Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Gliwicach w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Magdalena Jankiewicz, Sędzia WSA Barbara Brandys-Kmiecik (spr.), Sędzia WSA Małgorzata Jużków, Protokolant Katarzyna Czabaj, po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 12 czerwca 2019 r. sprawy ze skargi Stowarzyszenia A w W. na decyzję B S.A. w K. z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie informacji publicznej oddala skargę.

Zaskarżoną decyzją z dnia [...] r. o nr [...] B S.A. (dalej jako: Spółka), po rozpatrzeniu wniosku Stowarzyszenia A z siedzibą w W. (dalej jako: Strona, Stowarzyszenie, Skarżąca) - odmówiła udostępnienia wnioskowanej informacji publicznej.

W podstawie prawnej decyzji powołano art. 104 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 2096; dalej jako: Kpa) oraz art. 16 ust 1 i 2, w związku z art. 17. ust.1 w zw. z art. 5 ust. 2 ustawy z dnia 6 września 2001 roku o dostępie do informacji publicznej (t.j. Dz.U. z 2018r., poz. 1330; dalej jako: u.d.i p.).

W uzasadnieniu wskazano, że wnioskiem z 7 grudnia 2018 r., doręczonym 14 grudnia 2018 r. Stowarzyszenie zwróciło się do o udostępnienie informacji publicznej:

o łącznie wypłaconych nagrodach w Spółce w poszczególnych latach: 2017 i 2018

o nagrodach wypłaconych w roku 2018 każdemu pracownikowi poprzez podanie imienia, nazwiska, kwoty oraz uzasadnienia przyznania nagrody.

o łącznie wypłaconych w Spółce premiach w poszczególnych latach: 2017 i 2018

o premiach wypłaconych w roku 2018 każdemu pracownikowi poprzez podanie imienia, nazwiska, kwoty oraz uzasadnienia przyznania nagrody.

W dniu 27 grudnia 2018r. Spółka poinformowała o terminie udzielenia odpowiedzi na wniosek do 31 stycznia 2019 r. oraz o przyczynie, dla której nie było to możliwe w ustawowym terminie wyjaśniając, że wniosek dotyczył informacji za lata 2017 i 2018, a Spółka w tym terminie, tj. 28 grudnia 2018r. nie dysponowała jeszcze danymi za rok 2018r. Ponadto, z uwagi na okres świąteczno - noworoczny i funkcjonowanie struktury organizacyjnej Spółki nie było technicznej możliwości udostępnienia informacji w ciągu 14 dni. Następnie w dniu 30 stycznia 2019 r. Spółka pisemnie podała Stronie wnioskowane w pkt 1 i 3 wniosku informacje wskazując kwotową sumę nagród przyznanych pracownikom Spółki w latach 2017 i 2018; poinformowała jednocześnie, że obowiązujący w Spółce regulamin wynagradzania nie przewiduje wypłaty premii.

Natomiast w zakresie żądania wniosku opisanego w pkt. 2 i 4 tj. informacji o nagrodach premiach wypłaconych w roku 2018 każdemu pracownikowi poprzez podanie imienia, nazwiska, kwoty oraz uzasadnienia przyznania nagrody Spółka odmówiła podania żądanych informacji podkreślając, że nie jest uprawniona do udostępnienia takich danych na mocy ograniczenia na podstawie art. 5 ust. 2 u.d.i.p. ze względu na prywatność osoby fizycznej bowiem wiązałoby się z udostępnieniem danych osobowych pracowników spółki, którzy nie pełnią funkcji publicznych, a informacje dotyczące wysokości wynagrodzenia pracowników należą do ich dóbr osobistych, co ugruntowane jest w orzecznictwie Sądu Najwyższego.

Podkreślono także, że nie było zasadne poddanie danych osobowych pracowników Spółki anonimizacji celem spełnienia żądania wniosku bowiem spowodowałoby to wygenerowanie tożsamych danych z udostępnionymi wnioskodawcy w piśmie. Wyjaśniono, że nagrody są wypłacane pracownikom Spółki po spełnieniu regulaminowych przesłanek i nie podlegają odrębnemu uzasadnieniu; premie nie są w ogóle wypłacane.

W konsekwencji Spółka odmówiła udostępnienia informacji w zakresie punktu 2 i 4 wniosku Stowarzyszenia, jako że nie jest uprawniona do udostępnienia danych pracowników bez ich zgody; żądanie wniosku wkracza w sferę prywatności pracowników, którzy nie wykonują funkcji publicznych.

W skardze do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego Stowarzyszenie zarzuciło naruszenie:

- art. 61 ust. 1 oraz art. 61 ust. 3 w zw. z art. 31 ust. 3 Konstytucji RP, w zakresie w jakim z przepisów tych wynikają podstawy ograniczania prawa do informacji ze względu na m.in. ochronę wolności i praw podmiotów gospodarczych, przy spełnieniu przesłani proporcjonalności i konieczności, poprzez ograniczenie prawa do informacji w niniejszej sprawie, podczas gdy nie zachodzi w istocie potrzeba ochrony wolności i praw podmiotu gospodarczego, a przez to dokonanie ograniczenia prawa do informacji, niespełniającego konstytucyjnych warunków;

- art. 5 ust. 2 u.d.i p w zakresie, w jakim przepis ten stanowi normatywną podstawę ograniczenia dostępu do informacji publicznej ze względu na prywatność osoby fizycznej i tajemnicę przedsiębiorcy, poprzez błędne zastosowanie przesłanek ograniczających dostęp do informacji publicznej w sytuacji, gdy wnioskowana informacja nie narusza prywatności osoby fizycznej ani tajemnicy przedsiębiorcy.

W konsekwencji zawnioskowano o uchylenie decyzji spółki i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia; zasądzenie kosztów postępowania. W uzasadnieniu Strona powołała się na orzecznictwo podkreślając, że obowiązkiem jest udzielenie informacji dotyczącej każdego, kto pełni funkcję w organach władzy publicznej lub wykonuje powierzone mu przez instytucje państwowe lub samorządowe zadania i przez to uzyskuje wpływ na treść decyzji o charakterze ogólnospołecznym Zatem celem wykazania, że osoby zatrudnione przez organ nie pełnia funkcji publicznej podmiot zobowiązany dokonuje w decyzji odmownej indywidualnej analizy zakresu obowiązku pracowników. Spółka nie podjęła się jednak w żaden sposób analizy obowiązków zatrudnionych osób ani nie wykazała bezspornie, że w ramach wykonywanych dla Spółki zadań nie mają one wpływu na treść decyzji przez nią podejmowanych. Zatem Spółka nie wykazała w wystarczający sposób konieczności powołania się na przesłankę ochrony prywatności osób fizycznych wskazaną w art. 5 ust. 2 i tym samym bezzasadnie ograniczyła prawo dostępu do informacji publicznej na podstawie wskazanego artykułu.

W odpowiedzi na skargę Spółka wniosła o oddalenie skargi. Odnosząc się do pierwszego zarzutu Stowarzyszenia podniosła, że nie znajduje on uzasadnienia w stanie faktycznym i prawnym niniejszej sprawy albowiem Spółka prawidłowo wyważyła interesy podmiotów, których dotyczył wniosek Stowarzyszenia. Części żądania wniosku uczyniła zadość, w zakresie, w jakim nie godziło to w wolności i prawa pracowników; w zakresie, w jakim żądanie wiązało się z koniecznością ujawnienia danych osobowych i wynagrodzenia pracowników uznała, że prawo Stowarzyszenia do otrzymania wnioskowanych informacji doznaje ograniczenia ze względu na brzmienie art. 5 ust. 2 u.d. i p. i art. 23 ustawy o ochronie danych osobowych, na co art. 61 ust. 3 Konstytucji zezwala.

Odnosząc się do kolejnego zarzutu wyjaśniono, że wbrew bezpodstawnym twierdzeniom skargi opartym na cytowanym wyroku WSA w Poznaniu, Spółka przed wydaniem decyzji w przedmiocie odmowy udostępnienia żądanych w pkt. 2 i 4 wniosku danych dokonała wnikliwej oceny stanu faktycznego i prawnego i po ich przeanalizowaniu zasadnie uznano, że szeregowi pracownicy Spółki. nie są osobami pełniącymi funkcje publiczne, a zatem nie podlegają wyłączeniu z art. 5 ust. 2 ustawy o dostępie do informacji publicznej. Nadto podkreślono, że cytowane w skardze orzeczenie zostało wydane w zgoła odmiennym stanie faktycznym i prawnym. Powołano się na poglądy doktryny, orzecznictwa i Trybunału Konstytucyjnego z wyroku z 20 marca 2006 r., w sprawie o sygn. akt: K 17/05 podkreślając, że Spółka nie jest instytucją publiczną sensu stricto; jest Spółką Skarbu Państwa; nie jest organem władzy publicznej, a żądana informacja nie jest związana z działalnością Spółki wykonywaną w celu realizowania celów publicznych. Akcjonariusz nie jest organem Spółki. Kapitał zakładowy Spółki pochodzi od Skarbu Państwa, ale bieżąca działalność oraz kontrola tej działalności należy do jej organów, a środki finansowe przeznaczone na wypłatę nagród pracownikom pochodzą z zysków wygenerowanych przez Spółkę, po spełnieniu kryteriów przewidzianych w regulaminie wynagradzania uzależniających wypłatę nagród od wypełnienia przez Spółkę określonych założeń ekonomicznych.

Przyznano, że wykonywanie zadań publicznych zawsze wiąże się zatem z realizacją podstawowych publicznych praw podmiotowych obywateli i w tym znaczeniu Spółka jako podmiot zobowiązany do udostępniania informacji publicznej zgodnie z art. 4 ust. 1 pkt 5 nie jest podmiotem wykonującym zadania publiczne sensu stricto.; ale pracownicy nie pełnią funkcji publicznych; członkowie zarządu Spółki, jako podmioty, które wedle rozumienia przyjętego w cytowanym orzeczeniu Trybunału Konstytucyjnego mogą uchodzić za osoby pełniące funkcje publiczne - nie są pracownikami Spółki. Żądanie wniosku Stowarzyszenia dotyczyło informacji o pracownikach, a zgodnie z definicją pracownika wynikającą z art. 2 Kodeksu Pracy, pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę. Członkowie Zarządu natomiast świadczą usługi zarządcze na podstawie umowy o zarządzanie, która nie jest wymieniona w enumeratywnym katalogu z art. 2 Kodeksu Pracy, co powoduje, że zgodnie z kodeksową definicją - nie są jej pracownikami. Zatem Spółka odpowiadając na wniosek Stowarzyszenia kierowała się jego literalnym brzmieniem, bowiem brak podstaw do domniemania intencji wnioskodawcy, a w konsekwencji - rozszerzania jego zakresu ponad ten, jaki wprost wynika z jego treści.

Wojewódzki Sąd Administracyjny zważył, co następuje:

Na wstępie należy wyjaśnić, że prawo do sądu określone zostało w art. 45 ust.1 Konstytucji RP oraz art. 6 ust. 1 Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności sporządzonej w Rzymie w dniu 4 listopada 1950 r. (Dz.U. z 1993 r., nr 61, poz. 284 ze zm.), ratyfikowanej przez Rzeczpospolitą Polską (art. 9, art. 87 ust. 1, art. 89 ust. 1 pkt 2 Konstytucji RP). Nadto Trybunał Konstytucyjny w uchwale z dnia 25 stycznia 1995 r. W 14/94, (Dz.U. nr 14, poz. 67, OTK 1995/1/19) wskazał, że na prawo do sądu składa się także element materialny – możność prawnie skutecznej ochrony praw strony na drodze sądowej w ramach odpowiednio ukształtowanej procedury. Na podstawie art. 1 § 1 ustawy z dnia 25 lipca 2002 r. Prawo o ustroju sądów administracyjnych (t.j. Dz.U. z 2017 r., poz. 2188 ze zm.) sądy administracyjne sprawują wymiar sprawiedliwości w zakresie swojej właściwości przez kontrolę działalności administracji publicznej, która – zgodnie z art. 1 § 2 tej ustawy – sprawowana jest pod względem zgodności z prawem, jeżeli przepisy szczególne nie stanowią inaczej. Stosownie natomiast do treści art. 3 § 1 i 2 pkt 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (t.j. Dz.U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm., zwanej: P.p.s.a.), kontrola działalności administracji publicznej przez sądy administracyjne obejmuje w szczególności orzekanie w sprawach skarg na decyzje, postanowienia administracyjne. Tylko zatem stwierdzenie, iż zaskarżona decyzja została wydana z naruszeniem prawa materialnego, które miało wpływ na wynik sprawy, z naruszeniem prawa dającym podstawę do wznowienia postępowania administracyjnego lub z innym naruszeniem przepisów postępowania, jeżeli mogło mieć ono istotny wpływ na wynik sprawy, może skutkować uchyleniem przez Sąd zaskarżonego aktu (art. 145 § 1 pkt. 1 lit. a, b, c ustawy). Sąd uwzględniając skargę stwierdza nieważność decyzji lub postanowienia w całości lub części, jeżeli zachodzą przyczyny określone w art. 156 Kodeksu postępowania administracyjnego lub w innych przepisach (art. 145 § 1 pkt 2 p.p.s.a.). Natomiast na podstawie art. 134 § 1 p.p.s.a. sąd rozstrzyga w granicach danej sprawy nie będąc jednak związany zarzutami i wnioskami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Natomiast przeprowadzone w określonych na wstępie ramach badanie zgodności z prawem zaskarżonej decyzji nie wykazało, że została ona wydana z naruszeniem przepisów prawa.

Przechodząc do merytorycznego rozpoznania skargi w pierwszej kolejności wyjaśnić należy, że ustawa o dostępie do informacji publicznej jest ustawą szczególną, regulującą w sposób kompleksowy kwestie związane z prawem dostępu do informacji publicznej; jej uregulowania decydują o trybie postępowania w tych sprawach, a przepisy Kodeksu postępowania administracyjnego mogą znaleźć zastosowanie wyłącznie wtedy, gdy przepisy ww. ustawy tak stanowią. Ustawa o dostępie do informacji publicznej odsyła zaś do przepisów Kodeksu postępowania administracyjnego w art. 16 ust. 2, odnosząc stosowanie przepisów tego kodeksu jedynie do decyzji o odmowie udostępnienia informacji publicznej oraz o umorzeniu postępowania o udostępnienie informacji w przypadku określonym w art. 14 ust. 2.

Natomiast spór w rozpoznawanej sprawie obejmuje ocenę czy Spółka w załatwieniu wniosku strony skierowanego w trybie dostępu do informacji publicznej prawidłowo procedowała, a w efekcie w sposób przewidziany prawem załatwiła żądanie wnioskodawcy tj. prawidłowo ograniczyła dostęp do informacji publicznej ze względu na ochronę dóbr osobistych osoby fizycznej – pracowników Spółki

Zdaniem Skarżącej stosownie do art. 5 ust. 2 u.d.i.p., prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu ze względu na prywatność osoby fizycznej, z wyłączeniem osób pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji. Zatem, obowiązkiem jest udzielenie informacji dotyczącej każdego, kto pełni funkcję w organach władzy publicznej lub wykonuje powierzone mu przez instytucje państwowe lub samorządowe zadania i przez to uzyskuje wpływ na treść decyzji o charakterze ogólnospołecznym, a Spółka nie podjęła się jednak w żaden sposób analizy obowiązków zatrudnionych osób ani nie wykazała bezspornie, że w ramach wykonywanych dla Spółki zadań nie mają one wpływu na treść decyzji przez nią podejmowanych.

Natomiast Spółka wskazuje, że żądanie wniosku Stowarzyszenia dotyczyło informacji o pracownikach, a zgodnie z definicją pracownika wynikającą z art. 2 Kodeksu Pracy, pracownikiem jest osoba zatrudniona na podstawie umowy o pracę, powołania, wyboru, mianowania lub spółdzielczej umowy o pracę. Członkowie Zarządu Spółki natomiast nie należą do tej kategorii bowiem świadczą usługi zarządcze na podstawie umowy o zarządzanie. Zatem Spółka kierując się jego literalnym brzmieniem wniosku nie miała podstaw do domniemania intencji wnioskodawcy i- rozszerzania jego zakresu ponad ten, jaki wprost wynika z jego treści. Skoro więc dane osobowe pracowników są chronione i udostępniane jedynie za ich zgodą to Spółka ujawniając je zgodnie z wnioskiem Stowarzyszenia nie tylko uchybiłaby obowiązkowi ochrony danych pracowników, ale mogłaby narazić się na zarzut naruszenia dóbr osobistych pracowników.

Przechodząc zatem do rozpatrzenia przedmiotowej sprawy wskazać należy, że sporne zagadnienie było już przedmiotem analizy tut. Sądu, m.in. w wyroku z 23 maja 2019 r. o sygn. akt III SAB/Gl 16/19, którego pogląd skład orzekający w niniejszej sprawie w pełni podziela.

W pierwszej kolejności należy zatem zauważyć, że zgodnie z art. 1 ust. 1 u.d.ip., każda informacja o sprawach publicznych stanowi informację publiczną w rozumieniu ustawy i podlega udostępnieniu na zasadach i w trybie określonych w niniejszej ustawie. Natomiast przepis art. 4 ust. 1 powołanej ustawy określa katalog podmiotów zobowiązanych do udostępniania informacji publicznych, wśród których obok organów administracji publicznej są również wymienione podmioty reprezentujące osoby lub jednostki organizacyjne, które wykonują zadania publiczne lub dysponują majątkiem publicznym, oraz osoby prawne, w których Skarb Państwa, jednostki samorządu terytorialnego lub samorządu gospodarczego albo zawodowego mają pozycję dominującą w rozumieniu przepisów o ochronie konkurencji i konsumentów (art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy).

Bezspornym jest że Spółkę należy zaliczyć do podmiotów zobowiązanych do udostępnienia informacji publicznej na gruncie wyżej powoływanej ustawy. Słusznie wskazywał bowiem Naczelny Sąd Administracyjny, że podczas prac nad ustawą o dostępie do informacji publicznej przyjęto, że majątek publiczny oznacza mienie państwowe, komunalne oraz mienie należące do sektora finansów publicznych oraz mienie należące do banków i spółek prawa handlowego, w których Skarb Państwa posiada ponad 50 procent udziałów w kapitale zakładowym (Biuletyn Komisji nr. 3967/III). W identyczny sposób pojęcie majątku publicznego rozumiane jest w orzecznictwie sądów administracyjnych. Tak więc okoliczność iż Spółka posiada także swój własny majątek, pozostaje bez znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy, (zob. wyrok NSA z dnia 12 kwietnia 2019 r., sygn. akt I OSK 881/18). Przepis art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy wiąże bowiem pozycję dominującą osoby prawnej ze strukturą kapitałową spółki. Już spełnienie tylko tej przesłanki czyni Spółkę podmiotem zobowiązanym do udostępnienia informacji publicznej. Tym samym uznać należało, że Spółka jako osoba prawna spełnia przesłanki określone w części drugiej powołanego art. 4 ust. 1 pkt 5 ustawy. Majątek tego podmiotu, jeśli idzie o informację publiczną, powinien podlegać zatem takim samym zasadom transparentności i społecznego nadzoru jak majątek będący własnością podmiotów określonych w art. 4 ust. 1 u.d.i.p. Zatem na gruncie ustawy o dostępie do informacji publicznej Sąd uznał, iż regulacje prawne zawarte w tej ustawie mają doń zastosowanie i niewątpliwie jest to podmiot co do zasady zobowiązany do udostępnienia informacji publicznej.

Rozważenia wymaga jednak zakres informacji, jakie podlegają ujawnieniu w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznych. Nie może być bowiem wątpliwości co do tego, że chociaż ustawa o dostępie do informacji publicznej daje prawo do uzyskania informacji o sprawach publicznych, nie przyznaje jednak uprawnienia do otrzymania każdej informacji będącej w posiadaniu adresata wniosku, a co za tym idzie, nie wszystkie działania podmiotów wymienionych w art. 61 ust. 1 Konstytucji RP będą związane z powstaniem informacji publicznej. Jeżeli informacja dotyczy sfery prywatnej, niezwiązanej z działalnością państwa, nie podlega udostępnieniu, nawet jeżeli znajduje się w aktach sprawy prowadzonej przez organ. Konsekwencją przyjęcia takiego poglądu jest też uznanie, że część dokumentów służących jedynie potrzebom podmiotu zobowiązanego, pomimo że związana jest z jego działalnością, nie jest informacją publiczną i nie podlega ujawnieniu (dokumenty wewnętrzne).

Przenosząc powyższe rozważania na grunt niniejszej sprawy należy wskazać, że nie wszystkie dane, których udostępnienia żądała Skarżąca podlegają ujawnieniu w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej. Dla porządku należy przypomnieć, że wniosek zawierał żądanie udzielenia informacji o łącznie wypłaconych nagrodach w spółce w latach 2017-2018, informacji o nagrodach wypłaconych w roku 2018 każdemu pracownikowi poprzez podanie imienia, nazwiska, kwoty oraz uzasadnienia przyznania nagrody, informacji o łącznie wypłaconych premiach w spółce w latach 2017-2018 oraz informacji o premiach wypłaconych w roku 2018 każdemu pracownikowi poprzez podanie imienia, nazwiska, kwoty oraz uzasadnienia przyznania nagrody. Podzielając stanowisko Skarżącej co do konieczności zapewnienia społecznej kontroli nad działaniami podmiotów gospodarujących mieniem państwowym, przyczyniającej się jednocześnie do budowania wobec nich powszechnego zaufania i eliminowania ewentualnych patologii, Sąd zauważa jednak, że o ile ilość środków publicznych wydatkowanych na wynagrodzenie (w tym także nagrody i premie) stanowi jawną informację publiczną, o tyle już wynagrodzenia poszczególnych pracowników Spółki, nie pełniących funkcji publicznych takowego przymiotu jawnego z mocy prawa nie ma. Wysokość wynagrodzenia, składniki nań składające się w przypisanych im konkretnych kwotach, nagrody i premie pracownika nie będącego osobą funkcyjną, nie pełniącego roli piastuna organu, nie stanowią informacji publicznej udostępnianej na tożsamych zasadach co wysokość wynagrodzenia (i jego poszczególne składniki) pracownika pełniącego funkcję publiczną. Warto w tym miejscu wskazać także stanowisko Trybunału Konstytucyjnego, który w wyroku z dnia 20 marca 2006 r. (sygn. K 17/05) dokonał wykładani pojęcia "osoby pełniącej funkcję publiczną" na tle stosowania art. 5 ust. 2 u.d.i.p wskazując, że "nie jest też możliwe precyzyjne i jednoznaczne określenie, czy i w jakich okolicznościach osoba funkcjonująca w ramach instytucji publicznej będzie mogła być uznana za sprawującą funkcję publiczną. Nie każda osoba publiczna będzie tą, która pełni funkcje publiczne. Sprawowanie funkcji publicznej wiąże się z realizacją określonych zadań w urzędzie, w ramach struktur władzy publicznej lub na innym stanowisku decyzyjnym w strukturze administracji publicznej, a także w innych instytucjach publicznych. Wskazanie, czy mamy do czynienia z funkcją publiczną, powinno zatem odnosić się do badania, czy określona osoba w ramach instytucji publicznej realizuje w pewnym zakresie nałożone na tę instytucję zadanie publiczne. Chodzi zatem o podmioty, którym przysługuje co najmniej wąski zakres kompetencji decyzyjnej w ramach instytucji publicznej. Nie każdy, zatem pracownik takiej instytucji będzie tym funkcjonariuszem, którego sfera chronionej prywatności może być zawężona z perspektywy uzasadnionego interesu osób trzecich, realizującego się w ramach prawa do informacji". Tym samym w każdej instytucji publicznej wykonującej zadania publiczne jest strefa chronionej prywatności podmiotów wykonujących w niej zadania jej przynależne. W przytoczonym powyżej wyroku TK stwierdził także, iż podejmując próbę wskazania ogólnych cech, jakie będą przesądzały o tym, że określony podmiot sprawuje funkcję publiczną, można bez większego ryzyka błędu uznać, iż chodzi o takie stanowiska i funkcje, których sprawowanie jest równoznaczne z podejmowaniem działań wpływających bezpośrednio na sytuację prawną innych osób lub łączy się, co najmniej z przygotowywaniem decyzji dotyczących innych podmiotów. Spod zakresu funkcji publicznej wykluczone są, zatem takie stanowiska, choćby pełnione w ramach organów władzy publicznej, które mają charakter usługowy lub techniczny. Za osobę pełniącą funkcję publiczną należy, zatem uznać każdego, kto wykonując zadania w organach władzy publicznej lub też w strukturach osób prawnych i jednostek organizacyjnych nieposiadających osobowości prawnej, jeżeli tylko jego zadania posiadają związek z dysponowaniem majątkiem państwowym lub samorządowym albo zarządzaniem sprawami związanymi z wykonywaniem swoich funkcji przez szeroko rozumiane Państwo. Nie ma przy tym znaczenia, na jakiej podstawie prawnej taka osoba wykonuje funkcję publiczną (por. wyrok NSA z dnia 8 lipca 2015 r., sygn. akt I OSK 1530/14, wszystkie przywoływane w uzasadnieniu orzeczenia sądów administracyjnych są dostępne w internetowej Centralnej Bazie Orzeczeń Sądów Administracyjnych pod adresem orzeczenia.nsa.gov.pl., w skrócie: CBOSA).

Podsumowując tę część rozważań należy zatem dojść do wniosku, że żądanie Skarżącej w części, w jakiej odnosi się do nagród i premii pracowników Spółki nie pełniących funkcji publicznych nie znajduje podstaw w obowiązujących przepisach.

Z całą pewnością udostępnieniu w trybie powoływanej ustawy podlegają natomiast informacje o łącznej sumie wypłaconych przez Spółkę premii i nagród – i kwestia ta została załatwiona pismem z podaniem żądanych informacji.

Natomiast co do wysokości wypłaconych nagród i premii w poszczególnych latach osobom pełniącym w Spółce rolę piastuna organu –Sąd uznaje zasadność twierdzenia Spółki o braku żądania w tym zakresie.

Zauważyć należy, że prawo do uzyskiwania informacji w trybie ustawy o dostępie do informacji publicznej nie jest prawem bezwzględnym, doznając pewnych ograniczeń w zakresie uregulowanym ustawą. Tym samym ustawa o dostępie do informacji publicznej daje podstawę podmiotowi do odmowy udzielenia odpowiedzi jeżeli udostępnieniu podlegałyby tzw. dane wrażliwe podlegające ochronie z mocy art. 5 ust. 1, ust. 2 i ust. 2a u.d.i.p. Stosownie do tych unormowań prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu w zakresie i na zasadach określonych w przepisach o ochronie informacji niejawnych oraz o ochronie innych tajemnic ustawowo chronionych (ust. 1). Prawo do informacji publicznej podlega ograniczeniu także ze względu na prywatność osoby fizycznej lub tajemnicę przedsiębiorcy. Ograniczenie to nie dotyczy informacji o osobach pełniących funkcje publiczne, mających związek z pełnieniem tych funkcji, w tym o warunkach powierzenia i wykonywania funkcji, oraz przypadku, gdy osoba fizyczna lub przedsiębiorca rezygnują z przysługującego im prawa (ust. 2).

Podkreślić więc należy, że Spółka nie neguje prawa Stowarzyszenia do żądania informacji o wynagrodzeniach członków zarządu ale odmawia podania żądanych we wniosku danych dotyczących kadr pracowniczej i uzasadnia to prawem do prywatności pracowników oraz koniecznością ochrony ich danych osobowych w myśl art. 5 ust. 2 powoływanej ustawy.

Podkreślenia wymaga, że w sytuacji, gdy wnioskodawca żąda udzielenia informacji, która nie jest informacją publiczną, organ nie ma obowiązku wydawania decyzji o odmowie udzielenia informacji, lecz zawiadamia jedynie wnoszącego, że żądane dane nie mieszczą się w pojęciu objętym przedmiotową ustawą. Natomiast w razie stwierdzenia, że informacje, o które wnioskuje strona są co do zasady objęte zakresem wskazanej ustawy, nie podlegają jednak udostępnieniu ze szczególnych powodów (np. właśnie ze względu na konieczność ochrony życia prywatnego pracowników), organ ma obowiązek wydać odmowną decyzję administracyjną, w której uzasadni szczegółowo, dlaczego odmówił wnioskującemu dostępu do poszczególnych informacji.

W niniejszej sprawie Spółka sprostała tym wymogom prawnym i wydała decyzję administracyjną mając na względzie jednoznacznie wyartykułowany we wniosku zakres żądania Strony. Natomiast z analizy wniosku nie wynika aby Skarżąca wnosiła o informację publiczną, do których ujawnienia Spółka jest zobligowana – tj. wysokość nagród i premii przyznanych osobom pełniącym funkcje publiczne. Takiego żądania wniosek nie zawiera, ograniczając się jedynie do ogólnego pojęcia - pracowników. Tym samym skoro Strona inicjuje dane postępowanie to konkretne zapisy jej wniosku wytyczają granice jego procedowania. Zatem jeśli celem działania Stowarzyszenia było pozyskanie określonej informacji publicznej to Strona zobligowana była do rzetelnego, jednoznacznego jej wyartykułowania – czego nie uczyniła. Taką konkluzję potwierdza także "wzorkowe", "kopiuj-wklej" wnoszenie skargi przez Skarżącą, gdyż kwestionowanie zaskarżonej decyzji zostało opracowane na skardze w sprawie C S.A.

Konkludując przedstawione okoliczności faktyczne i prawne rozpoznawanej sprawy należało stwierdzić, że w zakresie w jakim żądane informacje nie podlegają udostępnieniu ze względu na ochronę prawa do prywatności pracowników Spółki nie pełniących funkcji publicznych, Spółka zobowiązana była do załatwienia sprawy poprzez wydanie odmownej decyzji administracyjnej, co uczyniła. Jeśli Stowarzyszenie chciałoby uzyskać informacje dotyczące gratyfikacji finansowych członków zarządu Spółki winno wystąpić ze stosownym wnioskiem w konkretnym, jasno brzmiącym zakresie.

Mając na względzie powyższe Sąd orzekł jak w sentencji wyroku stosownie do art. 151 P.p.s.a.