Centralna Baza Orzeczeń Sądów Administracyjnych

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie w składzie następującym: Przewodniczący Sędzia NSA Maria Dożynkiewicz Sędziowie: Sędzia NSA Marian Jaździński Sędzia WSA Alicja Polańska /spr/ Protokolant Joanna Zienkowicz po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 14 lipca 2004r. sprawy ze skargi A.B. i C.D.- wspólników spółki cywilnej "A" w B. na decyzję Dyrektora Izby Celnej z dnia [...] Nr [...] w przedmiocie długu celnego o d d a l a skargę.-

Na podstawie zgłoszenia celnego SAD o nr [...] z dnia [...] Dyrektor Urzędu Celnego objął procedurą dopuszczenia do obrotu na polskim obszarze celnym odzież używaną, sortowaną, dezynfekowaną sprowadzoną z [...] przez spółkę cywilną "A" z siedzibą w . - A.B. i C.D.

Do wymiaru cła organ celny przyjął deklarowaną przez importera obniżoną stawkę celną określoną dla towarów pochodzących z państw członkowskich Unii Europejskiej w oparciu o dołączoną do zgłoszenia celnego deklarację eksportera o preferencyjnym pochodzeniu towaru zawartą na fakturze o nr [...] z dnia [...].

Dyrektor Urzędu Celnego wystąpił za pośrednictwem Prezesa Głównego Urzędu Ceł do [...] władz celnych z prośbą o dokonanie weryfikacji deklaracji zawartej na fakturze przedłożonej przez importera wraz ze zgłoszeniem celnym.

Pismem z dnia [...] nr [...][...] władze celne poinformowały polskie organy celne, że towar będący przedmiotem importu nie jest towarem pochodzącym z Unii Europejskiej w rozumieniu Protokołu Nr 4 do Układu Europejskiego.

Na podstawie wskazanej wyżej informacji Dyrektor Urzędu Celnego postanowieniem z dnia [...] o nr [...] wszczął z urzędu postępowanie w sprawie dot. zgłoszenia celnego SAD o nr [...] z dnia [...], a następnie decyzją z dnia [...] nr [...] uznał zgłoszenie celne za nieprawidłowe i ponownie określił kwotę długu celnego, przyjmując do jej wymiaru stawkę celną konwencyjną w wysokości 21,4%.

Od powyższej decyzji odwołanie złożył pełnomocnik Spółki, podnosząc w nim szereg zarzutów dotyczących trybu przeprowadzonego przez Dyrektora Urzędu Celnego postępowania weryfikacyjnego.

Dyrektor Izby Celnej decyzją z dnia [...] nr [...] orzekł o otrzymaniu w mocy zaskarżonej odwołaniem decyzji Dyrektora Urzędu Celnego z dnia [...].

W uzasadnieniu decyzji Dyrektor Izby Celnej stwierdził, że status pochodzenia, zgłoszonej przez skarżącą Spółkę do dopuszczenia do obrotu odzieży, wg obniżonych stawek celnych "UE", był niezgodny ze stanem faktycznym, gdyż przeprowadzona w Niemczech weryfikacja dowodu preferencyjnego pochodzenia odzieży w postaci deklaracji sporządzonej na fakturze przez eksportera wykazała ponad wszelką wątpliwość, iż odzież objęta tym rachunkiem nie posiada statusu preferencyjnego pochodzenia, wynikającego z postanowień Układu Europejskiego. Ponadto, organ odwoławczy wyjaśnił, że możliwość ustalenia, czy dany towar posiada rzeczywiście preferencyjne pochodzenie z Unii Europejskiej, uprawniające do zastosowania obniżonej stawki celnej, leży wyłącznie w gestii władz celnych kraju eksportu. Tylko urzędowe postępowanie wyjaśniające przeprowadzone przez upoważnione władze celne kraju eksportu w trybie art. 32 Protokołu Nr 4 do UE może potwierdzić lub zanegować pochodzenie towaru z Unii Europejskiej zadeklarowane przez importera w zgłoszeniu celnym. W przedmiotowej sprawie Spółka zgłosiła w dokumencie SAD do procedury dopuszczenia do obrotu na polskim obszarze celnym sprowadzoną z krajów Unii Europejskiej odzież używaną, deklarując w polu 31 i 33 zgłoszenia celnego jej preferencyjne pochodzenie i obniżoną stawkę celną, a ponieważ złożone przez Spółkę zgłoszenie celne odpowiadało wymogom formalnym przepisu art. 64 § 1 Kodeksu celnego, organ celny przyjął zgłoszenie i objął towary wnioskowaną procedurą dopuszczenia do obrotu na polskim obszarze celnym, na warunkach określonych w zgłoszeniu. Organ celny w ramach weryfikacji zgłoszenia celnego, zgodnie z art. 70 § 1 Kodeksu celnego, miał prawo uznać, że strona spełniła formalny warunek udokumentowania pochodzenia towaru dla zastosowania obniżonej stawki celnej, zgodnie z obowiązującymi wymogami prawa, a w szczególności przepisu art. 16 Protokołu Nr 4, tzn. przedłożyła dowód pochodzenia w postaci deklaracji eksportera na fakturze. W związku z tym organ uwzględnił wnioskowaną przez stronę w zgłoszeniu celnym obniżoną stawkę celną. Wynik jednakże kontroli celnej, przeprowadzonej po zwolnieniu towaru do obrotu na polskim obszarze celnym (art. 83 § 2 Kodeksu celnego), dowiódł, że towar ten nie miał preferencyjnego pochodzenia z Unii Europejskiej. Organ odwoławczy podniósł także, że organ celny kraju importu nie jest powołany do oceny, w trybie art. 70 § 1 Kodeksu celnego, prawidłowości i rzetelności wystawienia dowodu pochodzenia oraz statusu pochodzenia towarów nim objętych, tzn. oceny, czy prawidłowy formalnie dowód pochodzenia został wystawiony na towar, któremu rzeczywiście przysługuje status produktu "pochodzącego z Unii Europejskiej". Ocena materialna dowodu pochodzenia może być przeprowadzona wyłącznie w trybie art. 32 Protokołu Nr 4 do Układu Europejskiego przez upoważnione do tego władze celne kraju eksportu. Weryfikacja przeprowadzana przez władze celne kraju eksportu jest jedyną przewidzianą przez Protokół Nr 4 formą kontroli dowodów pochodzenia towarów. Wynik tej weryfikacji jest wiążący dla władz celnych kraju importu i nie może być przez nie podważany.

Nie zgadzając się z powyższym rozstrzygnięciem, spółka cywilna "A" - A.B. i C.D. wniosła do Naczelnego Sądu Administracyjnego Ośrodka Zamiejscowego w Szczecinie skargę domagając się w niej uchylenia zaskarżonej decyzji oraz poprzedzającej ją decyzji Dyrektora Urzędu Celnego z dnia [...] nr [...].

W skardze Spółka podniosła zarzut naruszenia:

1/ art. art. 121 § 1, 122, 123, 124, 187§1 oraz art. 191 Ordynacji podatkowej,

2/ art. 13 §1, § 3 pkt 2 i 4, § 4, art. 83 § 3 oraz art. 85 § 1-3 ustawy z dnia 9 stycznia

1997 r. Kodeks celny,

3/ art. art. 5, 6, 16, 21, 24 oraz art. 32 Protokołu Nr 4 dotyczącego definicji pojęcia "produkty

pochodzące" i metod współpracy administracyjnej, stanowiącego załącznik do Układu

Europejskiego ustanawiającego stowarzyszenie między Rzeczpospolitą Polską, a

Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi, sporządzonego w Brukseli

dnia 16 grudnia 1991 r. (Dz. U. z 1994 r. Nr 11, poz. 38 ze zm.),

4/ przepisów rozporządzenia Rady Ministrów z dnia 15 grudnia 1998 r. w sprawie ustanowienia taryfy celnej (Dz. U. Nr 158, poz. 1036).

W uzasadnieniu skargi Spółka podkreśliła, że przeprowadzenie przez organ celny weryfikacji świadectwa pochodzenia (deklaracji na fakturach) może mieć miejsce - zgodnie z art. 32 Protokołu Nr 4 - dopiero wówczas, gdy organy celne kraju importu powezmą uzasadnione wątpliwości co do autentyczności tych świadectw lub zawartych w nich danych, tymczasem w przedmiotowej sprawie organy celne nie wskazały istnienia uzasadnionych wątpliwości. Według skarżącej Spółki, powodem przeprowadzenia weryfikacji dowodów pochodzenia odzieży była zmiana interpretacji przepisów europejskich, bowiem we wrześniu 1999 r. Komisja Europejska, wskazała że noszenie odzieży może być traktowane wyłącznie jako tzw. czynność niewystarczającej obróbki bądź przetworzenia (czynność minimalna) wskutek czego nie można uznać odzieży używanej (noszonej) w danym kraju Unii Europejskiej za pochodzącą z tego kraju. Zdaniem Spółki, importerzy odzieży używanej nie mieli i nie mogli mieć wpływu na prawidłowość danych zawartych w dokumentach wystawionych przez osoby i instytucje zagraniczne, nie można więc im zarzucić braku należytej staranności przy dokonywaniu importu, tym bardziej że kwestia pochodzenia odzieży importowanej nie budziła w tym czasie wątpliwości. W sprawie należało uwzględnić europejskie prawo o odpadach, zwłaszcza rozporządzenie Rady (EEC) Nr 159/93 z dnia 1 lutego1993 r. w sprawie nadzoru i kontroli nad przesyłkami odpadów przesyłanymi wewnątrz oraz poza obszar Wspólnot Europejskich, zgodnie z którymi - niezależnie od tego, czy noszenie odzieży może być uznane za wystarczającą obróbkę lub przetworzenie, czy też nie - zebrany tekstylny towar stanowi odpad, co oznacza że nie może być eksportowany jako odzież nowa z kodem 61/63 taryfy celnej, ani - o ile nie jest sortowany - jako odzież używana z kodem taryfy celnej 6309. Prawo o odpadach stanowi bowiem, że sortowanie zebranej odzieży używanej jest traktowane jako czynności wystarczającej obróbki lub przetworzenia. Skarżąca Spółka uznała, że na gruncie art. 24 Wspólnotowego Kodeksu Celnego, którego odpowiednik stanowi art. 17 polskiego Kodeksu celnego, odpady tekstylne są na terenie Unii Europejskiej sortowane i przerabiane w taki sposób, że stanowi to istotny etap wytworzenia w przedsiębiorstwie przystosowanym do tego celu. Ponadto Spółka podkreśliła, że deklaracja umieszczona na fakturze przez eksportera została zaaprobowana przez [...] władze celne, bez sprawdzenia jej w trybie art. 21 ust. 3 Protokołu Nr 4 do Układu Europejskiego, nie można zatem uznawać importera za dłużnika celnego w postępowaniu o domiar należności celnych. Spółka działała w dobrej wierze, a - zgodnie z poglądem zaprezentowanym przez Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 18 listopada 1993 r. o sygn. akt III ARN 56/93, OSNCP 1994/5/116 - "zasady państwa prawa wymagają, aby nieuchronne ryzyko pomyłek, błędów lub nawet celowych - bo podjętych w interesie ogólnym - lecz niekorzystnych dla jednostki działań administracji, nie było przerzucane na te jednostkę wówczas, gdy po jej stronie nie można dopatrzyć się naganności postępowania". Ponadto Spółka podkreśliła, że stanowisko [...] władz celnych, wyrażone bez żadnego uzasadnienia oraz brak wskazania konkretnych wątpliwości polskich władz celnych we wniosku o przeprowadzenie weryfikacji, nie może być podstawą do odmowy udzielenia importerowi preferencji celnych, tym bardziej że postępowanie weryfikacyjne było prowadzone wadliwie, bo z naruszeniem art. 83 Kodeksu celnego, warunkującym kontrolę postimportową wszczęciem postępowania. Tym samym też, Spółka wskazała na naruszenie wymogu zapewnienia jej czynnego udziału w każdym stadium postępowania (art. 123 Ordynacji podatkowej).

Strona skarżąca podniosła dodatkowo, że odpowiedzialność za dług celny powinna ponosić solidarnie: agencja celna, która dokonała zgłoszenia celnego, jak również eksporter, który wystawił dokumenty potwierdzające preferencyjne pochodzenie sprowadzonej odzieży, a decyzje organów celnych powinny być wydane wobec wszystkich podmiotów jednocześnie, jako odpowiadających solidarnie za dług celny (art. 209 § 3 Kodeksu celnego).

W odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Celnej wniósł o jej oddalenie, podtrzymując stanowisko zajęte w zaskarżonej decyzji. Ponadto, Dyrektor Izby Celnej wskazał, że w ramach kontroli dokonanej w trybie art. 83 Kodeksu celnego mieści się również możliwość sprawdzania dokumentów, na podstawie których importer wnioskował o uzyskanie preferencji celnych w postaci obniżonej stawki celnej. W przypadku towarów pochodzących z Unii Europejskiej, których pochodzenie importer udokumentował dowodem pochodzenia w postaci deklaracji eksportera na fakturze, możliwość weryfikacji takiego dowodu pochodzenia wynika także z postanowień art. 32 Protokołu Nr 4 do Układu Europejskiego. Przepis ten wprowadza możliwość wszczęcia procedur weryfikacji dowodów pochodzenia przez władze celne kraju importera wyrywkowo lub, gdy mają one uzasadnione wątpliwości, co do autentyczności dokumentu lub rzetelności informacji dotyczących prawdziwego pochodzenia sprawdzanych produktów. Przeprowadzona na zasadach art. 83 Kodeksu celnego i art. 32 Protokołu Nr 4 weryfikacja przedłożonych przez stronę dowodów pochodzenia spełniała podane w art. 32 Protokołu Nr 4 kryteria i ujawniła stan faktyczny odmienny od zadeklarowanego przez stronę w zgłoszeniu celnym. Władze celne kraju eksportu poinformowały, że deklaracja eksportera na fakturze została wystawiona bezpodstawnie. Wynik weryfikacji dowiódł, iż w przedmiotowej sprawie towary przywiezione na polski obszar celny warunku pochodzenia z krajów Unii Europejskiej nie spełniały. W świetle powyższego organy celne miały podstawy prawne do uznania, że zadeklarowane w zgłoszeniu celnym pochodzenie towarów, nie odpowiadało rzeczywistości, a to uzasadniało korektę kwoty długu celnego ze stawki celnej obniżonej na konwencyjną stawkę celną.

Niezależnie od powyższego Dyrektor Izby Celnej podniósł także, że kwestia działania importera w dobrej wierze, czy też dołożenia należytej staranności w uzyskaniu prawidłowych dokumentów, nie ma znaczenia dla przedmiotowej sprawy, odwoływanie się do instytucji prawnej dobrej wiary wchodzi w grę jedynie wówczas, gdy konkretny przepis uzależnia skutki prawne od zachowania dobrej wiary.

Pełnomocnik Spółki w piśmie z dnia [...] podniósł dodatkowo, że zaskarżona decyzja ostateczna wydana została z naruszeniem art. 65 § 5 Kodeksu celnego, tj. po upływie 3-letniego terminu przedawnienia do wymiaru długu celnego, powołując się przy tym na uzasadnienie wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 7 maja 2004 r. o sygn. akt I SA/Wr 4181/02.

Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie, właściwy do rozpoznania skargi z mocy art. 97 § 1 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Przepisy wprowadzające ustawę - Prawo o ustroju sądów administracyjnych i ustawę - Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi /Dz. U. Nr 153, poz. 1271 ze zm./ zważył, co następuje:

Skarga jest nieuzasadniona, nie ma bowiem podstaw do uznania zaskarżonej decyzji za niezgodną z prawem.

Wbrew stanowisku skargi organ celny był uprawniony z mocy art. 83 Kodeksu celnego do przeprowadzenia kontroli zgłoszenia celnego po zwolnieniu towaru (kontrola postimportowa), a ponadto podjęcie czynności kontrolnych przez organ nie wymagało wszczęcia postępowania, bowiem dopiero w razie ustalenia, że zgłoszenie celne oparte było o nieprawdziwe, nieprawidłowe lub niekompletne dane lub dokumenty, organ celny podejmuje niezbędne działania w celu właściwego zastosowania przepisów prawa celnego, biorąc pod uwagę wynik postępowania weryfikacyjnego, tzn. wszczyna i przeprowadza postępowanie celne, a następnie wydaje decyzję na podstawie art. 65 § 4 pkt 2 Kodeksu celnego przed upływem 3 lat od przyjęcia zgłoszenia celnego (art. 65 § 5).

W rozpatrywanej sprawie powołane wyżej przepisy nie zostały naruszone, jak również Sąd nie stwierdził naruszenia innych wskazanych w skardze przepisów prawa.

Podstawą wnioskowanej przez importera w zgłoszeniu celnym obniżonej stawki celnej były reguły preferencyjnego pochodzenia towaru określone w postanowieniach Układu Europejskiego będącego umową międzynarodową, ratyfikowaną i ogłoszoną w Dzienniku Ustaw Nr 11 z 1994 r., pod poz. 38, oraz stanowiący integralną część Układu Europejskiego Protokół Nr 4, zmieniony Porozumieniem podpisanym w Brukseli dnia 24 czerwca 1997r. ( Dz. U. z 1997r. Nr 104, poz. 662 ).

Układ Europejski należy do kategorii umów międzynarodowych, o których mowa jest

w art. 241 ust.1 Konstytucji i ma zagwarantowane pierwszeństwo stosowania przed przepisami prawa krajowego z mocy art. 91 Konstytucji. Pierwszeństwo w stosowaniu przepisów prawa, do których zalicza się umowy międzynarodowe, wynika także z następujących przepisów Kodeksu celnego: art. 2 § 2, art.13 § 3 pkt 4 i § 4, art. 20 § 1 i 2. Oznacza to, że w odniesieniu do przywozu z zagranicy towarów pochodzących z Unii Europejskiej, wnioskowanych do obniżonej stawki celnej, prawo krajowe stosuje się w ograniczonym zakresie, z wyłączeniem tej części postępowania, która dotyczy spełnienia warunków uzyskiwania pochodzenia dla korzystania z omawianej preferencji celnej oraz sposobu dokumentowania tego pochodzenia.

Art. 32 Protokołu Nr 4 Układu Europejskiego przewiduje, że w razie powstania uzasadnionych wątpliwości co do autentyczności dokumentów, statusu pochodzenia towaru lub spełnienia innych wymogów Protokołu, władze celnej kraju importu zwracają się o weryfikację, której dokonują władze celne kraju eksportu, a następnie informują wnioskodawcę o wynikach weryfikacji. Wyniki te muszą umożliwiać ustalenie, czy dokumenty są autentyczne i, czy towar można uznać za pochodzący z Unii Europejskiej. Jeżeli odpowiedź umożliwia wyraźne ustalenie, że sprawdzana deklaracja eksportera, zamieszczona na fakturze, nie spełnia kryteriów przewidzianych przepisami Protokołu Nr 4, gdyż została wystawiona dla odzieży używanej, która nie spełnia unijnego, preferencyjnego pochodzenia towaru, to władze celne kraju importu odmawiają, jeżeli nie zaistnieją wyjątkowe okoliczności, wszelkich preferencji. Zauważyć również należy - co podnosił w odpowiedzi na skargę Dyrektor Izby Celnej- że postępowanie weryfikacyjne toczy się w kraju eksportera, a jego stroną jest eksporter towaru, który na podstawie przepisów art. 21 Protokołu Nr 4 samodzielnie, bez udziału organów celnych, wystawia dowód pochodzenia w formie deklaracji na fakturze oraz bierze na siebie odpowiedzialność za prawidłowość ustalenia statusu pochodzenia towaru i rzetelność deklaracji. W toku postępowania weryfikacyjnego władze celne kraju eksportu mają prawo zażądać każdego dowodu, przeprowadzić kontrolę ksiąg rachunkowych eksportera oraz każdą inną kontrolę, którą uznają za właściwą. Przepisy Protokołu Nr 4 nie wymagają uzasadnienia ani wniosku o weryfikację, ani też wyniku weryfikacji, czy też wyjaśnienia w oparciu, o jakie zasady władze celne dokonujące weryfikacji jej dokonały. Oznacza to, iż polskie organy celne nie mają możliwości ingerowania w metody działania zagranicznych służb celnych dokonujących sprawdzenia, ani kwestionowania uzyskanych oficjalna drogą wyników weryfikacji, tym bardziej, że nie posiadają podstaw prawnych, aby domagać się od władz weryfikujących szczegółowego wyjaśnienia, w jaki sposób władze te ustaliły, iż deklaracje na fakturach nie stanowią prawidłowego dowodu pochodzenia, uprawniającego do zastosowania obniżonych stawek celnych.

W pełni należy również podzielić pogląd organów celnych odnoszący się do zapewnienia stronie czynnego udziału w postępowaniu weryfikacyjnym, zgodnie z którym, weryfikacja dowodu pochodzenia, oparta o tryb art. 32 Protokołu Nr 4, przeprowadzana jest na zasadzie współpracy organów celnych Państw Stron Układu Europejskiego. Dopiero wynik weryfikacji wskazujący, iż podmiotowi dokonującemu importu bezpodstawnie przyznane zostały preferencje celne, przewidziane Protokołem Nr 4, uzasadnia wszczęcie postępowania celnego, w którym stronie należy zapewnić czynny udział. Na tym więc etapie materializuje się zasada czynnego udziału strony w postępowaniu celnym (art. 123 Ordynacji podatkowej).

Z powyższych regulacji wynika jednoznacznie, że do przeprowadzenia weryfikacji uprawnione są wyłącznie władze celne kraju eksportu, a wynik tej weryfikacji jest wiążący dla organów celnych kraju importu. Unormowanie zagadnienia weryfikacji dowodów pochodzenia w art. 32 Protokołu Nr 4 Układu Europejskiego ma charakter zupełny, przez co wyłączone jest stosowanie w tym zakresie przepisów Kodeksu celnego, jak i Ordynacji podatkowej.

Powyższe stanowisko znajduje potwierdzenie w orzecznictwie Naczelnego Sądu Administracyjnego ( vide: wyrok z 21 kwietnia 2004 r. sygn. akt GSK 61/04, wyrok z 28 kwietnia 2004 r. sygn. GSK 44/04 ).

Nieuprawiony jest też podniesiony w skardze zarzut naruszenia przez organy celne norm przepisu art. 209 § 3 Kodeksu celnego przez jego niezastosowanie i brak przyjęcia, że wobec działania strony skarżącej w dobrej wierze co do prawdziwości deklaracji eksportera jest ona zwolniona z obowiązku uiszczenia niedoboru należności celnych i, że odpowiedzialność powinny ponosić solidarnie z importerem także agencja celna i eksporter. Wskazać tu należy, że z przepisu tego wynika przede wszystkim, że w przypadku powstania długu celnego w przywozie dłużnikiem jest składający zgłoszenie celne, zaś w sytuacji gdy zgłoszenie celne złożone zostało przez przedstawiciela pośredniego (agencję celną) dłużnikiem jest, obok tego przedstawiciela, również osoba, na rzecz której składane jest zgłoszenie celne. Za dłużników zostają też uznane osoby, które dostarczyły nieprawdziwe dane wymagane do sporządzenia zgłoszenia i które wiedziały lub przy zachowaniu należytej staranności mogły się dowiedzieć o nieprawdziwości tych danych, a w wyniku takiego zgłoszenia należności celne nie zostały pobrane lub zostały pobrane w kwocie niższej niż prawnie należna. Z przytoczonych norm nie wynika bynajmniej, że uznanie za dłużnika osoby dostarczającej nieprawdziwych danych stanowiących podstawę zgłoszenia celnego zwalnia z obowiązku pokrycia tego długu osobę zgłaszającą lub osobę, na rzecz której zgłoszenie celne zostało złożone przez przedstawiciela pośredniego (agencję celną), regulacja ta wskazuje natomiast, iż odpowiedzialność za ten sam dług celny w określonych warunkach ciążyć może na kilku osobach równocześnie i że stosownie do art. 221 Kodeksu celnego odpowiedzialność ich jest solidarna.

Odnosząc się do podniesionego przez pełnomocnika skarżącej Spółki w piśmie z dnia 22 czerwca 2004 r. zarzutu wydania decyzji ostatecznej po upływie 3-letniego terminu określonego w art. 65 § 5 Kodeksu celnego, Sąd stwierdza, że z treści art. 65 § 5 w związku z § 4 Kodeksu celnego wynika, że decyzja organu celnego o uznaniu zgłoszenia celnego za nieprawidłowe nie może zostać wydana, jeżeli upłynęły 3 lata od dnia przyjęcia zgłoszenia celnego. Wprawdzie postępowanie celne, jak każde postępowanie administracyjne, jest postępowaniem dwuinstancyjnym, którego istotą jest dwukrotne rozpoznanie i rozstrzyganie tej samej sprawy, raz przez organ celny I instancji i powtórnie - w razie wniesienia odwołania - przez organ odwoławczy, to jednak, zarówno wykładnia językowa, jak i wykładnia celowościowa tego przepisu, prowadzą do wniosku, że 3-letni termin do wydania decyzji weryfikującej zgłoszenie celne odnosi się wyłącznie do decyzji organu celnego I instancji. Wydanie takiej decyzji nastąpić bowiem może nie tylko w wyniku postępowania wszczętego przez organ z urzędu, ale również na wniosek strony, przyjęcie zatem tezy, że 3-letni termin do wydania decyzji odnosi się również do decyzji organu odwoławczego, prowadziłoby do sytuacji, w której strona na skutek dalszego upływu czasu (np. wobec przewlekłości postępowania odwoławczego) pozbawiona zostałaby możliwości skutecznej kontroli odwoławczej niekorzystnej dla siebie decyzji organu celnego I instancji podjętej przez upływem tego okresu. Jakkolwiek zakreślenie 3-letniego terminu do wydania decyzji weryfikującej przyjęte zgłoszenie celne ma niewątpliwie na celu usunięcia stanu niepewności, wynikającego z samej możliwości skorygowania takiego zgłoszenia, to jednak cel ten osiągnięty już zostaje przez wydanie decyzji organu celnego I instancji, zaś pozostawanie w tym stanie nadal w wyniku złożenia odwołania jest konsekwencją swobodnego wyboru strony, niegodzącej się z tym rozstrzygnięciem. Wojewódzki Sąd Administracyjny w Szczecinie, w składzie orzekającym w rozpatrywanej sprawie, nie podziela w tym zakresie odmiennego poglądu wyrażonego w wyroku Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego we Wrocławiu z dnia 7 maja 2004 r. o sygn. akt 3 I SA/Wr 4181/02.

W sprawie będącej przedmiotem orzekania zgłoszenie celne SAD zostało przyjęte przez organ celny w dniu 30 lipca 1999 r., natomiast decyzja Dyrektora Urzędu Celnego, podjęta w wyniku weryfikacji tych zgłoszeń celnych, została wydana w dniu [...], i doręczona wspólnikom Spółki w dniach [...] a więc przed upływem 3-letniego terminu określonego w art. 65 § 5 Kodeksu celnego.

Reasumując, uznać należy, że w rozpatrywanej sprawie organy celne zasadnie uznały wymienione w zaskarżonej decyzji zgłoszenie celne za nieprawidłowe i odmówiły zastosowania obniżonej stawki celnej, bowiem wynik weryfikacji przeprowadzonej przez władze celne kraju eksportera nie potwierdził pochodzenia towaru z Unii Europejskiej, jak również nie zaistniały inne, wyjątkowe okoliczności.

Zarzucane naruszenie przepisów prawa materialnego, jak i procesowego, w sprawie nie występuje, wobec czego skarga, jako nieuzasadniona, podlega oddaleniu na podstawie przepisu art. 151 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przez sądami administracyjnymi / Dz. U. Nr 153, poz. 1270 /.