Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu w składzie następującym: Przewodniczący sędzia WSA Ewa Kamieniecka, Sędziowie sędzia NSA Henryk Ożóg (spraw.), sędzia WSA Wanda Wiatkowska-Ilków, po rozpoznaniu w Wydziale IV na posiedzeniu niejawnym w trybie uproszczonym w dniu 27 czerwca 2017 r. sprawy ze skargi Fundacji A. z/s w W. na bezczynność Wójta Gminy B. w przedmiocie udostępnienia informacji publicznej I. zobowiązuje Wójta Gminy B. do rozpoznania wniosku skarżącej Fundacji A. z/s w W. z dnia 16 marca 2017 r. w terminie 14 dni od dnia doręczenia prawomocnego wyroku ; II. oddala wniosek o wymierzenie grzywny; III. stwierdza, że bezczynność, o której mowa w pkt I wyroku nie miała miejsca z rażącym naruszeniem prawa; IV. zasądza od Gminy B. na rzecz strony skarżącej kwotę 597 (słownie: pięćset dziewięćdziesiąt siedem) złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Pismem z dnia 21 kwietnia 2017 r. Fundacja [...] z siedzibą w W., reprezentowana przez radcę prawnego A. Z. wniosła skargę na bezczynność Wójta Gminy B. w sprawie udostępnienia informacji publicznej.

Zarzuciła w niej naruszenie art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP w zw. z art. 10 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz art. 1 ust. 1, art. 6 ust. 1, art. 13 ust. 1, art. 14 ust. 1 ustawy z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r., poz. 1764), dalej: u.d.i.p., poprzez nieudzielenie w pełnym zakresie wnioskowanej informacji publicznej oraz niepodjęcie innych przewidzianych prawem czynności. Skarżąca wniosła o:

1. stwierdzenie że organ pozostaje w stanie bezczynności w załatwieniu wniosku skarżącego,

2. zobowiązanie organu do załatwienia wniosku skarżącego w terminie 14 dni od daty doręczenia mu odpisu prawomocnego wyroku,

3. uznanie, że bezczynność miała miejsce z rażącym naruszeniem prawa,

4. wymierzenie organowi grzywny w wysokości 500 zł,

5. zasądzenie kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych.

W uzasadnieniu skargi Skarżąca podniosła, iż w dniu 16 marca 2017 r. za pośrednictwem faksu zwróciła się do organu o udostępnienie informacji publicznej o następującej treści:

"Na podstawie ustawy o dostępie do informacji publicznej proszę o udostępnienie:

1. z jakim podmiotem/podmiotami gmina współpracuje w zakresie wywozu śmieci;

2. umowy cywilnoprawnej/umów cywilnoprawnych zawartych z podmiotem/podmiotami wskazanymi w pkt. 1 obowiązujących/wykonywanych na dzień złożenia wniosku;

3. wszystkich decyzji o warunkach zabudowy wydanych w ramach działalności urzędu w okresie od 1 stycznia 2016 roku do dnia 31 lipca 2016 roku;

4. wszystkich umów o pracę dotyczących urzędników (funkcjonariuszy publicznych) zatrudnionych w urzędzie na dzień złożenia wniosku;

5. listy imion i nazwisk pracowników samorządowych, którzy w 2015 i 2016 roku otrzymali nagrodę/nagrody oraz wysokość tej nagrody/nagród w odniesieniu do każdego z nagrodzonych pracowników samorządowych oraz informacji o tym jakie osiągnięcia w pracy zawodowej stanowiły podstawę przyznania tej nagrody/tych nagród − w odniesieniu do każdego pracownika samorządowego.

Przekazania ww. informacji proszę dokonać drogą elektroniczną, na następujący adres poczty elektronicznej: [...] Informację o jakiej mowa w pkt. 2,3,4 proszę przekazać poprzez przesłanie skanów ww. dokumentów (ich pełnej treści). Jedna wiadomość nie powinna mieć więcej niż 20 MB. W przypadku większego rozmiaru pliku proszę o wysłanie kilku wiadomości. Również wszelką inną korespondencję proszę prowadzić za pośrednictwem poczty elektronicznej, z wykorzystaniem ww. adresu e-mail".

Skarżąca podała, że organ nie udzielił odpowiedzi na złożony wniosek. Na dowód doręczenia wniosku przedstawiła wydruk potwierdzenia "transmisji faksu".

W dalszej części uzasadnienia, Fundacja przedstawiła uregulowania prawne dotyczące udostępniania informacji publicznej, argumentując, że żądana informacja podlega regulacjom tej ustawy, jak również że w niniejszej sprawie organ pozostaje w bezczynności.

W odpowiedzi na skargę, Wójt Gminy B. wniósł o jej oddalenie.

Zaprzeczył, jakoby w dniu 16 marca 2017 r. do organu wpłynął wniosek o udostępnienie informacji publicznej w zakresie wskazanym w skardze na bezczynność organu z dnia 25 kwietnia 2017 r., za pośrednictwem dokumentu przesłanego za pomocą faxu albo w jakiejkolwiek innej formie. Po doręczeniu skargi z dnia 25 kwietnia 2017 r. organ zweryfikował dziennik korespondencyjny, w którym rejestrowane są wszelkie pisma wpływające do Urzędu Gminy B., w tym także te, które wpływają za pomocą poczty elektronicznej oraz faxu, w którym nie odnotowano wpływu wniosku skarżącego o udostępnienie informacji publicznej. Na dowód powyższego organ przedłożył potwierdzenie rejestru korespondencji przychodzącej z dnia 16 marca 2017r.

Wskazał, że informację o wniosku skarżącego o udostępnienie informacji publicznej organ powziął dopiero po doręczeniu mu skargi na bezczynność z dnia 25 kwietnia 2017 r. Przed dniem doręczenia skargi, skarżący nie kontaktował się z tut. organem celem potwierdzenia doręczenia przedmiotowego wniosku. Żądanie skarżącego nie zostało również — według wiedzy organu — ponowione. Nadto, wskazał, że załączone przez skarżącego potwierdzenie wydruku fax zawiera jedynie informację o jego wysłaniu, a nie doręczeniu adresatowi. Tym samym skarżący nie dysponuje i - w świetle powyższych okoliczności - nie może dysponować jakimkolwiek dowodem doręczenia organowi przedmiotowego wniosku o udostępnienie informacji publicznej. Jedynie na marginesie wskazuje, że również w interesie skarżącego jest chociażby telefoniczne potwierdzenie otrzymania przez adresata wniosku przesłanego za pomocą fax, aby uniknąć bezprzedmiotowego składania skargi na bezczynność organu w sprawie o udostępnienie informacji publicznej. Brak podjęcia przez skarżącego czynności zmierzających do potwierdzenia otrzymania przez organ wniosku przesłanego rzekomo w dniu 16 marca 2017 r. jest przejawem niedołożenia przez skarżącego należytej staranności w jego złożeniu. Organ zaś nie może ponosić konsekwencji związanych z brakiem odpowiedzi na wniosek o udostępnienie informacji publicznych, w sytuacji gdy zapoznanie się z ]ego treścią nie było możliwe z uwagi na brak jego skutecznego doręczenia. Wbrew stanowisku skarżącego, w ocenie organu, to jego obowiązkiem i w jego interesie leżało skuteczne doręczenie przedmiotowych zapytań organowi. Tymczasem skarżący świadomie wybrał najprostszy (wymagający najmniej wysiłku i kosztów), a jednocześnie najbardziej ryzykowny (trudności w wykazaniu doręczenia korespondencji) sposób doręczenia. W tej sytuacji, to nie organ ponosi konsekwencje tego wyboru skarżącego, lecz strona skarżąca. Jednocześnie organ wyjaśnia, że skarżący mógł skorzystać z doręczeń za pośrednictwem poczty elektronicznej, w odniesieniu do których możliwe są doręczenia za potwierdzeniem odbioru, doręczenia z wykorzystaniem systemu ePUAP (por. art. 63 k.p.a.). Wówczas nie ma żadnej wątpliwości, że i w jakiej dacie wniosek do organu dotarł. Oran stwierdził, że z możliwości tej skarżący nie skorzystał, co wiąże się z konsekwencją w postaci braku wykazania skutecznego złożenia wniosku.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje.

Zgodnie z art. 1 § 1 i 2 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r., poz. 1066), sąd administracyjny sprawuje wymiar sprawiedliwości przez kontrolę działalności administracji publicznej. Kontrola ta sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli ustawy nie stanowią inaczej. W myśl art. 3 § 2 pkt 8 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (tekst jednolity Dz. U. z 2016 r., poz. 718 - określanej dalej jako p.p.s.a.) kontrola ta obejmuje również orzekanie w przedmiocie bezczynności organów lub przewlekłego prowadzenia postępowania w przypadkach określonych w pkt 1 – 4 lub przewlekłego prowadzenia postępowania w przypadkach określonych w pkt 4a, a w przypadku informacji publicznej także innych podmiotów zobowiązanych do jej udzielenia.

Stosownie do art. 149 § 1 p.p.s.a. sąd, uwzględniając skargę na bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organy w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 1-4 albo na przewlekłe prowadzenie postępowania w sprawach określonych w art. 3 § 2 pkt 4a: 1) zobowiązuje organ do wydania w określonym terminie aktu, interpretacji albo do dokonania czynności; 2) zobowiązuje organ do stwierdzenia albo uznania uprawnienia lub obowiązku wynikających z przepisów prawa; 3) stwierdza, że organ dopuścił się bezczynności lub przewlekłego prowadzenia postępowania. Jednocześnie sąd stwierdza, czy bezczynność organu lub przewlekłe prowadzenie postępowania przez organ miały miejsce z rażącym naruszeniem prawa (art. 149 § 1a p.p.s.a. ). Ponadto sąd, w przypadku, o którym mowa w § 1, może orzec z urzędu albo na wniosek strony o wymierzeniu organowi grzywny w wysokości określonej w art. 154 § 6 lub przyznać od organu na rzecz skarżącego sumę pieniężną do wysokości połowy kwoty określonej w art. 154 § 6 ( art. 149 § 2 p.p.s.a.).

Przedmiot zaskarżenia w niniejszej sprawie stanowiła bezczynność Wójta Gminy B. w rozpoznaniu wniosku fundacji [...] o udostępnienie informacji publicznej.

Zgodnie z utrwalonym orzecznictwem sądów administracyjnych, w sprawach ze skarg na bezczynność organu, kognicja sądu administracyjnego ogranicza się do zbadania czy organ miał prawny obowiązek wydania aktu lub podjęcia czynności oraz czy dokonał tego w terminie wynikającym z innych przepisów prawa. Zgodnie przyjmuje się jednocześnie, że skarga na bezczynność organu w zakresie udzielenia informacji publicznej nie wymaga poprzedzenia jej zażaleniem na niezałatwienie sprawy w terminie, ani też innym środkiem prawnym, w tym również wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa, o którym mowa w art. 52 § 3 p.p.s.a. (zob. np. wyr. NSA z dnia 3 kwietnia 2014 I OSK 2603/13, wyr. WSA w Krakowie z dnia 19 września 2016 r. II SAB/Kr 142/16, orzeczenia dostępne w Centralnej Bazie Orzecznictwa Sądów Administracyjnych – http://orzeczenia.nsa.gov.pl; w skrócie "CBOSA").

Ocena zasadności skargi Fundacji [...] wymagała w pierwszej kolejności ustalenia, czy informacje i dokumenty, których udostępniania żądała, stanowiły informację publiczną w rozumieniu art. 1 i art. 6 u.d.i.p. oraz czy adresat wniosku należał do kręgu podmiotów zobowiązanych do jej udostępniania.

I tak: w swym wniosku Skarżąca domagała się udostępnienia następujących informacji:

1. informacji z jakim podmiotem/podmiotami gmina współpracuje w zakresie wywozu śmieci;

2. umowy cywilnoprawnej/umów cywilnoprawnych zawartych z podmiotem/podmiotami wskazanymi w pkt. 1 obowiązujących/wykonywanych na dzień złożenia wniosku;

3. wszystkich decyzji o warunkach zabudowy wydanych w ramach działalności tut. urzędu w okresie od 1 stycznia 2016 roku do dnia 31 lipca 2016 roku;

4. wszystkich umów o pracę dotyczących urzędników (funkcjonariuszy publicznych) zatrudnionych w tut. urzędzie na dzień złożenia wniosku;

5. listy imion i nazwisk pracowników samorządowych, którzy w 2015 i 2016 roku otrzymali nagrodę/nagrody oraz wysokość tej nagrody/tych nagród w odniesieniu do każdego z nagrodzonych pracowników samorządowych oraz informacji o tym, jakie osiągnięcia w pracy zawodowej stanowiły podstawę przyznania tej nagrody/tych nagród - w odniesieniu do każdego pracownika samorządowego.

Wskazać należy, że dostęp do informacji publicznej jest gwarantowany konstytucyjnie (art. 61 ust. 1 i 2 Konstytucji RP). Szczegółowe zasady jej udostępniania, zgodnie z art. 61 ust. 4 Konstytucji RP reguluje ustawa z dnia 6 września 2001 r. o dostępie do informacji publicznej. Zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.i.p. przez informację publiczną należy rozumieć "każdą informację o sprawach publicznych". Zakres tego pojęcia, poprzez przykładowe wyliczenie zakresu podlegającej udostępnieniu informacji publicznej, wyjaśnia art. 6 ust. 1 u.d.i.p. Zawarto tam wskazanie m. in. na informacje o podmiotach władzy publicznej, w tym majątku, którym dysponują (art. 6 ust. 1 pkt 2), zasadach funkcjonowania podmiotów władzy publicznej (art. 6 ust. 1 pkt 3) oraz majątku publicznym (art. 6 ust. 1 pkt 5). Przyjmuje się, że informacją publiczną jest każda wiadomość wytworzona lub odnoszona do władz publicznych, a także wytworzona lub odnoszona do innych podmiotów wykonujących funkcje publiczne w zakresie wykonywania przez nie zadań władzy publicznej i gospodarowanie mieniem komunalnym lub majątkiem Skarbu Państwa (zob. M. Jaśkowska, Dostęp do informacji publicznych w świetle orzecznictwa NSA, Toruń 2002, s. 28-29).

Zestawiając takie rozumienie pojęcia informacji publicznej z treścią wniosku skarżącej Fundacji, należało uznać, że żądane przez nią dokumenty oraz dane mieszczą się w zakresie podlegającej udostępnieniu informacji publicznej. Stanowią one informacje, o których mowa: w art. 6 ust. 1 pkt 2 lit. d/ i f/ oraz w art. 6 ust. 1 pkt 4 tiret pierwsze u.d.i.p. oraz informacje dotyczące gospodarowania środkami publicznymi, zgodnie z art. 33 ust. 1 ustawy z dnia 27 sierpnia 2009 r. o finansach publicznych (tekst jedn. Dz. U. z 2016 r. poz. 1870 ze zm.). W niniejszej sprawie kwalifikacja żądanych danych, dokumentów i aktów administracyjnych jako informacji publicznej nie była zresztą między stronami sporna, a Wójt Gminy B., po otrzymaniu skargi, nie spełnił żądania wniosku skarżącej Fundacji.

Sąd obowiązany był do zbadania tej kwestii i uznał, że spełniona była przedmiotowa przesłanka udzielenia informacji publicznej.

Równocześnie, w ocenie Sądu, spełniona była przesłanka podmiotowa, ponieważ adresat wniosku – Wójt Gminy B., jako organ jednostki samorządu terytorialnego (gminy), wykonujący zadania publiczne, jest organem władzy publicznej (art. 163 i in. Konstytucji RP), a tym samym jest podmiotem obowiązanym do udostępnienia informacji publicznej zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 1 u.d.i.p.

Po przesądzeniu powyższych kwestii należy z kolei stwierdzić, że godnie z art. 13 ust. 1 u.d.i.p. udostępnianie informacji publicznej na wniosek następuje bez zbędnej zwłoki, nie później jednak niż w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, z zastrzeżeniem ust. 2 i art. 15 ust. 2. Jeżeli informacja publiczna nie może być udostępniona w terminie określonym w ust. 1, podmiot obowiązany do jej udostępnienia powiadamia w tym terminie o powodach opóźnienia oraz o terminie, w jakim udostępni informację, nie dłuższym jednak niż 2 miesiące od dnia złożenia wniosku (art. 13 ust. 2 u.d.i.p.). Jeżeli w wyniku udostępnienia informacji publicznej na wniosek, o którym mowa w art. 10 ust. 1, podmiot obowiązany do udostępnienia ma ponieść dodatkowe koszty związane ze wskazanym we wniosku sposobem udostępnienia lub koniecznością przekształcenia informacji w formę wskazaną we wniosku, podmiot ten może pobrać od wnioskodawcy opłatę w wysokości odpowiadającej tym kosztom (art. 15 ust. 1 u.d.i.p.). Podmiot zobowiązany do udostępnienia informacji w terminie 14 dni od dnia złożenia wniosku, powiadomi wnioskodawcę o wysokości opłaty. Udostępnienie informacji zgodnie z wnioskiem następuje po upływie 14 dni od dnia powiadomienia wnioskodawcy, chyba że wnioskodawca dokona w tym terminie zmiany wniosku w zakresie sposobu lub formy udostępnienia informacji albo wycofa wniosek ( art. 15 ust. 2 u.d.i.p.). W myśl art. 16 ust. 1 u.d.i.p. odmowa udostępnienia informacji publicznej oraz umorzenie postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2 przez organ władzy publicznej następują w drodze decyzji.

Bezczynność organu zachodzi wówczas, gdy w prawnie ustalonym terminie organ ten nie podjął żadnych czynności w sprawie lub wprawdzie prowadził postępowanie, ale – mimo istnienia ustawowego obowiązku – nie zakończył go wydaniem w terminie decyzji, postanowienia lub też innego aktu lub nie podjął stosownej czynności określonej w art. 3 § 2 pkt 1-4a p.p.s.a. ( por. T. Woś [w:] T. Woś, H. Knysiak-Molczyk, M. Romańska, Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi. Komentarz, Warszawa 2011, s. 109 ). Na gruncie u.d.i.p. przez bezczynność organu rozumieć należy sytuację, w której organ zobowiązany do podjęcia czynności materialno-technicznej w przedmiocie informacji publicznej, takiej czynności nie podejmuje bądź też nie wydaje decyzji o odmowie udostępnienia informacji.

Kluczowe znaczenie dla rozstrzygnięcia w niniejszej sprawie miało jednak ustalenie, czy w ogóle doszło do skutecznego złożenia wniosku o udzielenie informacji publicznej. Skarżąca fundacja dla wykazania faktu doręczenia swego wniosku przedstawiła wydruk potwierdzenia transmisji telefaksu, twierdząc, że jego treść stanowi miarodajny dowód świadczący o tym, iż wniosek skutecznie złożyła. Organ natomiast utrzymywał, że pismo zawierające żądanie nie wpłynęło do urzędu gminy, a sam wydruk potwierdzenia transmisji nie jest dowodem z którego wynika iż wniosek złożono.

Pomimo oświadczenia Wójta Gminy B., iż fizycznie nie zapoznał się z wnioskiem z dnia 16 marca 2017 r., należało uznać, że doręczenie przez skarżącą wniosku o udostępnienie informacji publicznej było skuteczne.

Z przepisów u.d.i.p. nie wynika by złożenie wniosku wymagało zachowania szczególnej formy. Przeciwnie: ustawa minimalizuje formalizm w zakresie procedury wnioskowej. Regułą jest bowiem, że informacja publiczna winna funkcjonować w obiegu publicznym i dostęp do niej, poza wyraźnie wskazanymi ustawowo wyjątkami, nie może być ograniczany. W sytuacji braku określonej informacji w publicznie dostępnych źródłach, jej udostępnienie - stosownie do treści art. 10 ust. 1 u.d.i.p. - następuje na wniosek, natomiast zgodnie z art. 10 ust. 2, informacja publiczna, która może być niezwłocznie udostępniona, jest udostępniana w formie ustnej lub pisemnej. Ustawa dla wniosków w formie pisemnej nie zastrzega szczególnych warunków (zob. I. Kamińska, M. Rozbicka – Ostrowska, Ustawa o dostępie do informacji publicznej. Komentarz. 3 Wyd., Warszawa 2016 r. str. 261 i n., wyr. WSA w Krakowie z dnia 20 lipca 2016 r. II SAB/Kr 102/16, wyr. WSA w Poznaniu z dnia 7 grudnia 2016 r. IV SAB/Po 71/16 opubl. w CBOSA). Należy zatem przyjąć, że dopuszczalne jest złożenie wniosku w formie pisemnej dowolnym środkiem komunikowania na odległość, w tym: pocztą elektroniczną czy telefaksem.

Taka możliwość nakłada na organy władzy publicznej oraz inne organy (obowiązane, z racji wykonywanych zadań, do udostępniania informacji publicznej), obowiązek dbałości o sprawność urządzeń służących do komunikacji w sprawach publicznych. Wskazywano nań również w orzecznictwie sądowoadministracyjnym - m. in. w wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego, na który trafnie wskazała strona skarżąca w swym piśmie z dnia 4 kwietnia 2017 r. Kilkakrotnie przedmiotem rozważań Naczelnego Sądu Administracyjnego była kwestia doręczenia wniosku o udzielenie informacji publicznej drogą elektroniczną. W orzeczeniach konsekwentnie przyjmowano, że do obowiązków organu administracji należy taka konfiguracja poczty elektronicznej, oraz takie zorganizowanie obsługi technicznej poczty elektronicznej organu, które zapewnią bezproblemowy i niezwłoczny odbiór przesyłanych na ten adres podań, a to wobec prawnej dopuszczalności ich wnoszenia także drogą elektroniczną. Naczelny Sąd Administracyjny wprost stwierdzał, że skutki trudności, błędów czy nieprawidłowości w zakresie kształtowania i obsługiwania przez organy administracji publicznej oficjalnych systemów służących do komunikacji nie mogą być przerzucane na korzystających z tych systemów. Ryzyko nieodebrania przez organ wysłanego do niego przy użyciu poczty elektronicznej listu, skierowanego na oficjalnie podany adres poczty elektronicznej organu, obciążać musi ten organ, a nie wnioskodawcę (tak NSA w wyr. z dnia 16 września 2016 r. por. też np. post. NSA z dnia 5 listopada 2015 r., I OZ 1414/15, wyr. NSA z dnia 16 lutego 2016 r., I OSK 2186/14, wyr. WSA w Poznaniu z dnia 16 listopada 2016 r. IV SAB/Po 69/16, wyr. WSA w Kielcach z dnia 3 listopada 2016 r. II SAB/Ke 49/16, opubl. w CBOSA). Uprawniony jest zatem wniosek o istnieniu domniemania, że jeżeli wiadomość została prawidłowo nadana na oficjalny adres poczty elektronicznej organu, to znaczy, że dotarła ona do adresata. Wojewódzki Sąd Administracyjny we Wrocławiu, takie zapatrywania podzielił. Jednocześnie uznał, że obowiązek dbałości o sprawność działania systemów komunikacji należy odnosić do wszystkich urządzeń służących do komunikacji z organem administracyjnym. Jeżeli zatem organ ustanowił telefaks, jako dostępny publicznie środek komunikowania, to ma obowiązek dbałości by urządzenie to działało w sposób umożliwiający odczytywanie nadesłanych za jego pośrednictwem pism.

Z drugiej strony, jest oczywiste, że rozpoznanie wniosku o udostępnienie informacji publicznej uzależnione jest od jego skutecznego złożenia. Dopóki bowiem wniosek nie zostanie złożony nie można zarzucić organowi zobowiązanemu do udostępnienia informacji publicznej jakichkolwiek nieprawidłowości dotyczących udostępnienia, a przede wszystkim zarzucić że jest bezczynny w rozpoznaniu wniosku, ponieważ postępowanie nie zostało skutecznie wszczęte (wyr. NSA z dnia 17 sierpnia 2016 r. I OSK 1187/16, opubl. w CBOSA). Nie budzi również wątpliwości, że to wnioskodawcę obarcza ciężar wykazania, iż wniosek został doręczony podmiotowi zobowiązanemu do udzielenia informacji. Dlatego, w przypadku kwestionowania przez organ tego, iż wniosek został mu doręczony, wnioskodawca dla udowodnienia skuteczności doręczenia winien przedstawić dowód świadczący o tym, że jego żądanie dotarło do podmiotu od którego domaga się udzielenia informacji publicznej (zob. np. wyr.: WSA w Olsztynie z dnia 24 listopada 2016 r. II SAB/Ol 36/16, wyr. WSA w Białymstoku z dnia 14 czerwca 2016 r. II SAB/Bk 49/16, opubl. w CBOSA).

W niniejszej sprawie Skarżąca, na dowód doręczenia Wójtowi Gminy B. wniosku o udostępnienie informacji publicznej, przedstawiła potwierdzenie transmisji telefaksu "potwierdzenie faksu" (k. 8 akt sądowych). Z treści tego wydruku wynika, że dnia 16 marca 2017 r. o godz. 8:52 przesłano na numer [...] pismo zawierające wniosek o udostępnienie informacji publicznej o treści przytoczonej we wcześniejszej części uzasadnienia. Wydruk zawiera również informacje, że wygenerowało go urządzenie "HP Color KaserJet MFP M476dw" oraz że transmisja trwała 55 sekund, a w rubryce "wynik" widniała informacja "OK".

W ocenie Sądu wydruk ten potwierdzał fakt skutecznego wysłania pisma, ponieważ wynikają z niego wszystkie dane identyfikujące transmisję – data, godzina, treść pisma oraz wynik transmisji. Brak jest jednocześnie podstaw do kwestionowania oświadczenia pełnomocnika Skarżącej, że wynik transmisji "OK" uzależniony jest od otrzymania przez urządzenie wysyłające telefaks sygnału zwrotnego z urządzenia odbiorczego. Nie budzi również wątpliwości, że numer adresata widniejący na potwierdzeniu transmisji był w dniu 16 marca 2017 r. numerem wskazanym na stronie internetowej Gminy B. jako numer telefaksu.

Okoliczności te uprawniają przyjęcie domniemania, iż doszło do doręczenia wniosku. Domniemania tego nie podważa oświadczenie Wójta Gminy B. o fizycznym nieotrzymaniu faksu oraz przedstawienie "Rejestru korespondencji przychodzącej" z dnia 16 marca 2017 r., gdyż zaprzecza temu dowód przedstawiony przez skarżącą z informacją z numeru faxu należącego (bezsprzecznie) do Gminy B., dotyczące wysłania wniosku (Wynik: OK). Takie ogólnikowe oświadczenie oraz rejestr korespondencji przychodzącej nie daje podstaw do stwierdzenia, że nie doszło po stronie organu do zaniedbania w dbałości o sprawność urządzeń służących do komunikacji w sprawach publicznych. Należy też przypomnieć, że konsekwencje zaniedbania w utrzymywaniu sprawności urządzeń służących do komunikacji obciążać muszą organ, nie zaś wnioskodawcę. Nie można również uwzględnić stanowiska Wójta Gminy B. o niedochowaniu przez Skarżącą staranności w doręczeniu wniosku, gdyż czynności przez nią podjęte, w szczególności zachowanie wydruku potwierdzenia transmisji faksu zawierającego wskazanie, że była ona skuteczna, świadczą o wyczerpaniu obowiązków wnioskodawcy w zakresie skutecznego wysłania wniosku oraz należytego udokumentowania tej czynności.

Ostatecznie przyjąć należało, że Skarżąca wniosek o udostępnienie informacji publicznej złożyła dnia 16 marca 2017 r. a w konsekwencji, że od dnia 17 marca 2017 r. rozpoczął bieg czternastodniowy termin na rozpoznanie wniosku wynikający z art. 13 ust. 1 u.d.i.p. Po tej dacie, co oczywiste z uwagi na przytoczone wyżej okoliczności, organ nie powiadomił Fundacji, aby zachodziły okoliczności określone w art. 13 ust. 2 oraz art. 15 ust. 2 u.d.i.p. Termin udzielenia żądanej informacji publicznej upłynął w dniu 30 marca 2017 r. Do tego dnia Wójt Gminy B. nie udzielił informacji na wniosek ani też nie wydał decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej zgodnie z art. 16 ust. 1 u.d.i.p. Informacji tej, w zakresie objętym wnioskiem z dnia 16 marca 2017 r., jak wskazał w odpowiedzi na skargę.

Stosownie do art. 149 § 1 pkt 3 p.p.s.a., Sąd zatem stwierdził, że organ dopuścił się zarzucanej bezczynności w zakresie, o jakim mowa wyżej (pkt III sentencji wyroku).

Z kolei oceniając charakter zaistniałej bezczynności, jak tego wymaga art. 149 § 1a p.p.s.a., Sąd stwierdził, że nie miała ona miejsca z rażącym naruszeniem prawa. Mając również na uwadze powyższe okoliczności sprawy, Sąd oddalił wniosek skarżącego o wymierzenie organowi grzywny, uznając, że ma ona pełnić rolę prewencyjną, a jej wymierzenie przez Sąd powinno być ostatecznością (pkt II sentencji wyroku). Z taką sytuacją nie mamy jednak do czynienia w analizowanej sprawie.

Mając powyższe na uwadze Sąd – na podstawie art. 149 § 1 pkt 1 p.p.s.a. w zw. z art. 21 u.d.i.p. oraz art. 13 ust. 1 u.d.i.p. w związku z art. 286 § 2 p.p.s.a. – zobowiązał organ do załatwienia wniosku skarżącego o udostępnienie informacji publicznej z 16 marca 2017 r. w terminie 14 dni od doręczenia organowi odpisu prawomocnego wyroku (pkt I sentencji wyroku).

O kosztach postępowania (pkt IV sentencji wyroku) Sąd orzekł na podstawie art. 200 i art. 205 § 2 p.p.s.a., uwzględniając poniesiony przez skarżącego koszt wpisu (100 zł), wynagrodzenie reprezentującego skarżącego radcę prawnego – ustalone na podstawie § 15 ust. 2 w zw. z § 14 ust. 1 pkt 1 lit. c rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności radców prawnych (Dz. U. z 2015 r. poz. 1804 ) w wysokości 480 zł – oraz koszt opłaty skarbowej od pełnomocnictwa (17 zł), tj. łącznie 597 zł.

Konsekwencją niniejszego rozstrzygnięcia Sądu jest konieczność rozpatrzenia przez organ wniosku o udostępnienie informacji publicznej, z uwzględnieniem oceny prawnej i wskazań zawartych w uzasadnieniu wyroku, stosownie do treści art. 153 p.p.s.a. W szczególności uznając, że informacje, o które zwrócił się skarżący, mają walor informacji publicznych należy udzielić ich, bądź odmówić ich udzielenia w formie decyzji administracyjnej.