drukuj    zapisz    Powrót do listy

6166  Łowiectwo 6393 Skargi na uchwały sejmiku województwa, zawierającej przepisy prawa miejscowego w przedmiocie ... (art. 90 i 91 ustawy o, Prawo miejscowe, Sejmik Województwa, Stwierdzono nieważność uchwały w części, II SA/Sz 1297/18 - Wyrok WSA w Szczecinie z 2019-02-21, Centralna Baza Orzeczeń Naczelnego (NSA) i Wojewódzkich (WSA) Sądów Administracyjnych, Orzecznictwo NSA i WSA

II SA/Sz 1297/18 - Wyrok WSA w Szczecinie

Data orzeczenia
2019-02-21 orzeczenie prawomocne
Data wpływu
2018-12-14
Sąd
Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie
Sędziowie
Katarzyna Grzegorczyk-Meder /sprawozdawca/
Katarzyna Sokołowska /przewodniczący/
Marzena Iwankiewicz
Symbol z opisem
6166  Łowiectwo
6393 Skargi na uchwały sejmiku województwa, zawierającej przepisy prawa miejscowego w przedmiocie ... (art. 90 i 91 ustawy o
Hasła tematyczne
Prawo miejscowe
Skarżony organ
Sejmik Województwa
Treść wyniku
Stwierdzono nieważność uchwały w części
Powołane przepisy
Dz.U. 2018 poz 1302 art. 147 par 1
Ustawa z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - tekst jednolity
Dz.U. 2005 nr 127 poz 1066 art. 27 ust. 1, art. 7 ust. 2
Ustawa z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie - tekst jednolity.
Dz.U. 2018 poz 913 art. 82 ust. 1, ust. 5
Ustawa z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa - tekst jedn.
Dz.U. 1997 nr 78 poz 483 art. 64 ust. 1 w zw. z art. 64 ust. 3 , art. 31 ust. 3
Konstytucja Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 2 kwietnia 1997 r. uchwalona przez Zgromadzenie Narodowe w dniu 2 kwietnia 1997 r., przyjęta przez Naród w referendum konstytucyjnym w dniu 25 maja 1997 r., podpisana przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej w dniu 16 lipca 1997 r.
Sentencja

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Katarzyna Sokołowska Sędziowie Sędzia WSA Katarzyna Grzegorczyk-Meder (spr.) Sędzia WSA Marzena Iwankiewicz Protokolant starszy sekretarz sądowy Anita Jałoszyńska po rozpoznaniu w Wydziale II na rozprawie w dniu 21 lutego 2019 r. sprawy ze skargi S. M. na uchwałę Sejmiku Województwa Zachodniopomorskiego z dnia 25 czerwca 2013 r. nr XXVI/362/13 w przedmiocie podziału Województwa Zachodniopomorskiego na obwody łowieckie I. stwierdza nieważność zaskarżonej uchwały w częściach dotyczących: - obwodu łowieckiego nr [...] w zakresie obejmującym nieruchomość stanowiącą własność S. M., składającą się z działek nr [...] i [...], wpisanych do księgi wieczystej [...], nr [...] wpisanej do księgi wieczystej [...], nr [...] i [...], położonych w miejscowości D., gmina T. wpisanych do księgi wieczystej [...], prowadzonych przez Sąd Rejonowy w Białogardzie - obwodu łowieckiego nr [...] w zakresie nieruchomości stanowiącej własność S. M. obejmującej działki nr [...], położone w R. , gmina T., wpisane do księgi wieczystej [...] prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Białogardzie - obwodu łowieckiego nr [...] w zakresie nieruchomości stanowiącej własność S. M. obejmującej działkę nr [...], położoną w T. , wpisaną do księgi wieczystej [...] prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Białogardzie - obwodu łowieckiego nr [...] w zakresie nieruchomości stanowiącej własność S. M., obejmującej działki nr [...] i [...], położone w R. , gmina T., wpisane do księgi wieczystej [...] prowadzonej przez Sąd Rejonowy w Białogardzie, II. zasądza od Sejmiku Województwa Zachodniopomorskiego na rzecz skarżącego S. M. kwotę [...]([...]) złote tytułem zwrotu kosztów postępowania sądowego.

Uzasadnienie

Uchwałą w sprawie podziału Województwa Zachodniopomorskiego na obwody łowieckie, podjętą w dniu 25 czerwca 2013 r., Nr XXVI/362/13 w oparciu o przepis

art. 18 pkt 20 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa

(Dz.U. z 2013 r., poz. 596) oraz art. 27 ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie (Dz.U. z 2005 r. Nr 127, poz. 1066, zmiany: Dz.U. z 2005 r. Nr 175, poz. 1462, Dz.U. z 2006 r. Nr 220, poz. 1600, Dz.U. z 2007 r. Nr 176, poz. 1238,

Dz.U. z 2008 r. Nr 201, poz. 1237, Dz.U. z 2009 r. Nr 92, poz. 753, Nr 223, poz. 1777, Dz.U. z 2011 r. Nr 106, poz. 622) Sejmik Województwa Zachodniopomorskiego dokonał podziału województwa zachodniopomorskiego na obwody łowieckie oraz ustalił: w załączniku nr 1 numerację, opisy granic, dane powierzchniowe i informacje dotyczące typu, lesistości i organów wydzierżawiających obwody łowieckie, a w załączniku nr 2 mapę z oznaczeniem granic obwodów łowieckich.

Uchwała podlegała ogłoszeniu w Dzienniku Urzędowym Województwa Zachodniopomorskiego i weszła w życie z dniem 1 kwietnia 2014 r.

S. M. (po bezskutecznym wezwaniu organu do usunięcia naruszenia prawa) zaskarżył ww. uchwałę Sejmiku Województwa Zachodniopomorskiego Nr XXVI/362/13 z dnia 25 czerwca 2013 r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Szczecinie, zarzucając jej naruszenie interesu prawnego poprzez naruszenie prawa własności do jego nieruchomości rolnych oraz sprzeczność z prawem z powodu podjęcia w oparciu o niekonstytucyjne przepisy prawa w świetle wyroku TK z dnia 1 lipca 2014 r., sygn. akt P 19/13.

W oparciu o powyższe zarzuty skarżący wniósł o stwierdzenie nieważności kwestionowanej uchwały w części dotyczącej granic obwodów łowieckich nr 45, 71, 72 i 67 w ramach, których położone są jego nieruchomości o numerach działek [...]

i [...] w obr. D. , [...] i [...] w obr. R. o, [...] w obr. T. o łącznej powierzchni [...].

W motywach skargi, skarżący podał, że na mocy zaskarżonej uchwały jego nieruchomości bezprawnie weszły w skład obwodów łowieckich i są eksploatowane przez: Koło Łowieckie Ż. z siedzibą w W. (działki nr [...] i [...], nr [...],

nr [...] i [...] w obr. D. , gm. T.), [...] Koło Łowieckie O. ł (działki nr [...] w obr. R., gm. T.), Koło Łowieckie K. w P. (działka nr [...] obr. ew. T. , gm. T.), W. Koło Łowieckie T. nr [...] w K. (działka nr [...] i [...] w obr. ew. [...], gm. T.). Wymienione Koła prowadzą na ziemiach skarżącego polowania nie informując go o powyższym i stwarzając zagrożenie dla jego życia i zdrowia, ponadto większość z nich prowadzi na jego ziemiach dochodową działalność gospodarczą w postaci polowań komercyjnych.

W odpowiedzi na skargę pełnomocnik organu wniósł o jej oddalenie, wywodząc, że zgodnie z wyrokiem TK z dnia 10 lipca 2014 r., przepis art. 27 ust. 1 w związku z art. 26 ustawy z dnia 13 października 1995 r. ustawy Prawo łowieckie został uznany za niezgodny z art. 64 ust. 1 w związku z art. 64 ust. 3 i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP przez to, że upoważnia do objęcia nieruchomości reżimem obwodu łowieckiego, nie zapewniając odpowiednich prawnych środków ochrony praw właściciela tej nieruchomości. W wyroku tym Trybunał wskazał, że przepis ten traci moc obowiązującą z upływem osiemnastu miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w dzienniku ustaw, tj. 22 stycznia 2016 r. Ustawodawca nie dokonał nowelizacji ustawy Prawo łowieckie w tym terminie, w związku z czym w obecnym stanie prawnym utracił moc przepis będący dotąd podstawą dla Sejmiku do ustalania w drodze uchwały granic obwodów łowieckich i został on zastąpiony innym przepisem dopiero poprzez nowelizację ustawy – Prawo łowieckie, która weszła w życie z dniem 1 kwietnia 2018 r. Sejmik uzyskał nową podstawę prawną do podziału województwa na obwody łowieckie, jednak jest to proces długotrwały, ponieważ przewidziana ustawą procedura zakłada szereg opinii i uzgodnień poprzedzających podjęcie uchwały. Jako maksymalny termin podjęcia uchwały ustawodawca ustalił datę 31 marca 2020 r.

Organ dodał, że zgodnie z art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o zmianie ustawy – Prawo łowieckie oraz niektórych innych ustaw (Dz.U. z 2018 r., poz. 651) – podziały województw na obwody łowieckie oraz zaliczenia obwodów łowieckich do poszczególnych kategorii dokonane przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy zachowują ważność do dnia wejścia w życie pierwszych uchwał, o których mowa w art. 27 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie dłużej jednak niż do dnia 31 marca 2010 r. Zatem z mocy prawa kwestionowana uchwała zachowuje moc obowiązującą do dnia 31 marca 2020 r. Ponadto, zdaniem organu, w obecnym stanie prawnym, istnieją już środki ochrony prawa własności skarżących, którzy zgodnie z art. 27b ust. 1 ustawy Prawo łowieckie mogą złożyć pisemne oświadczenie o zakazie wykonywania polowania na ich nieruchomości.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie z w a ż y ł, co następuje:

Skarga jest zasadna.

Zgodnie z art. 3 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302, dalej: "P.p.s.a.") sąd administracyjny sprawuje kontrolę działalności administracji publicznej pod względem zgodności z prawem, stosując środki przewidziane w ustawie. Art. 3 § 2 pkt 6 P.p.s.a. stanowi, że zakres kontroli administracji publicznej obejmuje również orzekanie

w sprawach skarg na akty organów jednostek samorządu terytorialnego i ich związków, inne niż określone w pkt 5, podejmowane w sprawach z zakresu administracji publicznej. Jeżeli akt prawny, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 6 P.p.s.a. wydany zostanie z naruszeniem prawa, to stosownie do art. 147 § 1 P.p.s.a. sąd uwzględnia skargę, stwierdzając jego nieważność w całości lub w części. Unormowanie to nie określa jakiego rodzaju naruszenia prawa są podstawą do stwierdzenia przez sąd nieważności uchwały. Doprecyzowanie przesłanek określających kompetencje sądu administracyjnego w tym względzie następuje w ustawach samorządowych lub przepisach szczególnych. Zgodnie z art. 82 ust. 1 ustawy z dnia 5 czerwca 1998 r. o samorządzie województwa (t.j. Dz. U. z 2018 r., poz. 913 ze zm., dalej "u.s.w.") uchwała organu samorządu województwa sprzeczna z prawem jest nieważna. W myśl zaś art. 82 ust. 5 tej ustawy w przypadku nieistotnego naruszenia prawa nie stwierdza się nieważności uchwały, ograniczając się do wskazania, iż uchwałę wydano z naruszeniem prawa.

Analiza wskazanych przepisów prowadzi do wniosku o istnieniu dwóch rodzajów wad aktów stanowionych przez organ województwa – istotnych i nieistotnych.

Do istotnych wad uchwały, skutkujących stwierdzeniem jej nieważności, zalicza się naruszenie przepisów wyznaczających kompetencję organów samorządu do podejmowania uchwał, naruszenie podstawy prawnej podjętej uchwały, naruszenie przepisów prawa ustrojowego oraz prawa materialnego, a także przepisów regulujących procedury podejmowania uchwał (por. wyrok WSA w Warszawie z dnia 21 marca 2007 r., sygn. akt IV SA/Wa 2296/06). Za naruszenie takie uznane zostało także uchybienie prowadzące do skutków, które nie mogą być tolerowane w demokratycznym państwie prawnym (por. wyrok Trybunału Konstytucyjnego z dnia 9 grudnia 2003 r., sygn. akt P 9/02).

Należy zauważyć, że legitymacja procesowa skarżącego znajduje oparcie

w art. 90 ust. 1 i art. 91 ust. 1 u.s.w. Wniesienie skargi poprzedzone zostało wezwaniem do usunięcia naruszenia prawa oraz zachowany został termin do wniesienia skargi. Interes prawny skarżącego, niewątpliwie, został naruszony zaskarżoną uchwałą, gdyż działki stanowiące jego własność wchodzą w skład obwodu łowieckiego nr [...], nr [...], nr [...] oraz nr [...] stanowiąc przedmiot regulacji niekonstytucyjnego przepisu.

W niniejszej sprawie bezsporne jest, że zaskarżona uchwała wydana została na podstawie art. 27 ust. 1 i 2 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie

wg stanu prawnego na dzień 25 czerwca 2013 r.

Trybunał Konstytucyjny wyrokiem z dnia 10 lipca 2014 r., sygn. akt P 19/13 pozbawił przywołany przepis domniemania konstytucyjności uznając, że art. 27 ust. 1

w związku z art. 26 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie, przez to,

że upoważnia do objęcia nieruchomości reżimem obwodu łowieckiego, nie zapewniając odpowiednich prawnych środków ochrony praw właściciela tej nieruchomości jest niezgodny z art. 64 ust. 1 w zw. z art. 64 ust. 3 i art. 31 ust. 3 Konstytucji RP. Orzekł także, że wymieniony przepis traci moc obowiązującą z upływem 18 miesięcy od dnia ogłoszenia wyroku w Dzienniku Ustaw (Dz.U. z 2014 r., poz. 951) Na uwagę zasługują argumenty Trybunału Konstytucyjnego, które legły u podstaw powołanego wyroku. Trybunał podkreślił, że właścicielom nieruchomości objętych granicami obwodu łowieckiego nie przysługują żadne szczególne środki prawne pozwalające na wyłączenie nieruchomości stanowiących przedmiot ich własności spod reżimu obwodu łowieckiego. Właściciel nieruchomości nie może złożyć sprzeciwu wobec włączenia przedmiotu jego własności do obwodu łowieckiego, zarówno na etapie stanowienia uchwały przez sejmik województwa, jak i po jej wejściu w życie. Poza tym właścicielowi nie przysługują żadne instrumenty prawne umożliwiające wyłączenie jedynie niektórych ograniczeń, wprowadzonych w związku z objęciem jego nieruchomości granicami obwodu łowieckiego, w szczególności nie może on stanowczo sprzeciwić się wykonywaniu na swoim gruncie polowania przez uprawnione do tego osoby trzecie. Ponadto Trybunał stwierdził, że mechanizm tworzenia obwodów łowieckich, biorąc pod uwagę całokształt ograniczeń będących skutkiem objęcia nieruchomości granicami obwodu łowieckiego, jest ukształtowany w sposób niespełniający przesłanki sensu stricto proporcjonalności. Trybunał także zauważył, że na wszystkie te ograniczenia nakłada się dodatkowo niedostatecznie uregulowany obowiązek informacyjny wobec właścicieli, których nieruchomość należy do obwodu łowieckiego. Brak jakichkolwiek prawnych form udziału właścicieli nieruchomości w procesie tworzenia obwodów łowieckich, obejmujących te nieruchomości oraz brak instrumentów prawnych umożliwiających właścicielom wyłączenie ich nieruchomości spod reżimu obwodu łowieckiego lub wyłączenie poszczególnych ograniczeń, jakie przewiduje prawo łowieckie, niezależnie od powodu, jakim uzasadniają to żądanie (ekonomiczny, światopoglądowy itp.), nie jest konieczne dla zapewnienia należytego poziomu ochrony środowiska, w szczególności zaś ochrony zwierzyny. Swoistego automatyzmu przyjętego unormowania nie uzasadnia również to, że prawidłowe prowadzenie gospodarki łowieckiej wymaga zapewnienia ciągłości powierzchni obwodów łowieckich. Ochrona środowiska stanowi jedną z wartości uzasadniających ograniczenie konstytucyjnych praw i wolności (art. 31 ust. 3 Konstytucji). Ograniczenia wprowadzane ze względu na ochronę środowiska powinny mieć jednak charakter proporcjonalny do innych wartości konstytucyjnie chronionych. Taką wartością jest zgodnie z art. 21 ust. 1 Konstytucji ochrona prawa własności. Trybunał podkreślił, że analiza rozwiązań przyjętych w prawie łowieckim oraz w innych aktach przewidujących objęcie nieruchomości specjalnym reżimem administracyjnoprawnym dowodzi, że wykonywanie przez uprawnione podmioty zadań publicznych, a także prowadzenie gospodarki łowieckiej, jest możliwe przy zapewnieniu właścicielom nieruchomości bardziej skutecznych środków ochrony. Trybunał zaznaczył, że zapewnienie takich środków nie wyklucza także realizacji przewidzianego w prawie łowieckim celu społecznego w zakresie uprawiania myślistwa, kultywowania tradycji oraz krzewienia etyki i kultury łowieckiej (art. 3 pkt 4 Prawa łowieckiego).

Jak już wskazano zaskarżona uchwała wydana została na podstawie art. 27

ust. 1 ustawy z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie (Dz.U. z 2005 r., Nr 127, poz. 1066 ze zm.), który stanowił, że podziału na obwody łowieckie oraz zmiany granic tych obwodów dokonuje w obrębie województwa właściwy sejmik województwa, w drodze uchwały, po zasięgnięciu opinii właściwego dyrektora regionalnej dyrekcji Państwowego Gospodarstwa Leśnego Lasy Państwowe i Polskiego Związku Łowieckiego, a także właściwej izby rolniczej (ust. 1). Unormowanie to niewątpliwie upoważniało sejmik województwa do podjęcia uchwały w przyjętym kształcie, jednakże okoliczność ta nie może aktualnie skutkować oddaleniem skargi, o co wnosi pełnomocnik organu, ponieważ późniejsza utrata mocy obowiązującej tych przepisów na skutek cytowanego wyroku TK, ma istotne znaczenie dla oceny legalności zaskarżonej uchwały. Skoro TK pozbawił przepis ustawy Prawo łowieckie domniemania konstytucyjności, to skutek ten należy uwzględniać od początku jego obowiązywania.

Naczelny Sąd Administracyjny w wyroku z dnia 3 grudnia 2014 r., sygn. akt

II OSK 2311/14 uznając moc wsteczną przywołanego wyroku TK z dnia 10 lipca 2014 r., sygn. akt P 19/13 wskazał, że za niestosowaniem przepisu, który utracił domniemanie konstytucyjności przemawia: ochrona praw jednostki oraz ekonomia procesowa.

W ocenie NSA, pominięcie wzruszenia domniemania konstytucyjności przepisu stanowiącego podstawę prawną działania organu administracji publicznej byłoby sprzeczne z regułami demokratycznego państwa prawnego, urzeczywistniającego zasady sprawiedliwości społecznej z uwagi na konieczność ochrony innych wartości konstytucyjnych, tutaj prawa własności. Sąd argumentował również, że realizacja przez sądy gwarancji konstytucyjnych – na gruncie istniejącego stanu normatywnego zakładającego przez określony czas obowiązywanie niekonstytucyjnego przepisu

(art. 190 ust. 3 Konstytucji RP) – stawia zarazem wyzwania i możliwości wyboru przez same sądy takiego środka proceduralnego, który najlepiej pozwoli na osiągnięcie efektu najbliższego nakazowi wykładni i stosowania prawa zgodnie z Konstytucją (por. wyrok TK z dnia 27 października 2004 r. sygn. akt SK 1/04, OTK-A z 2004 r., nr 9, poz. 96). Z tych też przyczyn sądy, dokonując wyboru odpowiedniego środka procesowego, zobowiązane są brać pod uwagę przedmiot regulacji objętej niekonstytucyjnym przepisem, przyczyny naruszenia i znaczenie wartości konstytucyjnych naruszonych takim przepisem, powody, dla których Trybunał odroczył termin utraty mocy obowiązującej niekonstytucyjnego przepisu, a także okoliczności rozpoznawanej przez sąd sprawy i konsekwencje stosowania lub odmowy zastosowania konstytucyjnego przepisu (wyroki NSA z dnia 23 lutego 2006r. sygn. akt II OSK 1403/05; z dnia 17 listopada 2010 r. sygn. akt I OSK 483/10; z dnia 29 kwietnia 2011 r. sygn. akt I OSK 1070/10; z dnia 9 czerwca 2011r. sygn. akt I OSK 231/11; z dnia 25 czerwca 2012 r. sygn. akt II OSK 375/15 - CBOSA).

Stanowisko NSA zaprezentowane w cytowanym wyroku skład Sądu orzekający w niniejszej sprawie w całej rozciągłości popiera i uznaje je za własne – brak jakichkolwiek mechanizmów prawnych umożliwiających właścicielom nieruchomości wyrażenie woli w przedmiocie włączenia ich gruntów do obwodów łowieckich i w konsekwencji nałożenie na nich określonych obowiązków, stanowi nieproporcjonalne naruszenie gwarantowanego konstytucyjnie prawa własności.

Sąd mógł orzekać jedynie w granicach naruszonego przedmiotową uchwałą interesu prawnego skarżącego. Zaskarżona uchwała, co nie jest kwestionowane

w niniejszej sprawie, narusza interes prawny skarżącego, ponieważ ingeruje bezpośrednio w przysługujące mu prawo własności do działek objętych reżimem obwodu łowieckiego nr [...] oraz [...]. Skarżący wykazał, że na terenie tych obwodów posiada grunty (obw. ł. nr [...] – działki nr [...] i [...], nr [...], nr [...] i [...] w miejscowości D., gm. T.; obw. łowiecki nr [...] – działki nr [...] w miejscowości R., gm. T.; obw. łowiecki nr [...] – działka nr [...]

w miejscowości T.; obw. łowiecki nr [...] – działki nr [...] i [...] w miejscowości R., gm. T.), których nie może spokojnie użytkować z powodu zagrożeń związanych z polowaniami.

W tym miejscu podkreślenia wymaga, że jak trafnie zauważył NSA w cytowanym wyroku, ograniczenia prawa własności związane z prowadzeniem gospodarki łowieckiej, w szczególności z wykonywaniem polowania, były też przedmiotem licznych rozważań Europejskiego Trybunału Praw Człowieka, który w swoich orzeczeniach stwierdził, że wprowadzenie obowiązku tolerowania polowań na terenie prywatnej nieruchomości stanowi ingerencję w prawo własności i zmusza właścicieli do tolerowania na ich gruncie aktywności, która jest sprzeczna z ich przekonaniami, a to stanowi nieproporcjonalne ograniczenie prawa własności chronionego art. 1 Protokołu nr 1 do Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (Dz.U. z 1995 r., Nr 36, poz. 175/1)

Dodać należy, że ustawa z dnia 13 października 1995 r. Prawo łowieckie

(Dz.U. z 2018 r., poz. 2033), w obecnym brzmieniu, przewiduje udział właścicieli nieruchomości w ustalaniu obwodów łowieckich na wskazanym terenie i między innymi możliwość składania przez nich oświadczeń o zakazie wykonywania polowania na terenie ich nieruchomości, jednakże podjęcie nowych uchwał w przedmiocie podziału województw na obwody łowieckie dopiero ma nastąpić. Natomiast stwierdzenie w art. 7 ust. 2 ustawy z dnia 22 marca 2018 r. o zmianie ustawy – Prawo łowieckie oraz niektórych innych ustaw (Dz. U. z 2018 r., poz.651), że: "Podziały województw na obwody łowieckie oraz zaliczenia obwodów łowieckich do poszczególnych kategorii dokonane przed dniem wejścia w życie niniejszej ustawy zachowują ważność do dnia wejścia w życie pierwszych uchwał, o których mowa w art. 27 ust. 1 ustawy zmienianej w art. 1, w brzmieniu nadanym niniejszą ustawą, nie dłużej jednak niż do dnia 31 marca 2010 r.", pozostaje bez wpływu na przedstawioną powyżej ocenę Sądu. Nadal bowiem podjęta w dniu 25 czerwca 2013 r. uchwała Sejmiku Województwa Zachodniopomorskiego nr XXVI/362/13 nie jest zgodna z przepisami Konstytucji Rzeczypospolitej Polskiej.

W takiej sytuacji, zdaniem Sądu, możliwość częściowego stwierdzenia nieważności zaskarżonej uchwały bądź złożenia oświadczenia, o którym mowa

w art. 27b ust. 1 obecnie obowiązującej ustawy – Prawo łowieckie, zależy od wyboru osób posiadających interes prawny.

W tym stanie rzeczy, Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie, na podstawie art. 147 § 1 ustawy Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi, orzekł jak w pkt I sentencji. O kosztach postępowania sąd orzekł w pkt II w oparciu o art. 200 w związku z art. 205 § 1 ww. ustawy.



Powered by SoftProdukt