Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia WSA Aleksandra Kiersnowska - Tylewicz Sędziowie Sędzia WSA Edyta Podrazik (spr.) Asesor WSA Jan Szuma Protokolant: st. sekr. sąd. Monika Pancewicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 sierpnia 2019 r. sprawy ze skargi [...] sp. z o.o. sp. k. z siedzibą w [...] na decyzję Samorządowego Kolegium Odwoławczego z dnia [...] r. nr [...] w przedmiocie umorzenia postępowania administracyjnego oddala skargę

Burmistrz Miasta i Gminy W. decyzją z dnia [...] r., nr [...], działając na podstawie art. 105 § 1 ustawy z dnia 14 czerwca 1960 r. Kodeks postępowania administracyjnego (Dz. U. z 2017 r., poz. 1257 ze zm.; dalej: "K.p.a."), umorzył postępowanie administracyjne w sprawie ustalenia warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie kilku budynków usługowych na terenie działek o nr ewid.[...], [...], [...] położonych we W. przy ulicy [...].

W uzasadnieniu organ I instancji wyjaśnił, że w dniu [...] r. [...] Sp. z o.o. sp. k. złożyła wniosek o ustalenie warunków zabudowy dla inwestycji polegającej na budowie kilku budynków usługowych na terenie działek nr [...], [...], [...] położonych we W. przy ulicy [...]. Jak wynika ze złożonych wyjaśnień, projektowane budynki będą tworzyły dwa obiekty, przy czym jeden będzie zawierał 3 budynki wydzielone ścianami oddzielenia pożarowego w pionie - od fundamentów do przekrycia dachu. Wnioskodawca podkreślił przy tym, że zgodnie z § 210 Rozporządzenia Ministra Infrastruktury z dnia 12 kwietnia 2002 r. w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1422; dalej: "R.w.t.b."), takie budynki mogą być traktowane jako odrębne budynki.

Przechodząc do meritum organ uznał, że planowana jest budowa kompleksu (centrum handlowego) składającego się z dwóch obiektów wolnostojących, przy czym jeden będzie zawierał trzy budynki wydzielone ścianami oddzielenia pożarowego, o powierzchni sprzedaży wynoszącej 4022 m2, zaś drugi budynek ma stanowić odrębny obiekt sklasyfikowany jako administracyjno-garażowy. Tym samym zamierzenie inwestycyjne, jakie chce zrealizować inwestor, zgodnie z art. 2 pkt. 19 ustawy o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym (Dz. U. 2017, poz. 1073 ze zm.; dalej: "u.p.z.p.") należy potraktować jako całość techniczno-użytkową przeznaczoną do sprzedaży detalicznej. Inwestycja ma być bowiem realizowana przez tego samego inwestora, na działkach będących własnością tego samego podmiotu, dla których prowadzone są dwie księgi wieczyste. Wszystkie budynki mają korzystać z tej samej infrastruktury (ten sam układ komunikacyjny, wjazd oraz wyjazd, drogi pożarowe, te same parkingi). Funkcjonowanie całego kompleksu budynków ma się opierać nie tylko na wspólnych urządzeniach infrastruktury, ale będzie również ściśle ze sobą związane gospodarczo. Należało uznać, że fakt konstrukcyjnej samodzielności poszczególnych obiektów oraz zachowanie przepisów przeciwpożarowych nie przesądzają o tym, że nie powstaje funkcjonalna i użytkowa całość. Zdaniem organu jest to jeden obiekt (jako cała bryła), w którym powierzchnia sprzedaży wynosić będzie 4022 m2. Z treści art. 2 pkt 19 u.p.z.p. wynika przy tym, że "obiekt handlowy" dla potrzeb ustalania "powierzchni sprzedaży" rozumiany jest przez ustawodawcę nie jako budynek, lecz jako całość techniczno-użytkowa, przeznaczona do sprzedaży detalicznej. Tymczasem obiekt handlowy o powierzchni sprzedaży przekraczającej 2000 m2 może być realizowany wyłączenie na podstawie regulacji miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Odnosząc się natomiast do powoływanego przez stronę rozporządzenia wskazano, że jest ono aktem wykonawczym do ustawy Prawo budowlane, a ustalenie warunków zabudowy następuje w oparciu o ustawę o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Przepisy wskazanego rozporządzenia mają zastosowanie dopiero na etapie uzyskiwania decyzji o zatwierdzeniu projektu budowlanego i udzieleniu pozwolenia na budowę.

W odwołaniu z dnia [...] r. do Samorządowego Kolegium Odwoławczego [...] Sp. z o. o. Sp. k. wniosła o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia organowi I instancji. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie art. 2 ust. 19 u.p.z.p. w zw. z art. 10 ust. 3a i ust. 3b u.p.z.p., art. 7 K.p.a., art. 12 § 1 K.p.a., art. 77 § 1 K.p.a. i art. 80 K.p.a.

Uzasadniając złożone odwołanie spółka zanegowała zaprezentowane przez organ I instancji stanowisko, iż wspólne dla czterech odrębnych budynków instalacje i urządzenia techniczne, przejazdy i parkingi, które w rozumieniu Prawa budowlanego stanowią urządzenia budowlane przesądzały, że trzy bądź cztery projektowane budynki stanowią "całość techniczno-użytkową" jednego obiektu handlowego. Powierzchnie sprzedaży projektowanych budynków nie sumują się bowiem mimo posiadania wspólnej infrastruktury technicznej. Również objęcie jednym wnioskiem czterech odrębnych budynków, jak też okoliczność, iż wszystkie te budynki mają być realizowane przez tego samego inwestora oraz na działkach należących do tego samego podmiotu nie świadczy o tym, że planowana inwestycja stanowi całość techniczno-użytkową.

Dalej wskazano, iż wszystkie cztery odrębne budynki będą mogły funkcjonować samodzielnie, a twierdzenie organu, iż funkcjonowanie projektowanych czterech odrębnych budynków będzie ściśle ze sobą związane gospodarczo, nie znajduje potwierdzenia w materiale dowodowym.

Samorządowe Kolegium Odwoławcze decyzją z dnia [...] r., nr [...], działając na podstawie art. 138 § 1 pkt 1 K.p.a., utrzymało w mocy zaskarżoną decyzję organu I instancji w całości.

Uzasadniając wydane rozstrzygnięcie organ odwoławczy podzielił stanowisko organu I instancji w kwestii niedopuszczalności ustalania warunków zabudowy dla wnioskowanych obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m2 w drodze decyzji o warunkach zabudowy.

Ustosunkowując się do podnoszonych w odwołaniu zarzutów wskazano, że postępowanie w sprawie ustalenia warunków zabudowy stanowi wstępny etap procesu inwestycyjnego. W postępowaniu tym organ określa w kontekście ładu przestrzennego czy dana inwestycja i jej funkcja jest dopuszczalna na danym terenie. W toku tego postępowania organ związany jest wnioskiem inwestora o ocenie dopuszczalności realizacji danej inwestycji w kontekście wymogów określonych ustawą o planowaniu i zagospodarowaniu przestrzennym. Ocenie podlega więc całe zamierzenie inwestycyjne wskazane przez inwestora we wniosku. Dopuszczone decyzją warunki zabudowy odnoszą się bowiem do całego zamierzenia inwestycyjnego, nie zaś do poszczególnych jego elementów. Z uwagi na zakres inwestycji, która podlega ocenie w toku postępowania o ustalenie warunków zabudowy, w ocenie organu odwoławczego powierzchnię sprzedaży należy więc odnosić do całej inwestycji objętej wnioskiem. Nie ma bowiem racjonalnych powodów do uznania, że kilka budynków o charakterze usługowym znajdujących się na tym samym terenie, korzystających z tej samej infrastruktury technicznej i objętych jednym wnioskiem, których łączna powierzchnia sprzedaży przekracza 2000 m2 nie podlegała normie art. 10 ust. 3a i 3b u.p.z.p. Tym bardziej, że inwestorem jest ten sam podmiot, a obiekty będą ze sobą powiązane (stanowić będą ciąg budynków), zaś inwestycja będzie obsługiwana przez wspólny wewnętrzny układ komunikacyjny (drogi manewrowe oraz miejsca parkingowe). Zdaniem organu odwoławczego uznanie, że dla tak określonej inwestycji nie ma zastosowania art. 10 ust. 3a i 3b z uwagi na to, że żaden z 4 budynków nie przekracza 2000 m2 powierzchni sprzedaży stanowiłoby obejście prawa, zapobiegającego lokalizowania obiektów wielkopowierzchniowyeh poza obszarami wskazanymi w planie miejscowym.

W skardze z dnia [...] r. do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Poznaniu [...] Sp. z o.o. Sp. k. działając na podstawie art. 145 § 2 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi (Dz. U. z 2018 r., poz. 1302 ze zm.; dalej: "P.p.s.a.") wniosła o stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w całości, ewentualnie na podstawie art. 145 § 1 pkt 1 lit. c P.p.s.a. o uchylenie zaskarżonej decyzji w całości oraz poprzedzającej ją decyzji organu I instancji, a także o zasądzenie od organu na rzecz skarżącej zwrotu kosztów postępowania, w tym kosztów zastępstwa procesowego według norm przepisanych wraz z opłatą skarbową od pełnomocnictwa w wysokości 17,00 zł. Zaskarżonej decyzji zarzuciła naruszenie art. 2 pkt 19 u.p.z.p. w zw. z art. 10 ust. 3a i ust. 3b u.p.z.p., art. 138 § 2 K.p.a. w zw. z art. 7 k.p.a. i art. 77 § 1 K.p.a. w zw. z art. 12 § 1 K.p.a., art. 80 K.p.a., art. 107 § 4 K.p.a. w zw. z art. 8 § 1 K.p.a., art. 9 K.p.a. i art. 11 K.p.a., a nadto art. 107 § 1 pkt 2 K.p.a. poprzez jego niezastosowanie i niewskazanie w zaskarżonej decyzji daty jej wydania, co stanowi podstawę do stwierdzenia nieważności decyzji w całości na podstawie art. 156 § 1 pkt 2 K.p.a.

W uzasadnieniu skarżąca powtórzyła zarzuty zawarte w odwołaniu. Podkreśliła, że projektowane budynki będą posiadały niezależną konstrukcję i układ funkcjonalny, odrębne wejścia, przyłącza i nie będą połączone komunikacyjnie. Istnieje więc techniczno-użytkowa odrębność przedmiotowych czterech budynków i brak jest podstaw do sumowania ich powierzchni sprzedaży. Każdy z budynków może samodzielnie pełnić wyznaczoną dla niego funkcję.

Wskazano również, że organ odwoławczy całkowicie pominął zmianę wniosku o ustalenie warunków zabudowy, dokonaną pismem datowanym na dzień [...] r. (pismo błędnie datowano na rok 2017, zamiast 2018), skierowanym do Samorządowego Kolegium Odwoławczego. W piśmie tym wskazano, iż wniosek dotyczy 4 odrębnych budynków: w budynkach 1-3 planuje się prowadzenie sprzedaży, a budynek 4 będzie miał przeznaczenie administracyjno-garażowe. Skarżąca podała, iż projektowane budynki nie będą tworzyły dwóch obiektów, lecz cztery obiekty, tj. cztery odrębne budynki w rozumieniu § 210 rozporządzenia Ministra Infrastruktury w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budynki i ich usytuowanie. Określono również maksymalna powierzchnię sprzedaży odrębnie dla każdego budynku nr 1-3 (budynek nr 1 ok. 1217 m2; budynek nr 2 ok. 1308 m2, budynek nr 3 ok. 1497 m2). Zmiana obejmowała wyraźne oddzielenie budynków nr 1-4 jako samodzielnych, niezależnych od siebie obiektów. Po dokonanej zmianie wniosku organ winien był ponownie ocenie możliwość wydania decyzji o ustaleniu warunków zabudowy.

Skarżąca podniosła następnie, że zgodnie z art. 107 § 1 pkt 2 K.p.a. obligatoryjnym elementem decyzji jest data jej wydania, a zaskarżona decyzja organu odwoławczego jej nie posiada. Organ wskazał jedynie, iż decyzję wydał po rozpatrzeniu sprawy w dniu [...] r. na posiedzeniu niejawnym, jednakże nie jest to równoznaczne ze wskazaniem daty wydania decyzji.

W odpowiedzi na skargę Samorządowe Kolegium Odwoławcze wniosło o jej oddalenie, podtrzymując dotychczasowe stanowisko w sprawie.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Poznaniu zważył, co następuje:

Skarga okazała się niezasadna.

Podstawowym i zasadniczym przedmiotem sporu w kontrolowanej przez Sąd sprawie jest charakter prawny planowanego przez skarżącą przedsięwzięcia inwestycyjnego. W przekonaniu strony skarżącej planowana inwestycja polegająca na budowie "kilku budynków usługowych" na terenie działek o nr ewid.[...], [...], [...] położonych we W. przy ulicy [...] nie spełnia bowiem atrybutów obiektu handlowego o powierzchni sprzedaży przekraczającej 2000 m2, wobec czego winny być dla niej wydane warunki zabudowy.

W rozpatrywanej sprawie nie budzi wątpliwości, że nieruchomości objęte wnioskiem o ustalenie warunków zabudowy położone są na terenie, dla którego nie ma obowiązującego miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego, wobec czego zgodnie z art. 4 ust. 2 pkt 2 u.p.z.p. określenie sposobów zagospodarowania i warunków zabudowy winno co do zasady nastąpić w drodze decyzji o warunkach zabudowy i zagospodarowania terenu.

Niemniej jednak, możliwość ustalenia warunków zabudowy w drodze decyzji administracyjnej ograniczają regulacje określające inwestycje, dla których lokalizacji sporządzenie planu miejscowego jest obowiązkowe. Takim przepisem jest art. 10 ust. 3b w zw. z ust. 3a u.p.z.p., zgodnie z którym lokalizacja obiektów handlowych o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m2 może nastąpić wyłącznie na podstawie miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

W kontekście powyższego wyjaśnić należy, że w art. 10 ust. 3a i 3b u.p.z.p. mowa jest o "obiekcie handlowym" (jako całości) i co prawda przepisy u.p.z.p. nie zawierają wprost definicji "obiektu handlowego", to jednak ustawodawca zdefiniował pojęcie "powierzchni sprzedaży". Zgodnie z art. 2 pkt 19 u.p.z.p., przez "powierzchnię sprzedaży" należy rozumieć tę część ogólnodostępnej powierzchni obiektu handlowego stanowiącego całość techniczno-użytkową, przeznaczonego do sprzedaży detalicznej, w której odbywa się bezpośrednia sprzedaż towarów (bez wliczania do niej powierzchni usług i gastronomii oraz powierzchni pomocniczej, do której zalicza się powierzchnie magazynów, biur, komunikacji, ekspozycji wystawowej itp.). Pojęcie "obiekt handlowy" dla potrzeb ustalenia "powierzchni sprzedaży" rozumiane jest więc przez ustawodawcę nie jako budynek, lecz jako całość techniczno - użytkowa przeznaczona do sprzedaży detalicznej.

Przenosząc powyższe na grunt rozpatrywanej sprawy wskazać należy, że we wniosku inicjującym postępowanie inwestor wskazał, że jego przedmiotem jest budowa kilku budynków usługowych na działkach nr [...], [...], [...] przy ulicy [...] we W. (k. 5 – 7 akt adm. organu I instancji). Z uwagi na fakt, że z przedłożonej koncepcji zagospodarowania terenu wynika, że budynki oznaczone na mapie numerami 1, 2 i 3 stanowią jeden obiekt, a projektowany budynek nr 4 stanowi odrębną bryłę (k. 8 akt adm. organu I instancji), organ I instancji wezwał inwestora do wskazania, czy wnioskowane budynki będą tworzyć dwa obiekty (k. 37 akt adm. organu I instancji). W odpowiedzi inwestor wskazał, że projektowane budynki będą tworzyły dwa obiekty, przy czym jeden będzie zawierał 3 budynki wydzielone ścianami oddzielenia przeciwpożarowego w pionie – od fundamentów do przekrycia dachu, co zgodnie z § 210 R.w.t.b. traktowane jest jako odrębne budynki. W planowanych budynkach usługowych przewiduje się prowadzenie sprzedaży, przy czym w budynku nr 1 powierzchnia sprzedaży wyniesie ok. 1217 m2, w budynku nr 2 ok. 1308 m2, a w budynku nr 3 ok. 1497 m2. Maksymalna powierzchnia sprzedaży dla całej inwestycji wynosi ok. 4022 m2. Kompleks będzie stanowił budowę centrum handlowego (k. 42 akt adm. organu I instancji).

Zdaniem Sądu analiza akt sprawy nie pozostawia wątpliwości co do tego, że przedmiotowa inwestycja ma polegać na budowie dwóch obiektów budowlanych, z czego jeden z nich to planowany budynek administracyjno-garażowy, a drugi z nich to budynek, będący obiektem handlowym, w którym ma być prowadzona sprzedaż. Co prawda inwestor nazwał 3 części, wydzielone wewnątrz obiektu handlowego poprzez ściany pożarowe, osobnymi budynkami, to jednak niewątpliwie części te znajdują się w jednym obiekcie (k. 8 akt adm. organu I instancji), który, jak wskazał sam inwestor, ma stanowić centrum handlowe. Również z projektu elewacji wskazanego obiektu wynika, że w istocie będzie on stanowić centrum handlowe o nazwie "Karuzela", o czym świadczą jednolite szyldy umieszczone na całej długości elewacji. Ze szkicu elewacji projektowanego budynku wyraźnie wynika, że obiekt, w którym ma odbywać się sprzedaż stanowi całość pod względem architektonicznym (k. 31 i 32 akt adm. organu I instancji). Z koncepcji zagospodarowania terenu wynika również, że planowany obiekt handlowy, a także budynek administracyjno-garażowy, obsługiwany będzie przez wspólny wewnętrzny układ komunikacyjny (drogi manewrowe, wjazd i wyjazd oraz miejsca parkingowe) (k. 8 akt adm. organu I instancji). Z kolei analiza warunków dostępu do mediów wskazuje, że inwestor uzyskał zapewnienie dostaw energii dla całego obiektu handlowego na działkach [...], [...] i [...] jako całości (k. 55 akt adm. organu I instancji), a dostęp do gazu również dotyczy budynku handlowo-usługowego na działkach [...] i [...] (k. 53 akt adm. organu I instancji), co potwierdza że planowany obiekt sprzedażowy traktowany jest jako całość techniczno-użytkowa.

Mając powyższe na uwadze, zdaniem Sądu stanowisko organów o konieczności zsumowania powierzchni sprzedaży 3 części wydzielonych w bryle obiektu handlowego za pomocą ścian oddzielenia przeciwpożarowego należało uznać za prawidłowe. W konsekwencji więc Burmistrz Miasta i Gminy W. zasadnie umorzył postępowanie w przedmiocie wydania warunków zabudowy dla planowanej inwestycji, która z uwagi na powierzchnię sprzedaży przekraczającą 2000 m2 wymaga dla swojej lokalizacji stosownych zapisów planu miejscowego.

Odnosząc się do twierdzenia skarżącej, iż części wydzielone w bryle obiektu stanowią 3 odrębne budynki wyjaśnić należy, że powoływany przez stronę § 210 R.w.t.b. znajduje się w rozdziale "bezpieczeństwo pożarowe", zawierającym przepisy przeciwpożarowe określające wymagania dotyczące bezpieczeństwa pożarowego budynków lub ich części, wynikające z ich przeznaczenia i sposobu użytkowania, wysokości lub liczby kondygnacji, a także położenia w stosunku do poziomu terenu oraz do innych obiektów budowlanych. To właśnie na potrzeby bezpieczeństwa przeciwpożarowego części budynku wydzielone ścianami oddzielenia przeciwpożarowego w pionie mogą (a nie muszą) być traktowane jako odrębne budynki. Ponadto, organ wydający decyzję o warunkach zabudowy nie bada parametrów technicznych danego obiektu, gdyż jest to przedmiotem oceny przy wydawaniu pozwolenia na budowę. Tym samym kwestie związane choćby z istnieniem pomiędzy poszczególnymi częściami obiektu handlowego ścian oddzielenia przeciwpożarowego nie mają w tym postępowaniu istotnego znaczenia. W tej sprawie planowany obiekt, w którym ma być prowadzona sprzedaż, stanowi całość pod względem architektonicznym, ma wspólne media, ma być zrealizowany przez jednego inwestora i zdaniem Sądu stanowi jeden obiekt budowlany, jak również jeden obiekt handlowy. Jedynie dodatkowo wskazać można, że obiektem handlowym w rozumieniu analizowanych przepisów nie musi być wcale jeden budynek, albowiem może go tworzyć wiele budynków czy obiektów handlowych wraz z towarzyszącą im infrastrukturą, o ile będą one stanowić pewną całość techniczno - użytkową.

Co zaś się tyczy pisma skarżącej z dnia [...] r., stanowiącego doprecyzowanie odpowiedzi na wezwanie organu I instancji do złożenia wyjaśnień w przedmiocie złożonego wniosku o wydanie warunków zabudowy wskazać należy, że złożone w nim wyjaśnienia nie mogły przyczynić się do zmiany zajętego w sprawie stanowiska przez organy rozstrzygające w niniejszej sprawie. Choć bowiem w piśmie tym wskazano, że wniosek dotyczy czterech odrębnych budynków, z czego "3 są zblokowane" (k. 27 akt adm. organu II instancji), to ponownie powołano się na § 210 R.w.t.b., który, jak już wskazano, nie ma wpływu na ocenę planowanej inwestycji na etapie warunków zabudowy.

Natomiast odnosząc się do powołanego przez stronę skarżącą wyroku NSA z dnia 10 października 2017 r., sygn. akt II OSK 2398/16 wskazać należy, że został on podjęty na gruncie odmiennego stanu faktycznego sprawy, w której wniosek inwestora obejmował budowę dwóch budynków handlowo-usługowych oraz obiektu gastronomicznego wraz z niezbędną infrastrukturą techniczną, przy czym dla obiektu piętrowego jako powierzchnię sprzedaży podano do 2 000 m2, a dla obiektu parterowego do 1 000 m2. Planowane budynki przewidziane były przy tym do realizacji w znacznym oddaleniu od siebie na stosunkowo dużej działce (powierzchnia ponad 1,2 ha). Tymczasem w rozpoznawanej sprawie wnioskiem zostały objęte dwa obiekty, z czego w jednym z nich (podzielonym przez inwestora na trzy części ścianami oddzielenia przeciwpożarowego) ma być prowadzona sprzedaż, a w drugi ma pełnić jedynie funkcję administracyjno-gospodarczą. To w ramach jednego obiektu o funkcji handlowej doszło do zsumowania powierzchni sprzedaży, a nie w ramach dwóch odrębnych obiektów.

Konkludując, organy rozstrzygające w niniejszej sprawie prawidłowo uznały, że do planowanej zabudowy mają zastosowanie przepisy art. 10 ust. 3a i 3b u.p.z.p. nakazujące lokowanie obiektów o powierzchni sprzedaży powyżej 2000 m2 wyłącznie na podstawie zapisów miejscowego planu zagospodarowania przestrzennego.

Wbrew zarzutom skargi Sąd uznał również za wystarczające oznaczenie daty wydania decyzji Samorządowego Kolegium Odwoławczego poprzez wskazanie, że wydano ją po rozpatrzeniu w dniu [...] r. odwołania skarżącej. Na zwrotnych potwierdzeniach odbioru przesyłki zawierającej wskazaną decyzję organ odwoławczy wyraźnie wskazał, że jest to decyzja z dnia [...] r., nr [...] (k. 38 – 40 akt adm. organu II instancji).

Mając powyższe na uwadze, Sąd działając na podstawie art. 151 P.p.s.a. oddalił skargę jako niezasadną.