejsca zamieszkania, oraz wyrok NSA z 6 marca 2018 roku, I FSK 790/16, z dnia 9 listopada 2017 roku, I FSK 234/16), a także co do zapewnienia nieodpłatnego transportu pracownikom, jako związane z prowadzona działalnością podatnika. (wyroki NSA z dnia 10 maja 2017 r., sygn. akt I FSK 2283/15, z dnia 9 listopada 2017 r., sygn. akt I FSK 234/16 oraz z dnia 6 marca 2018 r., sygn. akt I FSK 790/16).

Wniesiono o uchylenie interpretacji w zaskarżonej części i zasądzenie kosztów.

Odpowiadając na skargę organ wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko przedstawione w zaskarżonej interpretacji.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Sąd administracyjny w ramach kontroli działalności administracji publicznej, przewidzianej w art. 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity: Dz. U. z 2018r., poz. 1302 ze zm. – dalej "p.p.s.a.") uprawniony jest do badania, czy przy wydaniu zaskarżonego aktu nie doszło do naruszenia przepisów prawa materialnego i przepisów postępowania. Stosownie do art. 57a p.p.s.a. skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny, co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną. W myśl art. 146 § 1 p.p.s.a. sąd, uwzględniając skargę na akt lub czynność, o których mowa w art. 3 § 2 pkt 4 i 4a, uchyla ten akt, interpretację, opinię zabezpieczającą lub odmowę wydania opinii zabezpieczającej albo stwierdza bezskuteczność czynności. Przepis art. 145 § 1 pkt 1 stosuje się odpowiednio. W razie nie stwierdzenia podstaw do uchylenia interpretacji, skarga podlega oddaleniu na podstawie art. 151 p.p.s.a.

Skarga jest uzasadniona.

Istota rzeczy w poddanej sądowej kontroli sprawie sprowadza się do kwestii, czy w opisanym we wniosku o wydanie interpretacji stanie faktycznym parkowanie samochodów służbowych o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony w pobliżu miejsca zamieszkania lub na posesji pracownika uprawnia podatnika do pełnego odliczenia VAT z tytułu wydatków na ich eksploatację. Wedle skarżącej fakt parkowania samochodów osobowych w pobliżu miejsca zamieszkania lub na posesji pracownika nie wyklucza możliwości pełnego odliczenia VAT od wydatków związanych z ich eksploatacją. Wnioskodawca zabezpieczył się bowiem przed ryzykiem użytku prywatnego tych samochodów poprzez ich monitorowanie oraz wprowadzenie regulaminu użytkowania samochodów zakazującego używania samochodów do celów niezwiązanych z działalnością gospodarczą podatnika i wprowadzający kary za naruszenie tego zakazu. Pracownicy pracują w zadaniowym systemie czasu pracy, a ten liczony jest od wyjazdu z miejsca, w którym zaparkowane było auto, a kończy się w momencie zaparkowania samochodu po wykonanych zleceniach. Wnioskodawca nie posiada parkingu, na którym służbowe samochody osobowe mogłyby być parkowane. Charakter działalności wymusza na nim, aby był elastyczny. Niejednokrotnie występują zlecenia ad hoc. Czas reakcji na takie zlecenie, w przypadku gdyby kierowca nie miał samochodu służbowego w miejscu zamieszkania, wydłużyłby się znacznie, a to spowodowałoby, że usługi świadczone przez wnioskodawcę byłyby mniej konkurencyjne.

Rozważając przedstawione zagadnienie organ interpretacyjny wskazał, że przepisy ustawy nie określają, w jaki sposób podatnik ma zapewnić wyeliminowanie użytku prywatnego używanego pojazdu samochodowego dla celów pełnego odliczenia podatku naliczonego. Działania te muszą być dostosowane do specyfiki działalności i sposobu używania dla jego celów pojazdów. Określone przez podatnika zasady używania pojazdu muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku. Przy czym użytek prywatny należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nie faktycznej możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych.

W odniesieniu do opisanych we wniosku samochodów osobowych, użytkowanych przez pracowników wnioskodawcy, nie będą spełnione przesłanki do uznania, że są one wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika. Opisany we wniosku sposób wykorzystania samochodów osobowych i ich nadzór kontrolny wprowadzony przez wnioskodawcę nie jest wystarczający, aby przyjąć, że samochody osobowe użytkowane przez pracowników są wykorzystywane wyłącznie do działalności gospodarczej. Samo parkowanie pojazdu w miejscu zamieszkania (przez rozpoczęciem i po zakończeniu wyjazdu służbowego), co do zasady, pozwala pracownikowi na potencjalne wykorzystanie samochodu do jego celów prywatnych. Przy czym użytek prywatny należy postrzegać w kategoriach potencjalnej, a nie faktycznej możliwości użytku pojazdu do celów prywatnych. W żaden sposób nie zmienia tego wprowadzony regulamin, którym zobowiązano pracowników do wykorzystywania ww. pojazdów wyłącznie na cele działalności gospodarczej podatnika.

Wobec tak przeprowadzonego wywodu prawnego podzielić należy stanowisko skarżącej, że organ nie przedstawił prawidłowego stanowiska w kwestii będącej przedmiotem wniosku o interpretację i ograniczył się jedynie do ogólnikowego stwierdzenia, że zaprezentowane przez spółkę stanowisko nie pozwala na stworzenie jasnych i przejrzystych zasad, z których wynikałby brak możliwości użycia pojazdów do celów prywatnych. Uzasadniony jest zarzut, że z niewiadomych powodów organ uznał, iż sposób wykorzystania samochodów i ich nadzór kontrolny wprowadzony przez podatnika nie jest wystarczający, by przyjąć, że pojazdy wykorzystywane są wyłącznie do działalności gospodarczej podatnika. Trafnie akcentuje się w skardze, że u podstaw rozstrzygnięcia wniosku legło nieumotywowane w istocie założenie, iż samo parkowanie samochodu w miejscu zamieszkania pracownika przesądza o jego wykorzystywaniu do celów prywatnych. Tymczasem, jak stwierdza sam organ w uzasadnieniu interpretacji, oceny powyższe muszą być dostosowane do specyfiki działalności podatnika i sposobu używania dla jego celów pojazdów. Określone przez podatnika zasady używania pojazdu muszą obiektywnie potwierdzać, że pojazd jest wykorzystywany wyłącznie w działalności gospodarczej i nie ma możliwości prywatnego użytku.

Skarżąca wskazała we wniosku, że prowadzi działalność m.in. w zakresie pasażerskiego transportu lądowego miejskiego i podmiejskiego (PKD 4931Z), usług związanych z turystyką (PKD 7912Z, 7990Z, 7911A, 7990A, 7990B), a także wynajmu i dzierżawy samochodów osobowych, furgonetek i innych z wyłączeniem motocykli (PKD 7711Z, 7712Z). Oferta świadczonych usług obejmuje m.in. transfery lotniskowe na trasie K. - B. , K. - P. , transfery z K. do Z., jak również wycieczki do O. ([...] W., M.

Samochody osobowe o dopuszczalnej masie całkowitej do 3,5 tony są przeznaczone do przewozu 9 osób łącznie z kierowcą. Wykorzystywane są do obsługi transferów, w tym lotniskowych i wycieczek krajowych. Ich średniomiesięczny przebieg wynosi około 4000 kilometrów. Siedziba wnioskodawcy mieści się w S., natomiast głównym miejscem prowadzenia działalności jest K..

Z uwagi na brak miejsc parkingowych w obrębie głównego miejsca prowadzenia działalności wnioskodawcy (centrum K.), jak również w związku ze specyfiką prowadzonej działalności, samochody osobowe parkowane są w pobliżu miejsca zamieszkania lub na posesji pracowników. Pracownicy wykonują pracę w zadaniowym systemie czasu pracy. Samochody wykorzystywane są wyłącznie w celach służbowych, a ich parkowanie jest korzystne jedynie dla podatnika i nie służy zaspokojeniu prywatnych potrzeb pracownika w postaci dojazdu do pracy. Parkowanie w pobliżu miejsca zamieszkania jest korzystne ze względu na możliwość zapewnienia najwyższego poziomu bezpieczeństwa firmowemu mieniu powierzonemu kierowcom, zminimalizowanie czasu potrzebnego na zrealizowanie usług, a także zapewnienie, że pojazd jest właściwie przygotowany do świadczenia usług (czystość wewnątrz jak i na zewnątrz, o którą pracownik ma obowiązek zadbać każdego dnia przed odbiorem klienta, w ramach swoich obowiązków służbowych). Dodatkowo spółka wprowadziła regulamin, którym zobowiązano pracowników do wykorzystywania ww. pojazdów wyłącznie na cele działalności gospodarczej podatnika. W regulaminie zakazane zostaną przejazdy prywatne, a także powierzanie samochodu do używania innym osobom. Pojazdy w żadnym wypadku nie będą mogły być wykorzystywane do celów prywatnych. Zastrzeżona zostanie także możliwość kontrolowania sposobu wykorzystania przekazanych pojazdów oraz odpowiedzialność pracowników za naruszenie postanowień regulaminu. Dodatkowa Wnioskodawca zawrze z pracownikami umowy powierzenia samochodu służbowego U podatnika został stworzony dział logistyki odpowiedzialny za racjonalne i najbardziej ekonomiczne zaplanowanie wykorzystania samochodów do transferów lub wycieczek. Na bieżąco kontroluje również trasy wykonywane przez samochody. We wszystkich samochodach zamontowane są GPS-y, co pozwala na bieżącą kontrolę lokalizacji pojazdów. Niejednokrotnie zdarzają się zlecenia ad hoc. Wówczas logistyka analizuje, biorąc pod uwagę czas pracy pracowników, zaplanowane zlecenia oraz odległość, w jakiej znajdują się pojazdy i pracownicy, który samochód i kierowca mogą obsłużyć zlecenie.

Organ nie odniósł się do powyższych istotnych dla oceny prawidłowości stanowiska podatnika okoliczności; jego wywód całkowicie abstrahuje zwłaszcza od charakteru prowadzonej przez podatnika działalności, kwestii zadaniowego czasu pracy jego pracowników, ich ewentualnego mobilnego charakteru, nadzoru kontrolnego wprowadzony przez wnioskodawcę, a także powołanego orzecznictwa, a co w konsekwencji stanowisko organy czyni nieweryfikowalnym. Powyższe prowadzi do naruszenia art. 14c § 1 i § 2 oraz art. 120 i art. 121 § 1 w zw. z art. 14h Ordynacji podatkowej poprzez brak dokonania pełnej oceny stanowiska skarżącej i brak udzielenia odpowiedzi na jej pytanie, a także brak pełnego uzasadnienia prawnego stanowiska prezentowanego przez organ, w tym brak wyjaśnienia z jakich przyczyn uznano stanowisko skarżącej za nieprawidłowe. Organy podatkowe zobowiązane są działać na podstawie przepisów prawa, a te wprost nakazują organowi interpretacyjnemu dokonać oceny prawnej stanowiska wnioskodawcy oraz przedstawić to uzasadnienie prawne (art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej). Na organie ciąży również obowiązek prowadzenia postępowania w sposób budzący zaufanie do organów podatkowych (art. 121 § 1 Ordynacji podatkowej). Urzeczywistnienie standardu wynikającego z art. 121 § 1 stanowi przedstawienie w interpretacji oceny stanowiska wnioskodawcy wraz z uzasadnieniem prawnym tej oceny. Prawidłowe uzasadnienie prawne interpretacji indywidualnej powinno zawierać nie tylko przytoczenie przepisów prawa, na których organ oparł swoje stanowisko, ale również wyjaśnienie znaczenia tych przepisów w kontekście podanego przez stronę stanu faktycznego, ze wskazaniem jego istotnych znamion. Uzasadnienie prawne musi stanowić rzetelną informację dla wnioskodawcy, dlaczego w jego sprawie określone przepisy znajdują zastosowanie, a także dlaczego wyrażony przez niego pogląd nie zasługuje na uwzględnienie.

Rzeczą organu przy ponownym rozpoznawaniu wniosku będzie dokonanie pełnej oceny stanowiska skarżącej przez pryzmat wszystkich przywołanych przez nią okoliczności istotnych dla kwestii wykorzystywania samochodów wyłącznie dla działalności gospodarczej podatnika.

W tym stanie rzeczy sąd na podstawie art. 146 § 1 ustawy o p.p.s.a. orzekł, jak w sentencji. Zwrot kosztów postępowania zasądzono w oparciu o przepisy art. 200 oraz art. 205 § 2 tejże ustawy.